ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Κι όμως υπάρχει ελπίδα

Βρισκόμαστε ήδη στον δεύτερο χρόνο της πανδημίας, με τα ήδη τραγικά αποτελέσματα και με τις προβλέψεις δυσοίωνες. Τα όρια του δημόσιου συστήματος Υγείας, το οποίο υπονομεύτηκε διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, με την αποψίλωση του προσωπικού και το «λουκέτο» σε νοσοκομεία - ανάμεσά τους κι αυτά για λοιμώδη νοσήματα - έχουν ήδη αποκαλυφθεί. Κι αυτό γιατί προτεραιότητά τους δεν ήταν η προστασία της υγείας του λαού, αλλά το δυνάμωμα της επιχειρηματικής δράσης σ' αυτόν τον κρίσιμο τομέα. Την ίδια στιγμή, τα αναγκαία μέτρα προστασίας στους βασικούς χώρους διασποράς, στα μέσα μεταφοράς, στα σχολεία, στους μεγάλους χώρους δουλειάς, απορρίπτονται, γιατί αποτελούν κόστος για κυβέρνηση και επιχειρηματικούς ομίλους.

Ταυτόχρονα, ο λαός δοκιμάζεται από το κύμα ακρίβειας, τους χαμηλούς μισθούς, την ανεργία, τη φτώχεια και την εκμετάλλευση, όπως συμβαίνει σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Σύντομα θα γίνουν πιο ορατές και οι συνέπειες των αντεργατικών και αντιλαϊκών νόμων που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ και προστίθενται σε εκείνους των προηγούμενων κυβερνήσεων. Πάνω σ' αυτό το έδαφος και την πιεστική κατάσταση που διαμορφώνεται, είναι λογικό και επόμενο να δυναμώνει η λαϊκή δυσαρέσκεια.

Το κρίσιμο όμως είναι αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια να μην εγκλωβιστεί στα όρια του συστήματος, να μη σκοντάψει στα νέα πολιτικά αναχώματα ή στα «παλιά» (βλέπε ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) που αναβαπτίζονται, να μη γίνει αναμονή για νέους «σωτήρες», αλλά να γίνει συμμετοχή στον αγώνα, στην ταξική πάλη, αμφισβήτηση της αντιλαϊκής στρατηγικής που αποτελεί τον πυρήνα της πολιτικής όλων των αστικών κομμάτων.

Αν οι εργαζόμενοι αποδέχονταν μοιρολατρικά την αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ ή είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους σε μια κυβερνητική εναλλαγή, οι αγώνες που έγιναν στην COSCO, στη ΛΑΡΚΟ, στην «e-food», στα «Πετρέλαια Καβάλας», στους ναυτεργάτες, στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία, απειθαρχώντας στους αντεργατικούς νόμους, πρώτα και κύρια στους νόμους Βρούτση - Αχτσιόγλου και Χατζηδάκη, δεν θα είχαν γίνει. Δεν θα είχε διαμορφωθεί ένα μεγάλο κύμα αλληλεγγύης που στήριξε αυτούς τους αγώνες και διαπαιδαγώγησε ευρύτερες δυνάμεις.

Κι όμως οι εργαζόμενοι, μέσα από αυτούς τους αγώνες, κέρδισαν να ακυρωθούν απολύσεις, να πεταχτούν έξω από χώρους δουλειάς τα δουλεμπορικά, να παρθούν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, να υπογραφούν ΣΣΕ και να αυξηθούν μισθοί. Ο,τι κέρδισαν δεν τους τα έδωσε καμία κυβέρνηση, αντίθετα όλες οι κυβερνήσεις νομοθετούσαν σε βάρος τους. Επιπλέον, κέρδισαν νέα πείρα, εμπιστοσύνη στη δύναμη της οργάνωσης, της συλλογικής δράσης, που επιβεβαιώνει πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Αυτή η πείρα είναι πολύτιμη για να έχει συνέχεια και να δυναμώσει η αγωνιστική πορεία, γιατί η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα κλιμακώσουν την αντιλαϊκή επίθεση.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες δουλεύουμε ακούραστα ώστε να πολλαπλασιαστούν αυτά τα παραδείγματα, ώστε χιλιάδες ακόμα εργαζόμενοι να μπουν στην πάλη, να οργανωθούν στα σωματεία τους. Να απορρίψουν μαζικά τα ψεύτικα διλήμματα της ΝΔ, το παραμύθι της δήθεν «δίκαιης ανάπτυξης». Το ίδιο παραμύθι, ότι από την καπιταλιστική ανάπτυξη κερδίζουν και οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι εργαζόμενοι, πουλάει και ο ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και έβαλε πλάτη στην υλοποίηση της αντεργατικής πολιτικής, και τώρα επίμονα ζητά να του αναγνωριστεί.

Δουλεύουμε ακούραστα για να δυναμώσει η απειθαρχία στους αντεργατικούς νόμους, να είναι όλοι οι εργαζόμενοι ενωμένοι απέναντι στον κοινό εχθρό, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το κράτος τους, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και τα κόμματά τους. Αυτή είναι η ενότητα που συμφέρει τους εργαζόμενους. Ο αγώνας για ριζική ανατροπή και βαθιά ρήξη με το σύστημα της εκμετάλλευσης, η κοινωνική συμμαχία για τέτοιο σκοπό, είναι η απάντηση.

Το ΚΚΕ έχει σχέδιο για το σήμερα και το αύριο, σύγχρονο επαναστατικό Πρόγραμμα που φωτίζει τη διέξοδο που συμφέρει τον λαό, τον σοσιαλισμό, τις δυνατότητες της οικοδόμησής του στην Ελλάδα. Γι' αυτό η συμπόρευση με το ΚΚΕ αποτελεί τη μόνη προοδευτική επιλογή, τη μόνη επιλογή για να πάνε τα πράγματα προς τα εμπρός, ώστε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

(Αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα «Documento»)

Του
Γιώργου ΚΡΗΤΙΚΟΥ*
*Ο Γ. Κρητικός είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ