Η έκδοση περιλαμβάνει την Απόφαση της Ευρείας Ολομέλειας, την εισήγηση του ΠΓ, αποσπάσματα από τις ομιλίες των αντιπροσώπων, την παρέμβαση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, το κλείσιμο του ΠΓ καθώς και τη σχετική μελέτη που εκπονήθηκε από το Τμήμα Αγροτικής Πολιτικής της ΚΕ για τις ανάγκες διαμόρφωσης μιας όσο το δυνατό ενιαίας και αντικειμενικής αντίληψης του αγροτικού ζητήματος.

Η Ευρεία Ολομέλεια ασχολήθηκε με:

• Τις εξελίξεις στα στρώματα των ατομικών αγροτοπαραγωγών και τις σύγχρονες τάσεις που χαρακτηρίζουν την προοπτική των βιοπαλαιστών αγροτών στο πλαίσιο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής
• Τα συμπεράσματα από τους αγώνες της τελευταίας δεκαετίας και την εξέλιξη του αγροτικού κινήματος
• Τις κατευθύνσεις δράσης στο συνδικαλιστικό κίνημα σε διαπάλη με τις άλλες οργανώσεις και την παρέμβαση των αστικών κομμάτων
• Ζητήματα καθοδήγησης από τα οποία εξαρτάται όλη η δουλειά του Κόμματος στους μικρομεσαίους αγρότες, ιδεολογικά και στο κίνημα, στον προσανατολισμό του, στην προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας, το περιεχόμενο της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος, που αγγίζει τα ζητήματα της θέσης των αγροτοπαραγωγών στο σοσιαλισμό.

Βασικό ζήτημα είναι ο προσδιορισμός «ποιον θεωρούμε αγρότη και αγρότισσα», με ποια κριτήρια διαχωρίζουμε στο κίνημα τα λαϊκά τμήματα των αγροτών από τους μεγαλοαγρότες και τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις.

Πολλές φορές εκφράζεται και μεταφέρεται η άποψη ότι αγρότες - σύμμαχοι της εργατικής τάξης πρέπει να θεωρούνται αποκλειστικά οι κάτοχοι πολύ μικρών αγροτικών εκμεταλλεύσεων που ουσιαστικά παράγουν για αυτοκατανάλωση ή για τη συμπλήρωση του κύριου εισοδήματός τους, το οποίο προέρχεται από μη αγροτικές πηγές (μισθωτοί, συνταξιούχοι, άλλοι αυτοαπασχολούμενοι).

Πλευρά αυτής της σύγχυσης είναι ότι οι ενεργοί αγρότες που χρησιμοποιούν οικογενειακή ή και εποχική μισθωτή εργασία, που έχουν τρακτέρ ή ανανεώνουν τον εξοπλισμό τους σε μηχανήματα και μέσα δεν μπορούν να θεωρηθούν σύμμαχες προς την εργατική τάξη δυνάμεις, παρόλο που ο μεγάλος όγκος τους, ακόμα και των μεσαίων αγροτών, όχι μόνο δεν μπορεί να κάνει συσσώρευση αλλά είναι πνιγμένος στα χρέη στους εμποροβιομήχανους, στις τράπεζες, στο ασφαλιστικό ταμείο, στην εφορία, στη ΔΕΗ κ.λπ.

Πρόκειται για αντίληψη που έρχεται σε ευθεία σύγκρουση και με την πείρα του κινήματος που δείχνει ότι οι πολύ μικροί - ετεροαποσχολούμενοι αγρότες ελάχιστα ενδιαφέρονται για τις διεκδικήσεις του αγροτικού κινήματος, δεν συμμετέχουν σε Αγροτικούς Συλλόγους κ.λπ.

Με τη χρήση συνδυασμένων κριτηρίων (οικονομικό μέγεθος εκμετάλλευσης, βαθμός επέκτασης μισθωτής απασχόλησης μόνιμης, εποχικής, οικογενειακής, καλλιεργούμενες εκτάσεις και είδος καλλιέργειας) γίνεται ορισμένη κατηγοριοποίηση των αγροτών ως κατόχων αγροτικών εκμεταλλεύσεων και παρακολουθείται η εξέλιξη του πλήθους τους σε κάθε κατηγορία.

Μέσα από αυτήν τη διαδικασία εξάγονται ορισμένα σχετικά ασφαλή συμπεράσματα για την προοπτική των αυτοαπασχολούμενων αγροτών σε συνδυασμό και με τις στοχεύσεις της αγροτικής πολιτικής των κυβερνήσεων και συνολικά της ΚΑΠ σε επίπεδο ΕΕ, συμπεράσματα για το βιοτικό επίπεδο, τον προσδιορισμό των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών τους και ειδικά για την προοπτική αναπαραγωγής τους ως απλών εμπορευματοπαραγωγών ή της καταστροφής τους ως τέτοιων, ή της μεγαλύτερης πρόσδεσης και εξάρτησής τους από τα μονοπώλια, που αποτελεί ωρίμανση της υλικής προϋπόθεσης για άμεση ένταξή τους στη συγκεντρωμένη κοινωνική παραγωγή - αγροτική ή βιομηχανική σε συνθήκες κοινωνικής ιδιοκτησίας.

Αναδεικνύονται έτσι οι δύο δρόμοι της συγκέντρωσης που εξ αντικειμένου ανοίγονται μπροστά τους. Ο εκμεταλλευτικός καπιταλιστικός και σε αντίθεση με αυτόν ο σοσιαλιστικός - κομμουνιστικός, χωρίς ιδιοκτησία γης και μηχανημάτων αλλά και χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση, με συνολικά ανώτερες συνθήκες και ποιότητα ζωής. Αυτή είναι και η αντικειμενική βάση της συμμαχίας των σημερινών αυτοαπασχολούμενων αγροτών με την εργατική τάξη. Δηλαδή, η αντίληψη του ΚΚΕ για την Κοινωνική Συμμαχία στηρίζεται σε αυτό που πραγματικά υπάρχει στις κοινωνικές δυνάμεις ως σημερινή κατάσταση και τάση και όχι στο πώς το αντιλαμβάνεται η κάθε κοινωνική δύναμη.

• Η ανάγκη ξεπεράσματος των ατομικών όρων στην οργάνωση της παραγωγής, στη διάθεση του προϊόντος, στην προστασία από φυσικά φαινόμενα, στην ανάγκη καλύτερης κατανομής του εργάσιμου χρόνου, στη σύνδεση της αγροτο-βιομηχανικής παραγωγής. Αυτή η ανάγκη και προοπτική συνδέεται άμεσα και με τα ζητήματα των κοινωνικών υποδομών (Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας), μέσων μαζικής μεταφοράς αλλά και υποδομών πολιτισμού, ελεύθερου χρόνου και γενικότερα βελτίωσης της ποιότητας ζωής.
• Η διαφορά της θέσης του ΚΚΕ για τη μεταβατική μορφή της συνεταιριστικής παραγωγής στο σοσιαλισμό από την αστική στρατηγική στην Ελλάδα και την ΕΕ για συνεταιρισμούς, ομάδες παραγωγών, άλλα συνεργατικά σχήματα που πριμοδοτούνται στην κατεύθυνση της καπιταλιστικής συγκεντροποίησης. Είναι άλλος ο χαρακτήρας του συνεταιρισμού στον καπιταλισμό και άλλος στο σοσιαλισμό, παρόλο που το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι η πρόσδεση με τη βιομηχανία και η μετάβαση προς τη συγκεντρωμένη παραγωγή.

Παράλληλα, στα κείμενα της έκδοσης αποτυπώνονται μια σειρά από δεδομένα σε σχέση με τη διάρθρωση της αγροτικής παραγωγής ανά Περιφέρεια, ανά είδος καλλιέργειας ή εκτροφής ζώων, ενώ δίνεται και μια όσο το δυνατό πληρέστερη εικόνα των επιπέδων της αγροτικής παραγωγής συνολικά και ανά Περιφέρεια - νομό αλλά και των δυνατοτήτων που υπάρχουν για την κάλυψη των αναγκών του λαού μας σε ασφαλή και ποιοτικά τρόφιμα και άλλες πρώτες ύλες.

Στα περιεχόμενα της έκδοσης περιλαμβάνεται επίσης μια αναλυτική τοποθέτηση για την κατάσταση του αγροτικού κινήματος, που μετά από μια δεκαετία διάλυσης πέρασε σε μια βασανιστική πορεία ανασυγκρότησης, η οποία σε μια πορεία οδήγησε στη συγκρότηση της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων ως μορφής πανελλαδικής έκφρασης με ενιαίο πλαίσιο πάλης σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.