Από τη διαδήλωση που οργάνωσε η ΚΝΕ την 1η Ιούνη στην αμερικάνικη πρεσβεία

«Η κυβέρνηση Τραμπ, όπως και αυτή του προκατόχου του, Ομπάμα, και όλες οι έως τώρα αμερικανικές κυβερνήσεις, Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών, έχουν μεγάλες ευθύνες, γιατί τα ρατσιστικά εγκλήματα, η αστυνομική βία και καταστολή δεν σταμάτησαν ποτέ.

Ταυτόχρονα, με τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που διεξάγουν στο εξωτερικό, τροφοδοτούν το φυλετικό και εθνικιστικό μίσος, προκαλούν αιματοκυλίσματα, σπέρνουν μεγάλα βάσανα για τους λαούς. Γι' αυτό και εκτίθενται για ακόμη μια φορά η κυβέρνηση της ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα, που θεωρούν τις ΗΠΑ "σύμμαχο" του ελληνικού λαού εμπλέκοντας τη χώρα στους αμερικανοΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς».

Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έκανε παρέμβαση στην Ευρωβουλή.

Η ΚΝΕ διοργάνωσε στην Αθήνα διαμαρτυρία στην αμερικάνικη πρεσβεία και παρεμβάσεις σε όλη τη χώρα.

Φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος, με κάθε τρόπο, με ανακοινώσεις, με πανό και πλακάτ σε εργατικές κινητοποιήσεις, φοιτητές, γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη κ.α. καταδίκασαν τη δολοφονία του Τζ. Φλόιντ και εξέφρασαν την αμέριστη αλληλεγγύη τους στον αγωνιζόμενο αμερικανικό λαό. Το κύμα αλληλεγγύης αγκάλιασε και πολλές άλλες χώρες και πόλεις του κόσμου με μαζικές λαϊκές διαδηλώσεις. Η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία εγκαινίασε διεθνή καμπάνια με σύνθημα «Να σταματήσουν οι ρατσιστικές δολοφονίες, αγώνας για τη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων». Ανακοίνωση εξέδωσε και το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης.

Από τη διαδήλωση φοιτητικών συλλόγων στις 4/6

• Από το 1989 έως το 2016 υπερδιπλασιάστηκε στις ΗΠΑ το χάσμα μεταξύ πάμπλουτων και πάμφτωχων οικογενειών. Το πλουσιότερο 5% το 1989 υπολογίζεται πως είχε 114 φορές περισσότερο πλούτο και το 2016 είχε 248 φορές περισσότερο πλούτο!
• Το 1970 το μέσο οικογενειακό εισόδημα (με σημερινούς όρους) ήταν 23.800 δολάρια και το 2018 ανέβηκε μόλις στα 33.000 δολάρια.
• Αναλογικά, το οικογενειακό εισόδημα των Αφροαμερικανών τη δεκαετία του 1970 ήταν το 56% εκείνου των λευκών Αμερικανών. Το 2018, το μέσο οικογενειακό εισόδημα των Αφροαμερικανών ήταν το 61% των λευκών!
• Οι Αφροαμερικανοί έχουν τριπλάσιες πιθανότητες απ' ό,τι οι λευκοί να δολοφονηθούν από αστυνομικούς, καθώς αποτελούν το 24% των θυμάτων αστυνομικής βίας, αλλά μόλις το 13% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ. Από το 2013, ο μέσος ετήσιος αριθμός Αφροαμερικανών θυμάτων της αστυνομικής βίας ανέρχεται στους 277.
• Οι πιο χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι είναι γυναίκες, Αφροαμερικανοί, Ισπανόφωνοι ή νέοι ηλικίας 18 έως 25 ετών.

Copyright 2020 The Associated

Από τις διαδηλώσεις στην Ουάσιγκτον. Στο πλακάτ αναφέρεται: «Η ζωή των μαύρων αξίζει»

Ο 47χρονος είναι το πολλοστό θύμα της αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ και πέθανε από ασφυξία, στη διάρκεια της σύλληψής του από λευκό αστυνομικό, με βεβαρημένο παρελθόν παραβατικότητας, ο οποίος επί οκτώ περίπου λεπτά τού πατούσε το λαιμό με το γόνατο, παρά το γεγονός ότι ο Αφροαμερικανός ήταν ανήμπορος να αντιδράσει σε οτιδήποτε. Περιορίστηκε έτσι μάταια να εκλιπαρεί για τη ζωή του επαναλαμβάνοντας τη φράση «I can't breathe» («Δεν μπορώ να αναπνεύσω»), που έγινε και το σύνθημα των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό που προκαλεί ασφυξία στα λαϊκά στρώματα των ΗΠΑ είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός που σάπισε και ευθύνεται για το ρατσισμό, την αστυνομική βία, την άγρια εκμετάλλευση και τις μεγάλες ανισότητες. Ολα αυτά που δημιουργούν το υπόβαθρο για τις μεγάλες κινητοποιήσεις, αλλά και για τη μεγάλη καταστολή από την πλευρά της κυβέρνησης Τραμπ.

Αλλωστε, είναι πολύ νωπά στα μυαλά όλων η ανυπαρξία του κράτους στην προστασία της ανθρώπινης υγείας και ζωής στη διάρκεια της πανδημίας, το ιδιωτικοποιημένο και απλησίαστο για τους πολλούς σύστημα Υγείας, που μεγάλωσε την αγανάκτηση και πυροδότησε τη μαζική διαμαρτυρία, με αφορμή το θάνατο του Αφροαμερικανού. Ξεπερνούν τις 110.000 οι νεκροί από τον κορονοϊό και τα 42.000.000 οι νέοι άνεργοι, συνέπεια της ύφεσης στην οικονομία, όπου η πανδημία επέδρασε καταλυτικά.

Η κυβέρνηση Τραμπ ενεργοποίησε από την πρώτη στιγμή την ομοσπονδιακή αστυνομία, βλέποντας την απροθυμία τοπικών αρχών σε ορισμένες Πολιτείες να επιβάλουν με κάθε τρόπο την τάξη, όπως ζήτησε. Οι διαδηλώσεις έφτασαν τη βδομάδα που μας πέρασε μέχρι τον περίβολο σχεδόν του Λευκού Οίκου, κάνοντας τον Τραμπ και την οικογένειά του να μεταφερθούν για λίγη ώρα σε ασφαλές καταφύγιο.

Επόμενο βήμα ήταν η επιβολή απαγόρευσης της κυκλοφορίας σε πολλές πολιτείες, με άλλοθι κρούσματα βανδαλισμών σε κινητοποιήσεις, ακόμα και προβοκάτσιες. Ενεργοποιώντας νόμο για την «εθνική ασφάλεια», η κυβέρνηση επιχείρησε να αναθέσει και στο στρατό καθήκοντα καταστολής του πλήθους, προκαλώντας την αντίδραση του υπουργού Αμυνας και φήμες για αποπομπή του.

Ανάλογα φαινόμενα παρατηρήθηκαν και στα πιο χαμηλά κλιμάκια του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, με πολλούς αξιωματικούς και απλούς ένστολους να συμπαρατάσσονται με τους διαδηλωτές, ή να αρνούνται την καταστολή τους. Δεν λείπουν βέβαια και περιπτώσεις όπου ακροδεξιές ομάδες παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, πυροβολώντας ακόμα και ενάντια στο πλήθος των διαδηλωτών.

Η αγανάκτηση και η μαχητικότητα των διαδηλωτών δεν άφησαν φυσικά αδιάφορο τον άλλο πόλο του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, το κόμμα των Δημοκρατικών, πολύ περισσότερο από τη στιγμή που οι ΗΠΑ βρίσκονται σε προεκλογική περίοδο. Με παρεμβάσεις τους, στελέχη των Δημοκρατικών, ακόμα και ο πρώην Πρόεδρος Μπ. Ομπάμα, σηκώνουν κουρνιαχτό για το ρατσισμό και τις ανισότητες, κρύβοντας ότι και στην περίοδο της δικής τους διακυβέρνησης δεν έλειψαν οι ανθρωποκτονίες από την αστυνομία, ούτε βέβαια οι κοινωνικές - ταξικές ανισότητες.

Δείχνοντας τα αντανακλαστικά του αστικού πολιτικού συστήματος σε αυτές τις δύσκολες ώρες, και μάλιστα στη Μέκκα του καπιταλισμού, οι Δημοκρατικοί και επιτελεία που συνδέονται μαζί τους επαναλαμβάνουν μονότονα την ανάγκη να αποτελέσει η δολοφονία του 47χρονου Αφροαμερικανού κίνητρο για μαζική προσέλευση στην κάλπη, προσπαθώντας να εκτονώσουν αλλά και να καπηλευτούν τη δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση.

Σε κάθε περίπτωση, οι λαϊκές αντιδράσεις στη δολοφονία Φλόιντ ανέδειξαν ξανά τις βαθιές διαιρέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ και τις ενδοαστικές αντιθέσεις που κορυφώνονται τα τελευταία χρόνια πάνω στο βασικό ζητούμενο για την αστική τάξη της χώρας: Με ποια πολιτική και με ποιες συμμαχίες θα μπορέσουν οι ΗΠΑ να αντιμετωπίσουν την άνοδο των ανταγωνιστών τους και να διατηρήσουν τη θέση τους στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Καθόλου τυχαία, η άγρια καταστολή των διαδηλωτών προκάλεσε την αντίδραση της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν, που έχουν βρεθεί πολλές φορές στο στόχαστρο των ΗΠΑ με κατηγορίες για περιστολή των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Παίρνοντας τη «ρεβάνς» στη σκακιέρα των ανταγωνισμών, τα αντίπαλα κέντρα και κράτη κατηγορούν τις ΗΠΑ για τη βάρβαρη αντιμετώπιση των λαϊκών διαμαρτυριών, ενώ το ζήτημα έφτασε μέχρι τον ΟΗΕ, που συνέστησε «έρευνα» για τους δράστες της δολοφονίας και ...μετριοπαθέστερη διαχείριση από την κυβέρνηση της αγανάκτησης για το θάνατο του Φλόιντ.

Στον αντίποδα, με μεγάλες κινητοποιήσεις σε πολλές χώρες του κόσμου, ανάμεσά τους και στην Ελλάδα, το εργατικό - λαϊκό κίνημα εκφράζει την αλληλεγγύη του στους διαδηλωτές των ΗΠΑ, που συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις τους, παρά τις συλλήψεις, την τρομοκρατία και τις απειλές στη «γη της ελευθερίας», όπως θέλουν να παρουσιάζουν την Αμερική...

Οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί - θύματα του καπιταλιστικού συστήματος Υγείας στις ΗΠΑ, οι ομαδικοί τάφοι, τα πάνω από 40 εκατομμύρια των νέων ανέργων τους τελευταίους μήνες και τα δεκάδες εκατομμύρια όσων αναμένεται να πεινάσουν τους επόμενους είναι μόνο μερικά ενδεικτικά παραδείγματα της καταπίεσης που νιώθουν τα εργατικά - λαϊκά στρώματα στη «Μέκκα» του καπιταλισμού. Ο εφιάλτης των πολλών είναι αυτός που δημιουργεί το όνειρο για τους λίγους. Για κάθε μεγιστάνα του πλούτου υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες που στερούνται τα βασικά. Για καθέναν που δεν ξέρει πραγματικά τι έχει, υπάρχουν χιλιάδες που για να αποφύγουν το κοινωνικό περιθώριο πρέπει να δουλεύουν ήλιο με ήλιο, να μην αρρωστήσουν ούτε μια μέρα, να μη χάσουν λεπτό στο κυνήγι της επιβίωσης.

Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι, ανεξάρτητα από το χρώμα του δέρματος και το θεό που πιστεύουν, ξέρουν καλά τι είναι να μην έχεις μέλλον, να ζεις στην γκρίζα ζώνη της κοινωνίας, να κινδυνεύεις από στιγμή σε στιγμή να μην μπορείς να καλύψεις τις βασικές κοινωνικές ανάγκες και την ίδια ώρα να είσαι έρμαιο της κρατικής καταστολής, να κινδυνεύεις από πιστολέρο αστυνομικούς που έχουν εκπαιδευτεί να σε θεωρούν «εχθρό», να «δικάζουν» και να εκτελούν με συνοπτικές διαδικασίες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η αφροαμερικανική κοινότητα θρηνεί εκατοντάδες νεκρούς τα τελευταία χρόνια, είτε στο τιμόνι ήταν Δημοκρατικός Πρόεδρος είτε Ρεπουμπλικανός. Οι εκτελέσεις μαύρων πολιτών δεν σταμάτησαν ούτε την περίοδο που κυβερνούσε ο Αφροαμερικανός Μπ. Ομπάμα.

Οι βαθιές ανισότητες που χαρακτηρίζουν την αμερικανική κοινωνία είναι κάτι που το παραδέχονται πλέον όλοι, ακόμα και τα αστικά κόμματα στην Ελλάδα, αφού τα παραπάνω δεν κρύβονται εύκολα. Αλλος μιλάει για «διχασμό», άλλος για «ρήγμα στο σώμα της κοινωνίας», άλλος για «πληγές». Κι όμως: Οι διαπιστώσεις τους περισσότερο εκφράζουν τις ανησυχίες τους για τη διατήρηση της «κοινωνικής συνοχής», για το πώς η «κανονικότητα» της φτώχειας των «από κάτω» δεν θα γεννάει αντιδράσεις, δεν θα διαταράσσει τη χλιδή των «από πάνω»... Μιλούν για «ανισότητες» λες και φιλοσοφούν για τον «καημένο κόσμο», για να μη χρειαστεί να πουν καμιά κουβέντα, έστω για τα μάτια του κόσμου, για την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Αλλωστε, πρόκειται για τον «στρατηγικό εταίρο» ή τον «διαβολικά καλό» σύμμαχο. Και όσο περισσότερο τα αστικά επιτελεία «διαπιστώνουν» τις «ανισότητες», όσο περισσότερα δάκρυα χύνουν για τη χαμένη «κοινωνική συνοχή», τόσο περισσότερο προσπαθούν να κρύψουν την αιτία των εξελίξεων στις ΗΠΑ και το τι σηματοδοτούν.

Μιλούν για ανισότητες και δείχνουν προς την ΕΕ και στέλνουν το μήνυμα στα ευρωπαϊκά κράτη που έχουν, όπως λένε, πιο ανεπτυγμένα δίκτυα πολιτικών συνοχής. Λες και δεν ήταν μερικούς μήνες πριν που «φλεγόταν» η Γαλλία από μαζικές μαχητικές κινητοποιήσεις και απεργίες για το νέο Ασφαλιστικό... Λες και δεν ήταν ο «εκσυγχρονιστής» Μακρόν που κατέβαζε δυνάμεις καταστολής, απειλούσε να βγάλει το στρατό στο δρόμο και κήρυττε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης... Λες και δεν αποδείχτηκε με τον πιο τραγικό τρόπο στα νοσοκομεία της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Βρετανίας, της Σουηδίας, τους τελευταίους μήνες, ότι αυτά δεν αποτελούν «αμερικανική ιδιοτροπία», αποτέλεσμα της πολιτικής του «ακροδεξιού Τραμπ»...

Οι περιβόητες «ανισότητες» είναι η άλλη όψη της μεγάλης αντίφασης που όλο και περισσότερο οξύνεται: Οι πολλοί να παράγουν αμύθητα πλούτη και την ίδια στιγμή να ζουν την απόλυτη και τη σχετική εξαθλίωση, γιατί οι λίγοι έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, την εξουσία, το ίδιο το κράτος. Η επιστήμη και η παραγωγή να έχουν αναπτυχθεί σε εκπληκτικό βαθμό, τα επιτεύγματα της ανθρώπινης εργασίας να μπορούν να ικανοποιήσουν όλες τις σύγχρονες ανάγκες, κι όμως την ίδια στιγμή να παραμένουν άλυτα ζωτικά προβλήματα του λαού: Από την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη μέχρι τη στέγαση, και από την ολόπλευρη μόρφωση μέχρι την πρόσβαση στον Πολιτισμό. Η παραγωγικότητα της εργασίας να έχει απογειωθεί, κι όμως αντί οι εργαζόμενοι να δουλεύουν λιγότερο και να απολαμβάνουν περισσότερα, να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Ολες αυτές οι πλευρές δείχνουν αυτό ακριβώς που στερεί την «ανάσα» σε εκατομμύρια εργαζομένων: Το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Η όξυνση αυτών των αντιφάσεων είναι που κάνει ακόμα πιο επιθετικό, πιο εγκληματικό και πιο απάνθρωπο το σύστημα, αποκαλύπτοντας τη σαπίλα που το χαρακτηρίζει. Αυτό επιβεβαιώνεται αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, με το λαό να βιώνει την ακόμα μεγαλύτερη αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος. Εκφραση της τάσης αυτής είναι άλλωστε και η προεδρία Τραμπ, η θητεία του οποίου, όχι τυχαία, συνέπεσε με την περίοδο που η πρωτοκαθεδρία των ΗΠΑ στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα απειλείται στα ίσα από άλλες δυνάμεις (Κίνα, Ρωσία). Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι μεγάλες αστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ, οι οποίες βγαίνουν στην επιφάνεια με κάθε αφορμή, σε κάθε βήμα και επιλογή της αμερικανικής κυβέρνησης. Αν στην αρχή της θητείας Τραμπ βλέπαμε τις συχνές αλλαγές επιτελικών στελεχών, το ράβε - ξήλωνε σε νευραλγικές κρατικές υπηρεσίες και τις παραιτήσεις υπουργών, σήμερα έχουμε την αποχώρηση των ΗΠΑ από διεθνείς οργανισμούς (π.χ. Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας), ή τη διάλυση συμφωνιών (π.χ. «Οpen Skies»), γκρίνιες και διαφοροποιήσεις στις κορυφές του αστικού κράτους, μέσα στους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Η προσπάθεια της αμερικανικής αστικής τάξης να κρατηθεί στην κορυφή ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη δεν έχει θύματα μόνο τους λαούς στις καυτές ζώνες του πλανήτη, εκεί που επικεντρώνεται η αντιπαράθεσή της με τους ανταγωνιστές της, όπως στην Ανατολική Μεσόγειο. Θύμα της είναι και ο ίδιος ο αμερικανικός λαός, που στο εσωτερικό της χώρας ζει την ένταση της εκμετάλλευσης και του κρατικού αυταρχισμού...

Οι λαϊκοί αγώνες στη «μητρόπολη» του καπιταλισμού γεννούν μόνο ελπίδα. Οι ίδιες οι αγιάτρευτες αντιφάσεις αυτού του συστήματος, που δεν εμφανίζονται πια σε μια «γωνιά» του πλανήτη, αλλά στη βιτρίνα του καπιταλισμού, στις ισχυρότερες και σημαντικότερες χώρες του, δυναμώνουν την πεποίθηση ότι τελικά αυτό το σύστημα δεν είναι τόσο πανίσχυρο όπως το παρουσιάζουν.

Οι εκατοντάδες χιλιάδες που κατακλύζουν τους δρόμους στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του κόσμου δίνουν ένα καλό μάθημα στους κήρυκες της υποταγής και του «τέλους της Ιστορίας», σε όσους λένε παραμύθια για «χαμένους αγώνες», σε όσους διακινούν το «κάτσε στ' αυγά σου». Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στον κόσμο την τελευταία δεκαετία για να διαπιστώσει ότι έγιναν πια «κανονικότητα» οι κάθε φορά «πρωτόγνωρες» καταστάσεις: Από τους περιφερειακούς πολέμους και τα προσφυγικά κύματα, μέχρι τις φυσικές καταστροφές και από τις ανακατατάξεις στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες (π.χ. Brexit) μέχρι τις επιπτώσεις της πανδημίας. Και όσο το «απρόβλεπτο» και το «πρωτόγνωρο» γίνεται όλο και πιο κανονικό, τόσο αντικειμενικά θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις κινητοποίησης εργατικών - λαϊκών μαζών, παρά τα μέτρα που παίρνονται σε αντίθετη κατεύθυνση. Αυτό που θα κρίνει την πορεία των εξελίξεων είναι η δυνατότητα η οργή, η διαμαρτυρία να διοχετευθούν στη σωστή κατεύθυνση... να φέρουν μια νέα ανάταση στην εργατική - λαϊκή ανατρεπτική πάλη.

Η Ιστορία λοιπόν δεν έχει πει την τελευταία της λέξη, αντίθετα ζούμε τον «κοιλόπονό» της. Η ελπίδα βρίσκεται στην ταξική πάλη, στην ανασύνταξη του επαναστατικού κινήματος, για να αναπνεύσουν οι λαοί όλου του κόσμου. Για να περάσουν στην αντεπίθεση, να σαρώσουν το «παλιό» και τη σαπίλα του και να φέρουν το καινούργιο, σύμφωνα με την απαίτηση της εποχής μας: Τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.