Πρόσφυγες και μετανάστες θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων εγκλωβίζονται και ταλαιπωρούνται για χρόνια στην πατρίδα μας

Και μάλιστα αφού ταλαιπωρηθούν αρκετά χρόνια σε άθλιες συνθήκες να αντιμετωπίζουν νέες συνθήκες φυλακής. Ακόμα πιο τραγικό και απάνθρωπο είναι ότι πολλοί από αυτούς, ενώ έχουν δικούς τους ανθρώπους ακόμα και τη μισή τους οικογένεια σε άλλες χώρες της ΕΕ, είναι αναγκασμένοι να παραμένουν στη χώρα μας χωρίς να το επιθυμούν. Τα μέτρα στήριξης από το κράτος είναι ελάχιστα και Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κυρίως κάνουν κουμάντο, με διάφορες επιπτώσεις.

Είναι αποκαλυπτικά τα όσα μας είπε νεαρή γυναίκα από τις κουρδικές περιοχές της Συρίας (σ.σ. τα στοιχεία της είναι στη διάθεση της εφημερίδας), που είναι έγκυος με άλλα 3 παιδιά (ενάμιση, 6 και 7 χρόνων) που ζει σε δήμο της Δυτικής Αττικής και βρίσκεται σε αναμονή για την απόδοση ασύλου, ενώ επιθυμεί να ενωθεί με την οικογένειά της, τα αδέλφια της, που βρίσκονται ήδη σε Γερμανία και Δανία.

«Από την ώρα που πατήσαμε το έδαφος της Ελλάδας μετά τα όσα ζήσαμε και ζούμε, δεν αισθάνομαι ακόμα ασφαλής, με την έννοια ότι δεν μπορώ να ξέρω πού θα εγκατασταθώ», μας λέει στην αρχή της κουβέντας και προσθέτει: «Συνέχεια σου αλλάζουν περιοχή, καμπ, σπίτια, τα χαρτιά δεν προχωράνε, δεν έχεις ελπίδα αν θα αποκτήσεις άσυλο ή όχι, υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται τρία και τέσσερα χρόνια και περιμένουν απάντηση για να πάρουν ένα χαρτί ή θέλουν να φύγουν να πάνε σε συγγενείς τους που είναι σε άλλες χώρες. Υπάρχουν πολλοί, που είναι απογοητευμένοι. Ολο αυτό σε διαλύει ψυχολογικά. Την ίδια ώρα, μεγάλη εντύπωση μου έχει κάνει ότι στην Ομόνοια βλέπεις ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο, δεν είναι όλοι ξένοι, είναι και Ελληνες που σέρνονται στη φτώχεια και αυτό σε απογοητεύει...» .

Η νεαρή γυναίκα που βρίσκεται 2 χρόνια στην Ελλάδα και έχει κάνει αίτηση ασύλου από πέρυσι τον Φλεβάρη, όπως μας λέει, έφυγε από τη Συρία κυρίως λόγω του πολέμου, της καταγωγής της αλλά και του θανάτου του πεθερού της, που σκοτώθηκε στον πόλεμο. Τότε γύρισε ο άντρας της από τη Γερμανία και προσπαθούσαν μαζί πια, πολλές φορές επί χρόνια να φύγουν από τη Συρία. Οταν κατάφεραν να ξεκινήσουν το ταξίδι για να φύγουν από τη χώρα τους με τον άντρα της, είχε ήδη 2 μικρά παιδιά και ήταν σε προχωρημένη εγκυμοσύνη στο τρίτο παιδί. Μαζί, πέρασαν έναν «Γολγοθά» μέχρι να φτάσουν στην Τουρκία.

Θυμάται, όπως λέει, ότι στο τεσσεράμισι χρόνων παιδάκι της «από την παγωνιά και το κρύο τού είχανε φύγει τα νύχια και είχε νοσηλευτεί σε νοσοκομείο στην Τουρκία. Ακόμα τα χέρια του στο κρύο έχουν πρόβλημα» και προσθέτει πως «επειδή ήμασταν και Κούρδοι, στην Τουρκία είχαμε έναν φόβο και δεν μιλούσαμε κουρδικά, παρόλο που περάσαμε από κουρδικές περιοχές, μιλούσαμε αραβικά για να μην έχουμε άλλες περιπέτειες...».

Η περιπέτειά τους συνεχίστηκε στη θάλασσα, στο Αιγαίο, όπου με φουσκωτό 4 οικογένειες με 20 παιδιά μέσα, προσπάθησαν να περάσουν στην Ελλάδα, στο νησί της Χίου. Εφτάμισι ώρες πάλευαν με τα κύματα και τον πανικό, «κάποιες στιγμές αισθάνθηκα ότι δεν θα τα καταφέρουμε να φτάσουμε στην ξηρά» μας είπε. «Οταν πατήσαμε στο έδαφος, ανακουφιστήκαμε λίγο, νιώσαμε ασφάλεια, ελπίδα».

Η γυναίκα είπε επίσης για τους νησιώτες που τους έδωσαν αμέσως νερό, φαγητό, μπισκοτάκια για τα παιδιά και ενημέρωσαν τις αρχές για να ξεκινήσουν οι διαδικασίες. Μετά την καταγραφή τους μας περιγράφει τη μεγάλη απογοήτευση που ένιωσαν όταν μπήκαν στο κεντρικό καμπ και τις απαράδεκτες συνθήκες που επικρατούσαν από τον κόσμο που συνωστιζόταν. «Ημασταν ο ένας πάνω στον άλλο, συνωστισμός για το φαγητό, συνθήκες άσχημες, ζωύφια παντού, ζήσαμε 4 μήνες σε αυτήν την κατάσταση, άλλοι άνθρωποι ζούσαν εκεί και παραπάνω από έναν χρόνο. Αυτό που μου έχει μείνει είναι ότι εκεί γίνονταν παρά πολλές αιματηρές φασαρίες μεταξύ των αντρών, των διαφόρων φυλών και αυτό μας φόβιζε και για τα παιδιά. Απελπισμένοι άνθρωποι τσακώνονταν ακόμα και για μικροπράγματα, ζούσαν και 2 χρόνια εκεί, τσακώνονταν με άσχημο τρόπο, φοβόμουν για τη ζωή των παιδιών».

Μετά τη Χίο, τους έστειλαν στη Θήβα, εκεί έμειναν ένα μήνα στο καμπ και λόγω της αίτησης ασύλου και των προβλημάτων υγείας με το αναπνευστικό της ίδιας και ενός παιδιού της, τους εγκατέστησαν μέσω προγράμματος που διαχειρίζεται ΜΚΟ στο σπίτι όπου ζουν εδώ και 7 μήνες. Πριν από λίγο καιρό όμως, οι υπεύθυνοι του προγράμματος τους είπαν ότι πρέπει να φύγουν από το σπίτι και να τους πάνε σε ένα ξενοδοχείο για πρόσφυγες στον Πειραιά, όπου θα ζουν με άλλα 9 άτομα. Επίσης, ανέφερε ότι πλέον δεν παίρνει το επίδομα για τα προς το ζην και την έχουν ειδοποιήσει να φύγει. Η γυναίκα, που περιμένει να γεννήσει και αναμένει να πάρει το άσυλο, αρνήθηκε να φύγει και έφτασε στο σημείο να σκεφτεί να κάνει κακό στον εαυτό της. Οπως μας είπε, δεν ξέρει αν συνεχίζει η ΜΚΟ να πληρώνει το ενοίκιο και δεν μπορεί να πάρει τρόφιμα από άλλη ΜΚΟ.

Τόνισε ότι δεν θέλει να φύγει από το συγκεκριμένο σπίτι, γιατί «εδώ αισθάνεσαι άνθρωπος, έχεις κάπου ν' ακουμπήσεις, να μείνεις. Οι άνθρωποι μας συμπαραστέκονται, ο Σύλλογος Γυναικών είναι δίπλα μας» και συμπλήρωσε: «Σε αυτήν την γειτονιά έχει ησυχία, ζω 7 μήνες εδώ, πού να πας πάλι σε άγνωστο μέρος, πάλι όλο πρόσφυγες, εδώ οι άνθρωποι πάνε στη δουλειά τους, γυρνάνε, έχουν παιδιά, οικογένειες, δεν έχουμε ενόχληση από κανέναν, έχουμε την γειτόνισσά μας, νιώθουμε ασφάλεια, ό,τι μου συμβεί, είμαι και στον 7ο μήνα, το μυαλό μου πάει σε αυτήν τη γυναίκα και μπορώ να της χτυπήσω την πόρτα. Είναι αλήθεια ότι μας βοηθάνε εδώ οι άνθρωποι, με τρόφιμα και ρούχα, με έχουν πάει στο γιατρό, 6 μήνες και είχα πάει μόνο μια φορά... Κανένας δεν νοιάστηκε να μας βοηθήσει για το σχολείο των παιδιών. Τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου 6 και 7 χρόνων δεν έχουν πάει σχολείο μέχρι τώρα. Το μικρότερο παιδί μου με τη βοήθεια εδώ του Συλλόγου Γυναικών μπορεί να πάει σε σταθμό. Τα παιδιά μου εδώ παίζουν στο πάρκο με μικρά παιδιά, χαίρονται αλλά δεν ξέρουν τη γλώσσα, μόλις μιλήσουν σταματάνε, γιατί δυσκολεύονται... Δεν ξέρω, όλα είναι ρευστά, ο φόβος μου είναι να μην έρθει ο ιδιοκτήτης και μου πει ότι δεν έχουν πληρώσει το ενοίκιο, οπότε... εγώ όπως δεν θέλω να μπει κάποιος στο σπίτι μου με το ζόρι να με βγάλει, έτσι κι εγώ δεν θέλω να μείνω στο σπίτι κάποιου ανθρώπου με το ζόρι και να μην πληρώνεται, αν με βγάλουν από το σπίτι πού θα πάω... Θέλω να ενωθούμε με την οικογένειά μου», προσθέτει με αγωνία.

Το στήριγμα που έχει η νεαρή προσφυγοπούλα είναι ο Σύλλογος Γυναικών Αγ. Αναργύρων - Καματερού της ΟΓΕ. Η Κ. Σαμαρά, πρόεδρος του Συλλόγου, και η Δ. Αθανασοπούλου, αντιπρόεδρος, μας είπαν: «Εδώ και πολλά χρόνια και στην κρίση την προηγούμενη, έχουμε αναπτύξει πρωτοβουλίες αλληλεγγύης και με άλλους φορείς, μαζεύουμε τρόφιμα, ρούχα και πηγαίνουμε και στους ξεριζωμένους αυτούς ανθρώπους. Να υπογραμμίσουμε ότι το πρόβλημα δεν αφορά μόνο μετανάστες και πρόσφυγες αλλά και συναγωνίστριες, άλλους ανθρώπους και οικογένειες εδώ της περιοχής μας που αντιμετωπίζουν πρόβλημα και γι' αυτό πηγαίνουμε όπου χρειάζεται. Ετσι γνωρίσαμε και τη συγκεκριμένη οικογένεια, την κοπέλα που είναι έγκυος, της πήγαμε και ρουχαλάκια, είχαμε και μια άλλη οικογένεια ξεριζωμένων αλλά είναι σε καλύτερη κατάσταση, πάνε τα παιδιά σχολείο, έχουν μπει σ' έναν δρόμο. Μαζεύουμε τρόφιμα και πηγαίνουμε, όχι μόνο για τις γιορτές, θα το συνεχίσουμε γιατί τα πράγματα σφίγγουν, θα προσπαθήσουμε κάθε μήνα, κάποιες οικογένειες να τις βοηθάμε. Στην κοπέλα πήγαμε και παιχνίδια για τα παιδιά, καρότσι, την πήγαμε στο νοσοκομείο».

Επίσης, η Δ. Αθανασοπούλου, αντιπρόεδρος του Συλλόγου και γειτόνισσα της προσφυγοπούλας, συμπλήρωσε: «Εχουμε αναπτύξει μια σχέση. Χαίρεται και αυτή και τα παιδιά όταν μας βλέπει, αισθάνονται πιο ασφαλείς, έχει μάθει εδώ την περιοχή, νιώθει οικεία. Η περίπτωση αυτή είναι πραγματικά εξοργιστική. Είναι μια οικογένεια που ενώ έχει πού να πάει, δεν μπορεί να πάει με αυτά που εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις και η ΕΕ, είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Ηρθε και η ΜΚΟ και της είπε να αφήσει το σπίτι, είναι τραγικό. Τι θα γίνει με το παιδάκι που θα γεννηθεί, ποιος θα κρατήσει τα 3 παιδάκια όταν θα πάει στο νοσοκομείο να γεννήσει, πού θα γεννήσει; Εμείς πήγαμε στο μαιευτήριο "Ελενα" να δούμε πώς θα την βοηθήσουμε. Και στην περίπτωση αυτή και σε άλλες απαιτούμε να σταματήσει ο εγκλωβισμός και η ομηρία που επιβάλλουν οι απάνθρωπες συνθήκες της ΕΕ και ταυτόχρονα θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε τη συμπαράστασή μας στους ξεριζωμένους των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπου συμμετέχουν ενεργά και οι ελληνικές αστικές κυβερνήσεις».

Η προσήλωση της ΕΕ και της κυβέρνησης στην πολιτική μετατροπής των νησιών του ΒΑ Αιγαίου σε χώρο εγκλωβισμού των ξεριζωμένων επιβεβαιώθηκε, για άλλη μια φορά, και στην επίσκεψη της επιτρόπου Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ, Ι. Γιόχανσον, που πραγματοποιήθηκε μέσα στη βδομάδα. Η επίτροπος επισκέφτηκε τη Σάμο και τη Λέσβο, ενώ συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό, Κυρ. Μητσοτάκη, και υπουργούς της κυβέρνησης της ΝΔ. Στη συνέντευξη που έδωσαν στη Μυτιλήνη, η Ι. Γιόχανσον και ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Ν. Μηταράκης, παρουσίασαν την, από κοινού, προώθηση της κατασκευής των νέων «κλειστών και ελεγχόμενων» κέντρων για τους ξεριζωμένους στα νησιά, επιδοτούμενων με 276 εκατ. ευρώ από την ΕΕ και με διπλές περιφράξεις τύπου ΝΑΤΟ.