Στο σημερινό τετρασέλιδο του «Ριζοσπάστη» «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία», μπορείτε να διαβάσετε:

• Αρθρο για τις εκλογές: Η ενίσχυση του ΚΚΕ όπλο στα χέρια των εργαζομένων.
• Με δηλώσεις τους στο «Ριζοσπάστη», συνδικαλιστές καλούν σε υπερψήφιση του ΚΚΕ στις εκλογές.
• Συνέντευξη με τον Γιάννη Τζαβάρα, πρόεδρο του Συνδικάτου Τροφίμων και Ποτών Εύβοιας - Βοιωτίας: Η απήχηση του Συνδικάτου στους εργαζόμενους δυναμώνει.
• Ιστορικό: Το κυβερνητικό «πραξικόπημα» στη ΓΣΕΕ το 1985. Χρήσιμα διδάγματα για το ρόλο και τα «προσωπεία» του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Πραγματικά, σε συνθήκες αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, όπου κυριαρχεί η λογική της ανάθεσης, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού θεωρεί ότι η μόνη επιλογή που έχει για να βελτιώσει τη ζωή του, είναι να αλλάξει κυβέρνηση. Αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική, καλλιεργούν αυταπάτες στο λαό ότι με την ψήφο του καθορίζει ποια πολιτική εφαρμόζεται με την εναλλαγή κομμάτων στη διακυβέρνηση, στη διαχείριση δηλαδή της αστικής εξουσίας.

Η εξουσία, όμως, έχει να κάνει με το ποιος κυριαρχεί στην οικονομία. Και εκεί, ανεξάρτητα από το ποιος κυβερνάει μετά από κάθε εκλογική μάχη, κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια. Αυτό δεν θα αλλάξει μέσα από τη διαδικασία των εκλογών.

Να γιατί ο λαός θα είναι στην αντιπολίτευση και μετά τις εκλογές. Να γιατί δεν έχει συμφέρον να εγκλωβίζεται στο δίλημμα για το ποιος θα κυβερνήσει, δηλαδή ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Την επόμενη μέρα, είτε με ΝΔ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ, τα μονοπώλια, η ΕΕ, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης θα είναι εδώ. Αυτό σημαίνει από χέρι αντιλαϊκά μέτρα χωρίς σταματημό, διαρκή επιδείνωση των όρων δουλειάς και ζωής της εργατικής τάξης και του λαού, προκειμένου να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

Οσο περισσότερο συνειδητοποιείται αυτή η πραγματικότητα, τόσο θα δημιουργούνται προϋποθέσεις για να απεγκλωβιστούν συνειδήσεις από τη λογική της διαχείρισης. Από αυτήν τη σκοπιά, εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ σημαίνει και τούτο: Οτι περισσότεροι αντιλαμβάνονται την ψήφο τους όχι ως ανάθεση, ως αναζήτηση «νέων σωτήρων», αλλά ως ενίσχυση της μοναδικής δύναμης που παλεύει για να βγει ο λαός στο προσκήνιο, με την οργάνωση και την πάλη του, να πάρει την τύχη στα χέρια του.

Η αδήριτη ανάγκη να δυναμώσει το ΚΚΕ προκύπτει και από άλλες πτυχές της καθημερινότητας των εργαζομένων. Είναι σημαντικό να φέρουμε ζωντανή μπροστά μας την εικόνα τι θα σημάνει για το λαό να μην έχει στο πλάι του ένα ισχυρό ΚΚΕ, που «μεταγγίζει» στο κίνημα όλη του τη δύναμη, και την εκλογική.

Μόλις πρόσφατα, στο πανελλαδικό συλλαλητήριο, την 1η Νοέμβρη και στην πανελλαδική πανεργατική απεργία, οι κομμουνιστές, που δρουν μέσα από τα συνδικάτα και τους άλλους φορείς του κινήματος, έδειξαν ότι ακόμα και με ένα εκλογικό ποσοστό της τάξης του 4,5% αποτελούν τη μόνη δύναμη που μπορεί να συμβάλει καθοριστικά στην κινητοποίηση δεκάδων χιλιάδων λαού ενάντια στα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα.

Αντίθετα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, με εκλογικό ποσοστό 27%, έχουν βρεθεί απέναντι από κάθε δράση που έχει στόχο την οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς. Οπου πλειοψηφούν, όχι μόνο δεν κουνιέται φύλλο, αλλά κυριαρχεί η λογική της διαχείρισης, της συνδιαλλαγής με την εργοδοσία, του ανταγωνισμού με τον παλιό εργοδοτικό συνδικαλισμό, για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία στη χειραγώγηση του κινήματος. Αλλά συνεργάζονται και μεταξύ τους, όταν είναι να χτυπήσουν τις ταξικές δυνάμεις.

Σε ένα σκηνικό με αδύναμο ΚΚΕ, είναι σίγουρο ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι των μονοπωλίων - παλαιοί και νέοι - θα αισθάνονται εντελώς ελεύθερα τα χέρια τους να πάρουν μέτρα σε βάρος του λαού. Αντίστροφα, το δυνάμωμα του ΚΚΕ θα δώσει ώθηση στην ανασύνταξη του κινήματος, που θα συγκρούεται με το κεφάλαιο και τα κόμματά του, παλεύοντας για ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι και ο λαός, για την κατάργηση του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, που κάνει κόλαση τη ζωή τους.

Ακόμα πιο πέρα: Στα στρατηγικά ζητήματα, τα προγράμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν ταυτίζονται. Ποιο κόμμα θα είναι αντιπολίτευση μετά τις εκλογές, όποιος από τους δύο κι αν κυβερνήσει; Το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, που περιμένουν στη γωνία για να συγκυβερνήσουν με τον έναν ή με τον άλλο; Οι ΑΝΕΛ, που είναι έτοιμοι να συγκυβερνήσουν με τον ΣΥΡΙΖΑ; 'Η μήπως τα τσιράκια των αφεντικών, οι φασίστες - δολοφόνοι, της Χρυσής Αυγής; Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να αντιπολιτευθεί την όποια κυβερνητική πλειοψηφία και τα δεκανίκια της στη Βουλή από τη σκοπιά των πραγματικών λαϊκών συμφερόντων.

Στο ίδιο κάλεσμα του ΚΚΕ, αναδεικνύεται ότι η προοπτική ενός τέτοιου κινήματος δεν μπορεί παρά να είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την εργατική - λαϊκή εξουσία. Και πάλι η κυρίαρχη προπαγάνδα καλλιεργεί ιδεολογήματα που εμφανίζουν την προοπτική αυτή ως ουτοπική ή μακρινή, σε κάθε περίπτωση μια προοπτική που δεν αφορά στο σήμερα. Η ίδια προπαγάνδα, όμως, εμφανίζει τη συνέχιση του σημερινού δρόμου ως «αναγκαίο κακό».

Είναι αλήθεια ότι μεγάλο τμήμα του λαού έχει ρίξει την απαιτητικότητά του, έχει «συμβιβαστεί» με το πετσόκομμα των δικαιωμάτων και αποδέχεται το σκεπτικό ότι «δεν υπάρχουν λεφτά, άρα είναι λογικό να μειώνονται οι μισθοί και οι συντάξεις, να κόβονται οι δαπάνες για την Υγεία και την Παιδεία... Είναι κάτι που πρέπει να γίνει μιας και δεν υπάρχει άλλη προοπτική».

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι αν υπάρχουν λεφτά, αλλά αν υπάρχουν τα «αγαθά» που μπορούν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες. Για παράδειγμα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άδεια σπίτια. Κι όμως, υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι. Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα για παραγωγή άφθονων τροφίμων. Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι που υποσιτίζονται και σε πολλά μέρη του κόσμου πεθαίνουν από ασιτία.

Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής φθηνού ρεύματος για όλο το λαό. Κι όμως, υπάρχουν λαϊκές οικογένειες χωρίς ρεύμα. Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα να στελεχωθούν τα σχολεία με το προσωπικό που απαιτείται, με παιδαγωγικά υλικά και με άριστες υλικοτεχνικές υποδομές. Κι όμως, από τα σχολεία λείπουν δάσκαλοι και καθηγητές, γίνονται μαθήματα με φωτοτυπίες, τα «ολοήμερα» πάνε για κλείσιμο και όταν υπάρχουν, λειτουργούν ως παιδοφυλακτήρια.

Σήμερα, υπάρχει η δυνατότητα για ένα δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, με ποιοτικές υπηρεσίες για όλους. Κι όμως, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και εκατομμύρια ακόμα από τα λαϊκά στρώματα, που βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για στοιχειώδεις υπηρεσίες Υγείας. Σήμερα, υπάρχουν πάνω από 1,3 εκατομμύριο άνθρωποι που ζητούν δουλειά, να παράγουν πλούτο. Κι όμως, υπάρχουν κουφάρια εργοστασίων, χωράφια ακαλλιέργητα και μαγαζιά κλειστά.

Ολα αυτά συμβαίνουν επειδή υπάρχει ένα εμπόδιο ανάμεσα στον πλούτο που παράγεται ή μπορεί να παραχθεί, και στις ανάγκες που αυτός ο πλούτος μπορεί να ικανοποιήσει. Το εμπόδιο αυτό λέγεται καπιταλιστικό κέρδος που, για να επιτευχθεί, πρέπει όλες οι υπηρεσίες και τα προϊόντα να προσφέρονται ως εμπορεύματα.

Αυτό που είναι εμπόδιο για τους εργαζόμενους τα κόμματα της αστικής διαχείρισης το αναγνωρίζουν ως προϋπόθεση για την «ανάπτυξη». Γι' αυτό διαμορφώνουν την πολιτική τους με κριτήριο το πώς θα το υπηρετήσουν. Την ίδια στιγμή, προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να την αποδεχτούν ως έχει, πως αυτή δεν ανατρέπεται. Γι' αυτό στα δικά τους προγράμματα δεν χωρά ούτε σκέψη για την ανάκτηση των εργατικών - λαϊκών απωλειών της περιόδου της κρίσης. Πολύ περισσότερο δεν χωρούν η κατοχύρωση δικαιωμάτων, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών.

Η ΝΔ προτείνει περισσότερες περικοπές, για να έρθει η ανάπτυξη, ο ΣΥΡΙΖΑ περισσότερη ανάπτυξη και τάχα λιγότερες περικοπές. Και στις δύο περιπτώσεις, δεσμεύονται στο κύριο: Στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων με φοροαπαλλαγές, ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον, της ανταγωνιστικότητας, γενικά του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, που ισοδυναμεί με βαρβαρότητα για το λαό.

Μόνο το ΚΚΕ λέει ότι στόχος του εργατικού - λαϊκού κινήματος δεν μπορεί να είναι άλλος από το να αφαιρέσει μια για πάντα το εμπόδιο που μπαίνει ανάμεσα στον εργάτη που πεινά και στο φαΐ που αυτός παράγει, ανάμεσα στον παραγόμενο πλούτο και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών: Την ιδιοκτησία και τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Γι' αυτό το λόγο, μόνο το ΚΚΕ προτάσσει την ανάγκη να ανακτηθούν οι εργατικές - λαϊκές απώλειες, να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο. Πρωτοστατεί στην οργάνωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό είναι που θα χρειαστεί ο λαός και την επόμενη μέρα των εκλογών.

Από παλιότερη κινητοποίηση της Ομοσπονδίας του κλάδου

-- Ποιοι παράγοντες συνέβαλαν στο θετικό αποτέλεσμα των αρχαιρεσιών;

-- Καταρχήν εκτιμάμε ότι αυτή η αύξηση είναι πολύ σημαντική, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που επιχειρείται να επιβληθεί σιγή ιχθύος μέσα στους τόπους δουλειάς. Το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν το αποκρυστάλλωμα της δουλειάς που προηγήθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα και θεωρούμε ότι είναι εμπειρία που πρέπει να αξιοποιηθεί απ' όλη την εργατική τάξη.

Ως συνδικάτο, επιδιώξαμε σταθερά την τακτική επαφή με τα μέλη μας. Αυτό γινόταν κυρίως με περιοδείες και συνελεύσεις τμημάτων στα εργοστάσια, αλλά και με γενικές συνελεύσεις έξω από τους χώρους δουλειάς. Για κάθε πρόβλημα που απασχολούσε τους συναδέλφους, αναπτύσσαμε δραστηριότητα με ανακοινώσεις, παρεμβάσεις στην εργοδοσία, στην επιθεώρηση, πολύμορφες κινητοποιήσεις.

Ούτε στιγμή δε σταματήσαμε να αποδεικνύουμε μέσα από καθημερινά παραδείγματα την πραγματική αιτία των προβλημάτων των εργαζόμενων και το πού βρίσκεται η διέξοδος. Να αποκαλύπτουμε και να συζητάμε με τους εργαζόμενους για τη λειτουργία του καπιταλιστικού συστήματος, όπου σκοπός της παραγωγής είναι η αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Αναδείξαμε με συνέπεια ότι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της μάχης για κάθε συγκεκριμένο πρόβλημα, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει ούτε να εφησυχάζουν, ούτε να απογοητεύονται. Αυτή η λογική βοηθάει να οπλιστούν οι συνάδελφοι με υπομονή και επιμονή, να αναπτύσσεται η αλληλεγγύη, όχι μόνο ανάμεσα στους εργαζόμενους της επιχείρησης και του κλάδου, αλλά στο σύνολο της εργατικής τάξης και του λαού.

Οι δυνάμεις του συνδικάτου στήριξαν κινητοποιήσεις άλλων κλάδων, όπως τον αγώνα τον Χαλυβουργών, των εργαζομένων σε εργοστάσια της Χαλκίδας που το κυνήγι του κέρδους και ο ανταγωνισμός τα οδήγησε στο κλείσιμο, των εκπαιδευτικών κ.ά. Με αυτόν τον τρόπο, αποκαλυπτόταν η δύναμη που έχουμε οι εργαζόμενοι όταν δρούμε ενωμένοι απέναντι στους βιομήχανους, εφοπλιστές, τραπεζίτες, το κράτος και τις ενώσεις τους.

Στην όλη λειτουργία του Συνδικάτου, σημαντική συμβολή είχε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών.

-- Παρόλ' αυτά, το αποτέλεσμα αντανακλά επίσης δυσκολίες και εμπόδια. Ποια ξεχωρίζετε;

-- Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αναμφισβήτητα ο μικρός βαθμός οργάνωσης της εργατικής τάξης, που εκφράζεται τόσο στην περιοχή όσο και στον κλάδο μας. Αλλά και η γραμμή που υπηρετεί συνολικά η πλειοψηφία στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δηλαδή η λογική του «μικρότερου κακού», που αποδεδειγμένα φέρνει το μεγαλύτερο, αντιλήψεις που μιλάνε για εύκολες λύσεις μέσα από μια κυβερνητική εναλλαγή και ό,τι άλλο βρίσκεται μακριά από την οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού.

Μεγάλη ευθύνη για τη σημερινή διαλυτική κατάσταση συνολικά στο κίνημα έχουν οι δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, που διασπάνε τους εργαζόμενους, αποφεύγουν ή υπονομεύουν τις μαζικές διαδικασίες, μιλάνε για «ξεχωριστές» κάθε φορά λύσεις, επικαλούμενες τις «ιδιομορφίες» του κάθε χώρου. Αυτοί οι συνδικαλιστές καλλιεργούν τη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια, σπέρνουν την απογοήτευση.

Γι' αυτές τους τις υπηρεσίες, τους προσφέρονται θέσεις σήμερα στα ψηφοδέλτια των κομμάτων που διεκδικούν ρόλο διαχειριστή του συστήματος. Είναι οι δυνάμεις κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της ΠΑΣΚΕ, που τώρα μετακομίζουν μαζικά στο ΣΥΡΙΖΑ και το ΜΕΤΑ (δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ) ή σε άλλα παρακλάδια, όπως είναι το ΕΜΕΙΣ (Φωτόπουλος).

Το συνδικάτο μας, που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, μέσα από την καθημερινή δράση δίνει μάχη για να σπάσουν αυτές οι αντιλήψεις. Να ενωθεί η εργατική τάξη απέναντι στα αφεντικά, τις κυβερνήσεις και τους διακρατικούς τους οργανισμούς, να συγκρουστεί με τη στρατηγική τους.

-- Ποιους στόχους βάζει το συνδικάτο για το επόμενο διάστημα;

-- Θέλουμε να ενώσουμε τους εργαζόμενους όλου του κλάδου και αυτή θα είναι η συμβολή μας στην ενότητα της εργατικής τάξης. Επιδιώκουμε την τακτική επαφή και την κοινή δράση με όλα τα επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου. Με πολλά από αυτά τα έχουμε καταφέρει σε τέτοιο βαθμό, ώστε σε κάθε συνεδρίαση του ΔΣ, σε κάθε Γενική Συνέλευση να έχει παρουσία το συνδικάτο, να μεταφέρει, αλλά και να αποκομίζει εμπειρία.

Πολλά από αυτά τα επιχειρησιακά σωματεία ιδρύθηκαν με την καθοριστική συμβολή του συνδικάτου, όπως στο ΖΟΥΡΑ (ΖΑΒΕΛ), το ΝΗΡΕΑ, το ΣΚΟΥΛΟΥΔΗ. Σε άλλα εργοστάσια έχουμε εργοστασιακές επιτροπές που παίζουν τον ίδιο ρόλο. Σ' αυτήν την κατεύθυνση θα συνεχίσουμε το επόμενο χρονικό διάστημα, εντείνοντας παράλληλα την προσπάθεια να οργανώσουμε δυνάμεις σε επιχειρήσεις που δεν έχουμε παρουσία.

Παλεύουμε για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος σε ταξική κατεύθυνση, ως βασικού πυλώνα μιας μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, με σκοπό να βάλουμε φρένα στα αντιλαϊκά μέτρα, να ανακτηθούν οι απώλειες της κρίσης, να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που προϋποθέτει σύγκρουση με το κεφάλαιο και την πολιτική του, ρήξη με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Από αυτήν τη σκοπιά, καλούμε τους εργαζόμενους του κλάδου να έχουν ανοιχτά τα μάτια τους και μπροστά στις εκλογές της 25ης Γενάρη. Ο καθένας από εμάς έχει πλούσια πείρα, που πρέπει να την αξιοποιήσει. Τίποτα δε μας χαρίστηκε. Ο,τι έχουμε, το κατακτήσαμε με αγώνες. Ολα αυτά τα χρόνια είδαμε ποιοι στάθηκαν δίπλα μας και ποιοι ήταν απέναντί μας. Με αυτό το κριτήριο πρέπει να πάμε στην κάλπη και να ενισχύσουμε εκείνες τις δυνάμεις που θα συμβάλουν την επόμενη μέρα στην καλύτερη οργάνωση της πάλης των εργαζομένων.

Ψηφίζω ΚΚΕ γιατί:

Θέλω αύριο μια ισχυρή αντιπολίτευση μέσα στο Κοινοβούλιο να ορθώνει τη φωνή της προς όφελος του λαού μας.

Θέλω την πρωτοπορία στο ταξικό - εργατικό κίνημα της χώρας μου.

Θέλω γνήσιους λαϊκούς αγωνιστές της εργατικής τάξης που να μάχονται στηρίζοντας αταλάντευτα τα λαϊκά συμφέροντα.

Γιατί το ΚΚΕ στην ιστορική του διαδρομή έχει να επιδείξει αγώνες, θυσίες για το λαό με το λαό, για την ειρήνη, το σοσιαλισμό.

Γιατί το ΚΚΕ δεν συμπράττει, δεν υποχωρεί, δεν παραχωρεί, δεν συμμαχεί με κάθε λογής οπορτουνιστές και καιροσκόπους, που θέλουν να εμποδίσουν τη νομοτελειακή πορεία του κινήματος.

Κλείνω με τα λόγια του ποιητή Μπέρτολτ Μπρεχτ: «Εκείνος που μένει στο σπίτι, όταν αρχίζει η πάλη κι αφήνει άλλους να αγωνίζονται για τη δική του υπόθεση, αυτός πρέπει να προσέχει, διότι όποιος δεν μοιράστηκε την πάλη θα μοιραστεί την ήττα. Ούτε καν την ήττα αποφεύγει όποιος θέλει να αποφύγει την πάλη. Διότι παλεύει για την υπόθεση του εχθρού εκείνος που δεν πάλεψε για τη δική του υπόθεση».

Μπροστά στην κάλπη, οι εργαζόμενοι πρέπει να κρίνουν τα κόμματα του δίπολου ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ από ταξική σκοπιά, ως κόμματα που η στρατηγική τους συνδέεται με τις ανάγκες του κεφαλαίου και να μην υποκύψουν σε τρομοδιλήμματα ή ψευτοδιλήμματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει και εκπροσωπεί μια διαφορετική μορφή άσκησης αστικής διαχείρισης έναντι των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων. Το πρόγραμμά του κινείται στη βάση της «κοστολόγησης», επομένως των μειωμένων απαιτήσεων και της προσαρμογής στο σύστημα.

Συνάμα, στη λογική των προτάσεών του διατηρεί το χαρακτήρα της εργατικής εκμετάλλευσης, της παραγωγής και της αναπαραγωγής της υπεραξίας. Δηλαδή, διατηρεί στο ακέραιο το στοιχείο της εργατικής εκμετάλλευσης, το οποίο είναι εγγενές στον ιδιωτικό ιδιοκτησιακό χαρακτήρα της παραγωγής.

Το ΚΚΕ, από τη μεριά του, προβάλλει και εκπροσωπεί μια άλλη κοινωνική και πολιτική οργάνωση, το σοσιαλισμό, την εργατική εξουσία, την κατάργηση κάθε μορφής ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, μια κοινωνία χωρίς εκμεταλλευτές. Οργανώνει τη συμμαχία των κοινωνικών δυνάμεων με κέντρο την εργατική τάξη για κοινωνική ανατροπή.

Δίνει μάχες, μέσα στο κοινοβούλιο και στην καθημερινότητα, κατά του συντηρητισμού, του «μεταρρυθμισμού» και των καπιταλιστικών ανασυγκροτήσεων, για την υπεράσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων. Είναι το μοναδικό κόμμα που ανέδειξε τα πραγματικά αίτια της καπιταλιστικής κρίσης. Λέει όχι στον κυβερνητισμό, στην αστική και τη ρεφορμιστική διαχείριση. Ιδέες και πρακτικές τόσο των κομμάτων που περιστρέφονται γύρω από τη ΝΔ, όσο και του ρεφορμιστικού - σοσιαλδημοκρατικού άξονα, με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Γι' αυτό καλώ τους εργαζόμενους, τους ριζοσπάστες αριστερούς πολίτες να ενισχύσουν το ΚΚΕ, να ενισχύσουν την προοπτική της εργατικής εξουσίας.

Ας αναλογιστούμε σε αυτές τις εκλογές αν μας αρκούν αυτά που έχουμε. Αν μας αρκούν 400 ευρώ μισθός. Αν μας αρκεί η δουλειά ήλιο με ήλιο. Αν μας αρκεί το να κοιτάμε τις τσέπες μας αν έχουν χρήματα, πριν περάσουμε το κατώφλι του νοσοκομείου. Αν μας αρκεί να δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Αν μας αρκεί η στέρηση βασικών αγαθών από τα ντουλάπια μας. Αν μας αρκεί η ανεργία. Αν μας αρκεί το μνημόνιο. Αν μας αρκεί το μαύρο μέλλον των παιδιών μας. Αν, αν, αν... Φτάνει πια. Εγώ απαιτώ περισσότερα για την εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο που καταληστεύουν οι λίγοι, γι' αυτό στηρίζω το μόνο κόμμα που βρίσκεται πάντα αταλάντευτα στο πλευρό της εργατικής τάξης και καλώ όλους τους εργάτες να αναλογιστούν σε ποια τάξη ανήκουν και να στηρίξουν κι αυτοί το μόνο κόμμα που εκφράζει την τάξη μας, το ΚΚΕ.

Εως σήμερα, το ΚΚΕ αταλάντευτα και με συνέπεια (παρά τους εφήμερους χλευασμούς) εξήγησε και ανέλυσε τις συνέπειες της ευρω-πορείας για τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, η μαχητική παρουσία του στήριξε τους καθημερινούς αγώνες των εργαζομένων ενάντια στους εξαναγκασμούς των ευρω-μονόδρομων. Ιδιαίτερα σήμερα, ενόψει των όποιων εξελίξεων, είναι εντελώς απαραίτητη η παρουσία του ΚΚΕ και στη Βουλή. Αύριο, η ενισχυμένη παρουσία και η δύναμη του ΚΚΕ θα είναι ο κρίσιμος παράγοντας για τα συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων στο μέλλον. ΚΚΕ ισχυρό στη Βουλή και στο λαό.

Εμείς οι εργαζόμενοι που δίνουμε καθημερινά μάχη για το μεροκάματο, αλλά και στο δρόμο, για τα εργατικά δικαιώματα και τις συλλογικές κατακτήσεις του λαού μας, για την ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και τον ταξικό του προσανατολισμό, δεν μπαίνουμε στο κάλπικο δίλημμα να διαλέξουμε ανάμεσα σε αυτόν που μας αφαιρεί τα δικαιώματα και σ' αυτόν που μας λέει να τα ξεχάσουμε και να βολευτούμε με τα λίγα ψίχουλα που τάζει. Ξέρουμε ότι την επαύριο των εκλογών τα προβλήματα για εμάς θα είναι ακόμα μεγαλύτερα. Γι' αυτό δίνουμε τη μάχη της ψήφου με κριτήριο την ισχυροποίηση του εργατικού κινήματος και της μαχητικής ταξικής διεκδίκησης. Δίνουμε ψήφο στην πολιτική δύναμη που στάθηκε δίπλα μας, έβαλε πλάτη στα «δύσκολα», ένωσε τη φωνή του με τη δική μας φωνή. Δίνουμε δύναμη με την ψήφο μας στο κόμμα που μετά από τις εκλογές θα την επιστρέψει πολλαπλάσια, συμβάλλοντας μέσα και κυρίως έξω από τη Βουλή στην ενίσχυση του κινήματός μας, συμβάλλοντας στην εργατική αντεπίθεση. Γι' αυτό, με σιγουριά και εμπιστοσύνη, στις 25 Γενάρη ψηφίζουμε ΚΚΕ.

Στις επικείμενες εκλογές ο καθένας επιλέγει με βάση αυτό που θεωρεί ότι είναι πιο κοντά στις απόψεις του, ή τα συμφέροντά του, τιμωρεί ή επιβραβεύει. Η γενιά μας έζησε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις, πνιγμένες από πλαστικές σημαίες, πλαστικές ελπίδες, γιγαντοαφίσες με σωτήρες κάθε λογής, που είχαν όλοι ένα κοινό χαρακτηριστικό: Θεωρούσαν αυτονόητη τη σχέση πολιτικού - πολίτη, εργοδότη - εργαζόμενου. Σχέση διακριτή, όσο και άρρηκτη. Εγκλώβιζαν τις αποφάσεις μας και πάντα οριοθετούσαν τις επιλογές μας. Θα βρουν κυβερνητικό σχήμα προκειμένου να ολοκληρώσουν τα σχέδιά τους. Και την επόμενη μέρα των εκλογών, τα προβλήματα θα περιμένουν, στο καράβι, στο εργοστάσιο, στο σχολείο. Εμείς που σταθήκαμε δίπλα δίπλα στους αγώνες της τάξης μας, επιλέγουμε να ψηφίσουμε αγωνιστές, ανθρώπους που μιλάνε την ίδια γλώσσα με μας, δίνοντας ταυτόχρονα σ' αυτούς τους αγώνες πολιτική διάσταση. Κι αυτό τρομάζει το πολιτικό κατεστημένο. Γιατί δεν θέλουν ο λαός να 'χει φωνή. Ας τους τρομάξουμε, λοιπόν, κι ας χτίσουμε διεκδικώντας καθημερινά, με ευθύνη, ένα καλύτερο αύριο για τη νέα γενιά.

Αυτή η κυβέρνηση, η πολιτική των μνημονίων πρέπει να πέσει. Σ' αυτή τη θέση δε διαφωνεί κανείς. Επειδή πρέπει να φύγουν αυτοί, δε θα ξεχάσουμε και ό,τι ξέραμε για το τι είναι αριστερά. Η συνεπής αριστερά είναι συνδεδεμένη με τον αγώνα των λαϊκών στρωμάτων, με θυσίες, με νεκρούς, με σημαία ματωμένη από το χέρι της αστικής τάξης.

Η συνεπής αριστερά κατηγορείται συστηματικά από τους αστούς για το ρομαντισμό, την ουτοπικότητα και την ανεδαφικότητα των προτάσεών της, παρότι η ανάλυσή της γίνεται πάνω σε επιστημονικά δεδομένα και με οδηγό τη μαρξιστική ανάλυση και δίνει τη μοναδική πραγματική διέξοδο. Η συνεπής αριστερά ούτε ακούει ούτε υπακούει στην επιθετική προπαγάνδα των αστών.

Υπάρχουν, όμως, και κομμάτια της αριστεράς που επηρεάστηκαν από την αστική προπαγάνδα. Η «αριστερά της ευθύνης», η «αριστερά του ρεαλισμού» κρατάει από τη δεκαετία του '70 με το λεγόμενο «ιστορικό συμβιβασμό», όπου πολλά πρώην ΚΚ και αριστερές οργανώσεις μπήκαν στη λογική του κυβερνητισμού και της «ρεάλ πολιτικής». Στην Ελλάδα, σε αυτό το δρόμο βάδισε το «ΚΚΕ Εσωτ.», η ΕΑΡ, ο ΣΥΝ, η ΔΗΜΑΡ.

Σε αυτήν την πεπατημένη βαδίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ και ας αφήσει στην άκρη τα περί «πρωτοτυπίας» του εγχειρήματος. Ας αφήσει στην άκρη ανιστόρητες αναφορές περί «νέου ΕΑΜ». Το ΕΑΜ πάει πακέτο με τον ΕΛΑΣ. Ας αφήσουν στην άκρη οι συνιστώσες του τις λενινιστικές αναφορές περί «ενιαίου μετώπου», όταν το μόνο μέτωπο που κτίζουν είναι με την Τζάκρη, τη Μακρή, τον Λιβάνη, τον Βουδούρη και τον Καμμένο.

Το ΠΑΣΟΚ λεηλάτησε την αριστερά με την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί το ίδιο, με όχημα την «ενότητα της αριστεράς» και την αριστερή κυβέρνηση. Οσοι πιστεύουν το «να φύγουν αυτοί και ο ΣΥΡΙΖΑ ας κάνει και το 1% απ' αυτά που λέει» θα πρέπει να αναλογιστούν μήπως αν αυτό που σήμερα τους μοιάζει αρκετό, αύριο θα είναι λίγο. Γι' αυτό την επόμενη μέρα χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ.

Το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη», τις μέρες που βρισκόταν σε εξέλιξη η ωμή κυβερνητική παρέμβαση στη ΓΣΕΕ

Απέναντί τους, τα συνδικάτα είχαν μια ΓΣΕΕ υποχείριο των αστικών κυβερνήσεων. Για πολλά χρόνια, επικεφαλής της υπήρξε ο εργατοκάπηλος Μακρής και συνεργός του ο Θεοδώρου, που έλεγχε το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. «Συμβουλάτορες» της ΓΣΕΕ ήταν ανάμεσα σε άλλους ο Ιρβινγκ Μπράουν, Αμερικανός συνδικαλιστής και πράκτορας της CIA. Αλλά και η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), που ο αντιδραστικός της ρόλος παραμένει αναλλοίωτος στο πέρασμα του χρόνου.

Η χούντα του 1967 τερμάτισε τη δράση της «κίνησης των 115» και προσπάθησε να βάλει ταφόπλακα στο κίνημα. Τα πρώτα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης χαρακτηρίστηκαν από μαζικούς εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, απέναντι στους οποίους οι κυβερνήσεις της ΝΔ αντέταξαν τη βίαιη καταστολή. Ακολούθησαν οι εκλογές του 1981, η εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ και ο νόμος 1264/1982, για τον οποίο έγραψε πρόσφατα ο «Ριζοσπάστης» (2/11/2014).

Παράλληλα με τον 1264/82, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε και έναν νόμο που έδινε κίνητρα στο κεφάλαιο για να κάνει επενδύσεις. Μεταξύ αυτών, ήταν η δωρεάν επιδότηση της επένδυσης από 10% έως 50%, η επιδότηση επιτοκίου των δανείων που παίρνουν οι επιχειρηματίες από τις τράπεζες. Εναλλακτικά δινόταν η ευκαιρία στους επιχειρηματίες να επιλέξουν τις αφορολόγητες εκπτώσεις μέχρι και 90% των χρονιάτικων καθαρών κερδών τους και μέχρι και 70% της αξίας των επενδύσεών τους κ.ά.

Αρα, το ΠΑΣΟΚ και η σοσιαλδημοκρατία που διαδέχτηκε τη ΝΔ στη διαχείριση, με το ένα χέρι νομοθετούσε για τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και με το άλλο έδινε νέα προνόμια στους επιχειρηματίες, κάνοντας το κεφάλαιο πιο επιθετικό απέναντι στους εργαζόμενους. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ο 1264/82 αναπαρήγαγε τους μηχανισμούς ενσωμάτωσης του συνδικαλιστικού κινήματος στις νέες συνθήκες, έθετε τους όρους δημιουργίας ενός στρώματος εργατικής αριστοκρατίας, που έπαιξε όλα τα επόμενα χρόνια το ρόλο του «Δούρειου Ιππου» σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Αλλωστε, οι πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα αποκαλύφθηκαν πλήρως όταν το 1985, με μια απευθείας παρέμβαση και με τη βοήθεια των δικαστηρίων, καθαίρεσε την αιρετή διοίκηση της ΓΣΕΕ και στη θέση της διόρισε συνδικαλιστές πιστούς στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο. Ο λόγος που το έκανε ήταν επειδή η ΠΑΣΚΕ, συνδικαλιστική παράταξη των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, έχασε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και η κυβέρνηση κινδύνευε να βρεθεί αντιμέτωπη με ισχυρές αντιστάσεις στα αντιλαϊκά μέτρα που προωθούσε εκείνη την περίοδο.

Ας δούμε αναλυτικά τα γεγονότα: Τον Ιούνη του 1985 έγιναν βουλευτικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε ξανά το ΠΑΣΟΚ. Στις 10 Οκτώβρη, η κυβέρνηση ανακοίνωσε νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΟΚ και του ΔΝΤ.

Τα μέτρα αφορούσαν την κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής (ΑΤΑ, ήταν ένα μέσο για την προστασία του εισοδήματος των εργαζομένων από τον πληθωρισμό), την κατάργηση διατάξεων ελέγχου των τιμών, που τροφοδότησε ένα τεράστιο κύμα ακρίβειας, την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου που απαγόρευσε τις αυξήσεις των μισθών για δύο χρόνια. Από αυτά τα μέτρα, η εργατική τάξη έχασε περίπου το 20% του εισοδήματός της.

Τις ίδιες μέρες, διαμορφωνόταν το τελικό ντοκουμέντο του Συμβουλίου των υπουργών Κοινωνικών Ασφαλίσεων της ΕΟΚ, που έγινε στο Ζάππειο. Σε αυτό αναφερόταν μεταξύ άλλων: «Προϋποθέσεις για την κοινωνικοασφαλιστική κάλυψη, για θεμελίωση δικαιωμάτων και χορήγηση παροχών, θα πρέπει όπου απαιτείται, να καθορίζονται με επαρκώς ελαστικό τρόπο ώστε: Να επιτρέπουν την ανάπτυξη νέων μορφών εργασίας και προσπαθειών για μεγαλύτερη ελαστικότητα στα ωράρια εργασίας».

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και επικεφαλής της ΠΑΣΚΕ, Γ. Ραυτόπουλος, αρκέστηκε να χαρακτηρίσει όλα αυτά τα μέτρα «μια αυστηρή επιλογή»! Ο ίδιος και η πλειοψηφία των στελεχών της ΠΑΣΚΕ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μείνει το συνδικαλιστικό κίνημα αδρανές απέναντι στην επίθεση κυβέρνησης - ΕΟΚ - κεφαλαίου.

Απαντώντας άμεσα στα μέτρα, οι δυνάμεις της «Δημοκρατικής Συνεργασίας» στη ΓΣΕΕ (στηρίζονταν από την ΕΣΑΚ-Σ) βγήκαν μπροστά για να ξεσκεπάσουν τους εργατοπατέρες και να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων. Κάτω από την πίεση των εξελίξεων και την κατακραυγή των εργαζομένων για τη στάση της διοίκησης, υπήρξαν διαφοροποιήσεις συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ και άλλων παρατάξεων, με αποτέλεσμα ο Ραυτόπουλος και η ομάδα του να χάσουν την πλειοψηφία.

Ομως, παρά τα επανειλημμένα αιτήματα να συγκληθούν τα όργανα της Συνομοσπονδίας για να παρθούν αγωνιστικές αποφάσεις, ο πρόεδρος το αρνούνταν. Τελικά, τηρώντας τις καταστατικές διαδικασίες και παρά τη θέληση της ομάδας του Ραυτόπουλου, έγινε σύγκληση της Ολομέλειας της διοίκησης της ΓΣΕΕ στις 29 Οκτώβρη του 1985.

Σε αυτή συμμετείχε το 60% των μελών της. Μεταξύ άλλων, λήφθηκαν αποφάσεις για καθαίρεση των Γ. Ραυτόπουλου και Γ. Μπρέγιαννη, προέδρου και γραμματέα Οικονομικού της ΓΣΕΕ αντίστοιχα, και για κήρυξη πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στις 14 Νοέμβρη, ως βήμα για την παραπέρα ανάπτυξη της πάλης. Να σημειωθεί ότι όλη αυτή την περίοδο, γίνονται πλήθος κινητοποιήσεων, όπως απεργίες, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια κ.ά.

Παρεμβαίνοντας ωμά στις εξελίξεις, η κυβέρνηση απάντησε με προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Την ίδια μέρα που η Ολομέλεια της ΓΣΕΕ καθαιρούσε τους εργατοπατέρες, ο νομικός σύμβουλος του υπουργείου Εργασίας πήγαινε στο Ειρηνοδικείο Αθήνας και συναντιόταν με τον προϊστάμενο Στ. Γαβρά. Την άλλη μέρα ο Στ. Γαβράς έκανε δεκτή την αίτηση του Εργατικού Κέντρου Πάτρας και διέταξε την προσωρινή αναστολή εκτέλεσης των αποφάσεων της Ολομέλειας της ΓΣΕΕ.

Το «πραξικόπημα», όπως έμεινε στην Ιστορία, με την καθοδήγηση της κυβέρνησης, ήταν πραγματικότητα. Τα ίδια τα γεγονότα αποκαλύπτουν τη σκευωρία: Η δικαστική απόφαση βγήκε στις 9.10 το πρωί, ενώ η αίτηση του Εργατικού Κέντρου Πάτρας κατατέθηκε 20 λεπτά αργότερα, στις 9.30 το πρωί! Με άλλα λόγια, το δικαστήριο έκανε δεκτή μια αίτηση πριν ακόμα κατατεθεί!

Από την πρώτη στιγμή, τα συνδικάτα αντέδρασαν, αλλά η κυβέρνηση συνέχισε απτόητη. Δεκαέξι τακτικά και επτά αναπληρωματικά μέλη της ΠΑΣΚΕ παραιτήθηκαν από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Τότε, το Εργατικό Κέντρο Πάτρας προσέφυγε ξανά στα δικαστήρια και ζήτησε το διορισμό διοίκησης, με το αιτιολογικό ότι αυτή είχε πάψει να υφίσταται. Ο ισχυρισμός αυτός ήταν πέρα για πέρα κάλπικος, αφού στη διοίκηση είχε παραμείνει η πλειοψηφία των μελών, τα 29 από τα 45 μέλη, ενώ το ίδιο το καταστατικό προέβλεπε συγκεκριμένη διαδικασία για την αναπλήρωση όσων παραιτούνταν. Η επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας στις 14 Νοέμβρη ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα αποτέλεσε ηχηρή απάντηση σ' αυτές τις μεθοδεύσεις.

Κλιμακώνοντας την πρόκληση, στις 5 Δεκέμβρη 1985, το Πρωτοδικείο της Αθήνας, με πρόεδρο τον Θέμελη, καθαίρεσε τη νόμιμη και αιρετή διοίκηση της ΓΣΕΕ και διόρισε νέα, στην οποία η κυβερνητική συνδικαλιστική παράταξη της ΠΑΣΚΕ διέθετε πλειοψηφία με αυτοδυναμία: Σε σύνολο 45 τακτικών μελών, είχε 25! Αμεσα δήλωσαν την παραίτησή τους τα 17 τακτικά μέλη και τέσσερα αναπληρωματικά της ΔΑΣ, καθώς και άλλοι συνδικαλιστές.

Η απροκάλυπτη παρέμβαση της κυβέρνησης στο συνδικαλιστικό κίνημα ολοκληρώθηκε με νέους διορισμούς στη θέση όσων παραιτήθηκαν, καθώς η δοτή διοίκηση Ραυτόπουλου δεν είχε την απαρτία που χρειαζόταν για να παίρνει αποφάσεις στο όνομα της ΓΣΕΕ. Γι' αυτό η ψευτοδιοίκηση των 24, όπως είχε διαμορφωθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, συμπληρώθηκε από συνδικαλιστές της ίδιας συνομοταξίας.

Το δίδαγμα που προκύπτει, είναι ότι οι καπιταλιστές και το κράτος τους, όσες ελευθερίες κι αν παραχωρήσουν στους εργαζόμενους, δεν εγκαταλείπουν ποτέ την προσπάθεια να ενσωματώσουν, να χειραγωγήσουν και να καταστείλουν το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Τα μέσα που χρησιμοποιούν ποικίλλουν ανάλογα με την εποχή και τις συνθήκες. Ο στόχος όμως παραμένει ίδιος, είτε με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα πλοκάμια του, είτε με τις διώξεις συνδικαλιστών του ταξικού κινήματος, είτε με τη νοθεία στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, είτε ακόμα με την ωμή παρέμβαση της κυβέρνησης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τέτοια περίπτωση είναι αυτή του 1985.

Θυμίζουμε ότι πρωταγωνιστής ήταν τότε το ΠΑΣΟΚ, που έγινε κυβέρνηση με αντιδεξιά ρητορεία, με συνθήματα για «σοσιαλισμό» και με υποσχέσεις για διεύρυνση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Γρήγορα αποδείχτηκε ότι η πολιτική του ήταν κομμένη και ραμμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου και ότι είχε στόχο την ποδηγέτηση του κινήματος με κάθε μέσο.

Με την πείρα και αυτής της εποχής, ο λαός πρέπει να απορρίψει παλιούς και νέους «σωτήρες», να στηριχτεί στις δικές του δυνάμεις. Να ενισχύσει το ΚΚΕ, τη μόνη δύναμη που παλεύει για την ανασυγκρότηση του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση.