Συμφωνώ με τις Θέσεις για το 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ.

Στα 102 χρόνια ζωής και δράσης του Κόμματος, μέσα από τις επεξεργασίες που έχουμε κάνει στο Πρόγραμμα και στη στρατηγική μας, έχουμε αποκτήσει τεράστια πείρα, η οποία είναι πολύτιμη, είναι όπλο στα χέρια μας και μέσα από τη μελέτη της και την αφομοίωσή της πρέπει να γίνεται οδηγός στην καθημερινή μας δράση και δουλειά, ώστε η υπόθεση του Κόμματος να ανεβαίνει κάθε φορά ένα μπόι ψηλότερα.

Οι Θέσεις για το Συνέδριο πρέπει να μελετηθούν από όλο το κομματικό δυναμικό. Ολη αυτή η δουλειά να διαπεράσει μέχρι κάτω όλα τα Οργανα του Κόμματος, όλες τις ΚΟΒ, την ΚΝΕ.

Μέσα από το διάβασμα και τη μελέτη των Θέσεων, ο καθένας μας βλέπει να αποτυπώνεται το μερίδιο της δικής του δουλειάς, της δουλειάς των Οργάνων του Κόμματος, της δουλειάς των ΚΟΒ. Ωστε όλοι μας μέσα από τη συζήτηση να συμβάλουμε στη συλλογική αποτίμηση, στην κριτική και αυτοκριτική εξέταση της δουλειάς και της δράσης, της δικής μας και όλου του Κόμματος, να κρατήσουμε τα θετικά και να διορθώσουμε αδυναμίες και ελλείψεις ώστε να γίνουμε πιο ικανοί και πιο αποτελεσματικοί και στα καθοδηγητικά Οργανα αλλά και σε κάθε Οργάνωση του Κόμματος για την προώθηση και την υλοποίηση των στόχων που θέτουμε, υπηρετώντας την ισχυροποίηση του Κόμματος και να προωθούμε την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας για την εργατική εξουσία, το σοσιαλισμό.

Οι συνθήκες στις οποίες δρούμε (με την κατάσταση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με την υποχώρηση του εργατικού κινήματος και τη νέα οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την πανδημία που λειτούργησε ως καταλύτης), δυσκολεύουν και είναι καθήκον μας να γίνουμε πιο ικανοί στο ολόπλευρο ατσάλωμα του Κόμματος.

Μέσα σε όλη αυτήν τη θετική δράση που έχουμε σαν Κόμμα, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε αδύναμες πλευρές στην καθοδηγητική μας δουλειά για το πώς προωθούμε και εξειδικεύουμε μέχρι τις ΚΟΒ τις αποφάσεις, τις κατευθύνσεις και τις επεξεργασίες του Κόμματος. Πολλές φορές τις πηγαίνουμε αποσπασματικά σαν γενικές κατευθύνσεις με καθήκοντα και ημερομηνίες για υλοποίηση χωρίς να εξειδικεύεται ο σχεδιασμός για το πώς θα πατήσουν στον κάθε χώρο, αξιοποιώντας τις δυνατότητες, τις δομές του κινήματος, που υπάρχουν. Δεν μπορούμε για παράδειγμα σε μια αγροτική περιοχή, που έχει μεγάλο κομμάτι αγροτών με δυο αγροτικούς συλλόγους όπου πλειοψηφούν οι δυνάμεις μας, σε μέρα πανελλαδικής δράσης για την Υγεία, για τις ελλείψεις του Κέντρου Υγείας της περιοχής, να μην αξιοποιούμε τους δυο συλλόγους σ' αυτή την κατεύθυνση για κινητοποίηση και να ψάχνουμε αν έχει παράρτημα το Σωματείο Συνταξιούχων του νομού για να καλέσει σε κινητοποίηση.

Να διορθώσουμε αδύναμες πλευρές στη λειτουργία των Οργάνων. Δεν φτάνει μόνο η σταθερή εβδομαδιαία συνεδρίαση των Οργάνων και των Γραφείων των ΚΟΒ και οι συνεδριάσεις να παίρνουν έναν διεκπεραιωτικό - ενημερωτικό χαρακτήρα, αντίστοιχα έτσι να φτάνει η δουλειά μέχρι το επίπεδο των ΚΟΒ. Χρειάζεται να οργανώνονται και να σχεδιάζονται καλά οι συνεδριάσεις και οι συζητήσεις των θεμάτων, να γνωρίζουμε τον χώρο δράσης και πώς θα πατήσει το κάθε φορά σχέδιο, να μελετάμε και να εξειδικεύουμε πώς παρεμβαίνει ο αντίπαλος, να μελετάμε τη δράση των άλλων δυνάμεων, να κατανοούμε πώς αποτυπώνονται κάθε φορά οι εξελίξεις στο χώρο ευθύνης μας, ώστε να μπορούμε να εξειδικεύουμε και να δουλεύουμε κατάλληλα μέχρι το επίπεδο των ΚΟΒ τις επεξεργασίες μας.

Χρειάζεται και πρέπει να ξεπεράσουμε και να αφήσουμε πίσω μας αναποτελεσματικούς τρόπους καθοδήγησης των ΚΟΒ, τρόπους καθοδήγησης της λογικής θα τους μαζέψω, θα τους τα πω, θα τους δώσω και «Ριζοσπάστη», θα μου δώσουν και συνδρομές, χωρίς να γίνεται ουσιαστική και ποιοτική συζήτηση στην ΚΟΒ, χρειάζεται να κοπιάσουμε περισσότερο, με μεγαλύτερη συμβολή από τον καθένα μας και να γίνουμε πιο ικανοί σ' αυτή τη δουλειά.

Χρειάζεται και πρέπει καθημερινό μέλημα των καθοδηγητικών Οργάνων να είναι η προετοιμασία, η ανάδειξη και η βοήθεια των νέων στελεχών, να ξεπερνούν δυσκολίες τόσο στην καθοδηγητική τους δουλειά και να μη συμβιβάζονται με αυτές όσο και στην προσωπική τους ζωή.

Τα νέα Οργανα από τη σκοπιά της ηλικίας των στελεχών, που είναι θετικό να υπάρχουν νέα στελέχη γιατί αποτυπώνεται η δουλειά του Κόμματος χτίζοντας το αύριο, πρέπει να γίνεται τέτοια δουλειά και να δίνεται η απαραίτητη βοήθεια ώστε η αυτοθυσία και η διάθεση για προσφορά που διακατέχει τα νέα στελέχη να μην κάμπτεται από τις δυσκολίες, να μην πηγαίνει πίσω απ΄ τον όγκο δουλειάς ή το βουνό δουλειάς που βλέπουμε καμία φορά μπροστά μας, αλλά να καταφέρνουν να ξεδιπλώνουν τις δυνατότητες που μπορεί να έχουν, να τονώνεται η αυτοπεποίθησή τους, να μην έχουν δισταγμούς στην καθοδηγητική τους δουλειά, να καταφέρουμε τελικά να δουλεύουμε με χαρτί και μολυβί και όχι γενικά, ώστε μέσα από όλη τη δουλειά και την απαραίτητη βοήθεια να κατανοούμε στην πράξη τους δεσμούς και την ιστορική παρακαταθήκη που έχει το Κόμμα μας, τις δυνατότητες που υπάρχουν, που καμία φορά ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν τις πιστεύουμε ότι μπορούμε να τις φτάσουμε και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα στη μάχη της Οικονομικής Εξόρμησης. Να γίνεται τέτοια ποιότητα δουλειάς και να δίνεται τέτοια βοήθεια ώστε το τέλος μιας μάχης όπου αποτυπώνονται οι δυνατότητες που υπάρχουν, να γίνεται η αρχή της επόμενης αξιοποιώντας τις δυνατότητες που κατακτήσαμε από την προηγούμενη μάχη και δίνοντας μια συνέχεια σ' αυτές, ώστε να αποτυπώνεται στην ισχυροποίηση του Κόμματος σε όλα τα επίπεδα. Να καταφέρουμε να εκπαιδεύσουμε το δυναμικό μας που είναι μάχιμο και με διάθεση προσφοράς να ανταπεξέρχεται σε όλες τις συνθήκες, όποιες κι αν είναι αυτές.

Είναι καθήκον μας, μπορούμε και πρέπει να ανέβουμε επίπεδο στην καθοδηγητική μας δουλειά και στα Οργανα και στις ΚΟΒ, είναι ανάγκη να δυναμώσει το ιδεολογικό - πολιτικό περιεχόμενο της συζήτησης, να αναπτύσσεται η ικανότητα όλων μας να διεξάγουμε την ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη. Να δρούμε πρωτοπόρα, πρωτόβουλα και αποτελεσματικά σε όλες τις συνθήκες. Να αποκτάμε την ικανότητα εξειδίκευσης της στρατηγικής μας σε κάθε φάση και καθημερινά ώστε να δυναμώνει η εκλαΐκευση και να γίνεται πιο διεισδυτική, να φτάνει πιο πλατιά η πολιτική πρόταση του Κόμματος σε όσο το δυνατόν κάθε φορά μεγαλύτερο κομμάτι των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΜΑΣ. ΖΗΤΩ ΤΟ 21ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ.

Συμφωνώ με το πρώτο κείμενο των Θέσεων για το 21ο Συνέδριο του Κόμματός μας. Διαβάζοντάς το βλέπω και εγώ τις συνθήκες δράσης, τα προβλήματα που αντιμετωπίζω και τις αδυναμίες μου. Με μεγάλη σαφήνεια και στόχευση η Κεντρική Επιτροπή αποτυπώνει τόσο την πορεία μας από το 20ό Συνέδριο όσο και τα ζητήματα με τα οποία θα αναμετρηθούμε, ώστε να μπορούμε να παίξουμε με αποφασιστικότητα και ετοιμότητα το ρόλο μας ως ΚΚΕ, ως «νους - καρδιά - οργανωτής της εργατικής - λαϊκής πάλης για το σοσιαλισμό».

Κατανοώντας στην ουσία της και όχι ως σύνθημα τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, με τον συνολικό αρνητικό συσχετισμό, την αντεπαναστατική περίοδο όπου ζούμε και δρούμε, καταλαβαίνουμε γιατί το Κόμμα ρίχνει τόσο μεγάλο βάρος στην ιδεολογική - πολιτική θωράκιση των μελών του. Αν αναλογιστεί κανείς, επιπλέον, ότι η νέα γενιά, αλλά και μεγαλύτεροι σε ηλικία, δεν διαπνέονται από την αισιοδοξία στη ζωή των προηγούμενων γενιών - αισιοδοξία που πήγαζε, πιστεύω, και από την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης και του ανεβασμένου εργατικού κινήματος - γίνεται ακόμα πιο φανερό το γιατί, για να αντέξει κάποιος σήμερα, να πάει μέχρι τέλους την κομματική του ιδιότητα και το καθήκον, χρειάζεται στέρεο ιδεολογικό επίπεδο. Συνειδητή πίστη στις αρχές λειτουργίας, στο Πρόγραμμα και το Καταστατικό, στη στρατηγική μας.

Αυτό αποκτά ακόμα μεγαλύτερο βάρος στις γυναίκες της εργατικής τάξης. Η ανάγκη εξειδικευμένης δουλειάς, όσο κι αν τα προηγούμενα χρόνια βρισκόταν στο πίσω μέρος του μυαλού μας ή και υποτιμούνταν, πλέον πρέπει να μπει μπροστά με ανεβασμένη υπευθυνότητα. Η γυναίκα, απαραίτητη στην παραγωγή ως αναγκαίο εργατικό δυναμικό, απαραίτητη στην αναπαραγωγή των ανθρώπων λόγω του ιδιαίτερου ρόλου της, απαραίτητη και στη φροντίδα συνολικά της οικογένειας, βάλλεται από παντού από το καπιταλιστικό σύστημα, καθώς από το ίδιο του το DNA αδυνατεί να δει και να στηρίξει τον κοινωνικό πλέον χαρακτήρα όλων των παραπάνω: Της εργασίας, της μητρότητας, της οικογένειας. Ταυτόχρονα, σειρά αναχρονιστικών αντιλήψεων επιζούν και στη χώρα μας, και μάλιστα πλέον παρουσιάζονται και με επιστημονικοφάνεια. Εκατοντάδες τα παραδείγματα, θα αναφέρω ένα: Την αποκλειστική παραμονή του μωρού έως τουλάχιστον τα δύο έτη με τη μητέρα του, ως το καλύτερο για την ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξή του - που υιοθετείται και από παιδιάτρους και πλασάρεται στις νέες μαμάδες. Αποψη που επί της ουσίας αναγνωρίζει μόνο την ατομική ευθύνη της μητέρας στο μεγάλωμα του παιδιού και καλύπτει με αυτόν τον τρόπο τις τεράστιες ελλείψεις κρατικών δομών φροντίδας και αγωγής βρεφών και νηπίων.

Η επιλογή δημιουργίας οικογένειας από τις νέες συντρόφισσες, πέρα από χαρά, μας φέρνει αντιμέτωπες με μια συνολική ανατροπή της ζωής που είχαμε μάθει. Ειδικά το πρώτο διάστημα αλλάζει πλήρως ο τρόπος οργάνωσης της ζωής. Μπαίνουν άλλες προτεραιότητες. Ελαχιστοποιείται ο ελεύθερος χρόνος και τις περισσότερες φορές δεν αξιοποιείται δημιουργικά. Αυξάνεται η σωματική και ψυχική κούραση.

Σε αυτές τις νέες συνθήκες καλούνται τα νέα ζευγάρια να αντιμετωπίσουν και τις πρόσθετες δυσκολίες που τους θέτει το καπιταλιστικό σύστημα. Απουσία οργανωμένου κρατικού ελέγχου για το μωρό και τη μάνα, επαφίεται στους ίδιους. Απουσία βοήθειας στο σπίτι τον πρώτο καιρό, π.χ. με μαία και βρεφοκόμο - πάλι επαφίεται στη δική τους ατομική βούληση και οικονομική δυνατότητα. Η νέα μητέρα επιβαρύνεται με όλες τις υποχρεώσεις και καλείται μαζί με τον σύντροφό της να βρουν την καλύτερη φόρμουλα που θα δουλέψει για αυτούς. Εντείνονται όλα αυτά και από τις σύγχρονες συνθήκες εργασίας ή την ανεργία, που επί της ουσίας κατακερματίζουν την οικογένεια, δημιουργούν συγκρούσεις στη σχέση του ζευγαριού. Ετσι, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο τρόπος ζωής με το πρόγραμμα, τον χρόνο που είχαμε, την προσαρμοστικότητά μας σε καταστάσεις, εξανεμίζεται. Κατάσταση που μας φέρνει σε εσωτερική σύγκρουση: Από τη μια το κομματικό μας καθήκον και από την άλλη η ανατροφή των παιδιών μας, αδυνατώντας να τα δούμε έτσι όπως είναι, συνδυασμένα σε μια ολότητα.

Εδω λοιπόν, πέρα από τα παραδείγματα ζωής άλλων συντρόφων με οικογένεια που παίζουν σημαντικό ρόλο και δεν τα υποτιμώ, πέρα από τη συντροφική κατανόηση και επιμονή να στηρίξουμε τα νέα ζευγάρια, δεν μπορείς να πας μακριά χωρίς την ιδεολογικοπολιτική στήριξη. Η γυναίκα μέλος του ΚΚΕ χρειάζεται να έχει κατακτημένο θεωρητικό μαρξιστικό υπόβαθρο. Να μπορεί μέσα στις δυσκολίες και τις αναποδιές να αναγνωρίζει την αιτία, ποιος, τι οφείλεται γι' αυτά, και να μη βαραίνουν συνειδησιακά την ίδια ατομικά. Εχει να αναμετρηθεί με καταιγισμό πληροφοριών για το μεγάλωμα των παιδιών της, που πολλές φορές αδυνατεί να διακρίνει, αν δεν υπάρχει διαλεκτική σκέψη, τι είναι σωστό και τι λανθασμένο. Να κάνει συνειδητές επιλογές τόσο στην ανατροφή των παιδιών της, με σκοπό να διαμορφώνει ανθρώπους ικανούς να γίνουν μέλη της ΚΝΕ και αργότερα να φέρουν τον τίτλο του μέλους του Κόμματος, όσο και για την ίδια.

Εδώ λοιπόν θέλει από εμάς να ρίξουμε φως. Να επιμείνουμε στη θεωρητική συζήτηση θέσεων και επεξεργασιών του Κόμματος, στη μαρξιστική μόρφωση, στην επαφή με το καλό λογοτεχνικό βιβλίο, με όλα τα είδη του πολιτισμού, για μια συνολική προσπάθεια πνευματικής καλλιέργειας και ανάτασης.

Ας αναλογιστούμε τώρα ότι για μία γυναίκα μη μέλος του ΚΚΕ και της ΚΝΕ οι δυσκολίες είναι ακόμα μεγαλύτερες. Γιατί δεν έχει ζήσει την κομμουνιστική συντροφικότητα, δεν μπορεί να κατανοήσει σωστά τις αιτίες φαινομένων της ζωής της. Παρασύρεται και είναι ευάλωτη. Πόσο μεγάλη φροντίδα και εξειδίκευση στη δουλειά μας θέλει, για παράδειγμα, να παρέμβεις σε γυναίκες εργαζόμενες μανάδες που δεν έχουν καμία επαφή με το οργανωμένο κίνημα. Εκεί και σε αυτές δηλαδή που πρέπει να αντιμετωπίσεις όχι μόνο δισταγμό, αλλά και φόβο. Παγιωμένες αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας και το πρότυπο της καλής νοικοκυράς - μητέρας - συζύγου που υπάρχει στην κοινωνία. 'Η ας σκεφτούμε τι ιδιαίτερη προσοχή και στήριξη ιδεολογική χρειάζεται μια γυναίκα που κάνει βήματα, ενώ ο σύντροφός της δεν έχει επαφή με το Κόμμα ή με τις ταξικές δυνάμεις στο κίνημα.

Εδώ και κλείνοντας, όπως γράφει και η ΚΕ στη Θέση 38, «τα Οργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ χρειάζεται να στηρίξουν με συγκεκριμένα ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά μέτρα ώστε με δημιουργικό τρόπο να προβληθούν οι κομμουνιστικές αξίες, οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ο σύγχρονος "βουβός" ηρωισμός και να καλλιεργείται η αντοχή μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, αλλά και των συνθηκών εργασίας, σπουδών, ζωής».

Χωρίς να έχουμε κατακτήσει ικανότητα συλλογικής ιδεολογικής επεξεργασίας και αντίστοιχης ιεράρχησης της ανάγκης μελετητικής εργασίας ως κομμουνιστές φοιτητές, έχουμε συσσωρεύσει - σε ένα διάστημα π.χ. 5ετίας και πάνω - κάποια πείρα από τη δουλειά πάνω στο επιστημονικό αντικείμενο του μηχανικού, σε ορισμένες του πτυχές.

Οι πρώτες προσπάθειες, π.χ. το 2014 - 2015, ήταν πιο αργόσυρτες, δεν διαφαινόταν ο δρόμος που έπρεπε να διασχίσουμε, πώς θα καταλήξουμε κάπου. Τότε δεν είχαν καν αποκρυσταλλωθεί και σταθεροποιηθεί πιο ολοκληρωμένα οι ίδιες οι αντικειμενικές τάσεις επί των οποίων επιδιώκαμε να τοποθετηθούμε. Π.χ. μόλις το 2015 υιοθετούνται τα νέα «standards» και «guidelines» για τη διασφάλιση ποιότητας στον ΕΧΑΕ (είχαν να αναθεωρηθούν από το 2005), η διαδικασία της Μπολόνια ήταν σε φάση τότε που «ανέβαζε στροφές», γινόταν πιο διεισδυτική - επιθετική και ως προς τα ίδια τα Προγράμματα Σπουδών (ΠΣ), το νέο ΠΣ της σχολής μας δεν είχε ακόμα διαμορφωθεί, το Κόμμα μας κεντρικά, το Τμήμα Παιδείας & Ερευνας, τοποθετήθηκε πιο επικαιροποιημένα και αναλυτικά στην ΚΟΜΕΠ 4/2016 για τα ΠΣ γενικά και μετέπειτα ανά αντικείμενο (για ορισμένα).

Ωστόσο, εξαιτίας τής δουλειάς αυτής, μπροστά στο ν. Γαβρόγλου (4/2019) - που συνοδευόταν από πυκνές και βαθιές εξελίξεις-αναδιαρθρώσεις - μπορέσαμε να τοποθετηθούμε με μια συγκεκριμένη κριτική των αλλαγών και τάσεων στο ΠΣ και να ενισχύσουμε έτσι την πολεμική μας. Είχαμε καταπιαστεί, σε επίπεδο ΟΒ, με τις εξελίξεις στους κλάδους που μας αφορούν και την οικονομία, π.χ. εξελίξεις στη ΔΕΗ (5/2017), τεχνολογικές καινοτομίες στην καπιταλιστική σε αντιπαραβολή με τη σοσιαλιστική παραγωγή (2/2018) κ.ά. Επιπλέον, για ένα διάστημα (2015 - 2017, πιο υποβαθμισμένα και το 2018), είχαμε καθιερώσει ετήσια εκδήλωση στη σχολή για την παρουσίαση και τη συζήτηση σχετικών θεμάτων σε συνδυασμό με τις σχετικές θέσεις και προτάσεις της ΚΝΕ και του Κόμματος (π.χ. πατέντες, επιστημονικοτεχνικές εξελίξεις στα δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας κ.λπ.).

Για λόγους «πληρέστερης εποπτείας» του συγκεκριμένου «χώρου ευθύνης» χρειάζεται εδώ μια νύξη στις μακρόπνοες μεθοδεύσεις του αντιπάλου. Εχουμε έναν «φανερό και αθέατο θεωρητικό και πρακτικό ταξικό πόλεμο», που εμπλέκει τη γνώση και την κοινωνική συνείδηση και με σκοπό την παρέμβαση στον τρόπο παραγωγής είτε τον επαναστατικό μετασχηματισμό του.

Σε διημερίδα με συμμετοχή πολλών θεσμών και φορέων στην Πάτρα (30 - 31/10/2020), συμπεριλαμβανομένων του Πανεπιστημίου Πατρών (ΠΠ) και του Αμερικανού πρέσβη, ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Αχαΐας αποκάλυψε: «Εμείς έχουμε βάλει σαν προτεραιότητα τον πυλώνα τεχνογνωσίας για την περιοχή μας. Πιστεύουμε ότι είναι ο βασικός πυλώνας που θα αλλάξει την οικονομία και της περιοχής μας αλλά και της χώρας μας. Ετσι, σ' αυτές τις συζητήσεις γεννήθηκε το ζήτημα πώς θα βρούμε μια πλατφόρμα να μπορέσουμε να συνεννοούμαστε, καταρχήν να μιλάμε μεταξύ επιχειρηματικής και πανεπιστημιακής κοινότητας. Γεννήθηκε η ιδέα του Patras IQ (2012), που δεν είναι μόνο μια έκθεση. Αυτό είναι αυτό που βλέπουμε πρώτο. Αλλά είναι μια διαρκής ζύμωση. Γιατί, ξέρετε, ένα από τα βασικά προβλήματα που έχουμε σα χώρα είναι και μια αλλαγή κουλτούρας. Βλέπουμε σε άλλες χώρες επιχειρήσεις να έχουνε γραφείο μέσα στα πανεπιστήμια κι εδώ δε διανοούμαστε ότι μπορεί να είναι μια εταιρεία μέσα και να βοηθάει με τους τρόπους της και να μπορέσει να δίνει κατευθύνσεις ή να βοηθάει νέες ιδέες και νέα παιδιά που σκέφτονται κάτι (...) Εγώ αυτό που έχω να καταθέσω σήμερα είναι ότι πρέπει άμεσα να φτιαχτεί μία διαρκής επιτροπή μεταξύ ΠΠ - επιχειρηματικής κοινότητας που να υποδεχόμαστε τις νέες ιδέες. Ωστε να μπορέσουμε να δίνουμε κατεύθυνση στους νέους ερευνητές, στους φοιτητές που έχουν μια ιδέα, να δίνουμε την άποψή μας αν αυτή έχει νόημα, αν έχει μέλλον στην παγκόσμια κοινότητα - γιατί πλέον πρέπει να αντιληφθούμε ότι η τεχνογνωσία που παράγεται στα πανεπιστήμια δεν αφορά την περιοχή μας, σαν αγορά, αφορά την παγκόσμια κοινότητα».

Αντίστοιχα, στην Πάτρα υπάρχουν διάφορες οργανώσεις - στελεχωμένες και από φοιτητές - με σκοπό την καλλιέργεια «επιχειρηματικών δεξιοτήτων», δρουν για την προσέλκυση φοιτητών μέσα από πολύμορφες δράσεις (events, διαγωνισμοί κ.λπ.), ακόμα κι αν αρχικά δεν σκέφτονταν «επιχειρηματικά», με μόνη δηλαδή προϋπόθεση την ενασχόληση με το αντικείμενο σπουδών τους.

Στο 3ο κείμενο των Θέσεων αναφέρεται (Θ. 53, σελ. 74): «Μπορούμε να χτίσουμε πιο αποφασιστικά στα μέλη κυρίως της ΚΝΕ υπεροχή στηριγμένη στη μαρξιστική μόρφωση και γνώση, στην ικανότητα παρακολούθησης του αντικειμένου σπουδών και ανάπτυξης κριτικής ματιάς, που μπορεί στα παραπάνω να ξεχωρίσει, να μπολιάσει με τις ριζοσπαστικές - επαναστατικές ιδέες τους νεανικούς προβληματισμούς και ανησυχίες, να επιδράσει στα βήματα του κινήματος». Συνεχίζει αμέσως παρακάτω: «Βεβαίως, δεν αφαιρούμαστε από το γεγονός ότι απέχει πολύ αυτή η επεξεργασμένη δουλειά να ακουμπάει κάτω, μαζικά στους φοιτητές, κι αυτό αφορά και συλλόγους που συμμετέχουν στο ΜΑΣ».

Κατά τη γνώμη μου, αυτή η τελευταία διαπίστωση χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή. Η εν λόγω διαπίστωση, αλλά κυρίως - ακριβώς επειδή είναι αντικειμενική - η «αφομοίωση» του αντικειμένου της από την «καθημερινή συνείδηση», να μη γίνει το άλλοθι για το πέρασμα σε νέα «περίοδο εκπτώσεων» ή προχειροδουλειάς των κομμουνιστών φοιτητών. Ας «μεταφράσουμε» την ανιδιοτέλεια και κάπως «διαφορετικά»: Ως προσπάθεια κατάκτησης συνθετότερων θεωρητικών γνώσεων και ουσιαστική, χρονοβόρα, μακρόπνοη διαδικασία οικοδόμησης ενός αρχικού ελάχιστου επιπέδου γνώσης της διαλεκτικής λογικής και μεθοδολογίας, στην κατεύθυνση προώθησης της λύσης τής αντίφασης μεταξύ της συνθετότητας των τεχνικών γνώσεων που καλούμαστε να διαχειριστούμε στις σπουδές μας και της μεθοδολογικής ανεπάρκειας που διέπει τα ΠΣ, πρόβλημα που δεν αφορά μια «νησίδα της συνείδησης» της σπουδάζουσας νεολαίας. Διαδικασία που σκοπός της - από το χαρακτήρα της - δεν μπορεί να είναι η αυτοπροβολή, να κάνω τον «έξυπνο», να «αντιπαρατεθώ» δήθεν «ιδεολογικά» (και άγαρμπα), η «προσωπική/επαγγελματική εξέλιξη», αλλά να αναβαθμίζει τον καθημερινό τρόπο δουλειάς, να προσανατολίζει και γονιμοποιεί επαναστατικά τη δράση - θεωρητική και πρακτική.

Αν αποφύγουμε τα γλιστρήματα, από τη μια, του «ακτιβισμού» - πρακτικισμού και, από την άλλη, της «φλύαρης» προπαγάνδας ιδεολογικών θέσεων - αξιωμάτων είτε της «αιτηματολογίας» - ως δυο όψεις του ίδιου νομίσματος, που οδηγούν νομοτελειακώς στην υπερκόπωση - που συμβαίνουν στο έδαφος του καπιταλιστικού παγετού, θα έχουμε κιόλας πετύχει σημαντικό κέρδος.

Η καπιταλιστική κρίση όταν εκδηλώνεται αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα, μέσα από μια μεγάλης κλίμακας καταστροφή ενός τμήματος του επενδυμένου κεφαλαίου, επιτρέποντας στο κεφάλαιο που παραμένει, να επενδυθεί κερδοφόρα στη συνέχεια. Στη μεγάλη κρίση του 1929-1939, το μέγεθος της υπερσυσσώρευσης αλλά και η κεϊνσιανή πολιτική που ακολουθήθηκε τη δεκαετία του '30, επέτεινε το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης. Τελικά, ο Β' ιμπεριαλιστικός Παγκόσμιος Πόλεμος έδωσε τη «λύση». Λειτούργησε «καθαρτικά» για τον καπιταλισμό, οδήγησε σε τεράστιες «επενδύσεις» στην πολεμική βιομηχανία, έφερε μια τεράστιας κλίμακας καταστροφή του επενδυμένου κεφαλαίου, επιτρέποντας στη συνέχεια τη συνέχιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας μετά τον πόλεμο. Σημειώνεται φυσικά πως η καταστροφή του κεφαλαίου δεν γίνεται ποτέ «ήρεμα» με μια «συμφωνία κυρίων». Η ανταγωνιστική φύση του καπιταλισμού, το γεγονός ότι κάθε κεφάλαιο ανταγωνίζεται τα υπόλοιπα για μερίδια κερδοφορίας, μετατρέπει τη διαδικασία καταστροφής σε ένα παιχνίδι όπου «ο κερδισμένος τα παίρνει όλα».

Τι προβλέπει το «πράσινο New Deal»;

Μια εκτεταμένη απαξίωση μεγάλου όγκου υποδομών και ήδη επενδυμένου κεφαλαίου σε ολόκληρο τον κόσμο και αντικατάστασή του με νέο και ταυτόχρονα τη στήριξη των σχετικών επενδύσεων.

Αξιοποιώντας αλλά και καλλιεργώντας συστηματικά τον προβληματισμό των λαών για την καταστροφή του περιβάλλοντος, το «πράσινο New Deal» προκρίνει την απόσυρση δεκάδων εκατομμυρίων αυτοκινήτων και φορτηγών ως ρυπογόνων, την απαξίωση των υφιστάμενων εγκαταστάσεων ηλεκτρικής ενέργειας και τη δημιουργία νέων για ΑΠΕ, την επαναχάραξη και την αναβάθμιση οδικών αξόνων, τον περιορισμό των αεροπορικών μεταφορών μόνο σε όσες είναι αρκετά «πράσινες», την απαξίωση υποδομών κατοικίας γιατί δεν είναι περιβαλλοντικά αναβαθμισμένες, τις αλλαγές στο πρότυπο ζωής για να είναι πιο «πράσινο» κ.λπ.

Με λίγα λόγια, το «πράσινο New Deal» δεν είναι μόνο νέες «πράσινες»¹ επενδύσεις. Δεν θα μπορούσε να είναι. Η πολιτική του «πράσινου New Deal» προϋποθέτει στην ελεγχόμενη καταστροφή υφιστάμενων επενδύσεων, σε μια μεγάλη απαξίωση κεφαλαίου που, με βάση εκτιμήσεις των ίδιων των οπαδών του, αντιστοιχεί σε απαξίωση καιρού πολέμου. Οι υποδομές που θα καταστραφούν αφορούν λαϊκές οικογένειες (π.χ. αυτοκίνητα, σπίτια χαμηλής ενεργειακής απόδοσης) ή κρατικές υποδομές (δρόμων που αντικαθίστανται με νέους ιδιωτικούς), ενεργειακών υποδομών η αντικατάσταση των οποίων εκτοξεύει το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας για τους εργαζόμενους. Οι πράσινες υποδομές θα είναι τελικά ακριβότερες, κόστος που βεβαίως θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι (για παράδειγμα τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, αν συνυπολογίσει κανείς και τη μικρότερη χρονική διάρκεια ζωής τους, υπολογίζεται ότι θα έχουν διπλάσιο έως τριπλάσιο κόστος απ' τα παραδοσιακά και αρχικά με μικρότερες δυνατότητες, το ρεύμα από ΑΠΕ τρεις έως τέσσερις φορές ακριβότερο κ.λπ.).

Η θεώρηση είναι πως αυτή η μαζική καταστροφή μπορεί να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης. «Χαμένοι» αυτής της λύσης, εκτός απ' τους εργαζόμενους που σε μεγάλη κλίμακα θα δουν υποδομές δεκαετιών, που είτε αποτελούν ιδιωτική περιουσία είτε κρατική περιουσία και χρησιμοποιούνται με μικρότερο κόστος στις τσέπες τους, να απαξιώνονται, είναι και κλάδοι που δεν μπορούν να «μετατραπούν» για να παράγουν πράσινες λύσεις. Οι τελευταίοι αποτελούν και τους βασικούς χρηματοδότες όλων όσοι αντιστρατεύονται αυτών των πράσινων λύσεων.

Ωστόσο, από την εφαρμογή των «πράσινων λύσεων» η περίοδος χάριτος που θα πάρει η καπιταλιστική οικονομία είναι μικρή. Ηδη π.χ. οι ΑΠΕ έχουν υπερκαλύψει τους στόχους που είχαν τεθεί, φθάνουν σε επίπεδα υπερσυσσώρευσης. Ακόμα και με τις «καλύτερες προϋποθέσεις», ακόμα δηλαδή και αν αποδώσουν προσωρινά στην εκτόνωση της υπερσυσσώρευσης, είναι ζήτημα μερικών ετών πριν η κρίση υπερσυσσώρευσης εκδηλωθεί και πάλι χωρίς άλλη «μαγική λύση». Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών ενισχύει τους κινδύνους πιο γενικευμένων πολεμικών αναμετρήσεων στο μέλλον.

Υποσημείωση:

1. Αξίζει να σημειωθεί πως - αντιγράφοντας ένα σύγχρονο τραγούδι - «πράσινα είναι τα βουνά, όχι η Ενέργεια». Οι επενδύσεις ΑΠΕ (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά κ.λπ.) οδηγούν σε δραστική υποβάθμιση του περιβάλλοντος και σε καταστροφή τοπικών οικονομιών. Η χάραξη χιλιάδων χιλιομέτρων νέων δρόμων, τα ηλεκτρικά δίκτυα που σαρώνουν ολόκληρα βουνά, οι λίμνες που θα σκεπαστούν από πλωτά φωτοβολταϊκά κ.λπ. έχουν καταστρεπτική επίδραση σε ολόκληρα οικοσυστήματα, αποδεικνύοντας πως η εγκατάστασή τους δεν έχει περιβαλλοντικό κριτήριο αλλά αποκλειστικά το κέρδος των επενδυτών.