«Στόχος μας θα είναι η πάταξη της ανεργίας, η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και η ενδυνάμωση της ΕΕ». Αυτά δήλωνε, στην πρώτη του επίσημη συνέντευξη ως νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο...

Ως όραμα αυτού και των συνεργατών του, παρουσιάζεται η Ευρώπη της δικαιοσύνης, της ισότητας, των ελευθεριών και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

Στο μεταξύ φτάσαμε στο νέο χρόνο. Σε εορταστική διάθεση βρέθηκαν και οι Βρυξέλλες, η πρωτεύουσα της ΕΕ. Φόρεσε τα φωτάκια της η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, έβαλε τα στολίδια της και έριξε μπόλικη χρυσόσκονη, μήπως μπορέσει να κρύψει την εξαθλίωση, τις ανισότητες και τις αντιθέσεις που θρέφει στα σπλάχνα της. Αντιθέσεις, που, κάποια στιγμή, μπορεί και να την καταπιούν.

Παρά τα άπειρα φωτάκια, τα αμέτρητα λαμπιόνια και τους τόνους χρυσόσκονης, ορισμένα πράγματα παραμένουν και μας θυμίζουν τι πραγματικά είναι αυτός ο κόσμος που ονειρεύονται ο κ. Μπαρόζο, οι συνεργάτες του και οι λοιποί ηγήτορες των Βρυξελλών. Ολη αυτή η ψεύτικη λάμψη, αντί να θαμπώσει την εικόνα και να κρύψει την ασχήμια των μεγάλων αντιθέσεων, την απελπισία των φτωχών, την ανέχεια της εργατικής τάξης, έριξε φως, σε όσα όλοι αυτοί οι υπηρέτες του κεφαλαίου θέλουν να κρύψουν.

Παρά τα ακριβά κοστούμια, τα «καθώς πρέπει» μαγαζιά και τους διάφορους ευρωϋπαλλήλους και ευρωβουλευτές, που διαμορφώνουν τη μία πλευρά του νομίσματος, υπάρχει και η μία άλλη, που δε χρειάζεται καν ψάξιμο. Είναι μπροστά στα μάτια όλων και επιβάλλεται, μέσα από τη φρίκη που αναδύει.

Εξω από τις βιτρίνες των γνωστών οίκων, υπάρχουν γυναίκες με νεογέννητα στην αγκαλιά. Μικρά παιδιά, που ζητάνε κάποια λεπτά για να μην υποστούν τιμωρία, από τους δουλεμπόρους, που τα εκμεταλλεύονται. Στους 5 βαθμούς υπό το μηδέν, εκτός από τα ακριβά παλτά, κυκλοφορούν και σκισμένα μπουφάν, ανεπαρκείς ζακέτες και παγωμένα χέρια.

Εκτός από τις φωνές που ζητάνε παιχνίδια, με όλη τη δύναμη που τους χαρίζει η απληστία της νεότητας, ακούγονται και οι φωνές που εκλιπαρούν για λίγη ζεστασιά, που ικετεύουν για βοήθεια, προκειμένου να μην υποστούν τιμωρία...

Και η απάντηση της ΕΕ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του σεβασμού και των αξιών, είναι η αδιαφορία. Εθελοτυφλούν, γιατί αυτή η πραγματικότητα δικό τους κατασκεύασμα είναι. Αλλά και όταν κάνουν πως δεν αδιαφορούν, κάθε άλλο παρά προς το συμφέρον αυτών των ανθρώπων είναι. Στην καλύτερη περίπτωση, τους μαζεύουν σαν τα αδέσποτα σκυλιά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ξεχνώντας ότι είναι άνθρωποι. Και επιπλέον απαιτούν και την ευγνωμοσύνη τους...

«Οι πολίτες των κρατών - μελών της ΕΕ πρέπει να τη γνωρίσουν, να την εκτιμήσουν και να την αποδεχτούν», δηλώνουν οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών και οργανώνουν διαφημιστικές καμπάνιες. Αλήθεια, πώς περιμένουν να αποδεχτούν οι πολίτες την ΕΕ, όταν οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες τους; Πώς να πιστέψει κανείς στις αξίες της ΕΕ και στις δηλώσεις περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν καταπατώνται βασικές ελευθερίες, καταστρατηγούνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και καταργούνται εργασιακές κατακτήσεις, που πληρώθηκαν με αίμα;

Ο κ. Μπαρόζο και οι συνεργάτες του μπορεί να οραματίζονται την ΕΕ της απασχολησιμότητας, της ανταγωνιστικότητας και της ολοκληρωτικής εκμετάλλευσης των εργαζομένων από το κεφάλαιο. Το θέμα είναι, όμως, ότι τώρα πια η χρυσόσκονη και τα αμέτρητα φωτάκια δε θαμπώνουν την εικόνα. Της ρίχνουν φως και αποκαλύπτουν σε όλο της το μέγεθος την ασχήμια, που όλοι αυτοί οι «Ευρωπαίοι πολίτες» προσπαθούν να κρύψουν...