«Το άφθονο πετρέλαιο κατάντησε οκνηρούς τους μουσουλμάνους». «Συνδέστε το Ιράκ με το Ιράν». «Μιλάτε για τη Σομαλία, τις Φιλιππίνες κλπ. Κάντε τον αμερικανικό λαό να συνειδητοποιήσει ότι είναι περικυκλωμένος από βίαιους εξτρεμιστές σε όλο τον κόσμο». «Απαισιόδοξα ειδησεογραφικά ρεπορτάζ... ο κόσμος κινδυνεύει να πέσει θύμα και να πιστέψει ότι όλα έχουν χαθεί». «Το Ιράκ είναι μόνο ένα από τα πεδία της μάχης». Αυτά τα ωραία και εξόχως «δημοκρατικά» αποτελούν ένα τμήμα των εσωτερικών υπομνημάτων του Ντόναλντ Ράμσφελντ προς τους υφισταμένους, όταν ήταν υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ και διέταζε την αιματηρή κατοχή του Ιράκ. Επίσης πρόκειται για έναν από τους εγκεφάλους του πονήματος για το «Νέο Αμερικανικό Αιώνα». Δηλαδή για το σχέδιο που οδήγησε στους εγκληματικούς πολέμους στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Που περιλαμβάνει το «Σχέδιο για την ευρύτερη Μέση Ανατολή». Που απειλεί στην κυριολεξία τους λαούς όλου του κόσμου προκειμένου να υποταχθούν στα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα... Το περιεχόμενο αυτών των υπομνημάτων του Ράμσφελντ, που είναι γνωστά και ως «νιφάδες χιονιού», αποκάλυψε η «Ουάσιγκτον Ποστ». Ο Λευκός Οίκος έσπευσε να αποποιηθεί τις αποκαλύψεις, αλλά πώς να πείσει, αφού τα σύντομα υπομνήματα που αποκαλύφτηκαν ουσιαστικά μαρτυρούν όλα τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια και αποκαλύπτουν τα επόμενα...
Ο Μάικλ Μουκάσεϊ, πρώην ομοσπονδιακός δικαστής και εισαγγελέας, έχει επιλεγεί από τον Τζ. Μπους να διοριστεί στη θέση του υπουργού Δικαιοσύνης. Στην ακρόαση του Μάικλ Μουκάσεϊ του ζήτησαν να καταδικάσει ευθαρσώς ανακριτικές μεθόδους (βασανισμούς) που χρησιμοποιεί η CIA. Αυτός αρνήθηκε κατηγορηματικά να τις χαρακτηρίσει ως βασανιστήρια, λέγοντας ότι δεν μπορεί να σχολιάσει... απόρρητες διαδικασίες.
H μέθοδος του εικονικού πνιγμού, που χαρακτηρίζεται από αναλυτές και ειδικούς «μεσαιωνική», δημιουργεί το αίσθημα του πνιγμού καθώς ο κρατούμενος ακινητοποιείται με το κεφάλι σε χαμηλότερο σημείο από το υπόλοιπο σώμα και δέχεται νερό μέχρι να γεμίσουν τα πνευμόνια του. Ετσι που να προκαλείται σιγά σιγά το αίσθημα της ασφυξίας. Αυτή είναι η μέθοδος που ο εν λόγω υποψήφιος για υπουργός Δικαιοσύνης είχε δυσκολία να χαρακτηρίσει βασανιστήριο. Επίσης την ίδια στιγμή, ο επικεφαλής της CIA, πτέραρχος Μάικλ Χέιντεν, «ρίχνοντας λάδι στη φωτιά» υπερασπίστηκε τις ανακριτικές μεθόδους που χρησιμοποιεί η Υπηρεσία, λέγοντας ότι είχαν ως αποτέλεσμα την απόκτηση «αναντικατάστατων πληροφοριών», οι οποίες με τη σειρά τους δικαιολογούν την πρακτική αυτή. Ο δε Μπους βρήκε την ευκαιρία να κατηγορήσει εκείνους που έκαναν τις ερωτήσεις στην ακρόαση «ότι υπονομεύουν την ικανότητα της κυβέρνησης να καταδιώξει τους τρομοκράτες», όπως άλλοι «αδρανείς» επέτρεψαν στο παρελθόν να ανέλθουν στην εξουσία δικτάτορες όπως «ο Λένιν και ο Χίτλερ»!
Φυσικά και δεν πέφτουμε από τα σύννεφα. Εχουμε καταλάβει από πολύ καιρό τώρα τους τρόπους που επιβάλλεται ο ιμπεριαλισμός, τους ανθρώπους που επιλέγει για να κάνουν τις βρώμικες δουλιές του και τις μεθόδους τους. Οπως και την αγωνία του για τη συγκάλυψη της βαρβαρότητάς του να περνά στις συνειδήσεις πως τα αποκρουστικά φασιστικά γεννήματά του είναι ίδια με τους ηγέτες του αγώνα για κοινωνική απελευθέρωση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση απλά καταγράφουμε...
Στον ενάμιση μήνα που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει συνταχθεί με την κυβέρνηση στο ζήτημα της εκλογής προέδρου της Βουλής, προσέρχεται μόνο αυτός από τα κόμματα της αντιπολίτευσης στον προσχηματικό διάλογο που έστησε η ΝΔ για το Ασφαλιστικό, και τις τελευταίες μέρες ο Γ. Καρατζαφέρης περιδιαβαίνοντας τους τηλεοπτικούς σταθμούς επαναλαμβάνει διαρκώς ότι στηρίζει τον Κ. Καραμανλή, ότι «με τη στάση του της κριτικής και επιλεκτικής υποστήριξης, δεν της κάνει τη χάρη», της κυβέρνησης, να πέσει και ότι ως κόμμα δεν είναι «δοχείο υποδοχής "ανταρτών" και υποκινητής ανταρσιών».
Εμείς το γράφαμε και προεκλογικά για το βαθιά αντεργατικό ρόλο του ΛΑ.Ο.Σ., τα αστικά χαρακτηριστικά του, την πρεμούρα του να στηρίξει το δικομματισμό και τις αντιλαϊκές πολιτικές του, έστω και αν προεκλογικά φωνασκούσε τα αντίθετα, μήπως και υφαρπάξει λαϊκές ψήφους. Γρήγορα επιβεβαιωθήκαμε. Ας τα έχουν αυτά υπόψη τους οι ψηφοφόροι για την επόμενη φορά, όποτε κι αν αυτή έρθει.
Οταν, λοιπόν, την περασμένη βδομάδα «νεκρανάστησε» τη συμφωνία του 1972 μεταξύ της τότε Δυτικής και της ΛΔ Γερμανίας ως πρότυπο για το μελλοντικό καθεστώς σχέσεων ανάμεσα σε Βελιγράδι και Πρίστινα, δεν το έκανε ούτε από «άγνοια», ούτε από προχειρότητα...
Προσπάθησε απλώς να «σερβίρει» με έναν ακόμη έμμεσο τρόπο ένα μεταλλαγμένο σχέδιο Αχτισαάρι, υπηρετώντας σαφέστατα τον γνώριμο ιμπεριαλιστικό σκοπό: Την ανεξαρτητοποίηση του άνομου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου. Με τη διαφορά πως αυτή τη φορά, χρησιμοποιώντας σαν Δούρειο Ιππο τη συμφωνία του '72 μεταξύ των δύο Γερμανιών, επιχείρησε να φανεί τάχα «διαλλακτικότερος» έναντι του Βελιγραδίου που παρά τις ασφυκτικότατες πιέσεις εξακολουθεί να διεκδικεί τη διατήρηση της αυτοκυριαρχίας του και της εδαφικής κυριαρχίας του στο Κοσσυφοπέδιο. Γι' αυτό και το Βελιγράδι απέρριψε την πρόταση Ισινγκερ, θυμίζοντάς του πως το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι Δημοκρατία, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της Σερβικής Δημοκρατίας...