Παράλληλα, οι πρόσφυγες που έπεσαν πάνω στα σύγχρονα τείχη που ορθώνει η ΕΕ, μετά το διώξιμό τους από την Ειδομένη, χάθηκαν κάπου μεταξύ Ελληνικού και Βικτώριας. Ποιος ξέρει σε ποιες τρύπες να βγάζουνε τη νύχτα... Τυχεροί αυτοί, καθώς τα νέα κύματα της προσφυγιάς που επιχειρεί να φτάσει στα νησιά, μετράνε ήδη κι άλλους πνιγμένους.

Η κυβέρνηση, πάλι, σαν τον πνιγμένο που απ' τα μαλλιά του πιάνεται, επιχείρησε να εμφανίσει τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ισπανία σαν απόδειξη ότι «η Ευρώπη αλλάζει». Η Ευρωπαϊκή Ενωση, βέβαια, δεν μπορεί ούτε πρόκειται ν' αλλάξει φιλολαϊκά, γιατί είναι απ' τη φύση της ένωση καπιταλιστικών κρατών, ένωση προς το συμφέρον των μονοπωλίων, των αστικών τάξεων, ένωση ιμπεριαλιστική. Αυτό επιβεβαιώνεται διαρκώς από την πολιτική που διαμορφώνει σε όλα τα «μέτωπα». Από το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά μέχρι τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και το Προσφυγικό. Επίσης, όπως αποδείχτηκε και στην περίπτωση της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι κυβερνήσεις τους μπορεί να ασκούν κριτική στην κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ που έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας, αλλά δεν αμφισβητούν τις αντιδραστικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις (τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις). Πώς θα μπορούσαν, άλλωστε, αφού αυτές έχουν ως στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας, την ενίσχυση της προσπάθειας για καπιταλιστική ανάκαμψη. Στόχοι που προϋποθέτουν θυσίες διαρκείας για τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Την ώρα που η κυβέρνηση και τ' άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης εστίαζαν στο «Σύμφωνο Συμβίωσης» ως απόδειξη δημοκρατικής ευαισθησίας, ο ΣΕΒ όριζε με ακρίβεια ποια πρέπει να είναι η κυβερνητική πολιτική, κάνοντας πριν απ' όλα καθαρό πως στους χώρους δουλειάς μόνο ένας κανόνας ισχύει: Η όσο το δυνατόν πιο άγρια εκμετάλλευση. Με την τελευταία ανακοίνωσή τους, οι βιομήχανοι εστιάζουν τις απαιτήσεις τους ως προς τον επόμενο γύρο των μεταρρυθμίσεων στη μείωση του ενεργειακού και του «μη μισθολογικού» κόστους, που σημαίνει φτηνότερη Ενέργεια και παραπέρα απαλλαγή των επιχειρήσεων από τη συμμετοχή τους στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, προκειμένου να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι τιμές των προϊόντων που εξάγουν, χωρίς βέβαια να μειωθεί (αλλά να αυξηθεί κιόλας) το ποσοστό της κερδοφορίας τους. Κι αυτά, βέβαια, επιπρόσθετα στη «βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης» που την πλήρωσε με αιματηρές περικοπές και θυσίες ο λαός, αλλά και στις «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που ήδη έγιναν και οι οποίες αφορούν κατά βάση ανατροπές στα μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, αναδιαρθρώσεις στην οικονομία που πλήττουν τους μικροεπαγγελματίες και τους μικρούς αγρότες.

Το νέο εργαλείο έχει όνομα: «Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2016-2019», στο οποίο θα περιλαμβάνονται πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ύψους τουλάχιστον 7,4 δισ. ευρώ. Η «ενεργητική διαχείριση» των «κόκκινων» δανείων στις τράπεζες, η διαμόρφωση του νέου λεγόμενου «αναπτυξιακού νόμου» και των εργαλείων χρηματοδότησης που θα το συνοδεύουν, σε συνδυασμό βέβαια με τα κονδύλια από το ΕΣΠΑ, αποτελούν τα επόμενα βήματα της συγκυβέρνησης στην πορεία διαμόρφωσης και ανάπτυξης του νέου προτύπου της «παραγωγικής ανασυγκρότησης». Η κυβέρνηση, επίσης, επικεντρώνει τώρα τα προπαγανδιστικά της πυρά στο ζήτημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, για να νομιμοποιήσει στις λαϊκές συνειδήσεις τις νέες ανατροπές που ετοιμάζει. Πλέον, ομολογείται απ' όλους ότι ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος για νέες μειώσεις στις συντάξεις και αυξήσεις στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, όπως γινόταν με τις μεταρρυθμίσεις όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων.

Για την εργατική τάξη, η ανάπαυλα των γιορτινών ημερών δεν μπορεί να βάλει στην άκρη την ανάγκη να βρεθεί προετοιμασμένη απέναντι στη νέα επίθεση. Ηδη το ΠΑΜΕ απηύθυνε κάλεσμα προετοιμασίας για απεργία το Γενάρη, σημειώνοντας πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έρχεται να κάνει τη βρώμικη δουλειά που δεν μπόρεσαν να ολοκληρώσουν οι προηγούμενες. Υλοποιεί κατά γράμμα μία - μία τις απαιτήσεις του κεφαλαίου και της στρατηγικής της ΕΕ. Το κύμα των αντιλαϊκών μέτρων δε λέει να κοπάσει! Το νέο έτος πρέπει να μας βρει ετοιμοπόλεμους! Οι δύο απεργιακές μάχες Νοέμβρη και Δεκέμβρη έδειξαν ότι η ελπίδα βρίσκεται στους αγώνες μας, στην οργάνωσή μας. Στην ανάπτυξη ισχυρού εργατικού - λαϊκού κινήματος, που θα αντιπαλεύει την αντιλαϊκή επίθεση διαρκείας, θα διεκδικεί ανάκτηση απωλειών και δικαιωμάτων, για νέες κατακτήσεις. Για να κερδίσουν οι εργαζόμενοι, θα πρέπει να χάσουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι!

Το πνεύμα των Χριστουγέννων, αυτό της γέννησης της καινούργιας ζωής και δη σε θανατηφόρες συνθήκες με την εξουσία του κάθε Ηρώδη στο κατόπι του, δε μόλυνε το Σκρουτζ. Ο αιώνιος εκμεταλλευτής - καπιταλιστής, μετά από μερικούς σπασμούς χορηγοφιλανθρωπίας, ρούφηξε τις περιστασιακές του τύψεις όπως ρούφηξε και την πλουτοκράτισσα κοιλιά του. Οπως πάντα. Οπως συμβαίνει στο χριστουγεννιάτικο παράδεισο της ελεύθερης αγοράς με τις παιδοκτονίες σε εορταστική συσκευασία.

Σιχαίνομαι που υποκριτικά τα υπέροχα φωτάκια των δέντρων κρύβουν με τη λάμψη τους τα αναρίθμητα χέρια των γυναικόπαιδων που τα πλέξανε σε αρμαθιές χαράς στην πρίζα, κάπου στις χώρες όπου δεν γιορτάζονται τα Χριστούγεννα, παρά μόνο απ' τους εμπόρους φτηνών στολιδιών.

Φέτος όμως θαρρείς και οι κακές μάγισσες βάλθηκαν να στήσουν το εθνικοπατριωτικό καραβάκι στον αντίποδα του ευρωπαϊκού έλατου, που 'χει το χρώμα του μέλανος δρυμού, σαν μια γιγάντια σχεδία από πορτοκαλί σωσίβια σωσμένων και πνιγμένων μωρών στον αφρό των κυμάτων που στραφταλίζει στην αφύσικη λιακάδα των πρόωρων αλκυονίδων...