Η πείρα των εργαζομένων και των σωματείων τους όλη αυτήν την περίοδο είναι πλούσια και μέσα από αυτή αντλούνται συμπεράσματα που μπορούν να φωτίσουν ποια τελικά είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή στην ιδεολογική - πολιτική αντιπαράθεση που ξετυλίγεται αυτές τις μέρες, με αφορμή την ανακαίνιση του ξενοδοχείου «Χίλτον». Συμπεράσματα που συμβάλλουν ώστε να αποκαλυφθούν ο χαρακτήρας και κυρίως ο σκοπός όλων αυτών των μεγάλων επενδύσεων στον Τουρισμό, και μάλιστα σε περίοδο πανδημίας και πολύ χαμηλών ποσοστών σε πληρότητες, τζίρο κ.λπ.

Ολα αυτά τα χρόνια της μεγάλης ανάπτυξης στον Τουρισμό, οι εργαζόμενοι έζησαν στο πετσί τους την πολιτική όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν - ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στον κλάδο ζήσαμε στο πετσί μας την κατάργηση δικαιωμάτων, την εντατικοποίηση της δουλειάς, τις μειώσεις μισθών, τη ραγδαία αύξηση των προσλήψεων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και εκ περιτροπής, τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης μέσω δουλεμπορικών γραφείων.

Στις περιόδους της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως και στις περιόδους της κρίσης, χαμένοι ήταν οι εργαζόμενοι. Καμία νομοθετική ρύθμιση μέχρι σήμερα δεν υπήρξε που να διασφαλίζει θέσεις εργασίας και δικαιώματα. Μάλιστα, η προκλητική κρατική στήριξη των ομίλων από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις παρουσιάζεται ως λύση για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων και των ανέργων, μέσω της διατήρησης και του «ανοίγματος» νέων θέσεων εργασίας.

Ο λόγος που τα ζήσαμε και τα ζούμε όλα αυτά είναι ένας: Οτι όλες οι επενδύσεις που έγιναν και γίνονται έχουν έναν και μοναδικό σκοπό, το καπιταλιστικό κέρδος. Τίποτα άλλο. Προφανώς, για όσους κάνουν πως δεν γνωρίζουν, το καπιταλιστικό κέρδος δεν μπορεί να αναπαραχθεί χωρίς να αγοραστεί εργασία, χωρίς να γίνει «επένδυση» σε ανθρώπινο δυναμικό και ανθρώπινο μόχθο, κατά τα λεγόμενα του Α. Νεφελούδη, πρώην γγ του υπουργείου Εργασίας και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ (άρθρο στην «Αυγή»).

Κατά τον κ. Νεφελούδη θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο φιλεργατική διαχείριση όσον αφορά την ανακαίνιση του ξενοδοχείου «Χίλτον» και τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας των εργαζομένων. Αλήθεια, αν όντως ισχύει αυτό, τότε γιατί δεν έγινε φιλεργατική διαχείριση στο κλείσιμο του «Αστέρα Βουλιαγμένης» ή του «Athens Ledra»;

Κρύβει το γεγονός ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε αντίστοιχες περιπτώσεις στήριξε τα συμφέροντα των εργοδοτών και όχι των εργαζομένων, θέλοντας επίσης να κρύψει το γεγονός ότι οι επενδύσεις γίνονται πάντα στο πλαίσιο του ανταγωνισμού για την εξυπηρέτηση των κερδών. Γι' αυτό έχουν νομοθετήσει όλες οι κυβερνήσεις μέχρι σήμερα ώστε να δίνονται πακέτα εκατομμυρίων με τη μορφή επιδοτήσεων, επιχορηγήσεων, φοροαπαλλαγών, μείωσης ασφαλιστικών εισφορών. Ωστε να μην υπάρχει καμία διασφάλιση των εργατικών συμφερόντων.

Αλλωστε γι' αυτόν τον σκοπό ψηφίστηκαν και από την κυβέρνηση της ΝΔ ο νόμος Χατζηδάκη, οι «αναπτυξιακοί», και άλλες ρυθμίσεις και νόμοι που σχετίζονται με τις μαζικές απολύσεις, τους πλειστηριασμούς που σχεδιάζονται στα μέτρα και τα σταθμά που επιβάλλει ο ανταγωνισμός - το «ιερό δισκοπότηρο του καπιταλισμού», κατά τον ορκισμένο υπηρέτη του, Αδωνι Γεωργιάδη.

Αυτά λοιπόν που λέγονται σχετικά με το ότι υπάρχει και άλλος τρόπος διαχείρισης του προβλήματος, με γνώμονα να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα και των δύο πλευρών, έχουν σκοπό να οδηγήσουν τους εργαζόμενους και το κίνημά τους στη λογική μιας πολιτικής αλλαγής που στην ουσία της θα υπηρετεί τον ίδιο σκοπό. Να επιλέγουν κάθε φορά διαχειριστή στο πρόβλημα και όχι τη λύση.

Η μόνη ρεαλιστική επιλογή σήμερα για τους εργαζόμενους είναι να οργανωθούν και να παλέψουν μέσα από τα σωματεία τους και μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς κόντρα σε αυτήν την πολιτική. Να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα σωματεία, υπέρ της λογικής για οριστική λύση στο πρόβλημα. Να προβληματιστούν εξετάζοντας τη μέχρι τώρα πείρα που υπάρχει πλέον σε όλο και περισσότερους, με βάση τους πρόσφατους επιτυχημένους απεργιακούς αγώνες («e-food», COSCO). Να σκεφτούν ότι η μεγάλη ουτοπία είναι να περιμένουν βελτίωση των συνθηκών μέσα σε αυτό το σύστημα. Οτι ανταγωνισμός και επενδύσεις σημαίνουν ότι χειροτερεύει η ζωή μας, ότι θα περιορίζονται τα εργατικά δικαιώματα.

Γι' αυτό και η λύση είναι το εργατικό κίνημα σε συμμαχία με τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους να παλέψει στην κατεύθυνση που προτείνει το ΚΚΕ. Για να αλλάξει η τάξη στην εξουσία, ο τρόπος που οργανώνονται σήμερα η κοινωνία και η οικονομία, η παραγωγή. Να αλλάξει χέρια η ιδιοκτησία σε όλες τις συγκεντρωμένες επιχειρήσεις, με σκοπό να γίνει κοινωνική, να σταματήσει να είναι ατομική.

Μόνο σε αυτήν την προοπτική θα μπορούσε ο Τουρισμός να αποτελεί τομέα της οικονομίας ο οποίος θα διασφαλίζει μόνιμη και σταθερή δουλειά, ποιοτική ξεκούραση και αναψυχή για τους εργαζόμενους και τον λαό. Θα μπορούσε να εξασφαλιστεί ποιοτική σίτιση στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους δουλειάς, στους χώρους αθλητισμού και πολιτισμού. Σήμερα υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για να εξασφαλιστεί αυτή η προοπτική.

Οι εργαζόμενοι έχουν αντικειμενικό συμφέρον να συσπειρωθούν γύρω από την πολιτική πρόταση και το Πρόγραμμα του ΚΚΕ. Για την εργατική εξουσία και διακυβέρνηση, με κοινωνική ιδιοκτησία και κεντρικό σχεδιασμό στην παραγωγή. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, η συμπόρευση με τους κομμουνιστές μέσα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο και βασικό παράγοντα που θα επιδράσει στη διαμόρφωση προϋποθέσεων ώστε οι επόμενες μάχες που θα δώσουν οι εργαζόμενοι να είναι νικηφόρες, μέχρι την τελική νίκη.