- Ναι συνάδελφε, καλά τα λες, αλλά μέχρι πότε μπορεί να πάει αυτή η κατάσταση; Εμένα προσωπικά τα χρέη με πνίγουν...

- Οχι μόνο εσένα, όλους μας, όμως έχεις σκεφτεί ότι αν ήσουν εσύ ο απολυμένος τα χρέη τι θα σε κάνανε;»

Η παραπάνω στιχομυθία εκτυλίχθηκε πριν από λίγες βδομάδες, σε μία από τις Γενικές Συνελεύσεις των εργατών στην «Αφοί Βλάχου», μία ζωντανή Γενική Συνέλευση, όπου μετά από μία ώρα οι εργάτες αποφάσισαν ομόφωνα τη συνέχιση της απεργίας τους, να απευθύνουν κάλεσμα στο Εργατικό Κέντρο να την στηρίξει, να βγει κάλεσμα από το κλαδικό Συνδικάτο Τύπου και Χάρτου για οικονομική βοήθεια στήριξης του αγώνα τους κ.ά.

Αυτήν ακριβώς τη ζωντανή, ουσιαστική και πραγματικά δημοκρατική διαδικασία των εργατών, τον σπουδαίο αυτόν ρόλο της Γενικής Συνέλευσης των συνδικάτων, όπου οι εργάτες συλλογικά και όχι ατομικά ο καθένας μόνος αποφασίζουν για το τι πραγματικά θέλουν να πράξουν, με τα επιχειρήματα που μπαίνουν από όλες τις πλευρές, με τη δυνατότητα ο καθένας να θέσει στους συναδέλφους του την άποψή του, η κυβέρνηση της ΝΔ έρχεται να την χτυπήσει με το εκτεταμένο ηλεκτρονικό φακέλωμα και τις ηλεκτρονικές «ψηφοφορίες» ως διαδικασία για τις αποφάσεις των συνδικάτων. Το κύριο βέβαια δεν είναι αν στο τέλος της Γενικής Συνέλευσης οι εργάτες θα ψηφίζουν με μυστική ψηφοφορία, αλλά ότι η απόφαση που παίρνουν είναι απόφαση της Γενικής Συνέλευσής τους, όπως και ότι ο τρόπος που λαμβάνονται οι αποφάσεις είναι υπόθεση του Συνδικάτου τους, με το Καταστατικό του.

Βλέποντας την επίθεση από την κυβέρνηση της ΝΔ στη συνδικαλιστική δράση και στο δικαίωμα της συμμετοχής των εργαζομένων στη συλλογική ζωή και δράση, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της επίθεσης και το χαρακτήρα της «ανάπτυξης» που προπαγανδίζει. Δείχνει και το μέγεθος της ευθύνης της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, που άνοιξε το δρόμο για το χτύπημα της απεργίας, με την επιβολή πρόσθετων εμποδίων στην προκήρυξή της από το πρωτοβάθμιο σωματείο.

Τα γελοία που ξεστομίζουν και οι τωρινοί και οι προηγούμενοι κυβερνώντες, ότι δεν μπορούν να αποφασίζουν τα εκλεγμένα Διοικητικά Συμβούλια των συνδικαλιστικών οργανώσεων για όλους ή ότι στις Γενικές Συνελεύσεις «αποφασίζει μία μειοψηφία», αποτελούν πρόκληση. Με βάση το καταστατικό των περισσότερων συνδικάτων, τα σωματεία κάνουν τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο Γενικές Συνελεύσεις, επιπλέον κάνουν έκτακτες συνελεύσεις όποτε θεωρούν σκόπιμο, ενώ αν το Διοικητικό Συμβούλιο δεν συγκαλεί συνέλευση για κάτι που ορισμένοι εργαζόμενοι θεωρούν σκόπιμο και επείγον να γίνει, με το μάζεμα υπογραφών του 1/5 των μελών μπορεί άμεσα να συγκληθεί Γενική Συνέλευση. Εκεί ο καθένας εργαζόμενος ή ακόμα και ομάδα εργαζομένων μπορούν να βάλουν ζήτημα για το Διοικητικό Συμβούλιο και αν επιθυμούν και έχουν την πλειοψηφία μπορούν να τους καθαιρέσουν, να προκηρύξουν εκλογές και να βγάλουν αυτούς που επιθυμούν. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει με αυτούς που μας κυβερνούν, οι οποίοι εκλέγονται από μία ισχνή μειοψηφία, αποκτούν όμως απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή με βάση την ενισχυμένη αναλογική, τα διάφορα «μπόνους» κ.ο.κ., για να τσακίζουν το λαό έχοντας και το θράσος να επικαλούνται την ψήφο του.

Τα όσα λέει η κυβέρνηση, ότι θέλει να κάνει ηλεκτρονικά τα μητρώα των σωματείων, δεν είναι παρά μία επικοινωνιακή απάτη. Τα μητρώα είναι ηλεκτρονικά, κανένα σωματείο δεν τα σκαλίζει στην πέτρα. Το νομοσχέδιο, με τη δημιουργία στο υπουργείο Εργασίας του «Γενικού Μητρώου Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων», ανοίγει το δρόμο για να παραδίδονται στην εργοδοσία. Αυτά που επικαλείται η εργοδοσία, μέσω της συνδικαλιστικής μαφίας στη ΓΣΕΕ, ότι έτσι θα καταπολεμηθεί η νοθεία και θα αποκαλυφτούν οι νόθοι είναι ανέκδοτο. Το μόνο που θα κάνει το νομοσχέδιο με τα ηλεκτρονικά μητρώα και τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες είναι να διευκολύνει π.χ. τους μεγαλεμπόρους των σούπερ μάρκετ, από εκεί που υποχρέωναν τους εργαζόμενους να πάνε οι ίδιοι να ψηφίσουν συγκεκριμένα διευθυντικά στελέχη σε συγκεκριμένα «σωματεία» - μηχανισμούς, όπως με αδιάσειστα στοιχεία αποκαλύφθηκε, από εκεί που ήταν υποχρεωμένοι να ναυλώνουν αυτοκίνητα για μεταφορά, πλέον θα κάνουν το ίδιο πολύ πιο άνετα: Θα ψηφίζει μαζικά και αποφασιστικά για όλους ο διευθυντής ανθρώπινου δυναμικού... ηλεκτρονικά!

Αρκετοί είναι αυτοί - ιδιαίτερα νέοι συνάδελφοι που έχουν μεγαλώσει μπροστά σε ηλεκτρονικά μέσα, που έχουν «εκτεθεί» στη δημόσια θέα της κοινωνικής δικτύωσης - που ενδεχομένως θεωρούν ότι οι ενστάσεις που βάζουμε είναι ίσως τραβηγμένες, ότι έχουμε περάσει σε μία άλλη εποχή.

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι ζούμε την ίδια ακριβώς κατάσταση με παραλλαγές για δεκαετίες. Μόλις πέρσι στη Θεσσαλονίκη, Εργατικά Κέντρα από τη Βόρεια Ελλάδα κατήγγειλαν τη μαύρη λίστα που έχουν φτιάξει οι εργοδότες με συνδικαλιστές και συνδικαλισμένους εργαζόμενους και την διακινούσαν ηλεκτρονικά. Το Σωματείο Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Θεσσαλονίκης πριν από λίγο καιρό κατήγγειλε τους φροντιστηριάδες για λίστες εκπαιδευτικών που δεν προσλάμβαναν γιατί ήταν συνδικαλισμένοι. Πρόσφατη είναι η καταγγελία που έκανε εκλεγμένη συνδικαλίστρια σε σύσκεψη σωματείων στη Θεσσαλονίκη για επιχείρηση στα διαλογητήρια - κονσερβοποιεία της Βέροιας: Η εργοδοσία κάνει λόγο για έλλειψη χεριών, την ίδια ώρα που δεν επαναπροσέλαβε τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του κλαδικού σωματείου γιατί την περσινή χρονιά αγωνίστηκαν για μέτρα ασφαλείας μετά από τραυματισμούς συναδέλφων τους. Θέλουν εργάτες με ραμμένα στόματα, να μη μιλάνε, να μη διεκδικούν. Οι καταγγελίες είναι συνεχείς και από εργαζόμενους που πάνε να δώσουν βιογραφικά και τους ζητάνε να πουν αν είναι συνδικαλισμένοι ή αν σκοπεύουν να συνδικαλιστούν.

Η αστική τάξη έχει πολύ καθαρό κριτήριο, δεν παίρνει μέτρα βραχυπρόθεσμα, αλλά βλέπει μακριά.

Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι μεγάλες προκλήσεις είναι μπροστά, ότι η βάρβαρη κατάσταση που ήδη υπάρχει, οι άθλιες συνθήκες δουλειάς θα βγάλουν αντίσταση. Η αναιμική ανάπτυξη ενδεχομένως να χτυπηθεί από νέα κρίση, οπότε για να σωθούν τα κέρδη τους θα χρειαστούν και νέες, πιο επώδυνες θυσίες από το λαό. Γνωρίζουν ότι η επίθεση αυτή στην εργατική τάξη και το λαό θα δημιουργήσει αντιδράσεις, αντίσταση από τον χειμαζόμενο λαό.

Ξέρουν ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλός τους, η εργατική τάξη και η πρωτοπορία της, που δρα και οργανώνει σε ταξική γραμμή πάλης τους εργαζόμενους, που αναδεικνύει τα όρια του σάπιου ξεπερασμένου συστήματος της εκμετάλλευσης, τους αποκαλύπτει, δείχνει το δρόμο της διεξόδου και της προοπτικής, αμφισβητεί την εξουσία των μονοπωλίων. Αυτά τα συνδικάτα θέλουν να χτυπήσουν, αυτά είναι το εμπόδιό τους.

Τα προβλήματα που έχουν τα συνδικάτα προέρχονται από την παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους, από το σύστημα του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Δεν αναφέρονται σε αυτά. Ετσι θέλουν να γίνουν όλα τα συνδικάτα, να μεγαλώσει η ενσωμάτωση και η απαξίωσή τους.

Μόνο με την ενεργή, ζωντανή συμμετοχή των εργαζομένων στα συνδικάτα μπορεί να γίνει και η εκκαθάριση από την κόπρο του Αυγεία μέσα στα σωματεία.

Πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων. Μετά από μία μακροχρόνια διαδικασία, με την αταλάντευτη θέση των ταξικών συνδικάτων για αποκατάσταση των πραγματικών συσχετισμών, χωρίς παραγωγή νόθων αντιπροσώπων για το συνέδριο της ΓΣΕΕ, αποτυπώθηκαν οι πραγματικοί συσχετισμοί: Από εκεί που οι εργατοπατέρες πήγαν αρχικά να... διπλασιάσουν το σώμα του συνεδρίου με δεκάδες νόθους «αντιπροσώπους», με βάση τους οποίους θα εκλέγονταν 4 αντιπρόσωποι για το συνέδριο της ΓΣΕΕ (3 ΔΑΚΕ, 1 ΠΑΣΚΕ), τελικά, με το ξεσκέπασμα των νόθων, για τη ΓΣΕΕ εκλέχτηκε μόνο 1 αντιπρόσωπος (ΔΑΚΕ)! Αυτό το σώμα του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων, αποτελούμενο από πραγματικούς εργαζόμενους, πήρε ομόφωνη απόφαση στη Γενική Συνέλευση ότι όταν κατατεθεί ο συνδικαλιστικός νόμος θα προχωρήσει σε απεργιακή απάντηση.

Αλλο ένα παράδειγμα για το πώς σταματάει η νοθεία είναι το Σωματείο Συσκευαστηρίων Βέροιας, όπου στις προηγούμενες εκλογές εμφανιζόταν να έχουν ψηφίσει 3.500 εργαζόμενοι. Μετά από παρέμβαση και έλεγχο των τελευταίων αρχαιρεσιών στο σωματείο ψήφισαν 100 ζωντανοί εργαζόμενοι!

Η συνδικαλιστική μαφία έχει την αμέριστη στήριξη της κυβέρνησης. Εχουν ανάγκη από έναν «κοινωνικό εταίρο» που θα υπηρετεί τις «αρχές» και τις «αξίες» της «ελεύθερης» αγοράς, της ανταγωνιστικότητας. Δεν μπορούν να μη στηρίξουν αυτούς που έβαλαν πλάτη και στα τρία μνημόνια, θα ήταν αχαριστία εκ μέρους τους να αφήσουν εκτεθειμένους αυτούς που έκαναν τη βρώμικη δουλειά. Κυρίως ωστόσο τους είναι χρήσιμοι για το επόμενο διάστημα.

Θα θεωρούσε κάποιος ότι η ΓΣΕΕ θα μπορούσε να εκφράσει μία έστω για τα μάτια του κόσμου αντίδραση στο χτύπημα στη Γενική Συνέλευση των συνδικάτων, όμως όποιος έχει παρακολουθήσει συνέδρια της ΓΣΕΕ τουλάχιστον από το 2000 και δώθε, μπορεί να καταλάβει πού έχουν «γραμμένες» τις συλλογικές διαδικασίες. Η μόνη τους αγωνία ήταν η εξασφάλιση των κουκιών και μετά «μην τον είδατε τον Παναγή», τρέχανε όλοι στις πισίνες και στα καζίνο και μες στην αίθουσα έμεναν οι συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων, δείχνοντας ότι κάτι υγιές υπάρχει μέσα στη σαπίλα, με αποτέλεσμα τελικά το σπάσιμο του αποστήματος στο συνέδριο της Καλαμάτας.

Η υπεράσπιση του δικαιώματος της Γενικής Συνέλευσης και της συμμετοχής, η ανεξάρτητη λειτουργία των συνδικάτων χωρίς τους χαφιέδες και το σύγχρονο φακέλωμα, η πάλη με τη συνδικαλιστική μαφία που έχει κατσικωθεί στο σβέρκο της εργατικής τάξης, είναι πάλη ενιαία και αδιαίρετη, για συνδικάτα όργανα πάλης των εργατών, όπου εργάτες, μέσα από τη διαπάλη, τα επιχειρήματα, τα μπρος και πίσω, θα βρίσκουν τελικά το δρόμο τους και θα παλεύουν για τα δικά τους συμφέροντα, κάτω από τις δικές τους σημαίες.

Ολοι λοιπόν στη μάχη, όλοι στον αγώνα, να μην περάσει της εργοδοσίας, του κράτους και της συνδικαλιστικής μαφίας, στο να γίνουν τα συνδικάτα μουσεία.

Κάτω τα χέρια από τα συνδικάτα!

Από τις κινητοποιήσεις των ταξικών σωματείων στο Εργατικό Κέντρο

Στο πρόσφατο συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Τρικάλων (ΕΚΤ) οι δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος κατάφεραν και πέτυχαν ένα σημαντικό χτύπημα στο όργιο νοθείας που είχαν ετοιμάσει οι διάφοροι εργατοπατέρες. Οι αλλοιωμένοι συσχετισμοί, οι νόθοι αντιπρόσωποι που επιχειρούσαν να επιβάλουν, τινάχτηκαν όλα στον αέρα. Μέσα από την αποφασιστική, ενεργή συμμετοχή και αντίδραση των ίδιων των εργαζομένων, με μπροστάρη ταξικά σωματεία της περιοχής, άνοιξε η αντιπαράθεση στην κατεύθυνση να εξασφαλιστεί ένα γνήσιο συνέδριο των πραγματικών αντιπροσώπων των ίδιων των εργαζομένων της περιοχής.

Το Εργατικό Κέντρο Τρικάλων (ΕΚΤ), εδώ και 4 χρόνια περίπου (παραπάνω από μια θητεία), από το τελευταίο συνέδριό του (2015) κι έπειτα βρισκόταν σε πλήρη αδράνεια. Στο 13μελές Διοικητικό Συμβούλιο την πλειοψηφία είχαν οι παρατάξεις ΔΑΚΕ (6 μέλη), ΠΑΣΚΕ (5 μέλη) ενώ η ΔΑΣ (ο συνδυασμός των συνδικαλιστών που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ) είχε 2 έδρες. Ολο αυτό το χρονικό διάστημα, ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, επειδή δεν τα έβρισκαν στην κατανομή των αξιωμάτων του ΔΣ και κυρίως ποιος θα έχει τη θέση του προέδρου, οδήγησαν σε αλλεπάλληλους διορισμούς προσωρινών διοικήσεων και συνεχείς αναβολές του συνεδρίου. Αποτέλεσμα ήταν το Εργατικό Κέντρο να οδηγηθεί στην πλήρη αδράνεια, χωρίς καν μια στοιχειώδη λειτουργία.

Ολα αυτά μάλιστα σε μια περίοδο όπου εξελισσόταν με σφοδρότητα η αντιλαϊκή επίθεση, με τα εκατοντάδες αντεργατικά νομοθετήματα και σε μια περιοχή όπου υπάρχει αξιόλογη μάζα εργατικού δυναμικού, ειδικότερα σε κλάδους όπως των Τροφίμων, με παρουσία σημαντικών γαλακτοβιομηχανιών, μονοπωλιακών ομίλων κ.ά.

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση οι ταξικές δυνάμεις της περιοχής, που συγκροτούνται από τα Συνδικάτα Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Οικοδόμων και Λογιστών, από συνδικαλιστές και από άλλους κλάδους (π.χ. Εμπόριο - Υπηρεσίες) πήραν ουσιαστικά την υπόθεση στα χέρια τους. Με αφορμή το επικείμενο συνέδριο εντάθηκε η προσπάθεια προκειμένου να ανατραπεί αυτή η κατάσταση που είχε επιβληθεί σε βάρος των εργαζομένων της περιοχής.

Μπροστά σε αυτό τον στόχο πρόβαλλε ως βασική δυσκολία ο αρνητικός συσχετισμός που υπήρχε τόσο σε επίπεδο εκλεγμένων αντιπροσώπων, όσο και στη διοίκηση του ΕΚΤ. Συσχετισμός όμως που ήταν σε πολύ μεγάλο μέρος προϊόν νόθων ή ανύπαρκτων αρχαιρεσιών σε διάφορα σωματεία, όπως αποδείχθηκε και από την πορεία των πραγμάτων.

Ηταν μια δύσκολη προσπάθεια, καθώς είχε απέναντί της όχι μόνο τις συγκεκριμένες παρατάξεις, αλλά και τους διάφορους μηχανισμούς της εργοδοσίας, του κράτους, της Τοπικής Διοίκησης που στήριξαν και στηρίζουν με διάφορους τρόπους αυτές τις δυνάμεις. Αλλωστε, με βοήθεια όλων αυτών κατάφεραν να παραγάγουν έναν μεγάλο όγκο των νόθων αντιπροσώπων.

Καταρχήν με πρωτοβουλία των ταξικών σωματείων πραγματοποιήθηκαν συσκέψεις συνδικαλιστών, πρωτοπόρων εργαζομένων, όπου συζητήθηκαν διεξοδικά όλες αυτές οι πλευρές και μπήκε σχεδιασμός με συγκεκριμένες παρεμβάσεις για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Οι συσκέψεις αυτές επαναλαμβάνονταν καθ' όλη την πορεία της προσπάθειας, ενώ παράλληλα γινόταν συζήτηση και στα Διοικητικά Συμβούλια. Η όλη προσπάθεια εξελισσόταν μέσα από τις ίδιες τις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων, του ταξικού κινήματος στην περιοχή, με στόχο να εξασφαλίζονται η συνεχής ενημέρωση, η κινητοποίηση όλων των δυνάμεών μας.

Ταυτόχρονα, τα ταξικά σωματεία δεν σταμάτησαν ούτε στιγμή να χρησιμοποιούν ως βάση για τη δράση τους τον χώρο του Εργατικού Κέντρου, ανοίγοντας τα γραφεία τους, οργανώνοντας τις διαδικασίες τους (συνεδριάσεις, συσκέψεις, κ.ά.) ή άλλες πρωτοβουλίες, όπως π.χ. λαϊκά φροντιστήρια αλληλεγγύης, συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για τους πρόσφυγες και τους πυρόπληκτους στο Μάτι κ.ά.

Από την άλλη, οι συνδικαλιστές των ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ δεν πατούσαν καν το πόδι τους στο ΕΚΤ, αφήνοντάς το έρμαιο ακόμη και στη φθορά του χρόνου. Το ίδιο διάστημα βέβαια εμφάνιζαν οργασμό δραστηριότητας, με εκατοντάδες ψηφίσαντες υπαλλήλους του... ΟΣΕ στην ορεινή Χρυσομηλιά Καλαμπάκας (!) και εκατοντάδες οικοδόμους που εργάζονταν στους... ουρανοξύστες της Φαρκαδόνας!

Με τις παρεμβάσεις των ταξικών σωματείων (με ανακοινώσεις, περιοδείες σε χώρους, κινητοποιήσεις στην πόλη, στο ΕΚΤ, πανό κ.ά.), άνοιξε πλατιά συζήτηση στην πόλη των Τρικάλων για την κατάσταση που επικρατούσε στο Εργατικό Κέντρο, για τις αιτίες και τους υπεύθυνους γι' αυτό. Αναδείχθηκε η ευθύνη που είχαν οι άλλες δυνάμεις, ΔΑΚΕ (ΝΔ), ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ), οι οποίες αποτελούσαν την πλειοψηφία στη διοίκηση, για την αδράνεια, τον εκφυλισμό στη λειτουργία του φορέα, σε μια περίοδο όπου οι εργαζόμενοι δέχονταν ανηλεή επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματά τους. Αναδείχθηκε πως κερδισμένη από μια τέτοια κατάσταση είναι η μεγαλοεργοδοσία της περιοχής, γι' αυτό άλλωστε στηρίζει με τους μηχανισμούς της αυτές τις παρατάξεις.

Εγιναν συναντήσεις με σωματεία - μέλη του Εργατικού Κέντρου, προκειμένου να πάρουν θέση απέναντι σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Εγινε συνάντηση και με τον Δικηγορικό Σύλλογο της περιοχής, όπου συζητήθηκαν ζητήματα όσον αφορά τη νομιμότητα όλων αυτών των διαδικασιών, εφιστώντας την προσοχή και την ευθύνη όλων των εμπλεκομένων για να τηρούνται στο ακέραιο.

Η συζήτηση που άνοιξε αποτέλεσε πραγματικό αντίβαρο στην προσπάθεια των άλλων δυνάμεων και των μηχανισμών που τους στηρίζουν, καθώς έφερε νέο πλήγμα στο ήδη μειωμένο κύρος που είχαν αυτές οι δυνάμεις μέσα στους εργαζόμενους των Τρικάλων. Επέδρασε στη δυνατότητα να συσπειρώνουν και να κινητοποιούν κόσμο δίπλα τους, καθώς τους εξέθεσε στα μάτια των εργαζομένων της περιοχής και όχι μόνο. Είναι χαρακτηριστικό πως παρά τον μεγάλο αριθμό αντιπροσώπων που εμφάνιζαν, σε όσες απόπειρες κάνανε να μεθοδεύσουν και να νομιμοποιήσουν ένα συνέδριο νοθείας, σχεδόν κανένας αντιπρόσωπος ή εργαζόμενος, πέρα από τα στελέχη αυτών των παρατάξεων, δεν βγήκε να υπερασπιστεί αυτήν την προσπάθεια.

Το αποτέλεσμα όλης αυτής της μάχης που δόθηκε συμβάλλει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για την ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική κατεύθυνση στην περιοχή και γενικότερα.

Η όλη προσπάθεια απελευθέρωσε υγιείς δυνάμεις, οι οποίες ήταν ακινητοποιημένες ή τηρούσαν στάση αναμονής, κάτω από έναν αρνητικό συσχετισμό, ο οποίος διευρυμένος κι από την τεράστια νοθεία έμοιαζε ακούνητος. Απελευθερώθηκαν συνδικαλιστές, εκλεγμένοι σε διάφορα σωματεία, οι οποίοι δεν συμφωνούσαν με αυτήν την κατάσταση.

Αυτό εκφράστηκε καταρχήν στο εκλογικό αποτέλεσμα, όπου η ΔΑΣ είχε αύξηση 50% σε ψήφους κι έδρες στο ΔΣ (31 από 20 ψήφους και 4 από 2 έδρες, ποσοστό 31,6% από 15,6%), ενώ οι άλλες δυνάμεις είχαν σημαντικές απώλειες, σε ψήφους (61 από 103), έδρες (9 από 11) και ποσοστό (62% από 80,5%).

Αποδείχτηκε πως μόνο η άμεση εμπλοκή, η ενεργή συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτήν την αθλιότητα της νοθείας και του εκφυλισμού, να διασφαλίσει τη γνήσια έκφραση της πραγματικής θέλησης των εργαζομένων, του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων. Είναι επομένως ζήτημα εσωτερικό του ίδιου του κινήματος κι όχι διαδικασιών όπως αυτές που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση με το ηλεκτρονικό μητρώο, την ηλεκτρονική ψηφοφορία, που δήθεν θα απαλλάξουν το εργατικό κίνημα από τα παραπάνω φαινόμενα.

Το επόμενο χρονικό διάστημα, αξιοποιώντας αυτές τις δυνατότητες, μπορούμε με πιο γοργά βήματα να προχωρήσουμε, διευρύνοντας το μέτωπο των δυνάμεων που δρουν με την ταξική γραμμή πάλης, για την αναζωογόνηση, τη μαζικοποίηση των σωματείων, ακουμπώντας και σε νέα τμήματα των εργαζομένων της περιοχής.