Το έλεγαν οι υπουργοί του, το επανέλαβε προχτές και ο πρωθυπουργός: «Δε θα θιγούν ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα». Κανένας τους, όμως, δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει τι θεωρεί και τι όχι «ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα». Ευνόητοι οι λόγοι, αλλά και εντελώς δικαιολογημένος ο πανικός των ασφαλισμένων...

Ωστόσο, θα πρέπει να πούμε τα εξής: Σεβασμός στα ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα, θα πει, για παράδειγμα, ότι δε θα έρθει μετά τις εκλογές η όποια κυβέρνηση - με ή άνευ «κοινωνικού διαλόγου» - να στείλει τους οικοδόμους και τους άλλους εργαζόμενους στα βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα, τις εργαζόμενες με ανήλικα παιδιά, τους ασφαλισμένους διαφόρων επαγγελμάτων που συνταξιοδοτούνται σε μια α' ηλικία, για σύνταξη άνω των ορίων που ισχύουν σήμερα. Κάτι τέτοιο ανατρέπει τους προγραμματισμούς μιας ολόκληρης ζωής. 'Η, δε θα έρθει η όποια κυβέρνηση να πει πως η κατώτερη βασική σύνταξη, όπως την ξέρατε και όπως την πληρώσατε μέχρι σήμερα, θα πάψει να ισχύει και θα έχετε να κάνετε με ένα νέο, τριφασικό σύστημα σαν και αυτό που έφτιαξε στη Χιλή ο δικτάτορας Πινοτσέτ. Κάτι τέτοιο ισοδυναμεί με καταδίκη των αυριανών συνταξιούχων στην πείνα.

Η κυβέρνηση όμως, σημαδεύει ακριβώς σε τέτοιες ανατροπές και γι' αυτό κρατά κλειστά τα χαρτιά της. Τα ώριμα ασφαλιστικά δικαιώματα όλων των ασφαλισμένων «σημαδεύει», αφού για τους νέους εργαζόμενους - δηλαδή για όσους ασφαλίστηκαν μετά την 1/1/93 - έχουν φροντίσει οι αντιασφαλιστικοί νόμοι της κυβέρνησης της ΝΔ.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πάλι το ίδιο παραμύθι! Οπως ακριβώς έκανε και η ΝΔ όταν το 1990-92 ψήφιζε τρεις αντιασφαλιστικούς νόμους, προσφεύγοντας στη γνωστή συνταγή τού «διαίρει και βασίλευε». Υποτίθεται ότι και τότε θα πλήρωναν τα «ρετιρέ» με τις υψηλές συντάξεις. Τη «νύφη», όμως, την πλήρωσαν, κατά κύριο λόγο, τα «υπόγεια» - δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων - όπως θα την πληρώσουν και τώρα ακόμα πιο δραστικά, ακόμα πιο σκληρά. Το ΙΚΑ ήταν και παραμένει ο βασικός στόχος των αντιασφαλιστικών ανατροπών και το δείχνουν τα χτυπήματα που δέχεται ο μεγαλύτερος ασφαλιστικός οργανισμός, τα οποία έγιναν καταιγιστικά από τότε που στην κεφαλή του ιδρύματος τοποθετήθηκε ο ειδικός της ιδιωτικής ασφάλισης, Μ. Νεκτάριος.

Εξάλλου, χτυπώντας τη «ραχοκοκαλιά» της κοινωνικής ασφάλισης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι φέρνουν πιο κοντά για όλους την προοπτική της «ισότητας» στην εξαθλίωση, σπρώχνοντας προς τα κάτω το σύνολο των ασφαλισμένων, οι οποίοι, ξεπερνώντας τη διαιρετική προπαγάνδα, οφείλουν να αντιδράσουν ενιαία και αποφασιστικά.

Πολλά και διάφορα είπε τις προάλλες ο Κ. Σημίτης, παρουσιάζοντας το εκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, για την επόμενη τετραετία. Ανάμεσά τους, αναφέρθηκε και στη δημόσια υγεία, εξωραΐζοντας στο έπακρο τη σημερινή κατάσταση και υποσχόμενος την εξασφάλιση ενός ικανοποιητικού, σε ποσότητα και ποιότητα συστήματος δημόσιας υγείας.

Για κακή του τύχη, όμως, την ίδια μέρα η Ομοσπονδία Συλλόγων Νοσηλευτικών Ιδρυμάτων Ελλάδας δημοσιοποίησε μια σειρά, ιδιαίτερα αποκαλυπτικά, σχετικά στοιχεία, από έρευνα της Διεύθυνσης Μελετών της ICAP.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, η Ελλάδα έχει το μεγαλύτερο στην Ευρώπη σε έκταση ιδιωτικό τομέα υγείας στη δευτεροβάθμια περίθαλψη. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, πως το 1997 οι ιδιωτικές κλινικές είχαν, ήδη, καταλάβει το 53,4% της αγοράς, αποκομίζοντας 12,04 δισ. δραχμές κέρδη, έναντι 8,69 τον προηγούμενο χρόνο.

Οσο για τις αιτίες του φαινομένου αυτού, αφιερώνουμε στον πρωθυπουργό, πως παρουσίασε το σχετικό θέμα το προχτεσινό «Βήμα», στην πρώτη του σελίδα: «Η υποβάθμιση της δημόσιας υγείας οδηγεί ολοένα και περισσότερους Ελληνες στις ιδιωτικές κλινικές...».

Εξαιρετικά «ανήσυχοι» για το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν ξεκαθαρίζει τη θέση της για το ασφαλιστικό, εμφανίστηκαν -ποιοι λέτε; Ο Σιούφας και ο Μάνος!!!

Ο πρώτος ήταν ο συντάκτης του τρίτου και πιο φαρμακερού νόμου της ΝΔ για την κοινωνική ασφάλιση και ο δεύτερος ζητούσε εντελώς πρόσφατα - λίγα 24ωρα πριν εκτεθεί υποψήφιος με τη ΝΔ - να δεσμευτούν και τα δυο μεγάλα κόμματα ότι θα πάνε το όριο συνταξιοδότησης στα 67!

Κι έλεγε αυτές τις ψευτοδικαιολογίες, ενώ την ίδια στιγμή μοίραζε διπλώματα, που έφεραν την υπογραφή του και είχαν ημερομηνία Ιανουάριος 1998! Ναι, Ιανουάριος 1998. Από τότε, δηλαδή, εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια, είχαν κάνει τα σχέδιά τους, είχαν πάρει τις αποφάσεις τους, είχαν έτοιμα και υπογεγραμμένα τα διπλώματα στα συρτάρια και περίμεναν τους μήνες της προεκλογικής περιόδου, για να πουλήσουν «μούρη» στους αγωνιστές.

Τι να πεις... Βλέπετε, δεν περισσεύει ούτε το φιλότιμο ούτε η τσίπα στην εποχή μας...

Αναφερόμαστε στη συλλογή του Κώστα Καραχάλιου «Το προτελευταίο» (εκδόσεις «Δωδώνη»), με την ευχή να ακολουθήσουν κι άλλες συλλογές του. Γιατί, έστω κι αν «Τώρα μπορεί να μην είναι καιρός να γράφουμε/ μα να πολεμάμε γι' αυτά που θέλει το ποίημα,/ γι' αυτά που αξιώνει η ζωή/», είναι αναγκαίο το ποίημα που «γυρεύει λέξεις τσεκούρια/ για τα κεφάλια που μηχανεύονται πολέμους,/ λέξεις δυναμίτες για τα εργοστάσια/ που φτιάχνουν όπλα,/(...) Λέξεις δηλητήριο γι' αυτούς που κάνουν αμβροσία/ το λειψό καρβέλι των πεινασμένων». Τέτοια ποίηση γράφει ο παλαίμαχος αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, δικηγόρος, ποιητής (στην ποίηση πρωτοεμφανίστηκε το 1940, ενώ η ποίησή του έχει μεταφραστεί και κυκλοφορήσει σε Αμερική, Ιταλία, Γαλλία, ΕΣΣΔ, Πολωνία, Βουλγαρία, Σλοβενία) και δοκιμιογράφος Κ. Καραχάλιος. Ο Κ. Καραχάλιος ανήκει σε εκείνους που, αδιάψευστα, μπορούν να πουν «Εμείς οδοιπορήσαμε/ σκίζοντας ενάντιους ανέμους./ Ζήσαμε πολεμώντας/ για το λαό και το δίκιο του,/ την ημέρα και το ψωμί της./ Για τις μέρες που θα τραγουδάνε» και να υπερηφανεύονται: «Ο λόγος μου ήταν για τους αδικημένους/ γιατί, κάτι λίγο, πολέμησα μαζί τους/». Γι' αυτό, αν και 86χρονος σήμερα, λέει «Θα είμαι ένας έφηβος πάντα,/όσο μπορώ να γράφω ποιήματα/ για τον απάνθρωπο κόσμο που ψυχορραγεί». Γι' αυτό κι αποκαλύπτει τι σημαίνει αυτό που ο «σοσιαλιστικός εκσυγχρονισμός» αποκαλεί «κοινωνική συνοχή»: «Δίνει καλά κέρδη να τα βρίσκουν μεταξύ τους/ πλούσιοι και φτωχοί./ Οπως και να 'ναι/ πάντα η παλάντζα γέρνει/ κατά των πλουσίων τη μεριά./ Αλλος παχαίνει, άλλος πεθαίνει./ Αυτή 'ναι η δικαιοσύνη του θεού».

Γρηγοριάδης Κώστας

Για τους υπολοίπους 16 μήνες έμεινε κατ' οίκον περιορισμό σε... μία πολυτελή έπαυλη στα προάστια του Λονδίνου, ενώ μαινόταν ένας απίστευτος νομικός πόλεμος για να προχωρήσει η διαδικασία της έκδοσής του στην Ισπανία ώστε να δικαστεί για τα βαρύτατα εγκλήματα που τον βαρύνουν για την περίοδο της στυγνής δικτατορικής διακυβέρνησής του, από το 1973 έως το 1990. Παράλληλα, με το νομικό πόλεμο μαινόταν και άλλος ένας, αυτός της υπόγειας πολιτικής σκοπιμότητας, με τη μορφή πιέσεων από όλους τους πραγματικούς πρωταγωνιστές της δίκης που αναμενόταν, όπως κυβερνήσεις και υπερδυνάμεις. Τελικά, η λύση που δόθηκε ήταν πολιτική... Δεδομένης της παρέλευσης μεγάλου χρονικού διαστήματος, όπου η υπόθεση Πινοτσέτ είχε γίνει ένα κακογυρισμένο σίριαλ με ελάχιστη ακροαματικότητα.

Ο Πινοτσέτ επέστρεψε στη Χιλή όπου τον υποδέχτηκε όλη η ανώτατη στρατιωτική ιεραρχία με την μπάντα του στρατού να συνοδεύει την άφιξη αυτού του γέρικου πια γύπα, παίζοντας τα αγαπημένα του, στρατιωτικά και γερμανικά εμβατήρια και παρά την αντίθεση της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της Χιλής. Αυτή η υποδοχή ίσως είναι η απάντηση σε όσους πιστεύουν ότι κάτι «άλλαξε» και ίσως ο Πινοτσέτ έρθει αντιμέτωπος κάποια στιγμή με τη Δικαιοσύνη στην ίδια του την πατρίδα...

Πολιτικό ανάστημα

μέτριο

και πιο κάτω

κι η ηθική τους

ακουμπά

στου βαρελιού

τον πάτο,

χάριν του θώκου

γίνονται συχνά

«ανεμοδούρες»

και τακτικά

τους βλέπουμε

να κάνουν λοβιτούρες!

***************

«Ζώνες» φοράνε

στο λαό

και κάθε είδους

«φέσι»

και στους τρανούς

προσφέρουνε

τα πάντα σαν πεσκέσι,

ΝΑΤΟ και ΗΠΑ

προσκυνούν

και σκύβουν

στην Ευρώπη

και γενικά σφουγγίζουνε

κάθε τρανή

«καλλιόπη»!