MotionTeam

Διανύουμε μία περίοδο που η αγωνία κάθε εργατικής - λαϊκής οικογένειας βρίσκεται στο βασικό ζήτημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και όλος ο κόσμος, στην πανδημία. Η πολιτική της κυβέρνησης συνειδητά αφήνει απροστάτευτο τον λαό. Η έξαρση της ασθένειας είναι καθαρά αποτέλεσμα της προσαρμογής των πρωτοκόλλων υγείας στα πρωτόκολλα κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Η Υγεία πνίγεται μπροστά στην ανάγκη να λειτουργεί η οικονομία, ενώ οι μεγάλες κουβέντες κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας για ιεράρχηση της ανθρώπινης ζωής, όπως και τα χειροκροτήματα στους «ήρωες» εργαζόμενους, έχουν πάει περίπατο.

Την ίδια στιγμή που κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια ανησυχεί για την εξέλιξη της πανδημίας, για την υγεία των ευπαθών ομάδων, η κυβέρνηση... «βρήκε παπά να θάψει», όπως λέει ο λαός μας. Αξιοποιεί με σχεδιασμό αυτές τις συνθήκες για να επισπεύσει την εφαρμογή μέτρων που είχε στο πρόγραμμά της. Επιδιώκει να φέρει μέτρα με τη λιγότερη λαϊκή αντίδραση, επενδύει στην αδυναμία μαζικής κοινωνικής αντίδρασης λόγω της πανδημίας. Και αυτό το γεγονός, χωρίς τσίπα, το ονομάζουν «μέγιστη κοινωνική συναίνεση» στην ανακοίνωση του Υπουργικού Συμβουλίου.

Πριν ακριβώς 100 χρόνια, το 1920, με το νόμο 2269 καθιερώθηκε η 8ωρη εργασία πρώτα στη βιομηχανία. 100 χρόνια μετά, έρχεται και με τη βούλα του νόμου να ανατραπεί.

Οσο κι αν η καλοπληρωμένη προπαγάνδα της κυβέρνησης αναφέρεται σε «τομές εκσυγχρονισμού», «εξευρωπαϊσμό» και «τάξη» στις εργασιακές σχέσεις, η συνδυασμένη επίθεση χτυπάει τις κεντρικές αρτηρίες των εργατικών δικαιωμάτων και παράλληλα δημιουργεί πλαίσιο καταστολής στα δικαιώματα των εργαζομένων να οργανώνονται και συλλογικά να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.

Το νομοθετικό έκτρωμα της κυβέρνησης για τα Εργασιακά είναι «ωδή στην εξαθλίωση». Διαβάζοντας την κυβερνητική ανακοίνωση και γνωρίζοντας τους νόμους που πέρασαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις από το 2010, όπως και τους πρόσφατους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται στο μυαλό η φράση «ο ένας κόβει, ο άλλος ράβει». Τώρα πρόκειται για το τελικό «ράψιμο»...

Ο περίφημος «εκσυγχρονισμός» που αναφέρεται ως φάρμακο διά πάσα νόσο από την κυβέρνηση, φέρνει 10ωρη ημερήσια εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, επέκταση και γενίκευση της δουλειάς τις Κυριακές. Οδηγεί σε νέες μειώσεις τους μισθούς, τραβώντας προς το «απόλυτο χαμηλό» τα όριά τους, που ξεκινούν πλέον από 200 ευρώ, λαμβάνοντας υπόψη την πρόσφατη ΚΥΑ για τα επιδοτούμενα προγράμματα απασχόλησης μακροχρόνια ανέργων. Επεκτείνει την «ευελιξία» της εργασίας παντού και με κάθε τρόπο.

Τα περιτυλίγματα στην περιγραφή των μέτρων, με εκφράσεις που περιστρέφονται γύρω από τη δήθεν «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, δεν μπορούν να κρύψουν την πιο βαθιά και άθλια ανατροπή που επιχειρείται. Δεν μπορεί να κρυφτεί το αίσχος της 10ωρης εργασίας, σχεδόν 1,5 αιώνα μετά τους αιματηρούς αγώνες στο Σικάγο που κατοχύρωσαν το 8ωρο, τον σταθερό ημερήσιο χρόνο.

Δίνουν το δικαίωμα στον κάθε εργοδότη να ξεζουμίζει με συνεχή 10ωρα τους εργαζόμενους, με αντάλλαγμα κάποιες απρογραμμάτιστες μέρες άδειας και ρεπό που υποτίθεται θα «ισοφαρίζουν» τον ίδιο χρόνο εργασίας. Διαλύεται εκ των θεμελίων ο σταθερός εργάσιμος χρόνος, η απαραίτητη ξεκούραση του εργάτη για την αναπαραγωγή της εργατικής του δύναμης. Επιστρέφουμε κυριολεκτικά σε συνθήκες 19ου αιώνα.

Ολα αυτά τα μέτρα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε στην ενότητά τους. Η επίθεση στο ωράριο δένεται με την «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις. Χιλιάδες εποχικοί εργαζόμενοι που δουλεύουν σεζόν, εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μηνιαίες, δίμηνες, τρίμηνες κ.ο.κ. θα είναι εκτεθειμένοι στις ορέξεις του κάθε εργοδότη για 10ωρη εργασία, με δουλειά τις Κυριακές, αλλά παράλληλα θα έχουν ημερομηνία λήξης στη δουλειά τους. Η απαράδεκτη ισοφάριση ωρών εργασίας θα γράφεται στο χιόνι και ο εργαζόμενος που κυνηγάει το μεροκάματο με το κιάλι, δεν θα προστατεύεται ούτε στο ελάχιστο.

Η διεκδίκηση του εργάτη απέναντι στο αφεντικό του, η προάσπιση των εργαζομένων από τα συνδικάτα τους απέναντι στην εργοδοτική επίθεση και αυθαιρεσία, γίνεται συντεταγμένη προσπάθεια από το κράτος και την εργοδοσία να χτυπηθούν στην αφετηρία τους, δηλαδή στην εγγραφή στο Σωματείο, στη συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση.

Με το ίδιο σχέδιο νόμου επανέρχεται ουσιαστικά η απαγόρευση της απεργίας στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, στα ΝΠΔΔ και στους περισσότερους συγκεντρωμένους εργασιακούς χώρους, 44 χρόνια μετά τον μαύρο νόμο του Λάσκαρη.

Υπονομεύουν τις συλλογικές διαδικασίες και ακυρώνουν τη Γενική Συνέλευση των σωματείων ως το ανώτερο όργανο που θα μπορεί ζωντανά και άμεσα να αποφασίζει για ζητήματα που αφορούν τους εργαζόμενους, για το δικαίωμα στην απεργία. Υιοθετείται η απομακρυσμένη - ηλεκτρονική ψήφος για κάθε σωματείο, η εξ αποστάσεως συμμετοχή, η οποία αν δεν παρέχεται σε όποιο μέλος του σωματείου το επιθυμεί, δεν θα μπορεί να προχωρήσει η προκήρυξη απεργίας.

Η Γενική Συνέλευση δεν είναι γραφειοκρατική - ψηφολεκτική διαδικασία. Είναι ο χώρος που υπάρχει ανταλλαγή, σύνθεση απόψεων, ζύμωση αιτημάτων, διαφωνίες, αντιπαραθέσεις. Επιδιώκουν να μετατρέψουν τα σωματεία σε ελεγχόμενα, γραφειοκρατικά όργανα. Χέρι βοηθείας σε όλο αυτό το τερατούργημα έχουν δώσει διαχρονικά τα «παιδιά» τους στο συνδικαλιστικό κίνημα, όπως οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, που σήμερα από κοινού συμφωνούν και συνδιαμορφώνουν αυτές τις διατάξεις.

Επαναφέρουν άτυπα την ανταπεργία, την αξιοποίηση απεργοσπαστικών μηχανισμών από την κάθε εργοδοσία, καθώς το δικαίωμα στην περιφρούρηση της απεργίας διώκεται ποινικά. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων, η δυνατότητα να μοιράζεται η απεργιακή ανακοίνωση έξω από τις πύλες των εργοστασίων και τις πόρτες των χώρων δουλειάς χαρακτηρίζεται παρεμπόδιση, άσκηση «ψυχολογικής βίας» ή κατάληψη. Με βάση αυτό, μια απεργία θα κρίνεται παράνομη.

Πλάι στην εντεινόμενη κρατική βία και καταστολή εγκαινιάζει ένα ατελείωτο κυνήγι απέναντι στα συνδικάτα, δημιουργώντας ανοιχτό μηχανισμό φακελώματος σε όσους εργαζόμενους επιλέγουν να οργανωθούν. Επιδιώκουν να φτιάξουν ένα «αρχείο συνδικαλισμένων εργαζομένων», το οποίο θα είναι στη διάθεση του υπουργείου και της εργοδοσίας. Θέλουν να φιμώσουν όποια φωνή διεκδικεί και θέλει οργανωμένα να διεκδικήσει το δίκιο της.

Δεν επέλεξε τυχαία η κυβέρνηση αυτήν την περίοδο, για να φέρει αυτές τις αλλαγές που συνιστούν αντιδραστική τομή και στόχο έχουν να χτυπήσουν το ταξικό τμήμα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ερχεται μέσα στην πανδημία, με τα νοσοκομεία γεμάτα και τις πόλεις σε lockdown, αλλά και σε μια ιστορική στιγμή, κατά την οποία η απαξίωση των συνδικάτων στα μάτια των εργαζομένων έχει προχωρήσει περισσότερο σε σχέση με προηγούμενες δεκαετίες λόγω των πρακτικών και των θέσεων του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, της συνολικής υποχώρησης του κινήματος.

Η ένταση της καταστολής απέναντι στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, η προσπάθεια χειραγώγησης και ελέγχου των σωματείων, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως αποκομμένο κομμάτι στο σύνολο της αντεργατικής επίθεσης.

Η πάλη απέναντι στις αντιδραστικές αλλαγές που έρχονται για τα συνδικάτα και τη συνδικαλιστική δράση μπορεί να δοθεί αποτελεσματικά, μόνο αν κατανοηθεί από πλατιά τμήματα των εργαζομένων ότι είναι δεμένη με τη συνολική επίθεση που δέχονται στη ζωή και τα εργασιακά δικαιώματά τους, ότι η καταστολή και η απαγόρευση της συνδικαλιστικής δράσης πάει χέρι χέρι με την αύξηση της εκμετάλλευσης και την αντεργατική πολιτική.

Το περιεχόμενο του κυβερνητικού νομοσχεδίου είναι ολοζώντανη απόδειξη: 10ωρη δουλειά, μείωση μισθών και απαγόρευση απεργίας, φακέλωμα συνδικαλιστών χέρι χέρι.

Οι επόμενες μέρες πρέπει να μας βρουν στο πόδι. Δεν επιτρέπεται καμία δεύτερη σκέψη στην ανάγκη να απαντήσουν οι εργαζόμενοι μαζικά, μαχητικά, απεργιακά και με όλες τις μορφές που θα επιλέξουν, σε αυτό το έκτρωμα που θα φέρουν προς ψήφιση.

Πιο απαιτητικά σήμερα βάζουμε ολοκληρωμένα τις διεκδικήσεις μας, που αποτελούν όρους επιβίωσης, σε κάθε χώρο δουλειάς. Φυσικά οι διεκδικήσεις πρέπει να εμπλουτιστούν ανά κλάδο και χώρο δουλειάς με τα αιτήματά τους, που πρέπει να βγουν στο προσκήνιο τώρα χωρίς καθυστέρηση.

Τα συνδικάτα περισσότερο από ποτέ να εξασφαλίσουν την επικοινωνία, την άμεση γνώση και ενημέρωση για όσα γίνονται μέσα στους χώρους δουλειάς, να εξασφαλίσουμε τη λειτουργία σε οποιεσδήποτε συνθήκες αυτήν την περίοδο, με άμεση παρέμβαση για την προστασία της ζωής των εργαζομένων, συνολικά του λαού.

Η έξαρση της πανδημίας προσθέτει δυσκολίες στη μαζική δράση. Αυτό δεν σημαίνει όμως αναδίπλωση. Να αξιοποιήσουμε την πείρα που έχει συσσωρευτεί από τους πρώτους μήνες της πανδημίας.

Πρωτοστατούμε για όλα τα ζητήματα που αφορούν την προστασία της υγείας, με συγκρότηση επιτροπών υγείας και ασφάλειας, προσπερνώντας τα εμπόδια της αντεργατικής νομοθεσίας, πρωτοστατώντας στην αυστηρή τήρηση πραγματικών υγειονομικών πρωτοκόλλων. Απαιτούμε εδώ και τώρα δωρεάν τεστ, άδειες με αποδοχές στους ευπαθείς εργαζόμενους και στα θετικά κρούσματα. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των ειδικοτήτων στο δημόσιο σύστημα Υγείας και επίταξη του ιδιωτικού τομέα. Εδώ και τώρα πύκνωση των δρομολογίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με οχήματα και οδηγούς, με επίταξη ιδιωτικών μέσων.

Οργανώνουμε την πάλη για την υπεράσπιση του εργατικού - λαϊκού εισοδήματος, που συνθλίβεται από την πολιτική που κρίνει τις αντοχές της οικονομίας με βάση το καπιταλιστικό κέρδος. Κανένας εργαζόμενος χωρίς εισόδημα, κανένας άνεργος χωρίς επίδομα ανεργίας. Δυναμώνουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της λαϊκής κατοικίας και του εισοδήματος, τα οποία μπαίνουν στο στόχαστρο του κράτους, των τραπεζιτών και των κορακιών με τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα, αγωνιζόμαστε για κούρεμα χρεών των εργατικών και λαϊκών νοικοκυριών.

Η εξέλιξη που έχουμε μπροστά μας αφορά συνολικά τον ελληνικό λαό, τα παιδιά του, που θα βρεθούν κυριολεκτικά να ζουν και να εργάζονται σε μια χώρα - απέραντη «Ειδική Οικονομική Ζώνη», με όρους σύγχρονης σκλαβιάς, για να αναπτυχθούν τα κέρδη μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Αφορά εξίσου τους βιοπαλαιστές επαγγελματίες, τους αγρότες. Στοχεύουν στο μέλλον των νέων παιδιών.

Εχουμε μεγάλη δύναμη και πρέπει να τη νιώσουν! Να συγκροτήσουμε ένα μεγάλο μέτωπο μαζικού απεργιακού αγώνα. Είναι ώρα ευθύνης για όλους! Οργανωμένα, μαζικά, μαχητικά θα πρέπει να απαντήσουμε στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο, που μας γυρνάει σε μαύρες εποχές για τα εργατικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, στην προσπάθεια να κατασταλεί κάθε φωνή που αγωνίζεται για τις σύγχρονες ανάγκες, που διεκδικεί ζωή και δουλειά με δικαιώματα.

Δάκρυα συμπάθειας, αλληλοκατηγορίες, σκόνη και κουρνιαχτός, για να κρυφτεί η κοινή γραμμή πλεύσης ενάντια στις λαϊκές ανάγκες. Στη χιλιοπαιγμένη αυτή παράσταση, την τιμητική τους είχαν και οι αυτοαπασχολούμενοι...

Αν κάτι χαρακτήρισε την πολιτική των κομμάτων που κυβέρνησαν τα πρόσφατα χρόνια ήταν ακριβώς η συνέχεια στις πολιτικές που εφαρμόστηκαν.

Η κυβέρνηση της ΝΔ ξεκίνησε από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, στη συνέχεια παρέλαβε τη σκυτάλη ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζοντας στην ίδια περπατησιά, παραδίδοντάς την ξανά στη ΝΔ, που συνεχίζει με τον ίδιο ζήλο. Ολοι μαζί, βήμα βήμα, έχτισαν το σημερινό αντιλαϊκό οπλοστάσιο.

...στη φορολογία...

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μείωσε το 2011 το αφορολόγητο όριο των 12.000 ευρώ που ίσχυε για τους αυτοαπασχολούμενους στις 5.000 (ν. 4024/11). Στη συνέχεια ήρθαν ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ να το καταργήσουν τελείως (ν. 4110/13). Στη φοροληστεία διέπρεψε και ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού συνέχισε επί 4 χρόνια να φορολογεί τους αυτοαπασχολούμενους από το πρώτο ευρώ. Ομοίως πορεύεται και η νέα κυβέρνηση ΝΔ.

Ιδια ακριβώς ήταν η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και στο φοροχαράτσι του τέλους επιτηδεύματος, που επιβλήθηκε αρχικά σε ύψος 500 ευρώ από το ΠΑΣΟΚ το 2011 (ν. 3986/2011). Στη συνέχεια η ΝΔ το αύξησε σε 650 ευρώ (ν. 4110/2013). Το ίδιο συνεχίζουν και σήμερα να πληρώνουν οι αυτοαπασχολούμενοι, παρά την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και παρά την «έξοδο από τα μνημόνια» και την ανάκαμψη της «εθνικής» οικονομίας.

...στα ασφαλιστικά ταμεία...

Ομοίως «κοινωνικά ευαίσθητες» αποδείχθηκαν όλες οι κυβερνήσεις και σε σχέση με τον ΟΑΕΕ, τις συντάξεις και τα χρέη. Το 2013, με νόμο της ΝΔ συστάθηκε το λεγόμενο Κέντρο Είσπραξης Ασφαλιστικών Εισφορών (ΚΕΑΟ). Με μετέπειτα Υπουργικές Αποφάσεις των ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν στη δικαιοδοσία του όλες οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των Ταμείων, ανεξαρτήτως ύψους και εισπραξιμότητας, ακόμα και οφειλές ατομικής ασφάλισης. Και, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σταμάτησε εκεί την «ευεργετική» του πολιτική. Με τον νόμο Κατρούγκαλου και δέλεαρ τη μείωση εισφορών, ψαλίδισε τις συντάξεις ακόμα και κατά 30% - 35%. Σήμερα, αυτοαπασχολούμενοι με 35 χρόνια ασφάλισης στην κατώτατη εισφορά λαμβάνουν την «αστρονομική» σύνταξη των 550 - 600 ευρώ...

...στα χρέη και τις κατασχέσεις...

Ηταν η, εκτός μνημονίων, «δίκαιη ανάπτυξη» του ΣΥΡΙΖΑ που συνοδεύτηκε με νέα αυστηροποίηση του μηχανισμού είσπραξης οφειλών. Χιλιάδες οδηγούνται καθημερινά στον «αργό θάνατο» των αναγκαστικών εισπράξεων - λέγε με κατασχέσεις τραπεζικών λογαριασμών - που ξεκινούν από 500 ευρώ (!), αφού κάθε κυβέρνηση αρνήθηκε πεισματικά να καθιερώσει έναν στοιχειώδη ακατάσχετο επιχειρηματικό λογαριασμό ώστε να προστατευτούν τουλάχιστον τα βασικά έξοδα (εφορία, ασφαλιστικές εισφορές, ρεύμα, νοίκι) των μικροεπιχειρήσεων.

Το ίδιο συμβαίνει και με το νέο πτωχευτικό έκτρωμα της ΝΔ, που ξηλώνει και το τελευταίο δίχτυ προστασίας της λαϊκής κατοικίας και εισοδήματος. Ηταν όμως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που καθιέρωσε τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς (ν. 4512/18) και στη συνέχεια μετέτρεψε τις κινητοποιήσεις για την προστασία της 1ης κατοικίας σε ιδιώνυμο αδίκημα. Τώρα έρχεται η ΝΔ όχι μόνο να βάλει κάθε λαϊκό περιουσιακό στοιχείο στο χέρι, μετατρέποντας το λαό σε νοικάρη στο σπίτι του, αλλά να δεσμεύσει μέρος του ήδη τσακισμένου εισοδήματός του, να καταδικάσει εργαζόμενους και αυτοαπασχολούμενους σε διαρκή ομηρία, φτώχεια και ανέχεια.

...σε κάθε λαϊκό δικαίωμα και ανάγκη...

Κάθε κυβέρνηση, ανεξαρτήτως μείγματος πολιτικής και επιμέρους διαφοροποιήσεων, αντιμετώπισε τις λαϊκές ανάγκες στην ίδια εγκληματική λογική κόστους - οφέλους, αφήνοντας ουσιαστικά απροστάτευτη τη λαϊκή οικογένεια. Οι πλημμύρες στη Μάνδρα και η πυρκαγιά στο Μάτι επί ΣΥΡΙΖΑ με δεκάδες νεκρούς, οι πλημμύρες σε Εύβοια και Καρδίτσα επί ΝΔ με χιλιάδες κατεστραμμένους, η δραματική κατάσταση στο σύστημα Υγείας σε καιρό πανδημίας και πριν από αυτή, η προκλητική αδιαφορία για λήψη μέτρων προστασίας στους χώρους δουλειάς, στα ΜΜΜ, στα σχολεία, αποτελούν ζοφερές συνέπειες της ίδιας πολιτικής της ανταγωνιστικότητας, του ευρωμονόδρομου που υπηρέτησαν και υπηρετούν τα κόμματα αυτά, όσο κι αν προσπαθεί ο καθένας να διαχωριστεί από τα πεπραγμένα του άλλου.

Κοινές λοιπόν οι αμαρτίες, κοινές και οι ευθύνες για την κατάσταση που βιώνει καθημερινά η πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων και των λαϊκών στρωμάτων.

Δεν είναι τυχαίο πάντως ότι το σύνολο των αστικών κομμάτων χρησιμοποιεί τη γνωστή «θολή» έκφραση περί μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, τσουβαλιάζοντας πίσω από αυτήν επιχειρήσεις διαφορετικής δυναμικής, με μεγάλη απόκλιση στο σταθερό και μεταβλητό κεφάλαιο, στον κύκλο εργασιών, στο ύψος τελικά των κερδών του κάθε επιχειρηματία.

Ετσι πετυχαίνουν μ' έναν σμπάρο δυο τρυγόνια: Να εννοούν τις πιο δυναμικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις (μέχρι 50 άτομα προσωπικό), που συνήθως λειτουργούν ως στεφάνη μεγαλύτερων καπιταλιστικών επιχειρήσεων και διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο σε μια σειρά από κλάδους, και την ίδια στιγμή να «κλείνουν το μάτι» στη μεγάλη πλειοψηφία, στον μαραγκό, στην κομμώτρια, στο μικρό εμπορικό κατάστημα.

Ναι, όλες οι κυβερνήσεις, όπως και η ΕΕ, είχαν και έχουν εξειδικευμένη πολιτική στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι διάφορα προγράμματα χρηματοδότησης, π.χ. τα προγράμματα «ψηφιακού μετασχηματισμού» που εφαρμόστηκαν πρόσφατα. Τέτοια είναι και τα τωρινά προγράμματα «επιστρεπτέας προκαταβολής», τα οποία, όπως δήλωσαν επανειλημμένα οι αρμόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης, έχουν στόχο να βοηθήσουν τις μέχρι πρότινος υγιείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις να αντιμετωπίσουν τα έκτακτα προβλήματα λόγω πανδημίας.

Σε τι βαθμό όμως αυτά τα προγράμματα αντιμετωπίζουν τα προβλήματα της μεγάλης πλειοψηφίας; Πολλοί αποκλείονται, είτε γιατί δεν πληρούν τις προϋποθέσεις είτε γιατί συνειδητοποιούν και οι ίδιοι ότι «δεν χωρά ένα ακόμα καρπούζι - χρέος κάτω από τη μασχάλη». Οχι τυχαία, πολλοί επαγγελματίες σήμερα είναι καταχρεωμένοι στις τράπεζες, κουβαλώντας οφειλές τέτοιων ακριβώς προγραμμάτων - δανείων. Και όσοι όμως τα κατάφεραν, συνειδητοποίησαν ότι η «λύση» αυτή δεν ήταν αρκετή για να αντισταθμίσει τις αντιλαϊκές πολιτικές που παραμένουν, τον οξυμένο ανταγωνισμό, την αναπόφευκτη κυριαρχία των μεγαλύτερων επιχειρήσεων, την τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης που αργά ή γρήγορα προχωρά σε κάθε κλάδο.

Φυσικά, ορισμένες κυβερνητικές πολιτικές στήριξης εφαρμόστηκαν και στις σημερινές έκτακτες συνθήκες. Αποδείχθηκαν όμως ανεπαρκείς, αφού επιδόματα και μικροδάνεια εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού σε συνθήκες γενικευμένης αναδουλειάς, ενώ οι αναστολές των κάθε λογής υποχρεώσεων των επαγγελματιών επαρκούν μέχρι αυτές να επιστρέψουν μαζί με τις νέες υποχρεώσεις, καθιστώντας αδύνατη την αποπληρωμή τους... Οι «αντοχές της οικονομίας», που καθορίζονται από τα συμφέροντα και τις ανάγκες των μεγαλύτερων επιχειρήσεων, όπως απέδειξαν τα δεκάδες δισ. που κατευθύνονται σε αυτές, αποδείχθηκαν και πάλι στενός κορσές...

Οι παραπάνω προτεραιότητες δεν πρέπει να εκπλήσσουν. Αποτυπώθηκαν άλλωστε γλαφυρά στα στρατηγικά σχέδια όλων των τελευταίων κυβερνήσεων. Από το «εθνικό» στρατηγικό σχέδιο της ΝΔ το 2014, στο στρατηγικό σχέδιο «δίκαιης ανάπτυξης» του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι το σημερινό «πόρισμα Πισσαρίδη», έγνοια των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ παραμένει η στήριξη των πιο δυναμικών επιχειρήσεων, η λήψη μέτρων για συγχωνεύσεις, συνενώσεις κ.ο.κ., προκειμένου να γίνει πιο ανταγωνιστική η «εθνική» οικονομία. Για τους πολλούς που ακολουθούν ασθμαίνοντας ...άνθρακες ο θησαυρός.

Γι' αυτό και τα λαϊκά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων πρέπει να απορρίψουν τις παραινέσεις για υπομονή και «εθνική ομοψυχία», να δουν μακρύτερα από την κάθε φορά ασκούμενη πολιτική, που μόνο προσωρινές λύσεις δίνει, κι αυτές με το σταγονόμετρο. Να δυναμώσουν τις διεκδικήσεις τους για πραγματικά μέτρα ανακούφισης και κάλυψη των αναγκών, ενώνοντας τη φωνή τους και με τις υπόλοιπες λαϊκές δυνάμεις που παλεύουν στην ίδια κατεύθυνση, για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Οι αυτοαπασχολούμενοι έχουν συγκεντρώσει πια πολλαπλάσια πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσουν γόνιμα. Οι ίδιοι, μαζί με την εργατική τάξη, τη μικρομεσαία αγροτιά, πλήρωσαν το λογαριασμό της προηγούμενης κρίσης, θα κληθούν να πληρώσουν και αυτήν που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Η ελπίδα για μια νέα ανάκαμψη, όποτε αυτή έρθει, θα αποδειχθεί και πάλι περιστασιακή και γεμάτη κραδασμούς. Τι έζησαν οι επαγγελματίες τα 2-3 προηγούμενα χρόνια; Στο Εμπόριο τα αδιέξοδα διογκώθηκαν, αφού τη μερίδα του λέοντος απέσπασαν πολυκαταστήματα και αλυσίδες. Στον Τουρισμό και την Εστίαση, όπου υπήρξε ορισμένη βελτίωση στα εισοδήματα, οι συνθήκες εργασίας χειροτέρευσαν, συνοδεύτηκαν με ατελείωτες ώρες εργασίας. Και, βέβαια, στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την πανδημία, τα προβλήματα επέστρεψαν πολλαπλάσια, ειδικά στους λεγόμενους εξωστρεφείς κλάδους.

Ποια θα είναι η κατάληξη για τις χιλιάδες αυτές μικροεπιχειρήσεις μπροστά στην όλο και πιο πιθανή εξέλιξη η κρίση να είναι βαθιά και παρατεταμένη; Ποιες θα είναι οι νέες συνέπειες από τις πολιτικές που θα συνοδεύσουν τους νέους στόχους για τη σωτηρία των επιχειρηματικών ομίλων και τη θωράκιση της οικονομίας;

Το ΚΚΕ ανέδειξε στη συζήτηση στη Βουλή τις πραγματικές αιτίες πίσω από τη σημερινή κατάσταση. Ανέδειξε τις ευθύνες των ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και επανέφερε ένα συνεκτικό πλαίσιο προτάσεων που μπορούν πραγματικά σήμερα να ανακουφίσουν τους αυτοαπασχολούμενους. Δεν μένει όμως μόνο εκεί. Επεδίωξε και επιδιώκει να ανοίξει τη συζήτηση με τους ίδιους τους αυτοαπασχολούμενους, σε κάθε κλάδο και γειτονιά.

Σήμερα είναι στην ευθύνη των κομμουνιστών ένα μεγάλο καθήκον. Να βοηθήσουν με την παρέμβασή τους τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους που αγανακτούν, που προβληματίζονται για το πού πάει η κατάσταση, να συνειδητοποιήσουν τη ρίζα των προβλημάτων τους. Να δουν τον πραγματικό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τα μονοπώλια, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις, την ΕΕ, που τα στηρίζουν. Να έρθουν σε επαφή με την πολιτική πρόταση του Κόμματος, τη μόνη που μπορεί πραγματικά να δώσει οριστική διέξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα που βιώνουν. Η παρέμβασή μας αυτή στα πιο λαϊκά τμήματα των αυτοαπασχολούμενων, στους μαζικούς κλάδους που καθορίζουν το συσχετισμό, έχει απαιτήσεις. Μπορεί όμως να λειτουργήσει καταλυτικά ώστε να απελευθερώνονται στον έναν ή στον άλλο βαθμό δυνάμεις από την επιρροή της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας, ένα πιο πρωτοπόρο τμήμα να συνειδητοποιεί τι φταίει και τι πρέπει να αλλάξει.

Παράλληλη προϋπόθεση είναι να ανοίξει με καλύτερους όρους και η διαπάλη με τη γραμμή που είναι σήμερα κυρίαρχη στο συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολούμενων, λειτουργώντας παραλυτικά στις όποιες υγιείς αντιδράσεις, να δυναμώσει η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης. Νέες δυνάμεις, Σωματεία και Ομοσπονδίες, να προσανατολιστούν σε αυτήν την κατεύθυνση, πολλαπλασιάζοντας τις αγωνιστικές τους πρωτοβουλίες. Αυτή είναι η πάλη που πρέπει σήμερα να δυναμώσει, με την ευθύνη των κομμουνιστών σε κάθε κίνημα, να ενωθεί με την πάλη του ταξικά προσανατολισμένου εργατικού κινήματος, της μικρομεσαίας αγροτιάς, ιεραρχώντας τα μεγάλα, τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει το σύνολο των λαϊκών δυνάμεων.

Το επόμενο διάστημα θα μετρηθούμε στα παραπάνω καθήκοντα, στα βήματα που θα κάνουμε, στις προϋποθέσεις που θα διαμορφώσουμε για να βελτιώνεται στην πορεία ο συσχετισμός δυνάμεων.

Αυτή είναι η εικόνα του σχολείου σήμερα. Και αυτή ήταν και πριν από έναν περίπου μήνα, όταν ξεκίνησαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις.

Κανένα καλά δομημένο επιχείρημα, καμία «πιασάρικη» ανακοίνωση δεν έπεισε τους μαθητές τόσο καλά όσο η ίδια η πείρα της ζωής στο σχολείο, η εμπειρία της καταστολής, της συκοφάντησης.

Αυτή η πείρα είναι ένας πολύ καλός δάσκαλος - αν και όχι ο μόνος.

Σήμερα, λοιπόν, έχει μια ουσιαστική σημασία να σκεφτούμε ορισμένα πρώτα συμπεράσματα που προκύπτουν από την προσπάθεια του Κόμματος και της ΚΝΕ να συμβάλουν ουσιαστικά στην οργάνωση των αγώνων, στον προσανατολισμό τους, στα συνθήματά τους.

Η σημασία στο να σκεφτούμε και να βγάλουμε κάποια πρώτα συμπεράσματα δεν έχει χαρακτήρα αποτίμησης ενός αγώνα που «κλείνει» γιατί πολύ απλά δεν κλείνει. Οσο η πανδημία εξελίσσεται, θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αιτίες τοπικών αλλά και πιο γενικευμένων κινητοποιήσεων. Με διεκδικήσεις που μπορούν να συγκεκριμενοποιούνται ακόμα και στο επίπεδο του κάθε σχολείου, σε δήμους, σε Διευθύνσεις Εκπαίδευσης. Επιδιώκοντας έτσι και να γίνεται πραγματικότητα η κοινή δράση και διεκδίκηση μαθητών, γονιών και εκπαιδευτικών, αλλά και για να ενισχύεται η αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να μπουν εμπόδια ή και να αποσπαστούν κατακτήσεις σε αυτές τις συνθήκες.

Και αυτό δεν ήταν δεδομένο από το ξεκίνημα αυτών των αγώνων. Ομως έγινε. Και μάλιστα, χωρίς καμία διάθεση υπερβολής, μπορούμε να πούμε ότι ίσως πρόκειται για το πρώτο σοβαρό επικοινωνιακό στρίμωγμα της κυβέρνησης. Και αυτό αποδεικνύεται: Πρώτον, από το γεγονός ότι τα κυβερνητικά επιτελεία άλλαξαν μια και δυο και τρεις φορές την τακτική αντιμετώπισης των μαθητών, γιατί δεν τους «έβγαινε». Τους χαρακτήρισαν αρνητές της μάσκας. Αποδείχτηκε ψέματα. Ειπώθηκε από την υπουργό Παιδείας ότι θα συζητήσει μόνο με ανοιχτά σχολεία. Τελικά συναντήθηκε με μαθητές από τη Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας, που με αποφάσεις είχαν κλείσει τα σχολεία τους. Τους χαρακτήρισαν υποκινούμενους. Η «τάπα» των μαθητών ότι τους υποκινεί η κυβέρνηση, ακόμα τους πονάει. Χρησιμοποίησε την καταστολή. Με αφετηρία την κινητοποίηση στο υπουργείο, ξεδιπλώθηκε ένα σχέδιο τρομοκράτησης, με χημικά, συλλήψεις, προσαγωγές, ελέγχους στον δρόμο σε προσωπικά αντικείμενα. Ούτε κι αυτό δούλεψε.

Και το ερώτημα παραμένει όμως: Γιατί στριμώχτηκε η κυβέρνηση; Προφανώς έχει να κάνει με τα αιτήματα των μαθητών. Ηταν σωστά και δίκαια. Καθένας τα καταλάβαινε. Πίεζαν ακόμα και γνωστούς καλοθελητές να πουν «έχετε δίκιο, αλλά μην αγωνίζεστε με τον τρόπο που επιλέγετε»... Επί της ουσίας, εννοούσαν «σταματήστε τους αγώνες σας».

Υπάρχουν όμως και άλλες δύο πλευρές.

Ηταν σωστή η κλιμάκωση των συνθημάτων των μαθητών. Τα συνθήματα όχι μόνο τα καταλάβαιναν οι μαθητές, αλλά τα ένιωθαν. Εγιναν - ας το πούμε έτσι - προσωπική υπόθεση στην καθημερινή τους προσπάθεια να εξασφαλίσουν ένα σχολείο ασφαλές για όλους.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι ο αγώνας τους αγκαλιάζει ένα σημαντικό τμήμα γονιών και εκπαιδευτικών. Δεν είναι λίγο αυτό το πράγμα. Προφανώς και σημειώθηκαν υποκινούμενα κρούσματα «κοινωνικού αυτοματισμού», αλλά αυτά δεν κυριάρχησαν. Σε πολλές περιπτώσεις απομονώθηκαν.

Προφανώς αυτή η κατάκτηση δεν ήρθε αυτόματα. Η προσπάθεια πρωτοπόρων εκπαιδευτικών να σταθούν δίπλα στα παιδιά. Οι παρεμβάσεις των εκλεγμένων της ΑΣΕ στο ΔΣ της ΟΛΜΕ έδιναν τη δυνατότητα να είναι μειοψηφικές οι αντιδραστικές φωνές. Προστάτευαν μαθητές και εκπαιδευτικούς.

Παράλληλα, οι οργανωμένοι φορείς των γονιών, με πρώτη και κύρια την ΑΣΓΜΕ, στάθηκαν δίπλα στους αγώνες των μαθητών. Εγιναν και δικοί τους αγώνες. Αυτό δεν είναι λίγο. Οι πιο παλιοί μπορεί να θυμούνται ότι στις αντίστοιχα μεγαλειώδεις μαθητικές κινητοποιήσεις του '98 - '99, η κυβέρνηση αξιοποιούσε αυτοονομαζόμενους «εκπροσώπους» των γονιών που κατηγορούσαν τους μαθητές. Αυτό δεν υπάρχει σήμερα.

Οι κινητοποιήσεις των μαθητών δεν πραγματοποιήθηκαν σε άλλη ιστορική περίοδο από αυτή που συλλογικά έχουμε εκτιμήσει. Η επίδραση της αντεπανάστασης είναι εδώ. Η συντηρητικοποίηση συνειδήσεων δεν είναι θεωρητικό σχήμα. Υπάρχει.

Ομως, σε αυτό το έδαφος και κόντρα σε αυτές ακριβώς τις δυσκολίες δώσαμε τη μάχη. Και εδώ αναδεικνύονται οι σοβαρές δυνατότητες που μπορούν να ξεδιπλωθούν όταν ο υποκειμενικός παράγοντας, η πρωτοπορία του Κόμματος και της ΚΝΕ παρεμβαίνει με σχέδιο και προοπτική. Προβάλλει δηλαδή η αναντικατάστατη αξία της μαζικής οργάνωσης νεολαίας που θα διαπαιδαγωγεί νέους επαναστάτες και επαναστάτριες, της ΚΝΕ, που παρεμβαίνει μέσα στα σχολεία με όρους πρωτοπορίας και στα μαθήματα αλλά και στους αγώνες.

Από αυτήν την άποψη έχει αξία να εξετάσουμε:

Πώς δουλεύουμε σε συνθήκες κίνησης μαζών. Και μάλιστα μαζών χωρίς προηγούμενη αγωνιστική πείρα, λόγω και της ηλικίας.

Πώς «διαβάζουμε» τις δυσκολίες του αγώνα, χωρίς να υποτασσόμαστε σε αυτές, αλλά με στέρεο αίσθημα πολιτικής και ιδεολογικής αυτοπεποίθησης, διαφωτίζουμε και οργανώνουμε την πάλη.

Ας σκεφτούμε περισσότερο πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

Φαίνεται ότι οι αγώνες των μαθητών ούτε κεραυνός εν αιθρία ήταν, ούτε μια ετήσια μόδα των καταλήψεων. Αν ήταν απλά μια μόδα, θα έφθιναν από νωρίς, δεν θα άντεχαν στις πιέσεις, δεν θα αγκαλιάζονταν από ευρύτερο κόσμο. Και προφανώς δεν ήταν κάτι ξαφνικό... Γιατί στο έδαφος μιας γενικότερης δυσαρέσκειας και κυρίως με την πρωτοπόρα παρέμβαση των κομμουνιστών, έγινε και γίνεται συζήτηση πάνω στα μεγάλα και σημαντικά μαθητικά «γιατί». Κι αυτή η συζήτηση δημιουργεί αγωνιστικά αντισώματα, γόνιμα ερωτήματα που μπορούν να συναντηθούν - και συναντιούνται - με την ανατρεπτική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Αυτό το στοίχημα - ίσως ένα από τα πιο κρίσιμα διαχρονικά στοιχήματα για την πρωτοπόρα δράση - να διαμορφώνουμε διαθέσεις, μπορούμε να πούμε ότι κατανοήθηκε πιο καλά, μπήκαν οι βάσεις για να κερδίζεται.

Είναι πολύ σωστό ότι μιλάμε για κίνηση μαθητικών μαζών. Εως τώρα έχουν πραγματοποιηθεί δεκάδες μαθητικές κινητοποιήσεις, έχουν πάρει μέρος σ' αυτές δεκάδες χιλιάδες μαθητές. Ούτως ή άλλως ο μεγάλος αριθμός των μαθητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, το «ειδικό τους βάρος» είναι αλήθεια ότι δημιουργεί γεγονότα. Πραγματικά, στους περίπου 500.000 μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων της χώρας, αν μια κρίσιμη πρωτοπόρα μάζα τους - που σε αυτήν τη φάση σκέφτεται ότι ο αγώνας είναι τρόπος για να επιλύσει τις υποθέσεις της - βγαίνει στους δρόμους, τότε έχουμε ένα πολιτικό γεγονός που εντάσσεται στην ατζέντα της επικαιρότητας, γίνεται πρωτοσέλιδο κ.ά. Ομως δεν είναι μόνο οι καταλήψεις και οι πορείες το μαθητικό κίνημα.

Χωρίς ωραιοποιήσεις αλλά με νηφαλιότητα, χρειάζεται να φωτίσουμε καλύτερα το τι αφήνουν αυτές οι διεργασίες στο επίπεδο του κάθε σχολείου. Εκεί που ζει καθημερινά ο μεγάλος αριθμός των μαθητών. Εκεί που η συζήτηση συνεχίζεται, που τα προβλήματα παραμένουν. Παραμένει όμως και η δίψα για δημιουργία, για αμφισβήτηση.

...τα φέρνει η στιγμή, λέει ο λαός μας. Και πράγματι, αυτό που ξεχωρίζει από την προσπάθεια που γίνεται από τις Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ αυτή την περίοδο - και όχι μόνο σε σχέση με τις μαθητικές καταλήψεις - είναι ότι μια σειρά από εντοπισμένα ζητήματα προς επίλυση τέθηκαν επί τάπητος και δρομολογήθηκε η αντιμετώπισή τους.

Εγινε πιο εύκολα κατανοητή, γιατί έγινε αναγκαία από τα πράγματα, η στενή συνεργασία των κομματικών και των ΚΝίτικων δυνάμεων σε κάθε χώρο, των εκπαιδευτικών, των γονιών, των μαθητών. Και αυτή η κοινή περπατησιά δεν είναι μόνο ζήτημα σχεδιασμού, δεν είναι στενά οργανωτικό ζήτημα. Μέσα από αυτή, διαμορφώνεται η βάση για να κατανοείται το πρόβλημα της Παιδείας ως αυτό που είναι: Ταξικό - πολιτικό πρόβλημα. Να κατευθύνεται η πάλη με κοινά αιτήματα στον στόχο της ικανοποίησης των ρεαλιστικών αναγκών τού σήμερα. Ετσι, έγιναν βήματα ώστε ο προβληματισμός των εκπαιδευτικών για τις συνθήκες της εργασίας τους να φωτίζεται ακόμα καλύτερα με το κριτήριο της μόρφωσης των παιδιών του λαού. Οι αγωνίες των γονιών για τη σχολική στέγη, την άσχημη κατάσταση στα σχολεία να συμπληρώνονται από το τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο. Και όλοι αυτοί έτσι να συναντιούνται με τις ανησυχίες και τα αιτήματα των μαθητών.

Εγινε ακόμα πιο επιτακτική η πλήρης ιδεολογική πολιτική στήριξη των μαθητικών δυνάμεων της ΚΝΕ. Η πλούσια συζήτηση, η επίλυση αποριών, η καλή εικόνα της καθημερινής ζωής των μαθητών, των προβλημάτων, των αγωνιών τους, των ενδιαφερόντων τους. Είναι ζητούμενο, λοιπόν, η δημιουργία υποδομής, ενός σχετικά πιο στέρεου τρόπου σκέψης, που δεν θα στέκεται αμήχανος σε εξελίξεις, έτσι ώστε να μπορεί το μέλος της ΚΝΕ, με ταξικό - πολιτικό κριτήριο και με πρώτα στοιχεία διαλεκτικής υλιστικής σκέψης, να τοποθετείται σε αυτά που ακούγονται στο σχολείο, που γράφονται στα σχολικά βιβλία, σε αυτά που συζητιούνται στις παρέες, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κ.α. Είναι κι αυτό μια ουσιαστική παράμετρος του τι σημαίνει δυνατή ΚΝΕ.

Αποδεικνύεται δηλαδή από τα πράγματα ότι οι σύνθετες συνθήκες ζωής της νεολαίας, οι πολλαπλοί, πολύμορφοι και πολυθεματικοί δρόμοι μέσα από τους οποίους επιδρά η αστική τάξη στη διαμόρφωση της νεανικής συνείδησης, απαιτούν επεξεργασία για αντίστοιχες παρεμβάσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ. Οχι με όρους άμυνας. Δηλαδή μόνο απάντησης σε αυτά που έρχονται. Αλλά και ιδεολογικής και πολιτικής αντεπίθεσης. Προφανώς η ατζέντα της επικαιρότητας δεν καθορίζεται - σε αυτές τις συνθήκες - από το ΚΚΕ και την ΚΝΕ. Ομως δεν καθορίζεται αποκλειστικά από την αστική τάξη. Και ακριβώς αυτό απέδειξαν οι μαθητικές κινητοποιήσεις.

Με αυτήν την έννοια, αν θέλουμε πράγματι να κατοχυρώσουμε στη ζωή τον τίτλο του άρθρου («Ενα μπόι ψηλότερα...»), πρέπει να ανεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεων. Αυτό σημαίνει εξαντλητική, διαπαιδαγωγητική συζήτηση. Κατανόηση ότι το κύριο - ειδικά σε αυτές τις ηλικίες - δεν μπορεί να είναι μόνο να «βγαίνουν» τα άμεσα καθήκοντα, αλλά να ριζώνει στη μαθητική ΟΒ η μαζική ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση σε ευρύτερες μάζες νέων, ως κρίσιμο περιεχόμενο στην οργανωμένη ζωή.

Αυτές οι πιο υψηλές απαιτήσεις δεν έρχονται «απέξω». «Μεταφράζονται» σε μια μεγαλύτερη ενεργητικότητα των μελών της ΚΝΕ, σε δίψα για ενημέρωση, σε ανάγκη για πιο στενή επαφή, στην επιμονή που πρέπει να επιδειχτεί ώστε να προετοιμάζονται σωστά και να γίνονται τα μαθήματα στις μαθητικές ΟΒ, να αξιοποιηθεί η έκδοση «Κι όμως κινείται». Τα παιδιά της ΚΝΕ ξεχωρίζουν, μπαίνουν μπροστά στους αγώνες και ακριβώς γι' αυτό η σημασία της πλέριας στήριξής τους μεγαλώνει.

Επιβεβαιώνεται απ' όλες τις πλευρές η αναγκαιότητα της ιδεολογικής πολιτικής δουλειάς ως συστατικού στοιχείου της παρέμβασης της ΚΝΕ μέσα στο κίνημα. Γιατί, τα αιτήματα, όσο σωστά κι αν είναι, θα βρίσκονται στον «αέρα» όσο δεν αποκαλύπτεται με επιχειρήματα ο ταξικός χαρακτήρας του κράτους, του κρατικού προϋπολογισμού και οι προτεραιότητές του. Οσο δεν απαντιούνται λογικές όπως «η κρίση είναι του κορονοϊού» ή «όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη στην αντιμετώπιση της κρίσης» κ.ά.

Στο επίκεντρο της προσοχής μας πρέπει να είναι το γεγονός ότι σε αυτές τις ηλικίες τίθενται οι βάσεις για μια πιο κοσμοθεωρητική συγκρότηση. Οι μαθητές προσεγγίζουν την πραγματικότητα με όρους όπως «δίκαιο - άδικο», ελευθερία, αυτονομία κ.τ.λ. Εχουν μια ίσως θολή αλλά ξεκάθαρη στόχευση απέναντι σε αυτό που έχουν στο μυαλό τους ως «σύστημα». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η αστική τάξη προβάλλει ως σύγκρουση ό,τι την βολεύει, μόνο και μόνο για να ξεμπερδέψει, να υπονομεύσει τον αληθινό ριζοσπαστισμό, την επαναστατική ανατροπή της κοινωνίας της εκμετάλλευσης. Απ' αυτήν την άποψη, καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο πρωθυπουργός, στο τελευταίο διάγγελμά του και απευθυνόμενος στη νεολαία, μίλησε για «αληθινό ριζοσπαστισμό» και έκανε κριτική στον συντηρητικό ατομικισμό, όταν ο ίδιος πριν από ένα χρόνο έλεγε ότι η ανισότητα είναι στοιχείο της ανθρώπινης φύσης... δηλαδή χαραγμένη στο άτομο! Φυσικά, δεν πρόκειται για φιλοσοφική κωλοτούμπα του πρωθυπουργού, αλλά για επιδίωξη ενεργητικής στράτευσης στο κυβερνητικό αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» για τη σωτηρία των κερδών των λίγων.

Ολα αυτά τα ζητήματα, η αστική αντίληψη για την ελευθερία, για τον ατομικό δρόμο επίλυσης των προβλημάτων, δεν είναι άλλη μια πλευρά της ιδεολογικής πολιτικής διαπάλης, αλλά η καρδιά της. Δίνουν τη δυνατότητα να μιλήσουμε για το τι συνιστά πραγματική ελευθερία για τους νέους. Δηλαδή η γνώση των αιτιών που καθορίζουν τη ζωή και η συνειδητή συλλογική δράση για την αλλαγή της, την ανατροπή. Η ιδεολογία μας «ταιριάζει» στο αίσθημα της αλληλεγγύης και συλλογικότητας που υπάρχει στις μαθητικές συνειδήσεις. Πάει κόντρα στην αστική αντίληψη ότι «ελεύθερος είμαι όταν είμαι μόνος», όταν βλέπω τον άλλον σαν εμπόδιο στα όνειρά μου. Γι' αυτό η πραγματική ελευθερία έρχεται μαζί με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και για μια κοινωνία όπου «η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων», όπως γράφει και το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο». Και σε αυτή την κοινωνία αντιστοιχεί ένα σχολείο των όλων και των ίσων, των πολλών ερεθισμάτων και παραστάσεων, της πραγματικής γνώσης και δημιουργικής πράξης.

Είμαστε λοιπόν ήδη ένα μπόι ψηλότερα. Και γι' αυτό μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τι μας έφερε ως εδώ. Να εντοπίσουμε τις δυνατότητες που μας ανοίγονται όταν δρούμε μέσα σε κόσμο που ανησυχεί, προβληματίζεται, κινητοποιείται. Να εμπνεύσουμε ακόμα περισσότερους με την ανατρεπτική ιδεολογία μας. Να γίνει κάθε Οργάνωση της ΚΝΕ πόλος έλξης πρωτοπόρων νέων. Περνάει από το χέρι μας. Γιατί «εμείς, ο καθένας από μας, κρατάμε μέσα στη γροθιά μας τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος».