Οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν ως εξής:

Αθήνα: 15 - 20 Νοέμβρη, 10.00 - 18.00 στα γραφεία του ΠΜΣ (Σαπφούς 10, Αθήνα)

Εύβοια: 19 και 20 Νοέμβρη

Ζάκυνθος: 20 Νοέμβρη

Ηράκλειο: 17 και 20 Νοέμβρη

Χανιά: 19 και 20 Νοέμβρη

Θεσσαλονίκη: 19 και 20 Νοέμβρη

Καλαμάτα: 19 και 20 Νοέμβρη

Σάμος: 20 Νοέμβρη

Λάρισα: 19 και 20 Νοέμβρη

Τρίκαλα: 19 και 20 Νοέμβρη

Καρδίτσα: 20 Νοέμβρη

Με ανακοίνωση που συνυπογράφουν η Ενωση Σκηνοθετών Δημιουργών, το Επιμελητήριο Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων των Ελλήνων Μουσικών «Απόλλων», ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Εργων Εικαστικών Τεχνών και των Εφαρμογών τους, ο Οργανισμός Συλλογικής Διαχείρισης Δικαιωμάτων Παραγωγών Κινηματογραφικών Εργων «Ερμείας», η Ενωση Ελλήνων Μεταγλωττιστών και ο Σύλλογος Σπουδαστών Σχολών Χορού, Θεάτρου και Κινηματογράφου παίρνουν θέση απέναντι στην επικείμενη - απ' ό,τι φαίνεται, σύμφωνα και με ένα προσχέδιο νόμου που άτυπα κυκλοφορεί - συγχώνευση του Εθνικού Κέντρου Μέσων και Επικοινωνίας (ΕΚΟΜΕ) με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) και τον Οργανισμό Πνευματικής Ιδιοκτησίας (ΟΠΙ) σε νέο, ενιαίο φορέα, με κοινό Διοικητικό Συμβούλιο. Ανάμεσα σε άλλα σημειώνουν:

«Η δημιουργία οπτικοακουστικού αποθετηρίου είναι μια εύηχη πρωτοβουλία, ένα κολοσσιαίο έργο, για το οποίο όμως δεν έχουν προβλεφθεί ούτε τα έξοδα δημιουργίας, ούτε τα έξοδα συντήρησης, ούτε ποια θα είναι η σχέση του με άλλους αρμόδιους φορείς, π.χ. την Ταινιοθήκη της Ελλάδας.

Η λειτουργία του ΕΚΚ τίθεται σε κίνδυνο, αφού δεν διασφαλίζεται η σταθερή και ανεξάρτητη χρηματοδότησή του (...).

Ο έλεγχος που επιδιώκει να ασκήσει ο νέος φορέας δεν περιορίζεται στον οπτικοακουστικό τομέα, αφού γίνεται λόγος για τον "πολιτιστικό και δημιουργικό τομέα ευρύτερα", εμπλέκοντας "την κινηματογραφική παιδεία μέσω σεμιναρίων, εκπαιδευτικών πλαισίων του επιπέδου 5, της πολιτιστικής διπλωματίας" και τη "βελτίωση της παραγωγικής διαδικασίας", αγγίζοντας δηλαδή τις εργασιακές σχέσεις, αλλά και τη θέση, τον δημιουργικό ρόλο των καλλιτεχνικών συντελεστών.

Και η πιο καλοπροαίρετη ανάγνωση του νόμου δύσκολα βρίσκει θετικά σημεία στην επιχειρούμενη συγχώνευση. Αν η κυβέρνηση επιθυμούσε πραγματικά να προχωρήσει στις αναγκαίες βελτιώσεις λειτουργίας των τριών θεσμών, όφειλε να συνομιλήσει με τους ίδιους τους δημιουργούς και τους εργαζόμενους του οπτικοακουστικού χώρου, με τα σωματεία, τους φορείς και τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι κάθε νόμος που σχεδιάζεται επί χάρτου από γραφειοκρατικές μειοψηφίες επηρεάζει τις ζωές μας και την ποιότητα του εγχώριου πολιτιστικού έργου και δεν μπορεί να μας έρχεται στα μουλωχτά, με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή των άμεσα ενδιαφερόμενων».

Eurokinissi

Ο πρόεδρος του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, Βασίλης Παρασκευόπουλος, μας μίλησε για την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο, για τις μεγάλες μάχες που έδωσε ο Σύλλογος όλο το προηγούμενο διάστημα, αλλά και γι' αυτές που έχει μπροστά του.

-- Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος - πόλος διεκδίκησης, αλληλεγγύης, πολιτισμού. Τι σημαίνουν αυτοί οι άξονες για το σωματείο σας; Ποιες ήταν οι κυριότερες παρεμβάσεις σας τα τελευταία δύο χρόνια;

-- Ο Σύλλογός μας με τη δράση του και τον προσανατολισμό του τα χρόνια που πέρασαν, αποτέλεσε πόλο διεκδίκησης και ελπίδας.

Τα προηγούμενα δύο χρόνια προσπαθήσαμε να αναμετρηθούμε με τα περισσότερα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στον χώρο μας σε όλες τις εκφράσεις του επαγγέλματος, είτε είναι στα ωδεία είτε είναι στα νυχτερινά κέντρα είτε είναι στα μουσικά σύνολα είτε στις συναυλίες είτε στον χώρο του παραδοσιακού τραγουδιού.

Βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή με τους μουσικούς της ΕΡΤ και άλλων μουσικών συνόλων ενάντια σε σχέδια συρρίκνωσης, διεκδικώντας προσλήψεις και μονιμοποιήσεις των εκτάκτων. Αυτήν τη στιγμή ειδικά οι νέοι μουσικοί που εργάζονται σε μουσικά σύνολα λόγιας και συμφωνικής μουσικής, άξιοι μουσικοί με σπουδές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, δυσκολεύονται να βρουν μια μόνιμη απασχόληση λόγω της μεγάλης υποβάθμισης, της κατάργησης ή συρρίκνωσης μουσικών συνόλων.

Παρεμβήκαμε ενάντια σε απολύσεις, για δεδουλευμένα και δεκάδες ζητήματα συναδέλφων που αντιμετώπισαν σε όλους τους χώρους (ωδεία, συναυλίες, νυχτερινά κέντρα, μεγάλες μουσικές σκηνές κ.τ.λ.). Αλλωστε, τα προβλήματα μεγαλώνουν. Οι αμοιβές εξανεμίζονται από την ακρίβεια, ενώ η επέκταση της εργασίας με «μπλοκάκι» φορτώνει με ένα σωρό βάρη και καταργεί μια σειρά από δικαιώματα των εργαζομένων.

Δώσαμε και θα συνεχίσουμε να δίνουμε τη μάχη της σύμβασης. Ολο το προηγούμενο διάστημα επεξεργαστήκαμε σε δεκάδες συσκέψεις και διαμορφώσαμε συλλογικά συγκεκριμένα αιτήματα - αμοιβολόγια που διαμορφώνουν τους όρους της εργασίας, ώστε να μπορεί να ζήσει ένας μουσικός από τη δουλειά του.

Δώσαμε έναν πολύ μεγάλο αγώνα για τα αιτήματα που αφορούν την Καλλιτεχνική και Μουσική Εκπαίδευση. Διεκδικήσαμε ολοκληρωμένη δημόσια δωρεάν Καλλιτεχνική, Μουσική Εκπαίδευση. Δεν δεχτήκαμε τον τίτλο «απόφοιτοι λυκείου». Κάναμε μεγάλους αγώνες που στρίμωξαν την κυβέρνηση και την ανάγκασαν να δεσμευτεί για τη διεύρυνση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με την ίδρυση πανεπιστημίου παραστατικών τεχνών.

Ομως, δεν μείναμε μόνο σε αυτά. Εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας και ήμασταν μέρος των μεγάλων αγώνων που έγιναν ενάντια σε νομοσχέδια που χτυπούσαν τη ζωή μας, στους μεγάλους αγώνες που έδωσαν οι εργαζόμενοι στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στην «e-food». Συμβάλαμε και εμείς, εκφράζοντας την αλληλεγγύη μας, πολλές φορές έμπρακτα, με σχήματα που έπαιξαν σε συναυλίες, γλέντια.

Μέσα από την τέχνη μας φτάσαμε παντού. Διοργανώσαμε μεγάλες συναυλίες ενάντια στον πόλεμο, για τους πυρόπληκτους της Εύβοιας και τους πλημμυροπαθείς της Θεσσαλίας. Ξεχωριστή ήταν η συναυλία ενάντια στο ΠΔ 85/22 και την αλληλεγγύη στους Τούρκους και Σύρους σεισμοπαθείς, στην οποία συμμετείχε όλο το ελληνικό τραγούδι. Μας δόθηκε η ευκαιρία να επικοινωνήσουμε τα αιτήματά μας, να έχουν αντανάκλαση σε όλη την κοινωνία, να δεχτούμε την αλληλεγγύη πλήθους εργαζομένων.

Συγκροτήσαμε ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης του ίδιου του σωματείου μας. Καταφέραμε μέσω του Ταμείου Αλληλεγγύης να στηρίξουμε εκατοντάδες οικογένειες. Ολο αυτό έδωσε μεγάλη δύναμη, επιβεβαιώνοντας ότι το σωματείο είναι αποκούμπι και για τα πιο δύσκολα ζητήματα και ότι τα μεγάλα ατομικά αδιέξοδα μόνο με την συλλογική δράση μπορεί να αντιμετωπιστούν.

Ολα τα παραπάνω μεγάλωσαν το κύρος του ΠΜΣ πανελλαδικά. Αυτό εκφράζεται και από το γεγονός ότι 1.300 επιπλέον συνάδελφοι έγιναν μέλη του ΠΜΣ την τελευταία διετία συμμετέχοντας ενεργά σε δράσεις, συζητήσεις, συσκέψεις, συναυλίες αλληλεγγύης, κινητοποιήσεις, αλλά και από το ψηφοδέλτιο που έχουμε συγκροτήσει. Μιλάμε για ένα ψηφοδέλτιο στο οποίο συμμετέχουν κοντά στους 140 μουσικούς, ενώ ανάμεσά τους είναι και ορισμένα από τα μεγαλύτερα ονόματα από όλους τους χώρους της μουσικής.

Ολα αυτά μας δίνουν ακόμα μεγαλύτερο θάρρος. Ολοι μαζί δίνουμε τη μάχη για την ενίσχυση του σωματείου, ώστε η επόμενη μέρα να μας βρει πιο πολλούς και πιο δυνατούς!

-- «Δεν θα πάψεις στιγμή να αγωνίζεσαι για την ειρήνη και το δίκιο...». Αυτήν την παραίνεση του ποιητή την έχετε κάνει πράξη μέσα από συναυλίες, παρεμβάσεις, ψηφίσματα, αυτά τα δύο χρόνια. Μόλις την τελευταία βδομάδα μαζεύετε υπογραφές ενάντια στη σφαγή του παλαιστινιακού λαού...

-- Πήραμε και παίρνουμε θέση επιλέγοντας την ανθρωπιά, τους λαούς, κόντρα στη βαρβαρότητα. Στείλαμε μαζί το μεγαλύτερο αντιπολεμικό μήνυμα.

Ετσι και τώρα δεν γινόμαστε συνένοχοι στο έγκλημα στη Γάζα. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον παλαιστινιακό λαό, αλλά και στον ισραηλινό, που είναι θύμα της πολιτικής της κυβέρνησής του. Πάνω από 400 συνάδελφοί μας στηρίζουν το ψήφισμα το οποίο έχουμε διαμορφώσει. Ενα ψήφισμα που στηρίζει τα διαχρονικά θύματα αυτής της σφαγής, σπάζοντας την προπαγάνδα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ.

Από την άλλη επιχειρείται με κάθε τρόπο να καμφθεί αυτή η τεράστια μαζική λαϊκή συμπαράσταση στον παλαιστινιακό λαό. Μόλις αυτήν τη βδομάδα ο υπουργός Παιδείας, με αφορμή τη μεγαλειώδη κινητοποίηση μαθητών, φοιτητών και εκπαιδευτικών στο κέντρο της Αθήνας, χαρακτήρισε χιλιάδες εκπαιδευτικούς «αντισημίτες». Ετσι, και απέναντι στον ΠΜΣ και τις πρωτοβουλίες που έχει πάρει, έχει οργανωθεί ένα σχέδιο τρομοκράτησης. Είναι γελασμένοι όσοι νομίζουν πως με απειλές και τραμπουκισμούς στο διαδίκτυο θα ανακόψουν το μεγαλειώδες κύμα συμπαράστασης στον λαό της Παλαιστίνης, την καταδίκη του εγκλήματος. Μάλιστα, από μεριάς μας ετοιμάζουμε να καταθέσουμε στη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος ένα υπόμνημα γι' αυτές τις απειλές και τις απόπειρες τρομοκράτησης.

-- Τι σημαίνει ένας ακόμα πιο ισχυρός ΠΜΣ σε αυτές τις συνθήκες; Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

-- Η μαζική συμμετοχή των μουσικών στις εκλογές μπορεί να αφήσει το δικό της αποτύπωμα στην ενίσχυση των αγώνων που έχουμε μπροστά μας.

Ενας πιο ισχυρός ΠΜΣ σημαίνει ένα πιο ισχυρό στήριγμα, για να μπορέσει να αναπτυχθεί η διεκδίκηση μέσα σε κάθε χώρο, να σπάσει η τρομοκρατία όπου υπάρχει. Να γίνουμε πιο δυνατοί για να διεκδικούμε όχι μόνο αυτά που έχουμε ανάγκη εμείς ως καλλιτέχνες, αλλά και συνολικά ο ελληνικός λαός, ώστε να έχει τη δυνατότητα να μπορεί ανεμπόδιστα να έρθει σε επαφή με την Τέχνη, με μια Τέχνη που θα τον εξυψώνει και δεν θα τον ταπεινώνει.

Το επόμενο διάστημα θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε: Να αντιμετωπιστεί η επίθεση της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό μας και η προσπάθεια να μας σπρώξει στην αυτοαπασχόληση. Να υπερασπίσουμε τις κατακτήσεις μας για τους εργαζόμενους με τιμολόγιο. Να διεκδικήσουμε υπογραφή και τήρηση ΣΣΕ. Να εναντιωθούμε στην προσπάθεια των παραγωγών να απαλλοτριώσουν τα συγγενικά μας δικαιώματα. Να συνεχίσουμε τους αγώνες μας για δημόσια δωρεάν πανεπιστημιακή Μουσική Εκπαίδευση.

Από εκείνη την πρώτη της συναυλία στο Φυσικομαθηματικό, στη Θεσσαλονίκη, και το πρώτο τραγούδι που τραγούδησε - τον «Καϊκτσή» του Απόστολου Χατζηχρήστου - μέχρι σήμερα, δεν λοξοδρόμησε στιγμή από το όνειρό της: Να τραγουδάει η ψυχή της.

Ετσι, το όνομα Βελεσιώτου έγινε συνώνυμο των αυθεντικών, των δωρικών και ανατριχιαστικών ερμηνειών, εκείνων που μετατρέπονται σε μαγικά οχήματα για πολύτιμα ταξίδια. Σε κόσμους άγνωστους και στο άγνωστο μέσα μας.

-- Αγρότισσα, μαγείρισσα, δασκάλα, αθλήτρια, ψαράς, νοικοκυρά, μητέρα, μοδίστρα - παραλίγο γυμνάστρια - και τραγουδίστρια. Μαθαίνω πως γράφεις κιόλας. Ηρθε η ώρα μήπως να προσθέσουμε και το «συγγραφέας»;

-- Ναι, η αλήθεια είναι ότι όλα αυτά με καθόρισαν και με εξέλιξαν. Γυρνώντας πίσω δεν θα άλλαζα κάτι, γιατί ήταν όλα συνειδητές επιλογές, ανάλογα με τη φάση ζωής όπου βρισκόμουν. Ολα τα κομμάτια του εαυτού μας δομούν την προσωπικότητά μας και ορίζουν την ταυτότητά μας. Αγαπώ καθένα από αυτά και τα ευχαριστώ, γιατί μου ήταν χρήσιμα στην εκάστοτε στιγμή της ζωής μου. Ολα αυτά τα ερεθίσματα, τα βιώματα και οι εμπειρίες με βοήθησαν να γνωρίσω καλύτερα τον εαυτό μου και μου φώτισαν νέους δρόμους. Οσο για το τελευταίο, όχι, δεν θέλω να γίνω συγγραφέας. Εδώ και 5 χρόνια γράφω κάθε μέρα. Είναι ένας τρόπος συνομιλίας με τον εαυτό μου και μια διέξοδος. Γράφω όλα όσα κάνω, σκέψεις, συναισθήματα, συνευρέσεις, συνομιλίες, κάτι που μου κάνει εντύπωση κ.λπ.

-- Θαυμάζω, χρόνια τώρα, όχι μόνο τις μοναδικές ερμηνείες σου αλλά και τη στάση σου απέναντι σε όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου... Διαπίστωσα τελευταία πως αγαπάς κι εσύ πολύ τον David Bowie και πως υποστηρίζεις ό,τι κιτρινόμαυρο υπάρχει! Σε θεωρώ ήδη αδελφή ψυχή!

-- Αγαπώ πολύ τον David Bowie, για όλα αυτά τα μουσικά δώρα, τις απίστευτες ερμηνείες του και τη μοναδική του εμφάνιση, αλλά και τη στάση ζωής του. Τα αγαπημένο μου τραγούδι είναι το «Wild is the wind», το οποίο με έχει συντροφεύσει σε πολλές στιγμές της ζωής μου.

Οσο για την κιτρινόμαυρη προτίμησή μου, έχω να πω ότι δεν είναι καθόλου τυχαία. Είμαι Αρης στο μπάσκετ, λόγω Γκάλη αλλά και λόγω του ότι ζούσα στη Θεσσαλονίκη πολλά χρόνια. Είμαι ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο, γιατί είναι μια προσφυγική ομάδα, όπως και ο ΠΑΟΚ. Επίσης, ήταν και ο πατέρας μου ΑΕΚ, αλλά έζησα και κάποια χρόνια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Τέλος, υποστηρίζω και Αναγέννηση Καρδίτσας, λόγω της καταγωγής μου. Πολλοί οπαδοί το θεωρούν περίεργο που υποστηρίζω ταυτόχρονα τρεις ομάδες. Εμένα μου αρέσει πολύ να είμαι φίλαθλος και το απολαμβάνω ιδιαίτερα, γιατί έχω περισσότερες επιλογές και έτσι αποφεύγω τον οπαδισμό και τον φανατισμό, που πρόσφατα αποδείχθηκε πάλι, δυστυχώς, πόσο επικίνδυνα φαινόμενα είναι.

-- Ο γιος μου έχει δίκιο, άλλωστε τα παιδιά λένε πάντα αλήθειες. Μου αρέσει πολύ να είμαι μέσα σε όλα, να ζω τη ζωή μου έντονα και να εκτιμώ όλα όσα μου χαρίζει. Θέλω να απολαμβάνω όσο μπορώ αυτά που μου δίνουν χαρά, δύναμη και ζωντάνια. Οι δυσκολίες πάντα έρχονται στη ζωή μας και είναι λογικό, αλλά προσπαθώ να τις αντιμετωπίζω, να πέφτω, να σηκώνομαι και να συνεχίζω. Επίσης, δεν με επηρεάζει εύκολα η γνώμη ανθρώπων που δεν γνωρίζω, δεν φοβάμαι την κριτική και υπερασπίζομαι όσα με κάνουν να νιώθω καλά με τον εαυτό μου.

-- Αναρωτιέμαι πώς αισθάνεται μια γυναίκα που έζησε για χρόνια σε ένα αγρόκτημα με κότες, πάπιες, κουνέλια, κρασιά και τσίπουρα και βρέθηκε ξαφνικά σε μουσικές κορυφές, τραγουδώντας π.χ. Τσιτσάνη στην Ισλανδία...

-- Νιώθω πολύ όμορφα και θέλω να πω ότι συνεχίζω να κινούμαι έτσι στην καθημερινότητά μου. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να ασχολείται αποκλειστικά με το τραγούδι. Αν υιοθετούσα μια τέτοια πρακτική θα ήμουν σίγουρα πιο επιρρεπής, πιο ευάλωτη, πιο αγχώδης. Τώρα δεν ζω σε σπίτι στην εξοχή, αλλά συνεχίζω να ζω απλοϊκά. Απολαμβάνω να πηγαίνω στη λαϊκή της γειτονιάς μου, στο σούπερ μάρκετ, στους αγαπημένους μου ανθρώπους, μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω, να ακούω μουσική, να διαβάζω, να ράβω με τη ραπτομηχανή μου, να φροντίζω τα φυτά μου στο μπαλκόνι κ.ά.

-- Η επαφή με τα παιδιά ποιες αλήθειες σού αποκάλυψε; Τι σε ενδιέφερε κυρίως να καταφέρεις στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, αλλά και στην ψυχή τους;

-- Η επαφή μου με τα παιδιά με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα τις ανάγκες τους και να ακούω τόσο τους προβληματισμούς τους όσο και τα όνειρά τους. Με βοήθησε επίσης να φροντίσω καλύτερα και το δικό μου πιο παιδικό κομμάτι του εαυτού μου, να θυμηθώ και να δω πώς ήμουν κι εγώ ως παιδί, να θυμηθώ τα όνειρά μου και τις δυσκολίες που είχα σε αντίστοιχες φάσεις της ζωής μου. Τα παιδιά μάς δείχνουν την αλήθεια τους και εμείς οφείλουμε να βρίσκουμε τρόπους να την παρατηρούμε, να την κατανοούμε και να την αποδεχόμαστε. Η κοινωνία γαλουχεί τα παιδιά με πολλά «πρέπει», με πολλά στερεότυπα, πολλές προκαταλήψεις. Αυτό σε αρκετές περιπτώσεις τα δυσκολεύει και τα απομακρύνει από τη δική τους αντίληψη της ζωής. Κανένα παιδί δεν γεννιέται ρατσιστής, ομοφοβικός ή φασίστας. Η οικογένεια και το σχολείο παίζει τον μεγαλύτερο ρόλο στην εκπαίδευση των παιδιών και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα και των συμπεριφορών τους. Αν λοιπόν κάνουμε εμείς τη δουλειά που χρειάζεται με τον εαυτό μας και βλέπουμε τα λάθη μας, θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε και τα παιδιά να εξελίσσονται, όχι με την προσδοκία να γίνουν άριστα, αλλά μορφωμένα κοινωνικά, να ζουν δηλαδή με αγάπη, κατανόηση, ενσυναίσθηση κ.λπ.

Αυτό προσπάθησα να κάνω ως δασκάλα, ελπίζω να το κατάφερα ως έναν βαθμό.

-- Ποια οφείλει να είναι η στάση του σχολείου στα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού, βίας, ρατσισμού κ.ά.; Πώς μπορεί να εμποδιστεί το σύστημα που δεν θέλει να βγαίνουν κοινωνικά μορφωμένοι πολίτες;

-- Κοινωνικά μορφωμένοι πολίτες σημαίνει ότι η κοινωνία και ο πολίτης έχει λόγο, μπορεί να διαφωνεί με πολιτικές, μπορεί να απεργεί, μπορεί να διεκδικεί, μπορεί να αναγνωρίζει την ανισότητα, την έλλειψη δικαιοσύνης, τις ρατσιστικές και φασιστικές συμπεριφορές, την ομοφοβία, τα σεξιστικά σχόλια κ.ά. Αρκετές φορές αυτό έμμεσα δεν μας επιτρέπεται και καταστέλλεται μάλιστα, π.χ. με τον τρόπο που προβάλλεται η επικαιρότητα από τα ΜΜΕ κ.ά. Με ανησυχεί λοιπόν ιδιαιτέρως αυτό το ζήτημα, ακούω τι γίνεται και στα σχολεία με τα θέματα του σχολικού εκφοβισμού, της βίας, του ρατσισμού κ.λπ. και απογοητεύομαι, και ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια που έχει καθιερωθεί και η τραπ «κουλτούρα» στα σχολεία. Τα παιδιά πολλές φορές δεν αντιλαμβάνονται τους στίχους που έχουν κάποια τραγούδια της τραπ μουσικής, γιατί, όπως αναφέρουν, ακούνε περισσότερο τον ρυθμό και όχι τα λόγια. Τα τραγούδια αυτά, όμως, μέσα από τους στίχους κακοποιούν τη γυναίκα, προτάσσουν ως αξία την πατριαρχία, το εύκολο χρήμα, τα ακριβά αυτοκίνητα και τις ουσίες. Νομίζω ότι θα ήταν καλό να ενισχυθούν σχετικές δράσεις ευαισθητοποίησης στα φαινόμενα αυτά από τους εκπαιδευτικούς στα σχολεία.

-- Εχεις πει ότι τραγουδάς στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ γιατί θεωρείς τιμή σου να απευθύνεσαι σε ανθρώπους υποψιασμένους, που αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή του λαού. Ομως και εσύ υπήρξες στα νεανικά σου χρόνια - και παραμένεις - ενεργό μέλος της κοινωνίας, θεωρώντας τη σιωπή ντροπή και συνενοχή. Πόσο ζωτικής σημασίας είναι η ευαισθητοποίηση, η αλληλεγγύη και η αντίσταση ειδικά σ' αυτήν την άγρια εποχή που ζούμε;

-- Σε όλα τα φεστιβάλ που έχουν και κοινωνικό χαρακτήρα θέλω να παίρνω μέρος, ιδιαίτερα όταν ξέρω ότι γίνεται με σκοπό την αφύπνιση της κοινωνίας, τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας, την υπεράσπιση θυμάτων που έχουν υποστεί βία, την ευαισθητοποίηση των πολιτών σε κοινωνικά ζητήματα κ.ά. Είναι αλήθεια ότι από τα νεανικά μου χρόνια προσπαθώ όσο μπορώ να είμαι ενεργή και να παίρνω θέση. Ιδιαίτερα ως ερμηνεύτρια, όμως, αισθάνομαι μεγαλύτερο χρέος μου να επικοινωνώ τις θέσεις μου με σεβασμό και χωρίς φόβο. Μπορεί έτσι να καταφέρω να βάλω κι εγώ ένα λιθαράκι για μια καλύτερη κοινωνία. Σίγουρα όταν παίρνουμε θέση δεν γινόμαστε αρεστοί σε όλους και όλες, αλλά νομίζω πως σίγουρα δεν γινόμαστε συνένοχοι στη συγκάλυψη μιας αλήθειας.

-- Ο κόσμος που ξέραμε γυρίζει ανάποδα. Οι πόλεμοι αφανίζουν τους λαούς, στην Παλαιστίνη γίνεται γενοκτονία και η κυβέρνηση της ΝΔ διατυπώνει την ανιστόρητη θέση περί «δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ», ενώ το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν τις κατοχικές δυνάμεις. Θεωρείς ότι πρέπει να εμπλακούμε σ' αυτό το μακελειό;

-- Ο κόσμος μάς εκπλήσσει συνεχώς, αρνητικά και απροκάλυπτα, ενώ το σαράκι της ενοχής μάς τρώει μέχρι το κόκαλο. Η ενοχή μας όμως είναι βάσιμη και προέρχεται, κατά τη γνώμη μου, από το γεγονός ότι άνθρωποι σφαγιάζονται, ολόκληρες οικογένειες αφανίζονται με τον πιο χυδαίο και ντροπιαστικό τρόπο και οι κυβερνώντες των κρατών κοιτάνε πώς θα κρατήσουν τις συμμαχίες τους και πως θα ικανοποιήσουν τα συμφέροντά τους. Αποποιούνται την ευθύνη γι' αυτά τα εγκλήματα, παρουσιάζοντάς τα ως απαραίτητες αμυντικές πολιτικές, και εμείς εκπροσωπούμαστε από αυτούς που μας βάζουν με ύπουλο τρόπο να συμμετέχουμε στο έγκλημα αυτό. Οσο δεν παίρνουμε θέση, δεν διεκδικούμε και δεν μιλάμε, γινόμαστε με έναν τρόπο συνένοχοι και αρχίζουμε να μοιάζουμε στο τέρας. Αυτήν τη στιγμή ο άμαχος πληθυσμός στη Λωρίδα της Γάζας φονεύεται και στοχοποιούνται ακόμα και νοσοκομεία, σχολεία, ασθενοφόρα και σπίτια αμάχων. Αυτές οι πρακτικές, πιστεύω, οδηγούν στην κανονικοποίηση του εκφασισμού των κοινωνιών. Δεν μπορούμε να μένουμε θεατές των γεγονότων, οφείλουμε να χτίζουμε κι εμείς τις δικές μας συμμαχίες: Συμμαχίες αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, με έναν κοινό εχθρό, τον φασισμό σε κάθε του μορφή.

-- Πώς σχολιάζεις τις κυβερνητικές «λύσεις» των αυξήσεων, των καλαθιών νοικοκυριού, των επιδομάτων για ανακούφιση κ.λπ., σε μια διαλυμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία;

-- Η διαλυμένη και φτωχοποιημένη κοινωνία μας τείνει να παρουσιάζεται συχνά από τους κυβερνώντες σχεδόν ως φυσικό φαινόμενο. Ετσι, κατά τη γνώμη μου επιδιώκεται η αδρανοποίηση του κόσμου, διασπείροντας και ενισχύοντας τον σκοταδισμό. Παράλληλα επιστρατεύονται «λύσεις» όπως τα καλάθια νοικοκυριού και τα διάφορα επιδόματα για ανακούφιση, που παραπλανούν και ευνουχίζουν τη σκέψη. Οταν μπαίνω σε ομάδες στο Facebook που αναφέρονται σε επιδόματα και βλέπω τα σχόλια των ανθρώπων, κατανοώ πώς φτάσαμε τελικά στο 41% (σ.σ. για τη ΝΔ) στις εκλογές. Βλέπεις ανθρώπους που ανυπομονούν να λάβουν το επίδομα και μπαίνουν κάθε τρεις και λίγο στον λογαριασμό τους για να δουν αν έχουν λάβει το market pass. Αυτά τα 60 περίπου ευρώ το τρίμηνο (ούτε 20 ευρώ τον μήνα) είναι η λύτρωσή τους και, από τον φόβο τους μη χάσουν και αυτά, ψηφίζουν το κόμμα που τους τα έχει εγγυηθεί. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι δεν συνειδητοποιούν πως δεν μπορούν ούτε να ζήσουν με αυτά τα χρήματα, αλλά ούτε να καλύψουν τις βασικές τους καθημερινές τους ανάγκες.

-- Τι συμβαίνει τις Παρασκευές του Νοεμβρίου στη μουσική σκηνή «Σφίγγα» και τι είναι το «Vinylio Λαϊκά»;

-- Τις Παρασκευές του Νοεμβρίου, στη μουσική σκηνή «Σφίγγα», ταξιδεύουμε μαζί στα μονοπάτια του παλιού καλού λαϊκού τραγουδιού, με αποσκευή μας βιώματα και συναισθήματα που μας συνοδεύουν διαχρονικά. Ο τίτλος της παράστασής μας είναι «Vinylio Λαϊκά», κι αυτό γιατί τα περισσότερα τραγούδια που θα πούμε δισκογραφήθηκαν και κυκλοφόρησαν την εποχή που το βινύλιο ήταν στο απόγειό του, δηλαδή τις δεκαετίες '70 - '80 - '90. Ραντεβού στις 24/11.