Αίσθηση προκάλεσε η πρόσφατη παρουσίαση του ντοκιμαντέρ του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών - Ποδοσφαιριστριών (ΠΣΑΠΠ) με θέμα τις άθλιες συνθήκες που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των παικτών στο πρωτάθλημα της Super League 2. Υπό τον τίτλο «ΧΑΟΣ», η έρευνα του Συνδέσμου των παικτών αποκαλύπτει τη ζοφερή πραγματικότητα πίσω από τη βιτρίνα στη δεύτερη επαγγελματική κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου: Ποδοσφαιριστές που δεν έχουν να φάνε, που ζουν σε άθλιες συνθήκες, δεν έχουν τα βασικά για την προπόνησή τους, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις βλέψεις τους προκειμένου να ζήσουν την οικογένειά τους... Ανάμεσά τους, αθλητές που φτάνουν μέχρι την ψυχοθεραπεία για να αντέξουν, ή ακόμα ντρέπονται να πουν με τι ασχολούνται. Φυσικά, αντίστοιχες καταστάσεις αντιμετωπίζουν και οι παίκτες των μικρότερων ερασιτεχνικών ποδοσφαιρικών κατηγοριών, αφού τα όσα συμβαίνουν στη SL2 δεν αποτελούν μεμονωμένη περίπτωση.

Για τα πολλά και σημαντικά προβλήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών στην Ελλάδα, καθώς και για τις αιτίες και τις ευθύνες που οδηγούν σε αυτές τις καταστάσεις, μίλησε στον «Ριζοσπάστη» ο Νίκος Παπαδόπουλος, τερματοφύλακας του Αστέρα Τρίπολης, με πολύχρονη εμπειρία στον χώρο του ποδοσφαίρου. Μεταξύ άλλων μιλάει και για τις γενικότερες πολιτικές που έχουν εφαρμοστεί διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα στον αθλητισμό.

Για τα όσα αποκαλύπτονται στο ντοκιμαντέρ του ΠΣΑΠΠ ο Ν. Παπαδόπουλος αναφέρει: «Θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό πως τα όσα συμβαίνουν στη β' κατηγορία αναδεικνύονται αυτήν τη φορά συνολικά από τον επίσημο φορέα των παικτών, όπως είναι ο ΠΣΑΠΠ. Εμείς ως άνθρωποι του ποδοσφαίρου μπορεί να γνωρίζαμε την κατάσταση και κατά καιρούς να τα έχουμε αναφέρει, ωστόσο με τέτοιου είδους ενέργειες νομίζω μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας τα σοβαρά και σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των παικτών της κατηγορίας. Μάλιστα, αν εξαιρέσουμε 2-3 ομάδες οι οποίες βρίσκονται σε μια λεγόμενη καλύτερη κατάσταση, από κει και πέρα μιλάμε για το χάος. Ειδικά από τη στιγμή που μιλάμε για ένα ...υπερπρωτάθλημα με 30 ομάδες, καταλαβαίνει κανείς το πλήθος των παικτών που αντιμετωπίζουν προβλήματα».

Η εικόνα της ζοφερής πραγματικότητας των παικτών της SL2 προφανώς δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη κατηγορία. Οπως επισημαίνει ο Ν. Παπαδόπουλος, «προφανώς η κατάσταση στις μικρότερες κατηγορίες είναι ακόμα χειρότερη. Και, φυσικά, αυτό έχει εξήγηση, αφού και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από το γενικότερο κλίμα απαξίωσης που υπάρχει σήμερα στον ερασιτεχνικό αθλητισμό.

Εκεί μάλιστα τα συγκεκριμένα ζητήματα μεγιστοποιούνται, καθώς πέρα από τα θέματα βιωσιμότητας - ακόμα και επιβίωσης - των παικτών και των οικογενειών τους, στο κάδρο μπαίνουν και μια σειρά άλλα ζητήματα. Οπως για παράδειγμα το κόστος που απαιτείται για τις προληπτικές ιατρικές εξετάσεις που θα πρέπει να πραγματοποιηθούν, ή εκείνο που αφορά την ένδυση και τα παπούτσια των παικτών... Αρκεί να σημειώσουμε ότι ένα αξιοπρεπές ζευγάρι ποδοσφαιρικά παπούτσια φτάνει να κοστίζει 300 και 400 ευρώ. Καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για ποσά στα οποία δεν μπορεί να αντεπεξέλθει η λαϊκή οικογένεια προκειμένου τα μέλη της να μπουν στον αθλητισμό. Και, φυσικά, και στην περίπτωση που μπορεί να συμβεί αυτό αρχίζουν τα γενικότερα προβλήματα του χώρου.

Εδώ θα προσθέσω ότι και σε ερασιτεχνικό επίπεδο αλλά ακόμα στο λεγόμενο επαγγελματικό, για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές υπάρχει πάντα και το αβέβαιο μέλλον μετά την αποχώρηση από την ενεργό δράση, καθώς από πλευράς πολιτείας δεν παρέχεται καμία προϋπόθεση για την "επόμενη μέρα", είτε στο επαγγελματικό κομμάτι είτε σε άλλους τομείς, όπως η ασφάλιση κ.λπ. Φυσικά, δεν μιλάμε για μια ελίτ παικτών που θα έχει καταφέρει να λύσει το οικονομικό, αλλά για την πλειοψηφία των παικτών, κάτι που προφανώς ισχύει και για τους συναθλητές μας σε άλλα αθλήματα».

Διαχρονικά μέχρι σήμερα οι εκάστοτε κυβερνητικοί αρμόδιοι, σε μια προσπάθεια αποφυγής των ευθυνών για τα προβλήματα στο ποδόσφαιρο και στον αθλητισμό γενικότερα, δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθούν να παρουσιάσουν μια εικόνα μεμονωμένων περιπτώσεων ή κακώς κειμένων που απλώς χρήζουν διόρθωσης. Για το ποια είναι όμως η πραγματικότητα ο πορτιέρο του Αστέρα Τρίπολης εμφανίζεται κατηγορηματικός:

«Νομίζω ότι σε όλους αυτούς τους αρμόδιους, από όλες τις κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, που διαχρονικά προσπαθούν να περάσουν μια εικόνα για μεμονωμένα περιστατικά ή για κάποια κακώς κείμενα που χρειάζονται διόρθωση, την καλύτερη διάψευση των όσων ισχυρίζονται τη δίνει η περίπτωση του πρωταθλητή μας στον στίβο Μίλτου Τεντόγλου και του προπονητή του, Γιώργου Πομάσκι. Οταν ο ίδιος ο αθλητής που βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου καταγγέλλει τις συνθήκες στις οποίες προπονείται, που δεν έχει ένα αξιοπρεπές γήπεδο και μαζεύει με τους κουβάδες το νερό της βροχής από το κλειστό του ΟΑΚΑ, αυτό αποτελεί ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα του ποια είναι η πραγματικότητα. Το ίδιο το κράτος διαχρονικά έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη: Για την ανυπαρξία αθλητικών εγκαταστάσεων και υλικοτεχνικής υποδομής, για την απουσία ενός οργανωμένου πλαισίου ανάπτυξης του αθλητισμού, αρχίζοντας από τα σχολεία, για την πενιχρή έως ανύπαρκτη βοήθεια στα σωματεία. Το κράτος σήμερα δεν προσφέρει αθλητισμό, όπως άλλωστε δεν προσφέρει Υγεία, Παιδεία κ.λπ. Αντίθετα, με τις πολιτικές ενταγμένες στο όσα επιβάλλει το κυνήγι του κέρδους, εκείνο που προσφέρεται είναι το "ή πλήρωσε για να έχεις Αθλητισμό, Υγεία, Παιδεία, ή αλλιώς επιβίωσε όπως μπορείς".

Από την άλλη, δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στο αντίθετο παράδειγμα, που υπήρξε ως πραγματικότητα και το γνωρίσαμε όλοι, που αφορά την ανάπτυξη του αθλητισμού μέσω της παροχής από το κράτος των προϋποθέσεων για έναν αθλητισμό προσβάσιμο σε όλους, που υπήρξε στα σοσιαλιστικά κράτη και μέχρι σήμερα αποτελεί το παράδειγμα για το πώς μπορεί πραγματικά να αναπτυχθεί ο αθλητισμός».

Ποια είναι όμως η θέση των ίδιων των παικτών απέναντι στα όσα αντιμετωπίζουν και ποιες οι προϋποθέσεις για να υπάρξει λύση; Σύμφωνα με τα όσα λέει ο Ν. Παπαδόπουλος, για τους παίκτες είναι μονόδρομος η οργανωμένη προσπάθεια διεκδίκησης λύσεων στα προβλήματα. «Θα ξεκινήσω την απάντησή μου λέγοντας το εξής: Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι στον καπιταλισμό τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν δίνεται χωρίς να υπάρχει κοστολόγηση. Οσες φορές έχουν υπάρξει κατακτήσεις και οφέλη για τον λαό, τους εργαζόμενους, τη νεολαία (έστω και προσωρινά, γιατί το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα τα πάρουν ξανά πίσω), έχουν υπάρξει μέσω των αγώνων, της πάλης, της διεκδίκησης. Ετσι, λοιπόν, ακόμα και στον χώρο του ποδοσφαίρου και στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών, ειδικά των μικρότερων κατηγοριών, χρειάζεται να υπάρξει μια οργανωμένη προσπάθεια για την επίλυσή τους και την καλυτέρευση των συνθηκών.

Εμείς οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές της μεγαλύτερης κατηγορίας θα πρέπει να μπούμε μπροστά, να πρωτοπορήσουμε, αλλά και μέσω των προσπαθειών που γίνονται από τον Σύνδεσμο των παικτών, όλοι μαζί θα πρέπει να παλέψουμε για να δοθεί λύση στα προβλήματα και για την ικανοποίηση των αιτημάτων, τη βελτίωση των συνθηκών της πλειοψηφίας των συναδέλφων μας».