Οι ειδήσεις που έφταναν από τη Νέα Υόρκη, με τον «κάου μπόι» δήμαρχο, ο οποίος διέταξε την αστυνομία του - εκεί είναι ήδη δημοτική η αστυνομική εξουσία - πρώτα να χτυπά και μετά να ρωτά όσους υποψιαζόταν ως εγκληματίες, αυτές οι ειδήσεις, δεν αφορούσαν τελικά, μόνο τη Νέα Υόρκη.

Οι ειδήσεις που έρχονταν ήταν απλά η δημοσιογραφική αντανάκλαση μιας πραγματικότητας την οποία ήδη βιώναμε κι εδώ, αποσπασματικά μέσα από τα ξεχωριστά μικρά γεγονότα κρατικής βίας, τα οποία μέχρι την ώρα της προσθετικής καταγραφής δεν είχαμε εκτιμήσει ως προς το όλο που συνθέτουν. Υποψιασμένοι πλέον για το τι συνιστούν ως όλο οι καθημερινές εκφράσεις της κρατικής βίας, είμαστε υποχρεωμένοι να καταγράφουμε πλέον τα γεγονότα, όχι ξερά ως ειδήσεις (π.χ. μπλόκο για τους αλλοδαπούς στο σταθμό της Αμυνας) αλλά ως τμήματα ενός τρομακτικού μωσαϊκού.

Μπροστά μας, γύρω μας, στο αστυνομικό μπλόκο που στήνεται στη γειτονιά μας, αυτό που δηλώνει «παρών», είναι το αστυνομικό κράτος που έχει ανάγκη η άρχουσα τάξη, τη στιγμή που η αύξηση και διασφάλιση των κερδών της απαιτεί: εργατική τάξη χωρίς δικαιώματα, εργατική τάξη διαιρεμένη (άνεργοι και μισθωτοί, αλλοδαποί και ντόπιοι, υψηλόμισθοι και χαμηλόμισθοι), απαιτεί εργατική τάξη αλλά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα υποταγμένα. Υποταγμένα όχι μόνο κάτω από την μπότα, αλλά και με συνείδηση που να ζητά περισσότερη καταστολή για την αντιμετώπιση του εχθρού. Ποιός, όμως, είναι ο εχθρός;

Εδώ βρίσκεται ο νέος μεγάλος κίνδυνος. Αρκετά σημάδια μαρτυρούν, πως η άρχουσα τάξη έχει στη φάση αυτή εξασφαλίσει την ανοχή, ακόμη και τη συναίνεση, κάποιων λαϊκών στρωμάτων για την εντεινόμενη κρατική βία. Είτε, για την αντιμετώπιση της αυξανόμενης εγκληματικότητας, είτε των αλλοδαπών εργατών, είτε ως «γιατροσόφι» σε μια διάχυτη και εντεινόμενη συνεχώς ανασφάλεια και αβεβαιότητα. Κι από κοντά, εδραιώνεται σιγά σιγά η αντίληψη πως εχθρός είναι ο αλλοδαπός εργάτης, ο άνεργος, ο μικροπωλητής. Αύριο, γιατί όχι, εχθρός θα αναγορευτεί ο κομμουνιστής. Μεθαύριο, ο ανυπότακτος καλλιτέχνης ή κάποιος δημοκράτης. Ηδη μιλούν για «όρια της νομιμότητας», που ξεπερνούν όσοι διαδηλώνουν...

Η απόσταση, ως τη στιγμή, που η άρχουσα τάξη θα αξιώσει να θεωρείται εχθρός, ο όποιος γείτονας είναι «διαφορετικός», από τον έντρομο - κλεισμένο στο κλειδαμπαρωμένο διαμέρισμά του «νοικοκύρη», είναι μικρή. Κι όταν θα έχει διανυθεί ελάχιστοι θα μπορούν να διακρίνουν, τον πραγματικό εχθρό, το εκμεταλευτικό και απάνθρωπο, δηλαδή, κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού, που αναπαράγει σε όλο και μεγαλύτερη έκταση και ένταση, όλα τα προαναφερόμενα και άλλα θλιβερά φαινόμενα.