Αυτήν την αλήθεια τη γνώριζαν. Γνώριζαν πως, όταν υιοθετούσαν μία προς μία τις αξιώσεις του ντόπιου κεφαλαίου για ανάκαμψη της κερδοφορίας του, απεμπολούσαν μία προς μία κάθε δυνατότητα λήψης μέτρων ανακούφισης έστω του λαού. Το καθεστώς, την ισχύ του οποίου επικαλείται σήμερα ο Φίλης σαν άλλοθι για τη διατήρηση του μνημονίου, είναι το ίδιο με εκείνο στο οποίο υπέγραφε «συναλλαγματικές» ο Τσίπρας προεκλογικά, πίσω απ' τις κλειστές πόρτες των λεσχών, των κλαμπ, των think tank του... Ενα και το αυτό με το καθεστώς, που, μέσω του μνημονίου, υπαγόρευσε παρεμβάσεις που αποζητούσε χρόνια πριν για να ενισχύσει τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά του.
Οτι «η Ελλάδα αφήνει πίσω της το καθεστώς της διαφθοράς και της διαπλοκής (...) που χρεοκόπησε το λαό (...) Η Ελλάδα γυρίζει σελίδα και ο ΣΥΡΙΖΑ αναλαμβάνει το τιμόνι».
Οτι «στις εκλογές που έρχονται θα αντιπαρατεθούν δυο ξεκάθαρα εναλλακτικά πολιτικά σχέδια για την πατρίδα μας: Από τη μια το σχέδιο του κ. Σαμαρά, που θέλει το μνημόνιο καθεστώς. Από την άλλη, το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το περιγράψαμε στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
Οσο μακρινές κι αν μοιάζουν οι δηλώσεις αυτές, απέχουν μόλις λίγους μήνες απ' τη χτεσινή του Ν. Φίλη, με την οποία αποκαλύπτεται το καραγκιόζ μπερντέ που έστησαν, εκμεταλλευόμενοι την αγωνία του λαού να τελειώσουν τα βάσανά του, με αυταπάτες, υποσχέσεις για εύκολες λύσεις, απογείωση της λογικής της ανάθεσης. Βεβαίως, είναι παλιά και γνώριμη και απολύτως ...καθεστωτική η τακτική τού άλλα λέω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω, η τέχνη της ψηφοθηρίας.