Λαύριο. Πόλη που η εργατική τάξη ένιωσε και έζησε με τον πλέον βάναυσο τρόπο την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Μακρόνησος. Τόπος ιστορικός, τόπος μαρτυρίου, τόπος ανίδωτου ηρωισμού, ανείπωτης θυσίας.

Το 16ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ, στο Λαύριο, που ολοκληρώνεται με τη σημερινή μαζική επίσκεψη μελών και φίλων της ΚΝΕ στο «Κολαστήρι της Μακρονήσου», έχει ξεχωριστή σημασία. Ανέδειξε, με τον πλέον αποφασιστικό τρόπο, πως ο λαός έχει και τη δύναμη και τους τρόπους, όταν θέλει, να συγκρουστεί με τον ιμπεριαλισμό και τα στηρίγματά του. Να υψώσει ανάστημα, απέναντι και στην πιο επιθετική του μορφή...

Λαύριο. Μια πόλη που χτίστηκε, στην ουσία, για να κατοικήσουν όσοι δούλευαν στα μεταλλεία της περιοχής. Τον 19ο αιώνα, όταν ανακαλύφθηκε ξανά ο τεράστιος αυτός πλούτος, το Λαύριο, έγινε ένα σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, που σε τίποτε δεν ξεχώριζε ο εργάτης από το δούλο της αρχαιότητας που δούλευε στα ίδια μεταλλεία. Οι μεταλλωρύχοι, πέθαιναν στην κυριολεξία στη δουλιά. Δούλευαν μέχρι και 20 ώρες τη μέρα. Κανείς δεν άντεχε πάνω από δυο χρόνια. Στο Λαύριο, όμως, έγιναν και τα πρώτα βήματα οργάνωσης της εργατικής τάξης. Στο «ταμείο αλληλοβοήθειας μεταλλωρύχων Λαυρίου», οι εργάτες συγκέντρωναν, από το άθλιο μεροκάματό τους, χρήματα για να στηρίζουν τους σακατεμένους απ' τη δουλιά συναδέλφους τους. Στο Λαύριο έγιναν και οι πρώτες αιματηρές απεργίες για την καθιέρωση του οχταώρου και της κοινωνικής ασφάλισης.

Μακρόνησος: Το άγονο και αφιλόξενο αυτό νησί, άνοιξε το 1947 και ενώ η ταξική πάλη στη χώρα έφτανε στην κορύφωσή της. Εκεί οδηγούνταν για να «συνετιστούν» ανυπάκουοι αγωνιστές, αξιωματικοί και στρατιώτες του ΕΛΑΣ, νεολαίοι που προορίζονταν να επανδρώσουν ως «αναψήψαντες» το μοναρχοφασιστικό στρατό στη σύγκρουση με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Εκλεισε στα μέσα του 1950 και πάνω από 100.000 στρατιώτες, στην πλειοψηφία τους μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, πέρασαν από αυτό το κολαστήρι. Εκεί, στο άνυδρο μέρος, το χώμα ποτίστηκε από το αίμα χιλιάδων αγωνιστών. Εκεί, η πέτρα έγινε απάνθρωπα «μνημεία», που υμνούν το βαρβαρισμό της άρχουσας τάξης, όταν αισθάνεται πως η εξουσία της κινδυνεύει. Οταν βλέπει πως η ιστορία την ξεπερνά.

Μακρόνησος. Τόπος που ο άνθρωπος υψώθηκε και ταυτόχρονα υποβιβάστηκε. Τόπος που η θυσία για την ελευθερία, η θυσία για μια ανώτερη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, δείχνουν το δρόμο για όλες τις μελλοντικές γενιές. Κι απ' την άλλη, η βαρβαρότητα, ο ...«πολιτισμός» των «Παρθενώνων» της άρχουσας τάξης, χτισμένων με το αίμα και το θάνατο των αγωνιστών.

Ακριβώς απέναντι η εργατούπολη του Λαυρίου, δείχνει με τον πλέον ζωντανό τρόπο πως τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και των εκφραστών τους είναι και παραμένουν αντίθετα με αυτά των εργαζομένων. Δείχνει πως, ακόμη και σήμερα, η δήθεν «ανάπτυξη» που εξαγγέλλουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, δεν έχει καμιά σχέση με τα συμφέροντα της νεολαίας και της εργατικής τάξης.

Οι χιλιάδες κόκκινες σημαίες, που πλημμυρίζουν αυτές τις μέρες το Λαύριο και τη Μακρόνησο, δείχνουν πως ο λαός, η νεολαία, παλεύει και θα παλεύει, συγκρούεται με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, όσο πανίσχυρα και αν φαίνονται...