Η κήρυξη της απεργίας εξέφρασε τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων. Στη διάρκεια των κινητοποιήσεων έκλεισαν για πρώτη φορά τα τέσσερα από τα επτά μεγάλα εργοτάξια. Τον περασμένο Μάη, το Σωματείο είχε κηρύξει ξανά 24ωρη παναττική απεργία. Τότε έκλεισαν τα τρία από τα επτά εργοτάξια.

Το βασικό αίτημα που κινητοποίησε τους εργαζόμενους και στις δύο απεργίες, ήταν η καταβολή των δεδουλευμένων. Τα τελευταία χρόνια είναι μόνιμο φαινόμενο οι οφειλές μισθών τριών έως και δώδεκα μηνών. Οι εργασιακές σχέσεις στα εργοτάξια χειροτερεύουν. Οπως καταγγέλλουν εργαζόμενοι, δε γίνεται σωστή συντήρηση στα μηχανήματα, ο εξοπλισμός παλιώνει. Γενικότερα, τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας είναι ελλιπή.

Το Σωματείο αναφέρει, μεταξύ άλλων, ότι τα ατομικά μέσα προστασίας, όπως οι ζώνες ασφαλείας, είναι παλιά. Οι εργάτες μεταφέρονται με τα φορτηγά μαζί με τα υλικά. Δεν υπάρχουν καλαθοφόρα οχήματα, με αποτέλεσμα οι εναέριες εργασίες να γίνονται με σκάλες ή με πέδιλα, αυξάνοντας τους κινδύνους για «ατυχήματα». Το προσωπικό δεν επαρκεί για να καλύψει το σύνολο του έργου, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις ανασφάλιστης εργασίας. Σε αυτά προστίθενται οι μειώσεις μισθών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σε αρκετά εργοτάξια.

Στα εργοτάξια, που οι εργαζόμενοι δε συμμετείχαν ενεργά στην οργάνωση του αγώνα, παρά το γεγονός ότι έκλεισαν με απεργιακές φρουρές συναδέλφων τους από άλλους χώρους, η εργοδοσία δεν αισθάνθηκε να απειλείται το ίδιο, και δεν έκανε βήμα πίσω.

Μετά τις δύο παναττικές απεργίες, οι εργαζόμενοι σε ένα από τα εργοτάξια, που δραστηριοποιείται στην περιοχή των Μεσογείων, συζήτησαν με το Σωματείο την προοπτική να γίνει ειδική απεργία γι' αυτούς, μέχρι να καταβληθούν όλα τα δεδουλευμένα. Η απεργία κηρύχτηκε και κράτησε 10 μέρες. Η συμμετοχή ήταν καθολική και στηρίχτηκε στους ίδιους τους εργαζόμενους, με τη βοήθεια του Σωματείου.

Με συνελεύσεις ανά δύο μέρες στο χώρο του εργοταξίου, αποφάσιζαν αν και πώς θα συνεχιζόταν η απεργία. Για δουλειά έβγαινε μόνο το προσωπικό ασφαλείας, ύστερα από έγκριση του Σωματείου, διαδικασία στην οποία συμφώνησαν όλοι οι εργαζόμενοι. Με την καθημερινή επικοινωνία εργαζομένων και διοίκησης, βρίσκονταν τρόποι να αποκρουστούν οι μηχανισμοί που επιστράτευσε η εργοδοσία για να κάμψει τον αγώνα τους.

Σε ό,τι αφορά το Σωματείο, οι δυσκολίες και τα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει ήταν μεγάλα. Από τα πιο απλά, μέχρι τα πιο σύνθετα. Για παράδειγμα, οι μεγάλες αποστάσεις δυσκολεύουν την επαφή με τους εργαζόμενους, αφού τα εργοτάξια είναι σκορπισμένα στην Αττική.

Στις εργολαβίες, απασχολούνται πάνω από 300 εργαζόμενοι, που διακρίνονται σε τρεις κυρίως ειδικότητες: Ηλεκτροτεχνίτες (μεταξύ αυτών και εναερίτες), όσοι ασχολούνται με οικοδομικές εργασίες (π.χ. σκαφτιάδες), χειριστές μηχανημάτων - οδηγοί. Από το σύνολο των εργαζομένων, περίπου τα 2/3 είναι μετανάστες, κυρίως αλβανικής καταγωγής, ενώ υπάρχουν ακόμα εργαζόμενοι από τη Ρουμανία και τη Γεωργία.

Σε κάθε ειδικότητα, αντιστοιχούν διαφορετικές αποδοχές. Ακόμα, υπάρχουν ειδικότητες κρίσιμες για την παραγωγική διαδικασία, λόγω του μεγάλου βαθμού δυσκολίας και εξειδίκευσης που παρουσιάζουν. Από τη στάση των εργαζομένων σε αυτές τις ειδικότητες, μπορεί να κριθεί η επιτυχία ή όχι μιας κινητοποίησης.

Αξιοποιώντας όλα τα παραπάνω, οι εργοδότες παρεμβαίνουν για να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να ενισχύσουν την αντίληψη ότι έχουν διαφορετικά συμφέροντα μεταξύ τους. Για παράδειγμα, έχει παρουσιαστεί το φαινόμενο να ξεκινήσουν μια κινητοποίηση οι εργαζόμενοι όλων των ειδικοτήτων και ο εργοδότης να ικανοποιεί τα αιτήματα μόνο της μιας ειδικότητας, προκειμένου να κάνει πίσω και να αποτύχει στο σύνολό της η κινητοποίηση. Σε άλλες περιπτώσεις, οι εργοδότες χρωστάνε σε άλλους περισσότερους μισθούς και σε άλλους λιγότερους, για να βάζουν εμπόδια στο ενιαίο της διεκδίκησης.

Από την απεργία αναδείχτηκε ότι έχει μεγάλη σημασία η μόνιμη επαφή του Σωματείου με τους εργαζόμενους, για να τους ενημερώνει συστηματικά, να βοηθάει στην κατανόηση της σημασίας που έχει η οργάνωση σε επίπεδο κλάδου. Αρκετοί εργαζόμενοι στις εργολαβίες είχαν ήδη αναπτύξει συνδικαλιστική δράση μέσα από τα ομοιοεπαγγελματικά σωματεία. Ομως, το Κλαδικό ήρθε να απαντήσει στο ζητούμενο του συντονισμού της δράσης, όχι μόνο μεταξύ των εργατών σε ένα εργοτάξιο, αλλά στο σύνολο των εργοταξίων.

Η μέχρι τώρα παρέμβαση και δράση του Κλαδικού, έχει βοηθήσει στο να γίνει καλύτερα αντιληπτό ότι τα μέτρα που παίρνονται σε ένα εργοτάξιο δεν είναι πρωτοβουλία ενός «κακού» αφεντικού, αλλά στοιχείο της συνολικής επίθεσης που εξαπολύει η εργοδοσία, για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία της.

Μέχρι και την πρώτη παναττική απεργία τον περασμένο Μάη, οι κινητοποιήσεις ήταν αποσπασματικές, πότε στο ένα εργοτάξιο, πότε στο άλλο. Η παρέμβαση του Σωματείου δεν είχε κατορθώσει να είναι συστηματική. Το τελευταίο διάστημα, η επικοινωνία του με τους εργαζόμενους έγινε πιο συχνή. Γίνονται παρεμβάσεις για τα άμεσα προβλήματα στο χώρο εργασίας, αλλά και παρεμβάσεις που αφορούν συνολικότερα ζητήματα της εργατικής τάξης. Τώρα, το Σωματείο δεν πάει στο χώρο δουλειάς για να παρέμβει μόνο για τα δεδουλευμένα, αλλά και για να ανοίξει συζήτηση πάνω σε ζητήματα όπως το ασφαλιστικό, η φορολογία, οι πολιτικές εξελίξεις κ.ά. Με αυτά τα θέματα διοργανώνει εξορμήσεις και συσκέψεις.

Στις συσκέψεις που έγιναν μετά την απεργία, οι ίδιοι οι εργάτες προβληματίστηκαν για το πώς καλύτερα θα λειτουργήσει το Σωματείο, για το πώς θα δυναμώσει η παρέμβαση στους τόπους δουλειάς. Για να υπάρχει καλή και άμεση γνώση του χώρου, καλύτερος και πιο άμεσος συντονισμός. Το κύρος του Σωματείου μεγάλωσε. Τα όποια θετικά βήματα, όμως, δεν αναιρούν τις δυσκολίες που συνεχίζουν να υπάρχουν.

Για παράδειγμα, είναι μικρός ακόμα ο αριθμός των εργαζομένων που απευθύνονται στο Σωματείο για τα προβλήματά τους. Ο φόβος, κυρίως λόγω της ανεργίας, συνεχίζει να κυριαρχεί στα εργοτάξια. Η εργοδοσία έχει εντείνει την προσπάθεια με διάφορους μηχανισμούς, κρυφούς και φανερούς, να διαιρέσει τους εργαζόμενους, να τους τρομοκρατήσει, να τους αποκόψει από το Σωματείο τους.

Εδώ θα κριθεί η αντοχή των εργαζομένων που βγήκαν μπροστά, αλλά και η συνέπεια του σωματείου στη συνέχιση της δουλειάς. Σε κάθε περίπτωση, η δουλειά που έγινε είναι παρακαταθήκη. Οπως είπε και ένας εργάτης που πριν από λίγες μέρες συμμετείχε σε σύσκεψη που οργάνωσε το Σωματείο, «για θυμηθείτε πόσοι μαζευόμασταν στο Σωματείο πριν τις κινητοποιήσεις -το πολύ τέσσερις πέντε...- και πόσοι ήρθαμε εδώ σήμερα, γιατί καταλάβαμε τι σημαίνει να είμαστε στο Σωματείο»...

Από φοιτητική κινητοποίηση το 2012 για δημόσια δωρεάν ποιοτική εκπαίδευση

Η Μισέλ Μπατσελέ διετέλεσε υπουργός Υγείας και Αμυνας στις κυβερνήσεις του κεντροαριστερού Ρικάρντο Λάγος. Ως πρόεδρος της Χιλής (2006-2010) ήρθε αντιμέτωπη με μεγάλες μαθητικές κινητοποιήσεις. Φιλοξένησε την 6η «Σύνοδο Προοδευτικών Ηγετών» - που ξεκίνησε το 1999 ο σφαγέας της Γιουγκοσλαβίας Μπιλ Κλίντον - στην οποία παρέλασε πλειάδα αστέρων της αστικής πολιτικής, από τον αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Μπάιντεν, τον Βρετανό πρωθυπουργό Γκόρντον Μπράουν, τον Ισπανό Θαπατέρο, μέχρι τον... Γιώργο Παπανδρέου. Σύναψε την πρώτη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Λατινομαερικάνικης χώρας με την Κίνα, έπαιξε κομβικό ρόλο στην ίδρυση της Στρατηγικής Οικονομικής Εταιρικής Συμφωνίας του Ειρηνικού.

Οι κυβερνήσεις της «Κονσερτασιόν» -όπως ονομαζόταν ο σοσιαλδημοκρατικός συνασπισμός μέχρι σήμερα- ακολούθησαν τόσο πιστά τη γραμμή της οικονομικής πολιτικής του Πινοτσέτ που έκαναν ορισμένους να μιλήσουν για «Πινοτσετισμό χωρίς Πινοτσέτ». Το λεγόμενο «οικονομικό θαύμα» της Χιλής δεν ήταν τίποτα άλλο από τη γιγάντωση των εξαγωγών ορυκτών και αγροτικών προϊόντων και μια καπιταλιστική ανάπτυξη που βασίστηκε στην υπερεκμετάλλευση της εργατικής δύναμης και την παραπέρα υπονόμευση κοινωνικών δικαιωμάτων, αξιοποιώντας στο έπακρο και το αντιδραστικό νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο υποψήφιος των Πρασίνων, Αλφρεντ Σφέιρ (πρώην διευθυντής του γραφείου της Παγκόσμιας Τράπεζας στη Γενεύη) το κριτικάρει ότι «αποδέχεται αναμφίβολα το νεοφιλελεύθερο σύστημα και περιλαμβάνει μέτρα για να το διορθώσει, αλλά δεν προτείνει βαθιές αλλαγές».

Για την προώθηση των αστικών εκσυγχρονισμών επιδιώκει την πλήρη ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Ετσι η Μπατσελέ υποστηρίζει ότι οι «αλλαγές μπορούν να γίνουν μέσω της ψήφου», και τονίζει ότι θέλει να «ξαναδώσει κύρος στην πολιτική, να ενδυναμώσει τους θεσμούς, ώστε όλοι οι συμπατριώτες μας να συνεχίζουν να πιστεύουν στους θεσμούς της Χιλής». Θεσμούς που όχι μόνο είναι αστικοί, αλλά αρκετοί από αυτούς αποτελούν κληρονομιά της χούντας του Πινοτσέτ. Στο πρόγραμμά της κάνει λόγο για προώθηση της «κουλτούρας της συνεργασίας» και «υπέρβαση των διαφορών που υπάρχουν μεταξύ εργαζομένων και επιχειρηματιών» και αποσαφηνίζει ότι «για να αυξηθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα» .

Η σταδιακή μετάβαση σε καθεστώτος δωρεάν Παιδείας που υπόσχεται το πρόγραμμά της (σε 6 χρόνια για την ανώτατη) σε καμία περίπτωση δε σημαίνει κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης. Απλά ζητά τη μετατροπή των ιδιωτικών ιδρυμάτων σε «μη κερδοσκοπικά¹» τα οποία θα «ελέγχονται», και φυσικά τη συνέχιση της χρηματοδότησής τους από το κράτος. Το «όραμα» είναι η ταξική Παιδεία στη Βόρεια Αμερική και την ΕΕ: «Θέλουμε η εκπαίδευση των δημόσιων και επιδοτούμενων μη κερδοσκοπικών κολεγίων να είναι τόσο καλή ή και καλύτερη από την πληρωμένη (εκπαίδευση). Αυτό δεν είναι όνειρο, υπάρχουν διάφορες χώρες της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής που το έχουν πετύχει»!!!

Προτείνει τεχνολογικά κονσόρτσιουμ επιχειρήσεων - πανεπιστημίων για την προώθηση της εφαρμοσμένης έρευνας.

Για όλη αυτή την «κοσμογονία» υπόσχεται αύξηση της χρηματοδότησης κατά 1,5% του ΑΕΠ...

Προβάλλει την αυταπάτη ότι η (καπιταλιστική) «οικονομική ανάπτυξη είναι ένας βασικός δρόμος για την αντιμετώπιση της ανισότητας, την εξάλειψη της φτώχειας, την άνοδο των όρων ζωής», ενώ παράλληλα υπόσχεται μια επιδοματική πολιτική για τις φτωχές οικογένειες.

Οι οικονομικές «τομές» περιορίζονται στην αύξηση των φόρων κατά 3% του ΑΕΠ. Η σταδιακή αύξηση της φορολογίας των κερδών από 20 σε 24% αντισταθμίζεται με το παραπάνω από νέα κίνητρα και ελαφρύνσεις που προβλέπονται για επενδύσεις.

Ταυτόχρονα υπογραμμίζεται η «ανάγκη δράσης με δημοσιονομική υπευθυνότητα ώστε να δημιουργείται μακροοικονομική σταθερότητα».

Η εξωτερική πολιτική, ως προέκταση της εσωτερικής, συνεχίζει την πεπατημένη με τα μάτια στραμμένα στον Ειρηνικό και τις συμμαχίες που ήδη έχει συνάψει, δεχόμενη σφοδρή κριτική από τη Βενεζουέλα και άλλες χώρες της περιοχής.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι τι δουλειά έχουν οι κομμουνιστές σε αυτή τη συμμαχία. Ο Γκιγιέρμο Τεϊγιέρ, πρόεδρος του ΚΚ Χιλής, θεωρεί ότι υπήρχαν δύο δυνατότητες: Η μια να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν και να χειροτερεύσουν και η άλλη να δημιουργηθούν δομικές αλλαγές προς μια χώρα δημοκρατική με μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη. Η Μπάρμπαρα Φιγκερόα, πρόεδρος της Εργατικής Συνομοσπονδίας, υποστηρίζει ότι η αύξηση του ΚΚ Χιλής «βοηθά να γίνει η Χιλή μια χώρα πιο δημοκρατική» και «θα σπρώχνει προς τα αριστερά» τη «Νέα Πλειοψηφία».

Η λογική των «προοδευτικών κυβερνήσεων» στο έδαφος του καπιταλισμού όχι μόνο δεν έχει καμία σχέση με το σοσιαλισμό, ακόμα και ως ορίζοντα, αλλά οδηγεί τελικά το εργατικό κίνημα αφοπλισμένο στις αγκάλες των αστικών εκσυγχρονισμών.

Αυτό που κρίνει και στην περίπτωση της Χιλής είναι ότι με την ταμπέλα της «αριστερής», «προοδευτικής» κυβέρνησης διαιωνίζεται η εξουσία της αστικής τάξης και η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, εξασφαλίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου και συντηρείται το καθεστώς της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Στο έδαφος αυτό οξύνονται τα λαϊκά προβλήματα, όπως δείχνει και η πείρα άλλων χωρών της περιοχής, σε συνδυασμό με την καλλιέργεια αυταπατών και τη μείωση της απαιτητικότητας των εργαζομένων. Και ακριβώς αυτήν την κατάσταση αξιοποιούν τμήματα της αστικής τάξης και εκπρόσωποι «φιλελεύθερων» κομμάτων για να διεκδικήσουν τη «ρεβάνς» στα πλαίσια του διπολισμού και της εναλλαγής αστικών διαχειριστικών σχημάτων στην κυβέρνηση με το λαό στο περιθώριο.

Οι ισχυρισμοί περί αλλαγής του συσχετισμού δύναμης υπέρ του λαού και της διαμόρφωσης θετικών όρων στην πάλη ΚΚ που συμμετέχουν σε «προοδευτικές» κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης είναι μύθος που έχει καταρριφθεί πολλές φορές στην πράξη. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αποδυναμώνονται ριζοσπαστικά σκιρτήματα, ευνοείται η ενσωμάτωση στις επιδιώξεις του κεφαλαίου και ισχυροποιείται η θέση της σοσιαλδημοκρατίας, συνολικά των αστικών δυνάμεων. 40 χρόνια μετά η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά η τραγωδία συνεχίζεται...

Υποσημειώσεις:

1) Θυμίζει τις θέσεις της ΝΔ για ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά ΑΕΙ.

Μία απ' τις ερωτήσεις που δέχτηκε ο Αλ. Τσίπρας απ' την «Αυγή», στο πλαίσιο της συνέντευξης που της παραχώρησε, αφορούσε στο «παράπονο» μιας άνεργης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε τον κόσμο στους δρόμους το διάστημα που μεσολάβησε από τις εκλογές. Και απάντησε: «Ο κόσμος δεν είναι σπίτι του. Κινητοποιείται στο κίνημα της αλληλεγγύης, σε τοπικούς αγώνες όπως αυτός της Χαλκιδικής, στους αγώνες των εργαζομένων να υπερασπιστούν το δικαίωμα σε μια αξιοπρεπή ζωή. Προφανώς οι κινητοποιήσεις έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Ομως, το σχέδιο χειραγώγησης μέσα από την παραίτηση και την απάθεια δεν θα περάσει. Αυτή η αγωνία για ηχηρή απάντηση στην πολιτική των Μνημονίων θα μετασχηματιστεί πολύ γρήγορα πάλι σε ένα κύμα μαζικών κινητοποιήσεων (...) Ο κόσμος είναι εδώ και τις κρίσιμες στιγμές θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα γείρει την πλάστιγγα των πολιτικών εξελίξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην εκδήλωση ενός ακόμα πιο μαζικού, πολύμορφου και ενωτικού κινήματος, με όλες του τις δυνάμεις. Στον αγώνα αυτόν καλούμε και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς».

Ο Αλ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι ο κόσμος δεν είναι σπίτι του, αλλά οι κινητοποιήσεις έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους. Σε τι δεν απαντά ευθέως; Στο τι έκαναν και κάνουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Και σε συνδυασμό με αυτό προβάλλει τα λεγόμενα τοπικά κινήματα, λέγοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και πέρα θα συμβάλει με όλες του τις δυνάμεις στην εκδήλωση ενός ακόμα πιο μαζικού, πολύμορφου και ενωτικού κινήματος.

Τι έκαναν και κάνουν οι δυνάμεις του στο εργατικό κίνημα; Συνέβαλαν ώστε το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα να εξελιχθεί σε ένα μηχανισμό φθοράς συνειδήσεων, συντεχνιασμού και εκφυλισμού, μαζί με τις άλλες δυνάμεις που συγκροτούσαν την πλειοψηφία των ηγεσιών ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και σε αρκετά πρωτοβάθμια Σωματεία, κυρίως εργοστασιακά, επιχειρησιακά. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση και οι συναλλαγές μεταξύ τους ήταν καθημερινές, από τις νοθείες, τις συναλλαγές με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς της ΕΕ, τα διάφορα προγράμματα, μέχρι το μοίρασμα ρόλων και μερισμάτων από τη νομή του συνδικαλιστικού κινήματος, με ισχυρούς μεταξύ τους δεσμούς και αλληλεξαρτήσεις. Το κοινό τους γνώρισμα ήταν η αποδοχή της κυρίαρχης πολιτικής. Επίσης, κοινό τους γνώρισμα ο πόλεμος απέναντι σε κάθε δύναμη που αντιπαλεύει αυτήν την άθλια κατάσταση από ταξική θέση. Πρόκειται για κατάσταση που οδήγησε το συνδικαλιστικό κίνημα, με μαθηματική ακρίβεια, στον εκφυλισμό, στη φθορά και διάβρωση συνειδήσεων, στην απαξίωση και τη διάλυση. Εδώ βρίσκεται και η βασική αιτία που το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο στην επίθεση του κεφαλαίου και ειδικά μπροστά στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, την οποία βάφτισαν όλοι μαζί κρίση χρέους, κακής διαχείρισης, αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους. Και συνεχίζουν να το κάνουν, σε συναλλαγή με την εργοδοσία. Οπως, για παράδειγμα, στην Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών που συμφώνησε με κυβέρνηση - φαρμακοβιομήχανους στη μετατροπή του ΤΕΑΥΦΕ (επικουρικό ταμείο των φαρμακοϋπαλλήλων) σε επαγγελματικό ταμείο.

Ταυτόχρονα, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι προτάσσει τα λεγόμενα τοπικά κινήματα ή ότι μιλά για πολύμορφο κίνημα. Να θυμίσουμε ότι θεοποίησε τα λεγόμενα κινήματα των πλατειών και των παρελάσεων, ως μοχλούς που «ανέτρεψαν», όπως είπε, τον Γ. Παπανδρέου από την κυβέρνηση, συγκαλύπτοντας ότι ως αποτέλεσμα ήρθε μια άλλη κυβέρνηση που συνέχισε την ίδια πολιτική. Τέτοιο κίνημα θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι κίνημα στους τόπους δουλειάς που να συγκρούεται με τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Θέλει κίνημα με τέτοιους προσανατολισμούς και περιεχόμενο, να συμβάλλει, δηλαδή, στην εναλλαγή κυβερνήσεων διαχείρισης του καπιταλισμού για να συνεχίζεται η ίδια ουσιαστικά πολιτική με άλλο μείγμα, σε όφελος του κεφαλαίου. Αλλωστε, στις εργατικές απεργίες οι δυνάμεις του δεν μπορούν να κινητοποιήσουν εργατοϋπάλληλους, αφού έχουν γραμμή συνδιαλλαγής με την εργοδοσία. Ακόμη και εκεί που συγκροτούν μαζί με άλλους πλειοψηφία, (π.χ. ΟΛΜΕ), στην απεργία που αποφάσισαν τον περασμένο Μάη, τα δίπλωσαν όταν η κυβέρνηση τους επιστράτευσε. Τόσο αγωνιστές...

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ «νταραβερίζεται» με τέτοια κινήματα που αντικειμενικά ανακόπτουν και την παραμικρή τάση ριζοσπαστικοποίησης. Σ' αυτό συμβάλλει και η γραμμή του στο συνδικαλιστικό κίνημα. Γιατί η απουσία ταξικού προσανατολισμού, ο αποπροσανατολισμός ως προς τον πραγματικό αντίπαλο, που είναι τα μονοπώλια, η εξουσία τους, η ΕΕ και όχι απλά μια κυβέρνηση, τα καθιστά ευεπίφορα να χειραγωγηθούν στο σύστημα. Και ακριβώς γι' αυτό υπηρετούν τον άμεσο πολιτικό στόχο του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι άλλος απ' το να αναλάβει την αστική διαχείριση και το να ενσωματωθούν στους γενικότερους της αστικής εξουσίας που θέλει να υπηρετήσει κυβερνώντας. Αυτήν τη θέση για το κίνημα, αυτήν τη γραμμή, υπηρετεί διαχρονικά ο οπορτουνισμός και η σοσιαλδημοκρατία. Εκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να μην πιστέψει ο λαός στη δύναμή του και στην ικανότητά του να νικήσει σε μια πορεία. Για να μην αναπτυχθεί ένα κίνημα ανατροπής της αστικής εξουσίας.

Υπάρχει ένα ακόμη ζήτημα. Ελαβε, εμφανιζόμενος σαν «αριστερή δύναμη», στις εκλογές 27%, αλλά καμιά αντανάκλαση δεν έχει στην ανάπτυξη του κινήματος αυτό το ποσοστό. Θέριεψαν μαζί με το ποσοστό του και οι αυταπάτες που σκόρπισε, η λογική της ανάθεσης της λύσης των λαϊκών προβλημάτων στην κυβέρνησή του, την οποία επίσης καλλιέργησε και καλλιεργεί.

Αυτή ήταν και είναι η συνεισφορά του οπορτουνισμού του μεταλλασσόμενου σε σοσιαλδημοκρατία. Απολύτως συνειδητά έχει ήδη προσφέρει τις χειρότερες υπηρεσίες στο λαό, τις καλύτερες στην πλουτοκρατία. Πού να γίνει και κυβέρνηση!