Εντονες είναι οι αντιδράσεις για την ξαφνική απόφαση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΕΣ) να προσχωρήσει στην ΠΟΘΑ, εμφανίζοντας μια δήθεν απόφαση του 2019.

Σκηνοθέτες με κείμενο που υπογράφουν καταγγέλλουν «τις ευτελείς μεθοδεύσεις του προέδρου και της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΕΣ, προκειμένου να εντάξουν (να "χώσουν" είναι ίσως πιο κατάλληλη λέξη στο πλαίσιο τέτοιων μεθοδεύσεων) την ΕΕΣ στην ΠΟΘΑ, αλλοιώνοντας τον χαρακτήρα και τους στόχους τόσο της ΠΟΘΑ ως εργατικού συνδικάτου όσο και της ΕΕΣ ως επαγγελματικού φορέα ανεξαρτήτως εργασιακών σχέσεων, όπως έχει ήδη καταγγείλει η παράταξη της "Δημοκρατικής Ενότητας Σκηνοθετών": Μια ομόφωνη απόφαση ΓΣ της ΕΕΣ του 2019 για συμμαχία με άλλους φορείς πλαστογραφείται σε επιστολή προς την ΠΟΘΑ στις 29/10/2021, εμφανιζόμενη, με πλήρη περιφρόνηση προς την ουσία της ομοφωνίας, ως δήθεν απόφαση ένταξης της ΕΕΣ σε αυτήν... Κατόπιν, τα μέλη της ΕΕΣ καλούνται σε έκτακτη ΓΣ στις 21/11/2021 προκειμένου να εγκρίνουν ή να απορρίψουν πρόταση ένταξης στην ΠΟΘΑ... Στη ΓΣ το θέμα της ημερήσιας διάταξης μετατρέπεται αυθαίρετα σε "επικύρωση" της ανύπαρκτης απόφασης του 2019... Τέλος, η ΓΣ - ενώ έχουν αποχωρήσει μια σειρά μελών προκειμένου να μη νομιμοποιήσουν τη λαθροχειρία - "επικυρώνει" με μια ανυπόστατη απόφαση του 2021 την ανύπαρκτη απόφαση του 2019».

Στη συνέχεια, όπως αναφέρουν, «ένας αριθμός μελών της ΕΕΣ προσέφυγαν, "χωρίς αυταπάτες", στη Δικαιοσύνη προκειμένου να μπει φραγμός στις παραπάνω μεθοδεύσεις.

Την 1/12/2021, κατά τη συζήτηση του αιτήματος προσωρινής διαταγής ενώπιον του δικαστηρίου, ο πρόεδρος ως εκπρόσωπος της ΕΕΣ προέβη διά των πληρεξούσιων δικηγόρων του σε χαρακτηρισμούς "άλλων εποχών", αποκαλώντας τα μέλη της ΕΕΣ που προσέφυγαν στη δικαιοσύνη "εξτρεμιστές", "ταραχοποιά στοιχεία", "κομμουνιστάς", μη παραλείποντας λεκτική επίθεση ακόμη και κατά του δικηγόρου των αιτούντων με νύξεις για την "ταραχοποιό δραστηριότητα" του... πατέρα του, γυρίζοντάς μας στην εποχή των "φακέλων" που διατηρούσαν και χρησιμοποιούσαν οι διάφορες κρατικές υπηρεσίες και μηχανισμοί.

Ο (με αποκλειστική ευθύνη του προέδρου της ΕΕΣ ως εκπροσώπου της ενώπιον των δικαστικών αρχών) ξεπεσμός στη ρυπαρότητα που σηματοδοτείται με αυτού του είδους την ορολογία, νοοτροπία και πρακτική, δεν αποτελεί παρά τον καρπό μιας κατάστασης που σιωπηρά βιώνει τα τελευταία χρόνια η ΕΕΣ, καθώς ο πρόεδρός της (με τη συναίνεση προφανώς της πλειοψηφίας του ΔΣ) έχει επιλέξει τη στελέχωση του νομικού του συμβουλίου με τον κ. Θοδωρή Δραβίλλα, διοικητή της ΕΥΠ από τις 19/7/2012 ως τις 30/1/2015, αλλά και νυν πρόεδρο ΔΣ του "Κέντρου Μελετών Ασφαλείας" (ΚΕΜΕΑ) που λειτουργεί υπό την εποπτεία του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη».

Την αντίδρασή της εκφράζει και η ΔΑΣ ΠΟΘΑ, σημειώνοντας επιπροσθέτως ότι «η ΕΕΣ όχι απλά περιλαμβάνει και κάποιους εργοδότες στο μητρώο της, όχι απλά είναι σύλλογος επαγγελματιών και όχι εργατικό σωματείο, αλλά έχει στην ιδιοκτησία της, η ίδια, εταιρεία παραγωγής (στο όνομα του προεδρείου), η οποία αναλαμβάνει να εκτελεί παραγωγές της Κρατικής Τηλεόρασης και μισθώνει, η ίδια, μέλη άλλων σωματείων που είναι μέλη της ΠΟΘΑ, ως εργαζομένους της! Ποιο πρωτοβάθμιο συνδικαλιστικό σωματείο άραγε το κάνει αυτό;».

Και συνεχίζει: «Το ζήτημα που τίθεται δεν είναι αν θα εγκρίνουμε στο συνέδριό μας, μετά από τους μεγαλειώδεις αγώνες που κάναμε, απλώς κάποιους "ξαφνικούς" αντιπροσώπους από έναν φορέα που δεν είναι σωματείο.

Δεν μιλάμε για αντιπροσώπους, αλλά για έναν στημένο μηχανισμό που θέλει να "φορεθεί" στην Ομοσπονδία μας.

Καλούμε όλα τα σωματεία και τους αντιπροσώπους να μην υποκύψουν σε εκβιασμούς, να μην υποβαθμίσουν αυτές τις εξελίξεις, να μην αθωώσουν αυτές τις μεθοδεύσεις, να μη "λερώσουμε" τους αγώνες που κάναμε».

«Δίνουμε πνοή στους αγώνες μας», τονίζει η ΔΑΣ, προσθέτοντας ότι «στις πιο δύσκολες στιγμές, οργανώσαμε τους πιο σημαντικούς αγώνες. Αυτοί αποτυπώνονται ακόμα και στον αριθμό των αντιπροσώπων για το Συνέδριο της ΠΟΘΑ, στις μαζικές διαδικασίες και αρχαιρεσίες. Ενώ στο προηγούμενο Συνέδριο το σύνολο των αντιπροσώπων ήταν 50, σήμερα μιλάμε για πάνω από 100».

Σημειώνει ότι «τα προηγούμενα χρόνια υπήρξαν σημαντικές εξελίξεις μέσα από τη δράση των σωματείων μας». Αναφέρονται χαρακτηριστικά η πάλη των ηθοποιών για υπογραφή Σύμβασης σε Εθνικό Θέατρο, ΚΘΒΕ, εμπορικό θέατρο, η υπογραφή σύμβασης στη Λυρική το 2020 πρώτη φορά μετά το 2009, οι αγώνες σε σχέση με την ψηφιακή άδεια χρήσης στους μουσικούς στην ΕΛΣ, το συγγενικό δικαίωμα. Οι αγώνες για την αποζημίωση ειδικού σκοπού, αλλά και ενάντια στον «τρομονόμο» και τη λογοκρισία στην Τέχνη, ενάντια στις συνθήκες που καλλιεργούν τον φόβο, τον εκφοβισμό, για να σπάσει η σιωπή απέναντι σε κάθε μορφή παρενόχλησης στο θέατρο. Σημειώνονται ακόμα η ανάπτυξη σημαντικού δικτύου αλληλεγγύης, η συνάντηση στον δρόμο του αγώνα με άλλους εργαζόμενους, οι απεργίες ενάντια στον νόμο - έκτρωμα Χατζηδάκη.

«Συνολικά, μπορούμε να πούμε ότι την προηγούμενη διετία το κύρος της Ομοσπονδίας ανέβηκε στα μάτια των συναδέλφων. Αυτό προήλθε από την αναβαθμισμένη, μαζική, πρωτόβουλη δράση κάποιων πρωτοπόρων σωματείων. Δεν είναι τυχαίο ότι τα σωματεία που μαζικοποιήθηκαν την τελευταία διετία, είναι αυτά που είχαν και τη μεγαλύτερη δράση, όπως π.χ. ο ΠΜΣ, το ΣΕΗ, το ΣΕΧΩΧΟ, το ΣΕΘΕΑ, ο ΣΜΒΕ, το ΣΕΕΛΣ».

Ενώ «η πείρα αυτή θα μπορούσε να είναι η καρδιά της Ομοσπονδίας και η βοήθεια προς τα σωματεία που την απαρτίζουν», αυτό δεν συμβαίνει, σημειώνει η ΔΑΣ και προσθέτει:

«Η σημερινή πλειοψηφούσα παράταξη "Ενωτική Κίνηση Θεάματος - Ακροάματος" είναι μακριά από ένα μαχητικό περιεχόμενο δράσης, άσχετα αν ακολουθεί κατά καιρούς τις κινητοποιήσεις των σωματείων. Εδώ και χρόνια βάδιζε στην πράξη σε μια λογική ότι ρεαλισμός είναι να μην ανεβάζουμε ψηλά τον πήχη, δηλαδή σε κάθε μεγάλο αγώνα τράβαγε το χαλί κάτω από τα πόδια των εργαζομένων (...) Η "ενότητα" που σε κάθε ευκαιρία διακήρυτταν τα στελέχη της ΠΟΘΑ, βρήκε εφαρμογή στις συναντήσεις με τις ενώσεις εργοδοτών (φανερές και κρυφές) που δεν αφορούσαν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων (...) Μέσα από την υποστήριξη των κωδίκων δεοντολογίας στα κρατικά θέατρα, με "μικροαλλαγές", καλούν τους εργαζόμενους να αποδεχτούν ακόμα μεγαλύτερο εκφοβισμό, λογοκρισία και έλεγχο από τις διοικήσεις των θεάτρων (...) Αντίστοιχη στάση κράτησαν και στην εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη. Στην αρχή λέγοντας ότι το μεγαλύτερο μέρος του δεν αφορά τους καλλιτέχνες. Να θυμίσουμε ότι στα κρατικά θέατρα έχουν έρθει ΚΥΑ εφαρμογής του νόμου Χατζηδάκη σε σχέση με την απεργία, στα σίριαλ το 10ωρο έχει γίνει 12ωρο με απλήρωτη υπερωρία, ενώ η διοίκηση του Εθνικού από πέρσι ακόμα είχε στα σκαριά πρόταση για ατομική διευθέτηση στις πρόβες. Σήμερα η "Ενωτική Κίνηση Θεάματος - Ακροάματος" πρωταγωνιστεί στην εφαρμογή του εξ αποστάσεως τρόπου λειτουργίας των Σωματείων, βασική πλευρά του νόμου Χατζηδάκη».

«Παλεύουμε για τις δικές μας μεγάλες νίκες», τονίζει η ΔΑΣ και το επόμενο διάστημα καλεί τα σωματεία να πρωτοστατήσουν:

- «Στην ενημέρωση, στην τήρηση των μέτρων υγιεινής και ασφάλειας σε κάθε πρόβα, σε κάθε γύρισμα, σε κάθε μαγαζί ή συναυλία. Σε κάθε πρόβα και χώρο δουλειάς να εξασφαλίζεται για όλους τουλάχιστον ένα rapid test με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας.

- Καμία μείωση μισθού, αμοιβής στο όνομα της πανδημίας. Να επεκταθεί το επίδομα ειδικού σκοπού στους συναδέλφους που γράφτηκαν μετά τις 10/01/21 και να συνεχιστεί για όλους.

- Διεκδικούμε Συλλογικές Συμβάσεις για τους εργαζόμενους στο οπτικοακουστικό (καλλιτέχνες και μη) και στο ελεύθερο θέατρο.

- Διεκδικούμε το συγγενικό, πνευματικό (όπου υπάρχει) δικαίωμα, την αμοιβή για κάθε ξεχωριστή άδεια χρήσης, σε ψηφιακές πλατφόρμες, τηλεόραση κ.ο.κ.

- Να μονιμοποιηθούν οι συμβασιούχοι στην ΕΡΤ, να επαναλειτουργήσει η Καμεράτα. ΣΣΕ για τους μουσικούς που δεν έχουν σταθερές εργασιακές σχέσεις.

- Επαναφορά του επιδόματος επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας στους εργαζόμενους των κρατικών θεάτρων με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου και ορισμένου χρόνου.

- Πρωτοστατούμε απέναντι σε κάθε κακοποιητική συμπεριφορά, παρενόχληση συναδέλφου. Παλεύουμε ενάντια στην εργασιακή ανασφάλεια, εύφορο έδαφος για κάθε είδους εκφοβισμό.

- Απαιτούμε το δικαίωμα στη δημιουργία στο διαδίκτυο και αλλού, χωρίς λογοκρισία.

- Διεκδικούμε δημόσια δωρεάν καλλιτεχνική εκπαίδευση που να καλύπτει τις πραγματικές μας ανάγκες, σε όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης.

- Συντονιζόμαστε με όλους τους φορείς στον χώρο του Πολιτισμού, με φοιτητικούς - σπουδαστικούς συλλόγους, με δεκάδες άλλα εργατικά σωματεία που έχουν κοινές αγωνίες, διεξάγουμε κοινούς αγώνες.

- Συμμετέχουμε στα συλλαλητήρια στις 16/12 ενάντια στον νέο προϋπολογισμό.

- Στα πανελλαδικά σωματεία να δημιουργήσουμε επιτροπές και παραρτήματα σε κάθε πόλη, όχι μόνο για να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στις εκλογές αλλά για να μπορούν να έχουν συλλογική εκπροσώπηση και διαδικασίες, να μπορούν να κινητοποιηθούν».

-- Η σπουδαία πορεία σου στην Τέχνη ξεκίνησε από μια λάθος οντισιόν. Σωστά;

-- Το «σπουδαία» ακούγεται πολύ πολύ βαρύ. Εμένα μου φτάνει που μπορούμε και μιλάμε για πορεία, για μια διαδρομή στον χρόνο. Και ναι, όντως ξεκίνησε από μια λάθος οντισιόν, με την έννοια ότι έψαχναν αγόρι και όχι κορίτσι. Εκανα ολόκληρο ταξίδι με το τρένο από τη Θεσσαλονίκη για να πάω στη λάθος οντισιόν. Με λυπήθηκαν όμως και με άφησαν να πάρω μέρος, για να με έχουν υπόψη τους σε κάποια άλλη περίπτωση. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι το λένε από ευγένεια, το έλεγαν αλήθεια όμως και πράγματι επικοινώνησαν μαζί μου λίγους μήνες μετά για μια άλλη δουλειά που έψαχναν... κορίτσι και αυτή ήταν τελικά η πρώτη μου παράσταση στην Αθήνα. Ηταν η υπέροχη Ξένια Καλογεροπούλου, που πάντα δείχνει μεγάλη στοργή στους νέους ηθοποιούς.

-- Διάβαζα προ ημερών tweets που σε αφορούσαν. Σ' ένα, κάποιος αναρωτιόταν: «Η Λουιζίδου πώς αντέχει να είναι τόσο συγκλονιστική σε ό,τι κάνει;». Θα δώσεις μια απάντηση;

-- Χα χα χα, εντάξει, μόνο χιουμοριστικά μπορώ να το πάρω, έτσι δεν είναι; Η αλήθεια είναι ότι το είδα το συγκεκριμένο tweet και πολλά άλλα θερμά που αφορούσαν τον «Βαρδιάνο» και οπωσδήποτε καταχάρηκα, με την έννοια ότι, με υπερβολή μεν, σε κάποιους ανθρώπους άρεσε πολύ η δουλειά μας. Ο κόσμος έτσι εκφράζεται στα social media και για το καλό και για το κακό, είναι σαν μια νέα γλώσσα, ένας νέος κώδικας που κινείται στα όρια της υπερβολής και της ακρότητας.

-- Πρέπει κανείς συνέχεια να υπενθυμίζει στον εαυτό του την ανάγκη του μέτρου, χωρίς όμως να δηλητηριάζει τη χαρά του. Είναι βέβαια δύσκολο...

-- Φέτος, βιώνεις μια μεγάλη επιτυχία με τις «Μάγισσες του Σάλεμ» στο θέατρο «Χορν» σε σκηνοθεσία Ν. Χανιωτάκη και με υπέροχους ρόλους στην τηλεόραση. Επαρκεί το 24ωρο; Προλαβαίνεις να ζήσεις;

-- Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως όχι. Εχω ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα φέτος, που με αναγκάζει να ζω με μια σκληρή πειθαρχία και οργάνωση, για να τα βγάλω πέρα, που δεν είναι πολύ του γούστου μου ούτε του χαρακτήρα μου. Μεγαλώνοντας προτιμώ πιο αργούς ρυθμούς και λιγότερες εντάσεις στην καθημερινότητά μου, αλλά περνάμε δύσκολα και περίεργα χρόνια που δεν μας επιτρέπουν τέτοιες πολυτέλειες, όπως ο χαλαρός ελεύθερος χρόνος. Για να μην είμαι και αχάριστη, όμως, με αποζημιώνει το γεγονός ότι παίρνω μέρος σε καλές δουλειές, με αγαπημένους συναδέλφους και που βρίσκουν τόση ανταπόκριση στον κόσμο.

-- Στις τρεις δεκαετίες στον χώρο, συμμετείχες σε επιτυχίες του θεάτρου, της τηλεόρασης και του σινεμά. Τι δεν έκανες ακόμη απ' αυτά που ονειρεύτηκες;

-- Νομίζω ότι η ζωή μού έφερε περισσότερα από όσα είχα διανοηθεί να ονειρευτώ. Τα πρώτα δέκα χρόνια δεν ήμουν καν σίγουρη ότι κάνω γι' αυτήν τη δουλειά, άργησα πολύ να πω «είμαι ηθοποιός». Σήμερα, μετά από 30 τόσα χρόνια, ονειρεύομαι μόνο συνεργασίες και ανθρώπους και να μη χάσω τον ενθουσιασμό που μου δημιουργεί αυτή η δουλειά.

-- Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να μην επαναπαυτείς στις πρώτες μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες («Απαράδεκτοι», «Καφέ της Χαράς» κ.ά.) και να ψαχτείς σε πιο δύσκολα πράγματα που θα βελτίωναν το ταλέντο σου και θα εμπλούτιζαν τις υποκριτικές σου δυνατότητες;

-- Παρακολουθώντας σε χρόνια, αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να παίξεις;

-- Υπάρχουν πολλά. Κανένας δεν μπορεί να κάνει τα πάντα, μας ορίζουν ένα σωρό παράγοντες, η εμφάνιση, η σωματοδομή, τα εκφραστικά μας μέσα, το timing. Ομως, ένα από τα πράγματα που λατρεύω σε αυτήν τη δουλειά, είναι ακριβώς αυτή η δυνατότητα που σου δίνει να δοκιμάσεις διαφορετικές ζωές και άλλους εαυτούς. Μόνο τα παιδιά και οι ηθοποιοί έχουμε αυτό το προνόμιο.

-- Σκέφτηκες ποτέ, από τις τόσο πολλές γυναίκες που τους έδωσες ζωή ερμηνεύοντάς τις, ποια θα επέλεγες να είναι αληθινή σου φίλη; Ποια αγάπησες περισσότερο και γιατί;

-- Δύσκολα μπορώ να είμαι αντικειμενική, έρχονται μπροστά χωρίς να το θέλω οι γυναίκες που με απασχολούν αυτήν την περίοδο. Θα ήθελα μια φίλη τόσο δυνατή και αφοσιωμένη σε αυτούς που αγαπάει, όσο η «Σκεύω» του «Βαρδιάνου». Θα 'θελα επίσης για φίλη μου μια τόσο έντιμη και ακέραιη γυναίκα, όπως η «Ελισάβετ Πρόκτορ» στις «Μάγισσες του Σάλεμ». Κι αν πρέπει να πάω στα πιο παλιά, θα διάλεγα τη «Χαρά Χάσκα» από το «Καφέ της Χαράς» γιατί ήταν Χαρά όνομα και πράμα κι ας ήταν όλη της η ζωή ένα χάος.

-- Οι Ελληνες καλλιτέχνες τα τελευταία χρόνια, αισθανθήκατε ποτέ ότι η στήριξη του Πολιτισμού και των ανθρώπων του είναι ψηλά στην ατζέντα κάποιου υπουργείου ή κυβέρνησης;

-- Είναι νομίζω αστείο να μιλάμε για στήριξη τη στιγμή που αγωνιζόμαστε ακόμα και για ένα στοιχειώδες νομικό πλαίσιο, Συλλογικές Συμβάσεις π.χ., πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα και πάει λέγοντας. Ηρθε ο Covid και δεν ξέραμε καν πόσοι και ποιοι είμαστε. Οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα παντρεύονται διά βίου το χάος και την ανασφάλεια, λες και πρέπει να τιμωρηθούν που συμβαίνει να αγαπάνε αυτό πάνω στο οποίο εργάζονται.

-- Ζούμε εδώ και καιρό σε μια κινούμενη άμμο. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει και δεν μπορούμε να φανταστούμε το τι έρχεται. Εσύ, σήμερα, υποψιάζεσαι το επόμενο βήμα της Ιστορίας;

-- Δεν τολμώ να το υποψιαστώ. Ενας τεράστιος φόβος έχει απλωθεί πάνω από όλα, τη ζωή, την υγεία, τη δουλειά, τον πλανήτη κι ο φόβος βγάζει από τον άνθρωπο τα χειρότερα ένστικτά του. Νομίζω είτε το θέλουμε είτε όχι θα αναγκαστούμε, ως ανθρωπότητα εννοώ, να επαναπροσδιορίσουμε αυτά που θεωρούμε δεδομένα και να αμφισβητήσουμε βασικές επιλογές μας. Και να απολογηθούμε στους νεότερους βεβαίως.

-- Υπάρχουν φορές που διαπιστώνεις να προσπαθούν να μας πείσουν πως είναι ρεαλισμός η υποταγή, η προσαρμογή στα ελάχιστα και η παραίτηση απ' τις απαιτήσεις για μια καλύτερη ζωή; Τι, κατά τη γνώμη σου, ακυρώνει τις δυνατότητες για σύγχρονους όρους δουλειάς και ζωής;

-- Αυτό που ορίζουμε ως ρεαλισμό στις μέρες μας είναι ότι όποιο θέμα και να θέσεις, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση θα σου δοθεί με όρους οικονομικούς. Κινεί την αγορά, άρα είναι ΟΚ, είναι θεμιτό και καλώς συμβαίνει. Σε αυτήν τη συνθήκη, μοιραία δεν μπορούμε να μιλάμε για καλύτερη ζωή και για αξιοπρεπή εργασία, αλλά γιατί πρέπει να εξισώσουμε τον ρεαλισμό με τον εκχυδαϊσμό της ανθρώπινης ύπαρξης;

-- Αισθάνεσαι ασφαλής από τον τρόπο που γίνεται η διαχείριση της πανδημίας; Συμφωνείς πως το εμβόλιο πρέπει να πάψει να χρησιμοποιείται ως εμπόρευμα αλλά ως όπλο για την προστασία της υγείας;

-- Δεν καταλαβαίνω τίποτα πια σε σχέση με την πανδημία. Εχει προκύψει κι αυτός ο αρρωστημένος διχασμός και ειλικρινά διστάζω να πω το οτιδήποτε γιατί ακούω καθημερινά πράγματα τρελά. Εκ του αποτελέσματος δεν μπορούμε να μιλάμε για σωστή διαχείριση, με 100 θανάτους τη μέρα και με τόσα πισωγυρίσματα, συνεχή μέτρα που διορθώνουν άλλα μέτρα και που πάλι δεν επαρκούν. Οσο για το εμβόλιο, αυτή ακριβώς είναι η διαφορά όταν μιλάμε για πανδημία, ότι δηλαδή αν συνεχίζει να υπάρχει σε μια γωνίτσα του πλανήτη, συνεχίζει να υπάρχει σε όλο τον πλανήτη. Οσο θα υπάρχει σε μια χώρα της υποσαχάριας Αφρικής, ο δυτικός άνθρωπος δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Αυτό νομίζω απαντάει στο τι νομίζω για την πατέντα.

-- Λίγο πριν από την εκπνοή του 2021, καταγράφηκε η 16η γυναικοκτονία στη χώρα. Σε ποιο έδαφος πιστεύεις πως αναπτύσσονται τέτοια φαινόμενα;

-- Φαντάζομαι πως η δολοφονία, η σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός ευδοκιμούν στο «δίκαιο» που επιβάλλει η σημερινή κοινωνία της εκμετάλλευσης. Στο ίδιο έδαφος που γεννιούνται η αλαζονεία, η υποτίμηση της φίλης ή του φίλου, του συναδέλφου, του συντρόφου, η απαξίωση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η υποτίμηση της ίδιας της ανθρώπινης ζωής και από τα δύο φύλα. Τίποτα, όμως, δεν πρόκειται να αντιμετωπιστεί ριζικά αν δεν υπάρξει ολόπλευρη κοινωνική προστασία και στήριξη των γυναικών, που εκτός των άλλων θα αποτρέπει τους δράστες να δρουν ανενόχλητοι.

-- Τι σε δίδαξε το θέατρο τα τελευταία χρόνια;

-- Οτι το ομαδικό επίτευγμα είναι πολύ πιο σημαντικό από το ατομικό. Και πιο απολαυστικό!

«Οι Μάγισσες του Σάλεμ», του Αρθουρ Μίλερ, παρουσιάζονται στο θέατρο «Δημήτρης Χορν».

Μετάφραση - σκηνοθεσία: Νικορέστης Χανιωτάκης. Παίζουν: Νικήτας Τσακίρογλου, Ακης Σακελλαρίου, Ρένια Λουιζίδου, Ιωάννα Παππά, Γιάννης Καλατζόπουλος, Μελίνα Βαμβακά, Γεράσιμος Σκαφίδας, Θωμάς Γκαγκάς, Κατερίνα Νικολοπούλου, Ισιδώρα Δωροπούλου, Μαρία Μοσχούρη, Αντουανέτα Παπαδοπούλου, Δανάη Ομορεγκιέ - Νεάνθη.