Η έναρξη των βομβαρδισμών στο Ιράκ ανέδειξε κοντά σ' αυτά που αντικειμενικά κυριαρχούν ως εικόνα από το νέο σφαγείο που έστησε ο ιμπεριαλισμός και μια θεμελιώδη διαφορά ανάμεσα στις δυνάμεις, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εμφανίζονται να αντιπαλεύουν τον πόλεμο. Στο εσωτερικό του ογκούμενου αντιπολεμικού κινήματος ξεχωρίζουν ήδη: Από τη μια οι δυνάμεις, που, για να αντιταχτούν στον πόλεμο, καταδείχνουν τον ένοχο και ορίζουν στόχους, που οδηγούν σε συσπειρώσεις για την ανατροπή του. Από την άλλη, δυνάμεις, που, καθώς πολιτικά - ιδεολογικά παραμένουν προσκολλημένες σε ρόλο «εταίρου» του κεφαλαίου, αντικειμενικά αναγκάζονται την όποια αντιπολεμική φωνή τους να την περιορίζουν σε γενικόλογους πασιφισμούς. Στο συνδικαλιστικό κίνημα, η διαφορά αυτή εμφανίζεται πλέον με κραυγαλέο τρόπο.

Οι εκατόμβες των θυμάτων, που αυξάνονται παρότι αυξάνονται παράλληλα και οι διαδηλώσεις ενάντια στον πόλεμο, κάνουν όλο και πιο καθαρό ότι δεν μπορεί να υπάρχει αποτελεσματική αντιπολεμική δράση, χωρίς αυτή να συνοδεύεται από ανοιχτή αντιπαράθεση με τον ιμπεριαλισμό, από διαρκή μάχη με τους καπιταλιστές εκεί που τους πονάει, πριν απ' όλα στους χώρους παραγωγής. Ετυχε να βρεθούμε στις Βρυξέλλες εκείνη την πρώτη μέρα του πολέμου, όπου διεξαγόταν η ανοιχτή εκδήλωση του ευρωπαϊκού περιφερειακού γραφείου της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Είδαμε από κοντά τη 15λεπτη πανευρωπαϊκή στάση που είχε κηρύξει για τα μάτια του κόσμου η πουλημένη ηγεσία της Συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Ετυχε την άλλη μέρα, το άλλο πρόσωπο, αυτό των δυνάμεων που έχουν γραμμή αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό, να κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στην ίδια πόλη. Μέρα με νύχτα οι δύο κινητοποιήσεις. Το ζήσαμε παράλληλα και στην Ελλάδα. Το βλέπουμε να συμβαίνει στη γειτονική Ιταλία, όπου ευθέως ακόμα και η «Επανίδρυση» βρέθηκε στην ανάγκη στις αντιπολεμικές κινητοποιήσεις να διαχωρίσει τη θέση της από τις συμβιβασμένες ηγεσίες συνδικάτων που ελέγχονται από τους διαφόρους Ντ' Αλέμα. Το βλέπουμε στην Ισπανία, όπου σήμερα γίνονται 30 κινητοποιήσεις έξω από στρατιωτικές βάσεις ακριβώς, για να δείξουν ότι δεν είναι απλά γενικά ενάντια στον πόλεμο, αλλά και αποφασισμένοι να υψώσουν όσα περισσότερα εμπόδια μπορούν στην πολεμική μηχανή. Το βλέπουμε στη Γαλλία, όπου, παράλληλα, με τα αντιπολεμικά ψελλίσματα της CGT υψώνεται καθάρια η φωνή της Continuer la CGT να δηλώνει καθαρά πως η εργατική τάξη δεν μπορεί να βρεθεί σύμμαχος με την αστική τάξη μιας χώρας σαν τη Γαλλία, που και αυτή θέλει να διαλύσει το Ιράκ. Ακούσαμε Βέλγους, Γερμανούς, αλλά και συνδικαλιστές από χώρες που τώρα ζουν την επέλαση του καπιταλισμού να δηλώνουν ανοιχτά πως χρειάστηκε να ανατραπεί ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε, για να αρχίσουν να κατανοούν τι σημαίνει καπιταλισμός: φτώχεια, ανεργία, τσάκισμα κοινωνικών κατακτήσεων ραγδαία υποβάθμιση της Παιδείας και της Υγείας, δίωξη κάθε συνδικαλιστικής δράσης και τώρα πόλεμος. Και μέσα από αυτήν την εμπειρία τους να δηλώνουν πως σήμερα περισσότερο από χτες είναι επίκαιρο το δίλημμα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα. Εξαιρετικά εύστοχα μια συνδικαλίστρια από την Πολωνία είπε: Τώρα γνωρίζουμε ποια είναι η δημοκρατία του 21ου αιώνα: Τριάντα πέντε εκατομμύρια πληθυσμού σε όλο και χειρότερη θέση, μια μειοψηφία κεφαλαιοκρατών με όλο και περισσότερα κέρδη. Για να καταλήξει η ίδια: Καμία δημοκρατία δεν υπερασπίζουν με τον πόλεμό τους. Φέρνουν μόνο πόνο και δυστυχία και στο Ιράκ όπως και στις χώρες που ο πόλεμος δε διεξάγεται με στρατιωτικά μέσα.

Ο πόλεμος, τελικά, δεν ξεκαθαρίζει μόνο στο πεδίο της μάχης το ποιος είναι με ποιον.