Associated Press

Διόλου άσχετη με τις παραπάνω εξελίξεις είναι η είδηση ότι σε προχωρημένο στάδιο βρίσκονται οι συζητήσεις ανάμεσα στην ελληνική κυβέρνηση και τις ΗΠΑ για την εγκατάσταση στο Καστέλι Ηρακλείου αμερικανικής βάσης μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Η συγκυβέρνηση, δρώντας με βάση τους στόχους του ελληνικού κεφαλαίου για πιο ενεργό συμμετοχή στο μοίρασμα των αγορών, εμπλέκει βαθύτερα το λαό στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις, σε μια περίοδο μάλιστα που οι πολεμικές συρράξεις κλιμακώνονται στην ευρύτερη γειτονιά μας. Η παραπέρα εμπλοκή της χώρας δικαιολογείται από την κυβέρνηση με την επίκληση των «συμβατικών υποχρεώσεων» της χώρας προς το ΝΑΤΟ.

Οι εικόνες της Λιβύης, που καίγεται τρία σχεδόν χρόνια μετά τον «εκδημοκρατισμό» της, με τη συμμετοχή και της ελληνικής κυβέρνησης, των σφαγμένων παιδιών της Γάζας, των πόλεων που ισοπεδώνονται στη Συρία, των φασιστών, που με τη στήριξη ΗΠΑ και ΕΕ κυβερνούν και σκοτώνουν στην Ουκρανία, των συγκρούσεων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, πρέπει να προβληματίσουν το λαό. Ο πόλεμος είναι το μέσο για να λύνουν τις διαφορές τους όταν οι ανταγωνισμοί οξύνονται στο έπακρο και το μάρμαρο το πληρώνουν πάντα οι λαοί.

Το Κυπριακό είναι άλλη μια κλασική περίπτωση διεθνούς ζητήματος, αφού πρόκειται για ζήτημα εισβολής και κατοχής του 37% του νησιού από ξένη δύναμη, που αποδεικνύει ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση υπέρ των λαϊκών δυνάμεων εντός των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και οργανισμών. Διαψεύδονται και διάφοροι αστοί και οπορτουνιστές που έσπερναν αυταπάτες ότι ο κυπριακός λαός με την ένταξη στην ΕΕ δήθεν θα ωφελούνταν και θα λυνόταν και η «εθνική υπόθεση». Ακριβώς το αντίθετο συνέβη. Αποδεικνύεται ότι τα λαϊκά κινήματα δεν μπορούν να αποτρέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς με «παρεμβάσεις σε ευρωπαϊκούς και διεθνείς» οργανισμούς του καπιταλισμού αλλά μόνο με πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου σε κάθε κράτος, με πάλη για έξοδο από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, τις καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις. Είναι χίμαιρα να πιστεύουν οι εργαζόμενοι ότι με διαβουλεύσεις ή, πολύ περισσότερο, με μια κυβερνητική εναλλαγή, εντός όμως των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, είναι δυνατόν να αποτραπούν οι συγκρούσεις και οι πόλεμοι, να επιλυθούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Τα κροκοδείλια δάκρυα διαφόρων για τα σκοτωμένα και ακρωτηριασμένα παιδιά της Παλαιστίνης δεν μπορούν να κρύψουν ότι αυτοί που κλαίνε είναι οι ίδιοι που οπλίζουν το δολοφονικό χέρι του ισραηλινού κράτους. Η ισραηλινή κυβέρνηση έχει την ολόπλευρη στήριξη των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ. Το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ ενέκρινε τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού στρατού. Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της, ανάμεσά τους και η ελληνική, αναβαθμίζουν συστηματικά τις πολιτικές, οικονομικές, εμπορικές και στρατιωτικές τους σχέσεις με το Ισραήλ και διεξάγουν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις. Εξισώνουν τους θύτες και τα θύματα. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, με τα απαράδεκτα ψηφίσματά του, πρωτοστατεί στην αθώωση των ισραηλινών εγκλημάτων, βάζει στη θέση του κατηγορουμένου τον παλαιστινιακό λαό και το δίκαιο αγώνα του.

Οι «κροκόδειλοι» δεν έλειψαν και στο θέμα με την απόφαση του δικαστηρίου για τους μετανάστες της Μανωλάδας, που πυροβολήθηκαν από τους επιστάτες των φραουλάδων. Πολλοί αυτοί που έκλαψαν, λίγοι αυτοί που έδειξαν ότι σε μια ακόμα αντιπαράθεση των εργαζομένων με την εργοδοσία, η οποία μάλιστα αφορά εγκληματική ενέργεια σε βάρος τους, η Δικαιοσύνη, όπως τις περισσότερες φορές έτσι και τώρα, στάθηκε απέναντι στην εργατική τάξη, επιβεβαιώνοντας τον ταξικό χαρακτήρα της. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, επειδή η κατάπτυστη δικαστική απόφαση αφορά μετανάστες εργάτες γης, που βγάζουν το μεροκάματο σε απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης, προκειμένου να μεγαλώνει το κέρδος των μεγαλοφραουλάδων της περιοχής, που κάνουν ταυτόχρονα και εξαγωγές. Με τις πλάτες, ακόμα και με το αίμα αυτών των «κολασμένων» χτίζεται η ανάπτυξη του πρωτογενούς τομέα, που ιεραρχείται ψηλά από την κυβέρνηση, στη μετά την κρίση εποχή.

Σ' αντίθεση με όσους εξαντλούν την ευαισθησία τους στο κλάμα, το ταξικό εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, συνεχίζει τις παρεμβάσεις του για την οργάνωση αυτών των εργατών, αποκαλύπτει ότι «Μανωλάδες» υπάρχουν σε όλη τη χώρα, ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας. Στελέχη του ΚΚΕ και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ δέχτηκαν απειλές και επιθέσεις από μπράβους των κάθε είδους «φραουλάδων». Οι μετανάστες αντιμετωπίζονται ως φτηνή εργατική δύναμη, εύκολα χειραγωγήσιμη, λόγω του φόβου και των απειλών για απέλαση, αφού το αστικό κράτος σκόπιμα τους κρατάει σε ομηρία. Αξιοποιούνται από την εργοδοσία για να ρίξει συνολικά τα μεροκάματα και τις απαιτήσεις της εργατικής τάξης. Ο ρόλος των μεταναστών στην ανασύνταξη και την ανάπτυξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση είναι σημαντικός. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, το «ο θάνατός σου, η ζωή μου» δεν είναι λύση. Αντίθετα, κάνουν την εργοδοσία να τρίβει τα χέρια της. Η δύναμη των εργατών, Ελλήνων και μεταναστών, βρίσκεται στην κοινή δράση ενάντια στον ίδιο αντίπαλο: Τους καπιταλιστές και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Η παραπέρα στήριξη των εγχώριων βιομηχάνων βρέθηκε στο επίκεντρο διευρυμένης υπουργικής σύσκεψης που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον πρωθυπουργό, Αντ. Σαμαρά, και τη συμμετοχή του προεδρείου του ΣΕΒ. Συζητήθηκε το ζήτημα των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων, καθώς και τα θέματα της παραπέρα μείωσης του «ενεργειακού κόστους» και συνολικότερα του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους (π.χ., εργοδοτικές εισφορές) των βιομηχάνων και η παραπέρα μείωση στη φορολογία των επιχειρηματικών ομίλων. Ολα αυτά, δηλαδή, που ήδη σπεύδει να ικανοποιήσει η κυβέρνηση, με την αξιωματική αντιπολίτευση και πάλι να διαφωνεί για το ποιος είναι ικανότερος να ικανοποιήσει τα αιτήματα των βιομηχάνων: Η ίδια ή το κυβερνητικό δίδυμο;

Τέτοιου τύπου καυγάς, για τη διαχείριση, στήθηκε και με αφορμή τις εξελίξεις στην Αργεντινή. Πρόκειται για κοκορομαχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην ανάγκη να υποστηρίξει το μοντέλο που ακολούθησε η Αργεντινή, ενώ, από την πλευρά τους, τα κόμματα της συγκυβέρνησης υποστηρίζουν υποκριτικά ότι οι εξελίξεις στην Αργεντινή επιβεβαιώνουν τη δική τους επιλογή. Και τα δύο έχουν συγκεκριμένα αποτελέσματα και τα βιώνουν καθημερινά ευρύτερα λαϊκά στρώματα, δηλαδή συνθήκες φτώχειας, εξαθλίωσης, επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, συνθήκες οι οποίες, βεβαίως, δεν είναι προσωρινές. Το παράδειγμα της Αργεντινής όντως είναι χρήσιμο για τα λαϊκά στρώματα. Αποδεικνύει πως με όποιο μείγμα διαχείρισης, μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο, αυτός που χρεοκοπεί καθημερινά είναι ο λαός. Και αυτό δε θα αλλάζει όσο οι ανάγκες του μπαίνουν στο «στενό κορσέ» του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που εξασφαλίζει τα συμφέροντα των λίγων, των μονοπωλιακών ομίλων.

Ο νόμος για τα δάση είναι συνέχεια μιας σειράς νομοσχεδίων που αφορούν την οργάνωση του χώρου και της γης, όπως το Χωροταξικό που συζητήθηκε πρόσφατα και το Ρυθμιστικό που επίσης συζητήθηκε. Στο σύνολό της αυτή η νομοθεσία στοχεύει ώστε ο χωροταξικός σχεδιασμός να υπηρετεί καλύτερα το νέο αναπτυξιακό μοντέλο που έχει προσδιορίσει η αστική τάξη με βάση τα συμφέροντά της: Τη μετατροπή, δηλαδή, της Ελλάδας σε κόμβο ενεργειακό και διαμετακομιστικό, την ανάπτυξη της τουριστικής δραστηριότητας, την αξιοποίηση του εγχώριου ορυκτού πλούτου, την ενίσχυση της ναυτιλίας και, βεβαίως, του χρηματοπιστωτικού τομέα. Βεβαίως, αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο δεν παίρνει υπόψη του τις τεράστιες παραγωγικές δυνατότητες οι οποίες καταστρέφονται, ακριβώς γιατί δε διασφαλίζουν μια αντίστοιχη κερδοφορία στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η βδομάδα που πέρασε άφησε πίσω της δύο εκκρεμότητες: Τη Δευτέρα, 4 Αυγούστου, λήγει η προθεσμία για την υποβολή αιτήσεων όσων γονιών πληρούν τα κριτήρια ώστε τα παιδιά τους να γίνουν δεκτά σε παιδικούς και βρεφονηπιακούς σταθμούς που χρηματοδοτούνται από το ΕΣΠΑ. Πάρα πολλοί θα μείνουν εκτός και θα χρειαστεί να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Στις 6 Αυγούστου, θα ψηφιστεί το «πολυνομοσχέδιο» που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της πλουτοκρατίας. Οι διατάξεις του αποτελούν τροχιοδεικτικές βολές για τις ανατροπές που έρχονται το φθινόπωρο. Το «πολυνομοσχέδιο» περιλαμβάνει συνολικά 232 άρθρα, τα περισσότερα εκ των οποίων αφορούν τον «εκσυγχρονισμό» του πλαισίου με το οποίο καταρτίζονται και υπογράφονται οι δημόσιες συμβάσεις. Εξαφανίζει τους «μικρούς» του χώρου και ενισχύει τους μεγάλους ομίλους. Περιέχει, επίσης, νέες σοβαρές ανατροπές και για τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα.

Οι όποιες κορόνες για τις ανισότιμες διεθνείς σχέσεις είναι χωρίς αντίκρισμα για το λαό, αν δε σημαδεύουν τον πραγματικό ένοχο, την αστική τάξη κάθε χώρας και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα

Αυτή η αποπροσανατολιστική αντιπαράθεση επεκτείνεται όλη την προηγούμενη δεκαπενταετία. Η κυβέρνηση προβάλλει αντιπαραθετικά με τη μονομερή στάση πληρωμών της κυβέρνησης της Αργεντινής το 2001, τη δική της «συνετή» πολιτική, η οποία διασφάλισε τελικά στο λαό τον «παράδεισο» της σημερινής Ελλάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το ταξίδι του Αλ. Τσίπρα στην Αργεντινή, παρουσίασε την πολιτική των κυβερνήσεων Κίρσνερ (μετά τη στάση πληρωμών του 2001) ως την εναλλακτική λύση της φιλολαϊκής «περιεκτικής ανάπτυξης». Σύμφωνα με την αφήγηση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η Αργεντινή διασφάλισε μια σημαντική αναδιανομή των εισοδημάτων, μια ανάπτυξη για όλους. Η «Αυγή» υποστήριξε με σειρά άρθρων ότι, σε αντίθεση με την Μέρκελ, το περονιστικό κόμμα της Κίρσνερ διασφαλίζει την «ανάπτυξη με γνώμονα τον άνθρωπο».

Με βάση τις τελευταίες εξελίξεις, ο Γ. Μηλιός αναφέρθηκε επίσης στις μεγάλες δυνατότητες της κυβέρνησης της Αργεντινής που στηρίζεται στο λαό και διαθέτει την κρατική εξουσία.

Στη πραγματικότητα, η ιστορία της τελευταίας εικοσαετίας της Αργεντινής αποτελεί ένα διδακτικό παράδειγμα που διαλύει κάθε αυταπάτη για τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Σε όλη την περίοδο που εξετάζουμε, η Αργεντινή δεν ξέφυγε ποτέ από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και φυσικά ποτέ η εργατική τάξη δεν είχε στα χέρια της την εξουσία. Σημαντικοί εγχώριοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι ελέγχουν όλους τους δυναμικούς κλάδους της αργεντίνικης οικονομίας, όπως της βιομηχανίας χάλυβα, της βιομηχανίας αυτοκινήτων ή του ιδιαίτερα σημαντικού για την Αργεντινή κλάδου της επεξεργασίας τροφίμων.

Σε επίπεδο κυβερνητικής διαχείρισης εφαρμόστηκαν όλες οι βασικές διαφορετικές αστικές προσεγγίσεις τόσο στη νομισματική όσο και στη δημοσιονομική πολιτική.

Πριν την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που εκδηλώθηκε το 2001, εφαρμόστηκε η συνταγή του φιλελεύθερου Ντομίνγκο Καβάγιο, η οποία «κλείδωσε» την ισοτιμία του εθνικού νομίσματος πέσο με το δολάριο, επιτάχυνε τις ιδιωτικοποιήσεις και πήρε μέτρα περιορισμού του πληθωρισμού.

Η πολιτική του δεν μπόρεσε φυσικά να αποτρέψει την περιοδική εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, που συνοδεύτηκε με τη διόγκωση του κρατικού χρέους, το οποίο έφτασε στο 165% του ΑΕΠ το 2002. Η ανεργία ξεπέρασε τότε το 19%, η απόλυτη εξαθλίωση μεγάλου μέρους του λαού απογειώθηκε και εφαρμόσθηκε η μερική απαγόρευση πρόσβασης στις καταθέσεις.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών το 2001 για το κρατικό χρέος ύψους 100 δισ. δολαρίων, υποτίμησε το νόμισμά της και στη συνέχεια προχώρησε σε δύο αναδιαρθρώσεις του χρέους της, το 2005 και το 2010, με σημαντικές συμφωνίες. Οι αστικές κυβερνήσεις συμφώνησαν τελικά να πληρώσει ο λαός ένα μεγάλο μέρος του κρατικού χρέους για το οποίο δεν ευθύνεται, ούτε ωφελήθηκε από τη δημιουργία του.

Η Αργεντινή αναγνώρισε και αποπλήρωσε το χρέος της προς το ΔΝΤ το 2006. Συμφώνησε το 2014 να αποπληρώσει τα χρέη της προς τη «Λέσχη των Παρισίων» (στην ουσία μια άτυπη οργάνωση των κρατών - πιστωτών για συλλογικές διαπραγματεύσεις με τις χώρες που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους). Συμφώνησε με το 93% των ιδιωτικών πιστωτών της να αποπληρώσει τις οφειλές της μετά από «κούρεμα» των απαιτήσεων. Εχει μάλιστα ήδη καταβάλει 539 εκατ. δολάρια για την αποπληρωμή τους στην αμερικανική τράπεζα Bank of New York Mellon.

Πουθενά επίσης δεν πήρε μέτρα που να θίγουν την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Αντίθετα με τη νέα σημαντική άνοδο του πληθωρισμού, αυξήθηκε η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και στον πραγματικό μισθό. Αυξήθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε κλάδους όπως ο χάλυβας, όπου κυριαρχούν οι όμιλοι «Tenaris», «Ternium» («Siderar»), στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας όπου έχουν δημιουργήσει εργοστάσια μια σειρά μονοπωλιακοί όμιλοι («Peugeuot» - «Citroen», «Renault», «Ford», «Fiat», «Mercedes») ή ο κλάδος της βιομηχανίας τροφίμων, όπου δραστηριοποιείται ο όμιλος «Arcor», ένας από τους μεγαλύτερους σε κεφαλαιακή αξία ομίλους της χώρας, ή ο όμιλος «Molinos Rio de la Plata», ο μεγαλύτερος εξαγωγέας αλεύρων.

Την περίοδο μετά τη χρεοκοπία του 2001 βελτίωσε τις εξαγωγικές επιδόσεις, αξιοποιώντας την υποτίμηση του πέσο και τη σημαντική αύξηση της ζήτησης σόγιας από την Κίνα. Φυσικά, όλα τα προαναφερόμενα δεν απέτρεψαν τη νέα εκδήλωση ύφεσης στην καπιταλιστική οικονομία το 2014, που θα συνοδευθεί και με νέα αύξηση της ανεργίας.

Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις Κίρσνερ προχώρησαν σε σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με Κίνα, Ρωσία, αλλά και μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ. Υπέγραψαν με την Κίνα συμφωνία δανεισμού ύψους 7,5 δισ. δολ. για την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών υποδομών και την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων. Υπέγραψαν με τη Ρωσία συμφωνίες στους τομείς της Ενέργειας και των Επικοινωνιών. Ταυτόχρονα έχουν ήδη προχωρήσει σε συμφωνία με τον ισχυρό αμερικανικό όμιλο της «Chevron» για την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών σχιστολιθικών κοιτασμάτων (Vaca Muerta) και προσπαθούν να προσελκύσουν και άλλους ξένους επενδυτές.

Στο πλαίσιο των νέων επενδυτικών σχεδίων στην Ενέργεια, η κυβέρνηση της Αργεντινής προχώρησε και στην απομάκρυνση απ' την κρατική εταιρεία ενέργειας YPF της ισπανικής «Repsol», την οποία επίσης συμφώνησε να αποπληρώσει.

Ολες οι προαναφερόμενες ενέργειες δεν αντανακλούν ριζοσπαστικές κυβερνητικές πρωτοβουλίες προς όφελος του λαού, αλλά την προσπάθεια της αστικής κυβέρνησης να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του εγχώριου κεφαλαίου της Αργεντινής στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αναβαθμίζοντας τη σχέση της με την Κίνα και τη Ρωσία.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο πρέπει να ερμηνευθεί και η στάση της κυβέρνησης της Αργεντινής απέναντι στα «αρπακτικά» επενδυτικά ταμεία (vulture funds), τους λεγόμενους γύπες, που έχοντας αγοράσει πάμφθηνα κρατικά ομόλογα ζητούν την αποπληρωμή τους με βάση την ονομαστική τους τιμή, με πολλαπλάσιο κέρδος.

Ο πρωταγωνιστής αυτής της διεκδίκησης, Πολ Σίνγκερ, γνωστός χρηματοδότης των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, στηρίχθηκε σε απόφαση του αμερικανικού ομοσπονδιακού δικαστηρίου (απόφαση του δικαστή Τόμας Γκριέζα), αφού τα συγκεκριμένα ομόλογα διέπονται από το αμερικανικό δίκαιο.

Η κυβέρνηση της Αργεντινής αρνείται να συμμορφωθεί, επικαλούμενη τον κίνδυνο να υπάρξουν αντίστοιχες απαιτήσεις από το 93% των ιδιωτών που είχαν ήδη αποδεχθεί το «κούρεμα», με βάση προβλεπόμενη σχετική διάταξη (RUFO).

Η στάση της θεωρείται ως «επιλεκτική χρεοκοπία». Παρ' όλα αυτά δεν πρόκειται για μια μετωπική ρήξη όπως παρουσιάζεται, αλλά για ένα μεγάλο παζάρι.

Ορισμένες προτάσεις του Αργεντινού υπουργού Οικονομικών, Αλεξ Κισιλόφ, δε στηρίχθηκαν από τον Αμερικανό διαμεσολαβητή Ντάνιελ Πόλακ. Τώρα προβάλλονται ως λύσεις η αγορά των ομολόγων απ' την JP Morgan ή από τις ιδιωτικές τράπεζες της Αργεντινής, καθώς και η αναβολή της αποπληρωμής ορισμένων ομολόγων για το 2015. Η κυβέρνηση αφήνει επίσης ανοιχτό το ενδεχόμενο να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Ωστόσο, δεν μπορεί να προχωρήσει σε ουσιαστική μονομερή διαγραφή, ακόμα και αυτών των προκλητικών απαιτήσεων. Αναζητά υποχρεωτικά ένα συμβιβασμό γιατί γνωρίζει ότι η πολιτική της «επιλεκτικής χρεοκοπίας» θα έχει συνέπειες στην ανταγωνιστικότητα της Αργεντινής. Συνέπειες που αφορούν την αύξηση του κόστους δανεισμού απ' το εξωτερικό, την πιθανή φυγή κεφαλαίων, την αναβολή ξένων επενδύσεων, τη νέα υποχώρηση του πέσο και τη νέα αύξηση του πληθωρισμού.

Αυτά τα αντικειμενικά όρια της αστικής κυβέρνησης της Αργεντινής γνωρίζουν τόσο οι «γύπες» όσο και η κυβέρνηση των ΗΠΑ και συνεχίζουν να πιέζουν, παρά τις επισημάνσεις του ΔΝΤ σχετικά με τα προβλήματα και τις επιπλοκές που δημιουργούνται για κάθε μελλοντική συμφωνία αναδιάρθρωσης κρατικού χρέους.

Η πρόσφατη ιστορία της Αργεντινής αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμιά συνταγή, κανένα μοντέλο φιλολαϊκής διαχείρισης, μέσα στα τείχη του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Καμιά επιλογή αλλαγής της διεθνούς ισοτιμίας του εγχώριου νομίσματος, καμιά συμφωνία αναδιάρθρωσης του κρατικού χρέους, καμιά αλλαγή της δημοσιονομικής πολιτικής δεν μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία, όσο βαδίζει κανείς στο δρόμο της ανάπτυξης με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος.

Καμιά έξοδος από τη φάση της καπιταλιστικής κρίσης δεν μπορεί να είναι μόνιμη και πολύ περισσότερο προς όφελος του λαού όσο κυριαρχούν και αποφασίζουν με κριτήριο το ποσοστό κέρδους τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Καμιά διαπραγμάτευση προς όφελος του λαού δεν μπορεί να προχωρήσει αποφασιστικά από αστικές κυβερνήσεις που υπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα των μονοπωλίων, της άρχουσας τάξης.

Οι όποιες κορόνες για τις ανισότιμες διεθνείς σχέσεις είναι χωρίς αντίκρισμα για το λαό, αν δεν σημαδεύουν το πραγματικό ένοχο, την αστική τάξη κάθε χώρας και το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Γιατί η ανισόμετρη ανάπτυξη και οι ανισότιμες σχέσεις είναι σύμφυτες με το ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Η κατανόηση αυτού του ζητήματος είναι κρίσιμη για να μην ακολουθεί το εργατικό κίνημα «πολιτική ουράς» πίσω από την αστική τάξη της χώρας του. Να μη στοιχίζεται πίσω από τις διεθνείς διαπραγματεύσεις της αστικής κυβέρνησης, που έχει στόχο να βελτιώσει την ανταγωνιστική θέση των εγχώριων μονοπωλίων. Να σημαδεύει τόσο τα εγχώρια «αρπακτικά» του κεφαλαίου όσο και τους ξένους «γύπες» και τα «γεράκια» των ιμπεριαλιστικών κέντρων.

Μόνο τότε το εργατικό κίνημα μπορεί να εκμεταλλευτεί και τις ρωγμές των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, που αυξάνουν τις δυνατότητες αντεπίθεσης, τις προϋποθέσεις της ανατροπής στο επίπεδο της εξουσίας.