Eurokinissi

Η Μονή Τοπλού

Προκλήθηκαν ήδη λαϊκές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις για να εξασφαλιστεί ο δημόσιος χαρακτήρας και η δωρεάν χρήση από το λαό, για την παραλία Καρτερού και την πρώην βάση των Γουρνών στο Ηράκλειο, για το αεροδρόμιο και το πρώην Ψυχιατρείο στα Χανιά.

Το ΚΚΕ, τα στελέχη, τα μέλη, οι φίλοι του πρωτοστατούν σ' αυτές.

Οι σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που στηρίζεται από το ΚΚΕ, καταθέσαμε πρόταση να γίνει συζήτηση στο Περιφερειακό Συμβούλιο Κρήτης, με συγκεκριμένη εισήγηση.

Ο περιφερειάρχης και οι συνεργάτες του προσπάθησαν να αποφύγουν τη συζήτηση. Κάτω από την πίεσή μας τη δέχτηκαν, αλλά το θέμα έληξε με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς να γίνει ουσιαστική συζήτηση. Καμιά άλλη παράταξη δεν ζήτησε να πάρει το λόγο, καμιά απόφαση δεν πάρθηκε! Τόσο «διαφωνούν» με τις ιδιωτικοποιήσεις!

Επί της ουσίας, οι παρατάξεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ στο Περιφερειακό Συμβούλιο συμφωνούν με τη στρατηγική των ιδιωτικοποιήσεων, που είναι βασική κατεύθυνση της ΕΕ. Διαφωνούν πολλές φορές μόνο με τις επιμέρους επιλογές, το αντίτιμο της πώλησης, τις διαδικασίες, ανησυχούν για τη διαπραγμάτευση.

Το αεροδρόμιο Χανίων

Εβαζε θέμα για τις στρατηγικές υποδομές που πάνε για ιδιωτικοποίηση: Αεροδρόμια Καστελίου και Χανίων, λιμάνια, βόρειος οδικός άξονας, νερά, σκουπίδια.

Για τον τουρισμό, με τα 25.000 στρέμματα της Μονής Τοπλού που δόθηκαν σε εταιρεία.

Εκανε αναφορές στην Ενέργεια. Παράδοση σε μονοπώλια της έρευνας και εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στο Λιβυκό και το Ιόνιο. Υποθαλάσσιοι αγωγοί μεταφοράς φυσικού αερίου από Ισραήλ, Κύπρο και Αίγυπτο μέσω Κρήτης στην Ευρώπη. Παράδοση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας σε όλη την Κρήτη στις ενεργειακές εταιρείες. Αυτό σημαίνει το σύνθημα: Κρήτη - «ενεργειακός κόμβος».

Είναι πρόσφατες οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο για τη «μικρή ΔΕΗ», έναν κρίκο στην αλυσίδα «απελευθέρωσης» - ιδιωτικοποίησης της Ενέργειας.

Η εισήγηση της «Λαϊκής Συσπείρωσης» έθιγε επίσης την ιδιωτικοποίηση που προωθείται σε τομείς κοινωνικής πολιτικής του κράτους: Σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, όπου έχουμε και τις ΜΚΟ, τις «κοινωνικές επιχειρήσεις» κ.ά.

Το ΚΚΕ, η «Λαϊκή Συσπείρωση», τεκμηρίωνε την εκτίμηση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μεμονωμένα, αποσπασματικά μέτρα. Είναι κρίκοι μιας συνολικής πολιτικής που υλοποιείται από το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του, με στόχο να δώσει διέξοδο για κερδοφόρες επενδύσεις σε λιμνάζοντα κεφάλαια λόγω κρίσης. Αυτή είναι η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται.

Γι' αυτό υποβαθμίζουν και απαξιώνουν οτιδήποτε δημόσιο: Επιχειρήσεις και οργανισμούς, πολιτικό σύστημα, Τοπική Διοίκηση, συνεταιρισμούς.

Θέλουν να εμφανίζεται το μεγάλο κεφάλαιο ως ο μοναδικός φορέας της «ανάπτυξης», ως «εθνικός ευεργέτης», που δίνει θέσεις εργασίας κι ένα κομμάτι ψωμί στο λαουτζίκο. Και άρα - μας λένε - η καπιταλιστική ιδιοκτησία πρέπει να ενισχύεται, να επιδοτείται, να φοροαπαλλάσσεται, να κατοχυρώνεται και συνταγματικά και να τυγχάνει σεβασμού και υποταγής από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Να λέμε κι «ευχαριστώ» που μας επιτρέπει να υπάρχουμε!

Εμείς έχουμε αντίθετη άποψη. Το ΚΚΕ εκτιμά ότι στις σύγχρονες συνθήκες είναι αδιέξοδο να επιτρέπουν οι λαοί στο μεγάλο κεφάλαιο να έχει την ιδιοκτησία του λαϊκού πλούτου. Είναι αδιέξοδο να μην παλεύουν για την κοινωνικοποίησή του, να μην αντιδρούν στην ιδιωτικοποίησή του.

Η κατάσταση δείχνει ότι:

-- Για τους εργαζόμενους, τους λαούς, έχουν εκμηδενιστεί τα περιθώρια να καλύπτονται κάποιες λαϊκές ανάγκες, έχουμε λιτότητα και μνημόνια διαρκείας.

-- Για το ίδιο το κεφάλαιο, οι τεράστιοι ανταγωνισμοί με στόχο το κέρδος οδηγούν από κρίση σε κρίση, καταστρέφουν τις ίδιες τις παραγωγικές δυνάμεις, με πρώτο το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό που βυθίζεται στην τεράστια ανεργία.

Κάποιοι μας κατηγορούν για «κρατισμό». Ομως, αντιδρώντας στις ιδιωτικοποιήσεις καθόλου δεν σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε το σημερινό κράτος. Αυτό το κράτος - κεντρικό και τοπικό - είναι όργανο του κεφαλαίου. Ούτε ταυτίζεται με το «δημόσιο συμφέρον», ούτε το υπερασπίζεται. Είναι ταξικό. Το έφτιαξε, το χρησιμοποιεί και το «επανιδρύει» η κυρίαρχη τάξη για να θωρακίζει τα συμφέροντά της. Αυτού του κράτους πολιτική είναι οι ιδιωτικοποιήσεις!

Η εργατική τάξη, ο λαός πρέπει να καταλάβουν επειγόντως πως τόσο το μεγάλο κεφάλαιο, όσο και το κράτος του πρέπει να ανατραπούν. Τόσο ο «δημόσιος», όσο και ο «ιδιωτικός» τομέας της οικονομίας, του καπιταλισμού, είναι πια αθεράπευτα άρρωστοι.

Να καταλάβουν ότι οι ίδιοι είναι οι μόνοι ικανοί να πάρουν την εξουσία, να φτιάξουν το νέο δικό τους κράτος. Να γίνουν οι ίδιοι ιδιοκτήτες και διαχειριστές της οικονομίας της χώρας και να κινητοποιήσουν με κεντρικό, επιστημονικό και δημοκρατικό σχεδιασμό και έλεγχο όλες τις παραγωγικές δυνάμεις για τις δικές τους ανάγκες, για τη λαϊκή ευημερία.

Κανένας επιχειρηματίας, καμιά ιδιωτικοποίηση δεν μπορεί να το πετύχει αυτό.

Η «Λαϊκή Συσπείρωση» έφερε το θέμα των ιδιωτικοποιήσεων στο Περιφερειακό Συμβούλιο χωρίς αυταπάτη ότι θα βρούμε εκεί συμμάχους για το λαό. Εκεί υπάρχουν μόνο φίλοι του κεφαλαίου, που εκλέχτηκαν παριστάνοντας τους φίλους του λαού, με τις όποιες διαφορές μεταξύ τους. Διαφορές σε διαδικασίες και όχι στην ουσία εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, που εκφράζουν σχέσεις με διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου.

Αυτοί ως τοπικό κράτος κάνουν ό,τι μπορούν για να βοηθήσουν «νόμιμα» τους επιχειρηματίες φίλους τους να αυξήσουν τα κέρδη τους, να πάρουν φιλέτα της «δημόσιας» περιουσίας.

Ετσι κι αλλιώς η υπόθεση της συνειδητοποίησης του λαού και της οργάνωσης της πάλης του, της συγκρότησης της Λαϊκής Συμμαχίας για την εξουσία, δεν θα κριθεί στις συνεδριάσεις των κρατικών οργάνων.

Είναι δική μας δουλειά, του ΚΚΕ, όλων των εργατών, αγροτών, αυτοαπασχολούμενων που πυκνώνουν ήδη τους φορείς που συσπειρώνουν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, οι άλλες οργανώσεις του ταξικού κινήματος.

Η νέα φονική επιχείρηση με την οποία το Ισραήλ αιματοκύλισε ξανά το λαό της Γάζας ανέδειξε ακόμα μια φορά τις καταστροφικές συνέπειες που έχουν για τους λαούς οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί, οι οποίοι όλα δείχνουν ότι οξύνονται στη Μέση Ανατολή και μάλιστα ανάμεσα σε διάφορες δυνάμεις. Προστατεύοντας «το δικαίωμά του στην άμυνα» - όπως διακήρυσσε - το Ισραήλ θέλησε να καταστήσει σαφές ότι δεν θα παραιτηθεί από τα ιδιαίτερα συμφέροντά του, σε μια περίοδο που δυνάμεις όπως και οι ΗΠΑ δείχνουν ζωηρό ενδιαφέρον για την «επίλυση» του Παλαιστινιακού ζητήματος. Τα διάφορα «στρατόπεδα» των ιμπεριαλιστών μελετούν και επιλέγουν κινήσεις στη γεωπολιτική σκακιέρα, οι οποίες δεν αποκλείεται να συναντήσουν αντιδράσεις ή και διαφωνία (πρώην;) συμμάχων τους. Συμβιβασμοί και αντιθέσεις αναπροσαρμόζονται με βάση νέες «ισορροπίες». Ωστόσο, το κριτήριο των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων είναι σταθερά η εξασφάλιση των στρατηγικών τους συμφερόντων.

Χαρακτηριστική είναι η συζήτηση που γίνεται τον τελευταίο καιρό (και) στα ελληνικά ΜΜΕ, γύρω από τα δεδομένα που πιθανόν προκύψουν από την πορεία των διαπραγματεύσεων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Διαπραγματεύσεις που συνεχίζονται ενώ αυξάνονται όσοι περιμένουν να αρθούν γρήγορα οι περιορισμοί που εμποδίζουν την έναρξη και επέκταση πολλών επενδύσεων. Εγραφε πρόσφατα μεγάλη αστική εφημερίδα: «Το Ιράν έχει πλέον τα φόντα να εξελιχθεί στη μεγαλύτερη δύναμη της Μέσης Ανατολής. Ο πληθυσμός του προσεγγίζει τα 80 εκατομμύρια και είναι μεγαλύτερος από αυτούς των γειτόνων του, με τον μέσο όρο ηλικίας μάλιστα να είναι αρκετά χαμηλός. Στην πλειονότητά τους, οι Ιρανοί είναι κάτω των 30 ετών, μορφωμένοι και εξοικειωμένοι με τις νέες τεχνολογίες. Παράλληλα, η χώρα διαθέτει τα τέταρτα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο και τα δεύτερα μεγαλύτερα διαπιστωμένα αποθέματα φυσικού αερίου, όπερ σημαίνει πως είναι... χρυσωρυχείο».

Ηδη, στο Ιράν έχουν κάνει φανερή την παρουσία τους μεγάλα μονοπώλια, κατ' αρχάς από τον κλάδο της Ενέργειας: Η γαλλική «Total», η αγγλο-ολλανδική «Royal Dutch Shell», η ιταλική «Eni», η ισπανική «Repsol», η νορβηγική «Statoil». Αλλά και εταιρείες από άλλους κλάδους, όπως αυτοκινητοβιομηχανίες (οι «PSA Peugeot Citroen» και «Renault»), αλλά και τράπεζες (όπως η γερμανική Deutsche Bank και η ρωσική Renaissance Capital). Η δράση και οι επιδιώξεις τέτοιων μεγάλων εταιρειών είναι φυσικά κάτι που σπεύδει να αξιοποιήσει και η ιρανική αστική τάξη, στην προσπάθειά της να αναβαθμίσει την οικονομική της παρουσία στην ευρύτερη περιοχή.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, εντείνονται διεργασίες και ανακατατάξεις που δείχνουν ότι οι σχέσεις μεταξύ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και κέντρων δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να αλλάξουν σημαντικά. Για παράδειγμα, είναι πια κοινό μυστικό ότι ένας από τους λόγους που οι σχέσεις της κυβέρνησης Ομπάμα με την κυβέρνηση Ερντογάν έχουν «προβλήματα» είναι και η βιασύνη τουρκικών εταιρειών να μπουν στο Ιράν. Το όλο και μεγαλύτερο επενδυτικό ενδιαφέρον που το τελευταίο διάστημα εκφράζουν ευρωπαϊκά και αμερικανικά μονοπώλια για το Ιράν δεν αποκλείεται να «περιπλέξει» τις σχέσεις της Δύσης με «συμμάχους» της στην περιοχή. Ζητήματα όπως το ποιος θα επενδύσει σήμερα στο Ιράν, σε ποιους κλάδους, σε βάρος ποιων, αποκτούν κρίσιμη σημασία για την «επόμενη μέρα» σε όλη τη Μέση Ανατολή. Επίσης, μεγάλο βάρος θα έχουν και οι επιλογές και συμμαχίες της ιρανικής πλουτοκρατίας, με δεδομένο ότι δεν είναι θεατής, αλλά συνδιαμορφωτής του «νέου επιχειρηματικού» περιβάλλοντος.

Ακόμα, οι σχέσεις του Ιράν με τη Δύση αλληλεπιδρούν και με συνολικότερες ανακατατάξεις στα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Δεν είναι τυχαίες αναλύσεις που πυκνώνουν και στον ελληνικό Τύπο εστιάζοντας σε ορισμένα νέα δεδομένα. Ορισμένοι αρθρογράφοι εντοπίζουν ότι η «αναθέρμανση» των σχέσεων του Ιράν με τη Δύση προέκυψε όταν είχε ήδη φανεί πως η κόντρα μεταξύ σιιτών και σουνιτών (που αποτελεί έκφραση ενδοαστικών ανταγωνισμών) στο Ιράκ οξύνεται, στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν κάνουν «δυναμική» επανεμφάνιση, στην Τουρκία εντείνονται οι διαφωνίες για τις συμμαχίες που πρέπει να επιλέξει η αστική τάξη. Δηλαδή, διαπιστώνουν σημάδια αλλαγών σε παλιότερες «ισορροπίες», οι οποίες αλλαγές προκαλούν κινδύνους και νέα δεδομένα για τη δραστηριότητα διαφόρων πολυεθνικών.

Το ρευστό πολιτικό σκηνικό στο εσωτερικό πολλών χωρών από τη μία μεριά αλλά και οι διεργασίες μεταξύ «παλιών» και νέων «εταίρων» είναι δύο παράγοντες που σίγουρα θα επιδράσουν στους ανταγωνισμούς. Οι εξελίξεις στο γεωπολιτικό χάρτη της περιοχής, που βρίσκεται δίπλα στην Ελλάδα, δεν πρέπει να αφήνουν αδιάφορη την εργατική τάξη και πρώτα απ' όλα την οργανωμένη πρωτοπορία της, τους κομμουνιστές. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες διαμορφώνονται τα δεδομένα για την όξυνση της ταξικής πάλης και μέσα σε κάθε χώρα. Καθορίζονται τα καθήκοντα των κομμουνιστών για την οργάνωση και την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων, με στόχο την ανατροπή εκείνων που χαράζουν σύνορα με το αίμα των λαών, αρπάζουν τον πλούτο που παράγουν οι εργάτες για να γεμίζουν τα δικά τους θησαυροφυλάκια.