«Μετά από αυτήν τη Διάσκεψη δεν υπάρχει καμία αμφιβολία... Σίγουρα έχουμε πρόβλημα». Με αυτά τα λόγια έκλεισε, τέλη Φλεβάρη, τις εργασίες της περιλάλητης 55ης Διάσκεψης Ασφάλειας του Μονάχου ο επικεφαλής της, Β. Ισινγκερ, δείχνοντας με τρόπο γλαφυρό ότι τα μαχαίρια των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έχουν προ πολλού βγει από τα θηκάρια για τα μερίδια στην καπιταλιστική λεία.

Τέτοιες αναλύσεις επαναλαμβάνονται ολοένα και πιο συχνά το τελευταίο διάστημα, συνοδευόμενες από εκτιμήσεις - προειδοποιήσεις για νέες συγκρούσεις που αναδύονται στον ορίζοντα, ως αποτέλεσμα της όξυνσης των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα και κράτη, ιδιαίτερα ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Ρωσία.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια τέτοια ανάλυση που δημοσίευσε πρόσφατα το «think tank» ευρωατλαντικών θεμάτων «German Marshall fund of the United States» (GMF, ένας από τους συνδιοργανωτές της περίφημης παρασυνόδου του ΝΑΤΟ, αρχές Απρίλη, στην Ουάσιγκτον, όπου οι ΥΠΕΞ των κρατών - μελών γιόρτασαν τα 70 χρόνια της λυκοσυμμαχίας).

Το αποκαλυπτικό κείμενο έχει τίτλο «Οι επιπτώσεις του φυσικού αερίου της Ανατολικής Μεσογείου στην Τουρκία» («The Implications of Eastern Mediterranean Gas for Turkey») και σ' αυτό αναλύονται οι γεωπολιτικές εξελίξεις από τις ενεργειακές ανακαλύψεις ειδικότερα πέριξ της Κύπρου, που αυξάνουν τον ανταγωνισμό και ενδέχεται να προκαλέσουν νέες συγκρούσεις στην περιοχή.

Συγκεκριμένα, αναφέροντας τις ανακαλύψεις νέων κοιτασμάτων, όπως της «ExxonMobil» στα νότια του νησιού, το ίδρυμα εκτιμά ευθύς εξαρχής ότι «τα ενεργειακά ζητήματα θα διαδραματίσουν μεγαλύτερο ρόλο στη νέα περιφερειακή δυναμική και πολλοί πρωταγωνιστές θα ανταγωνίζονται για να εκμεταλλευτούν αυτούς τους νέους πόρους. Ο ανταγωνισμός για την εκμετάλλευσή τους μπορεί να δημιουργήσει νέες συγκρούσεις στην περιοχή, και όχι να διευκολύνει την επίλυση των υφιστάμενων ή να προκαλέσει περισσότερη συνεργασία και ευημερία».

Η ανάλυση αναγνωρίζει τον σημαντικό περιφερειακό ρόλο της Τουρκίας, η οποία «για γεωπολιτικούς λόγους βρίσκεται σε ισχυρή στρατηγική θέση έναντι των ενεργειακών αγορών και των προμηθευτών, χάρη στο συνεχιζόμενο σχέδιο TurkStream με τη Ρωσία, το έργο Transanatolian Pipeline (TANAP) με το Αζερμπαϊτζάν και τη γραμμή μεταφοράς φυσικού αερίου Ανατολικής Ανατολίας με το Ιράν. Λόγω της θέσης της, η Τουρκία έχει επίσης τη δυνατότητα και τη φιλοδοξία όχι μόνο να εξασφαλίσει τη δική της ζήτηση Ενέργειας, αλλά και να τοποθετηθεί ως ενεργειακός κόμβος για τις ευρωπαϊκές αγορές».

Αναγνωρίζει βέβαια ως «προβληματικά» σημεία ότι η Αγκυρα συνεργάζεται στενά με τους Ρώσους και τους Ιρανούς. «Αν και το μερίδιο εισαγόμενου αερίου που προέρχεται από τη Ρωσία έχει μειωθεί συνεχώς τα τελευταία χρόνια, εξακολουθεί να είναι πάνω από 50%. Επιπλέον, με το 17% περίπου, το δεύτερο μεγαλύτερο μερίδιο του μείγματος φυσικού αερίου της Τουρκίας έχει εισαχθεί από το Ιράν τα τελευταία χρόνια», σημειώνει η έκθεση και προειδοποιεί την Αγκυρα ότι θα «πρέπει επειγόντως να βρει άλλες πηγές, εκτός αν θέλει να αντιμετωπίσει εκ νέου την οργή της Ουάσιγκτον για το Ιράν (...) Επομένως, εάν η κυβέρνηση επιθυμεί να γίνει η Τουρκία ο κύριος ενεργειακός κόμβος της περιοχής, πρέπει πρώτα απ' όλα να εξασφαλίσει αξιόπιστες και ποικίλες πηγές Ενέργειας».

Επ' αυτού ακριβώς τονίζει: «Λαμβάνοντας υπόψη αυτές τις περιστάσεις, η ανακάλυψη μεγάλων πόρων φυσικού αερίου στην Ανατ. Μεσόγειο και το γεγονός ότι οι αγωγοί μέσω Τουρκίας θα αποτελούσαν την αποτελεσματικότερη διαδρομή - πορεία προς την Ευρώπη, θα αποτελέσουν μια ευπρόσδεκτη ευκαιρία για τις χώρες της Τουρκίας, της Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου που αναζητούν αγορές φυσικού αερίου. Ωστόσο, η ανεπίλυτη σύγκρουση στο Κυπριακό και οι αμφιλεγόμενες σχέσεις με τις χώρες της περιοχής αποτελούν σημαντικά εμπόδια στο θέμα αυτό».

Είναι φανερό ότι η έκθεση δεν καταγράφει ούτε διαπιστώνει απλά την κατάσταση που διαμορφώνεται από τους ανταγωνισμούς για την Ενέργεια στην Ανατ. Μεσόγειο. Αντίθετα, παίρνει θέση και χρησιμοποιεί τα «συμπεράσματά» της ως μέσο πίεσης για να ευθυγραμμιστεί η Τουρκία με τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, με «αντάλλαγμα» να αποκτήσει αυτή το πρόκριμα για την ανάδειξη σε ενεργειακό κόμβο, αναλαμβάνοντας κυρίαρχο ρόλο στη μεταφορά του φυσικού αερίου από «εναλλακτικές πηγές» προς τις αγορές της Ευρώπης.

Σε συνέχεια των παραπάνω, και καθώς το παζάρι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ με την Τουρκία συνεχίζεται, με εμπλοκή και της Ελλάδας, η έκθεση υπογραμμίζει: «Δεδομένης της ενεργειακά στρατηγικής της θέσης, η Τουρκία είναι η πλέον συμφέρουσα δίοδος για την κατασκευή υπεράκτιου αγωγού εξαγωγής των ενεργειακών πόρων της περιοχής προς την Ευρώπη. Το αέριο από τα παράκτια πεδία μπορεί να μεταφερθεί μέσω της τουρκικής πόλης Ceyhan στον αγωγό TANAP, του οποίου η υποδομή για περαιτέρω μεταφορές μέσω της Τουρκίας και της ΕΕ υπάρχει ήδη.

Ωστόσο, οι σημερινές συγκρουσιακές σχέσεις της Τουρκίας με όλες σχεδόν τις χώρες που εμπλέκονται στους πόρους - όπως η Κυπριακή Δημοκρατία, η Ελλάδα, το Ισραήλ και η Αίγυπτος - πιθανόν να την εμποδίσουν να διαδραματίσει αυτόν τον ρόλο και να γίνει ο κύριος ενεργειακός κόμβος της περιοχής».

Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται, είναι μέσα από ποιους συμβιβασμούς και ποια κανάλια θα υπάρξει συμμετοχή της Τουρκίας στο σχεδιασμό για αξιοποίηση και μεταφορά του φυσικού αερίου από την Ανατ. Μεσόγειο προς την Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ευθείες αναφορές, ένα τέτοιο ενδεχόμενο «ακουμπάει» με βεβαιότητα τα κυριαρχικά δικαιώματα τόσο της Ελλάδας όσο και της Κύπρου, με δεδομένη τη θέση των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, αλλά και της ΕΕ, για συνεκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων στην κυπριακή και στην ελληνική ΑΟΖ.

Διαβάζουμε, για παράδειγμα, σε ειδική παράγραφο, με τίτλο «Η κυπριακή σύγκρουση ως εμπόδιο»: «Αρχικά, κάποιοι εξέφρασαν την ελπίδα ότι η προοπτική εισοδήματος μερικών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου θα προκαλούσε και τις δύο πλευρές να επιδιώξουν την επίλυση της μακρόχρονης σύγκρουσης. Αυτό θα μπορούσε να επιτρέψει στην Τουρκία και την ΕΕ να αντιμετωπίσουν πολλά από τα άλλα ζητήματα της σχέσης τους, όπως η επικαιροποίηση της τελωνειακής ένωσης. Αυτές οι ελπίδες δεν έχουν υλοποιηθεί, όμως».

Νομιμοποιώντας επί της ουσίας τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας στην περιοχή, η ανάλυση παρουσιάζει περιγραφικά τις τουρκικές αξιώσεις και προκλήσεις σε «αμφισβητούμενα ύδατα» και στο διά ταύτα αναφέρει: «Η Κυπριακή Δημοκρατία συνεργάζεται με το Ισραήλ, την Αίγυπτο και την εταιρεία ΕΝΙ της Ιταλίας για να εκμεταλλευτεί τους πόρους που ανακαλύφθηκαν πρόσφατα, αφήνοντας την Τουρκία περιθωριοποιημένη. Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν πολιτικές και οικονομικές προκλήσεις για την Κύπρο στη χρήση αυτών των πηγών Ενέργειας και στην εξαγωγή τους»...

Είναι σαφές το υπονοούμενο ότι χωρίς συμβιβασμό με την Τουρκία, όπως απαιτούν άλλωστε και τα μονοπώλια της Ενέργειας που δραστηριοποιούνται στην περιοχή, μειώνονται οι δυνατότητες της Κύπρου να αξιοποιήσει και να εξαγάγει το αέριο από τα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της.

Το ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη ανάλυση μεγαλώνει στο σημείο που καταγράφει το ρόλο της Ρωσίας ως βασικού παράγοντα που επιδρά στις εξελίξεις στην περιοχή. Σημειώνεται χαρακτηριστικά ότι «ο ρόλος της Ρωσίας σε αυτά τα θέματα δεν πρέπει επίσης να αγνοηθεί» καθώς «τα ενεργειακά έσοδα είναι ένα από τα λίγα πλεονεκτήματα της οικονομίας της, είναι βασικά για τα δημόσια οικονομικά της, και ως εκ τούτου υψηλής προτεραιότητας για τη Μόσχα. Ο περιορισμός του ανταγωνισμού μεταξύ των προμηθευτών φυσικού αερίου και η διατήρηση υψηλών τιμών είναι προς το συμφέρον της Ρωσίας γενικά».

Και σε άλλο σημείο: «Οπως αναφέρθηκε, η Ρωσία είναι η κυρίαρχη πηγή πετρελαίου και φυσικού αερίου για την Τουρκία και το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, μια θέση που μπορεί να χρησιμοποιήσει προς όφελός της και θα προσπαθήσει σκληρά για να προστατεύσει. Χάρη στη συμμετοχή της στον πόλεμο της Συρίας και την επακόλουθη επίδραση που έχει στο καθεστώς στη Δαμασκό, η Ρωσία πρέπει να ληφθεί υπόψη ως "παίκτης" στην Ανατολική Μεσόγειο. Επωφελείται από τη διάσταση και την έλλειψη συνεργασίας μεταξύ των κρατών της περιοχής, καθώς αυτό μειώνει τον ανταγωνισμό εφοδιασμού στην ευρωπαϊκή αγορά φυσικού αερίου».

Ο ρόλος της Ρωσίας, οι σχέσεις της με την Τουρκία, αλλά και με κράτη - μέλη της ΕΕ, που είναι ταυτόχρονα και εταίροι των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, όπως η Γερμανία, διαπερνούν και τα επόμενα κεφάλαια της ανάλυσης, όπου προσεγγίζονται πιθανά σενάρια και «λύσεις».

Σύμφωνα με την ανάλυση, «η ΕΕ θεωρεί τις πηγές Ενέργειας στην Ανατολική Μεσόγειο ως μια εναλλακτική λύση έναντι των εισαγωγών φυσικού αερίου από τη Ρωσία, αλλά υπάρχει πολύς δρόμος για να καταστεί η περιοχή ένα ενεργειακό κέντρο. Ακόμη και σε ένα ιδανικό σενάριο όσον αφορά τη διαφοροποίηση των πηγών αερίου για την ΕΕ και την Τουρκία, θα παραμείνει ένας αξιοσημείωτος βαθμός εξάρτησης από τη Ρωσία, απλά λόγω της διαφοράς κλίμακας».

Αυτό σημαίνει ότι η ποσότητα, η ανταγωνιστική τιμή και το μικρότερο κόστος μεταφοράς του ρωσικού αερίου θα αποτελούν για πολλά χρόνια ακόμα «συγκριτικό πλεονέκτημα» έναντι οποιασδήποτε άλλης πηγής, την ίδια ώρα μάλιστα που «εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά εμπόδια όσον αφορά την εξόρυξη του φυσικού αερίου (σ.σ. στην Ανατ. Μεσόγειο), τη μεταφορά του στις αγορές, τις υποδομές και τις πολιτικές συγκρούσεις που θα μπορούσαν να εκφυλίσουν την όλη υπόθεση»...

Συμπερασματικά, η ανάλυση σημειώνει: «Τελικά, οι φυσικοί πόροι στην Ανατολική Μεσόγειο θα έχουν βαθιές επιπτώσεις στην περιφερειακή γεωπολιτική και οικονομική ισορροπία. Σε μια περιοχή που έχει ήδη καταστραφεί από πολλές συγκρούσεις, οι νέες εντάσεις σχετικά με τους πόρους είναι άσχημα νέα όχι μόνο για τις χώρες εκεί, αλλά και για ολόκληρη την Ευρώπη, από την άποψη της ενεργειακής ασφάλειας και της ασφάλειας εν γένει».

Γι' αυτό, «χωρίς μια συνολική και συντονισμένη προσέγγιση από την ΕΕ και τα ενδιαφερόμενα μέρη, οι συγκρούσεις θα συνεχίσουν να υπονομεύουν όλες τις προσπάθειες για την προώθηση της ειρήνης και της οικονομικής ανάπτυξης. Οπως συμβαίνει με πολλά άλλα θέματα, αν ΗΠΑ και ΕΕ κατορθώσουν να βρουν μια κοινή θέση, έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιτύχουν τους στόχους τους στην περιοχή. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαδραματίσουν πιο ενεργό ρόλο τους προσεχείς μήνες για να μειώσουν τις δυνατότητες νέων εντάσεων όσον αφορά τους ενεργειακούς πόρους στην περιοχή».

Μέσα σε ένα τέτοιο «πανόραμα» ανταγωνισμών, είναι τουλάχιστον προκλητικό για το λαό να ακούει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει για «ευκαιρίες αναβάθμισης» της Ελλάδας στον ενεργειακό χάρτη, όταν κάτι τέτοιο προϋποθέτει τη βαθύτερη εμπλοκή σε αντιθέσεις που μυρίζουν μπαρούτι, όπως κυνικά διαπιστώνει και η ανάλυση του ευρωατλαντικού «think tank».

«Μέλι έσταζε» για τη συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη στήριξη των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδίων ο Ρόμπερτ Μενέντεζ, επικεφαλής των Δημοκρατικών στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ και ένας εκ των δύο εμπνευστών του νομοσχεδίου που κατατέθηκε πρόσφατα στη Γερουσία για «την Ασφάλεια και την Ενεργειακή Συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο του 2019», κατά την επίσκεψή του στις αρχές της βδομάδας στην Ελλάδα, δεύτερο σταθμό της «περιοδείας» του στην περιοχή, μετά την Κύπρο.

Στις επαφές που είχε με αξιωματούχους σε όλα τα επίπεδα και στις τοποθετήσεις του, έδωσε παραστατικά όλο το πλέγμα των αποστολών με το οποίο επιφορτίζουν οι ΗΠΑ τις συμμαχικές χώρες τους στην περιοχή, κόντρα στη διείσδυση Ρωσίας και Κίνας, κάνοντας καθαρούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του κεφαλαίου για τα μερίδια στην καπιταλιστική λεία, με αιχμή την Ενέργεια.

Χαρακτηριστικά, μιλώντας σε εκδήλωση όπου παρευρέθηκαν ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζ. Πάιατ, στελέχη των πρεσβειών Τουρκίας, Ισραήλ, Ρωσίας, Σερβίας κ.ά., όπως και στελέχη των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΚΙΝΑΛ, περιέγραψε την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ως πολιτική που αναζητεί τους «πραγματικούς τους συμμάχους και τους αντιπάλους τους», κάνοντας αναφορά στους δεσμούς με Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ και προσθέτοντας ότι «χαράζει μια νέα μέρα» στην Ανατολική Μεσόγειο σε ό,τι αφορά Ενέργεια και «ασφάλεια».

«Αυτές οι ευκαιρίες υπάρχουν αν έχουμε ένα σχέδιο και τη βούληση να τις αδράξουμε», σημείωσε χαρακτηριστικά, απογειώνοντας τις προσδοκίες της ελληνικής αστικής τάξης ότι η ενεργότερη πρόσδεση στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό ανοίγει «παράθυρο ευκαιρίας» για την αναβάθμισή της στην ευρύτερη περιοχή.

Χωρίς περιστροφές, ο Μενέντεζ ανέφερε ότι Ρωσία και Κίνα αυξάνουν την «κακόβουλη παρουσία και απειλή» τους στην περιοχή. Για τη μεν Ρωσία ανέφερε ότι κλιμακώνει την επιθετικότητά της σε Ανατ. Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, προειδοποιώντας μάλιστα ότι η «κακόβουλη επιρροή» της μπορεί να έχει επίδραση και στις επερχόμενες ευρωεκλογές.

Απευθυνόμενος στην ΕΕ και ομολογώντας τις αντιθέσεις με τις ΗΠΑ, ζήτησε ενεργότερη «συναντίληψη» κατά της Ρωσίας, προκειμένου - όπως είπε - να πιεστεί η τελευταία να αποδεχτεί «τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου», εκτιμώντας ότι οι κυρώσεις κατά της Μόσχας δεν απέδωσαν τελικά κάτι ως προς τη «συμμόρφωσή» της.

Θυμίζουμε ότι η Γερμανία προχωρά ακάθεκτη στη δημιουργία του «Nord Stream 2», που θα μεταφέρει αέριο απευθείας στο έδαφός της από τη Ρωσία, παρακάμπτοντας την Ουκρανία, ενώ και άλλες χώρες της ΕΕ διαφοροποιούνται από τις ΗΠΑ στη στάση τους απέναντι στη Ρωσία.

Για την Κίνα, ο Αμερικανός γερουσιαστής εξέφρασε ξανά την ανησυχία του για την εμπορική και οικονομική της εξάπλωση, με φαραωνικά σχέδια όπως το πρόγραμμα «Μία Ζώνη - Ενας Δρόμος», καλώντας τους συμμάχους των ΗΠΑ, την ΕΕ, να αντιμετωπίσουν αυτήν την «πρόκληση», προφανώς με πιο ενιαίο τρόπο.

Καταγγελτικός ήταν ο Μενέντεζ για τη στάση της Τουρκίας απέναντι στην ευρωατλαντική συμμαχία και τις στενές σχέσεις που οικοδομεί με τη Ρωσία, ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη το παζάρι για διευθετήσεις στην ευρύτερη περιοχή, προκειμένου η Τουρκία να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο.

Ο Αμερικανός γερουσιαστής κατηγόρησε την Τουρκία για αντιδημοκρατικές πρακτικές και για τις σχέσεις της με το Κρεμλίνο, λέγοντας ότι πλέον δεν είναι αξιόπιστος σύμμαχος και προχωρά σε επικίνδυνες κινήσεις κατά του ΝΑΤΟ, όπως με την αγορά των «S-400». Προειδοποίησε ότι αν προχωρήσει αυτή η αγορά θα ενεργοποιηθεί ο σχετικός νόμος των ΗΠΑ που επιβάλλει κυρώσεις στην Τουρκία, καθώς και ότι δεν θα της χορηγηθούν τα αεροσκάφη «F-35».

Χρησιμοποιώντας σκόπιμα υψηλούς τόνους για να ασκήσει πίεση στην Τουρκία και κάνοντας πως δεν ξέρει ότι το ΝΑΤΟ αντιμετωπίζει το Αιγαίο ως «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο», όπου δεν αναγνωρίζει σύνορα, ο Μενέντεζ καταδίκασε τις παραβιάσεις της Τουρκίας στον ελληνικό εναέριο χώρο, ενώ χαρακτήρισε «ανεπίτρεπτες» τις κινήσεις της στην κυπριακή ΑΟΖ, λέγοντας ότι η Λευκωσία έχει κάθε δικαίωμα να εκμεταλλευτεί τον πλούτο της.

Σε κάθε περίπτωση, και δείχνοντας το παρασκήνιο που «τρέχει» πίσω από τέτοιες δηλώσεις, εξέφρασε την ελπίδα ότι η Τουρκία θα συνεχίσει στο «δυτικό μονοπάτι», ως κάτι που θα είναι προς το συμφέρον όλων στην περιοχή.

Οπως αποδείχθηκε άλλωστε από όλες τις επισημάνσεις του, οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας αντιμετωπίζονται από τις ΗΠΑ σε συνάρτηση με το παζάρι που διεξάγουν με την Τουρκία σε όλο το τόξο από τη Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια μέχρι τη Βόρεια Συρία και την Ανατολική Μεσόγειο, σε μια προσπάθεια να ανακόψουν την παραπέρα ανάπτυξη των σχέσεων με τη Ρωσία και να εδραιώσουν τη συμμετοχή της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, ως μια σημαντική περιφερειακή δύναμη, αναγκαία για το «σύστημα ασφάλειας» της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.

Μέσα απ' αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθεί και το νομοσχέδιο που κατέθεσε στη Γερουσία ο Μενέντεζ μαζί με τον Ρεπουμπλικάνο γερουσιαστή Ρούμπιο, και με το οποίο προωθούνται η ενεργότερη παρουσία των ΗΠΑ στην Ανατ. Μεσόγειο και η βαθύτερη εμπλοκή τους στο ενεργειακό παιχνίδι, μέσα από την παραπέρα ανάπτυξη της συνεργασίας με Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ.

Ειδικά σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ο Μενέντεζ χαιρέτισε τον «Στρατηγικό Διάλογο» που βρίσκεται σε εξέλιξη, τις «διευκολύνσεις» της Σούδας, την αποστολή στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, τη συμβολή με εναέρια μέσα σε περιπολίες στη Βαλτική κ.λπ., τονίζοντας ωστόσο ότι οι δύο χώρες πρέπει να οικοδομήσουν πάνω σ' αυτά, με ενίσχυση του ελληνικού οπλοστασίου και περισσότερες συνεκπαιδεύσεις. Από κοντά και οι μπίζνες, με τον Μενέντεζ να καλεί να εξεταστεί περισσότερο η «οικονομική βιωσιμότητα» του «EastMed», ώστε να προχωρήσουν άλλα έργα, όπως ο IGB, ή η FSRU πλατφόρμα στην Αλεξανδρούπολη κ.ά.

Οσο για την Κύπρο, κάλεσε σε στήριξη της κυβέρνησης Αναστασιάδη και άρση του αμερικανικού εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων προς τη Λευκωσία, ενώ χαρακτήρισε το Ισραήλ τον πιο ισχυρό σύμμαχο των ΗΠΑ στην περιοχή, χαιρετίζοντας τη συνεργασία των τριών χωρών.

Αν και παρουσιάζεται ως κίνηση «αντίρροπη» στα εμπόδια που βάζει η Τουρκία, η πρωτοβουλία αυτή των δύο γερουσιαστών σηματοδοτεί την ενίσχυση του ρόλου των ΗΠΑ στην περιοχή, με την αξιοποίηση συμμάχων πλήρως ευθυγραμμισμένων με το σχεδιασμό τους, όπως είναι η Ελλάδα, η Κύπρος και το Ισραήλ, χωρίς όμως να αποκλείεται η Τουρκία. Αντίθετα, το νομοσχέδιο έχει στόχο να ασκήσει πίεση στην Τουρκία για να επισπεύσει τις αποφάσεις της και ταυτόχρονα να αποτελέσει δέλεαρ για την τουρκική αστική τάξη η συμμετοχή της στα συνεργατικά σχήματα που ισχυροποιούνται στην περιοχή, κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση αυτή των ΗΠΑ τροφοδοτεί τον ανταγωνισμό Ελλάδας - Τουρκίας και ταυτόχρονα βάζει την Κύπρο στο επίκεντρο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού, επαναφέροντας στο προσκήνιο τη συζήτηση ακόμα και για ένταξή της στο ΝΑΤΟ.

Αν κάτι ξεχώρισε από την επίσκεψη Μενέντεζ είναι η σύμπνοια όλων των αστικών κομμάτων στα «μηνύματα» που κόμισε και στις «αποστολές» που συζήτησε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ο Αμερικανός γερουσιαστής. Αυτή η σύμπνοια επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι πίσω από τους ψευτοκαβγάδες τους και τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ταυτίζονται στα σπουδαία για το κεφάλαιο και από κοινού στηρίζουν τον βρώμικο αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, που βάζει σε μεγάλες περιπέτειες και κινδύνους το λαό.

Στη συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα, ο Μενέντεζ δεν λυπήθηκε επαίνους για το ρόλο της χώρας στον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, ενώ ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν ήταν «η συνεχής εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας με ΗΠΑ σε τομείς ασφάλειας, άμυνας, οικονομίας και προσέλκυσης επενδύσεων και η αναβάθμισή της σε θεσμικό επίπεδο με την έναρξη του Στρατηγικού Διαλόγου τον προηγούμενο Δεκέμβριο στην Ελλάδα».

Επιπλέον, συζητήθηκαν οι αλλαγές στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής και «ο κομβικός ρόλος της Ελλάδας στις εν λόγω εξελίξεις, η ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ των ΗΠΑ και του τριγώνου Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ καθώς και η συνεργασία με την Αίγυπτο».

Ο Μενέντεζ είχε συνάντηση και με τον πρόεδρο της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη, ο οποίος χαιρέτισε το νομοσχέδιο και υποστήριξε ότι αυτό «αναγνωρίζει τη σημασία της σχέσης των ΗΠΑ με την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ. Μία πολιτική που ξεκίνησε από κυβερνήσεις της ΝΔ και υιοθετείται και από τη σημερινή κυβέρνηση». Πρόσθεσε ότι «προσβλέπουμε σε μία ακόμα μεγαλύτερη εμβάθυνση της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας και ΗΠΑ».

Μενέντεζ και Πάιατ μετέβησαν επίσης στο υπουργείο Αμυνας, όπου συναντήθηκαν με τον υπουργό Ευ. Αποστολάκη για να συζητήσουν «θέματα που άπτονται των διμερών σχέσεων και του περιβάλλοντος ασφαλείας στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή», όπως ανακοινώθηκε. Ο υπουργός παρουσίασε τη συνάντηση ως «μία μεγάλη ευκαιρία να σας αναπτύξουμε τη δική μας άποψη για την αμυντική συνεργασία Ελλάδας και ΗΠΑ, η οποία καθίσταται ολοένα και σημαντικότερη».

Ανάλογο ήταν το περιεχόμενο των συναντήσεων που είχε ο Μενέντεζ με τον ΥΠΕΞ Γ. Κατρούγκαλο και με τον υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας Γ. Σταθάκη, με τον οποίο συζήτησαν «τη διαφοροποίηση των πηγών τροφοδοσίας της ευρωπαϊκής αγοράς με φυσικό αέριο, μέσω κατασκευής υποδομών (αγωγός TAP, σταθμός LNG στη Ρεβυθούσα κ.λπ.)», «τη διασύνδεση των βαλκανικών κρατών, μέσω της κατασκευής του αγωγού IGB (...) αλλά και του αγωγού που συζητείται να κατασκευαστεί με τη Βόρεια Μακεδονία για να συνδέσει τα δίκτυα φυσικού αερίου των δύο χωρών».