Αν δεν είχαμε μαγευτεί από την ευφάνταστη αλλά και υπαινικτική λεξιπλασία της Μυρτώς και της Μέλιας, ΕΥ-ΠΟ - ΛΥ-ΠΟ, στο «Καπλάνι της Βιτρίνας»...

Αν δεν είχαμε πεισμώσει για να δέσουμε όλους τους νέους και τις νέες της Γης σε ένα τεράστιο «Γαϊτανάκι» που θα κυκλώσει τη Γη...

Αν δεν είχαμε νιώσει τον φόβο και την αγωνία να μη σε καταλάβουν οι φασίστες Γερμανοί κατακτητές αλλά και την περηφάνια, την ευθύνη ότι συμμετείχες κι εσύ στον αγώνα και τη νίκη εναντίον τους, όπως στον «Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου», ή στο «Οταν ο ήλιος»...

Αν δεν είχαμε νιώσει τη φλόγα και το ανώτερο ανάστημα των Ρώσων επαναστατών, αν δεν είχαμε διαισθανθεί τις μεγάλες αλλαγές που συμβαίνουν πέρα, μακριά, κάπου «Κοντά στις ράγες»...

Αν δεν είχαμε ονειρευτεί να σαλπάρουμε με τον «Πορτοκαλί ήλιο» και να ζήσουμε μια μεγάλη περιπέτεια όπως στον «Θησαυρό της Βαγίας»...

Για τα παραπάνω «υπεύθυνες» είναι η Αλκη Ζέη και η Ζωρζ Σαρή, που φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννησή τους.

Είναι πολύ δύσκολο να γράψεις κάτι για τη μία χωρίς την άλλη, ακόμα και να σκεφτείς τη μία χωρίς την άλλη... Αλλωστε, η δική τους η φιλία κρατά από τα 12 τους χρόνια, όταν ξεκίνησαν να φοιτούν μαζί στο Γυμνάσιο και υπέγραφαν «Ενωμένες Πάντα» ή αλλιώς «Ε.Π.». Και αυτή η φιλία κράτησε μια ζωή. «Πιασμένες τώρα από το χέρι πάμε στα σχολεία σε όλη την Ελλάδα και κουβεντιάζουμε με τα παιδιά και τους λέμε, ανάμεσα σε άλλα πολλά, πως μια φιλία (η δική μας) μπορεί να αντέξει στο χρόνο»...

Είναι η Ζωρζ και η Αλκη των χιλιάδων παιδιών... `Η αλλιώς «ο Γιωργάκης» και «το Κούλι» όπως αποκαλούσε η μία την άλλη από τα μαθητικά τους χρόνια.

Τα θέματα που πραγματεύονται στα δεκάδες βιβλία τους είναι καθημερινά και πανανθρώπινα. Τις σελίδες των βιβλίων τους διατρέχουν τόσο τα ξέγνοιαστα καλοκαίρια, οι παρέες, οι σκανταλιές, οι οικογενειακές σχέσεις, η φιλία, τα εφηβικά όνειρα και η ενηλικίωση, οι πρώτοι έρωτες, όσο και πολλά από τα γεγονότα που συγκλόνισαν την Ελλάδα του 20ού αιώνα, δικτατορία του Μεταξά, Κατοχή, Αντίσταση, διώξεις, Δεκέμβρης, Εμφύλιος, εξορίες, χούντα, Πολυτεχνείο.

Αυτά τα μεγάλα γεγονότα στα οποία συμμετείχαν και οι ίδιες - καταβάλλοντας το τίμημα - ήταν και ο λόγος που τις ώθησε στο γράψιμο. «Αν διάλεξα να γράψω για τα παιδιά είναι γιατί θέλησα να αποτυπώσω όσα σημαντικά έζησε η γενιά μου, που φοβάμαι μην ξεχαστούν όταν θα έχουμε φύγει εμείς», έλεγε η Α. Ζέη, ενώ η Ζ. Σαρή σημείωνε: «Καταχωνιασμένες, οι αναμνήσεις μου, όποτε θέλω, ανεβαίνουν στην επιφάνεια ολοζώντανες, φωτεινές. Σαν να ήταν χθες». Οι προσωπικές τους εμπειρίες δένονται με τα ιστορικά γεγονότα και οι μυθιστορηματικοί τους ήρωες συντονίζονται με τα μικρά και μεγάλα γεγονότα και τη δράση του λαού μας.

Μόνο που η Α. Ζέη ήξερε ότι ήθελε να γράφει από «πάντα», ενώ η Ζ. Σαρή το κατάλαβε χρόνια αργότερα. «Χάρη στην Αίγινα, τα παιδιά μου και τους φίλους τους, χάρη στη Βαγία των παιδικών μου χρόνων, έγινα συγγραφέας», τότε που λόγω της χούντας σταμάτησε να δουλεύει στο θέατρο. «Μου την έφερε! Είχαμε συμφωνήσει από μικρές ότι εγώ θα γίνω συγγραφέας και εκείνη ηθοποιός», έλεγε χαριτολογώντας η Α. Ζέη.

Η Αλκη Ζέη γεννήθηκε στην Αθήνα και πέρασε τα πρώτα παιδικά της χρόνια στη Σάμο, από όπου καταγόταν η μητέρα της και στη συνέχεια στην Αθήνα. Από πολύ μικρή ασχολήθηκε με το γράψιμο. Ηδη από τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου άρχισε να γράφει κείμενα για το κουκλοθέατρο. Ενας από τους ήρωες που δημιούργησε, ο Κλούβιος, έγινε κατοπινά ο ήρωας του γνωστού κουκλοθέατρου «Μπαρμπα - Μυτούσης».

Κατά την περίοδο της Κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Σπούδασε Φιλοσοφία του Θεάτρου στη Φιλοσοφική του Πανεπιστημίου των Αθηνών και υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Τότε γνώρισε και τον Γιώργο Σεβαστίκογλου, θεατρικό συγγραφέα, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1945. Κατά την υποχώρηση του ΔΣΕ ο Γιώργος Σεβαστίκογλου, ο οποίος ήταν μέλος του κινηματογραφικού του συνεργείου, βρέθηκε στην Τασκένδη, ενώ η Ζέη συνελήφθη και εξορίστηκε στη Χίο. Επανασυνδέθηκε με τον σύζυγό της το 1954 στην Τασκένδη, όπου απέκτησαν και δυο παιδιά. Το 1957 μετακόμισαν στη Μόσχα και η Ζέη σπούδασε στο Τμήμα Σεναριογραφίας του Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας.

Στη Μόσχα γράφει και το πρώτο της βιβλίο, «Το καπλάνι της βιτρίνας». Οπως έχει αναφέρει η ίδια, «ξεκίνησε επειδή διηγόμουν πολύ τις ιστορίες των παιδικών μου χρόνων με τον παππού μου στα παιδιά μου». Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα υπήρξε έργο - σταθμός για την ελληνική παιδική λογοτεχνία και θεωρείται πλέον ένα κλασικό έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας για παιδιά.

Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα, για να ξαναφύγει πάλι το 1967 με τον ερχομό της χούντας, αυτήν τη φορά για το Παρίσι, και να επιστρέψει οριστικά το 1974. Τα επόμενα χρόνια συνεχίζει να γράφει και να εκδίδει βιβλία. «Εφυγε» από τη ζωή το 2020.

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε στην Αθήνα από Αϊβαλιώτη πατέρα και γαλλικής καταγωγής Σενεγαλέζα μητέρα. Στα χρόνια της Κατοχής σπούδασε στη δραματική σχολή του Δημήτρη Ροντήρη και οργανώνεται στην ΕΠΟΝ. «Από δυστυχισμένοι γίναμε ευτυχισμένοι. Και αυτό γιατί διαλέξαμε τον δρόμο της ζωής και ας υπήρχε θάνατος μέσα. Θρηνούσαμε και χαιρόμασταν όλοι μαζί. Δε φοβόμασταν όμως. Υπήρχε ένας στόχος, η απελευθέρωση», έγραφε. Συμμετέχει ενεργά στην Αντίσταση, «με τους συντρόφους μου καταργούμε το θάνατο, την πείνα, την παγωνιά και τον φόβο. Είμαι 20 χρονών και κυρίαρχος του κόσμου».

Στις μάχες του Δεκέμβρη τραυματίστηκε σοβαρά στην πλατεία Κυψέλης. Το 1947 αναγκάστηκε να διαφύγει στο Παρίσι. Εκεί σπούδασε υποκριτική στη σχολή του Σαρλ Ντιλέν. Εργάστηκε στο θέατρο ως ηθοποιός και παντρεύτηκε τον Αιγυπτιώτη χειρουργό Μαρσέλ Καρακώστα, με τον οποίο απέκτησαν δυο παιδιά.

Επέστρεψε στην Ελλάδα και το 1962 εντάχθηκε στον θίασο του Δημήτρη Ροντήρη, που περιόδευε στο εξωτερικό με παραστάσεις αρχαίας τραγωδίας. Ακολούθησαν και άλλες συνεργασίες της στο θέατρο και στον κινηματογράφο.

Στην παιδική λογοτεχνία εμφανίστηκε το 1969, με το μυθιστόρημα για εφήβους «Ο θησαυρός της Βαγίας». Εκτοτε επιδόθηκε, κυρίως, στο γράψιμο, εμπνεόμενη πρωτίστως από την πολιτικοκοινωνική ιστορία του τόπου μας στον 20ό αιώνα, τα ιδανικά, τους αγώνες και τις περιπέτειες του λαού μας και τις δικές της. Πέθανε το 2012.

Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι οι δύο συγγραφείς θεμελίωσαν στη χώρα μας τη σύγχρονη παιδική λογοτεχνία. Κατοχύρωσαν τη διεύρυνσή της σε επίπεδο θεμάτων και απόψεων. «Κορίτσια και αγόρια μάθανε να διαβάζουν καλά μυθιστορήματα, να βλέπουν πόσο έντονα το ατομικό συνυπάρχει με το συλλογικό, να αναγνωρίζουν στους χάρτινους ήρωες δικά τους όνειρα μα και αδιέξοδα», γράφει ο λογοτέχνης Μ. Κοντολέων.

Με χιούμορ, τρυφερότητα, ωραία και δουλεμένη πλοκή, διεισδυτική ματιά στα γεγονότα, καθαρή γραφή απευθύνονται κατευθείαν στην καρδιά των παιδιών. Δεν μιλάνε τυποποιημένα ή ευκολοχώνευτα. «Το καπλάνι της βιτρίνας», «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου», «Κοντά στις ράγες», «Μωβ ομπρέλα», «Οταν ο ήλιος», «Το ψέμα», «Οι νικητές», «Τα στενά παπούτσια», «Ε.Π», «Ο χορός της ζωής», «Ο θησαυρός της Βαγίας» είναι κάποια μόνο από τα βιβλία τους που τόσο έχουν αγαπηθεί και τα μηνύματά τους έχουν λάβει τη δική τους θέση στο μυαλό και στην καρδιά ενός παιδιού που μεγαλώνει.

Με το έργο τους ζωντάνεψαν παλιότερα χρόνια και εποχές που έχουν περάσει, όμως έχουν πολλά ακόμα να μας μάθουν. Αλλωστε, αυτό είναι και ένα χαρακτηριστικό του καλού λογοτεχνικού βιβλίου, να ανοίγει νέους ορίζοντες προσφέροντας απλόχερα μια συμπυκνωμένη πείρα από τη ζωή, μια πείρα που ποτέ δεν θα μπορέσει από μόνο του το παιδί να την αποκτήσει στη διάρκεια της ζωής του.

Τα έργα τους αποτελούν τομή στην παιδική - εφηβική λογοτεχνία για το πρωτοπόρο ιδεολογικό, πολιτικό περιεχόμενό τους, σε πείσμα του κυρίαρχου αφηγήματος ότι η πολιτική σκοτώνει τη λογοτεχνία. Είναι έργα που βοηθούν τους νέους ανθρώπους να δουν τον κόσμο «αλλιώς», να αναγνωρίσουν την αξία των κοινωνικών αγώνων, να συμμεριστούν τα μεγάλα κοινωνικά ιδανικά, να αγαπήσουν εκείνους που τα υπερασπίζονται, θυσιάζοντας ακόμη και τη ζωή τους, σε αντίθεση με τον ατομικισμό, τη ματαιοδοξία, την ιδιοτέλεια που καλλιεργεί το κυρίαρχο σύστημα από τα παιδικά κιόλας χρόνια.

Αλλωστε, η Τέχνη δεν είναι μια στιγμιαία διαδικασία, αλλά μια διαρκής πορεία και συνομιλία μέσα στον χρόνο. Και εκεί είναι που ο γονιός και ο φωτισμένος δάσκαλος πρέπει να βοηθήσουν τα αρχικά ερεθίσματα ενός καλού λογοτεχνικού βιβλίου να πάρουν οριστική θέση στο μυαλό και στην καρδιά ενός παιδιού που μεγαλώνει. Αυτό είναι που κάνουν και οι ιστορίες της Ζέη και της Σαρή. Δεν «επαναπαύουν». Καλούν τον μικρό αναγνώστη να ψάξει να βρει την αλήθεια του τόπου του, δηλαδή του κόσμου όλου...

Στην τελική ευθεία μπροστά στις εκλογές της 21ης Μάη το ΚΚΕ απευθύνεται με ειδική ανακοίνωση στους γονείς καλώντας τους να κάνουν κριτήριο ψήφου την πείρα τους και να το ενισχύσουν.

Για τη συζήτηση που έχει ανοίξει για τα καλά με γονείς μπροστά στις εκλογές ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με την Ελίνα Χαιρικάκη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ και του ΔΣ της Ομοσπονδίας Γονέων Αττικής.

-- Γιατί ιδιαίτερη, ξεχωριστή ανακοίνωση απευθυνόμενη σε γονείς;

-- Οταν μιλάμε για γονείς με παιδιά σε σχολεία, μιλάμε για εργαζόμενους που έχουν έντονα βιώματα από τα τελευταία 15 χρόνια. Εχουν γνωρίσει όλες τις κυβερνήσεις, διαφόρων συνδυασμών και αποχρώσεων. Εχουν δοκιμάσει τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και βιώνουν τις συνέπειες της πολιτικής τους καθημερινά στη ζωή τους. Εχουν υποστεί τις συνέπειες κομμάτων μιας χρήσης (Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΛΑ.Ο.Σ. κ.λπ.) που κάνουν βέβαια πρώτα τη δουλειά τους (συμμετείχαν ακόμα και σε κυβερνήσεις) και μετά σε μια μέρα εξαφανίζονται για να δώσουν τη θέση τους στους επόμενους (ΜέΡΑ25, Ελληνική Λύση) που θα παίξουν αντίστοιχο ρόλο στη στήριξη του συστήματος.

Είναι, λοιπόν, εργαζόμενοι που έχουν πείρα. Πολλοί από αυτούς σε προηγούμενες εκλογές έκαναν άλλες επιλογές και σήμερα συζητούν και λένε «όλοι τα ίδια είναι», «κανένας τους δεν θα κοιτάξει εμάς» κ.τ.λ. Αλλά εδώ δεν τσουβαλιάζουν το ΚΚΕ. Εχουν βγάλει συμπεράσματα στην πράξη για το πώς ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ αλληλοδιαδέχονται στις κυβερνήσεις και ο ένας συνεχίζει το «έργο» του προηγούμενου, αφού συμφωνούν μεταξύ τους στα βασικά. Βλέπουν, καταλαβαίνουν πως το ΚΚΕ υπερασπίζεται τα δικά τους συμφέροντα, αλλά ακόμη ίσως διστάζουν να το ακολουθήσουν. Πολλοί παραμένουν αναποφάσιστοι, ταλαντεύονται. Επομένως, μέχρι τελευταία στιγμή η συζήτηση, το κάλεσμα ενίσχυσης του ΚΚΕ έχει σημασία και αξία να ακούγεται και να δυναμώνει.

Και βέβαια είναι γονείς που έχουν γνωρίσει, έχουν συνεργαστεί με τους κομμουνιστές στα σχολεία των παιδιών τους, στους συλλόγους γονέων. Παρά τις όποιες διαφωνίες ή επιφυλάξεις, που θα συνεχίσουμε να συζητάμε και μετά τις εκλογές, ένα είναι το σίγουρο: Πως οι δεκάδες χιλιάδες γονείς που εμπιστεύονται και στηρίζουν τους κομμουνιστές στους συλλόγους, στις ενώσεις και τις ομοσπονδίες των γονέων αναγνωρίζουν την αγωνιστική και διεκδικητική μας στάση. Συμφωνούν με τη στάση μας να απαιτούμε για τα σχολεία των παιδιών μας αυτά που έχουν ανάγκη και να μη δεχόμαστε να βάζουμε ξανά και ξανά το χέρι στην τσέπη, παλεύοντας συνεχώς για το καλύτερο για τα παιδιά μας. Ξέρουν ότι αναδεικνύουμε κάθε πρόβλημα που απασχολεί τον γονιό και αφορά τη ζωή της οικογένειάς μας. Εμπνέονται από την ολοκληρωμένη μας θέση και τις επεξεργασίες μας για το περιεχόμενο του σχολείου και της μόρφωσης των παιδιών μας.

Τους καλούμε, λοιπόν, να κάνουν ένα ακόμη βήμα και να στηρίξουν - πολλοί για πρώτη φορά - τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ και στις βουλευτικές εκλογές.

-- Η ανακοίνωση ξεκινά με ένα πρωτότυπο κόμικ, «Στον δρόμο προς τις κάλπες». Εικόνες που περιγράφουν πολλά;

-- Μέσα και από το κόμικ περιγράφουμε το κριτήριο με το οποίο καλούμε τους γονείς κι όλους τους εργαζόμενους να σκεφτούν και να αποφασίσουν πηγαίνοντας στην κάλπη. Να σκεφτούν δηλαδή με κριτήριο τις ζωές των παιδιών τους, τη ζωή της οικογένειάς τους. Τι σχέση έχει το σχολείο που πηγαίνουν κάθε μέρα τα παιδιά μας με το σχολείο που θα μπορούσαμε να έχουμε σήμερα με βάση την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας; Οι οργανώσεις των γονιών έχουμε καταγγείλει με πολλούς τρόπους πως τα σχολεία εκπέμπουν SOS. Δεν ξεχνάμε τι έγινε με τα σχολεία μέσα στην πανδημία όπου δεν πάρθηκε κανένα ουσιαστικό μέτρο παρά μόνο όσα φορτωθήκαμε εμείς και τα παιδιά μας (μάσκες, τεστ κ.τ.λ.). Να αναλογιστούμε, λοιπόν, ποιοι έβγαιναν και τότε μπροστά υπερασπιζόμενοι το σχολείο ως τον φυσικό χώρο των παιδιών φωνάζοντας πως και κάτω από τη μάσκα έχουμε φωνή και ποιοι έσπερναν τον φόβο και τον συμβιβασμό λέγοντας ότι «θα λογαριαστούμε μετά...».

Η κατάσταση της Εκπαίδευσης και των σχολείων σήμερα είναι αποτέλεσμα διαχρονικών επιλογών με ευθύνες που βαραίνουν όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων πολλών χρόνων. Η ταύτιση στα «κρίσιμα» και στην Παιδεία βγάζει μάτι. Να αναφέρω ένα παράδειγμα μιας και μας χωρίζουν λίγες μόνο μέρες από την έναρξη των εξετάσεων: Και οι δύο κράτησαν ένα Λύκειο - εξεταστική αρένα, όπου τα φροντιστήρια κυριαρχούν. Η ΝΔ θέσπισε επιπλέον την Τράπεζα Θεμάτων και την ΕΒΕ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θέσπισε, σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν, τον εξοβελισμό της Γενικής Παιδείας από το Λύκειο. Μαζί πετσόκοψαν τα μαθήματα Καλλιτεχνικής Παιδείας. Γιατί λίγες μέρες πριν από τις εκλογές πολλά ακούγονται, αλλά εμείς ξέρουμε ότι χρειάζεται να κρατάμε μικρό καλάθι...

Το πρόσφατο έγκλημα στα Τέμπη και οι μεγάλες κινητοποιήσεις που προκάλεσε με σημαντικό ρόλο των μαθητών και των φοιτητών, των παιδιών μας, βοήθησαν να ακουστεί δυνατά ένα σύνθημα: «`Η τα κέρδη τους ή οι ζωές μας». Αυτό αποτυπώνουμε και στο κόμικ της ανακοίνωσης. Υπάρχουν, από τη μία, τα αφεντικά, βιομήχανοι, επιχειρηματίες, εφοπλιστές, τραπεζίτες και ο τεράστιος πλούτος που συγκεντρώνουν από τη δική μας δουλειά και, από την άλλη, εμείς που ζούμε μέσα στο άγχος, χειρότερα από τους γονείς και τους παππούδες μας. Αφού, λοιπόν, τις ζωές μας τις χωρίζει άβυσσος που δεν γεφυρώνεται, δεν γίνεται και στην κάλπη να κάνουμε όμοιες επιλογές.

-- Αρκετοί γονείς έχουν και παιδιά που φέτος θα πάνε για πρώτη φορά στην κάλπη...

-- Πράγματι, υπάρχουν και πολλοί μαθητές (Β' και Γ' Λυκείου) που ψηφίζουν. Εχει μεγάλη σημασία να μιλήσουμε με αυτά τα παιδιά. Μας γνωρίζουν. Συζητήσαμε μαζί τους για τα προβλήματα των σχολείων. Ημασταν δίπλα στις αγωνίες τους και τις ανησυχίες τους. Στηρίξαμε τους μεγάλους αγώνες που έκαναν, σταθήκαμε ασπίδα σε κάθε προσπάθεια καταστολής της κυβέρνησης. Υπερασπιστήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις το δικαίωμα της νεολαίας να διεκδικεί το σχολείο και το μέλλον που δικαιούται.

Τώρα χρειάζεται να ανοίξουμε τη συζήτηση μαζί τους για το τι πρέπει να γίνει σήμερα. Οτι το ζητούμενο είναι να δυναμώσει ο αγώνας για τη ζωή που τους αξίζει και όχι να τσαλακωθούν τα όνειρά τους στις «αντοχές» της οικονομίας. Οτι το σύνθημα «Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» πρέπει να πάρει σάρκα και οστά και στις εκλογές του Μάη, δυναμώνοντας τη φωνή αγώνα και διεκδίκησης. Γιατί κριτήριο πρέπει να είναι η ζωή που αξίζει σε κάθε νέο άνθρωπο που έχει όνειρα για τη ζωή του. Επομένως, όπως λέει και το σύνθημα της ΚΝΕ, «Πρώτη ψήφος στα σχολεία, κόκκινη με φασαρία»!

Ψηφίζουμε ΚΚΕ γιατί θέλουμε να ζούμε όπως αρμόζει στο 2023 στη δουλειά, στο σχολείο, στο σπίτι, παντού.

Γιατί διεκδικούμε να ζούμε με αξιοπρέπεια από τον μισθό μας.

Γιατί υπάρχουν οι δυνατότητες να έχουν τα παιδιά μας πραγματικά δωρεάν ολόπλευρη μόρφωση, σύγχρονες υπηρεσίες Υγείας. Να χαίρονται τον αθλητισμό, τον πολιτισμό, το παιχνίδι. Να έχουν όμορφα και σύγχρονα σχολεία από τον παιδικό σταθμό μέχρι το πανεπιστήμιο. Να έχουν όλα τα εφόδια για να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι!

Τίποτα από αυτά δεν είναι πολυτέλεια. Γιατί πλούτος υπάρχει. Τον δημιουργούμε εμείς. Ομως τον χαίρονται λίγοι.

Γιατί θέλουμε και με την ψήφο μας να καταδικάσουμε όλα τα κόμματα που διαχρονικά κυβέρνησαν και ευθύνονται για τη ζωή μας σήμερα. Γιατί παρά τις διαφορές τους, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ (κι άλλοι που αλλάζουν κόμματα και συνεργασίες σαν τα μπλουζάκια) συμφωνούν κι έχουν στηρίξει ο ένας τον άλλον στα μεγάλα. Τσακώνονται για το ποιος και όχι για το πώς θα κυβερνήσει...

Γιατί περισσότεροι βουλευτές του ΚΚΕ σημαίνει περισσότερη δύναμη για να ακούγονται η φωνή και τα προβλήματά μας, μεγαλύτερη δύναμη στους αγώνες για το δίκιο μέσα κι έξω από τη Βουλή.

Γιατί τους κομμουνιστές τους ξέρεις και τους εμπιστεύεσαι στη δουλειά σου και το σωματείο σου, στο σχολείο των παιδιών σου και στον Σύλλογο Γονέων, στη γειτονιά.

Καθημερινά για τα παιδιά μας σκεφτόμαστε και παλεύουμε για το μεγαλύτερο καλό που θα κάνουμε κι όχι τη ζημιά που θα επιλέξουμε. Με τον ίδιο τρόπο ψηφίζουμε: αγωνιστικά, μαχητικά, αισιόδοξα!

Δεν «πάμε κι όπου βγει»!

Ανοίγουμε τον δρόμο της ανατροπής!