Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι σε αυτές τις εκλογές υπάρχουν κόμματα που κατεβαίνουν με κοινό προεκλογικό πρόγραμμα. ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ ψήφισαν το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο, το οποίο περιλαμβάνει μέτρα σε βάρος του λαού, σε βάθος 10ετίας και παραπάνω. Κάθε μέρα, πηγαίνοντας προς τις κάλπες της 20ής Σεπτέμβρη, αυτά τα κόμματα δεσμεύονται ότι θα εφαρμόσουν κατά γράμμα το μνημόνιο, θα υλοποιήσουν δηλαδή το σχέδιο που οδηγεί το λαό στη σφαγή του. Ταυτόχρονα, όμως, δοκιμάζονται στο πώς θα καταφέρουν να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους διά της ψήφου σε αυτήν την πολιτική. Η αλήθεια είναι ότι σε αυτήν την προσπάθεια ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστεί.

Αυτό ακριβώς επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ με το κυβερνητικό πρόγραμμά του, που παρουσιάστηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του κόμματος. Αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητεί ότι θα τσακίσει το λαό. Από τις πρώτες σελίδες, γίνεται σαφές ότι το μνημόνιο θα υλοποιηθεί, όπως συμφωνήθηκε με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ομως, την ίδια στιγμή, για να χρυσώσει το χάπι, επιχειρεί να παρουσιάσει ορισμένα «παράλληλα μέτρα» που θα παρθούν στην κατεύθυνση της άμβλυνσης των επιπτώσεων, τα οποία δήθεν θα αντισταθμίσουν τη χασούρα από τα μέτρα που προβλέπει το μνημόνιο.

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια προσπάθεια να ξαναζωντανέψει η λογική της φιλολαϊκής διαχείρισης μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και μάλιστα σε συνθήκες που η καπιταλιστική ανάκαμψη απαιτεί μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα. Ολο αυτό μοιάζει με τον περίφημο παπατζή που κρατά τρία τραπουλόχαρτα και πείθει τον ανυποψίαστο περαστικό να παίξει για να κερδίσει. Μόνο που γύρω από τον ανυποψίαστο περαστικό που πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει, είναι στημένοι πέντε - έξι τσιλιαδόροι, δύο - τρεις «κράχτες», μερικοί «στημένοι παίχτες» που ήδη έχουν παίξει κι έχουν «κερδίσει», για να πείσουν τον ανυποψίαστο... Και το αποτέλεσμα είναι πάντα προδιαγεγραμμένο και σε βάρος του ανυποψίαστου.

Το να λες στο λαό, αφού έχεις φέρει μνημόνιο, ότι θα του δώσεις κάποια αντισταθμιστικά μέτρα για να ανακουφιστεί, είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία. Το να παραμυθιάζεις τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους ότι θα τους κόψεις μεν το μισθό και τη σύνταξη, αλλά υπάρχει και η πρόνοια για να έχουν ένα πιάτο φαΐ, είναι η χειρότερη πρόκληση. Είναι, όμως, ντροπή να λες στο λαό ότι αυτό είναι η φιλολαϊκή πολιτική της μνημονιακής εποχής. Αυτό ακριβώς κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις εκλογές. Μόνο που την ίδια στιγμή, το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα φέρνει καλά νέα για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Επιδιώκει να φέρει μια καπιταλιστική ανάκαμψη που θα ωφελήσει τους μονοπωλιακούς ομίλους, για να ανοιχτούν σε νέα πεδία κερδοφορίας. Αυτή είναι η ουσία. Ηταν, όμως, προδιαγεγραμμένο ότι ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ θα εξελισσόταν σε «μνημονιακό», αφού ο στόχος της καπιταλιστικής ανάκαμψης απαιτεί αντιλαϊκά μέτρα. Εχουν, λοιπόν, τη δική τους ευθύνη όσοι προσπαθούσαν ως «αριστερό ρεύμα» του, ως υπουργοί στην κυβέρνησή του, αλλά και σήμερα ως «Λαϊκή Ενότητα», να καμουφλάρουν με ριζοσπαστική χρυσόσκονη την αυταπάτη της φιλολαϊκής λύσης μέσα στον καπιταλισμό.

Ο λαός πρέπει να γυρίσει την πλάτη σε αυτή την κοροϊδία. Δεν πρέπει να πιστέψει τα ίδια ψέματα, τους ίδιους μύθους, τις ίδιες αυταπάτες. Δεν πρέπει να είναι και πάλι το ανυποψίαστο θύμα των πολιτικών παπατζήδων που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα με ευλάβεια. Τα συμφέροντα τα δικά του και των παιδιών του υπηρετούνται μόνο με ένα ΚΚΕ δυνατό, που θα είναι το στήριγμα του λαού στην πάλη του για να ανατραπούν οι αιτίες που γεννάνε τα αντιλαϊκά μνημόνια.

Κλίνοντας σε όλες τις πιθανές πτώσεις την «ανάπτυξη» της καπιταλιστικής οικονομίας, ο Π. Λαφαζάνης εξήγησε ότι το ενδεχόμενο περάσματος σε «εθνικό νόμισμα» προκρίνεται ακριβώς για την εξυπηρέτηση του στόχου της ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Ανέφερε χαρακτηριστικά: «Το εθνικό νόμισμα είναι ένα εργαλείο. Είναι μία προϋπόθεση. Είναι ένα μέσον για να μπορέσουμε να εφαρμόσουμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα, δεν είναι αυτοσκοπός. Το εθνικό νόμισμα θα προσφέρει τη δυνατότητα, πρώτα απ' όλα, να υπάρξει ισχυρή ρευστότητα στην οικονομία. (...) Η Ελλάδα πνίγεται, δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει μικρομεσαία επιχείρηση, δεν μπορεί να στηρίξει ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων».

Διαβεβαίωσε, μάλιστα, την αστική τάξη ότι αν προκριθεί η χρήση αυτού του εργαλείου, η επιλογή αυτή «θα βρει διεθνή στηρίγματα», σε άλλα δηλαδή ιμπεριαλιστικά κέντρα εκτός ΕΕ.

Τα διαπιστευτήρια στην ΕΕ δε σταμάτησαν εδώ. Ο επικεφαλής της «ΛΑ.ΕΝ.» έσπευσε να καταθέσει την έγνοια του για τη μακροημέρευση της λυκοσυμμαχίας, αναπαράγοντας όλες τις γνωστές ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα φιλολαϊκής μεταμόρφωσής της. Συμπλήρωσε χαρακτηριστικά: «Θέτουμε θέμα μετ' επιτάσεως την αλλαγή των ασκούμενων νεοφιλελευθέρων επιλογών της, διότι αυτές οδηγούν και την Ευρωζώνη και την ΕΕ απ' το κακό στο χειρότερο, χρειάζεται ριζικές αλλαγές, αλλιώς δε θα επιβιώσει».

Αφού λοιπόν υπερασπίστηκε το στόχο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, εξηγώντας ότι η αλλαγή νομίσματος συνιστά εργαλείο επίτευξής του, αφού υπερασπίστηκε την ΕΕ και σε κάθε περίπτωση τις λυκοφιλίες των καπιταλιστών για την προώθηση των συμφερόντων τους και την από κοινού διεκπεραίωση της επίθεσης στους λαούς, ο Π. Λαφαζάνης αναγνώρισε και το χρέος που σώρευσαν στην πλάτη του λαού, αποκηρύσσοντας τη μονομερή διαγραφή του.

«Το χρέος μονομερώς δεν μπορείς να το διαγράψεις, γιατί αν δεν το διαγράψει κι αυτός στον οποίο χρωστάς ή υποτίθεται ότι χρωστάς, η απαίτηση είναι υπαρκτή. Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να δηλώσεις αδυναμία αποπληρωμής και να ζητήσεις διαπραγμάτευση για ρύθμισή του» δήλωσε.