Οτι αυτός είναι ο στόχος φαίνεται και από όσα ανέφερε στη «διαβούλευση» ο Γ. Εμμανουήλ, προϊστάμενος της Ειδικής Υπηρεσίας Διαχείρισης του ΠΕΠ Θεσσαλίας, ο οποίος μίλησε για «συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στο σχεδιασμό και την υλοποίηση των προγραμματικών κατευθύνσεων» και υποστήριξε ότι το «ευρωσύνταγμα» κατοχυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών...

Το πρόβλημα δεν είναι μόνον ότι διάφοροι «επιτήδειοι», οι οποίοι δρουν υπό το μανδύα των ΜΚΟ, «τρώνε τον αγλέορα», αλλά και το γεγονός ότι, μέσω αυτής της «διαβούλευσης», η οποία καθιστά συνένοχους τους συμμέτοχους, διαφθείρονται συνειδήσεις και καταποντίζονται αξιοπρέπειες, ενώ επιχειρείται η χρησιμοποίηση κοινωνικών φορέων σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων...

Αν υιοθετηθεί και υλοποιηθεί η πρόταση της Κομισιόν για μείωση της κοινοτικής παρέμβασης στη ζάχαρη κατά 42%, οι τευτλοπαραγωγοί θα αντιμετωπίσουν μεγάλο πρόβλημα και πολλοί θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την καλλιέργεια. Πώς αντιδρά σ' αυτήν τη σκοτεινή προοπτική η ελληνική κυβέρνηση; Συμβουλεύοντας τους τευτλοπαραγωγούς να σπείρουν ενεργειακά φυτά! (Προς ενημέρωση των αδαών, ενεργειακά φυτά είναι το σόργο -κάτι σαν κεχρί- η σόγια, ο ηλίανθος, το κενάφ(;), η κλωστική κάνναβις, η ελαιοκράμβη, το λινάρι, το μίσχανθο, η ρετσινολαδία κ.ά.). Μάλιστα, το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης έχει κάνει και σχετική μελέτη, όπως ανακοινώθηκε σε κλειστή σύσκεψη «γαλάζιων» αγροτοσυνδικαλιστών και γεωτεχνικών στην Αθήνα, που είχε αντικείμενο τη νέα ΚΑΠ.

Δε λένε, όμως, οι κυβερνώντες ότι η καλλιέργεια ενεργειακών φυτών έχει τεράστιο κόστος παραγωγής, δεν πετυχαίνει μεγάλες αποδόσεις κι αντιμετωπίζει πρόβλημα διάθεσης. Τα διαπίστωσαν αυτά κάποιοι αγρότες της Καρδίτσας, που έσπειραν ενεργειακά φυτά κι έμειναν χωρίς εισόδημα.

Οσοι, λοιπόν, «τσιμπήσουν» και στραφούν σ' αυτήν την καλλιέργεια, κινδυνεύουν να πάθουν ό,τι έπαθαν εκείνοι, που, παλιότερα, άκουσαν τον Τζουμάκα κι έσπειραν αγγούρια και βατόμουρα. Θα μείνουν ...με το κεχρί στο χέρι!

Αντε πάλι. Περισσεύουν τις τελευταίες μέρες οι κάθε λογής οπαδοί της «θεωρίας του μικρότερου κακού». Ναι, το «ευρωσύνταγμα» δεν είναι καλό, μπορείτε να το ονομάσετε ακόμη και κακό, αλλά είναι καλύτερο απ' το τίποτε, λένε και ξαναλένε σε όλους τους τόνους. Γιατί και πώς; Συνήθως, δεν το εξηγούν ή επιχειρούν να παραπλανήσουν τους ανενημέρωτους, παρουσιάζοντας τις αντιθέσεις των «ευρωεταίρων», σχετικά με τον ευρωενωσιακό προϋπολογισμό, ως συνέπεια των «όχι» στο «ευρωσύνταγμα». Η αλήθεια είναι, όμως, ότι οι αντιθέσεις αυτές προϋπήρχαν των «όχι», ακόμη και του «ευρωσυντάγματος».

Η... λογική του «μικρότερου κακού» είναι απλή, στηρίζεται στον εκβιασμό και την... τέχνη των ψεύτικων διλημμάτων και προϋποθέτει τον εγκλωβισμό των «θυμάτων» της σ' ένα τεχνητό αδιέξοδο. Μπόλικες είναι οι εφαρμογές της. Ναι, δεν είναι καλό το ΠΑΣΟΚ, αλλά η Δεξιά είναι χειρότερη, ήταν η πλέον γνωστή απ' αυτές, ιδιαίτερα στις δυο περασμένες δεκαετίες. Και μια σοβαρή μερίδα εργαζομένων ψήφιζε ΠΑΣΟΚ, όχι γιατί συμφωνούσε μ' αυτό, αλλά για να μην έρθει η Δεξιά. Και, κατόπιν, «έτρωγε» κατάμουτρα τη δεξιά πολιτική του πρώτου. Το βήμα, να ενισχύσει το ΚΚΕ, δεν έκανε. Ηταν εγκλωβισμένη στο ψεύτικο και τεχνητό αδιέξοδο του δικομματισμού.

Τα ίδια κάνουν και οι σημερινοί κυβερνώντες. 'Η δέχεστε τις «μεταρρυθμίσεις» ή χάνουμε το τρένο κι έρχεται η καταστροφή και το χάος - λένε - απαιτώντας από τους εργαζόμενους και το λαό να υποταχθούν και να σκύψουν το κεφάλι. Να δεχτούν αδιαμαρτύρητα τις καπιταλιστικές διαρθρωτικές αλλαγές, την ακόμη μεγαλύτερη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και του βιοτικού τους επιπέδου. Ποιο είναι το τεχνητό αδιέξοδο; Ο δήθεν «ευρωμονόδρομος», το πλαίσιο της «ελεύθερης αγοράς» και της εντεινόμενης συνεχώς ανταγωνιστικότητας. Με δυο λόγια, το σύγχρονο καπιταλιστικό σύστημα. Οποιος είναι εγκλωβισμένος στο ψεύτικο αυτό αδιέξοδο, είναι, ταυτόχρονα, υποψήφιο και εν δυνάμει «θύμα» της λογικής του «μικρότερου κακού».

Η αποτελεσματικότητα και ο δυναμισμός της αντίστασης στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, της απόκρουσης των αντεργατικών μέτρων και ρυθμίσεων, πηγαίνει ουσιαστικά χέρι χέρι με τον απεγκλωβισμό και την απεξάρτηση των εργαζομένων από το προαναφερόμενο ψεύτικο και τεχνητό αδιέξοδο. Με την πολιτική χειραφέτηση των εργαζομένων από το δικομματισμό και τους όποιους άλλους οπαδούς του «ευρωμονοδρόμου». Με τη συνειδητοποίηση της αλήθειας, ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, αυτός της λαϊκής συμμαχίας και εξουσίας.

Σας έτυχε ποτέ η ανάγκη, να επισκεφθείτε κάποιον υψηλά ιστάμενο, π.χ. σε υπουργείο, και, την ίδια στιγμή, να προσέρχεται, στον ίδιο χώρο και για να δει τον ίδιο υψηλά ιστάμενο, κάποιο «εκλεκτό μέλος» του οικονομικού κατεστημένου; Είτε σας έτυχε, είτε όχι, είμαστε σίγουροι ότι γνωρίζετε τι θα γινόταν.

Κάπως έτσι, αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το πρόβλημα του 3ου Δημοτικού Σχολείου Αγ. Τριάδας, στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου, εδώ και τέσσερα χρόνια, χτίζεται ένα κτίριο, προκειμένου να καλύψει τις ανάγκες του προαναφερόμενου σχολείου, το οποίο σήμερα «φιλοξενείται» σε άλλη περιοχή. Ολως ξαφνικά, όμως, προέκυψε η «συμβατική υποχρέωση» της χώρας, να καλύψει τις αντίστοιχες ανάγκες των παιδιών των υπαλλήλων του «Ευρωπαϊκού Οργανισμού για την Ασφάλεια Δικτύων και Πληροφοριών», μιας υπηρεσίας της ευρωένωσης, η οποία εγκαθίσταται στην Ελλάδα. Κι ενώ οι γονείς και οι μαθητές της Αγίας Τριάδας περίμεναν από τη νέα σχολική χρονιά να εγκατασταθούν πλέον στο δικό τους σχολείο, άκουσαν μεγαλόστομες υπουργικές εξαγγελίες, περί του πρώτου σχολείου «Ευρωπαϊκής Παιδείας». Με απλά λόγια, το κτίριο θα καλύψει τις ανάγκες των παιδιών των υπαλλήλων του ευρωενωσιακού Οργανισμού.

Εχουν ή δεν έχουν δίκιο, κατόπιν όλων αυτών, οι γονείς και οι δάσκαλοι του 3ου Δημοτικού Σχολείου, που αποφάσισαν να μην επιτρέψουν καμιά άλλη λειτουργία στο συγκεκριμένο κτίριο, πλην της εγκατάστασης και λειτουργίας του σχολείου τους; Εχουν και παραέχουν!

Ο Λένιν απάντησε σ' αυτό θέτοντας πέντε οικονομικά γνωρίσματα για το οικονομικό περιεχόμενό του ιμπεριαλισμού:

1. Η συγκέντρωση του κεφαλαίου και της παραγωγής έχει φτάσει σε τέτοια υψηλή βαθμίδα ανάπτυξης, ώστε να δημιουργεί μονοπώλια, που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομική ζωή.

2. Συγχώνευση του τραπεζιτικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό και δημιουργία μιας χρηματιστικής ολιγαρχίας πάνω στη βάση αυτού του «χρηματιστικού κεφαλαίου».

3. Εξαιρετικά σπουδαία σημασία αποκτά η εξαγωγή κεφαλαίου σε διάκριση με την εξαγωγή εμπορευμάτων.

4. Συγκροτούνται διεθνείς ενώσεις των καπιταλιστών, που μοιράζουν τον κόσμο.

5. Τελείωσε το εδαφικό μοίρασμα της Γης ανάμεσα στις ισχυρές καπιταλιστικές Δυνάμεις.

Προσδιορίζοντας την ιστορική θέση του καπιταλισμού σ' αυτό το στάδιο, μιλά για τα πρόθυρα της σοσιαλιστικής επανάστασης από την άποψη της ωριμότητας των υλικών όρων και της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων και κυρίως της εργατικής τάξης, που είναι η κυριότερη παραγωγική δύναμη. Γι' αυτό, το καθήκον που βάζει μπροστά της η ανθρωπότητα στην εποχή του ιμπεριαλισμού είναι το πέρασμα στο σοσιαλισμό και είναι καθήκον της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Ο πρώην Πρόεδρος, πολύ καιρό πριν από τις εκλογές, έχτισε βήμα το βήμα την εικόνα του «πραγματιστή», παίρνοντας αποστάσεις, τόσο από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη Αγιατολάχ Χαμενεΐ, όσο και από το «μεταρρυθμιστικό» στρατόπεδο. Αυτοπαρουσιάστηκε ως ο μοναδικός άνθρωπος, που θα μπορούσε να αποτρέψει ένα αμερικανικό πλήγμα κατά του Ιράν και να βελτιώσει τις διμερείς σχέσεις, υποστηρίζοντας, ταυτοχρόνως, ότι θα σεβαστεί το θεοκρατικό ισλαμικό σύστημα της χώρας του «με ορισμένες μεταρρυθμίσεις».

Μια ενδεχόμενη εκλογή του Ραφσαντζανί εκτιμάται ότι θα ικανοποιήσει την Ουάσιγκτον, η οποία ουδέποτε διέκοψε τις επαφές της με τον πρώην Πρόεδρο. Αν ο «εκλεκτός» της αναδειχτεί στην Προεδρία, θα προωθήσει με μεγαλύτερη ευχέρεια, και σαφώς με λιγότερο κόστος, τα σχέδιά της για το Ιράν.

Το πρόβλημα, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ήταν ότι ο Ραφσαντζανί δεν έχαιρε εκτίμησης και αξιοπιστίας από μεγάλο μέρος των Ιρανών. Αυτό είχε γίνει σαφές και στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, όταν δεν κατάφερε ούτε καν να εκλεγεί βουλευτής. Η τωρινή αναμέτρηση χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα αμφίρροπη και εξαιρετικά πιθανό θεωρείται να υπάρξει δεύτερος γύρος, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ιρανικής Ισλαμικής Δημοκρατίας.