Με την υπαγωγή της Γενικής Γραμματείας Ερευνας και Τεχνολογίας και των εποπτευόμενων από αυτήν ερευνητικών φορέων στο νέο υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων, η κυβέρνηση της ΝΔ επιχειρεί να βάλει σε νέο περίβλημα την πολιτική που χρόνια τώρα έχει γονατίσει τους εργαζόμενους στο χώρο της Ερευνας, όπως και τους υπόλοιπους εργαζόμενους της χώρας. Είναι η πολιτική που προσδένει την επιστημονική έρευνα στην προκρούστεια κλίνη της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως επιτάσσει η ευρωενωσιακή στρατηγική για την αναμόρφωση του Ενιαίου Χώρου Εκπαίδευσης και Ερευνας. Είναι η πολιτική που με συνέπεια υπηρέτησε τα προηγούμενα χρόνια και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Με τη μεταφορά της ΓΓΕΤ στο υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων (σχήμα δοκιμασμένο και στο παρελθόν), συνεχίζονται και επιτείνονται η μεγάλη διασπορά και πολυκατηγοριοποίηση των ερευνητικών κέντρων και ινστιτούτων (άλλα είναι ΝΠΔΔ και άλλα ΝΠΙΔ, άλλα εποπτεύονται από τη ΓΓΕΤ και άλλα από φορείς που υπάγονται σε άλλα υπουργεία, άλλα υπάγονται σε πανεπιστημιακά ιδρύματα και άλλα είναι εκτός αυτών κ.ο.κ.) και οι διαφοροποιήσεις στις πηγές χρηματοδότησης της λειτουργίας τους και του ερευνητικού έργου που παράγεται σε αυτά, που προκαλεί σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη της έρευνας, αλλά και στις εργασιακές συνθήκες και τις σχέσεις εργασίας των εργαζομένων σε αυτά.

Εχοντας ζήσει την τελευταία δεκαετία μια σειρά αλλαγές σε οργανωτικά σχήματα για την εποπτεία των διάφορων ερευνητικών φορέων και το πλαίσιο λειτουργίας τους, οι εργαζόμενοι στο χώρο της Ερευνας ξέρουν ότι παραμένουν αντιμέτωποι με τον πραγματικό αντίπαλο: Την πολιτική που καταδυναστεύει τις ζωές τους και υποσκάπτει τις προοπτικές της επιστημονικής έρευνας, υποτάσσοντας τη δουλειά τους (τόσο ως προς τους όρους όσο και ως προς το περιεχόμενο) στις ανάγκες, στις προτεραιότητες και τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου. Η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων στην Ερευνα βρίσκεται όλα αυτά τα χρόνια αντιμέτωπη με την εργασιακή ανασφάλεια, οι καθυστερήσεις πληρωμών έχουν γίνει πλέον κανόνας (με αποκορύφωμα τις νέου τύπου υποτροφίες), στο χώρο κυριαρχούν απαράδεκτες σχέσεις εργασίας (το «μπλοκάκι» ζει και βασιλεύει), η ανασφάλιστη εργασία επεκτείνεται μέσω των πάσης φύσεως υποτροφιών, οι αμοιβές για μόνιμους και συμβασιούχους είναι κατά πολύ κάτω από τις ανάγκες, οι απώλειες των προηγούμενων χρόνων διατηρούνται έως και σήμερα.

Η κυβέρνηση της ΝΔ επιδιώκει να σηματοδοτήσει με τη μεταφορά της ΓΓΕΤ στο υπουργείο Ανάπτυξης και Επενδύσεων την αποφασιστικότητά της να προωθήσει την επένδυση «στην έρευνα, στην καινοτομία και τη γνώση» ως έναν από τους βασικούς μοχλούς για την αναδιαμόρφωση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας ως παρακαταθήκη τη συστηματική προσπάθεια που κατέβαλε ως κυβέρνηση να ευθυγραμμίσει τους ρυθμούς ανάπτυξης του χώρου της Ερευνας με τις διαχρονικά επίμονες απαιτήσεις του ΣΕΒ, προτάσσει τη θέση ότι μια τέτοια επιλογή από την πλευρά της κυβέρνησης έρχεται σε ρήξη με τις βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές και υπονομεύει τις προοπτικές αναμόρφωσης του Ενιαίου Χώρου Εκπαίδευσης και Ερευνας. Ουσιαστικά, δηλαδή, ασκεί κριτική από τη σκοπιά τού πώς θα προωθηθούν πιο αποτελεσματικά η ευρωενωσιακή στρατηγική και τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τελικά, δηλαδή, και οι μεν και οι δε προωθούν τον εγκλωβισμό των δυνατοτήτων ανάπτυξης της επιστημονικής έρευνας στον στενό κορσέ των συμφερόντων της καπιταλιστικής ανάπτυξης και την επιχειρηματική λειτουργία των φορέων της.

Το ΚΚΕ είναι κάθετα αντίθετο σε κάθε προσπάθεια να ενισχυθεί η πρόσδεση των ερευνητικών φορέων στο άρμα των προτεραιοτήτων του κεφαλαίου, να επιταθεί η επιχειρηματική τους λειτουργία, όποιο οργανωτικό σχήμα κι αν επιλέγεται κάθε φορά για να επιτευχθεί αυτός ο σκοπός.

Οι εργαζόμενοι στο χώρο της Ερευνας δεν πρέπει να εγκλωβιστούν στις πλαστές διαχωριστικές γραμμές που επιδιώκουν να επιβάλλουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημά τους δεν είναι αν η ΓΓΕΤ θα είναι στο ένα υπουργείο ή στο άλλο, λες κι έτσι θα άλλαζε ο ρόλος που καλείται να παίξει η ΓΓΕΤ, λες και είναι διαφορετικός ο προσανατολισμός του ενός ή του άλλου υπουργείου, λες και οποιαδήποτε δομή του αστικού κράτους μπορεί να παίξει άλλο ρόλο πέρα από αυτόν της προώθησης των συμφερόντων του κεφαλαίου, λες κι αυτό αλλάζει με οποιαδήποτε σύνθεση κι αν έχει μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού.

Στην προμετωπίδα του αγώνα τους πρέπει να βρεθεί η διεκδίκηση για Ερευνα προσανατολισμένη στην ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών και όχι της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου. Για να αξιοποιούνται τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, ώστε να δουλεύουμε όλοι με καλύτερες συνθήκες, με λιγότερο γενικό εργάσιμο χρόνο, αλλά και με εργασιακό εισόδημα και κοινωνικές υπηρεσίες που θα εξασφαλίζουν πολύ καλύτερο επίπεδο ζωής, αντίστοιχο με αυτό που αρμόζει στις σύγχρονες δυνατότητες, αλλά και ανάγκες.