Παπαγεωργίου Βασίλης

Για να θεριέψουν οι αυταπάτες στη λαϊκή συνείδηση, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατά καιρούς ισχυριστεί ότι «περιθώρια πολιτικής ευελιξίας υπάρχουν. Και προφανώς, πρέπει να εκμεταλλευθούμε τη διάσταση απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Βερολίνου». Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας απ' τις ΗΠΑ με ευαρέσκεια διαπίστωνε πως «το ΔΝΤ κατανοεί το αυτονόητο, δηλαδή ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει» και ομολογούσε «αναζητούμε συμμάχους, αλλά η πολιτική της Γερμανίας είναι καταστροφική, εδώ (στις ΗΠΑ), μπορούμε να βρούμε συμμάχους για να αποτρέψουμε καταστροφικές πολιτικές».

Μας ήρθαν στο μυαλό όλα αυτά, με αφορμή δηλώσεις της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κ. Λαγκάρντ, στην ελβετική τηλεόραση, όπου ανέφερε ότι οι προσπάθειες που καταβάλλονται σήμερα θα πρέπει να συνεχιστούν, γιατί «δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική πέρα από τη λιτότητα», ότι θα πρέπει να τηρηθεί η δημοσιονομική πειθαρχία με ταυτόχρονη ενθάρρυνση της ανάπτυξης και ότι η επαναδημιουργία ελλειμμάτων δεν είναι μια επιθυμητή επιλογή διότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε περισσότερα χρέη. Οσο για τη Γερμανία, η Κ. Λαγκάρντ επικρότησε λέγοντας ότι η χώρα αυτή «συλλέγει τους καρπούς της πολιτικής της».

Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, για εκατομμυριοστή φορά ότι η λιτότητα για τους λαούς που προϋπήρχε, εντάθηκε στην κρίση για να μείνει και στην ανάπτυξη όποτε αυτή σκάσει μύτη. Οι σύμμαχοι τους οποίους γλυκοκοιτάζει ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν, για να ξελασπώσει την ντόπια αστική τάξη απ' την κρίση, σπρώχνοντας όμως το λαό πιο βαθιά στο βάραθρο της λιτότητας, των ανύπαρκτων δικαιωμάτων. Το μείγμα διαχείρισης που πρεσβεύει ο ΣΥΡΙΖΑ δε θα κάνει καμία διαφορά στο ταμείο της εργατικής λαϊκής οικογένειας, στην ποιότητα της ζωής της. Οπως κι αν διαμορφωθεί η συνταγή, λιτότητα στο πιάτο την περιμένει.

Με αφορμή το μακελειό που προκάλεσε η κατάρρευση του κτιρίου στο Μπαγκλαντές και το θάνατο εκατοντάδων εργατών στα κάτεργα ντόπιων και ξένων εργοδοτών, ήρθαν στην επιφάνεια οι άθλιες συνθήκες εργασίας που κυριαρχούν στη χώρα. Τώρα που τα φώτα σβήνουν ξανά σιγά σιγά, το βέβαιο είναι ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει σε ό,τι αφορά την κόλαση που έχουν διαμορφώσει για χιλιάδες εργαζόμενους οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους. Το προάστιο της Ντάκα στο Μπανγκλαντές, όπου έγινε το εργοδοτικό έγκλημα, είναι γεμάτο εργοστάσια που παράγουν ρούχα για μεγάλες δυτικές μάρκες. Ο έλεγχος σ' αυτά τα κάτεργα είναι ανύπαρκτος, αφού έτσι υπηρετείται η δίψα των πολυεθνικών για κέρδη που απαιτούν πάμφθηνους εργάτες. Οπως μεταδίδουν τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι εργαζόμενοι στο Rana Plaza, που κατέρρευσε την περασμένη βδομάδα, αμείβονταν με 3.000 τάκα (30 ευρώ) το μήνα, κατασκευάζοντας ρούχα για φίρμες του εξωτερικού. Μία ημέρα πριν καταρρεύσει το κτίριο, ένας μηχανικός που το είχε επισκεφθεί είχε ζητήσει την εκκένωσή του, αλλά οι προειδοποιήσεις του αγνοήθηκαν. Το Rana και τα άλλα εργοστάσια της περιοχής είναι δημιούργημα της περιόδου, κατά την οποία άνθισε στο Μπανγκλαντές η βιομηχανία της ένδυσης. Την περίοδο αυτή, οι πολυεθνικές έφταναν στη χώρα σε αναζήτηση φτηνής εργατικής δύναμης και υψηλών κερδών. Τα βρήκαν και τα δύο και, σε συνεργασία με ντόπιους εργοδότες, διαμόρφωσαν το εργασιακό καθεστώς που έστειλε στο θάνατο τους εκατοντάδες εργάτες. Η δολοφονία τους είναι συνώνυμη του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και σαν τέτοια πρέπει να την πολεμήσουν οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο.

Το παράδειγμα του Ερνεστ Τέλμαν και η ηρωική δράση των Γερμανών κομμουνιστών φέρνει σε επαφή το σημερινό αναγνώστη με την «καθημερινότητα» της πάλης εκείνης της περιόδου, που παρά τις ιστορικές διαφορές αναδεικνύει και στο σήμερα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του κομμουνιστή, την πίστη στην υπόθεση της εργατικής τάξης και την αφοσίωση στην πάλη για την εξουσία της. Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ο Λέτα που είναι το νούμερο δύο στο Δημοκρατικό Κόμμα (ο Π. Λ. Μπερσάνι έχει παραιτηθεί αλλά δεν έχει εκλεγεί νέα ηγεσία) αναλαμβάνει να διαχειριστεί τη βαθιά καπιταλιστική κρίση στην τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, με τα σημάδια της παρατεταμένης ύφεσης να φουντώνουν. Η προσπάθεια που κάνουν διάφορες, κυρίως οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας να εμφανίσουν «μέτωπα του Νότου απέναντι στο Βορρά» και τα περί «ανέμου αλλαγής» («άνεμος» όπως του Γάλλου Ολάντ), καταρρέει από τις πρώτες ενέργειες του Λέτα. Προτεραιότητές του «η επανεκκίνηση της ανάκαμψης, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας, η εξασφάλιση υγιών δημοσιονομικών». Τι σημαίνει αυτό: ένταση της αφαίμαξης των λαϊκών νοικοκυριών, επέκταση της ήδη υψηλής μερικής απασχόλησης, πιο φτηνή εργατική δύναμη, τσάκισμα δικαιωμάτων. Αυτή είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία που δείχνει ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση με όποιο μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού. Ο μόνος που μπορεί να βάλει φρένο στην πορεία αυτή είναι το δυνάμωμα του ταξικού εργατικού κινήματος, που μπορεί να ανατρέψει τη στρατηγική του κεφαλαίου.