Η προχτεσινή συνεδρίαση του Συμβουλίου των υπουργών Εργασίας της ΕΕ μας θύμισε το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», το οποίο τόσο συχνά παινεύουν όσοι επιχειρούν να κρύψουν την αιτία του κακού για τα δεινά του λαού, ισχυριζόμενοι ότι εδώ, στη χώρα μας, κάτι πάει στραβά, σε αντίθεση μ' αυτά που συμβαίνουν εκεί, στην Ευρώπη. Οι υπουργοί έξυσαν πληγές εξετάζοντας την πορεία υλοποίησης της στρατηγικής «Ευρώπη 2020», για την οποία διαπίστωσαν ότι καθυστερεί η εφαρμογή της. Η στρατηγική αυτή είχε παρουσιαστεί το 2010 μετά βαΐων και κλάδων και υποσχόταν, με τα λόγια των εμπνευστών της, να μετατρέψει την ΕΕ σ' έναν «εργασιακό παράδεισο». Στην πραγματικότητα, η στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020» εκπονήθηκε ως συνέχεια - εμβάθυνση της αντιλαϊκής Στρατηγικής της Λισαβόνας και σηματοδότησε την ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε ολόκληρη την ΕΕ. Για τις καθυστερήσεις που σημειώνονται σ' αυτήν την επίθεση εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους οι υπουργοί Εργασίας της ΕΕ, καθώς εκτιμούν ότι έτσι κινδυνεύουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια να χάσουν τον πόλεμο με τους ανταγωνιστές τους.

Στη χώρα μας η στρατηγική «Ευρώπη 2020» έχει περάσει αυτούσια και στο «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015 - 2018», που προβλέπει ανάμεσα σ' άλλα: Αναθεώρηση της νομοθεσίας για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων. Μείωση του κατώτατου μισθού για τους μακροχρόνια ανέργους που προσλαμβάνονται. Ρύθμιση των «εργασιακών σχέσεων, εργατικών δράσεων και λειτουργίας των σωματείων», δηλαδή νέο συνδικαλιστικό νόμο για να μπει στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας και να ρυθμιστούν νομοθετικά από το αστικό κράτος οι όροι λειτουργίας και δράσης των σωματείων, ώστε να χτυπηθούν το ταξικά προσανατολισμένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι αγωνιστικές μορφές δράσης του. Προβλέπεται ακόμα επέκταση της δράσης των «δουλεμπορικών γραφείων», καθώς επίσης και να λάβει μόνιμο χαρακτήρα η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων μέσα από την δημιουργία μόνιμου μηχανισμού διαθεσιμότητας. Αυτά, δηλαδή, που, μαζί με μια σειρά ακόμα ρυθμίσεις, ήδη με καταιγιστικό ρυθμό, προωθεί και νομοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ (νέος γύρος συνένωσης νοσοκομείων, νέες περικοπές δαπανών των μεγάλων νοσοκομείων, μετακινήσεις υγειονομικού προσωπικού, ένταξη όλων των Ταμείων επικουρικής ασφάλισης στο νέο Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης, νέα αναδιάρθρωση στο δημόσιο συνταξιοδοτικό σύστημα, ακόμα και αυτή η, μόλις προχτές, ψήφιση του νόμου για τη χρηματοδότηση των πολιτικών κομμάτων).

Αυτή η στρατηγική προωθείται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, είτε έχουν μνημόνια είτε δεν έχουν. Η αξίωση για απαρέγκλιτη εφαρμογή της σε κάθε χώρα της ΕΕ αφήνει ξεκρέμαστους όσους ισχυρίζονται πως όταν βρεθούν αυτοί στο τιμόνι της διακυβέρνησης, εντός της ΕΕ και του αντιλαϊκού πλαισίου, θα διαπραγματευτούν για το λαό. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής είναι που προβλέπεται η υποβολή των κρατικών προϋπολογισμών για έγκριση από τα ευρωενωσιακά όργανα. Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής προβλέπεται η «ενισχυμένη οικονομική διακυβέρνηση», που επιβάλλει διαρκείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, αντικατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας από ατομικές, μεγαλύτερη αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα - τα κέρδη των μονοπωλίων. Για την, χωρίς άλλες καθυστερήσεις, εφαρμογή αυτής της στρατηγικής αποφάσισε προχτές το αρμόδιο Συμβούλιο υπουργών, ορίζοντας μάλιστα και τους σχετικούς άξονες.

Κάθε πολιτική δύναμη που επικαλείται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και κάθε κυβέρνηση σημερινή και επόμενη εντός της ΕΕ είναι υποχρεωμένη να κινηθεί εντός αυτής της αντιλαϊκής στρούγκας.

Και μόνο το ΚΚΕ πάει κόντρα σ' αυτήν την κατεύθυνση, ακριβώς γιατί το ΚΚΕ δεν έχει δεσμεύσεις απέναντι στην πλουτοκρατία και τις ενώσεις της.

Με αφορμή μια σειρά από ζητήματα της επικαιρότητας (διαθεσιμότητες, «αξιολογήσεις», απολύσεις, κ.λπ.), οι δυνάμεις μας είχαν σταθερή παρέμβαση, αποκαλύπτοντας τον πραγματικό αντίπαλο των εργαζομένων, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Ταυτόχρονα, συγκρούστηκαν με τις λογικές της ανάθεσης των προβλημάτων σε νέους διαχειριστές, οι οποίες διαχρονικά ευδοκιμούν στην κρατική υπαλληλία και αναζωπυρώνονται σε συνθήκες όπου εντείνονται οι διεργασίες αναστήλωσης της σοσιαλδημοκρατίας, της οποίας η παλιά μορφή χρεοκόπησε. Οι διεργασίες αυτές εκφράζονται και με τη «ζύμωση» για τη διαμόρφωση του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η αναφορά σε όλα τα παραπάνω δε γίνεται για να δικαιολογηθούν οι όποιες δικές μας αδυναμίες, αλλά για να μην επικρατήσει η λαθεμένη αντίληψη ότι όλα εξαρτώνται από εμάς, αφήνοντας απ' έξω τις αντικειμενικές δυσκολίες, το γενικότερο περιβάλλον μέσα στο οποίο δρούμε. Εχοντας, επίσης, σωστή εκτίμηση του χώρου και των εξελίξεων, μπορέσαμε καλύτερα να σχεδιάσουμε τη δουλειά μας, παρεμβήκαμε πιο αποφασιστικά σε ζητήματα, αντιμετωπίσαμε δυσκολίες.

Οι πρωτοβουλίες, η δράση που αναπτύξαμε, προσπαθήσαμε να υπηρετούν, να συνδέονται και να υποτάσσονται στο κεντρικό καθήκον της ανασύνταξης του κινήματος, της ισχυροποίησης του Κόμματος. Θέσαμε τα ζητήματα της κοινωνικής συμμαχίας, προσπαθήσαμε να ανοίξουμε την κουβέντα για το τι κράτος, τι εξουσία χρειάζονται αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις και ποιον εξυπηρετεί το σημερινό κράτος.

Πήραμε μέτρα για το πώς αυτός ο σχεδιασμός θα γίνει κτήμα των ΚΟΒ. Να έχει η κάθε ΚΟΒ την ευθύνη για το χώρο δράσης της ολοκληρωμένα, να οξύνει την αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις, να δημιουργήσει κλίμα, να πρωτοστατήσει από το μικρό έως το πιο οξυμένο πρόβλημα.

Ηδη μετράμε ορισμένα αποτελέσματα και βήματα στη συσπείρωση δυνάμεων. Μέχρι τώρα, αποφάσεις συμμετοχής από το Δημόσιο στο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο στη 1 Νοέμβρη, έχουν πάρει τα πρωτοβάθμια σωματεία του ΟΓΑ, του ΕΤΕΑ, του ΕΦΕΤ, του υπουργείου Τουρισμού, του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και του ΕΛΓΟ. Από τους ΟΤΑ, απόφαση έχουν πάρει 16 πρωτοβάθμια σωματεία (Φυλής, Πετρούπολης, Αγίων Αναργύρων - Καματερού, Ηλιούπολη, Ελληνικού, Ελευσίνας - Ασπροπύργου - Μάντρας, Π. Φαλήρου, Καισαριανής, Δάφνης, Λυκόβρυσης - Πεύκης, ΣΚΥ Αττικής και το Κλαδικό Συνδικάτο). Απόφαση έχουν πάρει και σωματεία όπου οι ταξικές δυνάμεις δεν πλειοψηφούν, όπως στον Κορυδαλλό, στο Μαρούσι, στο Περιστέρι, στο Πέραμα, στην Αγία Παρασκευή. Απόφαση έχει πάρει επίσης ο Σύλλογος των Εργαζόμενων στην Περιφέρεια Αττική.

Στο Πέραμα, όπου το προηγούμενο διάστημα οι ταξικές δυνάμεις βρέθηκαν απέναντι στην κοινή προσπάθεια όλων των άλλων δυνάμεων, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ΧΑ, αποκτά ιδιαίτερη σημασία η δουλειά που συνέχισαν οι κομμουνιστές. Δεν έκαναν πίσω, αλλά με μεγαλύτερο πείσμα συνέχισαν την καθημερινή επαφή, συζήτηση, το άνοιγμα της κουβέντας για τη διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, κόντρα στις θεωρίες της αναποτελεσματικότητας και της «ανάθεσης σε σωτήρες» μέσω των εκλογών της λύσης των προβλημάτων μας. Το αποτέλεσμα ήταν η σχεδόν ομόφωνη απόφαση της ΓΣ για συμμετοχή στο συλλαλητήριο, με ένα λευκό, της εκλεγμένης στο ΔΣ από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η ισχυροποίηση του Κόμματος είναι αλληλένδετη με την ανασύνταξη του κινήματος. Βήματα έχουν γίνει, αλλά είμαστε ακόμα πίσω στο καθήκον αυτό που αποφάσισε το 19ο Συνέδριο του Κόμματος. Χρειάζεται αρκετή δουλειά από τους κομμουνιστές στο χώρο αυτό.

Πρέπει να οξύνουμε το μέτωπο με τις άλλες δυνάμεις, να «γίνουμε ένα με τους εργαζόμενους», ανεβάζοντας ταυτόχρονα την πολιτική και ιδεολογική δουλειά μαζί τους. Εχουμε και σωστή, ρεαλιστική και επίκαιρη - αναγκαία σήμερα πρόταση για την πραγματική ελευθερία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Πρέπει, όμως, να τη βάζουμε πιο επιτακτικά στις μάζες, ξεσκεπάζοντας τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα.

Πρέπει, με έναν περίγυρο, να εντείνουμε τις συζητήσεις γύρω από το Πρόγραμμα του Κόμματος, για την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, για την αναγκαιότητα ισχυροποίησης του ΚΚΕ και της οργανωμένης ζωής. Να απαντήσουμε στις αντιλήψεις του «τίποτα δεν αλλάζει», ότι ο κόσμος έχει ρίξει τις απαιτήσεις και δεν «κουνιέται με τίποτα».

Σίγουρα θα πρέπει να πάρεις υπόψη τις πεσμένες απαιτήσεις, την υποχώρηση του κινήματος, όχι όμως για να πεις τίποτα δε γίνεται και κάθομαι στα «αυγά μου». Τα παίρνεις υπόψη για να εντείνεις, να εξειδικεύσεις την ιδεολογική και πολιτική σου παρέμβαση. Για να ανοίξεις ακόμα περισσότερο ζητήματα που αφορούν τη λογική διαχείρισης του συστήματος, για να αποκαλύψεις, χωρίς να ταυτίσεις τους δύο μνηστήρες της κυβερνητικής καρέκλας, αλλά και για να βάλεις ποιο είναι το συμφέρον της εργατικής τάξης και το μέτωπο που πρέπει να ανοίξει.

Ο στόχος μας είναι να γινόμαστε πιο ικανοί να υλοποιούμε το σχεδιασμό, να ξεπερνάμε υποκειμενικές δυσκολίες, καλύτερα οι κομμουνιστές, που δουλεύουν στον αστικό κρατικό μηχανισμό, να συμβάλουν στην ανασύνταξη του κινήματος, στην ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

MotionTeam

Οποιος έχει μια σχετικά καθαρή εικόνα από αυτά που συζητιούνται, προβληματίζουν τους γονείς, θα μπορούσε να συμπεράνει και την πλατιά κοινωνική διαστρωμάτωση και διαφοροποίηση που χαρακτηρίζει αυτούς τους χώρους, τόσο μέσα στο σχολείο όσο και από σχολείο σε σχολείο, από γειτονιά σε γειτονιά. Είναι χώρος όπου εκφράζονται αντικειμενικά συνειδήσεις ανθρώπων με διαφορετικές ταξικές - κοινωνικές - μορφωτικές αφετηρίες, με έντονη τη συνδικαλιστική απειρία, έτσι που και αν ακόμα υπάρχει μια γενική συμφωνία εναντίωσης σε πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής στο σχολείο, να μην είναι λυμένος και ο δρόμος που πρέπει να περπατήσει το κίνημα.

Στους γονείς, που σημειώνουμε ότι αντικειμενικά, από την ίδια τη φύση της ταξικής διάρθρωσης, δεν είναι σωματείο, άρα και μέρος της Λαϊκής Συμμαχίας, η δυσκολία έχει να κάνει με τη γείωση του λόγου και της δράσης μας με το επίπεδο συνείδησης των ανθρώπων, δίνοντας ταυτόχρονα απαντήσεις σε καθιερωμένες αντιλήψεις που φαντάζουν σχεδόν αυτονόητες. Για παράδειγμα, θεωρείται πολλές φορές δεδομένο, ο Σύλλογος Γονέων να πληρώνει για λειτουργικά έξοδα του σχολείου. Κυριαρχεί η έννοια του «εθελοντή γονιού», αυτού που βοηθάει σε δραστηριότητες του Συλλόγου Γονέων (γιορτές, πάρτι, εκθέσεις βιβλίου, κ.ά.).

Οταν, λοιπόν, συζητάμε με τους γονείς, έχει σημασία να αναδεικνύουμε ότι «τίποτα το ανθρώπινο δεν είναι ξένο». Εξάλλου, μέσα στη σχολική κοινότητα εκδηλώνονται όλα τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας, που οφείλονται τόσο στο εκπαιδευτικό σύστημα το ίδιο όσο και στα συνολικότερα αντιλαϊκά μέτρα. Ετσι ο Σύλλογος Γονέων, η Ενωση Γονέων καλείται να έχει άποψη και δράση για όλα τα ζητήματα: Από την υλικοτεχνική υποδομή που λείπει και τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, μέχρι το περιεχόμενο της γνώσης που δίνει το σχολείο, το ζήτημα της διαπαιδαγώγησης. Ζητήματα διαβίωσης της οικογένειας, την κατάσταση στη γειτονιά, τα κυρίαρχα πολιτιστικά πρότυπα που επηρεάζουν τα παιδιά, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κλπ.

Επομένως, μια ολοκληρωμένη παρέμβαση των δυνάμεων του Κόμματος και ενός ριζοσπαστικού κόσμου που συσπειρώνεται γύρω μας, σημαίνει ότι ασχολούμαστε με όλα τα ζητήματα, αναλαμβάνουμε κομμάτι της πρακτικής δουλειάς που θα βοηθήσει τους γονείς να βγάζουν συμπεράσματα από την ίδια τη δράση τους, που θα σμιλεύει την ενότητά τους στη βάση της Λαϊκής Συμμαχίας. Σημαίνει, επίσης, να διαφοροποιούμαστε ανοιχτά με λογικές και πρακτικές που υποκαθιστούν, έστω και ασυνείδητα, το ρόλο και την ευθύνη του κράτους από αυτό των γονιών ή της λεγόμενης τοπικής κοινωνίας, όχι μόνο γιατί πολλοί γονείς δεν έχουν για να δώσουν αλλά γιατί η εκπαίδευση μπορεί να παρέχεται σχετικά ενιαία μόνο ως ευθύνη του κράτους.

Οι ίδιοι οι σύλλογοι των γονιών αυτοτελώς μπορούν και πρέπει να ασχοληθούν με όλα τα ζητήματα που επηρεάζουν τη ζωή των λαϊκών οικογενειών με την αντίστοιχη -όμως- εκλαΐκευση και σύνδεση, προετοιμασία και συνέχεια. Για παράδειγμα: Το κόψιμο του ρεύματος σε μια οικογένεια του σχολείου, που αδυνατεί να πληρώσει, συνδέεται με το γεγονός ότι η ΔΕΗ είναι Α.Ε. και δρα ως τέτοια, αντιμετωπίζει το σχολείο ως καταναλωτή, ενώ αντιμετωπίζει τους μεγάλους πελάτες ως ευεργέτες δίνοντάς τους φτηνή κιλοβατώρα. 'Η ο ρόλος του Δήμου μετά τον «Καλλικράτη» αλλά και οι επιλογές της ΕΕ για την σχολική κτιριακή υποδομή που απαιτεί ΣΔΙΤ και εμπορευματοποίησή τους. Οι πραγματικές αιτίες που έβαλαν λουκέτο στον ΟΣΚ, οι συνέπειες που αυτό έφερε, μετατρέποντας τις ανάγκες της σχολικής στέγης σε επιχειρηματικό πεδίο μεγάλων κατασκευαστικών ομίλων.

Οι Σύλλογοι Γονέων και οι Ενώσεις, εκεί που είναι ενεργοί και σωστά προσανατολισμένοι, μπορεί να είναι φορείς με αξιόλογη δυναμική μέσα στους Δήμους. Μπορούν να οργανώνουν την πάλη και τη διεκδίκηση για να έχουν τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας μορφωτική πολιτιστική δράση, για ανεμπόδιστη και δωρεάν πρόσβαση στα πολιτιστικά προγράμματα και τις υποδομές των Δήμων, να διεκδικούν τη στήριξη νεανικών στεκιών, σκηνών για ερασιτεχνική δημιουργία, υποδομές για δωρεάν μαζικό αθλητισμό σε ασφαλείς και σύγχρονους χώρους. Μπορούν και πρέπει να παρεμβαίνουν οι γονείς σε κρίσιμα ζητήματα, όπως αυτό των ναρκωτικών και της διοχέτευσης της ναρκωκουλτούρας, σε ζητήματα ποιότητας ζωής, όπως τα περιβαλλοντικά ζητήματα, την εμπορευματοποίηση ελεύθερων χώρων κλπ.

Πέρα από την ανάδειξη προβλημάτων της εκπαίδευσης και τη διεκδίκησή τους, οι φορείς των γονέων οργανώνουν τη δική τους αθλητική - μορφωτική - πολιτιστική παρέμβαση. Θέλουμε και πρέπει να επιδιώκουμε οι σύλλογοι να έχουν τη δική τους πολιτιστική - μορφωτική δράση σε τακτά διαστήματα, είτε μέσα από εκδηλώσεις είτε μέσα από επετείους, μέσα από γλέντια που δεν πρέπει να υποτιμούνται. Δε θέλουμε, όμως, να αναπαράγουν τα αλλοτριωτικά πρότυπα του σύγχρονου καπιταλιστικού τρόπου ζωής και πολιτισμού, να εξοβελίζουν το λαϊκό πολιτισμό και τις λαϊκές αγωνίες από τις εκδηλώσεις τους, να δρουν με βάση τα καταναλωτικά πρότυπα της μαζικής πολιτιστικής χειραγώγησης, την ανταπόδοση. Επίσης, να ανοίγουν ζητήματα που βάζει ο αντίπαλος αξιοποιώντας και την κοινωνική πραγματικότητα, όπως «ενδοσχολική βία», αναδεικνύοντας τις αιτίες, τη διέξοδο, την ανάγκη παρέμβασης του οργανωμένου κινήματος των μαθητών, την καλλιέργεια της συλλογικής δράσης απέναντι στο ατομισμό που προωθείται από την κυρίαρχη αντίληψη.

Οι φορείς των γονιών αντικειμενικά σχετίζονται με τις αγωνίες που αντιμετωπίζουν οι νέοι γονείς κατά την είσοδο των παιδιών τους στη σχολική ζωή (π.χ., συνθήκες σίτισης στο ολοήμερο ή η εξοντωτική αποσπασματική ύλη), με τα γενικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα νέα ζευγάρια για την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση, τη διέξοδο ζωής που θα έχουν τα παιδιά τους. Δίνεται, δηλαδή, η δυνατότητα μιας ιδεολογικοπολιτικής δουλειάς σε ζητήματα ανατροφής, πώς διαπαιδαγωγεί το σύστημα τη νέα γενιά και ποια πρέπει να είναι η απάντηση ώστε να γαλουχηθεί με τις αξίες και τις αρχές της εργατικής τάξης.

Οι Σύλλογοι Γονέων πρέπει και μπορούν να στηρίξουν πρακτικά πρωτοπόρους εκπαιδευτικούς που εναντιώνονται στις αντιδραστικές εξελίξεις στο σχολείο, αλλά και να αφυπνίσουν εκπαιδευτικούς που έχουν χάσει την ταξική τους πυξίδα, να σταθούν ενεργά με τον αγώνα των παιδιών της εργατικής τάξης, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων για μόρφωση, ζωή με δικαιώματα, να σταθούν στο πλάι των άλλων εργαζόμενων στο σχολείο που απασχολούνται σε χειρότερες συνθήκες δουλειάς, π.χ., καθαρίστριες κλπ.

Οι Σύλλογοι Γονέων να σταθούν ενεργοί συμπαραστάτες της προσπάθειας που γίνεται να συγκροτηθεί μαθητικό κίνημα, ενάντια σε φαινόμενα εκφυλισμού του. Φαινόμενα που ενσωματώνουν, μαζί με την απειρία και πρακτικές, αξίες και επιδιώξεις του αστικού συστήματος και γι' αυτό ανεκτές από αυτό. Ενα μαζικό διεκδικητικό μαθητικό κίνημα που θα αγκαλιάζει όλες τις ανησυχίες των μαθητών, θα έχει συνέχεια και πολύπλευρη - πολύμορφη δράση, είναι το πρώτο και το καλύτερο βήμα για την ένταξη του νέου ανθρώπου στην πραγματική ζωή και στην πάλη για τα δικαιώματά του.

Οι Σύλλογοι Γονέων μπορούν να έχουν μεγάλη και ουσιαστική δράση στον τομέα της ταξικής αλληλεγγύης, συμβάλλοντας στις δράσεις των φορέων της Λαϊκής Συμμαχίας, συνδικάτων, Λαϊκών Επιτροπών (π.χ., μαθήματα αλληλεγγύης για παιδιά ανέργων, εργατών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων) αλλά και αυτοτελώς όπου αυτό είναι δυνατό, π.χ., συλλογή σχολικής ύλης για παιδιά ανέργων, παρέμβασης για κομμένο ρεύμα, νερό, κατασχέσεις εφορίας, αλληλεγγύη σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις που γίνονται και που δένονται με την περιοχή, με τους γονείς που τα παιδιά τους πάνε στο σχολείο.

Δε θέλουμε στο χώρο ένα κίνημα σφραγίδα, που απλά θα καταγράφει καλύτερους συσχετισμούς είτε στους Συλλόγους είτε στις Ενώσεις. Να μην εφησυχάζουμε! Και εκεί που έχουμε σήμερα πλειοψηφία, πρέπει να δουλεύουμε παραδειγματικά για τους άλλους Συλλόγους - Ενώσεις, δηλαδή να λειτουργούμε ολοκληρωμένα και σταθερά τα ΔΣ, να φτιάχνουμε Συλλόγους - Ενώσεις που θα γίνονται κέντρο συντονισμού, να δημιουργούν όρους για ανάπτυξη κινήματος.

Οι θετικοί συσχετισμοί που καταγράφονται μέχρι σήμερα είναι πολύ ασταθείς, αφού ένα μεγάλο τμήμα γονιών έχει μια τυπική συμμετοχή στις εκλογές και ολόκληρες περιοχές βρίσκονται εκτός του συγκροτημένου κινήματος των γονιών. Αλλά και γιατί αναμένεται επίθεση στο χώρο του σχολείου και αφορά και το χαρακτήρα και το ρόλο των φορέων των γονιών (αξιολόγηση, ΑΦΜ, εκδίωξη πολιτικής δράσης μέσα στο σχολείο κλπ). Να μην αφαιρούμαστε από το γεγονός ότι η λογική της συν-διαχείρισης, είτε με απευθείας διαύλους επικοινωνίας με Δημοτικές Αρχές, με τη διοίκηση του σχολειού, βουλευτές, είτε με εταιρείες χορηγούς, ΜΚΟ και σπλαχνικούς μεγαλοευεργέτες (Νιαρχος, «Coca-Cola» κ.ά.) είναι πλατιά διαδεδομένη και στην κρίση βρίσκει καλύτερο πάτημα και έδαφος για να εξαπλώνεται.

Αλλωστε, υπάρχει και θα ενταθεί η διαπάλη με απόψεις περί «νομιμότητας» και εποπτείας από Δήμο και υπουργείο των Συλλόγων Γονέων και ενόψει της λεγόμενης αξιολόγησης της σχολικής μονάδας.

Η απάντηση σε αυτήν την επίθεση δεν είναι μόνο ζήτημα ιδεολογικό και πολιτικό, απαιτεί οργανωτικά μετρά, απαιτεί, από τη μεριά μας, να αλλάξουμε, όπου μπορούμε, συσχετισμούς. Οι γονείς μέσα από την ίδια την πείρα τους να βοηθούνται να κατανοούν τις δυο γραμμές στο κίνημα και την υπεροχή της δικής μας αντίληψης. Γι' αυτό πρέπει να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή στο πώς δουλεύουμε μέσα στα σχολεία, στους Συλλόγους Γονέων. Πώς επιδεικνύουμε αντανακλαστικά. Να απαντάμε μέσα από τη δράση στην, κατά βάση, αντιδραστική άποψη για να φύγει η πολιτική από τα σχολεία ή τα κόμματα από τα σχολεία. Πώς διαμορφώνουμε, με επιμονή και υπομονή, πυρήνες αντίστασης μέσα στα σχολεία.

Θέλουμε να κάνουμε τους Συλλόγους Γονέων ζωντανή δύναμη μέσα στο κίνημα που θα παρεμποδίζουν - μέσα στα όρια των δυνατοτήτων τους - τα σχέδια κυβέρνησης και ΕΕ, θα αναπτύσσουν πολύμορφη δράση και πολιτιστική μορφωτική παρέμβαση με άξονα τα παιδιά. Να κάνουμε βήμα στο να συναντηθούν οι φορείς των γονιών με το λαϊκό κίνημα, που είναι το μόνο που μπορεί να απαιτήσει και να επιβάλλει την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες θέλουμε να δυναμώσουμε τα ψηφοδέλτιά μας με νέους γονείς από τα λαϊκά στρώματα, να αυξήσουμε την ενεργή συμμετοχή τους, να στήσουμε περισσότερες Ενώσεις - Ομοσπονδίες. Να γίνει η Παιδεία υπόθεση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στον κλάδο και στη γειτονιά.

Ο λόγος για τον Τζίμη Πανούση, ο οποίος αντικομμουνιστής ξεκίνησε, αντικομμουνιστής συνεχίζει και δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφιβάλλουμε ότι έτσι θα συνεχίσει την καριέρα του.

Ο Τζίμης Πανούσης, λοιπόν, (ξανά) κατηγορεί το ΚΚΕ με ένα συνονθύλευμα μύδρων και λάσπης, χρεώνοντάς του την ευθύνη για την κατάσταση που ζει ο λαός.

Ξερνάει οχετό και συκοφαντία, μιλώντας για τον «πληρωμένο με τον Ριζοσπάστη στον ώμο που καταστρέφει τις συνελεύσεις των εργατών» (!), μέχρι το ότι «φταίει το ΚΚΕ» γιατί τάχα «δεν αντιδρά στο 800άρι». Και όταν του επισημαίνεται ότι, Τζιμάκο, εσύ που λες ότι το ΚΚΕ δεν αντιδρά, ξέρεις ότι έχει πανελλαδικό συλλαλητήριο το ΠΑΜΕ την 1η Νοέμβρη;, εκεί τι απαντά ο «αμερόληπτος», «αριστερός», «αγωνιστής», «μπροστάρης» τιμητής του ΚΚΕ; Οτι «το ΚΚΕ πρέπει να κάνει παραπάνω»! Τελικά, το ΚΚΕ κάνει λίγα και πρέπει να κάνει παραπάνω; Δεν κάνει τίποτα, δεν αντιδρά; Ευθύνεται εξολοκλήρου; Δεν απαντά ο Τζίμης Πανούσης. Και δεν απαντά γιατί ο ...καημένος μπερδεύεται. Δεν καταλαβαίνει ο ίδιος και ότι αντιφάσκει και ότι με τα ίδια του τα λόγια «καρφώνεται» πως η μόνη αποστολή που έχει είναι ο αντικομμουνισμός. Αυτά ξέρει να λέει, αυτά λέει. Εξάλλου μέχρι σήμερα δε βγήκε ζημιωμένος...

Τι να κάνουμε Τζιμάκο... Αλλιώς σκέφτεται ο χορτάτος και αλλιώς ο πεινασμένος. Εσένα η θέση σου είναι με εκείνους που λέτε τα ίδια, κάτι χρυσαυγίτες που λένε ότι φταίνε -γενικώς και αορίστως- τα κόμματα και τους ιδεολογικούς τους προγόνους που και στο παρελθόν έλεγαν ότι «αν δε φύγουν τα κόμματα είμαστε χαμένοι, να φύγουν όλα τα κόμματα», αλλά όταν έλεγαν «κόμματα» εννοούσαν το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές. Και έφυγαν τα κόμματα: Κάποια, όπως το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές που χλευάζεις Τζιμάκο, έφυγαν για τη Μακρόνησο και τη Γυάρο, κάποια άλλα για το Παρίσι και κάποια δεν έφυγαν ποτέ.

Και εις ανώτερα Τζιμάκο.

Εμείς θα σου αφιερώσουμε, ξανά, ένα από τα δικά σου τραγούδια: «Ο τέντζερης της επανάστασης έχασε το καπάκι κύλησε από μόνος του κι έπεσε στο χαντάκι».

- Αναδημοσίευση από το portal «902.gr»

Αναφέρουμε τα παραπάνω ως στοιχεία που από τη μια δείχνουν τόσο πλευρές της διαπάλης στη συγκεκριμένη περιοχή, όσο και το χαρακτήρα ορισμένων δυνάμεων, που πολεμούν κάτω από μια θολή «αντιφασιστική» φρασεολογία. Κι αυτό γιατί την περασμένη Κυριακή (13/10) η εφημερίδα το «ΠΡΙΝ» με χαρακτηρισμούς του είδους «αριστεροί του σωλήνα», επιτίθεται στο ΚΚΕ και στην ΚΝΕ γιατί δεν στηρίζουν, όπως γράφει, τον «αντιφασιστικό αγώνα» στην Ανατολική Ουκρανία και υποτιμούν «τη λαϊκή δυναμική του αντιφασιστικού αγώνα βλέποντας τη σύγκρουση απλά και μόνο ως ενδοαντιιμπεριαλιστική» (σ' αυτό το σημείο ο αρθρογράφος ήθελε, μάλλον, να γράψει «ενδοϊμπεριαλιστική», αλλά λόγω του αντι-ΚΚΕ οίστρου παρασύρθηκε κι επινόησε μια νέα λέξη).

Μάλιστα, στο συγκεκριμένο δημοσίευμα προβάλλεται το ερώτημα πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο την ώρα που το ΚΕΚΡ, με το οποίο το ΚΚΕ έχει καλές σχέσεις, έχει άλλη στάση.

Προς το παρόν παρακάμπτουμε τις κατηγορίες κατά του ΚΚΕ και θα δούμε τι έγραψε αυτή τη βδομάδα η ιστοσελίδα του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ). Σε άρθρο της με τον τίτλο «Οι Ρώσοι ολιγάρχες ξεκίνησαν τη μοιρασιά της ιδιοκτησίας» αναφέρεται στις εξελίξεις στην αυτοαποκαλούμενη Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονέτσκ. Εκεί σημειώνεται πως «με γυμνό μάτι μπορεί να δει κανείς την άπληστη ανυπομονησία της ρωσικής ολιγαρχίας που βιάζεται να οικοδομήσει τη δική της "κάθετη" εξουσία στις ΛΔ του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ». Στο άρθρο σημειώνεται πως οι Ουκρανοί ιδιοκτήτες των εργοστασίων, των ανθρακωρυχείων, των άλλων μέσων παραγωγής στις δύο αυτές περιοχές, τα ξεπουλούν αυτή την περίοδο σε Ρώσους καπιταλιστές. Οι αγοραπωλησίες γίνονται συνήθως στο Κίεβο ή σε άλλες ουκρανικές πόλεις, και οι Ρώσοι καπιταλιστές στη συνέχεια καταφθάνουν στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» για να κατοχυρώσουν τη νέα ιδιοκτησία τους. «Οι συζητήσεις για εθνικοποίηση στο Ντονμπάς, έμειναν συζητήσεις», διαπιστώνεται στο άρθρο, ενώ σημειώνεται και η προσπάθεια ελέγχου των πολιτικών διεργασιών από τις αστικές δυνάμεις. Η προσπάθεια «συνέτισης» όσων αντιδρούν έχει κοστίσει, σύμφωνα με το άρθρο, τη ζωή σε αρκετούς μαχητές.

Ανάλογο δημοσίευμα υπάρχει και στην ιστοσελίδα του «ΡΟΤ ΦΡΟΝΤ», της «μετωπικής» οργάνωσης του ΚΕΚΡ.

Αυτά βέβαια οι «εκπρόσωποι του αντιφασιστικού καραβανιού», που επισκέφτηκαν τις «Λαϊκές Δημοκρατίες», δεν τα είδαν, δεν τα έμαθαν. Ωστόσο, όπως μας πληροφορούν από τις σελίδες του «ΠΡΙΝ», είδαν «το πορτοκαλί και μαύρο σήμα του Αγίου Γεωργίου, σύμβολο του μεγάλου αντιφασιστικού αγώνα», που, όπως ισχυρίζονται, «χωρά και τον τσάρο και τον Λένιν και την Ορθοδοξία και τις σοβιετικές κατακτήσεις και τη σύγχρονη πολιτική της Ρωσίας».

Μιλάμε, δηλαδή, για πραγματική «ρώσικη σαλάτα» στις αναλύσεις των αρθρογράφων του «ΠΡΙΝ». Για την Ιστορία, οι μαυρο-πορτοκαλί κορδέλες χρησιμοποιήθηκαν αρχικά από το τσαρικό καθεστώς το 1769 (στον ρωσο-τουρκικό πόλεμο) και βέβαια δεν είχαν καμία σχέση με τον αντιφασιστικό αγώνα. Επειτα είναι γνωστό πως τα τελευταία χρόνια οι επίσημες ρωσικές αρχές προσπαθούν να εξαλείψουν από τη σημαία της Νίκης το σφυροδρέπανο (αφήνοντας το κίτρινο αστέρι), ενώ προωθούν όσο μπορούν και τις μαυρο-πορτοκαλί «κορδέλες του Αγίου Γεωργίου», ως αντικατάσταση του κόκκινου χρώματος. Βεβαίως, στόχος δεν είναι απλώς οι συμβολισμοί, αλλά το περιεχόμενο που αυτοί μεταφέρουν. Στόχος τους είναι η αποσιώπηση του ρόλου του σοβιετικού κράτους και της ηγεσίας του, του ΚΚΣΕ, στην Αντιφασιστική Νίκη.

Σε ό,τι αφορά τον «αντιφασισμό» της ιδεολογικής «τρικυμίας εν κρανίω», που «χωράει και τον Λένιν και τον τσάρο», μπορούμε να πούμε πως κάτι τέτοιο μόνο στον «πειραματικό σωλήνα» των αναλύσεων του «ΠΡΙΝ» θα μπορούσαμε να το διαβάσουμε...

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ από την πρώτη στιγμή καταδίκασαν την επέμβαση των ΗΠΑ και της ΕΕ στην Ουκρανία, που συνέβηκε στο έδαφος του καπιταλισμού και του ισχυρού ανταγωνισμού των παραπάνω δυνάμεων με τη Ρωσία.

Καταδικάσαμε τον αντισοβιετισμό και τον αντικομμουνισμό, τις καταστροφές μνημείων, τα σχέδια απαγόρευσης του ΚΚ, την αναρρίχηση στην κυβέρνηση αντιδραστικών έως κι ανοιχτά φασιστικών δυνάμεων.

Διοργανώσαμε παραστάσεις στην ουκρανική πρεσβεία, μαζικές διαδηλώσεις έξω απ' αυτήν, καυτηριάσαμε τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα την περίοδο που είχε την Προεδρία της ΕΕ, καταθέσαμε σχετικές Ερωτήσεις στο Ευρωκοινοβούλιο αποκαλύπτοντας τον βρώμικο ρόλο της ΕΕ στις εξελίξεις κ.ά.

Πρόσφατα διοργανώσαμε Ευρωπαϊκή Συνάντηση ΚΚ, όπου το ζήτημα της Ουκρανίας και των εξελίξεων σ' αυτήν ήταν ένα από τα σημαντικότερα.

Την ίδια ώρα το ΚΚΕ διαφώτισε τους εργαζόμενους για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, μακριά από τους αποπροσανατολιστικούς «φακούς» εκείνων που επιλέγουν ιμπεριαλιστή. Σημειώσαμε πως στην Ανατολική Ουκρανία, στις γραμμές των πολιτοφυλάκων, πολεμούν διαφορετικές δυνάμεις, πολεμά κόσμος διαφορετικός και με διαφορετικά κίνητρα. Μεταξύ αυτών που πολεμούν εκεί βρίσκονται και κομμουνιστές, όπως κι εθνικιστές και πως διεξάγεται διαπάλη για τον έλεγχο της κατάστασης. Τονίσαμε πως θα πρέπει η εργατική τάξη της Ουκρανίας να καθορίσει τη δική της αυτοτελή στρατηγική, με στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού.

Με αυτό το πρίσμα παρακολουθούμε και τις εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία και την προσπάθεια των κομμουνιστών εκεί, σε δύσκολες, πρωτόγνωρες γι' αυτούς συνθήκες, να δυναμώσουν τον αγώνα τους σε πορεία ρήξης κι ανατροπής. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, εννοείται πως έχουν την αμέριστη αλληλεγγύη μας.