ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Οι ρωγμές του αντιπάλου... »

Αφού πανηγύρισε και αυτός από το βήμα της Βουλής για τη στήριξη που παρέχει στη νέα συγκυβέρνηση ο «Πρόεδρος Ομπάμα», ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Ν. Φίλης, επιχείρησε χτες να θολώσει τα νερά για το κάλεσμα που απευθύνει το κόμμα του στο λαό να επιλέξει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο στις ενδοϊμπεριαλιστικές διαμάχες, ισχυριζόμενος ότι «πάντοτε η Αριστερά έδινε μεγάλη σημασία στις ρωγμές του αντιπάλου (...) Και τώρα η Αριστερά που είναι κυβέρνηση στην Ελλάδα αξιοποιεί αυτήν την τεχνογνωσία (...) αξιοποιεί αντιφάσεις που υπάρχουν στον αντίπαλο για να φτιάξει μέτωπα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων».

Αλήθεια, αυτό κάνουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα κυβέρνηση και δεν το έχουμε καταλάβει τόσον καιρό; Δηλαδή, οι όρκοι πίστης σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που τσακίζουν τους λαούς, στην ΕΕ, το «κοινό μας σπίτι», όπως την αποκαλεί ο Αλ. Τσίπρας, στη λυκοσυμμαχία του ΝΑΤΟ, προς την οποία ο νέος υπουργός Αμυνας επανέλαβε προχτές στη Βουλή ότι «θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις μας και με το παραπάνω», στο ΔΝΤ για το οποίο ο νέος υπουργός Οικονομικών καυχιέται ότι «η Ελλάδα είναι ιδρυτικό μέλος του»... Ολα αυτά είναι «αξιοποίηση των ρωγμών του αντιπάλου»;
Οι αλλεπάλληλοι όρκοι πίστης στην καπιταλιστική ανάκαμψη (βλ. «επανεκκίνηση της οικονομίας») και στην ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, τους οποίους έχουν ήδη χειροκροτήσει ο ΣΕΒ, ο ΣΕΤΕ, η Ενωση Εφοπλιστών και... ό,τι κυκλοφορεί σε εργοδοτική ένωση στην ευρύτερη περιοχή, είναι και αυτά «αξιοποίηση των ρωγμών του αντιπάλου»;
Η αποδοχή του «70% των μεταρρυθμίσεων ή δεσμεύσεων που υπάρχουν στο τρέχον μνημόνιο» την οποία επανέλαβε ο Γ. Βαρουφάκης προχτές στη Βουλή, με «αφαίρεση» ή «αναστολή» (!) του υπόλοιπου 30% και «αντικατάστασή» τους με αναδιαρθρώσεις που υποδεικνύει ο γνωστός και μη εξαιρετέος ΟΟΣΑ, είναι και αυτό μήπως «αξιοποίηση των ρωγμών του αντιπάλου»;

Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους: Σε καμιά «ρωγμή του αντιπάλου» του λαού δεν μπαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρώτον, γιατί ανεξαρτήτως των εντεινόμενων αντιθέσεων μεταξύ των διαφόρων ιμπεριαλιστικών κέντρων, το μέτωπό τους σε ό,τι αφορά την επίθεσή τους απέναντι στους λαούς είναι αρραγές. Και δεύτερον, επειδή πολύ απλά ο ΣΥΡΙΖΑ και η νέα συγκυβέρνηση δεν είναι αντίπαλοί τους, ακριβώς γιατί κινούνται μέσα στο αντιλαϊκό πλαίσιο δεσμεύσεων της ΕΕ και του κεφαλαίου και κυρίως γιατί έχουν ως στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, τη στήριξη δηλαδή του συστήματος. Η εμπλοκή και τα παζάρια μέσα στις εντεινόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, προκειμένου να εξασφαλιστούν καλύτερα αποτελέσματα για το εγχώριο κεφάλαιο καμιά σχέση δεν έχουν με τα λαϊκά συμφέροντα. Ανεξαρτήτως της έκβασης αυτών των παζαριών σε αυτό το πλαίσιο, ανεξάρτητα δηλαδή από το ποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο θα έχει το πάνω χέρι την «επόμενη μέρα», τίποτα το θετικό δεν πρόκειται να προκύψει για τους εργαζόμενους. Αλήθεια, έχουν σκεφθεί οι του ΣΥΡΙΖΑ το ενδεχόμενο αντί να «αξιοποιούν» αυτοί τις «ρωγμές» να αξιοποιούνται οι ίδιοι στις ενδοϊμπεριαλιστικές και ενδοαστικές αντιπαραθέσεις;

«Ασπρη μέρα» για το λαό μπορεί να χαράξει μονάχα στο βαθμό που ενισχυθεί η δική του πάλη ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, ενάντια στα μονοπώλια, την εξουσία τους και όλες τους τις λυκοσυμμαχίες, στο βαθμό που οργανώσει την αντεπίθεσή του.

Γ. Ε.

Μεγάλη ευθύνη αναλαμβάνουν όσοι στηρίζουν την παραπλάνηση του λαού!

Δυναμώνει η επιδίωξη των αστικών ΜΜΕ να μετατρέψουν τους εργαζόμενους σε «νεροκουβαλητές», στο «μύλο» της διαπραγμάτευσης που έχει αναλάβει να προωθήσει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Μιας διαπραγμάτευσης που, όπως ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει, θα πρέπει να καταλήξει σε ένα νέο «πρόγραμμα» σε συμφωνία με τους δανειστές, που σημαίνει αποπληρωμή των δανείων από το λαό. Ενός προγράμματος - «γέφυρα», όπως το αποκαλεί η κυβέρνηση, που πράγματι θα 'ναι για τους επιχειρηματίες «γέφυρα» προς το «ζεστό χρήμα», αλλά θα αποτελεί μια νέα «τάφρο» στην οποία οδηγούνται οι εργατικές - λαϊκές διεκδικήσεις.

Πρόκειται για μια διαπραγμάτευση που αποτελεί τμήμα της γενικότερης διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις αστικές τάξεις της ΕΕ για τη διαχείριση των υπερχρεωμένων κρατών, καθώς και για το συνολικότερο μέλλον της Ευρωζώνης.

Τα διεθνή αστικά ΜΜΕ, ανάλογα με την πλευρά που στηρίζουν, κρύβοντας αυτήν την ουσία, επιδιώκουν να παρουσιάσουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πότε ως «ταραξία» κι «αποσταθεροποιητή» της Ευρώπης και πότε δήθεν ως «απελευθερωτή» της. Από την άλλη, στη χώρα μας διάφοροι κύκλοι «οικοδομούν» τη στήριξη προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα σ' ένα πνεύμα δήθεν «εθνικής ενότητας κι αξιοπρέπειας».

Η προσπάθεια αυτή επιδιώκεται να στηριχτεί και από το εξωτερικό, με εκδηλώσεις με τον ψευδεπίγραφο τίτλο της «αλληλεγγύης στην Ελλάδα». Σ' αυτήν την προσπάθεια, ενεργά συμμετέχουν διάφορες ομάδες και κόμματα ανά την Ευρώπη, επεμβαίνοντας στις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις και στη στάση του εργατικού κινήματος, υποδεικνύοντας μάλιστα και ποια στάση πρέπει να έχει το εργατικό - λαϊκό κίνημα μέσα στην Ελλάδα απέναντι στη διαπραγμάτευση και στην πολιτική της κυβέρνησης. Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε με τη χτεσινή δήλωσή του κι ο εκπρόσωπος του ΑΚΕΛ, Γιώργος Λουκαΐδης, που κάλεσε «στο πλαίσιο της αλληλεγγύης του προς τον ελληνικό λαό, τους πολίτες να συμμετάσχουν μαζικά στις δυο εκδηλώσεις συμπαράστασης προς την αγωνιζόμενη Ελλάδα».

Κι αυτά όταν είναι πασίγνωστες οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, προς την ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι και πρώτα απ' όλα τα Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα των άλλων χωρών δεν μπορεί να γίνουν χειροκροτητές μιας διαπραγμάτευσης ξένης προς τα συμφέροντα των εργαζομένων της Ελλάδας. Μιας καμπάνιας, τα νήματα της οποίας κινούν οι δυνάμεις του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» κι άλλα «ναυάγια» της ταξικής πάλης. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που πριν μερικά χρόνια πανηγύριζαν για την εκλογή Ολάντ στη Γαλλία, που δήθεν θα έφερνε «νέο άνεμο» στην Ευρώπη και πιο πριν του Ομπάμα, που δήθεν θα σταματούσε τους πολέμους των ΗΠΑ.

Οι εργαζόμενοι στις άλλες χώρες πρέπει να σταθούν αλληλέγγυοι στο ταξικό εργατικό - λαϊκό κίνημα, που καλεί σε πάλη για την ανάκτηση όλων όσα έχασαν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης, για τη διασφάλιση των σύγχρονων δικαιωμάτων κι αναγκών τους, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις ώστε να αλλάξει τάξη στην εξουσία.

Ε.

Ανατροπές με ... βραβείο

Στη λίστα των επιχειρήσεων με το «Καλύτερο Εργασιακό Περιβάλλον» στην Ελλάδα, όπως αυτή συντάχθηκε από το Great Place to Work Institute Hellas, είχε συμπεριληφθεί η «Nestle» το 2014. Για τη «διάκρισή» της είχε παρουσιαστεί, μαζί με τους υπόλοιπους ...καλούς εργοδότες, σε ειδικό ένθετο της εφημερίδας «ΤΟ ΒΗΜΑ», που ήταν άλλωστε χορηγός επικοινωνίας της διοργάνωσης.

Ανάμεσα σε άλλα, το αφιέρωμα ανέφερε: «Οπως σχολιάζει ένας από τους εργαζόμενους, "αυτό που κάνει ασυνήθιστη την εταιρεία είναι το γεγονός ότι πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα των καιρών, μην απολύοντας και μην κόβοντας μισθούς, απλά προσπαθώντας να περάσει δύο σημαντικές έννοιες σε όλους τους υπαλλήλους, αυτές της αποδοτικότητας και της αποτελεσματικότητας. Κατανοώντας οι υπάλληλοι τις δύο αυτές έννοιες στον τομέα της εργασίας, επιτυγχάνεται το να διατηρούμε την πορεία της εταιρείας σε πολύ καλά επίπεδα, ώστε να περνάμε σχεδόν αλώβητοι την κρίση"».

Παρά τα εγκώμια στον «καλό» εργοδότη, το σκηνικό του «εργασιακού παράδεισου» μπορούσε και τότε εύκολα να ανατραπεί. Αρκούσε μια πιο κοντινή ματιά στην πραγματικότητα: Στην εκ περιτροπής 2ήμερη και 3ήμερη δουλειά για τους εργάτες στην παραγωγή, στην εργολαβοποίηση τμημάτων, όπως αυτό της καθαριότητας, στη μεταφορά των εργαζομένων πότε στις μονάδες του Ταύρου και πότε στα Οινόφυτα της Βοιωτίας, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής. Σημειωτέον ότι η συγκεκριμένη επιχείρηση είναι μια από τις 11 πολυεθνικές που το 2013 συναντήθηκαν με τον τότε πρωθυπουργό για να συζητήσουν την προοπτική επενδύσεων στην Ελλάδα, που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη των θέσεων εργασίας.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι όλοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, που φιγουράρουν στη λίστα των βραβεύσεων, έχουν πάρει τα ίδια μέτρα. Σε κάθε περίπτωση, επαληθεύεται ότι ο εργοδότης φίλος δεν πιάνεται. Κι ότι ακόμα και εκεί που οι εργαζόμενοι δεν έχουν χτυπηθεί ακόμα όσο άλλοι συνάδελφοί τους, για λόγους που έχουν να κάνουν με τον κλάδο ή τον όμιλο που δουλεύουν, τίποτα δεν τους διασφαλίζει ότι δε θα είναι οι επόμενοι. Γι' αυτό πρέπει να παίρνουν τα μέτρα τους όσο είναι ακόμα νωρίς, να διαχωρίζονται από τη γραμμή της εργοδοσία, να προτάσσουν τις δικές τους ανάγκες, αρνούμενοι να σηκώνουν τις ίδιες σημαίες με τους καπιταλιστές.

Χ.

ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Θέλουν συνένοχο το κίνημα στην αντιλαϊκή πολιτική

Σε 4 ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης (Α, Β, Γ, Ε) οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατέθεσαν πρόταση (και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησαν) για συμμετοχή των σωματείων στα συλλαλητήρια στήριξης της κυβέρνησης, για τη διαπραγμάτευση που είναι σε εξέλιξη. Είναι αυτά τα συλλαλητήρια που εμφανίζονται ως «αυθόρμητα», μέσω διαδικτύου κ.λπ.

Σε τι καλούν όμως ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ τα σωματεία και τους εργαζόμενους να δώσουν στήριξη;

Καλούν τα σωματεία και το κίνημα να στηρίξουν μια διαπραγμάτευση για τον τρόπο που θα πληρώσει ο λαός ένα χρέος, που όμως δεν είναι δικό του και δεν ευθύνεται για τη δημιουργία του. Δηλαδή, καλούν τα σωματεία να συμμετάσχουν σε μια συγκέντρωση που δε διεκδικεί τη μονομερή διαγραφή του χρέους, αλλά στο πώς οι εργαζόμενοι θα (ξανά)πληρώσουν το χρέος της πλουτοκρατίας.

Καλούν τα σωματεία να στηρίξουν μια διαπραγμάτευση, που θεωρεί δεδομένο το «λιτό βίο» του λαού, δεδομένη τη μη επιστροφή όσων χάσαμε τα προηγούμενα χρόνια και την ίδια ώρα πασχίζει να εξασφαλίσει ζεστό χρήμα για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Καλούν τα σωματεία να στηρίξουν μια διαπραγμάτευση, μέσα στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και με σεβασμό στους θεσμούς της, που θα καταλήξει σε συμφωνία, η οποία θα περιλαμβάνει νέα αντιλαϊκά μέτρα, αφού οι δεσμεύσεις πρέπει να τηρηθούν, όπως λέει ο πρωθυπουργός, που είναι υπέρ των σαρωτικών μεταρρυθμίσεων και ο υπουργός Οικονομικών, που συμφωνεί με το 70% του Μνημονίου.

Καλούν τα σωματεία να πάρουν θέση στον πόλεμο ανάμεσα στα αμερικανικά μονοπώλια (Ομπάμα) και στα γερμανικά μονοπώλια (Μέρκελ) - και από κοντά τα ελληνικά, τα γαλλικά, τα ιταλικά, τα ρωσικά - για το ποιος θα πληρώσει και ποιος θα κερδίσει από την κρίση, από την ισοπέδωση των λαών, την οποία όλοι προωθούν στις χώρες τους και κανένας δεν αμφισβητεί.

Καλούν τα σωματεία να παλέψουν κάτω από ξένη σημαία, κάτω από τη σημαία όσων κάνουν μαύρη τη ζωή του λαού, ενάντια στα ταξικά του συμφέροντα.

Είναι αυτονόητο ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ καταψήφισαν την πρόταση αυτή. Ο λαός δεν έχει τίποτα να κερδίσει από τη συμμετοχή του εκεί, σε τέτοιες δήθεν αυθόρμητες συγκεντρώσεις, που όμως προβάλλονται κατά κόρον από τα ΜΜΕ των μεγαλοεπιχειρηματιών, όπως γινόταν και με τις πλατείες. Το αντίθετο. Θα γίνουν ντεκόρ σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός του...

Το κίνημα πρέπει να σηκώσει τη δική του σημαία και με αυτήν να διαδηλώνει για τη μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους γιατί δεν είναι του λαού, για αποδέσμευση από τα σιδερένια δεσμά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, με το λαό ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει και νοικοκύρη στον τόπο του.

Αυτή η σύγκρουση με τους μονοπωλιακούς ομίλους, τις ενώσεις τους και τις κυβερνήσεις τους είναι αναγκαία και μόνο αυτή η σύγκρουση, αυτή η γραμμή πάλης, μπορεί να υπηρετήσει τα συμφέροντα του λαού. Σε αυτήν τη σύγκρουση, σε αυτόν τον πόλεμο, το ΠΑΜΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις.

Αυτή είναι η μόνη προοπτική για το λαό, αυτή πρέπει να υπηρετήσει το κίνημα και να γυρίσει την πλάτη στο νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ (μαζί με τις συνιστώσες του τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ), που όπως και ο προηγούμενος κυβερνητικός συνδικαλισμός των ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚ, θέλει το κίνημα στην υπηρεσία της κυβέρνησης, για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Ν. Γ.