Σύντροφοι και φίλοι του ΚΚΕ, πιστοί στα ιδανικά του, οι οποίοι ζουν στο Τορόντο του Καναδά, αναλογιζόμενοι τις ανάγκες του Κόμματος και το μεγάλο αγώνα που κάνουμε εμείς εδώ για να ανεβάσουμε το ποσοστό του ΚΚΕ στις ευρωεκλογές, πράγμα που το πετύχαμε πολύ καλά, έβαλαν στο τραπέζι ό,τι είχαν εκείνη τη μέρα στις τσέπες τους, 390 δολάρια, και τα έστειλαν στο ΚΚΕ για να συμβάλουν και αυτοί στην προσπάθειά μας.

Τους στέλνουμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» από μέρους του ΚΚΕ.

Τα μέλη της ΚΟΒ Εργατοϋπαλλήλων Πατησίων.

Οι απολύσεις έχουν ήδη αρχίσει αλλά όπως είναι γνωστό, η «μεγάλη σφαγή» θα πραγματοποιηθεί λίγο πριν και κυρίως μετά τους Ολυμπιακούς. Πρωταγωνίστριες στα ποσοστά της ανεργίας οι γυναίκες, ιδιαίτερα οι μεγαλύτερες που βλέπουν να χάνουν τη δουλιά τους λίγα χρόνια πριν από τη σύνταξη. Ακόμα χειρότερη η ανεργία γι' αυτές που δουλεύουν με ελαστικές μορφές εργασίας και κυρίως με δελτίο παροχής υπηρεσιών (μπλοκάκι) σε γραφεία δικηγορικά, επιχειρήσεις, σε ΜΜΕ, σαν μεταφραστές ή ακόμα διδάσκουν σε ιδιωτικές σχολές ορισμένες ώρες κ.λπ. Οι απολύσεις είναι και θα γίνονται καθημερινό φαινόμενο, καθώς οι εργαζόμενοι είναι εκείνοι - εκείνες που θα πληρώσουν την «κάμψη», τα «ελλείμματα» και το σκληρό ανταγωνισμό που επικαλούνται οι εργοδότες - έστω και αν τα κέρδη τους πολλαπλασιάζονται από χρόνο σε χρόνο. Σύνταξη φτώχειας περιμένει τις γυναίκες που δουλεύουν με μερική απασχόληση καθώς η σύνταξη αυτή υπολογίζεται με βάση τις αποδοχές των τελευταίων χρόνων - αν μπορέσουν βέβαια να πάρουν κάποια σύνταξη! Κι αν θελήσουν να «τσοντάρουν» με μια άλλη απασχόληση - συνήθως «μαύρα λεφτά», πολύ συχνά ανακαλύπτουν ότι κι αυτό είναι φοβερά δύσκολο: Αν τα καταφέρουν, οι αμοιβές είναι κατά κανόνα άθλιες, αν δεν τα καταφέρουν να βρουν τίποτα στην ειδικότητά τους, δε μένει άλλη λύση από το να «κρατάνε» μωρά, ηλικιωμένους ή να δουλέψουν σαν καθαρίστριες. Δουλιές δύσκολες και κακοπληρωμένες συνήθως, αφού υπάρχει μεγάλη προσφορά, ενώ η γυναίκα - κλεισμένη και πάλι σ' ένα σπίτι - απομονώνεται κοινωνικά. Οσο για συνδικαλισμό, ούτε λόγος!

Αλλά οι ίδιες οι γυναίκες που έχουν βιώσει αυτή την εμπειρία είναι οι πιο αρμόδιες να μιλήσουν: Η Ε.Γ. λ.χ. εργαζόταν για χρόνια σε μια επιχείρηση με δελτίο παροχής υπηρεσιών και βρέθηκε πριν από λίγους μήνες άνεργη, χωρίς βέβαια καμία αποζημίωση...

«Εργάζομαι από 18 χρόνων λέει. Τα πρώτα χρόνια δε μου έβαζαν ένσημα. Αργότερα έγινα μισθωτή, αλλά εκεί, γύρω στα 45 με απέλυσαν μαζί με άλλους γιατί υποτίθεται ότι η επιχείρηση είχε δυσκολίες και έπρεπε να απαλλαγεί από τους υψηλόμισθους - σιγά το μεγάλο μισθό που παίρναμε! Ηθελαν να έχουν νέους και νέες με το βασικό μισθό...

Στην ηλικία αυτή δεν ήταν βέβαια εύκολο να βρω μια δουλιά σταθερή, με πλήρη απασχόληση. Από την άλλη πλευρά, ήθελα επειγόντως να εργαστώ για να συμβάλω στα οικογενειακά βάρη. Αλλωστε, ποτέ μέχρι τότε δεν είχα συμβιβαστεί με την ιδέα της οικονομικής εξάρτησης. Ετσι, δέχτηκα να εργαστώ με δελτίο παροχής υπηρεσιών. Συμφωνήσαμε με τον εργοδότη να δίνω ορισμένη δουλιά κάθε μήνα, με μια σταθερή αμοιβή - κάτι ήταν κι αυτό... Ομως ούτε σύμβαση, ούτε άλλη δέσμευση από την πλευρά του - ούτε καν ασφάλιση. Υστερα από ένα χρόνο ασφαλίστηκα, αφού ο εργοδότης βεβαιώθηκε ότι θα πλήρωνα εγώ και τις κρατήσεις τις εργοδοτικές. Ούτε δώρα ούτε επίδομα άδειας, ούτε αυξήσεις. Μόνο όταν επέμενα αρκετά έκαναν μια γελοία αύξηση "για τα μάτια" κι αυτή κάθε δυο - τρία χρόνια... Εγώ φυσικά από την πλευρά μου ήμουν πάντα συνεπής στις υποχρεώσεις μου. Στην τελευταία φορά που μιλήσαμε για αύξηση μου είπαν ότι δε συμφέρει στην επιχείρηση να δώσει κι άλλα και ότι ήδη έπαιρνα πολλά! Αφού κατά τη γνώμη τους ήμουν ελεύθερος επαγγελματίας, τι ήθελα; Ετσι, τον τελευταίο χρόνο πλήρωνα ακόμα περισσότερα από την τσέπη μου για τις κρατήσεις στο ταμείο όπου είμαι ασφαλισμένη...».

«Και ξαφνικά, πριν λίγους μήνες, χωρίς καμιά άλλη προειδοποίηση βρίσκω στον τηλεφωνητή ένα μήνυμα: "Αύριο μη φέρετε δουλιά, η συνεργασία μας σταματά". Η "αναγγελία" έγινε από τη γραμματέα της επιχείρησης, δεν μπήκαν στον κόπο ούτε να μου ζητήσουν να περάσω από τα γραφεία, να μου το πουν από το τηλέφωνο ότι υπάρχει κάποια αρνητική εξέλιξη...

Ζήτησα νομική συμβουλή αν θα μπορούσα να διεκδικήσω αποζημίωση. Ο δικηγόρος μού είπε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο να στοιχειοθετήσω την εξάρτηση από τον εργοδότη. Εγώ πριν από την πλευρά μου, σκεπτόμουν ότι ακόμα κι αν θα έπαιρνα αργότερα σύνταξη, θα συνέχιζα τη δουλιά μου, έστω με μικρότερη αμοιβή - θα βρισκόταν κάποιος τρόπος... Γιατί με τα χρήματα που κέρδιζα τα τελευταία χρόνια μόνο για σύνταξη πείνας θα μπορούσε να μιλήσει κανείς.

Τώρα κι αυτή η εκδοχή δεν υπήρχε πια και εγώ είχα μείνει χωρίς δουλιά - οπότε αναγκαστικά έπρεπε να πάρω πρόωρα σύνταξη! Χρειαζόμουν κάποιες βεβαιώσεις από το λογιστήριο ώστε να υποβάλω τα χαρτιά μου. Μου έδωσαν (!) μια βεβαίωση ότι διέκοψα τη συνεργασία... με τη δική μου θέληση (!) και μου ζήτησαν να υπογράψω ότι δεν έχω καμιά οικονομική διεκδίκηση απέναντι στην επιχείρηση! Αυτοί είχαν το πεπόνι, αυτοί και το μαχαίρι...

»Χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν σήμερα με "μπλοκάκι" και σίγουρα θα αυξηθούν. Το αποτέλεσμα είναι να μένουν χωρίς καμιά κάλυψη, να στερούνται συνήθως το δικαίωμα της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης που έχουν οι μισθωτοί, να είναι κοινωνικά απομονωμένοι - καθώς κατά κανόνα δουλεύουν στο σπίτι τους, να μην μπορούν να διεκδικήσουν κάτι συλλογικά και να γίνονται έρμαια των διαθέσεων της εργοδοσίας - και βέβαια των κυβερνήσεων και της κάθε εξουσίας. Εν τω μεταξύ οι λογαριασμοί, τα χρέη ακόμα και τα δάνεια δεν παύουν να τρέχουν και να απειλούν τους σκλάβους-σκλάβες της εργασίας...

... κι αν δεν έχεις δημόσιες σχέσεις, αν δεν έχεις "δόντι" τότε αλίμονο!».