Περισσεύουν τα λόγια, οι απειλές αλλά και οι σφαίρες για το λαό της Ουκρανίας. Λαός που έζησε με ειρήνη και ευημερία τα χρόνια του σοσιαλισμού, αλλά σήμερα ματώνει κάτω από ξένες σημαίες. Περισσεύουν οι κορόνες για τη δημοκρατία, την ώρα που τα αιματηρά γεγονότα στο Κίεβο δείχνουν ευθέως επέμβαση στις εξελίξεις τόσο της ΕΕ και των ΗΠΑ, όσο και ένταση του σφοδρού ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τη Ρωσία, για τον έλεγχο των αγορών, των πρώτων υλών και των δικτύων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων. Το ομολογούν τα «γαλλικά» της Αμερικανίδας εκπροσώπου για την ΕΕ, η δήλωση του Αμερικανού Προέδρου ότι δεν πρέπει να επέμβει ο στρατός «σε ζητήματα που μπορούν να επιλυθούν από πολίτες», ότι είναι το όριο που άμα παραβιαστεί θα επιβληθούν κυρώσεις. Οπως κι αυτό που προέκυψε μετά τη συνάντηση της Μέρκελ με ορισμένους από τους ηγέτες της ουκρανικής αντιπολίτευσης λίγο πριν ξεσπάσει η νέα ένοπλη παρέμβαση των «πολιτών». Είναι καθαρό ότι, στην Ουκρανία, συγκρούονται τμήματα του κεφαλαίου που είτε συνδέουν τα συμφέροντά τους με την Ευρωπαϊκή Ενωση, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ είτε με τη Ρωσία. Εξέλιξη που επιδεινώνει δραματικά όλα τα προβλήματα του ουκρανικού λαού, γιατί και οι δύο πλευρές αυτό που του προσφέρουν είναι άγρια εκμετάλλευση που συνεπάγεται η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Οι «πολίτες», στο όνομα των οποίων ομνύουν διάφοροι, αποτελούν ένα συνονθύλευμα ακροδεξιών, παραστρατιωτικών οργανώσεων, χούλιγκανς ποδοσφαιρικών ομάδων οπλισμένων με κανονικό οπλισμό. Διάφοροι αναλυτές αναγνωρίζουν πλέον στους «διαδηλωτές» το δικαίωμα να ανατρέψουν ένοπλα μια - κατά τη δική τους πάντα προηγούμενη εκτίμηση - δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, ξεπερνώντας όλα τα όρια της υποκρισίας. Οι παρεμβάσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ υπέρ των διαδηλωτών της αντιπολίτευσης γίνεται για τα δικά τους συμφέροντα, για την προώθηση των γεωπολιτικών τους στόχων στην περιοχή της Ευρασίας και όχι βεβαίως για την «ελευθερία», τη «δημοκρατία», την «ειρήνη».

Πόσο, όμως, υποκριτικά ακούγονται και οι εκκλήσεις «η ΕΕ να μην εμπλακεί ενεργά με κανέναν τρόπο στις εξελίξεις στην Ουκρανία» - όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ - λες και η ΕΕ δε βρίσκεται στα οδοφράγματα του Κιέβου, λες και δεν ήταν εκπρόσωποι της ΕΕ που περιόδευαν στη χώρα και συναντιούνταν με εκπροσώπους της αντιπολίτευσης.

Στο Μεϊντάνι του Κιέβου χύνεται ήδη αίμα για τη στήριξη των θέσεων των μονοπωλίων της μίας ή της άλλης καπιταλιστικής δύναμης, την ώρα που η διέξοδος για τον εργαζόμενο λαό είναι να διεκδικήσει τη δική του εξουσία. Λύση, βεβαίως, για τον ουκρανικό λαό δεν είναι ο εναγκαλισμός με τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία. Το ΚΚΕ καταδίκασε εξαρχής τις ξένες παρεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας. Εξέφρασε την αλληλεγγύη στους κομμουνιστές και τον εργαζόμενο λαό της Ουκρανίας και την πεποίθηση πως αυτός πρέπει να οργανώσει τη δική του αυτοτελή πάλη, με κριτήριο τα συμφέροντά του και όχι με κριτήριο ποιον ιμπεριαλιστή επιλέγει το ένα ή άλλο τμήμα της ουκρανικής πλουτοκρατίας. Για να μπορέσει να χαράξει το δρόμο για το σοσιαλισμό, που αποτελεί τη μοναδική λύση στα αδιέξοδα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Στις σελίδες 22-23 της χτεσινής «Αυγής» υπάρχουν - όπως σημειώνεται στο ρεπορτάζ - «πολλά στοιχεία για το τι συμβαίνει σήμερα, αλλά κυρίως για το τι μπορεί να πετύχει ακόμα και στις παρούσες συνθήκες ένας δήμος της Αριστεράς». Είναι τα στοιχεία που έδωσε η αντιδήμαρχος Παιδείας και Κοινωνικής Πολιτικής του δήμου της Νέας Ιωνίας Ολγα Κατημερτζή - «έναν απ' τους ελάχιστους δήμους που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ».

Στη δημοτική αρχή της Ν. Ιωνίας ήταν η παράταξη «Ενότητα για τη Νέα Ιωνία» η οποία στηρίχτηκε απ' τον ΣΥΝ, μέρος του ΠΑΣΟΚ, άλλες «αριστερές δυνάμεις» - όπως η ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη - καθώς και μία πρώην δημοτική σύμβουλο της ΝΔ, που εκλέχτηκε - και πάλι - σύμβουλος, και μετά κατέβηκε υποψήφια βουλευτής με τους «Ανεξάρτητους Ελληνες». Εσχάτως ένας ακόμα σύμβουλος της Ενότητας ανεξαρτητοποιήθηκε και θα ενταχθεί στην παράταξη που - μάλλον - θα υποστηρίξει το ΠΑΣΟΚ.

1. Η Δημοτική Αρχή της Νέας Ιωνίας ήταν απ' τις πρώτες που υπέγραψαν μνημόνιο συνεργασίας με τη ΜΚΟ «Νόστος» (Ιούλης 2011, πράξη 233) ζητώντας 140 εργαζομένους - τελικά εγκρίθηκαν 80 - για «κοινωφελή εργασία» με μηνιαίο μισθό 625 ευρώ; Το μνημόνιο συνυπέγραψαν ο δήμαρχος Ν. Ιωνίας Ηρ. Γκότσης με τον - τότε - πρόεδρο της ΜΚΟ «Νόστος» Δημήτρη Χριστοφορίδη, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και αντιδήμαρχο Οικονομικών του Δήμου Κορυδαλλού. Η ΜΚΟ «Νόστος» πήρε προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» και απ' τους Δήμους Κορυδαλλού και Νίκαιας - Ρέντη, όπου οι δημοτικές αρχές στηρίζονται κατά βάση απ' το ΠΑΣΟΚ. Η ΜΚΟ εισέπραξε προμήθεια 5% επί των 625 ευρώ. Μάλιστα όταν το υπουργείο Εργασίας δημοσιοποίησε τον κατάλογο με τις ΜΚΟ που πήραν προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας» τότε ο πρόεδρος της ΜΚΟ «Νόστος» παραιτήθηκε.

Και ενώ αυτά υλοποιούνταν «στην πράξη», την ίδια στιγμή που «στα λόγια» βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τα χαρακτήριζαν ως «γραφεία ενοικιάσεως εργαζομένων» ή ότι συμπορεύονται με «τους εμπόρους ελπίδας για "λίγη δουλειά", για λίγα ευρώ», όπως κατάγγειλε η Αυτόνομη Παρέμβαση (ΑΠ) - συνδικαλιστική παράταξη που στηρίζεται απ' τον ΣΥΡΙΖΑ...

2. Ακόμα αποσιωπάται ότι στο Κοινωνικό Ιατρείο - που αναφέρεται στο ρεπορτάζ - ότι ο Δήμος Νέας Ιωνίας προχώρησε «σε δωρεάν εμβολιασμό των Ανασφάλιστων παιδιών στις 19/12/2012» σε συνεργασία με τη ΜΚΟ «Αποστολή ΑΝΘΡΩΠΟΣ». Η εν λόγω ΜΚΟ έχει ως σκοπό τη «δωρεάν προσφορά ιατρικής βοήθειας σε άτομα ή πληθυσμούς που έχουν ανάγκη σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου» και ο «παραπάνω σκοπός επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της διοργάνωσης, χρηματοδότησης, υποστήριξης και εν γένει διευκόλυνσης ιατρικών αποστολών σχεδιασμένων με βάση τις τοπικές ανάγκες, σε διάφορα σημεία της γης». Μάλιστα στο διαδίκτυο υπάρχει μια αποστολή της στην Αιθιοπία που παρουσιάζει η πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μάγια Τσόκλη.

Κι όλα αυτά όταν το υπουργείο Υγείας ανακοίνωνε τότε (22.11.2012) τους δωρεάν εμβολιασμούς για τα ανασφάλιστα παιδιά. Μάλιστα στη Νέα Ιωνία υπήρχε - μέχρι το λουκέτο στον ΕΟΠΥΥ - ειδικό κέντρο για τη μάνα και το παιδί, ενώ παλιότερα υπήρχε και το πρώην ΠΙΚΠΑ (Ιατροκοινωνικό Κέντρο).

Μισές, μ' άλλα λόγια, «αριστερές» αλήθειες για «ΜΚΟ και τοπικούς άρχοντες»...

Από αυτή την άποψη διαμορφώνει μία σειρά προτάσεις που στόχο έχουν την προσέλκυση κεφαλαίων.

- «Αύξηση του συνολικά επενδυόμενου ποσού στον κινηματογράφο για να επιτευχθούν οι επιζητούμενες από τη διεθνή αγορά production values (συμπαραγωγές)». Ας σημειωθεί εδώ ότι η ίδια η ΕΕ στο Πρόγραμμά της «Δημιουργική Ευρώπη 2014-2020» βάζει ως στόχο ειδικά για τον οπτικοακουστικό τομέα την προσέλκυση κεφαλαίων από άλλους κλάδους και τομείς της βιομηχανίας καθώς και τη διακρατική συνεργασία - συμπαραγωγές - για να μπορέσουν οι μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις να επιτύχουν την «κινητικότητα των προϊόντων του οπτικοακουστικού τομέα».

- «Αυτόματη, χωρίς μεσολάβηση, χρηματοδότηση του παραγωγού που έχει συγκεντρώσει το ήμισυ του προϋπολογισμού, του σχεδίου παραγωγής της νέας του ταινίας από το ΕΚΚ». Στη βιομηχανία του οπτικοακουστικού, με βάση ανακοίνωση της ΕΕ, μπαίνει πλαφόν στα ποσά που κάθε κράτος θα ενισχύει κάθε παραγωγή. Αυτό το πλαφόν είναι ίσο με το 50% για αμιγώς εθνικές παραγωγές. Ετσι, από τη μία θα χρηματοδοτούνται μόνο οι μεγάλοι παραγωγοί, αυτοί που από μόνοι τους δηλαδή θα μπορούν να καλύπτουν το υπόλοιπο 50% και όσοι δεν μπορούν να το εξασφαλίσουν προκειμένου να χρηματοδοτηθούν θα στρέφονται είτε σε χορηγούς, είτε στις τράπεζες οι οποίες θα αναλαμβάνουν το ρίσκο μίας τέτοιας χρηματοδότησης αφού η ίδια η ΕΕ τους εγγυάται ότι θα αποζημιωθούν από το ταμείο της.

- «Φοροαπαλλαγές των ποσών που επενδύονται σε παραγωγή ελληνικών ταινιών». Τη στιγμή δηλαδή που οι δημιουργοί του οπτικοακουστικού έργου θα σπρώχνονται στο δανεισμό ή την καταστροφή, την ίδια στιγμή το κράτος θα δίνει επιπλέον φοροαπαλλαγές στους επιχειρηματίες που επενδύουν για ελληνικές ταινίες. Με αυτό τον τρόπο άλλωστε επιδιώκουν να προσελκύσουν κεφάλαια και από άλλους κλάδους της οικονομίας.

- Τέλος για την καλλιτεχνική εκπαίδευση αναφέρουν: «Η Παιδεία θα πρέπει να παρέχεται σε ανώτατο επίπεδο σε σχολή παραστατικών Τεχνών που θα προβλέπει επίσης μία διαρκή εκπαίδευση των επαγγελματιών του χώρου. Μια τέτοια σχολή θα υπηρετεί τις ανάγκες του ελληνικού κινηματογράφου σε αριθμό εισακτέων, κριτήρια εισαγωγής, συγκεκριμένη ύλη εκπαίδευσης». Φυσικά, πουθενά δεν αναφέρεται ότι η σχολή αυτή πρέπει να είναι κρατική και δωρεάν. Κάλλιστα αυτό που περιγράφουν μπορούν να το υλοποιήσουν οι διάφορες ιδιωτικές σχολές κινηματογράφου που μπορούν να αναγνωριστούν ως ανώτατες, αν και εφόσον πληρούν τα παραπάνω κριτήρια όπως τα θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η διευθέτηση του κυπριακού ζητήματος σύμφωνα με τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών και των αστικών τάξεων και στις δύο κοινότητες του νησιού, που, όπως όλα δείχνουν, επιταχύνεται, έχει ανοίξει και είναι ευκαιρία να μετρηθεί από τους εργαζόμενους το τι λέει κάθε κόμμα. Αφορμή μάς δίνει άρθρο στη χτεσινή «Αυγή» του Π. Τριγάζη, υπεύθυνου του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων και Θεμάτων Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμίζοντας ότι ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος ήταν αυτός που είπε το Δεκέμβρη του '74 (μετά, δηλαδή, την τουρκική εισβολή και κατοχή) ότι «τάσεις σοβινιστικές παρωχημένων εποχών, ή οιασδήποτε φύσης προκαταλήψεις ούτε τους Ελληνοκύπριους, ούτε τους Τουρκοκύπριους ωφελούν (...)», σημειώνει με έμφαση ότι «κάποιοι υπερπατριώτες αγνοούν αυτή την δήλωση» και συνεχίζει «το δυσάρεστο όμως είναι ότι στο πρόσφατο κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη - Ερογλου, για την επανέναρξη των διακοινοτικών συνομιλιών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, αντιδρούν όχι μόνο οι ακραίοι εθνικιστές αλλά και δυνάμεις της Αριστεράς (κυρίως στην Ελλάδα, όχι στην Κύπρο). Πρόκειται για σοβαρό ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα, την ώρα που το ΑΚΕΛ και άλλες αριστερές δυνάμεις στην Κύπρο, στηρίζουν -όχι άκριτα, βεβαίως- τις συνομιλίες, ενώ το ίδιο συμβαίνει και στην Τουρκία (...)»

Στη συνέχεια, επικρίνει ότι «ορισμένοι έχουν φτάσει στο σημείο να ασκούν ισοπεδωτική κριτική στο κοινό ανακοινωθέν, να μιλούν για "νέο σχέδιο Ανάν", λες και πρόκειται για το νέο σχέδιο λύσης και όχι για την αφετηρία της διαπραγμάτευσης».

Αδιόρθωτοι, λοιπόν, στην υπεράσπιση όχι του διεθνισμού, όπως λένε, αλλά του κοσμοπολιτισμού της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «αφετηρία διαπραγμάτευσης», αποφεύγοντας τον «κάβο» να μπει στην ουσία του ανακοινωθέντος. Δηλαδή ότι προβλέπει στην ουσία λύση διχοτομική, κάτι που προκύπτει από την ύπαρξη «συνιστώντων κρατών», από τη σχέση τους με το ομοσπονδιακό σύνταγμα («τα συνιστώντα κράτη θα ασκούν πλήρως και οριστικά όλες τις εξουσίες τους, μακριά από επεμβάσεις από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση»), από τη μη αναφορά ότι το «ομόσπονδο» κράτος θα αποτελεί συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό είναι το κύριο ζήτημα, για το οποίο δεν είδαμε τίποτα στο συγκεκριμένο άρθρο, όπως και σε όλη την αρθρογραφία της «Αυγής» που συστηματικά εκθειάζει την πρωτοβουλία. Επίσης, δεν είδαμε το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να προβληματίζεται ότι αυτή η «λύση» επιδιώκεται μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή. Δεν τον αφορούν, φαίνεται, τα σχέδια του άξονα Ισραήλ - Ελλάδας - Κύπρου. Δεν τον ενδιαφέρει το εκφρασμένο ενδιαφέρον για το υπέδαφος της Κύπρου. Επίσης, αναφέρεται λες και το Κυπριακό είναι ασύνδετο από όλες τις άλλες εξελίξεις στην περιοχή της Μ. Ανατολής: Τις εξελίξεις στην Τουρκία, τον πόλεμο στη Συρία, την ένταση στο Λίβανο, τις εξελίξεις στο Παλαιστινιακό. Για το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι το μόνο πρόβλημα στην περιοχή είναι το Κυπριακό. Επίσης, φαίνεται ότι το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε ή δεν άκουσε για την κινητικότητα διάφορων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή ούτε για τις επισκέψεις αξιωματούχων των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Ο αρθρογράφος, που εμφανίζεται υπέρμαχος της επαναπροσέγγισης και της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο κοινοτήτων, δεν μπορεί να κρύψει την προσήλωσή του στην ΕΕ. Φτάνει δε στο σημείο να λέει: «Δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι το ευρωπαϊκό πλαίσιο γεννάει πιέσεις, τις οποίες η Αγκυρα δεν μπορεί να παραβλέψει αν θέλει να συνεχιστεί η ενταξιακή της πορεία». Δηλαδή, καλλιεργεί συνειδητά αυταπάτες ότι δήθεν από την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ θα επωφεληθεί ο τουρκικός λαός, αλλά και ο λαός της Κύπρου. Περιττεύει να πούμε ότι και ο κυπριακός λαός με την ένταξη στην ΕΕ ωφελήθηκε τόσο, που δεν ...ξέρει τι να την κάνει τόση ωφέλεια, όπως και όλοι οι λαοί που βιώνουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, είτε οι χώρες τους είναι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ είτε όχι. Πολύ περισσότερο που η Κύπρος εντάχθηκε στην ΕΕ με το «τυράκι» ότι θα λυθεί το κυπριακό ζήτημα, ενώ αποδείχτηκε το αντίθετο, ότι οι διακρατικές καπιταλιστικές συμμαχίες δεν μπορούν να διασφαλίσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα και τα σύνορα μιας χώρας.

Αντίθετα, το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι η μη συμβολή της ΕΕ στην επίλυση του Κυπριακού είναι αποτέλεσμα «κοντόφθαλμων ηγεσιών» της που δεν «είναι σε θέση να αντιληφθούν τι θα σήμαινε η επανένωση της Κύπρου και πόσο ισχυρό παράδειγμα θα μπορούσε να αποτελέσει η ειρηνική συμβίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, στο πλαίσιο μιας ανεξάρτητης ομόσπονδης Κύπρου, στο κρισιμότατο σταυροδρόμι της Ανατολικής Μεσογείου». Δηλαδή, λες και δεν ξέρουν το συμφέρον τους οι ηγεσίες της ΕΕ και θα τους το δείξει ο Π. Τριγάζης. Λες και αν ήταν «ανοιχτομάτες», το Κυπριακό θα είχε λυθεί υπέρ του λαού (και από τις δύο κοινότητες) και δε θα ήταν ενταγμένο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της ΕΕ, των ΗΠΑ, άλλων δυνάμεων για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων, των μονοπωλιακών ομίλων. Ξαφνικά θα υπήρχε ειρήνη στην Ανατολική Μεσόγειο!!! Ο εξωραϊσμός του αντιδραστικού χαρακτήρα αυτής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ δε βοήθησε, αντίθετα έβλαψε, και το λαό της Κύπρου που σήμερα βρίσκεται σε χρεοκοπία.

Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, επικρίνοντας και την κυβέρνηση ότι δεν «αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία στον ευρωπαϊκό και διεθνή χώρο» επιμένει: «Η διπλωματία των πολιτών και των κινημάτων είναι το προνομιακό πεδίο δράσης για τις δυνάμεις της Αριστεράς και της ειρήνης, αλλά υπάρχουν δυνατότητες παρέμβασης και στους ευρωπαϊκούς και διεθνείς θεσμούς».

Τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με «παρεμβάσεις σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς» οργανισμούς του καπιταλισμού, αλλά με πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε κράτος, με πάλη για έξοδο από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις. Αλλιώς είναι αυταπάτη ότι με διαβουλεύσεις ή με ορισμένες λαϊκές διαμαρτυρίες ή πολύ περισσότερο με μια κυβερνητική εναλλαγή, εντός όμως των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, είναι δυνατόν να αποτραπούν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι, να επιλυθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Και το Κυπριακό είναι μια περίπτωση που οι εργαζόμενοι, τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα μπορούν να βγάλουν χρήσιμα συμπεράσματα. Συνεπής αλληλεγγύη στους εργαζόμενους όλης της Κύπρου σημαίνει να ανοίγει ο δρόμος για αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό στην εξουσία. Γι' αυτήν την προοπτική δίνει όλες του τις δυνάμεις το ΚΚΕ.