Βρισκόμαστε ήδη, πλέον, στη μέρα - σήμερα Κυριακή - που η κυβέρνηση θα αναγνώσει στη Βουλή τις προγραμματικές της θέσεις. Μια πρόγευση ήδη έχουμε πάρει. Οι δέκα μέρες που μεσολάβησαν από την εκλογή της ήταν εξαιρετικά χρήσιμες σε όσους δεν είχαν υπόψη τους την κριτική που άσκησε το ΚΚΕ στο περίφημο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δηλαδή ότι πρόκειται για πρόγραμμα δεσμεύσεων προς το κεφάλαιο την ίδια ώρα που υπόσχεται ψίχουλα για το λαό, και είχαν (έχουν;) την ελπίδα πως αρκεί να φύγουν οι άλλοι κι όλα θα αλλάξουν. Σ' αυτές τις δέκα μέρες, το ένα μετά το άλλο τα κυβερνητικά στελέχη, αλλά πολύ περισσότερο ο σκληρός πυρήνας του κυβερνητικού επιτελείου, παρότι προσπάθησαν να δημιουργήσουν επικοινωνιακά μια εικόνα με «πολλά κεράσια», έκαναν καθαρό παράλληλα το «μικρό καλάθι» που πρέπει να κρατάνε οι εργαζόμενοι.

Στην πρώτη κιόλας μέρα, ο υπουργός Οικονομικών, που στο μεταξύ είχε αρχίσει τις επαφές με τους εταίρους της ΕΕ, δήλωνε: «Δεν ζητάμε καμιά απολύτως ονομαστική διαγραφή του χρέους». Εκανε έτσι προφανές πως αντί να σκίσουν το μνημόνιο είχαν ήδη σκίσει τις δηλώσεις ότι θα σκίσουν το μνημόνιο. Στη θέση τους πρόβαλλαν πλέον το χαρτί της «διαπραγμάτευσης». Δηλώσεις επί δηλώσεων ότι η διαπραγμάτευση άρχισε και θα είναι σκληρή. Παράλληλα, δήλωναν με ύφος ότι η διαπραγμάτευση θα πραγματοποιηθεί μέσα στο πλαίσιο των θεσμών και Συνθηκών της ΕΕ και όχι με την τρόικα. Δηλαδή, δε συζητάνε με τα τεχνικά κλιμάκια της ΕΚΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ, αλλά με την «τρόικα των θεσμών» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ). Δεν είναι Γιάννης είναι Γιαννάκης κι αυτό παρουσιαζόταν ως μεγάλη επιτυχία για τον ελληνικό λαό. Τι πέρναγε στο «ντούκου»; Το για ποιον θα διαπραγματευτεί η κυβέρνηση, για ποιανού, δηλαδή, τα συμφέροντα και ποιος ο στόχος της διαπραγμάτευσης. Το ΚΚΕ σημείωσε έγκαιρα ότι η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου, για να εξασφαλιστούν πόροι που θα διατεθούν προς τα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου είτε μέσω τραπεζών είτε μέσω του κράτους με χρηματοδότηση επενδύσεων και συμπράξεις με ιδιώτες κ.λπ. Γι' αυτό ζητά δημοσιονομική χαλάρωση, ζητά εξασφάλιση ρευστότητας, νέα ρύθμιση του χρέους. Σε ένα τέτοιο περιεχόμενο διαπραγμάτευσης είχαν ήδη πάρει το χειροκρότημα του ΣΕΒ.

Από την αρχή της βδομάδας, έγινε επίσης καθαρό ότι η κυβέρνηση, μιλώντας για κατάργηση του μνημονίου, προωθούσε ήδη ένα «πρόγραμμα - γέφυρα», που θα συνδέει το σημερινό μνημόνιο με το επόμενο που θα προκύψει από τη διαπραγμάτευση κι ας μην το λένε μνημόνιο (ο ίδιος ο νέος υπουργός Οικονομικών σε συνέντευξή του δήλωσε ότι δε θα τα χαλάσουμε στο πώς θα ονομαστεί, άποψη με την οποία συμφώνησε και ο Σόιμπλε). Ενα νέο μνημόνιο που τώρα το λένε «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα», που όμως θα έχει ως βάση τους στόχους της ανάκαμψης του κεφαλαίου, μέσα στο πλαίσιο που καθορίζουν οι δεσμεύσεις και τα μνημόνια διαρκείας, η επιτήρηση της ΕΕ.

Πραγματικότητα που αναγνωρίζει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν, μετά τα παχιά λόγια για «Ελλάδα που δεν εκβιάζεται», ο ίδιος δηλώνει: «Μας ζητούν βέβαια να υλοποιήσουμε τις δεσμεύσεις μας. Τους απαντάμε: Μας δεσμεύουν οι κανόνες της ΕΕ. Θα τους σεβαστούμε (...) θα σεβαστούμε τον κανόνα για πρωτογενώς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς». Τι σημαίνει αυτό για το λαό; Η αναγνώριση και μόνο των κανόνων της ΕΕ, για τους οποίους δηλώνει δεσμευμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει αποδοχή του πλαισίου που ορίζουν οι αντιλαϊκές Συνθήκες του Μάαστριχτ, της «Λευκής Βίβλου», του Συμφώνου Σταθερότητας, της Στρατηγικής «Ευρώπη 2020», των συχνών επιτηρήσεων, των μνημονίων διαρκείας. Οταν τα αποδέχεσαι, σημαίνει ότι προωθείς τα μέτρα που απαιτούν οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου στην ΕΕ στον ανταγωνισμό του με άλλες δυνάμεις. Ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και πλεονάσματα, μικρότερα ή μεγαλύτερα, σημαίνουν συνέχιση της λιτότητας για το λαό, με χαμηλά μεροκάματα, περιορισμένα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, άνοιγμα πεδίων κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Αυτά εξυπηρετούν οι βασικές μεταρρυθμίσεις που, όπως είπε ο νέος υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης, κατά 60% - 70% θα μπορούσε να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών επιβεβαιώνουν ότι μέσα στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ, στη στρατηγική του κεφαλαίου, στην επιτήρηση, με την τρόικα που φεύγει αλλά και μένει ως ΔΝΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ, στους ανταγωνισμούς μεγάλων συμφερόντων δεν μπορεί να υπάρξει υπεράσπιση των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.

Ολα αυτά συνιστούν ένα εχθρικό έδαφος για το λαό. Ο,τι παζάρια και συμβιβασμοί θα υπάρξουν θα γίνουν με κριτήριο μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου, τις δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ για συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων.

Η όποια διαπραγμάτευση γίνεται είναι για τους όρους της διαχείρισης του κρατικού χρέους των χωρών της Eυρωζώνης, με αφορμή την ελληνική περίπτωση.

Δεν αφορά σε καμία περίπτωση τη χαλάρωση της αντιλαϊκής πολιτικής, τη χαλάρωση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανίας, από τη μια μεριά, (που επιμένει στην περιοριστική πολιτική αντιμετώπισης του προβλήματος) και άλλα κράτη της Eυρωζώνης, από την άλλη, - και με την παρέμβαση των ΗΠΑ - για «ποσοτική χαλάρωση» της δημοσιονομικής πολιτικής, για να τροφοδοτηθεί με νέα κεφάλαια η καπιταλιστική κερδοφορία. Στην κατάληξή της αυτή η διαπραγμάτευση θα φέρνει ένα πρόγραμμα, μια νέα συμφωνία με τους δανειστές, που ακόμη κι αν δεν ονομαστεί μνημόνιο, θα περιέχει αντιλαϊκούς όρους.

Το τέλος της βδομάδας, με τα μαντάτα από τα επιτελεία της ΕΕ, έκανε καθαρό ότι η ΕΕ δεν αλλάζει υπέρ των λαών, όπως υποσχόταν η κυβέρνηση. Παραμένει μια εχθρική για τους λαούς συμμαχία και οι όποιες διαπραγματεύσεις, με σεβασμό στους κανόνες της, θα οδηγήσουν σε νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις. Ο δρόμος της ρήξης και της αποδέσμευσης από την ΕΕ, της μονομερούς διαγραφής του χρέους, με το λαό κυρίαρχο στην οικονομία και την εξουσία, είναι ο μόνος δρόμος για να απαλλαγεί ο λαός οριστικά και αμετάκλητα από μνημόνια, επιτηρητές και αντιλαϊκές πολιτικές.

Η ελληνική κυβέρνηση πήγε στην ΕΕ όχι για λογαριασμό των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων, καλλιεργώντας όμως προσδοκίες στο λαό ότι θα βγει ωφελημένος από αυτήν τη διαδικασία. Ομως, ακόμα και για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου θα πρέπει να συμβιβαστεί, να κάνει υποχωρήσεις. Ηδη τα προπαγανδιστικά επιτελεία της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζουν το έδαφος για έναν «έντιμο συμβιβασμό που βεβαίως θα απέχει από τον αρχικό στόχο».

Το κύριο για τους εργαζόμενους είναι ότι δεν πρέπει να γίνουν «ντεκόρ» της διαπραγμάτευσης, των συμβιβασμών, των υποχωρήσεων που πραγματοποιούνται για λογαριασμό του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να πουν ό,τι έγινε έγινε, ό,τι χάθηκε χάθηκε. Πρέπει να διεκδικήσουν όλα όσα έχασαν την περίοδο της κρίσης. Να παλέψουν σε κατεύθυνση σύγκρουσης με τη στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, να παλέψουν με κριτήριο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες.

Λαμβάνει δε εξαιρετική βοήθεια από τους κυβερνητικούς εταίρους του, που προσομοίωσαν αβίαστα, όσο και ασχολίαστα, τη συγκυβέρνηση ως συνεργασία Αρη - Ζέρβα για την ανατίναξη του μνημονίου - Γοργοπόταμος.

Στο μικρό - τεράστιο κάδρο της τοξικότητας των εντυπώσεων, με πολλαπλασιαστή ισχύος τα προσαρμοσμένα στην εκάστοτε γκουβερνοανοχή ΜΜΕ, ντόπια και ξένα, αλλά και με τον ορυμαγδό ψυχολογικών τονωτικών ενέσεων από ποταμούς εκτονωτικών σχολίων που θέλουν να ψηλώνουν οι Ελληνες δυο πόντους ωσάν «ελεύθεροι πολιορκημένοι του ευρώ», χάνεται στο θεαθήναι το πραγματικό ταξικό δίλημμα για το χρέος, ποιος το πήρε και ποιος το πληρώνει. Η «μη εκβιαζόμενη ελληνική δημοκρατία» εντός της «Ευρώπης της δημοκρατίας» είναι η ευρωαριστερή φόρμουλα κατευνασμού κι εντέλει πνιξίματος κάθε ουσιαστικής αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής φωνής.

Η αποϊδεολογικοποίηση των συλλαλητηρίων συνιστά το νέο εκπαιδευτικό σύστημα χειραγώγησης των μαζών. Και έχει δοκιμαστεί με επιτυχία από τις μιντιακά εξελιγμένες αστικές «αβανγκάρντ» τόσο στις ΗΠΑ όσο και στις αραβοανοιξιακές προσεγγίσεις της επιθετικής ελεύθερης αγοράς των εικονικών μαζών, που παλεύουν στην πραγματικότητα να επιζήσουν εντός του κλωβού των ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων. Οι εθνικά περήφανοι πεινασμένοι θα είναι η νέα καραμέλα, όταν τυχόν τιναχτεί η... γέφυρα του «γοργόευρου», με εκρηκτικά χρηματοπιστωτικά υλικά, δωρεάν χορηγηθέντα ως αντισταθμιστικά υπερατλαντικά χρωστούμενα για τις βάσεις, το ΝΑΤΟ κι άλλα τέτοια δυνατά κι αριστερά όπλα, που έλυσαν το Κυπριακό, έλυσαν το Παλαιστινιακό, μεταμόρφωσαν τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Συρία... σε δημοκρατίες του Διαφωτισμού της Αγοράς...