Οι εξελίξεις στη ΛΑΡΚΟ, με την οριστική πλέον απόλυση του συνόλου των εργαζομένων της, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση ότι η κυβέρνηση εδώ και μια πενταετία στόχευε με την πολιτική της να απαλλάξει την επιχείρηση από το προσωπικό, για να την παραδώσει στους νέους επενδυτές.

Αυτό επιβεβαιώθηκε και στη συνάντηση των σωματείων της ΛΑΡΚΟ με το Διοικητικό Συμβούλιο της νεοσύστατης κοινοπραξίας «Hellenic Νickel» (του ομίλου ΤΕΡΝΑ). Εκεί φάνηκε ότι εφόσον η αναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ έχει θετική έκβαση για την κοινοπραξία, αφού αυτή αποτελεί μέχρι σήμερα τον «προτιμητέο επενδυτή», η ίδια προτίθεται να προχωρήσει σε επενδύσεις στη ΛΑΡΚΟ.

Στόχος είναι η παραγωγή νικελίου με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας, που σημαίνει ότι καταργείται η μέχρι σήμερα παραγωγή κράματος σιδηρονικελίου με τη μέθοδο της πυρομεταλλουργίας, αλλάζοντας τη διαδικασία παραγωγής.

Πρόκειται για μια επιλογή που στοχεύει στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου της ΛΑΡΚΟ, με τον επιχειρηματικό όμιλο να έχει το πλεονέκτημα της κατοχής των μοναδικών κοιτασμάτων νικελίου στην Ευρωπαϊκή Ενωση για την παραγωγή προϊόντων νέας τεχνολογίας, κυρίως μπαταριών, εφαρμογών στην αυτοκινητοβιομηχανία κ.λπ. Ετσι, μπορεί να εξασφαλίζει γρήγορο, μεγαλύτερο και σίγουρο κέρδος για τον επιχειρηματικό όμιλο.

Το Σωματείο Εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ εκτιμά ότι πρόκειται για μια διαδικασία που ξεπερνά την πενταετία.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, μάλιστα, θα χρειαστεί υπάρχουσες εγκαταστάσεις, η κινητή και ακίνητη περιουσία, αποθέματα ανταλλακτικών στις αποθήκες, γενικότερα ο πλούτος της ΛΑΡΚΟ να εκποιηθεί, δηλαδή να λεηλατηθεί, αποτελώντας ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας.

Ωστόσο οι παραγωγοί του πλούτου, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, είναι εδώ και είναι ζωντανοί, δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης του δίκιου τους και σήμερα.

Αυτό κάνουν τεσσεράμισι χρόνια τώρα, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη δουλειά, αυτό έκαναν με αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση σε έναν άνισο αγώνα με την κυβέρνηση της ΝΔ, που ήθελε τη ΛΑΡΚΟ να περάσει πολύ γρήγορα στα χέρια των επιχειρηματικών ομίλων.

Ο αγώνας αυτός ατσάλωσε τους εργαζόμενους, δημιούργησε νέους αγωνιστές, συγκέντρωσε την εκτίμηση και την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων, των αγροτών, των επαγγελματιών στις περιοχές όπου δραστηριοποιείται η ΛΑΡΚΟ, εκφράστηκε σε πολλές περιπτώσεις με μαζικές συγκεντρώσεις.

Και αυτά αποτελούν παρακαταθήκη για τα επόμενα χρόνια.

Τίποτα δεν πήγε χαμένο, γιατί οι εργαζόμενοι είναι και σήμερα εδώ, στον τόπο τους, και παλεύουν να παραμείνουν. Με όπλο τους την ενότητα και το πείσμα να συνεχίσουν τον αγώνα για δουλειά με δικαιώματα, για αξιοπρεπείς μισθούς, για ανθρώπινες συνθήκες ζωής.

Το Σωματείο της ΛΑΡΚΟ είναι η μεγάλη δύναμη, είναι το κάστρο του αγώνα που καθοδήγησε και καθοδηγεί αυτήν την πάλη, με την εμπιστοσύνη που δείχνουν οι εργαζόμενοι σε αυτό, και θα συνεχίσει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να είναι μπροστά στην υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

Συνεχίζουν λοιπόν τον αγώνα και στις νέες συνθήκες, για την εξασφάλιση εισοδήματος για όλους, για την αξιοπρέπεια, για την ίδια τη ζωή τους.

Από την απεργιακή συγκέντρωση στη Λάρυμνα...

Παίρνοντας περισσότερη δύναμη και ορμή από τη συγκλονιστική κινητοποίηση της Τετάρτης, ξεκαθαρίζουν ότι δεν συμβιβάζονται με την ανεργία, απαιτούν εδώ και τώρα μέτρα για τη διασφάλιση του εισοδήματος και της επιβίωσης των οικογενειών τους, για την αποφυγή βιομηχανικού ατυχήματος, για να μην ερημώσουν τα χωριά τους.

Με τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση και τις συγκλονιστικές αγωνιστικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν την Τετάρτη 17 Ιούλη στον οικισμό του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα και και στη συνέχεια στην Εθνική Οδό Αθηνών - Θεσσαλονίκης, οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ, σύσσωμος ο λαός της Λοκρίδας, η οποία νέκρωσε την ημέρα της γενικής απεργίας, έστειλε δυνατό μήνυμα στην κυβέρνηση ότι «είμαστε εδώ, όρθιοι και αποφασισμένοι να μην επιτρέψουμε να μαραζώσει ο τόπος μας».

Στην απεργιακή συγκέντρωση τόσο στην πύλη του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα όσο και στον αποκλεισμό της Εθνικής Οδού παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, που για μια ακόμα φορά δήλωσε τη συμπαράσταση του Κόμματος στον δίκαιο αγώνα.

...και τον αποκλεισμό της Εθνικής Οδού

Και, ενώ η μεγάλη συγκέντρωση βρισκόταν σε εξέλιξη, μια ομάδα εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ αιφνιδιαστικά και αποφασιστικά κινήθηκε προς τον κόμβο του Μαρτίνου, όπου μπήκαν στην Εθνική Οδό, διακόπτοντας την κυκλοφορία των οχημάτων.

Την κίνηση αυτή των εργαζομένων ανήγγειλε από το μικρόφωνο της συγκέντρωσης ο πρόεδρος του Σωματείου, Παναγιώτης Πολίτης, καλώντας τους συγκεντρωμένους να μπουν στα αυτοκίνητα και στα λεωφορεία και να ενωθούν με τους συναδέλφους τους στην Εθνική Οδό.

Μέσα σε λίγα λεπτά ένα τεράστιο κομβόι οχημάτων ξεκίνησε από τη Λάρυμνα για την Εθνική Οδό, με μια αυτοκινητοπομπή χιλιομέτρων να έχει σχηματιστεί στον δρόμο από τον οικισμό της ΛΑΡΚΟ μέχρι το Μαρτίνο.

Οσοι έφταναν κατά κύματα στον κόμβο του Μαρτίνου, ενώνονταν είτε με αυτούς που βρίσκονταν στο οδόστρωμα και των δύο ρευμάτων της Εθνικής Οδού είτε πάνω στη γέφυρα του κόμβου, σχηματίζοντας μια νέα μεγάλη συγκέντρωση.

Οταν μάλιστα έφτασαν πια οι περισσότεροι, έκλεισαν και οι είσοδοι και έξοδοι του κόμβου που χρησιμοποιούνταν για την κίνηση των οχημάτων, με αποτέλεσμα να διακοπεί εντελώς η κυκλοφορία και να σχηματιστούν ουρές χιλιομέτρων και στα δύο ρεύματα.

Παρά το μπλοκάρισμα στην Εθνική Οδό, οι οδηγοί που περνούσαν δίπλα από τους εργαζόμενους όχι μόνο δεν εξέφραζαν τη δυσαρέσκειά τους, αλλά αντίθετα σχημάτιζαν με τα δάχτυλα το σήμα της νίκης, πατούσαν τις κόρνες των αυτοκινήτων και των φορτηγών, ενώ όταν βρίσκονταν ακινητοποιημένοι κοντά στο μπλόκο των εργατών ρωτούσαν να μάθουν για τον αγώνα τους και εξέφραζαν τη στήριξή τους.

Την αποφασιστικότητα των εργαζομένων να αγωνιστούν ενωμένοι και σε αυτήν τη νέα επικίνδυνη κατάσταση που διαμόρφωσε η κυβέρνηση τόνισε ο Π. Πολίτης, μιλώντας στην απεργιακή συγκέντρωση και χαιρετίζοντας τη μαζική συμμετοχή τόσο του λαού της Λοκρίδας όσο και των εργαζομένων που κατέφτασαν από κάθε γωνιά της χώρας.

«Με λάθος ανθρώπους τα βάλανε. Προσαρμόζουμε το πλαίσιο πάλης», ανέφερε και παρουσίασε τις διεκδικήσεις των εργαζομένων για επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων, μέτρα για να μη γίνει ατύχημα στις εγκαταστάσεις, εξασφάλιση του εισοδήματος του προσωπικού, στήριξη των οικογενειών τους με μέτρα όπως απαλλαγή από δάνεια και φόρους, επιδόματα για τους φοιτητές, εξασφάλιση όσων είναι στα νοσοκομεία κ.ά.

«Δεν εγκαταλείπουμε», διαμήνυσε και ξεκαθάρισε πως το Σωματείο θα συνεχίσει να είναι παρόν σε κάθε χωριό της περιοχής, οργανώνοντας την ηθική και υλική αλληλεγγύη, που πλέον αποκτά καθοριστική σημασία για να μείνουν όρθιοι στον αγώνα τους οι εργαζόμενοι.

«Βγάλτε συμπεράσματα! Συγκρουόμαστε με νόμους, διατάξεις, κανονισμούς. Τα κάναμε όλα κουρελόχαρτα, αυτό που θέλανε δεν τους πέρασε. Είμαστε εδώ και συνεχίζουμε. Το καθυστερήσαμε παραπάνω από όσο είχαν προβλέψει. Και θα συνεχίσουμε, γιατί εμείς ξέρουμε και τον δρόμο της συνολικής ρήξης.

Η προοπτική να μείνουμε εδώ με εξασφαλισμένο το εισόδημα και επαναπρόσληψη δεν είναι ουτοπία, θα γίνει πράξη», τόνισε ο Π. Πολίτης.

Η «επόμενη μέρα» της μεγάλης αυτής απεργίας βρίσκει τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, τους συναδέλφους τους από όλους τους κλάδους της περιοχής, τους αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, ένα μπόι πιο ψηλούς.

Καθημερινά στα γραφεία του Σωματείου στον οικισμό, δίπλα στα μέλη της διοίκησης, βρίσκονται δεκάδες εργαζόμενοι, με μεγαλύτερο πείσμα, με νέα ορμή, με περισσότερη αγωνιστική διάθεση.

Ηδη τα Σωματεία της ΛΑΡΚΟ μέσα από συλλογικές διαδικασίες σχεδιάζουν τα επόμενα αγωνιστικά βήματα, μπροστά στα νέα καθήκοντα και αιτήματα που μπαίνουν, ενώ παράλληλα συνεχίζουν τα ένδικα μέσα για να μπλοκάρουν εγκληματικές αποφάσεις της κυβέρνησης αλλά και για να υπερασπιστούν τον τόπο τους από τον κίνδυνο βιομηχανικού ατυχήματος. Μάλιστα τα Σωματεία και εργαζόμενοι έχουν καταθέσει νέα ασφαλιστικά μέτρα και αίτημα προσωρινής διαταγής κατά των απολύσεών τους, που θα εξεταστεί τη Δευτέρα 22 Ιούλη, ενώ θα ακολουθήσουν κι άλλες προσφυγές στη Δικαιοσύνη.

Την ίδια στιγμή σχεδιάζουν άμεσα να στηθούν στέκια αλληλεγγύης και αγώνα στα ΛΑΡΚΟχώρια, ώστε κανένας εργαζόμενος της ΛΑΡΚΟ να μη μείνει μόνος του σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, να διατηρηθούν η ενότητα και η συσπείρωση, να καταγράφονται οι ανάγκες και τα προβλήματα, να συγκεντρώνεται και να διανέμεται υλική βοήθεια όπου υπάρχει ανάγκη.

Την ίδια στιγμή το Σωματείο Εργαζομένων Λάρυμνας με ανακοίνωσή του προειδοποιεί για την πολύ επικίνδυνη κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στο εργοστάσιο μετά τις απολύσεις, κάνοντας γνωστό ότι έχει καλέσει την Επιθεώρηση Μεταλλείων Νοτίου Ελλάδας (ΕΜΝΕ) και την Πυροσβεστική να παρέμβουν άμεσα.

Η επικίνδυνη απόφαση της κυβέρνησης να πετάξει από τη ΛΑΡΚΟ τους εργαζόμενους έχει αφήσει ένα τεράστιο κενό στην ασφάλεια του εργοστασίου και των υπόλοιπων εγκαταστάσεων, δημιουργώντας προϋποθέσεις ακόμη και για βιομηχανικό ατύχημα μεγάλης έκτασης, που δεν μπορεί να καλυφθεί από εργολάβους φύλαξης. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ΛΑΡΚΟ, με την πολυπλοκότητα των εγκαταστάσεων, τα αποθηκευμένα και μη εύφλεκτα και επικίνδυνα υλικά, την παρουσία οικισμού εντός του εργοστασίου και μία σειρά ακόμη ζητήματα, απαιτούν για την ασφάλεια και τη φύλαξή τους εξειδικευμένο και έμπειρο προσωπικό, που τέτοιο είναι μόνο οι εργαζόμενοι της ΛΑΡΚΟ.

Παράλληλα η απουσία των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ από τις εγκαταστάσεις της δημιουργεί ένα τεράστιο κενό και στην προστασία ολόκληρων περιοχών και δασικών εκτάσεων από τον κίνδυνο πυρκαγιάς, με πρόσφατο παράδειγμα τη φωτιά που ξέσπασε κοντά στα μεταλλεία της ΛΑΡΚΟ στα Ψαχνά Εύβοιας, όπου αυτήν τη φορά δεν υπήρχαν οι εργαζόμενοι και τα μηχανήματα της ΛΑΡΚΟ να συνδράμουν στην κατάσβεση.

«Η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι ένα πολύ επικίνδυνο μπάχαλο, που μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες. Η μόνη προστασία είναι τα λουκέτα στις πύλες του εργοστασίου και για αυτά δεν ξέρει κανένας ποιος έχει τα κλειδιά. Αυτό σημαίνει πως σε περίπτωση πυρκαγιάς, ατυχήματος ή άλλης έκτακτης κατάστασης δεν θα υπάρχει πρόσβαση στον χώρο», σημειώνει το Σωματείο.

Και προσθέτει πως στην πράξη επιβεβαιώνεται «πως ο μόνος τρόπος να παραδοθεί ομαλά και με ασφάλεια στον νέο ιδιοκτήτη η ΛΑΡΚΟ, είναι να επαναπροσληφθούν οι εργαζόμενοι μέχρι τη μεταβίβαση».

Ταυτόχρονα όμως, στο βλέμμα του εργάτη που αρνείται να σκύψει το κεφάλι, αποτυπώνεται και η αποφασιστικότητα. Μια δύναμη που - ανάμεσα μερικές φορές σε εξάρσεις οργής - βγαίνει με μια σιγουριά ήρεμη.

Κοινός είναι σε γενικές γραμμές και ο τρόπος με τον οποίο χαράσσεται η σιγουριά από την ταξική αλληλεγγύη στο βλέμμα τους. Το πώς τους συγκινεί, όταν έρχεται από τον συνάδελφο, από τον εργάτη που δουλεύει αλλού, από τον γείτονα, τον διπλανό.

Ισως όμως πουθενά αλλού δεν είναι αυτό πιο αντιληπτό από την περίπτωση της ΛΑΡΚΟ. Εκεί, οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων, χωριών ολόκληρων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη σε μια πολύ μεγάλη περιοχή με την τύχη της μοναδικής βιομηχανίας παραγωγής σιδερονικελίου στην ΕΕ.

Το ότι η ΛΑΡΚΟ αποτελεί το κέντρο βάρους της ζωής στη Λοκρίδα αποδεικνύεται παντού, ακόμα και στη γεωγραφική κατανομή του χώρου. Από κάθε σπίτι της Λάρυμνας βλέπει κανείς το εργοστάσιο, ή έστω την τσιμινιέρα του που δεσπόζει πάνω από τον κόλπο. Τα καφενεία πάνω στην ακτή τη θέα του έχουν. Ακόμα και όσοι ζουν απέναντι, στον οικισμό της ΛΑΡΚΟ, το βλέπουν από παντού. Αλλωστε, ο δρόμος που οδηγεί στον οικισμό, περνά πρώτα από την πύλη του εργοστασίου. Τα μπαλκόνια στα σπίτια του οικισμού, σαν αυτό στην πολυκατοικία «4» που παραχωρήθηκε από έναν εργαζόμενο όταν κρίθηκε ότι ήταν πολύ αργά για επιστροφή το βράδυ της Τετάρτης, βλέπουν στο εργοστάσιο. Η μαύρη σκόνη από το εργοστάσιο που τρυπώνει στα μικρά αυτά σπίτια, και μαζί με τα σημάδια του χρόνου, τους έχουν αφαιρέσει τον τίτλο του «πρότυπου», που είχαν πριν αρκετές δεκαετίες.

Ισως το μοναδικό σημείο της περιοχής που το εργοστάσιο δεν τρυπώνει στον ορίζοντα να είναι η ψησταριά που βρίσκεται στην άκρη του οικισμού, πάνω στο κύμα και κάτω από έναν λόφο. Εκεί ήταν που ξεκίνησαν οι συζητήσεις μας. Μπορεί το εργοστάσιο να μην φαινόταν, όλοι όμως στα τραπέζια ήταν οι εργάτες του. Εκείνη την ώρα «γιόρταζαν» τη νέα τους μεγάλη κινητοποίηση, με μουσική και τραγούδια. Γιατί αυτή η μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση και η κινητοποίηση αμέσως μετά στην Εθνική πρόσθεσε ένα ακόμα κεφάλαιο στον αγώνα τους, τη στιγμή μάλιστα που μπήκε σε νέα φάση.

Στον απόηχο της μεγάλης απεργιακής συγκέντρωσης στη Λάρυμνα την περασμένη Τετάρτη, ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε για μια ακόμα φορά στα χωριά της Λοκρίδας.

Εκεί συναντήσαμε και συζητήσαμε με εργαζόμενους του εργοστασίου, με τους αγρότες και τους καταστηματάρχες της περιοχής. Ολους εκείνους που μαζί δίνουν τη μεγάλη μάχη για να μη μαραζώσει ο τόπος τους, που εδώ και σχεδόν πέντε χρόνια «από συνάδελφοι έγιναν αδέλφια», ξαναγνωρίστηκαν μεταξύ τους, στην αναμέτρηση με τη βάρβαρη στρατηγική κυβερνήσεων και ΕΕ.

Στη Λάρυμνα, στο Μαρτίνο, στη Μαλεσίνα ο κόσμος μίλησε στον «Ριζοσπάστη» για το πώς αυτή η στρατηγική, που προσπαθεί να πετάξει στον δρόμο τους εργαζόμενους, είναι η ίδια που συνθλίβει τις ζωές και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων της περιοχής.

Αυτό που επιβεβαίωσαν, ο καθένας από την πλευρά του, είναι πως η κάθε πτυχή της ζωής στην περιοχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη συνέχιση της λειτουργίας του εργοστασίου, εξ ου και για κανέναν στη Λοκρίδα δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από τον ανυποχώρητο αγώνα.

«Δεν μας μένει κάτι άλλο πέρα από το να παλέψουμε για το δικαίωμα στη ζωή, τη δική μας και των παιδιών μας, και το μόνο που πιστεύω πως χρειάζεται είναι όλοι μαζί να παλέψουμε για το δίκιο μας, για τη δουλειά μας, για τα παιδιά μας και για τον τόπο μας».

Ξεκινώντας τη συζήτηση, από τα πρώτα που θέλησε να πει ήταν ένα «ευχαριστώ» σε όσους στέκονται δίπλα στον αγώνα των εργαζομένων: «Ευχαριστούμε όλους όσοι μέχρι σήμερα έχουν δείξει την αλληλεγγύη τους και τους καλούμε να συνεχίσουν να το κάνουν, γιατί όλα είναι μια αλυσίδα και ο κάθε κρίκος αυτής της αλυσίδας μάς δίνει περισσότερη δύναμη και περισσότερο κουράγιο για να συνεχίσουμε τον δίκαιο αγώνα μας».

Ο Δημήτρης έκανε την εγχείρισή του στις 9 Μάη. Ομως στις 12 Μάη έληγε η σύμβασή του, με αποτέλεσμα να φορτωθεί ένα ακόμα βάσανο, καθώς πλέον δεν καλύπτεται από το ασφαλιστήριο των εργαζομένων και λαμβάνει ένα πενιχρό επίδομα ασθενείας από τον ΕΦΚΑ. «Δεν είμαι μόνο εγώ. Πολλοί ακόμα συνάδελφοί μου αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα υγείας, έχουν αναγκαστεί να αναβάλουν χειρουργεία. Εγώ, όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοί μου, έχω δύο παιδιά, που φέτος πέτυχαν στις πανελλαδικές εξετάσεις και καλούμαι να αντεπεξέλθω στα έξοδά τους. Πρέπει να μπορέσω να επιβιώσω, να σπουδάσω και να θρέψω τα παιδιά μου, καθώς και να φροντίσω τον υπερήλικα πατέρα μου, που είναι με πολλά προβλήματα υγείας κι αυτός, μετά από χρόνια στο εργοστάσιο. Είναι ένα άγχος που το κουβαλάς συνέχεια. Κοιμάσαι και ξυπνάς με τη σκέψη του τι θα κάνεις αύριο, πώς θα ζήσεις τα παιδιά σου. Ζούμε με δανεικά από φίλους και συγγενείς».

Σε απόγνωση και οι αγρότες της περιοχής

Του ζητάμε ένα σχόλιο για την αντιμετώπιση των εργαζομένων από την κυβέρνηση και τον πιάνει νευρικό γέλιο: «Μια κοροϊδία εισπράττουμε από την κυβέρνηση. Και έτσι μας πιάνει οργή και αγανάκτηση. Γιατί πάμε από ανανέωση σε ανανέωση, σε παράταση, και φτάσαμε στο σημείο να είμαστε απολυμένοι σε ένα εργοστάσιο όπου έχουν δώσει τη ζωή τους πολλοί εργάτες, το αίμα τους και τον ιδρώτα τους για να μπορέσουν να ζουν αξιοπρεπώς. Αυτό το εργοστάσιο μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί αλλά και να εξελίσσεται. Εχουν πάει τόσα εκατομμύρια χαμένα ώστε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Οσα έδωσε αυτό το εργοστάσιο όλα αυτά τα χρόνια τα παίρνουν πίσω, τα διαγράφουν και μας οδηγούν σε ένα τέλμα που δεν έχει προηγούμενο για την περιοχή μας.

Εμείς δεν παρακαλάμε. Απαιτούμε την άμεση επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων. Υπό τη νέα ηγεσία του Σωματείου έχει επιτευχθεί η ενότητα, έχουμε αφήσει πίσω όσα μας χωρίζουν. Και τώρα χρειάζεται περισσότερος αγώνας, περισσότερη βοήθεια από όλα τα κοινωνικά στρώματα ώστε να υπάρξει και πάλι δουλειά για εμάς και τα παιδιά μας, προοπτική για ένα καλύτερο αύριο».

Αντίστοιχες είναι και οι σκέψεις του Αργύρη, που δούλευε 14 χρόνια στα καμίνια της ΛΑΡΚΟ. Υπάρχει μια στιγμή ανάμεσα σε άλλες που τη θυμάται και τον πεισμώνει να συνεχίσει:

«Είναι μια δύσκολη στιγμή, που σκέφτηκα έναν άνθρωπο που είχε καρκίνο και μου είπε "μην τα παρατήσετε ποτέ, κουράγιο, συνεχίστε". Και αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει πλέον στη ζωή. Κάτοικος Λάρυμνας... Συνάδελφος».

Ο Αργύρης σημειώνει ακόμα για τα μεγάλα συμφέροντα που παίζονται στις πλάτες τους: «Το κύριο που τους νοιάζει είναι να μας πετάξουν έξω από τη ΛΑΡΚΟ και να επιστρέψουμε χωρίς το Σωματείο μας, με μισθούς πείνας σε μια βαριά βιομηχανία που έχει ήδη θρηνήσει 80 νεκρούς και κάνουμε τον σταυρό μας μπαίνοντας μέσα, χωρίς να ξέρουμε αν θα γυρίσουμε σπίτι μας. Την απαξιώσανε, με γνώμονα το κέρδος κάποιων, οι αρπαχτικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

Ο αγώνας αυτός, με τη νέα διοίκηση του Σωματείου μας, είναι και θα συνεχίσει να είναι σκληρός. Οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω ποτέ. Θα συμμετέχουμε όλοι, όλη η οικογένεια, όλα τα χωριά μέχρι να δικαιωθούμε.

Μου δίνει κουράγιο ότι όλοι οι εργαζόμενοι είμαστε σύσσωμοι, παρά τη φτώχεια μας και τα προβλήματά μας, είμαστε μια γροθιά. Αυτοί είναι αποφασισμένοι, αποφασισμένοι είμαστε και εμείς. Θα δούμε πού θα βγει. Θεωρώ όμως ότι επειδή είναι δίκαιος ο αγώνας μας, θα βγούμε εμείς κερδισμένοι».

Νωρίτερα, στην πλατεία της Μαλεσίνας καθίσαμε σε ένα τραπέζι στο καφενείο με τέσσερις εργαζόμενους, που ο ένας φώναξε τον άλλον να έρθουν να μιλήσουν.

«Με τους αγώνες ήρθαμε κοντά. Δεθήκαμε. Η ελπίδα ότι θα τα καταφέρουμε, ότι θα το παλέψουμε όσο πάει, μας κρατάει», μας λέει ο Λάμπρος, με την υπόλοιπη συντροφιά να γνέφει καταφατικά.

Για πρώτη φορά νέκρωσαν όλα τα καταστήματα στη Λοκρίδα την Τετάρτη 17/7

Οι εργαζόμενοι αυτοί συνεχίζουν περιγράφοντας πως δεν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα ότι το εργοστάσιο είναι κλειστό. «Σε λίγο διάστημα όμως θα φανεί ξεκάθαρα. Οταν αρχίσουν τα ειδοποιητήρια για τα δάνεια, οι υποχρεώσεις, τα πάγια έξοδα. Ο αγώνας τώρα αρχίζει».

Στη συνέχεια συζητούν για το πώς όλη η κοινωνία της περιοχής στέκεται δίπλα τους. Πλέον οι συκοφαντίες της κυβέρνησης δεν περνούν. «Ελεγαν ότι παίρνουμε παχυλούς μισθούς για να καθόμαστε», λέει ο Κώστας και βγάζει την τελευταία εκκαθάριση μισθοδοσίας, ένα χαρτί διπλωμένο γύρω από την ταυτότητά του. «Τα καθαρά είναι 911 ευρώ, σύνολο με Κυριακές, αργίες, βάρδιες και νυχτερινά 1.182 ευρώ. Αυτά είναι τα λεφτά, φίλε, είμαι στη ΛΑΡΚΟ από τη Σχολή Μαθητείας του ΟΑΕΔ της τάξης του 1986».

Ο Κώστας δείχνει απέναντί του τον Χ. «Να, ρώτα κι αυτόν, καρκινοπαθής, πόσα παίρνει». Ο Χ. καθόταν δίπλα στο τραπέζι. «Από το '85 δουλεύω εκεί μέσα, τριετία ακόμα δεν έχω. Με την καινούργια νομοθεσία, το 2027 θα έπαιρνα τριετία. Μόλις τελείωσα τις θεραπείες για τον καρκίνο, το 2015, έγινα μόνιμος. Ζήτησα να πάω στην παραγωγή, στη δουλειά στους 40 βαθμούς, για να παίρνω 1.100 ευρώ να ζήσω τα δύο παιδιά μου, γιατί αλλιώς θα ήμουν στα 700».

Αντίστοιχη συζήτηση είχαμε και με την αντιπρόεδρο του Γεωργικού Συνεταιρισμού Μαρτίνου, την Σπυριδούλα, στο γραφείο της. Εξηγεί πως είναι ελάχιστοι αυτοί που μπορούν να επιβιώσουν ως αγρότες - από τις 690 αιτήσεις ΟΣΔΕ που έγιναν πέρυσι στον συνεταιρισμό, μόλις οι 15 αφορούσαν αγρότες που είχαν εισόδημα αποκλειστικά από τις καλλιέργειες. «Ολοι εδώ έχουν έναν μικρό κλήρο, αλλά αυτά δεν φτάνουν για να ζήσει μια οικογένεια. Αν δεν συνεχίσουν οι εργαζόμενοι να δουλεύουν στη ΛΑΡΚΟ, ο τόπος θα οδηγηθεί σε μαρασμό. Ο,τι βλέπεις γύρω σου έχει χτιστεί με τη δουλειά στη ΛΑΡΚΟ.

Ολα γίνονται για τους μεγαλοεπενδυτές. Ο κόσμος αφήνει τα χωράφια και αυτά συγκεντρώνονται σε λίγους, ήδη μεγάλες επιχειρήσεις έχουν ξεκινήσει να παίρνουν τη γη για να βάλουν φωτοβολταϊκά, υπάρχουν επενδυτικά σχέδια στη γύρω περιοχή από ενεργειακές που σχετίζονται με τη λειτουργία της ΛΑΡΚΟ. Ταυτόχρονα, τη ΛΑΡΚΟ θέλουν να την παραδώσουν χωρίς σωματεία, χωρίς τους εργάτες που υπάρχουν τώρα, να έρθουν νέοι με 800 ευρώ. Πέντε τέτοια εργοστάσια σε όλο τον κόσμο, και εμείς εδώ το δικό μας το κλείνουμε!».

Συνεχίζοντας επισημαίνει ότι όλος ο λαός της περιοχής αντιλαμβάνεται τι συνέπειες θα έχει το κλείσιμο σε όλη την περιοχή. «Ο πατέρας μου δούλευε στη ΛΑΡΚΟ και με το που πήρε τη σύνταξη, μετά από λίγα χρόνια κατέληξε, δεν την χάρηκε, πολλοί δεν τη χάρηκαν τη σύνταξη. Ξέρουμε τι σημαίνει για την περιοχή η ΛΑΡΚΟ. Οταν καίγεται το σπίτι του γείτονα, θα καεί και το δικό σου. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι. Αλλιώς πού θα μείνουν τα παιδιά μας; Σε έναν τόπο που θα απομείνουν 500 συνταξιούχοι; Δεν θα απομείνουν ούτε σχολεία».

Την προηγούμενη μέρα, μετά τη συγκέντρωση, συζητήσαμε με έναν από τους εργαζόμενους που παράλληλα καλλιεργεί τη γη για να συμπληρώσει το εισόδημά του. Ο Γιάννης είναι γραμματέας στο Σωματείο Μεταλλωρύχων στο Μεταλλείο Αγίου Ιωάννη. «Τι άλλο να κάνεις; θα δουλέψεις και τα χωράφια. Οταν υπάρχουν 40άρηδες με οικογένειες, που δουλεύουν μια ζωή στο εργοστάσιο και αμείβονται με 1.100 ευρώ, θα δουλέψουν κι άλλο. Αλλά ο νέος δεν μπορεί να δημιουργήσει πλέον εδώ, έχει σταματήσει η ζωή τους. Αφού θέλουν η Κωπαΐδα να γεμίσει φωτοβολταϊκά, δεν παρέχεται νερό, μένουν απότιστα τα χωράφια.

Το θετικό είναι ότι το Σωματείο μάς έχει τραβήξει μπροστά και έχει συνέχεια αυτός ο αγώνας, αλλά πρέπει να ακολουθήσουν και οι άλλοι. Το καλό είναι ότι δεν κολλάμε πλέον στα πολιτικά στερεότυπα. Καταλαβαίνουμε ότι το τώρα δημιουργεί το αύριο, όχι το παρελθόν. Φάνηκε αυτό το διάστημα ποιον έχω ως εργαζόμενος δίπλα μου και ποιον έχω απέναντί μου. Και φάνηκε και στις εκλογές στα χωριά της περιοχής».

Ο Λάμπρος είναι ιδιοκτήτης καφετέριας στο Μαρτίνο. Ο πατέρας του άνοιξε το μαγαζί, έχτισε και σπίτι, δουλεύοντας παράλληλα στη ΛΑΡΚΟ. «Τα χρήματα της ΛΑΡΚΟ είναι χρήματα όλων εδώ γύρω. Ο,τι βλέπεις τριγύρω είναι της ΛΑΡΚΟ, χτίστηκε με τη δουλειά στη ΛΑΡΚΟ», μας λέει.

«Ηδη έχουν αρχίσει να φαίνονται οι επιπτώσεις. Φύγανε ήδη πολλά παιδιά, θα φύγουν κι άλλοι αν κλείσει. Και πού έχει οδηγήσει αυτό; Είναι σαν να δεχόμαστε μαζική επίθεση από κάπου, γιατί ταυτόχρονα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και εμείς οι καταστηματάρχες τη βαριά φορολογία, τα μέτρα της κυβέρνησης. Μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, πιο φτωχός δεν έχω νιώσει στη ζωή μου! Οσο μεγαλώνουμε, αντί η ζωή μας να γίνεται καλύτερη χειροτερεύει, νιώθουμε περισσότερο ανασφαλείς, δουλεύουμε όλο και περισσότερο. Και αισθανόμαστε και πιο φτωχοί!

Τα "προγράμματα" που τάζει η κυβέρνηση στους εργαζόμενους τα έχουμε δει και εμείς οι καταστηματάρχες. Για παράδειγμα, δες τα περιβόητα "δάνεια επανεκκίνησης" που μιλούσε η κυβέρνηση για εμάς μετά την πανδημία. Πληρώσαμε τα πάντα, για να μην έχουμε χρέη και να τα δικαιούμαστε, και τελικά από τις 150 αιτήσεις που έχουν γίνει στο τοπικό υποκατάστημα της τράπεζας πήραν τα χρήματα οι 15. Και μετά θα βγαίνει και θα λέει η κυβέρνηση, "ορίστε, εμείς δώσαμε λεφτά", να όμως που δεν είναι έτσι.

Το θετικό είναι ότι ο καθημερινός αγώνας που δίνουν στη ΛΑΡΚΟ μάς κρατάει ζωντανούς. Τα παιδιά δεν έσκυψαν το κεφάλι, δεν κλείστηκαν στα σπίτια τους. Μας βγάλανε στον δρόμο. Σήμερα, την ημέρα της συγκέντρωσης, δεν ήταν κανένα μαγαζί ανοιχτό. Πρώτη φορά έγινε αυτό, να είναι όλοι κλειστοί».

Την επόμενη μέρα επιβεβαίωσε τα παραπάνω και ο Νίκος, ιδιοκτήτης καφετέριας στην πλατεία της Μαλεσίνας. «Θα υπάρξει γενικώς πρόβλημα αν προχωρήσουν αυτά τα σχέδια. Θα κλείσουν τα μαγαζιά και θα αρχίσει να φαίνεται αυτόν τον χειμώνα. Οχι μόνο στα χωριά εδώ, το πρόβλημα θα φτάσει και στη Λιβαδειά για παράδειγμα. Αφού στη Λιβαδειά, στα μαγαζιά, όταν έφτανε η μέρα λέγανε "πληρώνει η ΛΑΡΚΟ σήμερα, θα έχουμε κόσμο".

Είναι μια αλυσίδα που σπάει, το ένα φέρνει τ' άλλο και οδηγεί σε αδιέξοδο. Γι' αυτό και εμείς όλοι ήμασταν κλειστοί τη μέρα της απεργίας. Ηρθαν τα παιδιά από το Σωματείο, κάνανε τη γύρα τους, μοίρασαν τις ανακοινώσεις, μιλήσαμε κι εμείς μεταξύ μας και κλείσαμε όλοι, ποτέ δεν ξανάγινε αυτό».