Μαζί τους θα βρεθεί η Νατάσσα Μποφίλιου, με τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο στο πλευρό της, σε μια ξεχωριστή, ηλεκτρισμένη παράσταση, γεμάτη πάθος, έμπνευση και ανατροπές.

Ωρα έναρξης: 7 μ.μ.

Οδηγίες πρόσβασης:

Ο χώρος του «Green Theater» είναι εύκολα προσβάσιμος από μεγάλες πόλεις και έχει ευκολία στάθμευσης. Απέχει 1 ώρα από την Αθήνα, 1 ώρα και 30 λεπτά από Πάτρα και Καλαμάτα, ενώ από την Κόρινθο μόλις 25 λεπτά. Για τη διευκόλυνση της συμμετοχής οι Οργανώσεις της ΚΝΕ δρομολογούν πούλμαν, ως εξής:

• Αθήνα: Αναχώρηση στις 5.30 μ.μ. από την πλατεία Καραϊσκάκη (Μεταξουργείο). Τηλέφωνο επικοινωνίας για κρατήσεις θέσεων: 6972.386.311
• Κόρινθος - Αγιοι Θεόδωροι. Τηλέφωνο επικοινωνίας για κρατήσεις θέσεων: 6978.597.699
• Καλαμάτα. Τηλέφωνο επικοινωνίας για κρατήσεις θέσεων: 6979.904.855
• Ναύπλιο. Τηλέφωνο επικοινωνίας για κρατήσεις θέσεων: 6975.907.389

-- Πιστεύω πως αυτή η γυναίκα πέρασε και μου άφησε ένα ανεξίτηλο ίχνος, με όλα αυτά που μου είπε και θυμάμαι πάντα. Είχε ένα συγκινητικό ενδιαφέρον για ό,τι και αν έκανα. Ηθελε να είναι πάντοτε παρούσα. Δούλευα τότε στο ισόγειο του σπιτιού της. Είχε έναν δικό της τρόπο να δείχνει το ενδιαφέρον της και να είναι προστατευτική επάνω στη δουλειά μου. Απόλυτη στις πεποιθήσεις της, πίστευε πως μες στον άγριο χώρο που έχει να κάνει με την Τέχνη και ιδιαίτερα την τέχνη του θεάτρου, επιβιώνει και αξίζει να επιβιώσει μονάχα το αληθινό ταλέντο. Αυτό - αν υπάρχει - αποτελεί το μοναδικό όπλο του καλλιτέχνη. Μ' αυτό θα απαντήσει, μ' αυτό θα υπερισχύσει, μ' αυτό θα ενθουσιάσει. Οταν με γνώρισε, επέστρεφε από μια εκπληκτική καριέρα. Ολα όσα μου έλεγε ήταν κατασταλάγματα που έβγαιναν από την εμπειρία μιας θαυμαστής ζωής. Ηταν κυριολεκτικά μία συσσώρευση πολύτιμων αναφορών. Υπήρξε και είναι ακόμη μια γυναίκα δυνατή, περήφανη και όμορφη, που στόχευσε στα πολύ ψηλά και κατέκτησε τον κόσμο. Σ' άλλους καιρούς, μάλιστα, πολύ πιο σκληρούς για τη γυναίκα. Μοιάζει αδιανόητο κι όμως συνέβη: Πώς να μείνεις ασυγκίνητος από το θάρρος και τη δύναμή της; Αυτό, από μόνο του, μας λέει πως όλα τελικά είναι στο χέρι μας και ότι όλα τα μπορούμε.

-- Και όλα αυτά, διατηρώντας την ταπεινότητα και τη σεμνότητά της...

-- Ακριβώς. Υπάρχει μία απλότητα στους τρόπους και στη συμπεριφορά της Ειρήνης. Οποιος κι αν είσαι, ποτέ δεν σου μιλάει αφ' υψηλού. Της άρεσε να κάνουμε παρέα με εργάτες, με τεχνικούς, με χωρικούς, με ράφτρες. Ανοίγαμε κουβέντες πάντοτε μαζί τους. Πάντοτε έρχονται στο μυαλό μου αυτά που μου 'λεγε. «Προσπάθησε στο θέατρο να δίνεις χρόνο στη δουλειά που καταπιάνεσαι να κάνεις, όπως οι λαϊκοί τεχνίτες». Υπονοώντας την ολόψυχη κατάθεση του χρόνου σου πάνω στο αντικείμενο που αγαπάς.

-- Είμαι σαράντα χρόνια δάσκαλος. Τα αγαπάω τα παιδιά και αισθάνομαι ότι κι εκείνα μ' αγαπούν. Μοιάζουν με άγραφα χαρτιά. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα μπορείς να τα σημαδέψεις με λέξεις και με συμπεριφορές. Στεναχωριέμαι όταν διαβάζω ότι γίνονται τέτοια πράγματα που αληθινά δεν τα χωράει το μυαλό μου. Γίνονταν, όμως, πάντα, από όσο εγώ θυμάμαι. Πάντα οι κουίντες και τα καμαρίνια έκρυβαν μυστικά. Οι ηθοποιοί ζουν για πολύ καιρό μαζί, σε λίγα τετραγωνικά. Πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο και ως εκ τούτου προκύπτουν εύκολα συγκρούσεις και ποικίλες καταστάσεις. Μοιάζει με έναν μικρόκοσμο ολόκληρο το θέατρο, που μέσα του εναλλάσσονται μίση κι αγάπες, πάθη και καλοσύνες, γκρίνιες, καβγάδες κι έρωτες και βέβαια ακραίες συμπεριφορές. Ενα βιβλίο ολόκληρο μπορεί ένας μελετητής να γράψει επάνω στις εκρήξεις των μεγάλων σκηνοθετών του θεάτρου μας, κατά τη διάρκεια των προβών. Η δική μου δουλειά είναι μάλλον παράμερα. Είμαι συνέχεια στα συνεργεία και στα εργαστήρια, με μοναδική σκέψη να είναι όλα έτοιμα πολύ πριν ανεβεί το έργο. Και είναι. Αυτό είναι η αιτία που δεν παίρνω χαμπάρι από πράγματα που συμβαίνουν. Ομως, με ενοχλεί πάρα πολύ που τόσα ονόματα εμπλέκονται σ' αυτές τις ιστορίες. Μακάρι να τελειώσει γρήγορα όλο αυτό, που τελικά αφήνει μια βαθιά πληγή στο θέατρο και ν' αποδοθεί δικαιοσύνη.

-- Στο λεύκωμά σας «Ενδύματα και διηγήματα» εκτός από τις 250 παραδοσιακές φορεσιές του 19ου αιώνα και τα σχέδια με μολύβι και τέμπερες υπάρχουν και 23 διηγήματά σας. Ιστορίες για πολέμους, γάμους, θανάτους, γέννες, έρωτες και φονικά... Και παραμυθάς λοιπόν;

-- Στο λεύκωμα αυτό προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου και να ξαναγράψω διηγήσεις που άκουγα από τις γυναίκες που αποσπερίζαν στα πεζούλια της πατρίδας μου, σαν ήμουνα παιδί. Προσπάθησα να πάω ίσως ακόμα πιο μακριά, να ακούσω στον αέρα τις προγιαγιάδες τους που τους τα λέγανε. Και έτσι θέλησα, γράφοντας, να ζωντανέψω μια αμετάκλητα απολεσθείσα εικόνα της ελληνικής ζωής. Μια εικόνα που βοηθάει τις πολυάριθμες λαϊκές φορεσιές που έψαξα, βρήκα και ζωγράφισα, να ξαναβρεθούν μες στο δικό τους χωροχρόνο, δίπλα στα διηγήματα που περιγράφουν γάμους, κηδείες, γέννες και φονικά ώστε να γίνει κατανοητό γιατί τότε ήταν οι άνθρωποι ντυμένοι έτσι. Καταλαβαίνουμε αμέσως, δηλαδή, γιατί τα ρούχα ήταν τόσο σεμνά, καταλαβαίνουμε ότι έχουν κάτι να μας πουν τα χρώματα, οι στολισμοί, τα σύμβολα, αλλά και τα χτενίσματά τους. Σκέφτηκα ότι είναι μεγάλη αμαρτία να χαθούν και χρόνια ολόκληρα έψαχνα παντού και εντόπιζα τεκμήρια με φορεσιές. Σχεδίασα περίπου 250 φορεσιές, όχι μονάχα αυτές που έχουν διασωθεί και ξέρουμε, αλλά και άλλες, άγνωστες, χαμένες, που τις φορούσαν Ελληνες που έμεναν σε άλλες χώρες. Νομίζω ότι είναι ένα χρήσιμο βιβλίο, γιατί μας βοηθάει να κατανοήσουμε τον πλούτο και την ομορφιά που έχουν διαχρονικά οι φορεσιές των Ελλήνων. Ακόμα και στις μέρες μας οι φορεσιές αυτές διδάσκουν και εμπνέουν τους νέους δημιουργούς με την πρωτοτυπία και τους ευφάνταστους τρόπους κατασκευής τους.

-- Σας δημιουργεί διάθεση για έμπνευση αυτή η χώρα σήμερα; `Η μέσα σ' αυτήν τη δυστοπία που βιώνουμε (φτώχεια, ακρίβεια, τουρκική προκλητικότητα, εμπλοκή στον πόλεμο κ.λπ.) αισθάνεστε αμήχανος ή θυμωμένος;

-- Οντως βιώνουμε μεγάλη δυστοπία και όντως αισθάνομαι κι αμήχανος και συχνά θυμωμένος. Ποιος θα πίστευε πως θα ξαναβρισκόταν η Ευρώπη μέσα σε έναν πόλεμο. Μακάρι να έρθει η στιγμή που το κακό θα καταλαγιάσει. Είναι ντροπή για ολόκληρη την ανθρωπότητα να διαιωνίζονται έτσι οι πόλεμοι σε τόσα μέρη, σε όλο τον πλανήτη, κάτω από γελοίες πολιτικές αποφάσεις. Τίποτα δεν άλλαξε δυόμισι χιλιάδες χρόνια από τη στιγμή που ο Ευριπίδης ύψωσε την αντιπολεμική κραυγή του γράφοντας τις «Τρωάδες» του. Κι εδώ είναι σίγουρο πως η Τέχνη θα δώσει ηχηρό «παρών». Ολοι ξέρουμε πως τα βάσανα των ανθρώπων είναι για την Τέχνη μέγα σημείο εκκίνησης. Οι αντιξοότητες σπρώχνουν τον καλλιτέχνη να αρθρώσει λόγο μέσα από τη δική του δύναμη. Με έναν στίχο, μια πινελιά, μια λέξη, ένα τραγούδι. Από το ελάχιστο μπορεί και γίνεται η έμπνευση δράση.

-- Από τους κορυφαίους της Τέχνης και της διανόησης με τους οποίους είχατε την τύχη να συνυπάρξετε, τι έχετε κρατήσει; Πείτε μου κάτι που έχετε μάθει π.χ. από τον Μόραλη, την Παπά, τον Βολανάκη, τον Βουτσινά...

-- Μου είναι πολύ δύσκολο να απαριθμήσω τα χαρίσματα αξέχαστων ανθρώπων. Ανθρωποι φωτισμένοι, κορυφές, γενναιόδωροι, σπουδαίοι, που βρέθηκαν στον δρόμο μου ή μάλλον εγώ έτυχα στον δικό τους. Αισθάνομαι τυχερός γιατί αυτά τα δώρα δεν είναι σε πακέτο, είναι μία κουβέντα, μία συγκατάβαση, μία κατανόηση, είναι ένας τρόπος. Προσωπικότητες ολάνοιχτες, που δεν σκέφτηκαν να αποδέχονται τους άλλους με ετικέτες έγκρισης. Θυμάμαι που ο Βολανάκης τάιζε τρυφερά γάτες στον δρόμο και τους μιλούσε χαμηλόφωνα σα να ήταν παιδιά. Τον Βουτσινά που ήθελε πάντα να έρχεται και να ανακατεύεται στο κατασκευαστικό και είχε τις μοδίστρες του Κρατικού σαν να ήταν αδελφές του, τον λάτρευαν. Τις έκανε να νιώθουνε ότι ήτανε όλοι ίσοι και ίσα αγωνίζονταν μαζί γι' αυτό το έργο. Θυμάμαι τον Μόραλη τον δάσκαλό μου, καθώς μιλούσε για τα χρώματα, για την πολυτιμότητά τους και μας ανέλυε τη δύναμη που μπορεί να έχει ακόμη και μια κηλίδα στο έργο. Ποιον άραγε να πρωτοθυμηθώ που όλοι έχουν πια πεθάνει; Κρατάω μέσα μου όσα διέσωσε η καρδιά.