Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρόεδρός του, Αλ. Τσίπρας, δίνουν με τη σέσουλα τα διαπιστευτήρια σε ντόπια και ξένα μονοπώλια, σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και παίρνουν τα εύσημα των βιομηχάνων, ο Ε. Μπιτσάκης, με συνέντευξή του στην «Αυγή» της προηγούμενης Κυριακής, προτείνει στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυβέρνηση. Και μάλιστα εκβιάζει ότι όποιος δε στηρίξει θα φέρει την ευθύνη για την αποτυχία του!

Την υπόθεση του ...σοσιαλισμού ή του ...κυβερνητισμού υπηρετούσαν, όταν έτρεχαν να πάρουν μέρος στο σόου με τις διερευνητικές εντολές που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2012; 'Η με τη στάση τους στο συνδικαλιστικό κίνημα; 'Η με τα περιβόητα «μεταβατικά προγράμματα» που καλλιεργούν ψευδαισθήσεις περί της δυνατότητας άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής στο έδαφος του καπιταλισμού, πολιτικής δηλαδή που θα χτυπάει την καπιταλιστική κερδοφορία «κάτω από την πίεση του κινήματος» και επί της ουσίας συντηρούν τη λογική της «αριστερής κυβέρνησης».

Οσοι εργαζόμενοι προβληματίζονται, συμμετέχουν δραστήρια στο κίνημα, να είναι προσεκτικοί απέναντι σε όσους ρητορεύουν για «κομμουνιστικές στρατηγικές και επαναστατικές τακτικές» και την ίδια στιγμή καλούν σε στήριξη κυβερνήσεων στο έδαφος της αστικής διαχείρισης και μάλιστα τέτοια σαν αυτή που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η κλιμάκωση τέτοιων φαινομένων συνδέεται άμεσα με την ένταση της επίθεσης κυβέρνησης και εργοδοσίας σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τα δικαιώματα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Η καταστολή των απεργών εργατών της «Χαλυβουργίας», λίγες μέρες μετά τις εκλογές του 2012, αποτέλεσε σημείο καμπής από την πλευρά της κυβέρνησης για την επιβολή του δόγματος «νόμος και τάξη».

Πολλά ήταν τα κρούσματα που ακολούθησαν. Μόνο το τελευταίο διάστημα, ο «Ριζοσπάστης» κατέγραψε τα εξής:

-- Τον περασμένο μήνα, ένας εργαζόμενος στον Επισιτισμό και ο πρόεδρος του κλαδικού Συνδικάτου στη Λάρισα, καταδικάστηκαν σε ένα χρόνο φυλάκιση και σε ένα χρόνο στέρησης των πολιτικών τους δικαιωμάτων, μετά από μήνυση εργοδότη για ψευδορκία και συκοφαντική δυσφήμιση σε εργατική διαφορά.

-- Μόλις την περασμένη Δευτέρα, το «αγροτοδικείο» που στήθηκε στο Ηράκλειο, καταδίκασε σε ποινές φυλάκισης 86 από τους 92 αγρότες που δίκαζε για τη συμμετοχή τους σε κινητοποίηση το 2009, στο αεροδρόμιο Ηρακλείου Κρήτης.

-- Αντίστοιχες διώξεις αντιμετωπίζουν δεκάδες αγρότες που συμμετείχαν στο μπλόκο της Νίκαιας, για τις κινητοποιήσεις τους τον περσινό χειμώνα. Μαζί τους δικάζονται στελέχη του εργατικού κινήματος από τη Θεσσαλία, επειδή στήριξαν τον αγώνα τους και συμμετείχαν μαζί τους σε συμβολικές κινητοποιήσεις σε διόδια, για ενημέρωση του κόσμου και καταδίκη της ληστείας του λαϊκού εισοδήματος.

-- Στην «Coca - Cola», η εργοδοσία προσπαθεί να σπάσει τη 40ήμερη απεργία των εργαζομένων στη Θεσσαλονίκη, με αγωγές συνολικού ύψους 5,5 εκ. ευρώ. Ο αγώνας τους είναι ενάντια στις απολύσεις 33 συναδέλφων τους από το τμήμα της διανομής, το οποίο πάει να καταργήσει η εργοδοσία.

-- Στα Πρακτορεία του Τύπου, κυβέρνηση και εργοδοσία έστειλαν την περασμένη Τρίτη τα ΜΑΤ ενάντια στους εργάτες που περιφρουρούσαν την απεργία τους στο πρακτορείο της ΙΡΙΔΑΣ. Το ίδιο έκαναν και σε βάρος των απεργών της μεταφορικής ACS, αλλά και ενάντια στους απολυμένους της ΕΡΤ, που παρέμεναν στο Ραδιομέγαρο και συνέχιζαν να εκπέμπουν πρόγραμμα μέσα από το διαδίκτυο.

-- Στην επιχείρηση ΝΙΚΑΣ, η εργοδοσία απέλυσε χτες τρία μέλη της νεοσύστατης σωματειακής επιτροπής, επειδή πρωτοστάτησαν στη συγκρότηση της επιτροπής και στην καθολική συμμετοχή των συναδέλφων τους στην προχτεσινή πανεργατική απεργία.

-- Στις αρχές Οκτώβρη, δικαστήριο στη Λαμία καταδίκασε 6 μαθητές που συνέλαβε η αστυνομία παρουσία εισαγγελέα στο υπό κατάληψη Εσπερινό 1ο ΕΠΑΛ της πόλης. Μαζί τους συνελήφθησαν άλλοι 14 μαθητές. Από τους 20 συνολικά, οι 8 δικάστηκαν με τη διαδικασία του αυτόφωρου. Δύο αθωώθηκαν, 3 καταδικάστηκαν σε 20 μέρες φυλάκιση με την κατηγορία της διατάραξης υπηρεσιακής ειρήνης κατά συναυτουργία και άλλοι τρεις, από άλλα σχολεία, σε 4 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή.

-- Δεκάδες δίκες κρίνονται από τα δικαστήρια παράνομες και καταχρηστικές, πριν καν ξεκινήσουν! Η επιστράτευση επιβάλλεται ή χρησιμοποιείται σαν απειλή ενάντια σε όποιον αγωνίζεται. Ετσι έγινε με τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες. Με την απειλή της επιστράτευσης αντιμετωπίστηκε ο αγώνας των εκπαιδευτικών, των εργαζομένων στις διοικητικές υπηρεσίες των Πανεπιστημίων.

Η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, είναι ο αντικομμουνισμός που δυναμώνει, μεταξύ άλλων και από τους εκπροσώπους του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ορισμένα ενδεικτικά παραδείγματα:

-- Η πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ) της Ομοσπονδίας των εργαζομένων στον Επισιτισμό - Τουρισμό και τα Ξενοδοχεία, εξέδωσε ανακοίνωση για να απαντήσει στην κριτική που της ασκεί το ΠΑΜΕ. Σ' αυτήν, έκανε λόγο για «επαγγελματίες των νεοφασιστικών ή νεοσταλινικών ακραίων ιδεολογιών», για «απειλές κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος με τους πρώτους διδάξαντες κήρυκες της ανομίας, της "ανυπακοής", του "ταξικού" μίσους και των ανομολόγητων στόχων της "δικτατορίας του προλεταριάτου"», για «εμφυλιοπολεμικές σειρήνες και υποχθόνια σχέδια των φανατικών».

-- Την περασμένη βδομάδα, ο πρόεδρος του ΝΠΔΔ, με την επωνυμία «Παιδεία - Κοινωνική Προστασία και Αλληλεγγύη», στο δήμο Λυκόβρυσης - Πεύκης (η δημοτική αρχή στηρίζεται από δυνάμεις προερχόμενες ή προσκείμενες σε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ), εξέδωσε ανακοίνωση για το ΔΣ του Σωματείου Εργαζομένων στο Δήμο, αποκαλώντας τους «εργατοπατέρες, επίγονους του Στάλιν».

-- Πρώτοι διδάξαντες στον αντικομμουνισμό, όπου πάτησε και η Χρυσή Αυγή, είναι οι ίδιοι οι εργοδότες που τη στρατολόγησαν για να χτυπήσουν το ταξικό κίνημα. Στη μήνυση με την οποία σύρθηκαν σε δίκη οι συνδικαλιστές της Ζώνης για την κινητοποίηση στο ΒΙΠΑΣ το 2008, ο εργολάβος που τους μήνυσε καταγγέλλει ότι οι εκπρόσωποι των μεταλλεργατών «αναπτύσσουν τη "συνδικαλιστική τους δράση" κατευθυνόμενοι απροκάλυπτα από συγκεκριμένη πολιτική παράταξη (...) και την μετατρέπουν σε μακρύ και ευέλικτο βραχίονα πολιτικών επιδιώξεων, εναρμονισμένων με τη φιλοσοφία και την ιδεολογία μιας άλλης πολιτικής και ιδεολογικής κοσμοθεωρίας». Τα ίδια έλεγαν και οι χρυσαυγίτες βουλευτές, όταν επισκέφτηκαν στα κρυφά τη Ζώνη και υπόσχονταν στα αφεντικά τους να την «καθαρίσουν» από το ΠΑΜΕ.

Αυτή είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται και πρέπει να απασχολήσει κάθε τίμιο εργάτη. Να συνειδητοποιηθεί ότι η ένταση του αυταρχισμού έχει στόχο να καθηλώσει την αγανάκτηση των εργαζομένων και του λαού για τις συνέπειες που έχει πάνω τους η αντιλαϊκή διαχείριση της κρίσης. Σπέρνουν το φόβο ότι όποιος σηκώνει κεφάλι και αγωνίζεται κινδυνεύει να βρεθεί μπλεγμένος με τη Δικαιοσύνη, ή να διωχθεί από την εργοδοσία. Κυβέρνηση και εργοδότες αξιοποιούν το συνδικαλιστικό τους βραχίονα για να κάμψουν αντιστάσεις και αντιδράσεις στο κλίμα του φόβου.

Πρέπει ο καθένας να αναρωτηθεί: Γιατί κλιμακώνουν τον αυταρχισμό; Πού στοχεύουν οι καταδίκες συνδικαλιστών, η ένταση του αντικομμουνισμού, η συκοφάντηση του συνδικαλιστικού κινήματος; Η αστική τάξη ξέρει καλά πως δεν ξεμπέρδεψε με την κρίση. Ξέρει ακόμα ότι κι αν η οικονομία επανέλθει σε φάση ανάκαμψης, αυτή θα είναι αναιμική. Ο καπιταλισμός δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να διαχειρίζεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια με στοχευμένες παροχές, που καλλιεργούσαν την αυταπάτη μιας φιλολαϊκής τάχα διαχείρισης. Δεν έχει τη δυνατότητα να εξαγοράζει και να συνάπτει συμμαχίες με τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας και μεσοστρώματα, όπως το έκανε παλιότερα.

Τα μέτρα που τώρα παίρνονται και τα άλλα που σχεδιάζουν κυβέρνηση - τρόικα - ΕΕ, δεν πρόκειται να ανακοπούν, πολύ περισσότερο να σταματήσουν, με όποια κυβέρνηση, με όποιο μείγμα διαχείρισης στην Ελλάδα και την ΕΕ. Είναι μέτρα στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Στόχο έχουν να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά του σε συνθήκες διεθνοποιημένης δράσης του κεφαλαίου και όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Για να προχωρήσουν τα μέτρα αυτά, χρειάζεται να ξεχαρβαλωθεί το κίνημα, να εμποδιστούν με κάθε μέσο οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν και να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους.

Ο,τι δεν καταφέρνουν με την καταστολή και την τρομοκρατία, προσπαθούν να το πετύχουν με την ενσωμάτωση. Αυτό το στόχο υπηρετεί η «αναμόρφωση» του συνδικαλιστικού κινήματος που επιδιώκουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, όχι αντιπαραθετικά με τη σημερινή πλειοψηφία. Θέλουν ένα κίνημα υποταγμένο στη γραμμή της διαχείρισης, της συνεννόησης με την εργοδοσία, τους καπιταλιστές, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα αστικά κόμματα, τους βλέπει σαν κινητήρια δύναμη της οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο που τους διαχωρίζει σε «υγιείς» και διαπλεκόμενους, ζητώντας από το κίνημα να στηρίξει την πολιτική του υπέρ των πρώτων, αν γίνει κυβέρνηση.

Απάντηση στον κρατικό - εργοδοτικό αυταρχισμό από την πλευρά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, δεν είναι η αναδίπλωση του κινήματος, η αναπαραγωγή του κλίματος φόβου. Είναι η αναμέτρηση με την εργοδοσία και τα κόμματά της, η δημιουργία ισχυρών αντιστάσεων στην πολιτική υπέρ των μονοπωλίων. Για παράδειγμα, την τρομοκρατία δεν την σπας, απέχοντας από τους εργατικούς αγώνες, όπως κάνουν οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που δεν έχουν συμμετάσχει ξανά σε απεργία, μετά την επιστράτευση του κλάδου, το Γενάρη του 2013.

Την τρομοκρατία τη σπας όταν κηρύττεις απειθαρχία στα αυταρχικά μέτρα της κυβέρνησης. Οπως έκαναν οι ναυτεργάτες, με καθοριστική συμβολή των ταξικών τους σωματείων. Παρά το γεγονός ότι βρίσκονται σε επιστράτευση από το Φλεβάρη του 2013 (για τρίτη φορά από το 2002), όλο το προηγούμενο διάστημα συμμετείχαν σε απεργίες, κλαδικές και πανεργατικές. Συνολικά, οι ναυτεργάτες, σε καθεστώς επίταξης έχουν κάνει κοντά 60 απεργιακές κινητοποιήσεις, μετατρέποντας το επαίσχυντο αυτό μέτρο σε κενό γράμμα.

Η πάλη για τη διασφάλιση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, είναι αναπόσπαστη από την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη. Οσο δυναμώνει ο ταξικός πόλος στο κίνημα, όσο προχωράει η ανασύνταξη και η αναζωογόνησή του, όσο μεγαλώνει η αλληλεγγύη ανάμεσα σε εργαζόμενους και κλάδους δουλειάς, όσο περισσότερο στο στόχαστρο των εργατικών - λαϊκών αγώνων μπαίνουν η εργοδοσία, το κράτος και οι μηχανισμοί τους, όσο ριζώνει και δυναμώνει η λαϊκή συμμαχία, τόσο θα οπισθοχωρεί ο αντίπαλος, τόσο η τρομοκρατία και οι ελιγμοί του θα πέφτουν στο κενό.

Τα αίτια για τη χαμηλή ανάπτυξη της Ευρωζώνης είναι, σύμφωνα με την Κομισιόν, η αρκετά μειωμένη ιδιωτική ζήτηση και οι περιορισμένες επενδύσεις. Η διαφορά που υπάρχει στην οικονομία ανάμεσα στις βόρειες και τις νότιες χώρες της Ευρωζώνης θα συνεχίσει να υπάρχει και τον επόμενο χρόνο, καθώς Γερμανία, Αυστρία, Εσθονία και Ιρλανδία προβλέπεται ότι θα έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάπτυξη από τις Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ελλάδα, Πορτογαλία. Η διαφορά γίνεται τεράστια στο ζήτημα της ανεργίας, η οποία το 2014 αναμένεται να φτάσει το 26% στην Ισπανία, το 12,2% στην Ιταλία, ενώ θα μειωθεί στο 5,4% στη Γερμανία και θα φτάσει το 5,1% στην Αυστρία.

Η Κομισιόν αναθεώρησε την πρόβλεψή της για την ανάπτυξη το 2014. Προβλέπει ανάπτυξη της οικονομίας της Ευρωζώνης κατά 1,1% του ΑΕΠ, από 1,2% που προέβλεπε τον περασμένο Μάη, ενώ συνολικά για την ΕΕ προβλέπει 1,4%. Στο ΑΕΠ των κρατών της Ευρωζώνης για το 2013 αναμένεται με πτώση 0,4%. Συνολικά στην ΕΕ, το βλέπουν να παραμένει στάσιμο στα επίπεδα του 2012. Η Γερμανία προβλέπεται ότι θα έχει την ισχυρότερη ανάπτυξη, 1,7% του ΑΕΠ, από τις 18 χώρες της Ευρωζώνης το 2014. «Η Γερμανία θα πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες για βιώσιμη αύξηση μισθών, ιδιαίτερα για τους χαμηλόμισθους», είπε ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Ολι Ρεν, ο οποίος είπε επίσης: «Η δημοσιονομική εξυγίανση και οι διαρθρωτικές αλλαγές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη έχουν δημιουργήσει τη βάση της ανάκαμψης».

Τα στοιχεία δείχνουν ότι η καπιταλιστική οικονομική κρίση συνεχίζεται στην Ευρωζώνη και το 2013, αφού προβλέπεται μείωση του ΑΕΠ. Αλλά και η πρόβλεψη για το 2014 φανερώνει αναιμική ανάκαμψη σε όλη την Ευρωζώνη, με αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,1%. Και αν συνυπολογιστεί ότι το ΑΕΠ της Γερμανίας προβλέπεται στο 1,7%, το μεγαλύτερο όλων των κρατών όπως εκτιμούν και που είναι επίσης αναιμικό, σημαίνει ότι κάποιες καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης θα συνεχίζουν στη δίνη της κρίσης.

Επίσης, στις εκτιμήσεις της Κομισιόν καταγράφονται οι συνεχιζόμενες δυσκολίες στη διαχείριση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, οι οξύτατοι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη της Ευρωζώνης, ενώ αποκαλύπτονται οι αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ως προς αυτό το τελευταίο, είναι χαρακτηριστικές οι εκτιμήσεις της Κομισιόν ότι «η αρκετά μειωμένη ιδιωτική ζήτηση και οι περιορισμένες επενδύσεις» (στη ζήτηση πρέπει να συμπεριλαμβάνουμε και μέσα παραγωγής και καταναλωτικά προϊόντα), δυσκολεύουν την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Ουσιαστικά λένε ότι οι χαμηλοί μισθοί δεν αυξάνουν τη ζήτηση και δε γίνονται επενδύσεις, (δεν υπάρχει ζήτηση ούτε σε μέσα παραγωγής). Από την άλλη, όμως, εκτιμούν ότι η δημοσιονομική εξυγίανση και οι διαρθρωτικές αλλαγές που εφαρμόζονται στην Ευρώπη «έχουν δημιουργήσει τη βάση της ανάκαμψης», δηλαδή η φορολογική αφαίμαξη των λαών σε συνδυασμό με τις περικοπές στις λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες μαζί με τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης συμβάλλουν στις επενδύσεις. Η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης αυξάνει την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων, ενώ η αύξηση της φορολογίας και οι περικοπές αυξάνουν το κρατικό χρήμα που μπορεί να δοθεί για καπιταλιστικές επενδύσεις. Δηλαδή αυτό που λένε ότι θα «φέρει επενδύσεις», είναι αυτό που ταυτόχρονα εκτιμούν ότι «δυσκολεύει τις επενδύσεις». Ετσι όμως λειτουργεί ο καπιταλισμός. Τέτοιου είδους αντιφάσεις δεν μπορεί να τις ξεπεράσει όσο και αν ψάχνει μόνιμες και σταθερές ισορροπίες.

Το ζήτημα των πλεονασμάτων της Γερμανίας, ζήτημα το οποίο αποτελεί πεδίο οξύτατων ανταγωνισμών μεταξύ Γερμανίας και ΗΠΑ, αλλά και ανάμεσα στη Γερμανία, και στα λεγόμενα κράτη του Νότου, έχει τη βάση του στην εξασφάλιση μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου στη Γερμανία. Που οφείλεται στη μεγάλη παραγωγικότητα της εργασίας στο μέγεθος του κεφαλαίου, δηλαδή στο ότι είναι μεγάλη, ισχυρή καπιταλιστική οικονομία, ενώ έχει συμβάλει και το χτύπημα της εργατικής δύναμης και των «κοινωνικών παροχών» που επήλθε με την Ατζέντα 2010, το πλαίσιο των αντεργατικών, αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που πέρασε η κυβέρνηση των σοσιαλδημοκρατών υπό τον Σρέντερ το 2004. Ολοι αυτοί οι παράγοντες δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για αύξηση των εξαγωγών της, αφού μειώνουν συγκριτικά με άλλες οικονομίες το κόστος παραγωγής, προσφέροντας πλεονέκτημα στη διεθνή αγορά με ανταγωνιστικές τιμές.

Λένε στη Γερμανία να αυξήσει τους μισθούς, να τονώσει την εσωτερική της ζήτηση, προσδοκώντας σε αύξηση των εισαγωγών από τα κράτη του Νότου, πιστεύοντας ότι αυτό θα συμβάλει σε επενδύσεις σε αυτά τα κράτη. Ομως έτσι η Γερμανία κινδυνεύει χάσει μέρος του ανταγωνιστικού της πλεονεκτήματος. Να ένας ακόμη παράγοντας που οξύνει τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς. Και επιβεβαιώνει ότι η πολυδιαφημιζόμενη αλληλεγγύη της ΕΕ, δηλαδή η αλληλεγγύη στο μοίρασμα κερδών μεταξύ καπιταλιστών είναι απάτη. Να μια απόδειξη που δείχνει ότι το έδαφος της διαπραγμάτευσης της ελληνικής κυβέρνησης (το ίδιο λέει και ο ΣΥΡΙΖΑ, διαπραγμάτευση και αλληλεγγύη), η προσμονή για οικονομική βοήθεια χωρίς μέτρα όπως έχουν υποσχεθεί οι «εταίροι» της στην Ευρωζώνη, είναι ανεδαφική. Πολύ περισσότερο που γίνεται με όρους μεγάλης ανισομετρίας.

Βεβαίως, κάποτε γίνονται και συμβιβασμοί μεταξύ τους, συμμαχίες κόντρα σε άλλα κράτη, μέσα στην ΕΕ σε συνδυασμό με συμμαχίες με κράτη εκτός ΕΕ, αλλά είναι προσωρινοί και αλλάζουν, αφού οι ανταγωνισμοί δεν καταργούνται. Κάθε κράτος ενδιαφέρεται για την ισχυροποίηση των δικών του επιχειρηματικών ομίλων, δηλαδή για την αύξηση της κερδοφορίας τους. Ο λαός μας πρέπει να κλείνει τ' αυτιά του, ιδιαίτερα στην προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ, περί δυνατότητας εφαρμογής πολιτικής αλληλεγγύης στην καπιταλιστική Ευρωζώνη και ΕΕ. Αλληλεγγύη υπάρχει μόνο στην επιβολή αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής.

Με επίκεντρο το πλεόνασμα της Γερμανίας, οξύνονται οι ανταγωνισμοί με τις ΗΠΑ, που επιδιώκουν προσεταιρισμό κρατών του Νότου κόντρα στη Γερμανία. Τονίζουμε, όμως, για άλλη μια φορά ότι έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και ότι όλ' αυτά αποβαίνουν σε βάρος της εργατικής τάξης (το πλεόνασμα της Γερμανίας το πληρώνουν οι εργαζόμενοί της με τους τσακισμένους μισθούς), των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Που δεν έχουν τίποτα να προσδοκούν, ακόμη και αν μπορέσει επέλθει η «ισορροπία» που αναζητά η Κομισιόν ανάμεσα σε Γερμανία και κράτη του Νότου.

Συμπερασματικά: Η εργατική τάξη, ο λαός, να συνειδητοποιήσουν ότι τα ζόρια των καπιταλιστών στη διαχείριση της κρίσης σε όφελός τους, πρέπει να τα οξύνει με την αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική πάλη. Να μη συνταχτούν με την αστική τάξη της χώρας τους κόντρα στην ανταγωνίστρια ή ανταγωνίστριες αστικές τάξεις άλλων χωρών. Να συνειδητοποιήσουν επίσης ότι ο καπιταλισμός και με κρίση και με ανάπτυξη τσακίζει τα εργασιακά δικαιώματα, ωθεί σε φτώχεια και απόλυτη ή σχετική εξαθλίωση τους εργαζόμενους, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τα μέτρα που πάρθηκαν για τη διαχείριση της κρίσης είναι μόνιμα. Στόχος της πάλης πρέπει να είναι η ανατροπή των αστών από την εξουσία και η αποδέσμευση από την ΕΕ, η αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας με την κοινωνική ιδιοκτησία, που σημαίνει εργατική - λαϊκή εξουσία.

Δεν αρκεί λαϊκές δυνάμεις να βγαίνουν στο δρόμο (εδώ από τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στην ανατροπή του Μ. Μούρσι). Η εμπλοκή τους στην ενδοαστική αντιπαράθεση δεν έχει να τους προσφέρει τίποτε

Μετά την ανατροπή του Πρόεδρου Μ. Μούρσι από το στρατό, οι εξελίξεις που ακολούθησαν είχαν χαρακτήρα μεθοδευμένων βημάτων. Παρά την αντίθετη εντύπωση, που μπορεί να καλλιεργήθηκε από τα διεθνή ΜΜΕ, ήταν θέμα χρόνου η απαγόρευση της δράσης των «Αδελφών Μουσουλμάνων», οι οποίοι είχαν αναλάβει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας.

Τόσο τις παραμονές του στρατιωτικού πραξικοπήματος όσο και μετά από αυτό όλες οι αστικές πολιτικές δυνάμεις (πλην των «Αδελφών Μουσουλμάνων», κ.λπ.) καλούσαν το στρατό «να αναλάβει τον πατριωτικό του ρόλο!». Ανάλογη πολιτική είχαν και οι δυνάμεις της αιγυπτιακής «Αριστεράς», που αδυνατούν να χαράξουν πολιτική γραμμή έξω από το σχεδιασμό των αστικών πολιτικών δυνάμεων, χαρακτηρίζοντας μάλιστα το στρατιωτικό πραξικόπημα ως «δεύτερη επανάσταση».

Το πραξικόπημα της 30ής Ιουνίου έφερε τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ - ΕΕ, σε κατάσταση «αμηχανίας», όπου διαφάνηκε η υποκρισία τους μπροστά στο ερώτημα: Είναι αυτό που έγινε στην Αίγυπτο πραξικόπημα ή όχι;. Την ίδια ώρα, αντιφατικές ήταν και οι σχετικές αντιδράσεις μερικών περιφερειακών δυνάμεων (π.χ., της Σαουδικής Αραβίας και άλλων μοναρχιών του Κόλπου).

Στο παραπάνω «έργο», αποφασιστικό ρόλο είχαν μονοπωλιακοί όμιλοι μέσω των συγκροτημάτων του Τύπου που διαθέτουν στα χέρια τους, τα οποία καλούσαν ανοιχτά το στρατό να αναλάβει «τον πατριωτικό του ρόλο».

Αξίζει να σημειωθεί εδώ, πως ο Μούρσι, στο πλαίσιο των ενδο-αστικών αντιπαραθέσεων, κατονόμασε και στοχοποίησε τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες των παραπάνω συγκροτημάτων στην τελευταία ομιλία του σε μαζική συγκέντρωση των Αδελφών Μουσουλμάνων, σε μια κίνηση που εξέφρασε τον πανικό και την απόγνωσή του.

Μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης από το στρατό, συρρικνώθηκαν σταδιακά οι μάζες που κινητοποιούσαν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», κάτω από το βάρος της κρατικής καταστολής και υπό την επίδραση του κόμματος «Ανούρ», που επίσης χρησιμοποιεί το Ισλάμ, φιλοδοξώντας αυτό να εγκλωβίσει αυτές τις μάζες σε ένα πιο «μετριοπαθές» περιτύλιγμα.

Μετά το πραξικόπημα, το υπουργείο των Βακουφιών ανακοίνωσε σε μια συνέντευξη Τύπου την ανάκληση των αδειών 55 χιλιάδων Ιμάμηδων, στο πλαίσιο μιας «εκκαθαριστικής» επιχείρησης στα Τζαμιά και στα «ισλαμικά» ιδρύματα.

Αλλωστε, το αιγυπτιακό κράτος είχε φροντίσει από την εποχή του Νάσερ να αξιοποιεί τη θρησκεία, με την θεσμοθέτηση του ρόλου του θρησκευτικού ιδρύματος Αλάζχαρ, ως κέντρου ερμηνείας του Ισλάμ, με σκοπό την απεξάρτηση της χώρας από την επιρροή κυρίως της Σαουδικής Αραβίας με την οποίαν είχε εχθρικές σχέσεις τότε. Το αστικό κράτος της Αιγύπτου συνεχίζει έντεχνα την αξιοποίηση της θρησκείας (όχι μόνον του Ισλάμ) για την αντιμετώπιση του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Με την ανατροπή της μοναρχίας στην Αίγυπτο το 1952, ο αιγυπτιακός στρατός αναβάθμισε περαιτέρω την παρουσία του σε όλες τις σφαίρες ζωής της χώρας, όπου η πλειοψηφία των στελεχών στον κρατικό και δημόσιο τομέα προέρχονταν από τις γραμμές του πλέον.

Αξίζει να αναφέρουμε εδώ ένα απόσπασμα από πρόσφατα δημοσιευμένη συζήτηση του στρατιωτικού συμβουλίου:

• Εκπρόσωπος αεροπορίας προς τον υπουργό Αμυνας Σίσι: «Οι ένοπλες δυνάμεις της κάθε χώρας στον κόσμο αποτελούν το βασικό πυλώνα της εθνικής ασφάλειας, και υπάρχουν κόκκινες γραμμές που τις προστατεύουν από τα ΜΜΕ. Η αλήθεια είναι ότι για 50 χρόνια απολαμβάναμε αυτήν την προστασία λόγω της σταθερότητας που υπήρχε. Δυστυχώς, όμως, ήρθε η επανάσταση και χάθηκαν οι κόκκινες γραμμές. Ο κόσμος μάς προσβάλλει και τα ΜΜΕ μάς επιτίθενται με την κατηγορία της εμπλοκής μας στην πολιτική ζωή, ωστόσο, τώρα που γυρίσαμε στους στρατώνες μας υπάρχει ανάγκη ανάκτησης αυτών των κόκκινων γραμμών με σύγχρονο τρόπο, διότι δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε σε κανέναν να μιλά. Υπάρχουν 20 - 25 άνθρωποι που ελέγχουν τα ΜΜΕ, και μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους ξεχωριστά και χωρίς δημοσιότητα και να χρησιμοποιήσουμε ή το καρότο ή το μαστίγιο. Ωστε άμα πετύχουμε την υποστήριξη των 10 -20% αυτών, τότε θα έχουμε μια σοβαρή στήριξη».
• Ο υπουργός Αμυνας Σίσι: «Εως τώρα ο νόμος μάς προστατεύει αυστηρά, ωστόσο, η επανάσταση διέλυσε όλους τους θεσμούς του κράτους και γίνεται μια αναδιοργάνωση όλου του κράτους (...) προσπαθούμε να αφομοιώσουμε όσο το δυνατόν, αλλά δε θα καταφέρουμε να γυρίσουμε στην προηγουμένη κατάσταση, πιθανόν το επόμενο κοινοβούλιο να μας ανακρίνει, χρειάζεται να μείνουμε ενωμένοι και έτοιμοι για την αντιμετώπιση αρνητικών μεταβολών. Σε σχέση, όμως, με τους δημοσιογράφους, εμείς ενδιαφερόμαστε από την πρώτη μέρα για το ζήτημα της προπαγάνδας που είναι ένα θέμα δύσκολο, διότι όταν επιθυμείς να κάνεις κάτι πρέπει να αποκτήσεις βραχίονες στα ΜΜΕ, και η απόκτησή τους χρειάζεται πολύ χρόνο, μέχρι το κράτος να διαθέτει ένα σοβαρό μερίδιο στην προπαγανδιστική επιρροή, πράγμα για το οποίο εργαζόμαστε σίγουρα».

Οι βασικοί υποψήφιοι των προηγούμενων προεδρικών εκλογών εξέφρασαν σε δηλώσεις τους τη συμφωνία και ενθάρρυνσή τους στον Σίσι να θέσει υποψηφιότητα για τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Ωστόσο, ο υπουργός Αμυνας εκφράζει επιφυλάξεις για το ζήτημα αυτό, χωρίς να αποκλείει την πιθανή υποψηφιότητά του (που προϋποθέτει την παραίτησή του από το στρατιωτικό του αξίωμα), παράλληλα εξελίσσεται η προεκλογική καμπάνια του επικεφαλής του εθνικιστικού «Λαϊκού Ρεύματος» Χαμντέν Σαμπάχι, με τη στήριξη της καμπάνιας «Τάμαροντ».

Σε συνθήκες υποχώρησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος και έντονης καταστολής, οι διάφορες «καμπάνιες» έχουν αναδειχτεί σε χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της αστικής τάξης, που τις παρουσιάζει ως κάτι το δήθεν «αυθόρμητο» που πηγάζει από το λαό και τη νεολαία. Μάλιστα, τα διεθνή ΜΜΕ αποκαλούσαν την παραπάνω καμπάνια «κίνημα», συμβάλλοντας στην ενίσχυση της σύγχυσης που υπάρχει, παράλληλα με την αποθέωση του ρόλου του διαδικτύου στις κοινωνικές διαδικασίες.

Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα σε κάθε χώρα, και στην Αίγυπτο, έχει υποχρέωση να μελετά τη συγκεκριμένη κατάσταση, την ανάπτυξη του καπιταλισμού, την πορεία των κλάδων και τομέων της οικονομίας, τις αλλαγές στο εποικοδόμημα, την ταξική, κοινωνική διάρθρωση, για να χαράξει τη δική του επαναστατική στρατηγική.

Αντίθετα, όταν αυτό δε γίνεται και, στο όνομα των «εθνικών ιδιαιτεροτήτων» και επιπλέον δυσκολιών, ακυρώνεται η επαναστατική στρατηγική και υποκαθίσταται η πάλη για το σοσιαλισμό με την πάλη για κυβερνητικές λύσεις, μέσα από πολιτικές συμμαχιών που αντιστοιχούν στην αστική διαχείριση, τότε το εργατικό κίνημα απλά «κουβαλά νερό στο μύλο» της αστικής τάξης, ή τμημάτων της.

Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο, η απουσία επαναστατικής στρατηγικής, μιας αυτοτελούς στρατηγικής από τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και τμημάτων της, αναδεικνύουν, για άλλη μια φορά, τη σημασία που έχει για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα η χάραξή της.