Αυτό το «όνειρο», δίχως άλλο, είναι ασπρόμαυρο. Δεν υπάρχουν χρώματα που να χωρούν μέσα του. Δεν υπάρχουν πόρτες ν' ανοίξουν να διαβεί. Μόνο κλειδαριές ασφαλείας υπάρχουν, απαραβίαστες, ανελέητες, απάνθρωπες. Αυτό το όνειρο - πολύτιμη και μοναδική, πολλές φορές, αποσκευή χιλιάδων ξεριζωμένων μεταναστών - είναι το ίδιο ασπρόμαυρο μ' αυτή τη διαφήμιση της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, που τον τελευταίο καιρό προβάλλεται στην τηλεόραση με μεγάλη συχνότητα. Μια διαφήμιση που - αδύνατον ν' αντισταθείς - σε βάζει κάθε φορά να μετράς το μέγεθος της υποκρισίας, τη φθήνια της δικαιολογίας, το ασπρόμαυρο της «συνείδησης». Γιατί - σύμφωνα με την εν λόγω διαφήμιση - «εμείς οι Ελληνες γνωρίζουμε από προσφυγιά», γνωρίζουμε όμως και τα «πώς» και τα «γιατί» που την προκαλούν, γνωρίζουμε κι αυτούς που τη στηρίζουν «εις τους αιώνες των αιώνων»...

Πέρασε, ήδη, μια βδομάδα από το τραγικό Σάββατο της 26ης Αυγούστου, όταν έχασαν τη ζωή τους - εκεί στα ανοιχτά της θαλάσσιας περιοχής μεταξύ Κω και Αλικαρνασσού - 11 άνθρωποι, που ταξίδευαν στη χώρα μας ακριβώς μ' αυτό το - τι κι αν δεν ήταν έγχρωμο - όνειρο. Ανάμεσά τους και ο δουλέμπορος, που πολύ πριν τη συγκεκριμένη αναχώρηση φρόντιζε και του επιτρεπόταν πάνω απ' όλα να κοστολογεί την ελπίδα στα 1.000 με 2.000 δολάρια το κεφάλι! Βέβαια, το συγκεκριμένο τραγικό συμβάν ούτε το πρώτο ήταν, ούτε το τελευταίο θα είναι φυσικά. Κι αυτό γιατί κανείς, μα κανείς απ' τους αρμόδιους δεν είναι διατεθειμένος ούτε απ' τη μια να εμποδίσει τις ορδές προσφύγων να μπαίνουν - με τον τρόπο που μπαίνουν - στη χώρα μας, ούτε απ' την άλλη να προσφέρει σ' αυτούς ό,τι δικαιούνται, ό,τι τους οφείλεται βάσει και των διεθνών συμβάσεων. Αντίφαση; Κατά μια έννοια. Κατά κυριολεξία, όμως, ο καλύτερος τρόπος για να εφαρμοστεί το χειρότερο είδος εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο...

Και εξηγούμαστε: Οι οικονομικοί μετανάστες είναι επιθυμητοί στη χώρα μας, μόνο όταν εκτελούν τις πιο βάρβαρες εργασίες με το πιο χαμηλό κόστος. Οταν οι ώρες της «παραγωγής» τελειώσουν, είναι οι «εγκληματίες» που παρελαύνουν - πρώτο θέμα - στα ρατσιστικά δελτία ειδήσεων, είναι αυτοί που ευθύνονται για τη φτώχεια, την ανεργία και τη μιζέρια μας, είναι αυτοί που «ανοίγουν τα σπίτια μας», όταν εμείς κάνουμε διακοπές, είναι αυτοί που «βιάζουν τα παιδιά μας», που πουλάνε τα ναρκωτικά, που κλέβουν καρπούζια απ' τα χωράφια μας, γι' αυτό και μεις πολύ καλά κάνουμε και δεν τους θέλουμε στον τόπο μας τον... αγγελικά πλασμένο! Βέβαια ακόμα καλύτερα πράττουμε όταν σκοτώνουμε τον κλέφτη, γιατί τελικά τι αξία μπορεί να έχει ένας Αλβανός μπροστά σ' ένα λαχταριστό καρπούζι;

Δεν είναι εγχείρημα... πλάκας τα παραπάνω. Είναι η τραγική, τραγικότατη πραγματικότητα. Και ουδείς - ακόμα και σε ατομικό επίπεδο - δεν έχει το δικαίωμα να νίπτει τας χείρας του. Γιατί κάθε φορά που πνίγεται ένας ταλαιπωρημένος, εξαθλιωμένος μετανάστης, πνίγονται κι όλοι οι αγώνες του τελευταίου αιώνα για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εμείς πνιγόμαστε. Το σήμερα και το αύριό μας. Κι αυτοί που δεν ντρέπονται για όσα πράττουν, είναι αυτοί που δικαιούνται το βυθό!