Eurokinissi

Τι λέει όμως η πείρα των εργαζομένων και του λαού του Πειραιά;

Ο Πειραιάς είναι μια περιοχή όπου αναπτύσσουν τη δράση τους μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι και σημειώνουν τεράστια κερδοφορία. Αυτό είναι το πρώτο γεγονός. Το δεύτερο είναι ότι όσο και να ψάξει κανείς, δεν θα βρει καμία επιχείρηση και κανένα μονοπώλιο που να πήγε να μοιράσει τα κέρδη του με τους εργάτες. Αντίθετα, αυτή η αυξανόμενη κερδοφορία, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους, πάτησε στην ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Ορισμένα παραδείγματα:

1. Το λιμάνι του Πειραιά, ιδιοκτησίας COSCO πλέον, μετά την ιδιωτικοποίηση που ολοκλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι 2ο στη Μεσόγειο και 6ο στην Ευρώπη, με προοπτικές ακόμα μεγαλύτερης κερδοφορίας. Την ίδια ώρα, στους εργάτες των προβλητών ΙΙ και ΙΙΙ δεν υπάρχει Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, οι μισθοί είναι χαμηλοί, η εντατικοποίηση χτυπά «κόκκινο», οι ομάδες εργασίες (πόστα) δεν ενισχύονται, όπως απαιτούν οι εργαζόμενοι, με αποτέλεσμα τα εργατικά «ατυχήματα» να είναι συχνότατα. Στις διεκδικήσεις των εργαζομένων, που με πάλη επανεντάχθηκαν στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, από όπου τους είχε βγάλει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2016, η εργοδοσία απάντησε με τρομοκρατία, τραμπουκισμούς, δικαστήρια για να βγαίνουν οι απεργιακές κινητοποιήσεις παράνομες, με ατομικές συμβάσεις. Την ίδια ώρα, στους λιμενεργάτες στην προβλήτα Ι υπάρχει νέα Σύμβαση η οποία προβλέπει μειώσεις και την οποία, σημειωτέον, υπέγραψε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός.

2. Οι εφοπλιστές είναι πρώτοι σε ανταγωνιστικότητα. Απολαμβάνουν συνταγματικά ένα βουνό φοροαπαλλαγές (ένα θέμα που μόνο το ΚΚΕ έθιξε κατά τη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης), ενώ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα ψήφισαν την εθελοντική (sic) φορολογία τους. Την ίδια ώρα, στα ποντοπόρα πλοία έχει να υπογραφεί ΣΣΕ από το 2010. Στην ακτοπλοΐα υπάρχει εντατικοποίηση της δουλειάς, εξοντωτικά ωράρια. Οι μισθοί είναι καθηλωμένοι. Για τους επιβάτες τα εισιτήρια είναι πανάκριβα, η δε σύνδεση πολλών νησιών με την ηπειρωτική Ελλάδα είναι άθλια, με υπέργηρα και επικίνδυνα πλοία. Ενώ και τα καύσιμα τα μεταφέρουν υπέργηρα σαπάκια τύπου «Αγία Ζώνη ΙΙ», με όλους τους κινδύνους, όπως τους βίωσε ο λαός της Αττικής με το ναυάγιο του συγκεκριμένου πλοίου στον Αργοσαρωνικό.

3. Στον Τουρισμό, του «θαύματος των 30 εκατ. αφίξεων», και στον Επισιτισμό, που γνωρίζει ανάπτυξη στον Πειραιά, η κερδοφορία του κεφαλαίου χτίζεται σε διαλυμένες εργασιακές σχέσεις και σε επικίνδυνες συνθήκες δουλειάς, όπως π.χ. για τους ντελιβεράδες. Η πρόσφατη απεργία στις 19 Ιούνη επιβεβαίωσε τη σκληρή εργασιακή πραγματικότητα.

4. Στο χώρο της Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνης υπάρχει μια ορισμένη αναζωογόνηση εργασιών. Οι εργάτες με κόπο και 9μηνο αγώνα, με μπροστάρη το σωματείο τους, κέρδισαν τοπική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με αποδοχές κοντά σε αυτές του 2009 και μέτρα υγιεινής και ασφάλειας. Η εργοδοσία, εκμεταλλευόμενη το νομικό οπλοστάσιο που διατηρεί και ενισχύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, δεν δίνει το μητρώο της, δίνοντας βολικό άλλοθι στην κυβέρνηση για να μην καταστεί η συγκεκριμένη Σύμβαση υποχρεωτική. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά, με εργατικά «ατυχήματα» που στοιχίζουν ακόμα και τις ζωές εργατών.

5. Στον Πειραιά έχει γραφεία και η εταιρεία «Mellon», που σημείωσε επίσης αξιοσημείωτη κερδοφορία. Η εργοδοσία όμως αρνείται να ανανεώσει τη Σύμβαση, που λήγει 30 Ιούνη και η οποία ούτως ή άλλως δεν αφορούσε όλους τους εργαζόμενους, ενώ δεν συζητά να αυξηθεί στοιχειωδώς η ώρα διαλείμματος και να φτάσει από τα 40 στα 50 λεπτά! Σήμερα οι εργαζόμενοι, συσπειρωμένοι γύρω από το σωματείο τους, δίνουν αγώνα.

Αλλά ας δούμε και το πώς εκφράζεται η ανάπτυξη μέσα απ' αυτήν την πολιτική για τις λαϊκές ανάγκες των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας του Πειραιά.

1. Στο χώρο της Υγείας η κατάσταση είναι τραγική και απερίγραπτη. Η έλλειψη προσωπικού, η έλλειψη υποδομών, η απουσία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας συνθέτουν την πραγματικότητα που ζει καθημερινά ο λαός του Πειραιά. Στο ακτινολογικό του Μεταξά, π.χ., υπάρχουν 8 γιατροί αντί για 19, οι γιατροί δουλεύουν στο «κόκκινο», χωρίς ξεκούραση, με αρνητικές συνέπειες στις υπηρεσίες που λαμβάνουν οι ασθενείς, ενώ ο εξοπλισμός ενός μεγάλου αντικαρκινικού νοσοκομείου, αντί να ανανεώνεται όπως πρέπει, με σύγχρονο εξοπλισμό, ανανεώνεται με μηχανήματα που δεν καταδέχεται να πάρει ούτε το τελευταίο διαγνωστικό κέντρο. Οι εργολάβοι, που η κυβέρνηση λέει ότι έδιωξε, είναι παρόντες, με εργαζόμενους π.χ. στα μαγειρεία να δουλεύουν για 300 και 400 ευρώ. Το ότι η κυβέρνηση καμαρώνει για την πολιτική της στην Υγεία (!) συγκρούεται με την καθημερινότητα και την τυπική λογική χιλιάδων ανθρώπων που καθημερινά βασανίζονται.

2. Στο χώρο της Παιδείας έχουμε σχολεία όπου πέφτουν σοβάδες, κτίρια ακατάλληλα. Οι βρεφονηπιακοί σταθμοί δεν επαρκούν, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις δεν εξασφαλίζονται και τα στοιχειώδη, π.χ. κρεβατάκια για να κοιμούνται τα παιδιά, δεν έχουν αυλή κ.λπ. Το φιλότιμο του προσωπικού είναι το αποκούμπι των νέων ζευγαριών. Στη δε Προσχολική Αγωγή, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε υποχρεωτική χωρίς να προβλέψει κονδύλια για υποδομές, σήμερα οι δήμοι ψάχνουν να βρουν χώρους για τα παιδιά που στο σύστημά τους «περισσεύουν». Στον Πειραιά είναι 344 παιδιά για τα οποία αναζητείται χώρος, 107 στον Κορυδαλλό, περίπου 150 σε Κερατσίνι - Δραπετσώνα και περίπου 250 σε Νίκαια - Ρέντη. Και από αυτό το χάλι αναδεικνύεται ότι οι εργατικές λαϊκές - ανάγκες είναι του «πεταματού», μπαίνουν στο κρεβάτι του Προκρούστη των κερδών του κεφαλαίου. Ετσι, αυτό που στην αντίληψη του ΚΚΕ αλλά και των εργαζόμενων γονιών είναι ανάγκη και απαραίτητο για την καλύτερη δυνατή ανάπτυξη των παιδιών, σε μια ηλικία που ακόμα σημειώνουν άλματα στην ανάπτυξή τους, για το κεφάλαιο είναι «κόστος» και το ζήτημα λύνεται «άρπα κόλλα», με κοντέινερ και διαμόρφωση όποιας κενής αίθουσας υπάρχει «τσάτρα πάτρα».

Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά.

Η πείρα δείχνει ότι δεν πρέπει να υπάρχει εμπιστοσύνη στα κόμματα του κεφαλαίου.

Το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΚΙΝΑΛ είναι κοινό. Στην «ούγια» γράφει ανάπτυξη του κεφαλαίου, στη συνταγή μπορούν να τσακώνονται.

Ο λαός έχει πείρα. Τα τελευταία χρόνια η ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων έγινε χειρότερη. Τα λόγια που αράδιασε ο πρωθυπουργός Τσίπρας στη Δραπετσώνα για τους ανθρώπους της βιοπάλης είναι για να τα πάρει η θάλασσα. Γιατί η πραγματικότητα στους χώρους δουλειάς, που περιγράφηκε παραπάνω, έχει τη σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Και μόνο ο απεργοκτόνος νόμος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ, για να μην μπορούν οι εργαζόμενοι να αντιδρούν στην εργασιακή ζούγκλα που όλα μαζί τα αστικά κόμματα έχουν φτιάξει, αρκεί για να στείλει κάθε τίμιος λαϊκός άνθρωπος αυτό το κόμμα του κεφαλαίου στον αγύριστο.

Ο λαός έχει πείρα και από τη ΝΔ και τη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική που πρεσβεύει. Το αφήγημά της ότι η ανάπτυξη θα μας ωφελήσει όλους δεν επιβεβαιώνεται από πουθενά, από καμία χώρα του κόσμου, από καμία επιχείρηση. Ο λαός του Πειραιά και ειδικά της Β' Πειραιά, στην οποία ο Μητσοτάκης κατεβαίνει υποψήφιος, πρέπει ακόμα πιο αποφασιστικά να μαυρίσει τη ΝΔ, βγάζοντας ισχυρό το ΚΚΕ. Να μη δώσει με την ψήφο του συγχωροχάρτι στην αντιλαϊκή πολιτική και στον επικεφαλής της ΝΔ.

Ο λαός του Πειραιά να συνεχίσει την πάλη για την καταδίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, να είναι το ΚΚΕ πάνω από τη Χρυσή Αυγή στη Β' Πειραιά, και να βρεθεί από πάνω και στην Α' Πειραιά.

Να μείνει μακριά και από νεοφώτιστους «σωτήρες», που από μόνιμοι κάτοικοι Ελβετίας έρχονται τάχα για να σώσουν τον πειραϊκό λαό.

Η δύναμη του λαού είναι στην πάλη του. Και από τα παραπάνω παραδείγματα επιβεβαιώνεται ότι όπου υπάρχει μαζική λαϊκή δράση υπάρχουν αποτελέσματα. Οπου υπάρχει συσπείρωση γύρω από τα σωματεία, όπου υπάρχει οργάνωση, όπου υπάρχει γραμμή σύγκρουσης με την πολιτική του κεφαλαίου, υπάρχουν και δράση και αποτελέσματα.

Γι' αυτό, μαζική συμμετοχή με ισχυρό ΚΚΕ. Για να είναι δυνατή η αντίσταση την επόμενη μέρα. Για να περάσουμε στην αντεπίθεση, για να πάρουμε πίσω αυτά που μας έκλεψαν στα χρόνια της κρίσης. Για να φωτιστεί ο δρόμος για άλλη προοπτική, για άλλη εξουσία, για εργατική εξουσία, όπου τα κλειδιά της οικονομίας θα τα έχει η εργατική τάξη που παράγει τον πλούτο.

Στις 7 Ιούλη θα βγει αντιλαϊκή κυβέρνηση. Πρόθυμοι για να τη φτιάξουν υπάρχουν. Ενα δυνατό ΚΚΕ, ένα υψηλό ποσοστό του ΚΚΕ, θα κάνει να παγώσουν τα χαμόγελά τους. Ας κάνουμε αυτόν τον εφιάλτη τους πραγματικότητα, έχουμε την ευκαιρία μπροστά μας!

Διαβάστε σήμερα στην ενότητα του «Ριζοσπάστη» «Διεθνή» και «Οικονομία»:

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Οι εργατικές - λαϊκές ανάγκες στο κρεβάτι του Προκρούστη των κερδών του κεφαλαίου

ΙΤΑΛΙΑ: Πλασάρεται ως ο στενότερος «εταίρος» των ΗΠΑ στην Ευρώπη

ΕΕ: Η διευρυνόμενη διείσδυση της Κίνας δημιουργεί ευκαιρίες αλλά και ανησυχίες στο κεφάλαιο

Copyright 2019 The Associated

Από πρόσφατη συνάντηση του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγκ με την Αγκ. Μέρκελ, τον Εμ. Μακρόν και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ. - Κλ. Γιούνκερ

Οι κινεζικές επιχειρηματικές κινήσεις και επενδύσεις, σε περίοδο όξυνσης του ανταγωνισμού σε διεθνές επίπεδο, προκαλούν «γκρίνιες» και πιέσεις κυρίως από τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ. Γερμανία, Γαλλία και άλλες προωθούν τη δημιουργία μηχανισμού «ελέγχου» (και περιορισμού...) των κινεζικών πρωτοβουλιών στην περιοχή, στα πρότυπα αντίστοιχων μηχανισμών που έχουν στήσει οι ΗΠΑ και η Αυστραλία.

Στα τέλη του περασμένου Μάρτη, λίγο πριν από την τότε επικείμενη Σύνοδο ΕΕ - Κίνας, η Κομισιόν συνέταξε «Κείμενο 10 σημείων» για τις σινο-ευρωενωσιακές σχέσεις, διαπιστώνοντας πως «αυξάνεται η εκτίμηση ότι έχει αλλάξει η ισορροπία ανάμεσα στις προκλήσεις και τις ευκαιρίες που αντιπροσωπεύει η Κίνα». Στο κείμενο αυτό η Κίνα περιγράφεται ως «εταίρος συνεργασίας, με τον οποίο η ΕΕ έχει στενά ευθυγραμμισμένους στόχους (...) και με τον οποίο η ΕΕ χρειάζεται να βρει μια ισορροπία συμφερόντων», και ταυτόχρονα ως «οικονομικός ανταγωνιστής όσον αφορά την πρωτοπορία στις τεχνολογίες» και «συστημικός αντίπαλος». Οι συντάκτες του κειμένου δεν κρύβουν τη διάθεση για όξυνση του ανταγωνισμού με τα κινεζικά μονοπώλια, επισημαίνοντας ότι θα επιδιώξουν «μια πιο ισορροπημένη και αμοιβαία οικονομική σχέση», με απώτερο στόχο τη βελτίωση της προνομιακής πρόσβασης των μονοπωλίων χωρών της ΕΕ στην τεράστια αγορά της Κίνας.

Οι πιέσεις και οι τάσεις αυτές προβλέπεται να πάρουν μεγαλύτερες διαστάσεις τα επόμενα χρόνια, καθώς οι ενδοϊμπεριαλιστικές συγκρούσεις συμφερόντων τείνουν να κλιμακωθούν σε πολλές γωνιές του πλανήτη, όπου η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η ΕΕ εμφανίζονται ως οι βασικοί «παίκτες».

Γιατί όμως εκδηλώνεται αυτή η ανησυχία; Ορισμένα στοιχεία δίνουν την απάντηση.

Οι κινεζικές άμεσες επενδύσεις στην ΕΕ έφτασαν σε επίπεδο ρεκόρ τα τελευταία 10 χρόνια. Από 840 εκατ. δολάρια που ήταν το 2008 έφτασαν τα 42 δισ. δολάρια (ή 35 δισ. ευρώ) το 2016, σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία του ομίλου «Rhodium Group» με έδρα το Βερολίνο. Η τάση αυτή σιγά σιγά προσέλκυσε την προσοχή ιμπεριαλιστικών χωρών της ΕΕ, που αντιλήφθηκαν ότι είχαν υποτιμήσει το ρόλο της Κίνας, έχοντας αντίθετα υπερτιμήσει εκείνον της Ρωσίας. Αν και στη συνέχει οι κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη είχαν σκαμπανεβάσματα, καθώς το 2017 μειώθηκαν στα 30 δισ. ευρώ και το 2018 στα 16 δισ. ευρώ, παραμένουν από τις υψηλότερες επενδύσεις της Κίνας, αν συνεκτιμηθεί το γεγονός ότι - και εξαιτίας κυρίως των εμπορικών αντιθέσεων με τις ΗΠΑ - οι κινεζικές επενδύσεις στη Βόρεια Αμερική το πρώτο εξάμηνο του 2018 μειώθηκαν κατά 92% σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2017, και έπεσαν από τα 42 δισ. δολάρια στα μόλις 2 δισ. (στοιχεία του διεθνούς δικηγορικού γραφείου «Baker Mackenzie»).

Παράλληλα, αξίζει να παρατηρήσει κανείς ότι οι νέες επενδύσεις της Κίνας στην Ευρώπη το 2016 ήταν τετραπλάσιες από τις νέες επενδύσεις της Ευρώπης στην Κίνα, που ανήλθαν σε περίπου 8 δισ. ευρώ.

Οπως αποδεικνύεται, η Κίνα αξιοποίησε στο έπακρο την καπιταλιστική κρίση του 2008 για να προωθήσει επενδύσεις σε στρατηγικούς τομείς στην Ευρώπη, π.χ. στρατηγικά λιμάνια, όπως η επένδυση της COSCO στον Πειραιά, αλλά και σημαντικά αεροδρόμια. Ενδεικτικά, η Κίνα ελέγχει το 9,5% των μετοχών στο «Heathrow» του Λονδίνου, το 49,9% στο αεροδρόμιο της Τουλούζης, το 82,5% στο αεροδρόμιο Χαν, κοντά στη Φρανκφούρτη, και σημαντικά πακέτα μετοχών στα αεροδρόμια των Τιράνων (Αλβανία) και της Λιουμπλιάνας (Σλοβενία). Οι επενδύσεις της Κίνας στην Ευρώπη αφορούν επίσης τηλεπικοινωνίες, σιδηροδρομικές συγκοινωνίες, οδικά δίκτυα, βιομηχανίες, πάρκα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, πυρηνικά εργοστάσια, αγροχημικές βιομηχανίες και χαλυβουργίες, εργοστάσια ελαστικών, επενδύσεις σε ακίνητη περιουσία - με πιο χαρακτηριστική την απόκτηση δεκάδων ουρανοξυστών για γραφεία επιχειρήσεων στο Σίτι του Λονδίνου - με απώτερο στόχο η αυξανόμενη οικονομική ισχύς και επιρροή της Κίνας στην Ευρώπη να μετουσιωθεί και σε αύξηση της γεωπολιτικής επιρροής της.

Η ακριβής εικόνα με τις κινεζικές επενδύσεις στην Ευρώπη δεν είναι ξεκάθαρη, καθώς κάθε πλευρά, ανάλογα με τα στοιχεία που διαθέτει και αναλύει, παρουσιάζει διαφοροποιημένα στατιστικά. Παρ' όλα αυτά, τα στοιχεία που δημοσιοποιούν συγκλίνουν και επιβεβαιώνουν το αυξημένο κινεζικό επενδυτικό ενδιαφέρον στη Γηραιά Ηπειρο...

Ετσι, σύμφωνα με πληροφορίες που παραθέτει εκτενές άρθρο του κινεζικού αγγλόφωνου διαδικτυακού περιοδικού «The Diplomat» για τις κινέζικες επενδύσεις στην Ευρώπη («Χαρτογραφώντας τις επενδύσεις της Κίνας στην Ευρώπη», 14 Μάρτη 2019) εκτιμάται ότι οι συνολικές επενδύσεις της Κίνας στην Ευρώπη (συμπεριλαμβανομένων των συγχωνεύσεων με ευρωπαϊκές εταιρείες και της εξαγοράς του πλειοψηφικού πακέτου μετοχών 350 ευρωπαϊκών εταιρειών) υπερβαίνουν μέσα στην τελευταία δεκαετία τα 348 δισ. δολάρια.

Το αμερικανικό δίκτυο «Bloomberg», σε μεγάλη έρευνα που παρουσίασε ένα χρόνο νωρίτερα (23 Απρίλη 2018) με τίτλο «Πώς η Κίνα εξαγοράζει το δρόμο της στην Ευρώπη», υποστηρίζει ότι από το 2008 πάνω από 670 κινεζικές εταιρείες επένδυσαν στην Ευρώπη, το ένα έκτο τους κρατικές εταιρίες ή κρατικά επενδυτικά κεφάλαια. Επίσης υπολογίζει ότι πάνω από 30 εταιρείες έχουν εξαγοραστεί από επαρχίες ή δήμους μεγάλων πόλεων της Κίνας. Το ίδιο δίκτυο, παρουσιάζοντας μία λίστα των 25 μεγαλύτερων κινεζικών εταιρειών - επενδυτών στην Ευρώπη, βάζει στην κορυφή της πυραμίδας την κρατικής ιδιοκτησίας πολυεθνική αγροχημική βιομηχανία «ChemCHINA» (CNCC - το 2016 αγόρασε την ελβετική αγροχημική «Sygenta AG» έναντι 46,3 δισ. δολαρίων), καθώς εκτιμάται πως έχει κάνει επενδύσεις συνολικής αξίας 58,2 δισ. δολαρίων στην Ευρώπη. Ακολουθεί η Κινεζική Επενδυτική Εταιρεία (China Investment Corp.) με επενδύσεις αξίας 24,2 δισ. δολαρίων, στην τρίτη θέση είναι η χαλυβουργική εταιρεία «Aluminium Corp. of China LTD» με επενδύσεις αξίας 14,1 δισ. δολαρίων, στην τέταρτη η κρατική χρηματοπιστωτική εταιρεία επενδύσεων «Avic Capital Co.» με επενδύσεις ύψους 11,6 δισ. δολαρίων και στην πέμπτη η επενδυτική εταιρεία που σχετίζεται με την Κρατική Πρωτοβουλία Επενδύσεων πάνω στους «αρχαίους Δρόμους του Μεταξιού», «Silk Road Fund Co.», με επενδύσεις αξίας 10,5 δισ. δολαρίων.

Παρ' όλα αυτά, το ποσοστό των κινεζικών άμεσων επενδύσεων στην Ευρώπη ανέρχεται στο 2,2% επί των συνολικών επενδύσεων στο εξωτερικό, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό επενδύσεων στις ΗΠΑ ανέρχεται στο 38% επί του συνόλου.

Οπως και να 'χει, οι εξελίξεις με τη δράση μονοπωλιακών ομίλων και της Κίνας σε διάφορες χώρες, και στη δική μας, π.χ. με την επένδυση της COSCO στον Πειραιά, δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα απολύτως όφελος. Αυτοί που κερδίζουν είναι οι καπιταλιστές, που ελέγχουν τα κλειδιά της οικονομίας, και διαψεύδονται τα παραμύθια που πουλάνε στους λαούς αστικές κυβερνήσεις και κόμματα για τις «επενδύσεις που θα φέρουν νέες δουλειές». Οι δουλειές που ανοίγουν εντάσσονται στο πλαίσιο της ανταγωνιστικότητας και για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων σημαίνουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μειωμένα δικαιώματα και ένταση της εκμετάλλευσης.

Copyright 2019 The Associated

Σαλβίνι - Πομπέο στον Λευκό Οίκο

Οι επαφές του Σαλβίνι στην Ουάσιγκτον, όπου συναντήθηκε με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ Μάικ Πομπέο και τον αντιπρόεδρο Μάικ Πενς, έγιναν σε μια περίπλοκη φάση, κατά την οποία οι σχέσεις, οι αντιθέσεις, οι συμμαχίες, οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί, τα αντικρουόμενα συμφέροντα των αστικών κυβερνήσεων και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών είναι πραγματικά ένα κουβάρι, κυριαρχεί το «όλοι εναντίον όλων», ενώ οι εστίες συγκρούσεων και εντάσεων και τα πεδία ανταγωνισμού απλώνονται σε όλο το κόσμο. Τον τελευταίο χρόνο έχει οξυνθεί η αντιπαράθεση της ιταλικής κυβέρνησης με την ΕΕ, με προμετωπίδα το δημοσιονομικό ζήτημα, τη «μεταρρύθμιση» της ΕΕ και της Ευρωζώνης κ.λπ., παζαρεύοντας καλύτερους όρους για το ιταλικό κεφάλαιο. Αλλά και η κόντρα της ΕΕ με τις ΗΠΑ εξαπλώνεται σε όλο και περισσότερα μέτωπα: Εμπόριο, Ιράν, ρωσικός αγωγός «Nord Stream 2», αντιμετώπιση της Ρωσίας και της Κίνας, Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, στρατιωτική αυτοτέλεια της ΕΕ «εντός του ΝΑΤΟ» κ.ά.

Καθόλου τυχαία, ο Σαλβίνι φρόντισε να υπογραμμίσει και από την Ουάσιγκτον τις αντιθέσεις εντός της ΕΕ, θέλοντας να ενισχύσει και τη διαπραγματευτική θέση της ιταλικής κυβέρνησης απέναντι στην ΕΕ, και μάλιστα είπε ξεκάθαρα ότι σε αυτή τη φάση η Ιταλία στρέφεται προς τις ΗΠΑ. «Σε μια χρονική στιγμή που τα θεσμικά όργανα της ΕΕ είναι εύθραυστα και αλλάζουν σημαντικά, η Ιταλία θέλει να είναι ο πιο ισχυρός, αποτελεσματικός, συνεπής και αξιόπιστος εταίρος για τις ΗΠΑ», δήλωσε μετά τη συνάντηση με τον Πομπέο, παρουσιάζοντας την Ιταλία ως μια «εναλλακτική» απέναντι στον «γαλλογερμανικό άξονα».

Ο επικεφαλής της εθνικιστικής - ευρωσκεπτικιστής «Λέγκας» δεν τσιγκουνεύτηκε τις δηλώσεις σε ΜΜΕ και μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη «διαφήμιση» των επαφών του με την αμερικανική κυβέρνηση. Δηλώσεις με αποδέκτες τόσο στην ΕΕ, όσο και στο εσωτερικό της συγκυβέρνησής του με το «Κίνημα 5 Αστέρων».

«Στο ταξίδι μου στην Ουάσιγκτον την περασμένη βδομάδα, βρήκα πλήρη αρμονία στη διεθνή ασφάλεια και πολιτική, αλλά και στην οικονομική και φορολογική επανάσταση», έγραψε πρόσφατα ο Σαλβίνι προσθέτοντας ότι «η Ιταλία και η Αμερική δεν ήταν ποτέ πιο κοντά!». Αντίστοιχα, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Πενς είχε πει ότι οι δύο χώρες έχουν «κοινές προτεραιότητες» και ότι η «διατλαντική συμμαχία είναι ισχυρότερη από ποτέ!».

Οι αντιθέσεις μεταξύ της ΕΕ - ιδιαίτερα της Γερμανίας και της Γαλλίας - και των ΗΠΑ είναι σοβαρές, ενώ οι ΗΠΑ ανησυχούν για την αντιμετώπιση της Ρωσίας και της Κίνας και για το ενδεχόμενο να προσεγγίσουν την ΕΕ. Σε αυτήν ακριβώς τη φάση ο Ιταλός αντιπρόεδρος εμφανίστηκε να υπόσχεται «πίστη» που επεκτείνεται σε όλα τα μέτωπα, σε συμφωνία με τα αμερικανικά συμφέροντα: Από τη Βενεζουέλα και το Ιράν μέχρι τον «εμπορικό πόλεμο» με την Κίνα.

Σε ένα πολύ οξυμένο μέτωπο των ΗΠΑ, απέναντι στο Ιράν, ο Σαλβίνι φρόντισε να ξεκαθαρίσει ότι «η στάση της Ιταλίας για το Ιράν έχει ήδη αλλάξει», τη στιγμή που Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα και ΕΕ επιμένουν στη διατήρηση της Συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, παρά την αποχώρηση των ΗΠΑ, και αναζητούν τρόπους να συνεχίσουν τις μπίζνες μαζί του, παρακάμπτοντας το δολάριο. Ο Σαλβίνι επανειλημμένα τόνισε ότι «μοιράζεται με τις ΗΠΑ ανησυχίες τόσο απέναντι στην Κίνα όσο και απέναντι στο Ιράν» και ότι «πρέπει να ελεγχθεί η εμπλοκή των μη δημοκρατικών χωρών σε θεμελιώδεις υποδομές - τεχνολογία, τηλεπικοινωνίες, Ενέργεια», αποκαλύπτοντας το πραγματικό πεδίο του ανταγωνισμού.

Ετσι, κατά τον Σαλβίνι υπάρχει «κοινό όραμα» της ιταλικής κυβέρνησης με τη διοίκηση Τραμπ «σε Ιράν, Βενεζουέλα, Λιβύη, για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή, για το δικαίωμα ύπαρξης του Ισραήλ», ενώ Ιταλία και ΗΠΑ μοιράζονται επίσης τις ίδιες «ανησυχίες για την αλαζονεία της Κίνας ως προς την Ευρώπη και την αφρικανική ήπειρο», όπου η διείσδυση κινεζικών κεφαλαίων σε στρατηγικής σημασίας υποδομές και άλλους επιχειρηματικούς κλάδους είναι ραγδαία. «Ενώ άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν επιλέξει διαφορετικά μονοπάτια, η Ιταλία θέλει να επιστρέψει στο να είναι ο σημαντικότερος εταίρος στην ηπειρωτική Ευρώπη για τη μεγαλύτερη δυτική δημοκρατία», πρόσθεσε, με σαφή υπονοούμενα απέναντι στην επαμφοτερίζουσα στάση χωρών της ΕΕ απέναντι σε Κίνα, Ρωσία και Ιράν. Εξάλλου, συνέχισε, αυτή η προσέγγιση δεν αφορά μόνο «οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα» αλλά και «το κοινό μας όραμα για τον κόσμο».

Στον σφοδρό ανταγωνισμό αμερικανικών επιχειρηματικών ομίλων με τον κινεζικό τεχνολογικό κολοσσό «Huawei» για την ανάπτυξη δικτύων 5G ανά τον πλανήτη, η ιταλική κυβέρνηση φρόντισε να φανεί προσεκτική. «Συγκεντρώνουμε στοιχεία για να κρίνουμε βάσει επαληθεύσεων και αποδεικτικών στοιχείων» αν η κινεζική «Huawei» έχει πρόσβαση στα δίκτυα τηλεπικοινωνιών και παρέχει πληροφορίες και δεδομένα στην κινεζική κυβέρνηση. «Οι δουλειές είναι δουλειές, αλλά μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο: Οταν διακυβεύεται η ασφάλεια, το κράτος πρέπει να σταματήσει, επειδή η ασφάλεια των τηλεπικοινωνιών αξίζει περισσότερο από οποιοδήποτε οικονομικό συμφέρον», σύμφωνα με τον Σαλβίνι. Οσο για τη Βενεζουέλα, τα «έχωσε» έμμεσα στο «Κίνημα 5 Αστέρων», λέγοντας ότι «ο Γκουαϊδό θα έπρεπε να έχει αναγνωριστεί για κάποιο χρονικό διάστημα» στη θέση του «εγκληματικού δικτάτορα Μαδούρο» και ότι αν περνούσε από το χέρι του η ιταλική κυβέρνηση θα τον είχε αναγνωρίσει.

Να σημειωθεί ότι ο πρόεδρος της «Λέγκας» δηλώνει θαυμαστής και του Τραμπ και του Πούτιν, ενώ η ιταλική κυβέρνηση τάσσεται υπέρ της άρσης των δυτικών κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στη Ρωσία για τη σύγκρουση στην Ανατολική Ουκρανία και την ενσωμάτωση της Κριμαίας. Επίσης ο Σαλβίνι είναι μεταξύ των Ευρωπαίων ηγετών και πολιτικών που έχουν επαφές με τον πρώην σύμβουλο του Τραμπ, Στιβ Μπάνον, ο οποίος προωθεί το λεγόμενο «Κίνημα» συντονισμού των εθνικιστικών και ευρωσκεπτικιστικών δυνάμεων.

Από τις ΗΠΑ ο Σαλβίνι κάλεσε για άλλη μια φορά σε διάλογο με τον Ρώσο Πρόεδρο, Βλαντιμίρ Πούτιν, προκειμένου «να έρθει η Μόσχα πιο κοντά στο σύστημα των δυτικών αξιών αντί να οδηγηθεί στην αγκαλιά του Πεκίνου». Ακόμη, μιλώντας σε δημοσιογράφους μπροστά από τον Λευκό Οίκο μετά τη συνάντησή του με τον Πενς, ο Σαλβίνι ισχυρίστηκε ότι η επιστροφή σε μια «καλή σχέση» με τη Ρωσία είναι ένας κοινός στόχος, αναζητώντας συμβιβασμούς προκειμένου να αντιμετωπιστεί η άνοδος της Κίνας.

Σύμφωνα πάντως με την ανακοίνωση του αμερικανικού ΥΠΕΞ, Πομπέο και Σαλβίνι συζήτησαν για την «αντιμετώπιση των περιφερειακών κινδύνων που προκύπτουν από τη δράση της Ρωσίας και του Ιράν, την απειλή που ενέχουν οι επιζήμιες επενδύσεις της Κίνας σε βασικές υποδομές και τεχνολογίες σε Ιταλία και Ευρώπη και για την ανάγκη ενίσχυσης της αμυντικής συνεργασίας ΗΠΑ - Ιταλίας».

Η επίσκεψη Σαλβίνι στις ΗΠΑ έγινε σε μια περίοδο σημαντικών ενδοκυβερνητικών αντιπαραθέσεων της «Λέγκας» με το συγκυβερνών M5S του Λουίτζι Ντι Μάγιο, όπου αποτυπώνονται ο οικονομικός ανταγωνισμός, η διαφωνία για το «μείγμα διαχείρισης» της ιταλικής οικονομίας, που βρίσκεται σε δύσκολη φάση, και η διαπάλη μεταξύ τμημάτων του ιταλικού κεφαλαίου για τις διεθνείς συμμαχίες που πρέπει να ακολουθηθούν. Σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές, ο Σαλβίνι έφυγε για τις ΗΠΑ ως «υπουργός Εσωτερικών και αντιπρόεδρος» και φιλοδοξεί να επιστρέψει στην Ιταλία «ως υποψήφιος επικεφαλής της κυβέρνησης», καθώς τυχόν στήριξη από την αμερικανική κυβέρνηση θα «μετρήσει» στις μελλοντικές πολιτικές διεργασίες στην Ιταλία.

Ετσι, ο επικεφαλής της «Λέγκας» αποστασιοποιήθηκε από τη συμφωνία Ιταλίας - Κίνας για συμμετοχή ιταλικών λιμανιών στην κινεζική πρωτοβουλία «Μία Ζώνη - Ενας Δρόμος», αφήνοντας σαφή υπονοούμενα ότι ήταν επιλογή του M5S. Με αυτή τη συμφωνία η Ιταλία έγινε η πρώτη χώρα - μέλος της G7 που εντάσσεται στην τεραστίων διαστάσεων κινεζική πρωτοβουλία, προκαλώντας «ανησυχίες» τόσο σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ όσο και στις ΗΠΑ, που χαρακτηρίζουν τους «νέους δρόμους του μεταξιού» ως εργαλείο επέκτασης της «κινεζικής ηγεμονίας».

Τέλος, εκτός από την «ελεγχόμενη μετανάστευση» και την «πάλη κατά της ισλαμικής τρομοκρατίας», αυτά που σύμφωνα με τον Ιταλό αντιπρόεδρο «ενώνουν» τις δύο κυβερνήσεις είναι η «δημοσιονομική μεταρρύθμιση», η φορολογική πολιτική, αμυντικά θέματα και η «προστασία της εθνικής οικονομίας». «Τα οικονομικά αποτελέσματα στις ΗΠΑ δικαίωσαν τον Τραμπ», δήλωσε ο Σαλβίνι και παράλληλα υποστήριξε τις οριζόντιες φορολογικές περικοπές, παρά τις ανησυχίες των Βρυξελλών για το ύψος του ιταλικού χρέους, φτάνοντας στο σημείο να κάνει λόγο για έναν «προϋπολογισμό Τραμπ» στη χώρα του.