Την ανάγκη να γίνουν οι ευρωεκλογές σταθμός για την ανασύνταξη ενός ισχυρού ενωτικού λαϊκού κινήματος, τόνισε σε ομιλία της σε εκδήλωση του περιοδικού «Στροφή», με θέμα τις ευρωεκλογές, η βουλευτής του ΚΚΕ, Διαμάντω Μανωλάκου, αναδεικνύοντας παράλληλα τον αντιλαϊκό - αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ στο σύνολό της.

Η Δ. Μανωλάκου αναφερόμενη τόσο στο «ευρωσύνταγμα» και την πορεία της αναδιατύπωσής του, αλλά και στο σύνολο των πολιτικών της ΕΕ, ξεκαθάρισε ότι η πολιτική του ευρωμονόδρομου δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ανάγκη των μονοπωλίων να ανταγωνιστούν αποτελεσματικότερα τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και να πετύχουν τη συντριβή του λαϊκού κινήματος. Κάλεσε τα λαϊκά στρώματα σε στοχευμένη ψήφο για ρήξεις και ανατροπές με γνώμονα το συμφέρον του λαού.

Ολόκληρη η ομιλία έχει ως εξής:

Οι ευρωεκλογές θα γίνουν κάτω από τη σκιά της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης. Είναι το πέπλο που σκεπάζει κάθε δραστηριότητα.

Ομως, είναι και μια ευκαιρία για να δει ο καθένας, αν η ευρωκοινοτική πολιτική που στο μεγαλύτερο βαθμό είναι και εθνική πολιτική, συνέβαλε στη βελτίωση της θέσης του, εξασφάλισε λαϊκή ευημερία και ειρήνη ή περισσότερη αβεβαιότητα και φτώχεια. Αν θα μπορούσε τελικά να το εξασφαλίσει αφού για μας είναι ΕΕ των μονοπωλίων, του κεφαλαίου και του πολέμου και έχουμε επιβεβαιωθεί.

Βέβαια, ορισμένοι λαοί είχαν τη δυνατότητα να εκφραστούν ως προς την ΕΕ στα δημοψηφίσματα που έγιναν για τη νέα Ευρωσυνθήκη. Δηλαδή, πριν ξεσπάσει με καθαρότερο τρόπο η καπιταλιστική κρίση. Σε τρεις χώρες Γαλλία Ολλανδία και Ιρλανδία είπαν οι λαοί τους ΟΧΙ στην εξέλιξη της ΕΕ, δηλαδή τη νέα Ευρωσυνθήκη που είναι ακόμη χειρότερη, αφού εξασφαλίζει μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση και καταστολή σε βάρος των λαών. Φυσικά, είχαν ως κριτήριο τη μέχρι τώρα πείρα από τη ζωή τους και γι' αυτό ψήφισαν ΟΧΙ. Πείρα από τις νέες χειρότερες εργασιακές σχέσεις, την Μπολκεστάιν, τις ιδιωτικοποιήσεις, από την αντιαγροτική πολιτική π.χ. το 70% των αγροτών στις χώρες που έγινε δημοψήφισμα είπαν ΟΧΙ στην Ευρωσυνθήκη. Γιατί όχι μόνο κοινωνική ΕΕ δεν υπήρξε, ούτε μπορούσε να γίνει, αλλά μόνο χειρότερη για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Βέβαια, ακυρώθηκαν τα δημοψηφίσματα και η έγκριση έγινε από τα κοινοβούλια, ενώ σε άλλες όπως η Ελλάδα δε δόθηκε καθόλου τέτοιο δικαίωμα.

Την κατεύθυνση έδωσε η ΕΕ. Ουσιαστικά απαγόρευσε τα δημοψηφίσματα, το ψήφισε μάλιστα και το ευρωκοινοβούλιο με τη συμβολή των ψήφων των ευρωκοινοβουλευτικών ομάδων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Δε θεωρούμε πανάκεια το δημοψήφισμα, όμως θεωρούμε ότι αποτελεί αφορμή για ενημέρωση, συζήτηση και αποκάλυψη της αντιλαϊκής αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ που στραγγαλίζει κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα των εργαζομένων και εξασφαλίζει ανάπτυξη και κέρδη στην πλουτοκρατία της κάθε χώρας και σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.

Πού βρισκόμαστε τώρα; Με τερτίπια και τη συμβολή των κυβερνήσεων εγκρίθηκε η Ευρωσυνθήκη από τα κοινοβούλια της Γαλλίας και της Ολλανδίας και εκκρεμεί στην Ιρλανδία. Πρέπει να υπάρξει ομοφωνία, όμως δε φαίνεται ότι μπορεί να προχωρήσει το χρονοδιάγραμμα απόσπασης της έγκρισης της Ευρωσυνθήκης από τον ιρλανδικό λαό. Αφού με την πιο οξυμένη έκφραση της καπιταλιστικής κρίσης κατέρρευσε, χρεοκόπησε και το πολυδιαφημισμένο ιρλανδικό θαύμα και ο λαός είναι σε δεινή θέση.

Σήμερα, κυριαρχεί η καπιταλιστική κρίση και οι αντιθέσεις που έχουν οξυνθεί και μάλιστα υπάρχουν αρκετά δημοσιεύματα που δεν αποκλείουν και διάλυση της ΕΕ εξ όσων συνετέθη.

Ωστόσο, υπήρξαν ορισμένοι μύθοι και αυταπάτες για την ΕΕ ότι:

• Διασφαλίζει τη διαρκή «αειφόρο ανάπτυξη» με οφέλη για όλους τους πολίτες της, μέσα από πολιτικές διαχείρισης που θωράκιζαν την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των ευρωμονοπωλίων.
• Οδηγούμαστε σταδιακά στη σύγκλιση του επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης των κρατών - μελών με την περιβόητη κοινοτική αλληλεγγύη και τα πλούσια πακέτα των κοινοτικών ενισχύσεων. Ολα αυτά μετά την κρίση έχουν καταρρεύσει.

Εμείς μπορεί να έχουμε επιβεβαιωθεί στις εκτιμήσεις μας ως Κόμμα, ότι είναι ένωση ληστών λαϊκού εισοδήματος και δικαιωμάτων, αλλά όμως να θυμίσω ότι οι δυνάμεις του δικομματισμού και του οπορτουνισμού ασκούσαν κριτική στο ΚΚΕ για παρωπίδες και δογματική αδυναμία του να αναλύσει τις σύγχρονες εξελίξεις και να κατανοήσει τις δυνατότητες που άνοιγε, τάχα, για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ και στην ΟΝΕ, που όλα τα άλλα κόμματα παρέα χειροκρότησαν και ψήφισαν. Το ίδιο έκαναν κάθε φορά που καταδικάζαμε κάθε νέα συνθήκη και ειδικά από το Μάαστριχτ και μετά.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη και συγχρονισμένη εκδήλωση της κρίσης σε ΗΠΑ και Ευρωζώνη κατακερμάτισε τις αστικές επιθέσεις.

Οι προβλέψεις της ΕΕ, του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ για το βάθος, διάρκεια και έκταση της κρίσης, γίνονται όλο και πιο μαύρες.

Πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, κρίση υπερπαραγωγής, κρίση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Εχουμε διαφορά εκτίμησης για την κρίση από τα άλλα κόμματα, και δεν είναι τυχαίο, γιατί είναι διαφορετική στάση απέναντι στο καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η μείωση της βιομηχανικής παραγωγής και των λιανικών πωλήσεων στις ισχυρότερες οικονομίες της Ευρωζώνης επιβεβαιώνει την αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, τη δυσαναλογία ανάπτυξης μεταξύ τομέων και κλάδων της οικονομίας, την όξυνση της αντίθεσης μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης, σαν συνέπεια της μείωσης του πραγματικού λαϊκού εισοδήματος. Γενικότερα, αναδεικνύονται όλο και περισσότερο τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Συνεπώς, η βαθύτερη αιτία της κρίσης είναι η όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού, η μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης από το κεφάλαιο.

To ευρωπαϊκό συμβούλιο με τις κυβερνήσεις και η Κομισιόν μάταια προσπαθούν με σειρά διαχειριστικών μέτρων να ματαιώσουν την εκδήλωση της κρίσης. Παρά τις απανωτές Συνόδους Κορυφής - αποφάσισαν ήδη μία άτυπη κάθε μήνα - αλλά και παρά τα μεγάλα πακέτα κρατικών ενισχύσεων, η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται.

Φοβάται, λοιπόν, η πλουτοκρατία κάθε κράτους - μέλους ότι το επόμενο διάστημα όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα διαπιστώνουν με την πείρα τους, τον αντιλαϊκό και αδιέξοδο χαρακτήρα της πολιτικής του ευρωμονόδρομου.

Γι' αυτό έχει ξεκινήσει η ΕΕ προπαγάνδα για να ψηφίσουν στις ευρωεκλογές και να ψηφίσουν «σωστά!». Η αποχή την προηγούμενη φορά το 2004 ξεπερνούσε το 54%.

Εξάλλου, τα μέσα που διαθέτουν έχουν αντιφατικές επιδράσεις και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν την αιτία του προβλήματος. Το Ευρωπαϊκό Σχέδιο Ανάκαμψης της Οικονομίας που συμφώνησαν το Νοέμβρη και επικαιροποίησαν στη συνέχεια, φορτώνει όλα τα νέα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Συνεπώς ούτε αμήχανοι, ούτε σε λήθαργο βρίσκονται όπως ειπώθηκε.

Το σχέδιο ανάκαμψης εστιάζει στη νέα κρατική χρηματοδότηση των μονοπωλιακών ομίλων, στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς τους και στη μακροπρόθεσμη συγκράτηση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, ώστε να θωρακιστεί το ευρώ. Λεφτά, δηλαδή, μόνο για την πλουτοκρατία.

Η κρατική ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου υλοποιείται σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος και των εργατικών δικαιωμάτων. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, τα μέτρα που προτείνει η ΕΕ είναι στην κατεύθυνση της ανταποδοτικότητας στο ασφαλιστικό σύστημα, δηλαδή ιδιωτική ασφάλιση, αφού οι συντάξεις θα 'ναι πείνας, μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, αύξηση της ευελιξίας και επιμήκυνση του χρόνου εργασίας, δηλαδή ο εργοδότης αποφασίζει πού και πόσο θα δουλεύεις, στήριξη της λαϊκής κατανάλωσης μέσω δανεισμού, χωρίς αυξήσεις στους πραγματικούς μισθούς. Αν δεν έχεις λεφτά, όμως, τι δάνειο να ξεπληρώσεις και, κυρίως, αν σου εγκρίνουν δάνειο τελικά. Αυτά, βέβαια, τα μέτρα έχουν προαποφασιστεί από τη στρατηγική της Λισαβόνας και έχουν συμφωνήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και πλευρές της υλοποιεί σε δήμους και ο ΣΥΝ.

Σε πλήρη συντονισμό είναι και τα άλλα καπιταλιστικά κέντρα π.χ. ΟΟΣΑ που προτείνει αλλαγές στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αποχαρακτηρισμό βαρέων ανθυγιεινών επαγγελμάτων, πλήρη απελευθέρωση αγορών κ.λπ. και που αποτελούν εξειδίκευση στην ίδια αντιλαϊκή κατεύθυνση. Προτείνουν, δηλαδή, να συνεχίσουμε να βαδίζουμε στο δρόμο που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση και η οποία, πλήττοντας το λαϊκό εισόδημα οξύνει την εκδήλωση της κρίσης.

Σε αυτόν τον αντιλαϊκό και αδιέξοδο δρόμο, βαδίζουν σήμερα όλες οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και όχι μόνο η ελληνική κυβέρνηση. Το σχέδιο της ΕΕ έχουν προσυπογράψει και εφαρμόζουν από κυβερνητικές θέσεις οι σοσιαλδημοκράτες στη Βρετανία, στην Ισπανία, στη Γερμανία.

Την ίδια στιγμή, οξύνονται οι αντιθέσεις μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, λόγω των συνεπειών της ανισόμετρης ανάπτυξης στο εσωτερικό της. Η εκδήλωση της κρίσης δυσκολεύει όλο και περισσότερο τη διαχείριση αυτών των αντιθέσεων από την Κομισιόν όπως παλιότερα. Η εξέλιξη της κρίσης θα βαθύνει αυτές τις αντιθέσεις ακόμη περισσότερο. Οχι μόνο αλληλεγγύη δεν υπάρχει, αλλά η κάθε αστική τάξη κοιτάζει τι θα αρπάξει από την άλλη και όλοι μαζί τι θα αρπάξουν από τους εργαζόμενους. Εκεί υπάρχει ομοφωνία.

Παραμένει, λοιπόν, η αδυναμία συμφωνίας των αρχηγών κρατών της ΕΕ, σχετικά με τα κριτήρια, το ύψος και τον προσανατολισμό των κοινοτικών ενισχύσεων και ιδιαίτερα την κοινοτική χρηματοδότηση στην Ανατολική Ευρώπη. Ηταν κυρίαρχο στο συμβούλιο 19 - 20 Μάρτη (σ.σ. Εαρινή Σύνοδος). Η αστική τάξη κάθε κράτους βάζει σε προτεραιότητα τομείς και χώρες που έχουν ζωτική σημασία για τη δράση των μονοπωλίων της. Ετσι είναι το κεφάλαιο. Παραδείγματα πολλά. Η διένεξη γαλλικής και τσέχικης κυβέρνησης μετά τις εξαγγελίες του Προέδρου Σαρκοζί για την ενίσχυση της γαλλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, ή ακόμη η διένεξη του γαλλογερμανικού άξονα με τη Βρετανία που εκφράζεται και στους G 20 κ.ά.

Αντίστοιχη είναι και η συζήτηση για το μέλλον του ευρώ και την εξέλιξη του Συμφώνου Σταθερότητας. Η τήρηση των όρων του Συμφώνου δημιουργεί δυσανάλογα διαχειριστικά προβλήματα στις κυβερνήσεις κρατών με υψηλότερο έλλειμμα και δημόσιο χρέος. Απ' την άλλη, το κοινό νόμισμα στερεί σε ορισμένες κυβερνήσεις τη δυνατότητα προσωρινής τόνωσης του ρυθμού καπιταλιστικής ανάπτυξης με την αξιοποίηση πιο ευέλικτης νομισματικής πολιτικής, αφού έχει εκχωρηθεί στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Η όξυνση των αντιθέσεων αφορά τόσο το εσωτερικό της ΕΕ, όσο και τη σχέση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Παράδειγμα, σε δηλώσεις του ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μ. Μπαρόζο ανέδειξε τις κερδοσκοπικές κινήσεις κέντρων εκτός ΕΕ, με στόχο τη νομισματική σταθερότητα στην Ευρωζώνη.

Επίσης, στο ίδιο μήκος κύματος, οι κεντρικές τράπεζες έξι χωρών της Ανατολικής Ευρώπης ανέδειξαν, με κοινό ανακοινωθέν, το ζήτημα διοχέτευσης παραπλανητικών πληροφοριών από διάφορα κέντρα, σχετικά με την οικονομική κατάσταση της περιοχής.

Καθώς η κατάσταση δυσκολεύει, για τον ευρωενωσιακό ιμπεριαλισμό, αυξάνονται αντικειμενικά οι δυνατότητες αντεπίθεσης του λαϊκού κινήματος.

Σε αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, εμείς θεωρούμε ότι όχι μόνο το ταξικό κίνημα δεν πρέπει να δώσει φιλί ζωής και να ξελασπώσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα, αλλά αντίθετα να εντείνει τον αγώνα για την ανατροπή του. Συνεπώς, αποκτά καθοριστική σημασία ο απεγκλωβισμός του κινήματος από τη ρεφορμιστική παγίδα της αναζήτησης μέτρων που θα δώσουν νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη και θα διαιωνίσουν το εκμεταλλευτικό σύστημα που γεννά τις κρίσεις. Ο απεγκλωβισμός είναι αναγκαίος από ψευτοδιλήμματα για «λιγότερη ή περισσότερη κρατική ρύθμιση» που συγκαλύπτουν τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους και τη δράση του, σύμφωνα με τα εκάστοτε στρατηγικά συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Γιατί είτε ιδιωτικοποιήσεις είτε επανακρατικοποιήσεις έκαναν τα κόμματα της πλουτοκρατίας, για τα κέρδη της είναι και μόνο.

Μάλιστα, προσπαθούν να εμφανίζουν ορισμένοι σαν βασικό πρόβλημα σήμερα την απουσία μιας ενιαίας εφαρμογής και ενός ενιαίου εποπτικού κέντρου, όπως ο Φίσερ από τη Γερμανία και ο Σημίτης στην Ελλάδα. Προσπαθούν έτσι να καλλιεργήσουν την αυταπάτη ότι υπάρχει μια πολιτική που δήθεν δεν εφαρμόζεται αποτελεσματικά από ορισμένα κράτη - μέλη και η οποία μπορεί να διασφαλίσει τάχα τη φιλολαϊκή έξοδο από την κρίση και να εξαλείψει τις συνέπειες της ανισόμετρης ανάπτυξης στο πλαίσιο της ΕΕ. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι ίδιες βασικές αντιλαϊκές επιλογές του ευρωμονόδρομου εφαρμόζονται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και έχουν παντού σκληρές συνέπειες για τους λαούς.

Η λύση για μας δε βρίσκεται στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αλλά στην ανυπακοή και απειθαρχία στις αντιλαϊκές και αυταρχικές πολιτικές της ΕΕ, που οδηγεί στην αποδέσμευση, στην αποδυνάμωση και διάλυση της ΕΕ και εξασφαλίζει τη μόνη ελπιδοφόρα και αισιόδοξη προοπτική, το σοσιαλισμό.

Γι' αυτό, για μας, έχει ιδιαίτερη σημασία να κατανοηθεί από τους εργαζόμενους η φύση της ΕΕ σαν προωθημένη μορφή διακρατικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας. Συμμαχία που δεν αποτελεί φυσικά ένα ουδέτερο πεδίο ταξικής πάλης, όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για να δικαιολογήσει τον προσανατολισμό του στην ΕΕ. Οπως η ΕΕ δεν αποτελεί «προνομιακό πεδίο για την επίτευξη του στόχου του σοσιαλισμού», όπως ισχυρίζεται ο ΣΥΝ, αλλά έχουμε αναβίωση του αντικομμουνισμού σε όλο το μεγαλείο του. Την Τετάρτη, (σ.σ. 18/3/2007), δύο ημερίδες έγιναν στο Ευρωκοινοβούλιο που σώνει και καλά θέλουν να διαστρέψουν και να ξαναγράψουν την Ιστορία, ταυτίζοντας τους κομμουνιστές με τους ναζιστές για να αθωώσουν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και να χειραγωγήσουν τις συνειδήσεις των νέων και κυρίως να εξαφανίσουν τον ηρωικό αγώνα και τη συμβολή των κομμουνιστών στην αντιφασιστική νίκη. Θέλουν να ενοχοποιήσουν την κομμουνιστική ιδεολογία και την προοπτική του σοσιαλισμού. Αυτό φοβούνται.

Εμείς το λέμε καθαρά, η αντιλαϊκή πολιτική του ευρωμονόδρομου πηγάζει από τη στρατηγική ανάγκη των ευρωπαϊκών μονοπωλίων να αντιμετωπίσουν από καλύτερες θέσεις τον ανταγωνισμό με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και να συντρίψουν το λαϊκό κίνημα. Αυτήν την ανάγκη υπηρετεί διαχρονικά και η συγκρότηση και η δράση της ίδιας της ΕΕ. Σήμερα, φαίνεται πολύ - πολύ καθαρότερα. Οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα. Η νεοφιλελεύθερη πολιτική που πυροβολείται δεν είναι παρά έκφραση του καπιταλισμού, στις δοσμένες χρονικές περιόδους και όχι κάτι το ξεχωριστό ή διαφορετικό που θέλουν να παρουσιάσουν. Γι' αυτό και ο αγώνας ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης δεν μπορεί να αποκτήσει συνέχεια και διάρκεια, αν δεν ανυψωθεί στο επίπεδο της αμφισβήτησης συνολικά της ΕΕ, γενικότερα του ιμπεριαλισμού και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Αυτή η γραμμή πάλης που στοχεύει ξεκάθαρα στη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας για την ανατροπή της δικτατορίας των μονοπωλίων, σηματοδοτεί για μας τη μόνη ελπιδοφόρα προοπτική για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, και όχι μόνο, και τη μοναδική διέξοδο από την κρίση με γνώμονα το λαϊκό συμφέρον.

Καλούμε με την ψήφο και τους αγώνες τους εργαζόμενους να πουν ένα ισχυρό ΟΧΙ:

• Στην κρίση να πληρώσουν οι εργαζόμενοι
• Στις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την ονομαζόμενη «ευελφάλεια».
• Στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και αντικατάσταση από ατομικές.
• Στην προώθηση του 65ωρου, του ενεργού και ανενεργού χρόνου εργασίας.
• Στην κατεδάφιση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Στην υποβάθμιση της δημόσιας Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας.
• Στην ιδιωτικοποίηση τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, μεταφορών και άλλων στρατηγικών τομέων της οικονομίας.
• Στα δουλεμπορικά γραφεία και την ενοικίαση εργαζομένων.
• Στη στυγνή εκμετάλλευση των οικονομικών μεταναστών.
• Στην ολόπλευρη επίθεση στην μικρομεσαία αγροτιά και το αγροτικό εισόδημα.
• Στην ένταση της τρομοκρατίας, κρατικής καταστολής, αντιτρομοκρατικών νόμων και το χτύπημα του λαϊκού κινήματος.
• Στη νέα Ευρωσυνθήκη που οι λαοί Γαλλίας, Ολλανδίας και Ιρλανδίας απέρριψαν με την ψήφο τους.

Η μάχη των ευρωεκλογών αποτελεί μια καλή ευκαιρία και μπορεί να γίνει σταθμός για την ανασύνταξη ενός ισχυρού ενωτικού λαϊκού κινήματος. Εκεί βρίσκεται η λύση για μας, μιας ισχυρής συμμαχίας εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων. Με ισχυρό ΚΚΕ οι ευρωεκλογές μπορούν και πρέπει να σημάνουν αγγελτήριο σάλπισμα ενός κινήματος ικανού να παραμερίσει τους εκβιασμούς, τους μηχανισμούς της μοιρολατρίας και απογοήτευσης, για να ανοίξει τον ελπιδοφόρο δρόμο για ρήξεις και ανατροπές προς όφελος του λαού. Εμείς έτσι θα περπατήσουμε.