Παρακολουθούμε ένα καλοκαίρι δυο κοριτσιών στην προεφηβεία, που ξαφνικά η ζωή τους ήρθε τα πάνω κάτω, καθώς η μάχη που χρειάζεται να δώσει ο πατέρας τους που βρίσκεται στο νοσοκομείο, τις αναγκάζει να το περάσουν στο χωριό της μητέρας τους, μαζί με έναν παππού που καλά καλά δεν γνωρίζουν. Η Λήδα και η Ηρώ, όμως, πολύ γρήγορα αρχίζουν να δένονται με το χωριό και με τους ανθρώπους, που έχουν να πουν τόσες ιστορίες... Ανακαλύπτουν ένα παλιό ημερολόγιο της μαμάς τους και μέσα από τις σελίδες του μαθαίνουν πράγματα για την οικογένειά της που αγνοούσαν. Ανακαλύπτουν ιστορίες που είναι ψηφίδες ζωής, κομμάτια του εαυτού της μητέρας τους, του παππού τους, της γιαγιάς που δεν γνώρισαν. Κάνουν φίλους, ερωτεύονται, εξοικειώνονται με τη φύση, χαίρονται με τα ζώα, απολαμβάνουν τα κηπευτικά και τη ζωή του χωριού, μοιράζονται όνειρα, ευχές, παιχνίδια και περιπέτειες. Περιδιαβαίνουν - κι εμείς μαζί τους - σε πλευρές της ιστορίας του τόπου την περίοδο του πολέμου, ενώ μαθαίνουν και για τοπικούς θρύλους, όπως για τη... μαγική βελανιδιά, στο δύσβατο φαράγγι, κοντά στη λίμνη, που τα κλαδιά της γίνονται ιαματικά χρυσά κουπιά στο ολόγιομο φεγγάρι...

Με τη μαεστρία των «δασκάλων» του είδους, θυμίζοντάς μας εφηβικά ταξίδια στα βιβλία της Αλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρή, η Μαρία Παπαγιάννη μιλάει, με την τρυφερότητα που πάντα τη διακρίνει, για τη δύναμη της φιλίας, της αγάπης, την ανάγκη τού να μοιράζεσαι, γιατί «καμιά φορά, το "μαζί" είναι όλες οι γλώσσες κι όλοι οι καιροί»...

Η ίδια αφιερώνει το βιβλίο στα παιδιά και τα εγγόνια του Θάνου Μικρούτσικου: «Στους 7 νάνους σου, αγάπη μου, Διδώ, Θάνο, Ελλη, Στεργιούτσο, Ιάντα, Κόκα, Σέλα»...

Η Μαρία Παπαγιάννη είναι υποψήφια για το Διεθνές Βραβείο H.C. Andersen 2022 και πρέσβειρα για το Παιδικό Βιβλίο για τη διετία 2021 - 2022.

Η επιστροφή των γλυπτών και η αποκατάσταση του Παρθενώνα της Ακρόπολης των Αθηνών, ως ένα ενοποιημένο μνημείο στον τόπο της δημιουργίας του, σημαίνει σεβασμό προς την αξία και τον συμβολισμό του μνημείου και αποκατάσταση μιας παλιάς και συνεχιζόμενης αδικίας, καθώς τα γλυπτά κρατούνται παρανόμως στο Βρετανικό Μουσείο ως αποτέλεσμα εκτεταμένης κλοπής από τους Βρετανούς με την άδεια των Οθωμανών κατακτητών, πριν από περίπου δύο αιώνες. Ολα τα χρόνια που η Μ. Βρετανία ήταν μέλος της ΕΕ, η τελευταία δεν πήρε καμία πρωτοβουλία για την επιστροφή των γλυπτών στην Ελλάδα. Αλλά και τώρα, που έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία αποχώρησης της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, δεν προτίθεται να πράξει κάτι διαφορετικό, ούτε καν να διατυπώσει άποψη σχετικά με το θέμα.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απάντησε ότι σύμφωνα με την Οδηγία 2014/60/ΕΕ μπορεί να διαθέσει νομικά μέσα για την επιστροφή των πολιτιστικών αγαθών που έχουν απομακρυνθεί παράνομα από το έδαφος κράτους - μέλους από την 1η Γενάρη 1993 και μετά. Είναι προφανές ότι η ΕΕ «νίπτει τας χείρας της», χρησιμοποιεί το πρόσχημα της νομοθεσίας για να αποφύγει τη σαφή τοποθέτηση για το θέμα και τη λήψη πρωτοβουλιών.

Το νομοθετικό πλαίσιο είναι γνωστό και προφανές. Το αίτημα που διατυπώνεται στην Ερώτηση δεν επιζητά νομικές συμβουλές, αλλά προκαλεί μια καθαρή πολιτική απόφαση που θα αποδίδει δικαιοσύνη στην ιστορική και επιστημονική απαίτηση να επιστρέψουν τα γλυπτά στον φυσικό τους χώρο, να συνενωθούν με ό,τι είναι αναπόσπαστα δεμένα στην Ακρόπολη των Αθηνών.

Η αντιμετώπιση του θέματος με αυτόν τον τρόπο πιστώνεται όχι μόνο στην ΕΕ αλλά και στις ελληνικές κυβερνήσεις όλων των τελευταίων χρόνων που υπονομεύουν το αίτημα της επιστροφής των γλυπτών, όταν μιλούν για «δανεισμό» και ανταλλάγματα. Εξηγείται, βεβαίως, η στάση αυτή, καθώς η κυρίαρχη αντίληψη για την πολιτιστική κληρονομιά είναι η αγοραία, προς χάριν του κέρδους και όχι ως ο συνδετικός κρίκος του παρόντος με το ιστορικό παρελθόν, ως πηγή γνώσης και πνευματικής μόρφωσης και καλλιέργειας του λαού. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η εισπραξιμότητα, η πολιτιστική κληρονομιά θεωρείται οικονομικό «φιλέτο». Ετσι εξηγείται ο κυνισμός των εκπροσώπων του Βρετανικού Μουσείου που δεν θα μπορούσαν να στερηθούν τα έσοδα από τα εκθέματα, αλλά και οι παλινωδίες των ελληνικών κυβερνήσεων.

Ο Νίκος Θεοδωράκης εμφανίζεται για πρώτη φορά σε μια πολύ ιδιαίτερη διαδικτυακή συναυλία - αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη σε παγκόσμια live streaming μετάδοση, το Σάββατο 13 Φλεβάρη (η συναυλία θα είναι διαθέσιμη για 48 ώρες). Συμμετέχει ορχήστρα από 9 εξαιρετικούς μουσικούς, με μαέστρο τον Τεό Λαζάρου, στενό συνεργάτη του συνθέτη επί 14 χρόνια.

Τιμή εισιτηρίου 5 ευρώ

Προπώληση και πληροφορίες στη σελίδα https://page.inplayer.com/mikisradio/

Μέρος των εσόδων θα διατεθεί στον σύλλογο «Φλόγα».

Συντελεστές: Νίκος Θεοδωράκης: Τραγούδι. Νατάσα Μωυσόγλου: Τραγούδι, φωνητικά. Τεό Λαζάρου: Διεύθυνση ορχήστρας, κιθάρα, φωνητικά. Γιώργος Αναστασόπουλος: Πιάνο. Αρετή Κοκκίνου: Κιθάρα. Λευκή Κολοβού: Βιολοντσέλο. Αγγελος Κουλούρης: Κοντραμπάσο. Λευτέρης Λαζάρου: Μπουζούκι. Θέμης Μαρτέκας: Κρουστά. Καλλικράτης Μπουρδάρας: Βιολοντσέλο. Γιάννης Τόλιος: Μπουζούκι. Σκηνοθεσία, βιντεοσκόπηση: Αντώνης Τσάβαλος, Παραγωγή: Vivace Productions

Θυμίζουμε ότι το νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ έχει ήδη συζητηθεί στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής και την Τρίτη αναμένεται να μπει στην Ολομέλεια. Πέρα από τα όσα αντιδραστικά προβλέπει για τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ, το νομοθέτημα ενσωματώνει στην ελληνική νομοθεσία την Οδηγία της ΕΕ «σχετικά με την παροχή υπηρεσιών οπτικοακουστικών μέσων», η οποία, με τα γνωστά προσχήματα και τις έννοιες - «λάστιχο» περί «υποκίνησης σε βία» κ.λπ., προβλέπει τη φίμωση κάθε ριζοσπαστικού και προοδευτικού έργου.

Η πρώτη αντίδραση ήρθε την περασμένη Τρίτη, όταν έγινε συγκέντρωση σκηνοθετών στη Βουλή, οι οποίοι διαμήνυσαν ότι «η Τέχνη δεν είναι δημόσια απειλή!», ενώ μυριόστομη ήταν η καταδίκη του αντιδραστικού νομοθετήματος στη μαζικότατη παγκαλλιτεχνική κινητοποίηση της περασμένης Πέμπτης:«Καταστολή, φακέλωμα και τρομοκρατία - Αυτή είναι της Ευρώπης η δημοκρατία», «Μας τρομοκρατούν για να υποταχθούμε, με οργάνωση και αγώνα να αντισταθούμε». Η κινητοποίηση κατέληξε στη Βουλή και επέδωσε το σχετικό ψήφισμα με τις χιλιάδες υπογραφές που συγκεντρώνει.

Αυτή η ταχύτατη και μεγάλη ανταπόκριση που βρήκε το ψήφισμα ενάντια στη νέα αυταρχική επίθεση της κυβέρνησης την ανάγκασε σε αναδίπλωση, που όμως δεν αλλάζει την ουσία των ρυθμίσεων που φέρνει στο νομοσχέδιο για τα ΜΜΕ.

Συγκεκριμένα, το άρθρο 8 τροποποιείται ώστε να μην παραπέμπει απευθείας στις διατάξεις του ευρωπαϊκού «τρομονόμου», και αφαιρούνται από αυτό η 2η παράγραφος και η απευθείας σύνδεση με το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα (ΠΚ). Ταυτόχρονα όμως διατηρείται η ουσία της λογοκρισίας καλλιτεχνικών και γενικότερα προβαλλόμενων οπτικοακουστικών έργων, διατηρώντας την 1η παράγραφο στο άρθρο 8, η οποία ορίζει ότι απαγορεύεται το οπτικοακουστικό υλικό να εμπεριέχει «υποκίνηση σε βία ή μίσος εναντίον ομάδας ανθρώπων ή μέλους ομάδας, ιδίως λόγω φύλου, φυλής, χρώματος, εθνοτικής καταγωγής, ιθαγένειας ή κοινωνικής προέλευσης, γενετικών χαρακτηριστικών, γλώσσας, θρησκείας ή πεποιθήσεων, ιδιότητας μέλους εθνικής μειονότητας, γέννησης, αναπηρίας, ηλικίας ή σεξουαλικού προσανατολισμού». Επιπλέον, η κυβέρνηση έκανε λόγο για τροποποιήσεις στο άρθρο 32, όπου εξειδικεύονται τα παραπάνω, αλλά ακόμα δεν έχει δώσει στη δημοσιότητα τη σχετική επαναδιατύπωση.

Και μπορεί να αφαιρέθηκε η ευθεία σύνδεση με το άρθρο 187 του ΠΚ, που περιγράφει τις προβλεπόμενες ποινές του «τρομονόμου» όπως τροποποιήθηκαν το 2019 και ισχύουν, ωστόσο αντίστοιχες αναφορές και διατάξεις περιλαμβάνονται και σε άλλα άρθρα του ΠΚ, για διέγερση δημόσια σε απείθεια κατά των νόμων (183) κ.ά., που είναι σε ισχύ και μπορούν να βρουν την έκφρασή τους στη φίμωση του καλλιτεχνικού έργου.

Αναλυτικά στο ψήφισμα που συνυπογράφουν χιλιάδες καλλιτέχνες και φορείς, απαιτώντας την απόσυρση όλων των επίμαχων διατάξεων, σημειώνεται:

«Το Bella Ciao #απαγορεύεται - Η Guernica #απαγορεύεται - Το 1900 #απαγορεύεται.

Αυτές τις μέρες συζητιέται στη Βουλή νομοσχέδιο για την ενσωμάτωση της τροποποιημένης ευρωπαϊκής Οδηγίας για την παροχή υπηρεσιών στον οπτικοακουστικό τομέα.

Στο νομοσχέδιο αυτό (άρθρο 8) εμπεριέχεται και εμπλουτίζεται ο ευρωπαϊκός τρομονόμος (άρθρα 187α, 187β - κυρώθηκε στη Βουλή το 2019). Με βάση το άρθρο 8 απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό - καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιονδήποτε χρήστη "να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα".

Η πραγματικότητα για την εφαρμογή του τρομονόμου και στην Τέχνη δεν παίρνει παρερμηνείες.

Στην Ισπανία, με βάση αντίστοιχη νομοθεσία, έχουν γίνει 76 διώξεις (πολλές από αυτές αφορούν καλλιτέχνες). Σε αρκετούς έχουν αποδοθεί ποινές φυλάκισης. Στίχοι τραγουδιού που λένε "Δεν θα καταφέρουν να με λυγίσουν", απέναντι στις ειδικές δυνάμεις, θεωρούνται έως και "ωραιοποίηση της τρομοκρατίας"!

Στη Γερμανία, από το 2019 και έπειτα, μουσικοί, συγγραφείς, εικαστικοί, ακαδημαϊκοί έχουν διωχθεί με βάση τον τρομονόμο, γιατί μέσα από το έργο τους κάνουν κριτική ενάντια στην πολιτική του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστίνιους!

Ο τρομονόμος υιοθετήθηκε στη χώρα μας και μέσα στον νέο Ποινικό Κώδικα (που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ και διατηρεί η ΝΔ) και δίνει ποινές φυλάκισης από 3 σε 5 χρόνια για "δημόσια απειλή" μέσω διαδικτύου.

Την ίδια στιγμή, ο τρομονόμος αναφέρει γενικόλογα "αδικήματα γενικής διακινδύνευσης", "κατά της κοινής ειρήνης".

Αποδεικνύεται πως το γενικότερο κυβερνητικό έργο έντασης του αυταρχισμού και της καταστολής τούς αφορά όλους, το ίδιο το λαϊκό κίνημα, τους φοιτητές, το καλλιτεχνικό έργο, τους ίδιους τους καλλιτέχνες!

Με βάση το "νομοσχέδιο Λιβάνιου", πρώην "Πέτσα", το υλικό που αναρτάται στο διαδίκτυο όχι απλά θα λογοκρίνεται, θα "κατεβαίνει", αλλά ο δημιουργός του, ο χρήστης θα διώκεται ποινικά.

Να αποσυρθεί άμεσα το απαράδεκτο άρθρο 8 του "νομοσχεδίου Λιβάνιου", πρώην "Πέτσα"!».

Σωματεία και φορείς συνεχίζουν να συζητούν και να αναδεικνύουν τις απαράδεκτες αυτές διατάξεις και στο πλαίσιο αυτό αίσθηση έχει προκαλέσει το κείμενο της «Εργατικής Ομάδας Stand-Up Κωμικών και Ηθοποιών Improv», που καταδικάζοντας τον νέο «τρομονόμο» σημειώνει μεταξύ άλλων:

«Ο νόμος είναι επίτηδες τόσο γενικόλογος, ώστε το κράτος να αποφασίζει το ίδιο τι συνιστά όχι μόνο τρομοκρατία και βία αλλά και τι υποκίνηση σε αυτά. Στον φανταστικό κόσμο των κειμένων μας, πάντως, πολλές φορές έχει πέσει το πολίτευμα, έχουν λιντσαριστεί πολιτικοί, έχει καταστραφεί η κοινωνία και έχει επικρατήσει ατελείωτο χάος. Δίνουμε άραγε έμπνευση για καταφυγή σε βία έτσι; Aναρωτιόμαστε αν μια κυβέρνηση που με το ζόρι δέχεται την κριτική χωρίς να τη μετασχηματίσει σε πύρινο πολιτικό λόγο αυτοχτυπήματος στην πλάτη, θα δεχτεί και λίγη σάτιρα ή αν θα αποφασίσει ότι υποκινούμε τη βίαιη αφαίρεση ψήφων της από το εκλογικό σώμα. Γνωρίζουμε ήδη ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί επιλεκτικά, στοχεύοντας, όπως πάντα, την εργατική τάξη και τους αδύναμους. Δεν θα το ρισκάρουμε. Θα προτιμήσουμε να μπλοκάρουμε το νομοσχέδιο.

Στην Ισπανία, όπου υπάρχει παρόμοια νομοθεσία, ο ράπερ Pablo Hasel ήδη διώκεται για τους αγωνιστικούς του στίχους και επειδή "προσέβαλε το στέμμα". Εμείς ξέρουμε ότι ένας γελωτοποιός αξίζει μόνο όταν απειλείται με αποκεφαλισμό από τον βασιλιά. Ειδάλλως, είναι αυλικός»...