INTIME NEWS

Η κυβέρνηση υπερτονίζει την ηπιότερη συμπτωματολογία της παραλλαγής «Ομικρον» και δεν διστάζει να κυκλοφορεί υπεραισιόδοξες εκτιμήσεις για ταχεία αποκλιμάκωση και σενάρια τέλους της πανδημίας από το γεγονός της μαζικής ανοσοποίησης του πληθυσμού. Ταυτόχρονα αξιοποιείται η υπαρκτή υψηλή μεταδοτικότητα για να ενισχυθεί το γνωστό αποτυχημένο αφήγημα της ατομικής ευθύνης.

Ανεξάρτητα από τις απόψεις που εκφέρονται, από πουθενά δεν προκύπτει με βεβαιότητα ότι «είναι το τελευταίο μίλι που διανύουμε», «ένα μήνα υπομονή και η πανδημία θα περάσει». Τα ηπιότερα συμπτώματα της λοίμωξης με «Ομικρον» (κυρίως σε εμβολιασμένους) δεν μπορούν να κρύψουν ότι η αυξημένη μεταδοτικότητα και ο μεγάλος απόλυτος αριθμός των κρουσμάτων θα οδηγήσουν σε αύξηση των νοσηλειών και σε ασφυκτική πίεση στα νοσοκομεία, που ακόμα δεν έχουν αποσυμφορηθεί από το τέταρτο κύμα λόγω της μετάλλαξης «Δέλτα».

Την ίδια στιγμή, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αποδεδειγμένα πρόκειται για έναν ιό τόσο επικίνδυνο, που μπορεί να προκαλέσει μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στην υγεία του ανθρώπινου οργανισμού.

• Στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής παρατηρείται δραματική αύξηση κρουσμάτων και συγκεκριμένα πενταπλασιασμός τόσο των ημερήσιων όσο και των ενεργών κρουσμάτων.
• Σύμφωνα με τα δημοσιευμένα στοιχεία, ο κυλιόμενος εβδομαδιαίος μέσος όρος κρουσμάτων ήταν 30.241 για την περίοδο 29/12 έως 4/1, την περίοδο των Χριστουγέννων ήταν 6.616, ενώ τα ενεργά κρούσματα (δηλαδή τα θετικά κρούσματα του τελευταίου δεκαημέρου, ικανά να διασπείρουν τη νόσο) εκτοξεύτηκαν από 55.000 την περίοδο των Χριστουγέννων σε 272.000!
• Ηδη στις ΗΠΑ οι νοσηλείες έχουν παρουσιάσει αύξηση 50% και στη Μεγάλη Βρετανία κατά 20%.
• Στη χώρα μας οι εισαγωγές έχουν αυξηθεί κατά 30% στο διάστημα 29/12 έως 4/1.
• Με βάση την επίσημη παραδοχή ότι το 70% - 80% των νέων κρουσμάτων αποδίδονται στην «Ομικρον», ένα ποσοστό 20% - 30%, ήτοι 7.000 - 9.000 κρούσματα, εξακολουθούν να ανήκουν στο περισσότερο νοσογόνο στέλεχος «Δέλτα», περισσότερα από την περίοδο πριν από τα Χριστούγεννα.

Ουσιαστικά πρόκειται για την ανάπτυξη δύο παράλληλων επιδημικών κυμάτων. Τα σενάρια περί τέλους της πανδημίας έχουν ήδη διαψευστεί πολλές φορές, με τη δημιουργία νέων μεταλλάξεων και την ανισότητα στην εμβολιαστική κάλυψη του παγκόσμιου πληθυσμού, ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο δημιουργίας νέας παραλλαγής από την εξάπλωση της πανδημίας και τη μεγάλη αναπαραγωγή του ιού.

Η κυβέρνηση της ΝΔ υπερτονίζει την ηπιότερη συμπτωματολογία της «Ομικρον» για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: Την παραίτηση από κάθε προσπάθεια ιχνηλάτησης και περιορισμού της διασποράς, την άρνηση λήψης μέτρων προστασίας σε χώρους εργασίας και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Τα σχολεία και τα φροντιστήρια ετοιμάζονται να ανοίξουν την ερχόμενη βδομάδα με τα ίδια πρωτόκολλα υπερμετάδοσης που ίσχυαν πριν από τις διακοπές των Χριστουγέννων, αφού με βάση τα στοιχεία του ΕΟΔΥ 25% - 30% των κρουσμάτων την περίοδο του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη αφορούσαν μαθητές. Το απυρόβλητο του ιδιωτικού τομέα Υγείας συνεχίζεται, αψηφώντας τα αιτήματα για άμεση επίταξη των δομών του, όπως και τα καθημαγμένα από προσωπικό νοσοκομεία και οι δομές Πρωτοβάθμιας Φροντίδας. Η διατίμηση των διαγνωστικών μοριακών ελέγχων (47 ευρώ έκαστος για μοριακό και 10 ευρώ για rapid), ώστε όλο και περισσότεροι ασθενείς να κατευθύνονται στον ιδιωτικό τομέα, λόγω της τεράστιας αναμονής για διενέργεια ελέγχου στις δημόσιες μονάδες, και η σύσταση για μάσκες υψηλής αναπνευστικής προστασίας σε χώρους συγχρωτισμού, με μεγάλη οικονομική επιβάρυνση των εργαζομένων, συμπληρώνουν το «παζλ» της ατομικής ευθύνης.

Η κυβέρνηση καθημερινά ανακοινώνει μέτρα που ανακυκλώνουν τα ίδια και τα ίδια, με τα ίδια εγκληματικά αποτελέσματα, μέτρα που επιβεβαιώνουν τη βάρβαρη πολιτική της και χαράζουν τον σχεδιασμό για την επόμενη μέρα.

Ενα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα της ταξικότητας της πολιτικής όλων των αστικών κυβερνήσεων, και της ελληνικής, είναι η μείωση της καραντίνας σε 5 μέρες για όσους νοσούν με ήπια συμπτώματα. Δηλαδή το ότι αναγκάζει νοσούντες, μεταδοτικούς εργαζόμενους να δουλέψουν, μετατρέποντας τους χώρους δουλειάς σε χώρους υπερμετάδοσης ακόμα περισσότερο. Είναι ενδεικτικό ότι το τελευταίο διάστημα υγειονομικοί νοσούν κατά δεκάδες σε κάθε νοσοκομείο (2.000 υγειονομικοί βρίσκονται σε καραντίνα λόγω λοίμωξης από την COVID-19), με την κυβέρνηση να δηλώνει ότι θα αντικατασταθούν με «μετακινήσεις προσωπικού», επίταξη μεμονωμένων ιδιωτών και κλείσιμο χειρουργείων! Το μέγεθος της παλινωδίας φαίνεται ξεκάθαρα αν σκεφτεί κανείς το εξής: Τα πρωτόκολλα της 5ήμερης καραντίνας αναγκάζουν θετικούς και μεταδοτικούς υγειονομικούς να δουλεύουν εκθέτοντας σε άμεσο κίνδυνο ασθενείς, ενώ πριν λίγους μήνες η κυβέρνηση έβγαλε σε αναστολή και ετοιμάζεται να απολύσει περίπου 5.000 υγειονομικούς που (κακώς) παραμένουν ανεμβολίαστοι, με το πρόσχημα ότι «αποτελούν κίνδυνο για τους ασθενείς»!

Για άλλη μια φορά φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού ότι η προστασία της υγείας του λαού δεν μπορεί να συνυπάρχει με τη θωράκιση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Για να λειτουργεί απρόσκοπτα η καπιταλιστική οικονομία, δεν μπορούν να χορηγηθούν άδειες ειδικού σκοπού, ούτε να παρθούν επιπλέον μέτρα προστασίας της υγείας, τα μέτρα πρόληψης αποτελούν κόστος που δεν συμφέρει ούτε την εργοδοσία ούτε το καπιταλιστικό κράτος. Οι εργοδότες, λαμβάνοντας το «πράσινο φως», έχουν φτάσει στο σημείο να αποκρύπτουν στοιχεία και να απειλούν εργαζόμενους να πηγαίνουν στην εργασία τους αφού λάβουν ένα παυσίπονο. Το δε αστικό κράτος πιέζει για την απρόσκοπτη συνέχιση λειτουργιών του, μειώνοντας από τη μία την κρατική χρηματοδότηση στα νοσοκομεία κατά 139 εκατομμύρια ευρώ και τη χρηματοδότηση της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας κατά 52% για το νέο έτος, ενώ από την άλλη προσφέρει «ζεστό» χρήμα, 11 δισ. ευρώ, στους επιχειρηματικούς ομίλους μέσα από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και το Ταμείο Ανάκαμψης!

Σε αυτήν την κατάσταση δεν χωράει συναίνεση και συμφωνία σε βασικές κατευθύνσεις, ούτε φιλολογία περί «εθνικής» επιτυχίας ή αποτυχίας, όπως διακηρύσσουν ο ΣΥΡΙΖΑ και επιστήμονες που καθορίζουν τη γραμμή του στα ζητήματα Υγείας. Η πολιτική του ενός πατάει στα πεπραγμένα της πολιτικής του προηγούμενου, εξ ου και η πολιτική συμφωνία στα ζητήματα της οικονομικής ανταποδοτικότητας και της αυτοχρηματοδότησης των μονάδων Υγείας, της επέκτασης της επιχειρηματικότητας, της «αξιολόγησης» με βάση τις «βέλτιστες πολιτικές» της ΕΕ, της συγχώνευσης μονάδων και κλινών.

Αλλωστε, τα πρωτόκολλα που καθορίζουν οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι εφαρμόζονται και με δεξιές και με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως αυτές που ο ΣΥΡΙΖΑ θαυμάζει (π.χ. σε Ισπανία, Πορτογαλία, ΗΠΑ).

Οι πρόσφατες κοκορομαχίες γύρω από τα συμπεράσματα της μελέτης Τσιόδρα - Λύτρα συσκοτίζουν το γεγονός ότι οι ΜΕΘ ήταν ελάχιστες και επί ΣΥΡΙΖΑ (550) και επί ΝΔ (1.300) μεσούσης της πανδημίας, πολύ κάτω από τον στόχο των 3.500 απαραίτητων κλινών σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. Οπως και το ότι την ώρα που ασθενείς περιμένουν στο κρύο ώρες για να εξεταστούν και «βολεύονται» σε φορεία και ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων, 8 νοσοκομεία τόσο επί ΝΔ όσο και επί ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν κλειστά, ενώ οι προσλήψεις σε μόνιμο προσωπικό είναι ελάχιστες και δεν καλύπτουν ούτε τις συνταξιοδοτήσεις του προσωπικού. Ακόμα και στο περιβόητο θέμα των τεστ οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ έτρεχαν από κανάλι σε κανάλι και δήλωναν σε όλους τους τόνους ότι τα μέτρα που προτείνουν είναι «κοστολογημένα»!

Η προστασία της ζωής και της υγείας του λαού είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος για ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, επίταξη του ιδιωτικού τομέα Υγείας χωρίς αποζημίωση, επαναλειτουργία των κλειστών νοσοκομείων και δομών Υγείας, δωρεάν μαζικά επαναλαμβανόμενα διαγνωστικά τεστ στον πληθυσμό. Ουσιαστική επιδημιολογική επιτήρηση, μέτρα προστασίας στους χώρους εργασίας και στα σχολεία, στοχευμένη εμβολιαστική εκστρατεία, με προσωποποιημένη ενημέρωση.

Η εξάλειψη της πανδημίας COVID-19 αφορά ένα σύνολο μέτρων, που δεν σχετίζονται μόνο με τους «σκληρούς» δείκτες των ΜΕΘ και των κλινών COVID.

Η δε εξάλειψη της «πανδημίας» του καπιταλισμού αφορά τον αγώνα για ριζικές ανατροπές στην οικονομία και στην εξουσία, που θα έχουν ως επιστέγασμα, εκτός των άλλων, ένα ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας, με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης, το οποίο θα καλύπτει το σύνολο των λαϊκών αναγκών σε υπηρεσίες πρόληψης - θεραπείας - αποκατάστασης.

Copyright 2021 The Associated

Ο Γκ. Μπόριτς (αριστερά στη φωτ.) με τον νυν Πρόεδρο Σ. Πινιέρα, τον οποίον διαδέχεται σε μια τυπική εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση

Ο Μπόριτς είναι μέλος του κόμματος «Convergencia Social» (Κοινωνική Σύγκλιση), που αυτοπροσδιορίζεται ως «φεμινιστικό», «σοσιαλιστικό», «της χειραφέτησης» και συμμετέχει στη λεγόμενη «Προοδευτική Διεθνή» που ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του Γ. Βαρουφάκη (ΜέΡΑ25) και του ηγέτη της «αριστερής πτέρυγας» του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, Μπέρνι Σάντερς...

Το ΚΚ Χιλής αρχικά υποστήριζε τον Ντανιέλ Χάουδε, που απέσυρε μετά τις προκριματικές εκλογές του Ιούλη του 2021, για να στηρίξει την υποψηφιότητα του Μπόριτς.

Η εκλογή του Μπόριτς πανηγυρίστηκε από αστικές σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις. Χαρακτηριστικά, συγχαρητήρια εκφράστηκαν από τον πρώην πρόεδρο του Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας, Τζ. Κόρμπιν, τον πρώην Πρόεδρο και ξανά υποψήφιο στη Βραζιλία Λούλα Ινάσιο ντα Σίλβα, τον Πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ν. Μαδούρο, μέχρι τον αχυράνθρωπο των ΗΠΑ εκεί, Χ. Γκουαϊδό. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, τηλεφωνικά συνεχάρη τον Μπόριτς και αποκάλεσε τη Χιλή «παράδειγμα για τη δημοκρατία στην περιοχή». Ανάλογα συγχαρητήρια διατυπώθηκαν από τον ύπατο εκπρόσωπο της ΕΕ για Εξωτερικές Υποθέσεις, Ζ. Μπορέλ.

Στην Ελλάδα πανηγύρισαν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25 και ο οπορτουνιστικός χώρος ΝΑΡ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αναπαράγοντας στον λαό ψευτοδιλήμματα και αυταπάτες για την υποτιθέμενη φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η εκλογή Μπόριτς στη Χιλή δεν έρχεται να αμφισβητήσει ούτε κατ' ελάχιστο την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων στη Χιλή και διεθνώς. Ο Μπόριτς διαδέχεται τον δεξιό Σεμπαστιάν Πινιέρα, σε μια τυπική εναλλαγή στην αστική διακυβέρνηση, αναγκαία για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος, ενώ στην ουσία πρεσβεύει ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης του ίδιου σάπιου και βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.

Η εκλογή Μπόριτς παρουσιάζεται ως επιστέγασμα του μεγάλου λαϊκού κινήματος που ξέσπασε τον Οκτώβρη του 2019 ενάντια στα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα στη Χιλή, ως αποτέλεσμα της πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων (φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών) των τελευταίων δεκαετιών.

Το προηγούμενο «αστέρι» της «αριστεράς» και της σοσιαλδημοκρατίας στη Χιλή, η Μιτσέλ Μπατσελέ, κυβέρνησε δύο φορές (2006-2010 και 2014-2018). Στο διάστημα αυτό, τα «ριζοσπαστικά» μέτρα της εξαντλήθηκαν σε ορισμένα μέτρα για την ακραία φτώχεια και αστικούς εκσυγχρονισμούς για την αναίρεση παρωχημένων διατάξεων που παρέμεναν από την περίοδο της δικτατορίας. Σημαντική ήταν η συνεισφορά της στην ώθηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, δημιουργώντας ειδικό ταμείο με τα έσοδα από τις εξαγωγές για τη στήριξη των μονοπωλίων την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, την ίδια ώρα που ο λαός υπέφερε, ενώ βρέθηκε αντιμέτωπη με μεγάλες μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις που απαιτούσαν αύξηση του προϋπολογισμού για την Παιδεία, στις οποίες απάντησε με βία και καταστολή.

Η Χιλή είναι η 5η μεγαλύτερη οικονομία της Λατινικής Αμερικής, με ΑΕΠ πάνω από 250 δισ. δολάρια, με σχεδόν αδιάκοπα ισχυρούς ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης την προηγούμενη 20ετία, με εξαγωγές μεταλλευμάτων και βιομηχανικών προϊόντων ύψους δεκάδων δισ. δολαρίων και με κύριο αγοραστή την καπιταλιστική Κίνα.

Την ίδια στιγμή, τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τον λαό σήμαναν αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης. Ενδεικτικά: Το 50% των φτωχότερων οικογενειών καρπώνεται μόλις το 2,1% του πλούτου, ενώ το πλουσιότερο 10% καρπώνεται το 63% του πλούτου. Ο κατώτατος μισθός διαμορφώνεται στα 337 χιλιάδες πέσος (350 ευρώ), πάνω από το 50% των εργαζομένων αμείβεται με κάτω από 400 χιλιάδες πέσος (416 ευρώ), πάνω από τις μισές οικογένειες δηλώνουν πως δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα. Το 41,1% του εργατικού δυναμικού απασχολείται με ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, ενώ η μαύρη και ανασφάλιστη εργασία ανέρχεται στο 27,7%.

Αυτή η κοινωνική πραγματικότητα, με αφορμή την αύξηση των τιμών των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, έφερε μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, με συμμετοχή εκατομμυρίων εργαζομένων και νεολαίας. Εγιναν μεγάλες πανεθνικές απεργίες, απαιτώντας βελτίωση των όρων ζωής. Θαρραλέα απαντήθηκε το όργιο βίας και καταστολής που εξαπέλυσε η κυβέρνηση του αντιδραστικού Σ. Πινιέρα. Ωστόσο, το κίνημα αυτό δεν μπόρεσε να χαράξει γραμμή σύγκρουσης με τον καπιταλισμό και τα μονοπώλια, δεν συνέβαλε στη ριζοσπαστικοποίηση των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και του λαού, παρέμεινε εγκλωβισμένο στα πλαίσια των αστικών μεταρρυθμίσεων.

Το ζήτημα της αναθεώρησης του αστικού Συντάγματος της Χιλής, που εκκρεμεί από την εποχή της δικτατορίας του Πινοσέτ, αναδείχθηκε και τελικά υιοθετήθηκε από σημαντικό κομμάτι του λαϊκού κινήματος ως πανάκεια για την εγγύηση των λαϊκών συμφερόντων. Βέβαια, η ζωή και η ιστορική πείρα έχουν αποδείξει ποικιλοτρόπως πως κανένα Σύνταγμα στο έδαφος του καπιταλισμού, όσο «προοδευτικές» και «δημοκρατικές» διατυπώσεις και να περιλαμβάνει, δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα λαϊκά συμφέροντα.

Το Σύνταγμα αποτυπώνει σε νομική μορφή και κατοχυρώνει τις ήδη υπάρχουσες καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, τα ταξικά συμφέροντα της αστικής τάξης, του αστικού κράτους και των θεσμών - μηχανισμών του, και οπωσδήποτε τον έλεγχο - καταστολή της δράσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οι όποιες διατυπώσεις περί δικαιώματος στην Εργασία, στη δημόσια δωρεάν Παιδεία, Υγεία κ.λπ. αθετούνται και αναιρούνται στην πράξη από τα μέτρα και τα νομοσχέδια όλων των αστικών κυβερνήσεων που έχουν ως ύψιστο καθήκον την υπεράσπιση της «ιερής» καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και κερδοφορίας, όπως ακριβώς προβλέπει το Σύνταγμα...

Μια προσεκτικότερη εξέταση της εξέλιξης των γεγονότων και των λαϊκών κινητοποιήσεων στη Χιλή αποκαλύπτει πως το ζήτημα της αναθεώρησης του Συντάγματος, η συζήτηση περί ανάγκης εκλογής Συντακτικής Συνέλευσης κ.λπ. αξιοποιήθηκε από τις αστικές δυνάμεις ως βαλβίδα εκτόνωσης και ασφαλιστική δικλίδα που εξασφάλισε πως η λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια θα καναλιζαριστεί σε ανώδυνα για το σύστημα μονοπάτια. Ο ίδιος ο Μπόριτς πρωτοστάτησε για να επιτευχθεί συμφωνία με τον Πρόεδρο Πινιέρα, ώστε να ξεκινήσουν οι διαδικασίες αλλαγής του Συντάγματος, για να δοθεί, όπως δήλωσε ο ίδιος, «θεσμική διέξοδος στην κρίση που βιώνει η χώρα», δηλαδή να τερματιστούν οι κινητοποιήσεις.

Η αναλυτική κριτική του προεκλογικού προγράμματος του Μπόριτς ξεφεύγει από τα όρια αυτού του άρθρου. Ωστόσο, έχει νόημα να δούμε την ουσία, που βρίσκεται στο εξής: Μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση για τη στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, παραγωγική ανασυγκρότηση με κρατική επιδότηση για τη στήριξη της «πράσινης» και «ψηφιακής» μετάβασης και την άνοδο της παραγωγικότητας του κεφαλαίου για την απεξάρτηση της χώρας από τη «μονοκαλλιέργεια» των εξαγωγών μεταλλευμάτων (προς την Κίνα...).

Η μεγάλη εικόνα φανερώνει πως οι θέσεις του Μπόριτς ευθυγραμμίζονται με την ατζέντα της κυβέρνησης των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ. Οχι τυχαία, ο Μπόριτς και το επιτελείο του χαρακτηρίζουν την Κούβα, τη Νικαράγουα και τη Βενεζουέλα δικτατορίες, συντάσσονται με τις ΗΠΑ στην ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση με το Πεκίνο, προτάσσοντας τη λεγόμενη «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» στην Κίνα κ.ά.

Βεβαίως, όλα αυτά πλαισιώνονται με πολύ «ατομικό δικαιωματισμό» και είναι «πασπαλισμένα» με χιλιοειπωμένες διακηρύξεις περί στήριξης των αδύναμων, δικαιότερης διανομής του πλούτου κ.λπ., χωρίς να θιγεί ούτε τρίχα από τα καπιταλιστικά συμφέροντα. Οπως έχει αποδειχτεί επανειλημμένα, οι σιδερένιοι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας και οι ανάγκες των μονοπωλίων θρυμματίζουν τις απατηλές προεκλογικές διακηρύξεις περί «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού, οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις αργά ή γρήγορα λαμβάνουν «νεοφιλελεύθερα» μέτρα, οδηγώντας τους λαούς σε απογοήτευση και το κίνημα σε υποχώρηση, όπως άλλωστε έκανε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που υιοθέτησε τα μνημόνια μέχρι κεραίας κ.ά.

Το τι εννοεί ο Μπόριτς με τις διακηρύξεις του περί «περισσότερης δημοκρατίας» φανερώνεται με το ξαναζεσταμένο - από την περίοδο της «παλιάς» σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού - σύνθημα περί συμμετοχής των εκπροσώπων των εργαζομένων στα διοικητικά συμβούλια των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι η θεσμική κατοχύρωση του κοινωνικού εταιρισμού και της «συνεργασίας των τάξεων», η ενσωμάτωση του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος στη διοίκηση των μονοπωλίων, στη λογική πως έχει τελειώσει η ταξική πάλη ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργατική τάξη, πως αφεντικά και εργάτες μπορούν να βρουν τη χρυσή τομή των συμφερόντων τους... Τόσο ριζοσπαστικά και επαναστατικά!

Αυτές τις μέρες, στη διεθνή αρθρογραφία περισσεύουν οι αναλύσεις περί νέου κύματος αριστερών, προοδευτικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική. Σε αυτές εκτός από τη Χιλή εντάσσουν τις κυβερνήσεις του Περού, της Αργεντινής, της Βολιβίας, προσβλέπουν στην επανεκλογή του Λούλα στη Βραζιλία κ.ά., ενώ φτάνουν να αποκαλούν έτσι και την κυβέρνηση του Ομπραδόρ στο Μεξικό, που πριν λίγες βδομάδες ενεργά συνέβαλε στη Σύνοδο Κορυφής ΗΠΑ - Μεξικού - Καναδά για την ιμπεριαλιστική συμφωνία NAFTA 2, κηρύσσοντας «ανένδοτο» στην εμπορική διείσδυση της Κίνας στην περιοχή, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Καμία ανεξαιρέτως από τις κυβερνήσεις που χαρακτηρίστηκαν έτσι την τελευταία 20ετία δεν μπόρεσε να λύσει τα μεγάλα προβλήματα των λαών, τη φτώχεια, την ανεργία, να εξασφαλίσει την προστασία της υγείας (όπως φανέρωσε και η πανδημία), δεν αμφισβήτησε τα θεμέλια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Στην καλύτερη περίπτωση πάρθηκαν ορισμένα μέτρα κατά της ακραίας φτώχειας, που αναιρέθηκαν αργά ή γρήγορα από τις ανάγκες του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι αυτή της Βενεζουέλας, που σήμερα η κυβέρνηση του PSUV παίρνει αντιλαϊκά μέτρα, ιδιωτικοποιεί δημόσιες επιχειρήσεις, φυλακίζει συνδικαλιστές και επιτίθεται με αντικομμουνισμό στο ΚΚ Βενεζουέλας.

Το γεγονός ότι στους πανηγυρισμούς για τη νίκη του Μπόριτς συμμετέχουν και κάποια Κομμουνιστικά Κόμματα, δείχνει πως αυτά δεν έχουν αντλήσει καίρια συμπεράσματα από τη λαθεμένη στρατηγική των σταδίων, των «αριστερών» συμμαχιών και κυβερνήσεων, καλλιεργώντας κι αυτά προσδοκίες για φιλολαϊκή διέξοδο στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ομως μπροστά στον λαό της Χιλής είναι οι νέοι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες, που αναπόφευκτα θα έρθουν και θα έχουν την αμέριστη στήριξή μας, στην κοινή προσπάθεια να βγαίνουν συμπεράσματα από την πρόσφατη και την ιστορική πείρα, να κερδίζει έδαφος η επαναστατική ανασυγκρότηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, ώστε να αντιστοιχηθεί η στρατηγική των ΚΚ με τον χαρακτήρα της εποχής μας, που είναι εποχή επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.