Οι διαπραγματεύσεις της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ με την τρόικα, δηλαδή την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, με τις διακυμάνσεις που αυτές έχουν, είναι το μόνιμο θέμα του αστικού Τύπου, το τελευταίο διάστημα. Οι εργαζόμενοι βομβαρδίζονται καθημερινά με δήθεν καίρια ερωτήματα: «Θα έρθει», «δε θα έρθει η τρόικα», «θα δοθεί», «δε θα δοθεί η δόση», «αδιέξοδο ή όχι». Βέβαια, οι πιο ειλικρινείς αστοί αναλυτές δεν κρύβουν ότι τα «διαρθρωτικά μέτρα δεν πρόκειται να τελειώσουν». Τις τελευταίες μέρες, όμως, πιο συχνά εμφανίζονται άρθρα είτε μόνιμων αρθρογράφων είτε τεχνοκρατών διαφόρων ινστιτούτων, που θέτουν προβληματισμούς ή και επικρίσεις για την τακτική των «εταίρων» και «δανειστών», που καταλήγουν σε αυτό που παρουσιάζουν ως «ανάγκη για reset», δηλαδή για «επανεκκίνηση» των διακρατικών σχέσεων εντός ΕΕ, της καπιταλιστικής οικονομίας και του πολιτικού συστήματος.

Οι αναλύσεις αυτές θέτουν και τη γεωστρατηγική πλευρά των εξελίξεων σε ό,τι αφορά τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα και όχι τυχαία θυμίζουν τις περιπτώσεις της ματαίωσης της συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, μετά από αμερικανικές πιέσεις, ή τη ματαίωση της πώλησης σε ρωσικά μονοπώλια της Δημόσιας Επιχείρησης Αερίου (ΔΕΠΑ), μετά από πιέσεις της ΕΕ, ή τις αντιδράσεις για την επέκταση της κινεζικής Cosco στο λιμάνι, κάτι που θίγει τα συμφέροντα γερμανικών και ολλανδικών επιχειρήσεων. Μόνο που όλα αυτά, τα υπαρκτά φαινόμενα, είναι η απόδειξη ότι στο παζάρι που γίνεται σε περίοδο κρίσης και στη βάση της ανισομετρίας ανάμεσα στις οικονομίες της ΕΕ, αναδεικνύονται όλο και πιο πολύ οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί εντός της λυκοσυμμαχίας, ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικά κέντρα, η κόντρα ΗΠΑ - Γερμανίας, η κόντρα ΕΕ - Ρωσίας, ο ανταγωνισμός με την Κίνα. Στο διά ταύτα αυτού του παζαριού είναι η μοιρασιά της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου λόγω της κρίσης. Ταυτόχρονα, οι ανταγωνιστές που «σφάζονται» ενώνονται στην κοινή στρατηγική τους στο να γίνεται πιο φτηνή η εργατική δύναμη για το κεφάλαιο, στο να παίρνονται πίσω και οι τελευταίες κατακτήσεις των εργατών, ώστε να «επανεκκινηθεί» η κερδοφορία στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων. Ενώνονται στο πώς όλα αυτά θα πραγματοποιηθούν, εξασφαλίζοντας τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να απασχολεί τους εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, όσους παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, όχι μόνο δεν πρέπει να είναι το «RESET» («επανεκκίνηση», με όρους νέας τεχνολογίας) στην καπιταλιστική οικονομία, στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, γιατί αυτό θα τους φέρει νέα δεινά, αλλά το «DELETE», δηλαδή η διαγραφή του καπιταλισμού, η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Και αυτό μπορεί να ξεκινήσει από σήμερα μόνο με έναν τρόπο. Με το δυνάμωμα του ΚΚΕ παντού, με την ενίσχυση της εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου, με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και την ενίσχυση της Λαϊκής Συμμαχίας. Ετσι θα ανοίξει ο δρόμος, για να αλλάξει η τάξη στην εξουσία.

Αν πιάσει κανείς το νήμα προς τα πίσω, θα δει ότι οι συνδικαλιστές που σήμερα λοιδορεί το σύστημα, είναι οι ίδιοι που εδώ και χρόνια εξασφάλιζαν προνόμια από το κράτος και την εργοδοσία, όμοια με αυτά που απολάμβανε ο κρατικός μηχανισμός ή τα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων, στους κλάδους που συνδικαλίζονταν. Αυτοί οι συνδικαλιστές, που τις δεκαετίες του '80 και του '90 στελέχωναν την ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος σε όλες του τις βαθμίδες, προέρχονταν κατά κανόνα από ένα ανώτερο τμήμα εργαζομένων (εργαζόμενοι σε πρώην ΔΕΚΟ και τράπεζες), με το οποίο οι αστοί και το κράτος τους εξασφάλιζαν συμμαχία. Ανήκαν δηλαδή στην εργατική αριστοκρατία. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, υπήρξαν στελέχη των κομμάτων που εναλλάσσονταν στην κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ). Η δράση τους καμιά σχέση δεν είχε, ούτε έχει με τα εργατικά συμφέροντα.

Υπήρξαν οι ίδιοι μέρος ενός πολυπλόκαμου μηχανισμού εξαγοράς και διαφθοράς συνειδήσεων, που καθήλωσε και τράβηξε πίσω το εργατικό κίνημα, την περίοδο που η αστική τάξη είχε ανάγκη έναν τέτοιο μηχανισμό, για να σταθεροποιήσει την εξουσία της και να αντιστρέψει τις όποιες τάσεις χειραφέτησης έδειχνε το κίνημα. Αυτοί οι συνδικαλιστές και η γραμμή που εκπροσωπούσαν στο κίνημα, καμιά σχέση δεν είχε με τα συμφέροντα των εργαζομένων. Καμιά σχέση δεν είχαν και δεν έχουν με τις αξίες, τις αγωνιστικές παραδόσεις της εργατικής τάξης, τους ταξικούς αγώνες με τους οποίους κέρδισε στο παρελθόν καλύτερους όρους δουλειάς και ζωής.

Σήμερα, που η αστική τάξη σπάει τις συμμαχίες της με ανώτερα στρώματα των εργαζομένων και θέλει να προσαρμόσει τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό στις σύγχρονες ανάγκες της, το σύστημα «βγάζει στη σέντρα» τους συνδικαλιστές που το υπηρέτησαν. Το ζητούμενο είναι οι εργαζόμενοι να εγκαταλείψουν μαζικά αυτούς τους συνδικαλιστές και τους επίδοξους επιγόνους τους. Να βάλουν πλάτη στην ανασύνταξη του κινήματος, για την οποία παλεύει το ταξικό κίνημα, που βρίσκονταν πάντα απέναντι στη σαπίλα του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού.