Το εκλογικό σύνθημα του ΚΚ ΗΠΑ ήταν: «Στεκόμαστε ενωμένοι να νικήσουμε τη MAGA δεξιά»

Αλλωστε, οι αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές τάξεις και στα μονοπώλια έχουν προκαλέσει ήδη δύο ιμπεριαλιστικούς πολέμους που βρίσκονται σε εξέλιξη σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή.

Η αλλαγή στο «τιμόνι» της κυβερνητικής διαχείρισης στις ΗΠΑ εικάζεται ότι μπορεί να προκαλέσει ορισμένες διαφοροποιήσεις στην τακτική που θα ακολουθήσουν οι ΗΠΑ, μετά την ανάληψη του προεδρικού θώκου από τον Ντ. Τραμπ.

Ομως «ο Τραμπ δεν έγινε "περιστέρι της ειρήνης" όταν δηλώνει πως θα τελειώσει τον πόλεμο στην Ουκρανία μέσα σε λίγες μέρες, ή ότι θα επαναξιολογήσει τον ρόλο του ΝΑΤΟ. Εκπροσωπεί τμήματα του κεφαλαίου και του βαθιού κατεστημένου των ΗΠΑ που υποστηρίζουν ότι πρέπει να επικεντρωθούν στην αντιμετώπιση του στρατηγικού αντιπάλου, που είναι η Κίνα (το λεγόμενο "pivot to the east", που ξεκίνησε επί Ομπάμα), και να διαρρήξουν το μέτωπο που διαμορφώνουν Ρωσία και Κίνα»¹.

Το στέλεχος του Αμερικανικού ΚΚ, Jackson Hinkle, πανηγυρίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για τη νίκη του Τραμπ, που είναι ενάντια στη γενοκτονία (!;) και τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ στο μοντάζ εμφανίζει τον εαυτό του δίπλα στον Τραμπ με πυροβόλα όπλα ανά χείρας...

Το ΚΚ ΗΠΑ, που συγκροτήθηκε στα 1919, ακολουθεί τις τελευταίες δεκαετίες μια πολιτική «ουράς» πίσω από τον έναν από τους δύο «πυλώνες» του αστικού πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, δηλαδή πίσω από το Δημοκρατικό Κόμμα.

Να θυμίσουμε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ είναι και το ίνδαλμα του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Στ. Κασελλάκη, για το πώς θα πρέπει να είναι η «σύγχρονη αριστερά». Και ακόμα ότι στις προηγούμενες αμερικανικές εκλογές υπήρχαν δυνάμεις, από τον ΣΥΡΙΖΑ έως το ΚΚ ΗΠΑ και ορισμένα ακόμα ΚΚ ανά τον κόσμο, που καλλιεργούσαν αυταπάτες για τον τάχα «αριστερό υποψήφιο» στο Δημοκρατικό Κόμμα, τον Μπέρνι Σάντερς, σύμμαχο του Βαρουφάκη για μια «Παγκόσμια Προοδευτική Συμμαχία». Μάλιστα ορισμένοι από αυτούς κατηγορούσαν και το ΚΚΕ, που τεκμηριωμένα αποκάλυπτε αυτές τις αυταπάτες. Στις φετινές εκλογές ο Σάντερς στήριξε τους Δημοκρατικούς και την υποψηφιότητα της Χάρις, ενώ έσπευσε να ταχθεί και με το «δικαίωμα» του κατοχικού κράτους - δολοφόνου, του Ισραήλ, «να υπερασπιστεί τον εαυτό του»².

Για να επιστρέψουμε στο ΚΚ ΗΠΑ, η στάση του να επιδιώκει φανατικά τη θέση του «ουραγού» του Δημοκρατικού Κόμματος έχει συνοδευτεί από την οργανωτική συρρίκνωση και αποδιάρθρωση του κόμματος, το κλείσιμο της έντυπης έκδοσης της εφημερίδας («People's Weekly World») και του περιοδικού τους («Political Affairs»), με την παράλληλη αλλαγή του χαρακτήρα του τελευταίου. Επιπλέον, το 2007 προχώρησε στην παράδοση των αρχείων του κόμματος στα χέρια του αμερικανικού αστικού κράτους, όπως έχουν κάνει και άλλα κόμματα που βαδίζουν στα ίδια «χνάρια», π.χ. το Γαλλικό ΚΚ.

Οπως ήταν αναμενόμενο, και σε αυτές τις αμερικανικές εκλογές εκφράστηκε η οπορτουνιστική γραμμή, που ντύνεται την προβιά της «ανανέωσης» και της «πάλης με τον δογματισμό και τον σεχταρισμό», όπως χαρακτηρίζεται η πάλη για τη διατήρηση των κομμουνιστικών, μαρξιστικών - λενινιστικών χαρακτηριστικών των ΚΚ σε συνθήκες όπου το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα βρίσκεται σε κρίση και υποχώρηση.

Το ΚΚ ΗΠΑ στις εκλογές του 2024 κάλεσε σε «ευρύτερη δυνατή ενότητα και ένωση με άλλους στην πολιτική δράση για να νικήσουμε τον Τραμπ και να κερδίσουμε προοδευτικές νίκες»³.

Η επίκληση στράτευσης ενάντια στον Τραμπ γίνεται με το επιχείρημα του αντιρατσισμού και αντιφασισμού. Από το οπτικό πεδίο του έχει εξαφανιστεί η εργατική τάξη ως επαναστατικό υποκείμενο, ενώ και το εργατικό κίνημα έχει αντικατασταθεί στην προσέγγιση του ΚΚ ΗΠΑ από άλλα δήθεν «κινήματα», που σε κάθε περίπτωση συνδέονται με σχεδιασμούς μερίδων της αστικής τάξης, όπως είναι εκείνη η μερίδα που προκρίνει τα κέρδη για τα μονοπώλια της «πράσινης μετάβασης».

Επιπλέον, το κόμμα αυτό έχει αποδεχθεί «αμάσητη» όλη την ανορθολογική και αντιεπιστημονική προσέγγιση γύρω από το λεγόμενο «κοινωνικό φύλο», τις λεγόμενες «ταυτότητες φύλου» και την αναπαράγει.

Τέλος, το ΚΚ ΗΠΑ επαναλάμβανε πλευρές του προγράμματος της Κάμαλα Χάρις π.χ. για τη φορολογία των πλουσίων, ή ενάντια στον ρατσισμό και υπέρ των μεταναστών κ.λπ.

Από την άλλη μεριά, το νεοϊδρυθέν Αμερικανικό ΚΚ (ΑΚΚ), που αποτελείται από δυνάμεις που έχουν φύγει από το ΚΚ ΗΠΑ και άλλες ομάδες και είναι μέλος της λεγόμενης «Παγκόσμιας Αντιιμπεριαλιστικής Πλατφόρμας» (ΠΑΠ), για τον επικίνδυνο και περίεργο ρόλο της οποίας έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν⁴, στήριξε στις εκλογές τον Τραμπ.

Ο πρόεδρος του ΑΚΚ, Χαζ Αλ-Ντιν, εκτός από «μαρξιστής - λενινιστής» δηλώνει οπαδός του «πατριωτικού σοσιαλισμού»⁵ και ηγετική προσωπικότητα του κινήματος των «MAGA κομμουνιστών» στις ΗΠΑ - εκ του «Make America Great Again» («Κάντε την Αμερική Ξανά Μεγάλη»), δηλαδή του βασικού συνθήματος του Ντόναλντ Τραμπ.

Το συγκεκριμένο κόμμα κατακρίνει τη «φιλοπόλεμη» πολιτική του Δημοκρατικού Κόμματος, ενισχύοντας έτσι το δήθεν «φιλειρηνικό» προφίλ του Τραμπ.

Εκτιμά πως «η εργατική τάξη των μπλε κολάρων, στη συντριπτική της πλειοψηφία, πέρασε στον Τραμπ. Είναι αυτοί που εξασφάλισαν την εκλογή του και του έδωσαν πολιτική υπόσταση. (...) Οι κομμουνιστές θα πρέπει να βρουν περισσότερους συμμάχους στους συντηρητικούς. Οχι απαραίτητα τους mainstream, αλλά απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που έχουν συντηρητικές ευαισθησίες. Είναι συντηρητική ευαισθησία να αντιταχθείς στη χιτλερική φιλοπόλεμη ατζέντα των Δημοκρατικών και των παγκοσμιοποιητών. Είναι επίσης συντηρητική ευαισθησία να αντιταχθείς στην ατζέντα των ΛΟΑΤΚΙ, του Σόρος, του Μπιλ Γκέιτς και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ»⁶.

Το ΑΚΚ, όπως και η ΠΑΠ, είναι απολογητής της σημερινής καπιταλιστικής Ρωσίας, μίας από τις ισχυρότερες δυνάμεις στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα, και τη φαντασιώνεται ως «αντιιμπεριαλιστική δύναμη», ενώ την ίδια ώρα στηρίζει τον Τραμπ στο όνομα της «εργατικής τάξης», της «ειρήνης», του «αντιφασισμού», της απόκρουσης της «woke» κουλτούρας, και τάσσεται υπέρ της «Μεγάλης Αμερικής»...

Φτάσαμε! Στάση «Τρελοκομείο».

Ολα τα παραπάνω συνηγορούν για μια τραγωδία που περνά το κομμουνιστικό κίνημα στις ΗΠΑ, όπου βλέπουμε δύο κόμματα που αυτοαποκαλούνται «ΚΚ» να στοιχίζονται πίσω από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα και ανάλογα τμήματα της αστικής τάξης των ΗΠΑ, επιλέγοντας τον έναν ή τον άλλο διαχειριστή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Και όλα αυτά συμβαίνουν πότε στο όνομα της «δημοκρατίας» και της ανάγκης «να ηττηθεί τώρα η ακροδεξιά, ο ρατσισμός και φασισμός του Τραμπ», και πότε, από την άλλη, στο όνομα της «ειρήνης» και του να ηττηθεί ο «ουκρανικός φασισμός».

Παραγνωρίζεται έτσι ότι η δημοκρατία έχει ταξικό περιεχόμενο, ότι η πάλη ενάντια στον φασισμό και στον πόλεμο δεν μπορεί να διαχωριστεί από τη «μήτρα» που τους γεννά, δηλαδή τον καπιταλισμό. Και αυτό συμβαίνει γιατί οι συγκεκριμένες δυνάμεις εμφανίζονται να αγνοούν πως η εποχή μας είναι η εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό, την οποία άνοιξε η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία.

Καμία «εθνική ιδιαιτερότητα», κανένα επιμέρους καθήκον ή «στάδιο» δεν μπορεί και δεν πρέπει να ακυρώνει την αναγκαιότητα της αυτοτελούς επαναστατικής στρατηγικής του ΚΚ για την ανατροπή του καπιταλισμού, την αναγκαιότητα της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού και του εργατικού ελέγχου.

Σήμερα, όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, προβάλλει ακόμα πιο έντονα η ανάγκη ύπαρξης Κομμουνιστικών Κομμάτων με ρίζες στην εργατική τάξη και στους τόπους δουλειάς, με πίστη στον μαρξισμό - λενινισμό και στον προλεταριακό διεθνισμό. Κομμουνιστικών Κομμάτων που θα έχουν μέτωπο ενάντια σε κάθε μορφή αστικής διαχείρισης και δεν θα διαλέγουν πλευρά στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά σταθερά και με συνέπεια θα είναι με την πλευρά των λαών, που πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στα μονοπώλια και στον καπιταλισμό.

Παραπομπές:

1. «Οξυμένη διαπάλη για τα συμφέροντα των μονοπωλίων των ΗΠΑ», «Ριζοσπάστης» 5/11/2024

2. «Εκλογές ΗΠΑ 2024: Ο Σάντερς στηρίζει Χάρις και απαντά στις επικρίσεις για τη στάση της στο Παλαιστινιακό», «Εθνος» 29/10/2024

3. Εκλογική Πλατφόρμα ΚΚ ΗΠΑ, https://www.cpusa.org/article/cpusa-2024-election-platform/

4. «Για τη λεγόμενη "Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα" και την επιζήμια και αποπροσανατολιστική τοποθέτησή της», «Ριζοσπάστης» 1-2/4/2023

5. «Η στήριξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου και η "τρικυμία στο κρανίο"», «Ριζοσπάστης» 31/3/2023

6. «Χαζ: Τι είναι ο κομμουνισμός MAGA», στην ιστοσελίδα του ΚΕΚΡ (ημερομηνία δημοσίευσης 18/3/2023)

Από τις μεγάλες κινητοποιήσεις των καλλιτεχνών

Τέλη του 2022, η κυβέρνηση της ΝΔ καταθέτει το κατάπτυστο Προεδρικό Διάταγμα 85/2022, με το οποίο οι καλλιτέχνες απόφοιτοι δραματικών σχολών, σχολών χορού, μουσικής και κινηματογράφου, δημόσιων και ιδιωτικών, πλην αποφοίτων ΑΕΙ, κατατάσσονται στη βαθμίδα των αποφοίτων Λυκείου. Δύο χρόνια μετά, κι αφού μεσολάβησαν μεγαλειώδεις και πολύμορφες καλλιτεχνικές και σπουδαστικές κινητοποιήσεις, με βασικό αίτημα την Ανώτατη Καλλιτεχνική Παιδεία, αλλά και τους όρους εργασίας και την ίδια την αξιοπρέπεια του καλλιτέχνη, η κυβέρνηση φέρνει νομοσχέδιο για την ίδρυση Ανώτατης Σχολής Παραστατικών Τεχνών που είχε ανακοινώσει αμέσως μετά το πέρας των κινητοποιήσεων και υπό την πίεσή τους...

Είναι αυτοί οι αγώνες που έφεραν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, τους οποίους η κυβέρνηση ακόμα και σήμερα λοιδορεί, την ίδια στιγμή που τα στελέχη της με τις δηλώσεις τους παραδέχονται ότι πιέστηκαν στην κατάθεση νομοσχεδίου. Η ανακοίνωση ίδρυσης Πανεπιστημίου Τεχνών είναι απότοκο της συλλογικής δράσης των σωματείων και φορέων των καλλιτεχνών, των σπουδαστικών συλλόγων των καλλιτεχνικών σχολών, της μεγάλης συμπαράστασης που εκφράστηκε από σωματεία και φορείς άλλων κλάδων, από σύσσωμο το φοιτητικό κίνημα. Τέτοιοι και πιο μαζικοί αγώνες απαιτούνται και από εδώ και πέρα για να διεκδικήσουμε ένα Πανεπιστήμιο και μια Ανώτατη Καλλιτεχνική Εκπαίδευση που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων στις Τέχνες, στις εξελίξεις και στην ολοένα μεγαλύτερη διεύρυνση πλέον των καλλιτεχνικών πεδίων, στις ανάγκες του λαού για πρόσβαση και ανέβασμα του βιοτικού του επιπέδου και μέσα από την Τέχνη.

Η ανακοίνωση ίδρυσης του Πανεπιστημίου Παραστατικών Τεχνών έρχεται να ολοκληρώσει την εικόνα ενός πολύ κατακερματισμένου τοπίου στον χώρο των Τεχνών. Η Καλλιτεχνική Εκπαίδευση, ίσως περισσότερο από όλα τα πεδία, χαρακτηρίζεται από μια τεράστια γκάμα σχολών, πτυχίων και αποφοίτων, με τους δημόσιους φορείς Εκπαίδευσης να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Ταυτόχρονα, οι εξελίξεις στον Πολιτισμό και στις Τέχνες, με την περαιτέρω εμπορευματοποίηση πλευρών τους, την αξιοποίησή τους για να στηριχθεί η κερδοφορία σε κομβικούς για το κεφάλαιο κλάδους όπως ο Τουρισμός, η «πράσινη ανάπτυξη», οι αστικές αναπλάσεις, το ξεπούλημα της πολιτιστικής κληρονομιάς κ.ά., με τον Πολιτισμό να αποτελεί «δούρειο ίππο» για τους γεωστρατηγικούς ανταγωνισμούς και την αποκαλούμενη «πολιτιστική διπλωματία», δεν γίνεται να αφήσουν έξω από το κάδρο την ύπαρξη μιας Ανώτατης Σχολής που θα αποτελέσει, μεταξύ άλλων, μοχλό των παραπάνω στοχεύσεων του κεφαλαίου. Το αίτημα ωστόσο που σωστά εκφράστηκε όλο το προηγούμενο διάστημα από τις καλλιτεχνικές κινητοποιήσεις για ίδρυση Πανεπιστημίου δεν συναντιέται πουθενά με αυτό που φέρνει σήμερα η κυβέρνηση, δεν απαντά σε καμιά περίπτωση στις αγωνίες και στις ανάγκες των σπουδαστών και εργαζομένων στις Τέχνες.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα ιδρύσει το νέο Πανεπιστήμιο με την ενσωμάτωση σε αυτό του Εθνικού Θεάτρου, της Λυρικής Σκηνής, της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, ανακοίνωσε ότι οι απόφοιτοι των παραπάνω σχολών θα μπορούν να εισαχθούν με κατατακτήριες στο 3ο έτος των σπουδών του νέου Πανεπιστημίου, ενώ οι απόφοιτοι δραματικών σχολών, ωδείων, σχολών χορού θα μπαίνουν με κατατακτήριες σαν να ήταν απόφοιτοι οποιασδήποτε άλλης Σχολής... Φυσικοί, μαθηματικοί... κ.λπ. Αυτό μάλιστα το βάφτισε «ακαδημαϊκό διάδρομο» για τους αποφοίτους των καλλιτεχνικών σχολών, αν και δεν συνιστά στην πραγματικότητα κανέναν διάδρομο, αντίθετα συνιστά το τελειωτικό χτύπημα στις σπουδές και στους κόπους αυτών των παιδιών. Επιπλέον, αξιοποίησε και το προσφιλές της τέχνασμα, ήδη από την αποκαλούμενη ανωτατοποίηση των ΤΕΙ, της διάκρισης ακαδημαϊκών και επαγγελματικών προσόντων, για να μοιράσει ακαδημαϊκές «περγαμηνές» χωρίς αντίκρισμα, εμπαιγμό δηλαδή, αφού διατηρεί όλους τους αποφοίτους των υπαρχουσών καλλιτεχνικών σχολών στο επίπεδο της μεταλυκειακής Εκπαίδευσης (επίπεδο ΙΕΚ). Αυτό λοιπόν είναι το περιεχόμενο της πολυσυζητημένης «διαβάθμισης» που υπόσχεται η κυβέρνηση και που, να θυμίσουμε, πολλές δυνάμεις ένθεν κακείθεν είχαν επιχειρήσει να αναγάγουν σε κυρίαρχο αίτημα το διάστημα των καλλιτεχνικών κινητοποιήσεων.

Περιμένοντας να δούμε την τελική κατάθεση του νομοσχεδίου, έχοντας ωστόσο σαφή εικόνα για την αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή κατεύθυνση των έργων αυτής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, κρατάμε μικρό καλάθι για το νέο Πανεπιστήμιο. Μας ανησυχεί ιδιαίτερα η αναφορά της υπουργού Πολιτισμού ότι η Ανώτατη Σχολή Παραστατικών Τεχνών θα είναι στα πρότυπα της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Μιας Σχολής την οποία ήδη λυμαίνονται και όπου παρεμβαίνουν ποικιλοτρόπως όλοι οι μεγάλοι ιδιωτικοί φορείς του Πολιτισμού και όχι μόνο (Νιάρχος, «Costa Navarino» κ.ά.). Μιας Σχολής που ήδη λειτουργεί με 4 κλειστά εργαστήρια λόγω έλλειψης προσωπικού... Μιας Σχολής που το πρόγραμμα σπουδών της καθορίζεται από «μέντορες» εργαστηρίων, χωρίς μια συνεκτική επιστημονική δομή και μεθοδολογία. Μας ανησυχεί ιδιαίτερα ότι η ίδρυση του νέου Πανεπιστημίου έρχεται σε μια φάση όπου ήδη έχουν γενικευτεί τα ξενόγλωσσα προπτυχιακά με δίδακτρα, ενώ πληθαίνουν οι φωνές για δίδακτρα και στα προπτυχιακά ημεδαπών φοιτητών. Γνωρίζουμε, τέλος, ότι ούτε αυτή ούτε καμιά άλλη κυβέρνηση στο πλαίσιο αυτού του συστήματος θα βάλει φρένο στις ορέξεις φροντιστηριαρχών που θα οργιάσουν για την προετοιμασία των καλλιτεχνικών μαθημάτων ενόψει των ειδικών εισαγωγικών εξετάσεων.

Οι σπουδαστές και οι απόφοιτοι των καλλιτεχνικών σχολών έχουν μεγάλη πείρα από τις δυσκολίες των σπουδών. Ξέρουν πολύ καλά τι θα πει να σπουδάζει κανείς χωρίς κανένα σπουδαστικό δικαίωμα, χωρίς να δικαιούται πάσο για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, χωρίς πρόσβαση σε δωρεάν σίτιση και στέγαση, χωρίς δικαίωμα σε φοιτητικό επίδομα, χωρίς δωρεάν βιβλία και βιβλιοθήκες. Εχουν πείρα επίσης από τη δυσκολία να συνδυάζει κανείς σπουδές και εργασία, που, ειδικά όσον αφορά τις καλλιτεχνικές σπουδές, η επιτακτική αυτή ανάγκη επιβίωσης είναι ασυμβίβαστη με τα εξοντωτικά ωράρια σπουδών και προβών. Σε κάποια καλλιτεχνικά αντικείμενα ιδιαίτερα, όπως είναι οι μουσικές σπουδές, είναι κανόνας το συνεχές κυνήγι των προσόντων, οι διαφορετικές ταχύτητες στις σπουδές και στα πτυχία, το πρακτικά ασυμβίβαστο της κακοπληρωμένης και δυσεύρετης εργασίας, των δύσκολων εργασιακών ωραρίων, με την αφοσίωση και τη σπουδή που απαιτεί η Τέχνη.

Συγκεντρώνοντας όλη αυτήν την πείρα, μπορούμε και πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο το αίτημα «τι Πανεπιστήμιο θέλουμε», αλλά και ποιους έχουμε μαζί και ποιους απέναντι στις πραγματικές ανάγκες μας. Προετοιμαζόμαστε να απαντήσουμε σε φωνές, που ενορχηστρώνονται πρώτα και κύρια από την κυβέρνηση, αλλά και από καθηγητές ταγμένους στον στόχο περαιτέρω εμπορευματοποίησης και της Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, οι οποίες στρέφουν σκόπιμα τους φοιτητές των ήδη υπαρχόντων Πανεπιστημιακών Τμημάτων ή των καλλιτεχνικών σχολών που δεν «ανωτατοποιούνται» απέναντι στους άλλους και αντίστροφα. Ολο το προηγούμενο διάστημα οι φοιτητές των ανώτατων Τμημάτων θεατρικών και μουσικών σπουδών ήταν στο πλευρό των καλλιτεχνών στην πάλη τους ενάντια στο ΠΔ 85/2022. Με αποφάσεις φοιτητικών συλλόγων, με μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, με καλέσματα συμπόρευσης έσπασε στην πράξη η προσπάθεια ενεργοποίησης ενός κοινωνικού αυτοματισμού που ήθελε για την κατάντια της Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης, για τα κουτσουρεμένα ή ανύπαρκτα εργασιακά δικαιώματα των καλλιτεχνών να ευθύνονται κάποιες άλλες κατηγορίες αποφοίτων και εργαζομένων. Δηλώνουμε ξεκάθαρα πως οποιοσδήποτε τέτοιος σχεδιασμός και αυτήν τη φορά θα πέσει στο κενό...

Μπροστά στην κατάθεση του νομοσχεδίου για την ίδρυση Ανώτατης Σχολής Παραστατικών Τεχνών, απαιτούμε, συντονιζόμαστε, παλεύουμε για:

• Καλλιτεχνική Εκπαίδευση ανώτατου επιπέδου, δημόσια και δωρεάν. Που να συνδυάζει θεωρία και εφαρμογή σε κάθε αντικείμενο, με επιστημονικά μεθοδικό τρόπο ήδη από τα πρώτα έτη, να ενσωματώνει την έρευνα, να ανοίγει δρόμους για διδακτορικές σπουδές. Να εξασφαλίζονται η εποπτεία και η χρηματοδότησή της από το κράτος - υπουργείο Παιδείας με αρωγή του υπουργείου Πολιτισμού.
• Ούτε σκέψη για δίδακτρα, οποιασδήποτε μορφής.
• Οχι στις επίπλαστες διακρίσεις ακαδημαϊκών και επαγγελματικών προσόντων. Πτυχία με αξία, ενιαία και αδιάσπαστα, που να κατοχυρώνουν πλήρη πρόσβαση στο αντίστοιχο καλλιτεχνικό επάγγελμα, με όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα - και της παιδαγωγικής επάρκειας - κατοχυρωμένα στο πτυχίο.
• Ενιαία διάρκεια και δομή σπουδών στα ίδια καλλιτεχνικά αντικείμενα. Προσλήψεις διδακτικού προσωπικού, με εξασφαλισμένη από τα ίδια τα Πανεπιστήμια της δυνατότητας να αναβαθμίζουν συνεχώς το έργο τους, να εκπονούν, όπου χρειάζεται, διδακτορικές σπουδές, να διεξάγουν παράλληλα ερευνητικό και διδακτικό έργο.
• Σύγχρονες υποδομές, που να καλύπτουν τις ανάγκες αναβαθμισμένων θεωρητικών και εφαρμοσμένων μαθημάτων. Πλήρως εξοπλισμένα εργαστήρια καλλιτεχνικής σπουδής και εξάσκησης.
• Δωρεάν φοιτητικές εστίες και λέσχες, φοιτητικό επίδομα, δωρεάν βιβλία και βιβλιοθήκες.
• Ενίσχυση / αναβάθμιση, με κρατική ευθύνη, των υπαρχουσών ιδιωτικών καλλιτεχνικών σχολών σε υποδομές, προσωπικό, προγράμματα σπουδών.
• Σύστημα Καλλιτεχνικής Παιδείας παράλληλης με το 12χρονο σχολείο, με ευθύνη του κράτους, με δωρεάν πρόσβαση για όλους τους μαθητές.
• Μαζικές προσλήψεις καλλιτεχνών σε σχολεία, δήμους και Περιφέρειες, με γνώμονα να αποτελούν οι Τέχνες σταθερό στοιχείο ολοκλήρωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας σε όλες τις ηλικίες.