Για μια ακόμα φορά, η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα καλούνται να στοιχηθούν πίσω από αυτό ή το άλλο αστικό συμφέρον, απαντώντας με τη στάση τους σε διλήμματα που αφορούν στα συμφέροντα της αστικής τάξης. Τα νέα διλήμματα αφορούν το ζήτημα της διαχείρισης του κρατικού χρέους, ως προϋπόθεσης να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Εκδηλώνονται λοιπόν διαφωνίες για τον τρόπο διαχείρισης του χρέους. Αν θα γίνει αναδιάρθρωση με «κούρεμα» μέρους του ή αν θα γίνει με ρύθμιση μείωσης επιτοκίων και επιμήκυνση της αποπληρωμής. Οι απόψεις ποικίλλουν και τέτοιες ή άλλες απόψεις εκφράζονται σε διάφορες μερίδες του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού προσωπικού.

Ως φορέας της θέσης ότι το «κούρεμα» του χρέους θα φέρει και το τέλος της λιτότητας προβάλλεται κατά κύριο λόγο το ΔΝΤ, θέση με την οποία ταυτίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ παρόλο που στελέχη του όπως ο Γ. Σταθάκης παραδέχονται ότι μόνο το 5% του σημερινού χρέους μπορεί να θεωρηθεί ως επαχθές. Αλλες θέσεις που εκφράζονται και στους κόλπους της κυβέρνησης και σε κόλπους της ΕΕ προτάσσουν τη ρύθμιση και επιμήκυνση ως πιο προσοδοφόρα λύση. Ανάλογα με το πόσο κερδίζουν ή πόσο χάνουν στοιχίζονται με τη μια ή την άλλη άποψη τμήματα του κεφαλαίου.

Σε κάθε περίπτωση η συζήτηση που κάνουν είναι το πώς ο λαός θα συνεχίζει να πληρώνει το χρέος, πώς θα φορτώνεται βάρη που δεν είναι δικά του που δε προκάλεσε ο ίδιος...

Ολοι μαζί κρύβουν ότι, είτε έτσι είτε αλλιώς, η επόμενη μέρα για το λαό θα είναι εξίσου σκληρή, καθώς τα μέτρα που εφαρμόστηκαν με τα μνημόνια ήρθαν για να μείνουν, γιατί μόνο έτσι υπηρετείται η κερδοφορία του κεφαλαίου, ότι είτε το «κούρεμα» είτε η επιμήκυνση αποπληρωμής θα συνοδευτούν και με νέα αντιλαϊκά μέτρα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση γίνονται και οι όποιες διαπραγματεύσεις.

Η συζήτηση για το χρέος, με κριτήριο το πώς θα εξυπηρετηθεί η καπιταλιστική ανάκαμψη, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα του ενιαίου στρατηγικού πλαισίου μέσα στο οποίο κινούνται όλες οι δυνάμεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και του ευρωμονόδρομου.

Ο λαός δεν είναι υπεύθυνος και δεν πρέπει να συνεχίζει να πληρώνει για το χρέος. Η διόγκωση του χρέους οφείλεται στον πακτωλό κρατικής χρηματοδότησης και τις φοροελαφρύνσεις που δόθηκαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και εξακολουθούν να δίνονται στο κεφάλαιο, μέσα απ' τους αναπτυξιακούς και τους φορολογικούς νόμους, τα κοινοτικά προγράμματα. Οφείλεται στις υπέρογκες δαπάνες για εξοπλισμούς που υπηρετούν τα σχέδια του ΝΑΤΟ και αποστολές στο Κόσσοβο και το Αφγανιστάν. Οφείλεται στις αρνητικές συνέπειες για την εγχώρια βιομηχανική και αγροτική παραγωγή απ' την ένταξη στην ΕΕ. Το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας αποτελεί την άλλη όψη του πλεονάσματος της Γερμανίας, η οποία έδωσε κερδοφόρο διέξοδο σε σημαντικό μέρος των εξαγωγών της με τη λειτουργία της Ευρωζώνης.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, σήμερα γίνεται ακόμα πιο ισχυρό το αίτημα για μονομερή διαγραφή όλου του χρέους, με αποδέσμευση από την ΕΕ, άνοιγμα του δρόμου για μια οικονομία χωρίς τους καπιταλιστές.

Αυτά είχε αναφέρει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Σταθάκης, στις 27 Νοέμβρη στη Βουλή, σχετικά με το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την Κύρωση της «Συμφωνίας Blue Med» που αφορά την Ιταλία, τη Μάλτα, την Ελλάδα και την Κύπρο και είναι τμήμα της νομοθεσίας της ΕΕ «για τον ενιαίο ευρωπαϊκό ουρανό» (ΕΕΟ). Με τον ΕΕΟ για να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη κερδοφορία για τις μεγάλες αεροπορικές εταιρείες και στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης» των αερομεταφορών, καταργούνται οι εθνικοί εναέριοι χώροι, ανασχεδιάζεται συνολικά ο εναέριος χώρος της ΕΕ. Εξασφαλίζονται «ευθείες γραμμές» που είναι και αποδοτικότερες για τα αεροσκάφη και στη βάση αυτών θα πρέπει να γίνουν και οι ανάλογες «προσαρμογές» και στις Πολεμικές Αεροπορίες των χωρών.

Παρ' όλα αυτά, έρχεται η «Αυγή» και στο προχτεσινό της πρωτοσέλιδο δημοσιεύει άρθρο για το «Blue Med» όπου «πλέκει το εγκώμιο» του ΕΕΟ. Αναφέρει ανάμεσα σε πολλά άλλα ότι «σήμερα η συμβολή ενός ενιαίου ουρανού αναφέρεται κυρίως στην οικονομία, στην αποφυγή καθυστερήσεων και στην "ομαλότητα" της αεροπορικής μεταφοράς».

Εντοπίζει ως «πρόβλημα» ότι: η «διαχείριση του εναέριου χώρου από τις εθνικές "συνιστώσες", π.χ. για "στρατιωτικές ανάγκες", έχει ως αποτέλεσμα "μια πτήση, π.χ. από το Βερολίνο ως τη Μαδρίτη" να "υποχρεώνεται να κάνει μεγάλες και ενεργειοβόρες παρακάμψεις για να αποφύγει στρατιωτικές περιοχές"». Κάτι που, κατά την «Αυγή», διορθώνεται πια, καθώς «ο ΕΕΟ ενοποιεί τα "όμορα" συστήματα ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας», ενώ «με τις νέες γενιές αεροσκαφών, σε συνδυασμό με το (παγιωμένο πλέον) σύστημα διεύρυνσης του ελεγχόμενου εναέριου χώρου (RVSM) και με την πιθανή αξιοποίηση νέων υψών μέχρι και τα 46.000 πόδια, αναμένεται να αντιμετωπιστεί η αυξανόμενη αεροπορική ζήτηση» κ.ά.

Δεν πρόκειται, βεβαίως, για παράκρουση. Είναι ένα ακόμα δείγμα της ταχύτατης προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα που διεκδικεί την αστική διακυβέρνηση. Κάτι βεβαίως που δεν είναι δύσκολο, αφού ούτως ή άλλως είναι κόμμα που αποδέχεται ως θέσφατο το πλαίσιο της ΕΕ - κάνοντας μάλιστα κριτική ότι αυτό δεν έχει υλοποιηθεί ως θα έπρεπε - και βεβαίως κόπτεται για την καπιταλιστική ανάπτυξη...

«Η συγκυβέρνηση, κατ' εντολή των τροϊκανών, αποφάσισε την πώληση του ΑΔΜΗΕ (...) Ο ΑΔΜΗΕ αποτελεί πάγιο περιουσιακό στοιχείο του κράτους, άρα και του ελληνικού λαού. Αποτελεί Εθνική υποδομή για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας. Αποτελεί την εγγύηση για κάθε παραγωγική διαδικασία, που οδηγεί στην ανάπτυξη της οικονομικής ζωής του τόπου.

Η ηλεκτρική ενέργεια είναι κοινωνικό αγαθό, δεν ήταν και δεν είναι εμπορεύσιμο προϊόν για να συμπεριφέρεται με όρους και κανόνες της αγοράς. Αρα, απαιτείται ο κρατικός παρεμβατισμός και η εγγύηση του κράτους, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο ιδιώτης ενδιαφέρεται μόνο για γρήγορη και άμεση κερδοφορία, χωρίς να επενδύει σε προγραμματισμένες συντηρήσεις, επεκτάσεις δικτύου, αλλά και σε νέες σύγχρονες υποδομές, με αποτέλεσμα να τεθεί σε επισφάλεια η ομαλή τροφοδοσία της χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια.

(...) Οι δαπάνες του ΑΔΜΗΕ καλύπτονται σήμερα από τους καταναλωτές μέσω του λογαριασμού ρεύματος, ενώ η συμμετοχή του κράτους στη ΔΕΗ είναι μηδενική. Τα κέρδη του επενδύονται σε νέες υποδομές και σε επεκτάσεις δικτύων, προκειμένου να υπάρχει ασφάλεια εφοδιασμού ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα.

Eurokinissi

Κάτω τα χέρια από τον δημόσιο πλούτο της χώρας (...) Οχι στους αεριτζήδες ψευτοεπενδυτές για να έχουμε φτηνό ρεύμα. Να θυμίσουμε, ένα έθνος είναι ισχυρό όταν έχει ισχυρό κράτος. Το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας είναι πράξη εθνικής μειοδοσίας».

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στα σωματεία της ΔΕΗ συγκαλύπτουν τις πραγματικές αιτίες της επίθεσης στους εργαζόμενους της επιχείρησης και στο λαό - καταναλωτή της Ενέργειας. Ολοι αυτοί πληρώνουν διαχρονικά το μάρμαρο από την απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και τη λειτουργία της ΔΕΗ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, είτε με 100% κρατική ιδιοκτησία, είτε με «μεικτή» σύνθεση και την πλειοψηφία των μετοχών στο κράτος, είτε με την πλειοψηφία των μετοχών στους ιδιώτες, όπως πάει να γίνει τώρα.

Η διαδικασία της πλήρους ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ δεν ξεκινάει τώρα. Ούτε προέκυψε σαν εντολή της τρόικας, όπως παρουσιάζεται στην ανακοίνωση των συνδικάτων. Η απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, προβλεπόταν ήδη από τις τέσσερις ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ το 1992 στη Βουλή.

Ακολούθησε ο πρώτος νόμος της απελευθέρωσης, ο 2773/99, τον οποίο συνδιαμόρφωσαν η τότε κυβέρνηση με τη συνδικαλιστική πλειοψηφία (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΝ) στη ΔΕΗ και προέβλεπε τη μετατροπή της επιχείρησης σε Ανώνυμη Εταιρεία. Τότε, η συνδικαλιστική πλειοψηφία προσπάθησε να «κοιμίσει» τους εργαζόμενους, με το σύνθημα «καμιά μετοχή στους ιδιώτες», το οποίο εγκατέλειψε αργότερα, υιοθετώντας τη θέση ότι στη νέα μετοχική σύνθεση, το κράτος θα έπρεπε να διατηρεί τουλάχιστον την πλειοψηφία.

Σήμερα, από το μετοχικό κεφάλαιο του ομίλου της ΔΕΗ ΑΕ, το 49% ανήκει σε ιδιώτες. Περίπου το 36% των μετοχών ανήκει σε διεθνή επενδυτικά σχήματα, κυρίως αμερικανικά.

Στον ίδιο νόμο, στο άρθρο 34, συμπεριλήφθηκε η προδοτική συμφωνία που υπέγραψε η συνδικαλιστική πλειοψηφία και χάριζε στη ΔΕΗ ΑΕ την περιουσία του ασφαλιστικού φορέα των εργαζομένων, προκειμένου να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της Επιχείρησης και η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Τη συμφωνία ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ στη Βουλή και οι παρατάξεις τους στη ΓΕΝΟΠ.

Οταν, από την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού, ωρίμασαν οι προϋποθέσεις να περάσουν στα χέρια ιδιωτών τμήματα της ΔΕΗ, η συνδικαλιστική πλειοψηφία συμφώνησε στη δημιουργία θυγατρικών (ΑΔΜΗΕ - ΔΕΔΗΕ), που ήταν ο προάγγελος του ιδιοκτησιακού διαχωρισμού. Σήμερα, που τα πράγματα έφτασαν εδώ που έφτασαν, οι ίδιες πλειοψηφίες κρύβουν τον πραγματικό ένοχο και μαζί τη συνενοχή τους.

Στην περίπτωση του ΑΔΜΗΕ, αυτό που τώρα επιδιώκει η κυβέρνηση, είναι να επιτρέψει την είσοδο περισσότερων ιδιωτικών κεφαλαίων στη μετοχική του σύνθεση, καθώς μέχρι σήμερα, ο ΑΔΜΗΕ είναι 100% θυγατρική της ΔΕΗ. Συγκεκριμένα, προβλέπεται η εξαγορά του 66% του ΑΔΜΗΕ από «στρατηγικό επενδυτή», με το Δημόσιο να διατηρεί τη συμμετοχή του ως μειοψηφία, αποκτώντας το υπόλοιπο 34% των μετοχών.

Να γιατί στην ανακοίνωση των Σωματείων της ΔΕΗ, δεν υπάρχει ούτε μια λέξη - καταγγελία για την πολιτική της ΕΕ στα ζητήματα της Ενέργειας, για τις οδηγίες περί «απελευθέρωσης της αγοράς». Επειδή οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες στον κλάδο, στήριξαν διαχρονικά αυτήν τη στρατηγική, τις κυβερνήσεις που τη συνδιαμόρφωναν και την υλοποιούσαν. Με γνώμονα, βέβαια, τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων καπιταλιστών, και όχι του λαού, που βλέπει την τιμή του ρεύματος να τραβάει την ανηφόρα, ενώ σε 350.000 λαϊκά νοικοκυριά έχει διακοπεί η παροχή, εξαιτίας της αδυναμίας τους να αντεπεξέλθουν στο κόστος της Ενέργειας.

Τόσο η ΕΕ με τις οδηγίες της απελευθέρωσης, όσο και οι κυβερνήσεις με την πολιτική τους, προσάρμοζαν το ρυθμιστικό πλαίσιο στις συνθήκες και τις ανάγκες που προέκυπταν κάθε φορά από την ίδια την εξέλιξη του καπιταλισμού. Σε προηγούμενες φάσεις, στην Ελλάδα και την Ευρώπη, το κράτος ήταν αυτό που έφτιαχνε και διηύθυνε υποδομές στρατηγικής σημασίας για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως στην Ενέργεια, στη Ναυπηγοεπισκευή και αλλού.

Τώρα, οι σύγχρονες ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας επιβάλλουν να περάσουν απευθείας στα χέρια τους η εκμετάλλευση αυτών των υποδομών. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι όσο το κράτος είχε την πλειοψηφία, ήταν άλλος ο χαρακτήρας της λειτουργίας τους. Αντίθετα, όλες οι λεγόμενες «πρώην ΔΕΚΟ», όπως η ΔΕΗ, λειτουργούσαν και λειτουργούν ως στηρίγματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Από αυτήν τη σκοπιά, τα περί «δημόσιου πλούτου» που αναφέρουν τα σωματεία στην ανακοίνωσή τους, είναι κενά περιεχομένου. Η ΔΕΗ δουλεύει για τους μετόχους της, ένας από τους οποίους είναι και το αστικό κράτος. Σ' αυτούς ανήκουν οι υποδομές, σ' αυτούς καταλήγει ο πλούτος που παράγουν χιλιάδες εργάτες της επιχείρησης με τη δουλειά τους στα ορυχεία, στους σταθμούς παραγωγής Ενέργειας, στα δίκτυα και αλλού.

Αυτό επιβεβαιώνουν, άλλωστε, μέσα από τις αντιφάσεις τους και οι ίδιες οι συνδικαλιστικές πλειοψηφίες των εργαζομένων στη ΔΕΗ: Από τη μια κάνουν λόγο στην ανακοίνωσή τους για ρεύμα - «κοινωνικό αγαθό» και από την άλλη επαίρονται ότι ο ΑΔΜΗΕ δεν παίρνει φράγκο από το κράτος και ότι είναι κερδοφόρος από τις εισπράξεις των τιμολογίων. Δηλαδή, ακόμα και με τη σημερινή μετοχική σύνθεση, ο ΑΔΜΗΕ λειτουργεί με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, σε βάρος της τσέπης και των πραγματικών αναγκών του λαού.

Το «ισχυρό κράτος», που ζητάνε οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, είναι αυτό που επέβαλε τη μετοχοποίηση και τώρα την παραπέρα ιδιωτικοποίηση για λογαριασμό των καπιταλιστών. Και το κάνει αυτό, επειδή το κράτος στον καπιταλισμό υπηρετεί τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και όχι του λαού, όπως προσπαθεί να παρουσιάσει τα πράγματα η ανακοίνωση των Συλλόγων Εργαζομένων στη ΔΕΗ.

Είναι, επίσης, ουτοπική η καλλιέργεια της προσδοκίας για επιστροφή σε μια άλλη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, που χρειάζονταν κρατικές επιχειρήσεις σε μια σειρά υποδομές, στις οποίες το προσωπικό εργαζόταν με σταθερές εργασιακές σχέσεις και μονιμότητα. Αλλωστε, η ίδια η ΓΕΝΟΠ στήριξε την πολιτική της «απελευθέρωσης» της ηλεκτρικής ενέργειας και της μετοχοποίησης της ΔΕΗ, που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου.

Το παράδειγμα της ΔΕΗ, των Ναυπηγείων και άλλων μεγάλων επιχειρήσεων στην Ελλάδα και αλλού, επαληθεύει ότι στον καπιταλισμό δεν είναι δυνατόν το κράτος να υπερασπίζεται το εργατικό - λαϊκό συμφέρον, απέναντι στο γενικό συμφέρον των καπιταλιστών. Το αντίθετο ακριβώς γίνεται. Από αυτήν τη σκοπιά, είναι έωλες και επικίνδυνες για το κίνημα οι εξαγγελίες και του ΣΥΡΙΖΑ, ότι μια δική του κυβέρνηση θα διατηρήσει στο «δημόσιο χώρο» στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις, μεταξύ των οποίων και τη ΔΕΗ ΑΕ.

Ωστόσο, πουθενά στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δε γράφεται ότι η ΔΕΗ θα είναι ο μοναδικός φορέας παραγωγής και διάθεσης Ενέργειας. Που σημαίνει ότι η «απελευθέρωση» ισχύει στο ακέραιο και ότι ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ιδιωτικές και κρατικές επιχειρήσεις θα συνεχίσει να είναι σε βάρος του λαού. Πολύ περισσότερο, που ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται τη ΔΕΗ πρώτα απ' όλα σαν εργαλείο ανάπτυξης των ντόπιων μονοπωλίων. Γι' αυτό, σύμφωνα με δημοσιεύματα καλοβλέπει και το αίτημα των βιομηχάνων της χαλυβουργίας για μείωση του κόστους της Ενέργειας.

Την πλειοψηφία έχει το κράτος και στη σημερινή μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ. Αυτό, όμως, σε τίποτα δεν εμπόδισε την επιχείρηση να εργολαβοποιήσει μεγάλα τμήματα της παραγωγής και να σαρώσει τα εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα, να βγάλει στο σφυρί τα αποθέματα του λιγνίτη, στο όνομα του να σπάσει το μονοπώλιο στην εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, να αυξήσει απανωτά σε ποσοστό μέχρι και πάνω από 100% το τέλος για τις ΑΠΕ στους λογαριασμούς της, να διαθέτει τώρα προς πώληση τις θυγατρικές της.

Τα ίδια συνδικάτα αποδέχονται το ρόλο της ΔΕΗ σαν «αναπτυξιακού εργαλείου» («Αποτελεί την εγγύηση για κάθε παραγωγική διαδικασία, που οδηγεί στην ανάπτυξη της οικονομικής ζωής του τόπου», γράφουν στην ανακοίνωσή τους). Ανάπτυξη, όμως, για ποιον; Θέλουν η ΔΕΗ να παρέχει Ενέργεια για να αναπτύσσεται η ελληνική καπιταλιστική οικονομία, δηλαδή τα μονοπώλια που έχουν παραγωγική δραστηριότητα στην Ελλάδα.

Τα ίδια, όμως, μονοπώλια είναι που προσπαθούν να βελτιώσουν τη θέση τους στον ανταγωνισμό με συγχωνεύσεις και εξαγορές, με συμπράξεις με το κράτος, με απολύσεις και μειώσεις μισθών, ακόμα και με τη διεκδίκηση φτηνότερου ηλεκτρικού ρεύματος, που τα φέρνει σε αντιπαράθεση με τους μετόχους της ΔΕΗ, οι οποίοι θέλουν να διασφαλίσουν τη δική τους κερδοφορία.

Προκύπτει, δηλαδή, ότι τα συνδικάτα που αποδέχονται ή συμβιβάζονται με την ανταγωνιστικότητα και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, σκάβουν το λάκκο των εργαζομένων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν. Να γιατί πρέπει να απαλλαγούν οι εργαζόμενοι από αυτές τις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες. Να πάρουν πάνω τους την ανασύνταξη του κινήματος, να απομονώσουν τις δυνάμεις εκείνες που μεταφέρουν στο κίνημα τη γραμμή της εργοδοσίας, των κομμάτων και του κράτους της.

Σήμερα, έχει ωριμάσει αντικειμενικά η ανάγκη να γίνει η ηλεκτρική ενέργεια λαϊκή περιουσία. Οχι στα χέρια ενός κράτους που λειτουργεί για λογαριασμό της αστικής τάξης, αλλά στα χέρια του λαού, με κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και εργατικό - κοινωνικό έλεγχο στα μέσα παραγωγής. Μόνο σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας με κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας θα μπορέσει έτσι η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας να στηρίξει την ανάπτυξη προς όφελος των διευρυνόμενων λαϊκών - εργατικών αναγκών.

Κλικ στα αριστερά βλέπει μερίδα του αστικού Τύπου στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, με αφορμή τις εξαγγελίες του Αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην ομιλία του για την «κατάσταση του έθνους» για αυξήσεις στους μισθούς και άλλες παροχές για τους πιο αδύνατους. Στα ψιλά περνάει ότι πρόκειται για κάποια ψίχουλα που θα δοθούν σταδιακά και αφορούν ένα πολύ μικρό τμήμα εργαζομένων. Συγκεκριμένα, το ωρομίσθιο από 7,25 δολάρια θα γίνει ως το 2015 10,10 δολάρια για περίπου 200.000 ομοσπονδιακούς συμβασιούχους εργαζόμενους. Πρόκειται, δηλαδή, για «σταγόνα στον ωκεανό» και αφορά ένα στενό πυρήνα υπαλλήλων του κρατικού μηχανισμού.

Μια άλλη πλευρά που δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής είναι ότι η Κοινωνική Ασφάλιση πληρώνεται εξ ολοκλήρου από τους εργαζόμενους. Οσο για την υποτιθέμενη ενίσχυση των συνταξιοδοτικών προγραμμάτων των εργαζομένων, εκτός από κάποια προγράμματα πτωχοκομείου στους πιο εξαθλιωμένους, αυτά γίνονται σε ανταποδοτική βάση. Η διαχείριση Ομπάμα, που εκθειάζεται από διάφορους αστούς και οπορτουνιστές ανά τον κόσμο - στη χώρα μας γνωστές είναι οι συχνές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ περί φιλολαϊκής επεκτατικής πολιτικής και ανάπτυξης χωρίς λιτότητα - είναι το ίδιο καταστροφική με αυτήν των λεγόμενων «αυστηρών δημοσιονομικών μέτρων», που εφαρμόζεται στην ΕΕ.

Ιδού ορισμένα στοιχεία της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης Ομπάμα:

• 50 εκατ. άνθρωποι δεν καλύπτουν τα καθημερινά έξοδα για τη διατροφή τους και αναγκάζονται να σιτίζονται με κουπόνια.
• Η πραγματική ανεργία ξεπερνάει το 15%.
• Η επεκτατική πολιτική Ομπάμα οδήγησε σε δραστική αύξηση του κρατικού χρέους. Χρέους που θα πρέπει να καλύψουν οι εργαζόμενοι, αφού η κρατική στήριξη των μονοπωλίων θεωρείται δεδομένη.
• Η ομοσπονδιακή υπηρεσία απογραφής των ΗΠΑ (US Census Bureau) κάνει λόγο για έναν στους τρεις Αμερικανούς, δηλαδή περίπου 100 εκατομμύρια ανθρώπους, που «έπεσαν» κάτω από το όριο της φτώχειας (ορίζεται για 1 άτομο στα 11.500 δολάρια και για τετραμελή οικογένεια στα 23.000 δολάρια, το χρόνο) για τουλάχιστον δύο μήνες κατά τη διάρκεια της πρόσφατης καπιταλιστικής κρίσης μεταξύ 2009 και 2011.
• Το 20% των παιδιών που ζουν στη Νέα Υόρκη, δηλαδή ένα στα πέντε, δεν έχει αρκετό φαγητό στο σπίτι του (...) Το ποσοστό των ανηλίκων που υποσιτίζονται αυξήθηκε κατά 10% μέσα σε μια τετραετία (...) Συνολικά ένας στους έξι Νεοϋορκέζους, δηλαδή 1,3 - 1,4 εκατομμύρια άνθρωποι, δεν είχε αρκετό φαγητό στο σπίτι του την περίοδο 2010 - 2012 και «στα λαϊκά συσσίτια και τις διανομές τροφίμων η ζήτηση αυξήθηκε κατά 10% φέτος, αλλά οι πόροι τους, από τις κρατικές ενισχύσεις και τις ιδιωτικές δωρεές, μειώθηκαν ταυτόχρονα κατά 57%».

Αυτά τα στοιχεία είναι καταπέλτης για τους θιασώτες της υποτιθέμενης άλλης διαχείρισης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις στην ΕΕ και τον κόσμο «πιάνονται» από υπαρκτές, αλλά επιμέρους, διαφορές που υπάρχουν σε μερίδες της αστικής τάξης των ΗΠΑ, και εκφράζονται σχηματικά στο διπολικό σύστημα των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, αν και τα επιχειρηματικά συμφέροντα διανέμονται μέσα σε αυτά τα δύο αστικά κόμματα. Η αντιπαράθεσή τους ενίοτε παίρνει και οξυμένη μορφή, όπως στο παράδειγμα της παύσης πληρωμών πέρσι λόγω μη συμφωνίας για το όριο δανεισμού του κράτους. «Δημοκρατικοί» και «Ρεπουμπλικάνοι» προτείνουν διαφορετικό μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής, οι πρώτοι περισσότερο επεκτατικό μείγμα (επέκταση δημόσιων δαπανών), με ανοχή στο έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού και στην αύξηση του δημόσιου χρέους, και οι δεύτεροι περισσότερο περιοριστικό (περιορισμός δημόσιων δαπανών).

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κρίση εκδηλώθηκε πρώτα στις ΗΠΑ το 2008. Χαρακτήρα διαπάλης, με διεθνείς διαστάσεις και ανταγωνισμούς, πήρε η συζήτηση για το ποιο μείγμα είναι περισσότερο πρόσφορο. Ετσι, οι ΗΠΑ έχουν κατ' επανάληψη παρέμβει για αλλαγή πολιτικής διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη, με αιχμή τη Γερμανία. Οι ΗΠΑ αντιμετώπισαν την κρίση, ακολουθώντας μια έντονα επεκτατική πολιτική, με την Κεντρική Τράπεζα να έχει τροφοδοτήσει κλάδους της οικονομίας με περισσότερα από 2 τρισ. δολάρια. Μέσα από το πρόγραμμά της προσπαθούν να μπουν σε τροχιά καπιταλιστικής ανάκαμψης, που όμως είναι άμεσα απειλούμενη από τα σημάδια υποχώρησης στις λεγόμενες αναδυόμενες οικονομίες ή και την εξέλιξη της κρίσης στην ΕΕ.

Στις ΗΠΑ και τις άλλες καπιταλιστικές χώρες, οι φοροαπαλλαγές που παίρνει το κεφάλαιο από το αστικό κράτος για τη διευρυμένη αναπαραγωγή του, για το προσωρινό ξεπέρασμα των κρίσεων, πληρώνονται με χαράτσωμα του λαού, με πισωγύρισμα στα δικαιώματά του, με καταδίκη του στη φτώχεια και την ανέχεια.

Το παράδειγμα της διαχείρισης Ομπάμα, αποδεικνύει ότι, εφόσον η στρατηγική πλεύση είναι αυτή της διατήρησης και ενίσχυσης της εξουσίας των μονοπωλίων ανεξαρτήτως μείγματος, χαμένοι βγαίνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Αποκαλύπτει, επίσης, ότι δεν υπάρχουν «εύκολες» λύσεις όπως αυτές που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ισχυρίζεται ότι με αλλαγή του μείγματος διαχείρισης μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο και τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική. Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι τη βιώνουν στο πετσί τους αυτήν τη «φιλολαϊκή» πολιτική. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου δεν έχουν να περιμένουν ριζική αλλαγή στη ζωή τους, αν δε συγκρουστούν με το κεφάλαιο, αν δε χτίσουν τη λαϊκή συμμαχία τους με τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα, για να διεκδικήσουν τη δική τους εξουσία, που θα θέσει την οικονομία και την παραγωγή στην υπηρεσία των δικών τους αναγκών.