Η «αποκέντρωση» της Παιδείας, που σχεδιάζεται, δηλαδή το πέρασμά της στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, έχει ήδη να επιδείξει αρνητικά «δείγματα γραφής» για τα λαϊκά στρώματα. Στο «χορό» της «αποκέντρωσης» μπήκε μετά τους παιδικούς σταθμούς και η προσχολική αγωγή, για να προστεθούν - εκτός των άλλων επιπτώσεων που αφορούν στην εκπαιδευτική διαδικασία - και νέα οικονομικά βάρη στους εργαζόμενους, για να εισαχθεί και στην Εκπαίδευση η λογική «ό,τι πληρώνεις παίρνεις».

Είναι γεγονός πως το τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και στην υπάρχουσα κατάσταση στον τομέα φύλαξης και φροντίδας των παιδιών, «βάθυνε» κι άλλο μετά το πέρασμα των παιδικών σταθμών στους δήμους. Αντί για πολλαπλασιασμό και αναβάθμιση των κρατικών παιδικών σταθμών, αντί για δημόσιους και δωρεάν παιδικούς σταθμούς σε κάθε γειτονιά, που θα ανακουφίζουν τα νέα ζευγάρια, θα επιτρέπουν στη νέα μητέρα να εργαστεί, αυτοί πέρασαν στους δήμους. Οι ταξικοί φραγμοί εντάθηκαν. Οι δήμοι φόρτωσαν το 50% της χρηματοδότησης των παιδικών σταθμών στους εργαζόμενους με αυξήσεις στα δημοτικά τέλη και με την επιβολή τροφείων. Την ίδια στιγμή, ούτε ο αριθμός τους αυξήθηκε, ούτε η υλικοτεχνική υποδομή και οι υπηρεσίες τους βελτιώθηκαν.

Και φέτος χιλιάδες παιδιά θα γραφτούν στις λίστες αναμονής, θα μείνουν «έξω» από τους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, χιλιάδες γονείς θα βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν τα τροφεία ή τα δίδακτρα στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι στο Δήμο Αθηναίων λειτουργούν 93 δημοτικοί παιδικοί σταθμοί, οι οποίοι φιλοξενούν συνολικά περίπου 5.600 παιδιά, ενώ τα τροφεία ξεκινούν από 45 ευρώ το μήνα. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης έχει 31 δημοτικούς παιδικούς σταθμούς, όπου φιλοξενούνται περίπου 2.000 παιδιά. Τα τροφεία καταβάλλονται σε 8 ισόποσες δόσεις και η καθεμιά φτάνει τα 192,50 ευρώ για το πρώτο παιδί.

Αποκαλυπτικά των ελλείψεων αλλά και της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών οικογενειών είναι και τα στοιχεία της ΕΣΥΕ: Η φροντίδα και η φύλαξη του 80,5% των παιδιών έως 2 ετών, πραγματοποιείται από συγγενείς ή άλλα άτομα. Ακόμη και στην ηλικία των 3 έως 5 ετών, το ποσοστό όσων φυλάσσονται από συγγενείς ή άλλα άτομα ανέρχεται στο 56,8%, ενώ μόνο το 7,3% συμμετέχει σε προγράμματα φύλαξης σε σχολείο (έρευνα της ΕΣΥΕ, 2006).

Ο προσανατολισμός των κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων είναι η παράδοση της φύλαξης και φροντίδας των παιδιών σε ιδιώτες - επιχειρηματίες μέσω της υποβάθμισης των δημόσιων παιδικών σταθμών. Το ίδιο σχεδιάζεται και για την προσχολική αγωγή. Ετσι οι δρόμοι για «μπίζνες» στον τομέα αυτό είναι ορθάνοιχτοι, αφού η ανάγκη για φύλαξη των παιδιών προκειμένου να εργαστούν οι γονείς παραμένει ακάλυπτη από το κράτος. Πράγματι, είναι ...«πολλά τα λεφτά» που δαπανούνται από τους γονείς και καταλήγουν στις τσέπες των επιχειρηματιών: Σύμφωνα με ορισμένα από τα στοιχεία που κατά καιρούς δίνονται στη δημοσιότητα, τα νοικοκυριά (και μάλιστα από νέους γονείς - εργαζόμενους) δαπανούν περισσότερα από 284,6 εκατ. ευρώ το χρόνο για υπηρεσίες φύλαξης των παιδιών στο σπίτι, για δίδακτρα σε παιδικούς σταθμούς και παιδότοπους.