Και καθώς το μοντάζ ολοκληρώνεται και μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές, καθώς ακούμε ξανά και ξανά τις συνεντεύξεις και βλέπουμε δεκάδες ώρες αρχειακού υλικού, περνάνε από μπροστά μας όλα τα σημαντικά γεγονότα αυτών των 50 χρόνων, όλες οι σημαντικές αγωνιστικές στιγμές, οι δυσκολίες, «τα πάνω και τα κάτω» του εργατικού - λαϊκού κινήματος, του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Γιατί το Φεστιβάλ μας σε αυτές τις συνθήκες δυνάμωσε όσο δυνάμωνε και η ΚΝΕ. Γιατί όλα αυτά σημάδεψαν τα Φεστιβάλ της κάθε χρονιάς και έγιναν τραγούδια και θεατρικά, αφιερώματα και ταμπλό, χορευτικά, εικαστικά έργα, συνθήματα και συζητήσεις.

Μέσα σε αυτά τα μεγάλα γεγονότα «περιπλανηθήκαμε» στη διαδικασία δημιουργίας του ντοκιμαντέρ, μέσα σε αυτά θα «περιπλανηθούν» και οι θεατές του ντοκιμαντέρ, θα θυμηθούν και θα μάθουν πολλά απ' αυτήν την 50χρονη πορεία αγώνα, ωρίμανσης και αντοχής του Κόμματος και της ΚΝΕ, καθώς ένα από τα «παιδιά» αυτής της πολυκύμαντης πορείας είναι το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή»!

Αυτό όμως που αποτελεί το κύτταρο του ντοκιμαντέρ, και κατ' επέκταση της Ιστορίας του Φεστιβάλ, είναι ότι συμπληρώνοντας 50 χρόνια μπορούμε, γυρνώντας πίσω, να δούμε γενιές και γενιές νέων κομμουνιστών να προσθέτουν με τον κόπο και το μεράκι τους ένα - ένα τα λιθαράκια που έφτιαξαν την Ιστορία του θεσμού.

Σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικές συνθήκες και ιστορικές συγκυρίες, οι ΚΝίτες και οι ΚΝίτισσες έχτιζαν τη μικρογραφία του αυριανού, σοσιαλιστικού κόσμου.

Τη δεκαετία του '70 ήταν τα παιδιά των ανταρτών, τα παιδιά των εξορισμένων που χτίσανε το 1ο Φεστιβάλ, μεγαλωμένα με ιστορίες από τα ξερονήσια και τις κορυφές των βουνών, νανουρισμένα με αντάρτικα τραγούδια και αναθρεμμένα από χέρια που κρατήσανε τα όπλα της αντίστασης και του αγώνα. Ηταν τα παιδιά των συντρόφων που άγγιξαν το όνειρο της επαναστατικής αλλαγής και που τα ίδια έζησαν εξορίες, φυλακές και βασανιστήρια στην αντιδικτατορική πάλη. Ισως γι' αυτό τα θεμέλια του Φεστιβάλ να είναι τόσο γερά και να έχουν ριζώσει για τα καλά στο χώμα όπου το Κόμμα μας γράφει την Ιστορία του λαού και των αγώνων του.

Τη δεκαετία του '80 ήταν τα παιδιά που προσπάθησαν να κλείσουν τα αυτιά στις σειρήνες της απατηλής «αλλαγής» της σοσιαλδημοκρατίας που ενσωμάτωσε όνειρα και φιλοδοξίες για έναν άλλο, ολότελα διαφορετικό κόσμο, τα παιδιά που δεν πίστεψαν στην αυταπάτη του εξανθρωπισμού του καπιταλιστικού συστήματος, που δεν τα παρέσυρε το κύμα της συμφιλίωσης με το τέρας της εκμετάλλευσης και της αδικίας. Αυτά τα παιδιά ήρθαν αντιμέτωπα με την κρίση της ΚΝΕ, στο έδαφος όξυνσης στρατηγικών προβλημάτων του ΚΚΕ, σε συνθήκες επικράτησης της αντεπανάστασης στις χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Τη δεκαετία του '90 ήταν τα παιδιά που βγήκαν ατσαλωμένα και ιδεολογικά θωρακισμένα από αυτήν την πολλαπλή κρίση, που στήριξαν την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ, κράτησαν όρθια την ΚΝΕ, κράτησαν αναμμένη τη σπίθα στο πιο βαθύ σκοτάδι της αντεπανάστασης, διατήρησαν ψηλά τη σημαία και τίμησαν το σύμβολο του παγκόσμιου προλεταριάτου. Ηταν τα παιδιά που συνέχιζαν να ζωγραφίζουν σφυροδρέπανα στα πανό και τις σημαίες τους και να τα κρατάνε ψηλά.

Τη δεκαετία του 2000 ήταν τα παιδιά που έκαναν την Οργάνωσή μας να ξαναπατήσει γερά στα πόδια της, να μη σταματήσει να οραματίζεται και να παλεύει, να είναι περήφανη για το παρελθόν της και πάνω σ' αυτό να πατάει για να γράψει το μέλλον της.

Τη δεκαετία του 2010 ήταν τα παιδιά της καπιταλιστικής κρίσης, της ανελέητης επίθεσης του καπιταλισμού στη νέα γενιά και στα όνειρά της. Ηταν τα παιδιά που κοίταξαν στα μάτια το τέρας και τα έβαλαν με το αυγό του φιδιού, που γνώρισαν από πρώτο χέρι τον λυσσαλέο τρόπο με τον οποίο το σύστημα θωρακίζει την εξουσία και τα κέρδη του σε καιρό κρίσης. Ηταν τα παιδιά που αναμετρήθηκαν με το νέο ρεύμα της αυταπάτης της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης», που παρουσιάστηκε ως «ελπίδα» και έγινε τελικά «λεπίδα» στη ζωή τους, καταφέρνοντας να αφομοιώσουν χρήσιμα συμπεράσματα για το επαναστατικό κίνημα.

Την τρέχουσα δεκαετία είναι τα παιδιά που ζουν τις συνέπειες της αντεπανάστασης με την επιθετικότητα του κεφαλαίου, που άφησε «γυμνή» την εργατική - λαϊκή προστασία ακόμα και στοιχειωδώς, λόγω ιδιωτικοποιήσεων υποδομών και υπηρεσιών Ενέργειας, ύδρευσης, μέσων μαζικής μεταφοράς, Υγείας - Πρόνοιας, τώρα και πανεπιστημίων. Είναι τα παιδιά που «δεν κάθονται καλά», που πάνω από τα καλυμμένα στόματα δυνάμωσαν τη φωνή τους, τα παιδιά που γιγαντώνουν τα όνειρά τους μέσα στους ασυμβίβαστους αγώνες, εκεί που δόθηκε η υπόσχεση να μην ξεχαστεί το έγκλημα των Τεμπών και όλη η Ελλάδα έγινε η φωνή των νεκρών. Σ' αυτήν τη βάση της απότομης αύξησης της νεανικής και λαϊκής δυσαρέσκειας, η ΚΝΕ απέκτησε νέους αγωνιστικούς δεσμούς με τη νεολαία και σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με το στοίχημα της επαναστατικοποίησής τους.

Πάντα όμως, το '70, το '80, το '90 και τώρα, το 2024, είναι πάνω απ' όλα τα παιδιά της ΚΝΕ, τα παιδιά της πιο φλογερής επιθυμίας της ανθρώπινης απελευθέρωσης. Είναι τα παιδιά της ΚΝΕ που 50 χρόνια, με συνέπεια, με ενθουσιασμό, με ανιδιοτέλεια, αλλά πάνω απ' όλα με το όραμα της επαναστατικής αλλαγής, κάνουν πράξη το σύνθημα «Γράφουμε Ιστορία, αλλάζουμε τον κόσμο». Με τη σιγουριά και την αισιοδοξία που κουβαλάνε οι επαναστάτες και οι οραματιστές τού αύριο, βροντοφωνάζουν και ακούγονται δυνατά, τόσο δυνατά που είναι λες και ενώνονται οι φωνές τους με κάθε ΚΝίτη και ΚΝίτισσα που πάτησε το πόδι του στο Φεστιβάλ. Ακούγεται σαν υπόσχεση στους εαυτούς μας, ακούγεται σαν χρέος στην κοινωνία, ακούγεται σαν τραγούδι στα αυτιά μας: Το μέλλον μας είναι η κοινωνική απελευθέρωση, το μέλλον μας είναι η επαναστατική αλλαγή του κόσμου, το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός!

Ετσι και το ντοκιμαντέρ για την 50χρονη διαδρομή του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» δεν θα μπορούσε παρά να αντλήσει τις δυνάμεις του από όλα τα παιδιά της ΚΝΕ. Τα δεκάδες μέλη και φίλους της ΚΝΕ που χωρίς δεύτερη σκέψη, με δίψα και ανιδιοτέλεια, έβαλαν και τον δικό τους κόπο σε αυτήν τη σπουδαία προσπάθεια, μαζί με τους μοντέρ που έκλεισαν 16ωρα μέσα στο καλοκαίρι, τους οπερατέρ, τους σκηνογράφους, τους μουσικούς και όλους όσοι δούλεψαν με σχέδιο, συνέπεια και ανιδιοτέλεια γι' αυτό το ντοκιμαντέρ.

Ολοι αυτοί οι δεκάδες σύντροφοι της ΚΝΕ που χρεώθηκαν στη δουλειά για την προετοιμασία του ντοκιμαντέρ, από στελέχη του Κεντρικού Συμβουλίου μέχρι ΚΝίτες που οργανώθηκαν πριν 2 μήνες, έμαθαν από πρώτο χέρι ότι αυτό το ντοκιμαντέρ είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς, όπως και όλα σχεδόν μέσα στη λειτουργία της Οργάνωσής μας. Συλλογική δουλειά ανθρώπων που έχουν ενιαία αντίληψη και σκοπό. Γι' αυτό κατάφεραν να φέρουν σε πέρας μια τόσο σύνθετη αποστολή σε τόσο σύντομο χρόνο. Ξέρουν, επίσης, ότι μέσα από όλη αυτήν τη διαδικασία έγιναν καλύτεροι κομμουνιστές, έμαθαν για την Ιστορία, για τους αγώνες των τελευταίων χρόνων, για τη μάχη με τους μηχανισμούς του συστήματος και τόσα άλλα συμπεράσματα, χρήσιμα στην καθημερινή δράση. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλο κέρδος.

Συνήθως, τις ημέρες του Φεστιβάλ, ιδιαίτερα οι «νεοφώτιστοι» σύντροφοι δείχνουν με δέος στην παρέα τους «αυτόν τον πύργο εκεί», που «τον βάψαμε την ημέρα που ήρθαμε εμείς για στήσιμο»... Με τον ίδιο τρόπο στο ντοκιμαντέρ πολλοί σύντροφοι θα δούνε τη δική τους συμβολή στο φόντο κάποιου πλάνου, σε ένα αρχείο πολύ λίγων δευτερολέπτων που τώρα ψηφιοποιήθηκε, στο σκηνικό μιας συνέντευξης που την επιμελήθηκαν πολλά διαφορετικά χέρια, με έναν και μόνο στόχο: Ολοι να δούμε πιο καθαρά τα χνάρια της αγωνιστικής πορείας, το αποτύπωμα που έχουν αφήσει η Νεολαία του ΚΚΕ και το Φεστιβάλ της, με στόχο να ζήσουμε, να στήσουμε και να λειτουργήσουμε το πρώτο Φεστιβάλ σε μια νέα κοινωνία, σοσιαλιστική.

Καλή θέαση!