Το νομοσχέδιο για τη δήθεν ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, που έχει κατατεθεί στη Βουλή, έχει ξεσηκώσει αντιδράσεις από την πρώτη μέρα που δόθηκε στη δημοσιότητα. Πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις φοιτητών και σπουδαστών και της πανεπιστημιακής κοινότητας, ενώ μέσα στη βδομάδα είχαμε και τριήμερη αναστολή της λειτουργίας των ΑΕΙ με απόφαση της συνόδου των πρυτάνεων, που φέρονται αποφασισμένοι να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις μετά το Πάσχα.

Ταυτόχρονα, με αφορμή τις αντιδράσεις εντάθηκε από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας η προσπάθεια συκοφάντησής τους. Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια της γκεμπελικής προπαγάνδας, έφτασε στο σημείο να συγκρίνει τους πανεπιστημιακούς με κατακτητές που κλείνουν τα ιδρύματα. Τέτοια προπαγανδιστικά αποπροσανατολιστικά σχήματα προσπαθούν να κρύψουν, από τη μια, ότι το νομοσχέδιο δεν αλλάζει τίποτα στην εικόνα υποβάθμισης των ΤΕΙ και, από την άλλη, ότι υποβαθμίζει επίσης και αυτά τα ΑΕΙ, αφού είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις κατευθύνσεις της Διακήρυξης της Μπολόνια, για «ενιαίο χώρο ανώτατης εκπαίδευσης στην Ευρώπη». Η διακήρυξη αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από το μανιφέστο του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για την ανώτατη εκπαίδευση, που θέλει υποβάθμιση συνολικά των προπτυχιακών σπουδών, με πέταμα της ειδίκευσης έξω από το πτυχίο, και έχει στόχο τη δημιουργία μιας μεγάλης μάζας αποφοίτων-μισομορφωμένων, που θα αξιοποιείται ως φθηνό κι ευέλικτο εργατικό δυναμικό, υποταγμένο στις ανάγκες του εκάστοτε εργοδότη, αφού οι γνώσεις του δε θα είναι ολοκληρωμένες, αντίθετα θα είναι άμεσα αναλώσιμες. Οι αλλαγές αυτές στα εκπαιδευτικά συστήματα είναι ακριβώς η αντιστοίχιση των γενικότερων αναδιαρθρώσεων που προωθούνται στην οικονομία, στην παραγωγή και τις εργασιακές σχέσεις. Ουσιαστικά, μόνο μια μικρή ελίτ θα έχει τη δυνατότητα να προχωρά και να ολοκληρώνει την επιστημονική γνώση με την επιστημονική ειδίκευση, που θα παρέχεται στο δεύτερο και τρίτο κύκλο των μεταπτυχιακών. Στα μεταπτυχιακά προγράμματα ειδίκευσης, που υπάρχουν στην Ευρώπη και λειτουργούν και στη χώρα μας, όπου τα ταξικά φίλτρα που παρεμβάλλονται ανάμεσα στο πτυχίο και στο δεύτερο κύκλο σπουδών είναι πολλά και δυσβάσταχτα (υψηλό κόστος διδάκτρων, βιβλιογραφίας, χρόνου σπουδών, ακόμα και δημόσιες σχέσεις με πανεπιστημιακούς παράγοντες).

Ταυτόχρονα, το υπουργείο αποφεύγει να εστιάσει στο γεγονός ότι η Μπολόνια και το νομοσχέδιο για τα ΤΕΙ προβλέπουν την εφαρμογή ενός συστήματος πιστωτικών μονάδων, τις οποίες όμως θα μπορούν να παρέχουν και ιδρύματα εκτός της ανώτατης εκπαίδευσης (βλέπε κολέγια, ινστιτούτα και γενικώς ιδιωτικά εκπαιδευτήρια). Δηλαδή, περισσότερες πιστωτικές μονάδες (άρα και ισχυρότερο πτυχίο) θα έχει όποιος κατέχει τα οικονομικά μέσα να τις συλλέγει. Επίσης, κρύβει ότι η «εκπαιδευτική ολοκλήρωση», πέρα από τη μάζα τέτοιων πανεπιστημίων, ιδρυμάτων και αποφοίτων, θα διατηρήσει και μια μικρή ελίτ πανεπιστημίων υψηλού επιπέδου με ενιαία δομή και ειδίκευση μέσα στο πτυχίο, φυσικά για τους λίγους.

Οι παραπάνω κατευθύνσεις δε συμβαδίζουν με τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και τις δυνατότητες που δίνει σήμερα η επιστήμη, αν εφαρμοστεί προς όφελός της. Γι' αυτό και δεν είναι μονόδρομος. Μονόδρομος είναι, αντίθετα, για το λαό η πάλη για πανεπιστήμια που θα βγάζουν αποφοίτους με επάρκεια στον τομέα τους και δυνατότητα για ολοκληρωμένη άσκηση του επαγγέλματός τους, με βαθιά γνώση της επιστήμης τους, των βασικών αρχών της εξέλιξής της, της σύνδεσής της με τις υπόλοιπες επιστήμες. Από αυτή την οπτική είναι λαθεμένος ο διαχωρισμός θεωρίας-εφαρμογής, η διάκριση ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αντίθετα, είναι σύγχρονη ανάγκη ο αγώνας για δημόσια και δωρεάν ενιαία ανώτατη εκπαίδευση, υψηλού επιπέδου.

Και για να πετύχει ο αγώνας αυτός χρειάζεται τη συμβολή όλων. Πανεπιστημιακή κοινότητα, φοιτητές και σπουδαστές πρέπει συντονισμένα και ξεπερνώντας τις όποιες συντεχνιακές λογικές επιχειρεί να καλλιεργήσει η κυβέρνηση, να δυναμώσουν την πάλη τους και μαζί με το αγωνιστικό ταξικό λαϊκό κίνημα να επιβάλουν μια ανώτατη παιδεία προσαρμοσμένη στα λαϊκά συμφέροντα.