Σε έναν κυκεώνα αριθμών, ποσοστών, κατεβατά στατιστικών, ανούσιων διαπιστώσεων και χιλιοειπωμένων ευχολόγιων, κύλησε την περασμένη Τρίτη στη Βουλή η συνεδρίαση της Υποεπιτροπής για την Καταπολέμηση της Εμπορίας και της Εκμετάλλευσης Ανθρώπων. Θα μιλούσαμε υποτίθεται για τις πρόσφατες δράσεις και ενέργειες των αρμόδιων φορέων στον τομέα της πρόληψης και καταπολέμησης της εμπορίας ανθρώπων καθώς και για την ενίσχυση της προστασίας και στήριξης των θυμάτων.

Ειδικά για το τελευταίο, δεν ακούστηκε κουβέντα από τα χείλη των επίσημων προσκεκλημένων της Επιτροπής, από τα υπουργεία Εξωτερικών, Μετανάστευσης και Ασύλου, της Επιθεώρησης Εργασίας, της Διεύθυνσης Δημόσιας Ασφαλείας του Αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας, του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης κ.ά.

Ηταν άλλη μια περιορισμένη, ατελέσφορη και - δυστυχώς - υποκριτική συζήτηση για το τεράστιο ζήτημα της εμπορίας ανθρώπων.

• Περιορισμένη, γιατί σκόπιμα αποκρύπτεται απ΄ όλους η συνολική εικόνα της κατάστασης και συσκοτίζονται οι αιτίες που γεννούν την επικίνδυνη και απάνθρωπη δράση των κυκλωμάτων διακινητών.
• Ατελέσφορη, γιατί τα όποια μέτρα δεν αγγίζουν την πηγή και τις ρίζες του προβλήματος.
• Υποκριτική, γιατί πίσω από τις κορόνες για την πάταξη των κυκλωμάτων διακινητών επιχειρείται η νομιμοποίηση και υποταγή στη βάρβαρη ευρωενωσιακή πολιτική σε βάρος των προσφύγων και μεταναστών.

Ολα αυτά δηλαδή, που όλα τα κόμματα στηρίζουν (και στην ουσία και τον προσανατολισμό τους) και που φέρνουν τα ναυάγια και τους νεκρούς.

Οι αρμόδιοι που ήρθαν να μας ενημερώσουν, μιλούσαν σαν να μην ήξεραν πως ουσιαστικά και αποτελεσματικά μέτρα για την πρόληψη και την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων δεν μπορούν να ληφθούν, όσο εξακολουθεί να ισχύει και να εμπλουτίζεται το γόνιμο έδαφος, πάνω στο οποίο δρουν και γιγαντώνονται τα κυκλώματα διακινητών.

Σαν να μην καταλάβαιναν πως ο πόνος και η απελπισία των ξεριζωμένων ανθρώπων, που αυτά τα κυκλώματα εκμεταλλεύονται, δεν γιατρεύονται από τα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Είναι άγνωστη η γλώσσα αυτή στους ξεριζωμένους που ζουν στην Ελλάδα χωρίς χαρτιά και είναι έρμαια των κυκλωμάτων, δεν την καταλαβαίνουν τα παιδιά, που πέφτουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, είναι ακατάληπτη σε κάθε απελπισμένο, που σπρώχνεται στα κυκλώματα διακινητών.

Σε όλους αυτούς, που κανένας φράχτης και στρατόπεδο, καμιά επαναπροώθηση και απέλαση και καμιά καταστολή δεν εμποδίζουν τον εφιάλτη και το μαρτύριό τους.

Θα έπρεπε τους εκπροσώπους των αρμόδιων υπουργείων να τους είχε απασχολήσει - εκτός των νούμερων και των στατιστικών - το ζοφερό παρόν και το άδηλο μέλλον των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, που έρχονται από χώρες, που αιματοκυλίστηκαν από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους, με τη συμμετοχή και της Ελλάδας, και που κινδυνεύουν να πέσουν στα δίχτυα των κυκλωμάτων.

Να τους νοιάζουν οι ζωές σε κίνδυνο, που αναδεικνύουν τις βαριές ευθύνες διαχρονικά των κυβερνήσεων στην εμπλοκή της χώρας μας στους επικίνδυνους σχεδιασμούς των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ.

Το θέμα είναι πως το κύριο ζήτημα για τις γυναίκες, που παλεύουν να απεγκλωβιστούν από τα δίχτυα του trafficking, είναι να νιώσουν ασφαλείς, να είναι οικονομικά και κοινωνικά ανεξάρτητες, για να έχουν τη δυνατότητα να αντισταθούν και να αποκρούσουν τη βία κάθε μορφής.

Για τα εκατοντάδες ασυνόδευτα παιδιά, που συνεχίζουν να στοιβάζονται στις υπερκορεσμένες «ασφαλείς ζώνες» των δομών, όπως στη Σάμο, που κοιμούνται στο πάτωμα, δεν έχουν πρόσβαση σε νερό και μαστίζονται από τις μεταδοτικές νόσους της ψώρας και της ανεμοβλογιάς, να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα.

Ομως πώς να συμβεί αυτό, όταν εξακολουθεί να ισχύει το απαράδεκτο καθεστώς της υπό ανοχή παραμονής των ασυνόδευτων ανήλικων, που διαβιούν μόνα τους μέσα στα κέντρα των πόλεων με συστήματα ημιαυτόνομης διαμονής υπό την επίβλεψη ΜΚΟ; Δεν γίνονται έτσι έρμαια αυτά τα παιδιά στην άγρια εκμετάλλευση και τα εγκληματικά κυκλώματα;

-- Οταν ακόμα και οι επιζήσαντες από το ναυάγιο της Πύλου πήραν άσυλο μόλις πριν από λίγες ημέρες, μετά από προσφυγές και αφάνταστη ταλαιπωρία;

-- Οταν οι δουλεμπορικές χρυσοφόρες επιχειρήσεις ντύνονται τον μανδύα του «εργασιακού διαμεσολαβητή» και έχουν κεντρικό ρόλο στις μετακλήσεις, στην υλοποίηση των διακρατικών δουλεμπορικών συμφωνιών για τη λεγόμενη προσέλκυση εργατικού δυναμικού, τις καραβιές των φθηνών και χωρίς δικαιώματα εργατών που έρχονται κατά παραγγελία των μεγάλων αφεντικών;

-- Οταν τα γκέτο της Μανωλάδας και τ' άλλα εργασιακά κάτεργα είναι απαγορευμένη ζώνη για τους υποτυπώδεις έστω ελέγχους της Επιθεώρησης Εργασίας; Με τα φορτηγά που πηγαινοφέρνουν τις νύχτες πρόσφυγες από τις δομές για τα διάφορα εργοστάσια στις γύρω περιοχές, χωρίς κανένα έλεγχο;

-- Οταν φτάνουμε να ακούμε εισαγγελικές προτάσεις αθώωσης για εγκληματικά κυκλώματα trafficking ότι οι γυναίκες «ήθελαν να δουλέψουν ως εκδιδόμενες. Ολες γνώριζαν τι δουλειά θα έκαναν», αναπαράγοντας το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» ακόμα και στις περιπτώσεις της οργανωμένης μαστροπείας;

-- Οταν οι ξενώνες για τις κακοποιημένες γυναίκες είναι μόλις 20 σε όλη την Ελλάδα, ενώ οι περιβόητες ευρωπαϊκές Οδηγίες, για την υιοθέτηση των οποίων όλοι κόπτεστε, αντιμετωπίζουν ακόμα και τη βία κατά των γυναικών με τη λογική του κόστους - οφέλους, προβλέποντας «οικονομικά προσιτούς ξενώνες»;

Δεν είναι όλο αυτό ένα στυγνό και κυνικό εμπόριο ανθρώπων, που αντιμετωπίζονται σαν «εμπορεύματα που αποθηκεύονται όπου βολεύει»;

Η εμπορία ανθρώπων δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με όρους «αστυνομικού ρεπορτάζ». Είναι ένα ζήτημα με βαθιές οικονομικές, πολιτικές και γεωστρατηγικές προεκτάσεις.

Μαζί με την καταδίκη των δραστών από τη Δικαιοσύνη, χρειάζεται να δυναμώσει ο συλλογικός αγώνας του εργατικού, λαϊκού κινήματος για να ξεριζωθούν οι οικονομικές, κοινωνικές αιτίες που γεννούν και αναπαράγουν το trafficking.

Τα δίχτυα της βίας και του εξαναγκασμού δεν αναπτύσσονται σε «κοινωνικό κενό». Οι αιτίες που οδηγούν γυναίκες - ακόμα και άντρες και παιδιά σήμερα - να πουλήσουν το σώμα τους έναντι αμοιβής είναι οι οικονομικοί και κοινωνικοί καταναγκασμοί που γεννούν η καπιταλιστική κοινωνία, η ανέχεια και ο περιορισμός στη σεξουαλικότητα. Ολα τα παραπάνω εντάσσονται στην οργανωμένη προσπάθεια να ενισχυθούν οι πλαστοί διαχωρισμοί ανάμεσα στο trafficking και την πορνεία, όπου η «καταναγκαστική» πορνεία αξιοποιείται ως μοχλός για να επεκταθεί η «νόμιμη».

Οσο για τον διακηρυγμένο στόχο της αντιμετώπισης του αποτρόπαιου φαινομένου της σεξουαλικής κακοποίησης και εκμετάλλευσης παιδιών, κρύβεται το γεγονός ότι η προστασία των παιδιών από τόσο επικίνδυνες εγκληματικές πράξεις ανατίθεται με προκλητικό τρόπο στη διακριτική ευχέρεια των μεγάλων ομίλων του διαδικτύου και των επικοινωνιών. Υποκαθίσταται έτσι η ευθύνη του κράτους για τον εντοπισμό περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στο διαδίκτυο και την προστασία τους καθώς και τη δίωξη των δραστών τέτοιων απεχθών εγκλημάτων. Η πείρα όλου του προηγούμενου διαστήματος έχει αποδείξει ότι οι επιχειρήσεις αυτές όχι μόνο δεν ενδιαφέρονται για την προστασία των παιδιών, αλλά αντίθετα στο κυνήγι του κέρδους γίνονται φορείς διευκόλυνσης και πολλαπλασιασμού των εγκλημάτων σε βάρος τους.

• Εμείς θα διεκδικούμε να δημιουργηθούν κρατικές κοινωνικές υπηρεσίες και υποδομές, όπως ξενώνες, συμβουλευτικά κέντρα, στελεχωμένες με ειδικευμένο προσωπικό με μόνιμη και σταθερή δουλειά, χωρίς εμπλοκή ΜΚΟ.
• Να διευρυνθεί το δίκτυο των ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες, και στην Περιφέρεια.
• Να οργανωθούν ενημερωτικά προγράμματα σε σχολεία και σχολές από επιστημονικούς, κρατικούς φορείς. Ολα αυτά φυσικά απαιτούν γενναία χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Εμείς σ' αυτήν την κατεύθυνση θα συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας ενάντια σ' αυτό το αποτρόπαιο φαινόμενο, γέννημα θρέμμα ενός σαπισμένου συστήματος, που μετατρέπει σε εμπόρευμα ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο.