INTIME NEWS

Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί τη σύνοψη για την έρευνα, όπως αυτή αναφέρεται στη σχετική ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ - βλέπε εδώ https://iep.edu.gr/talis).

Αποτελείται από 50 περίπου ερωτήσεις που αφορούν την άσκηση της διδασκαλίας (π.χ. πόσες ώρες αφιερώσατε για τον σχεδιασμό ή την προετοιμασία των μαθημάτων), την επιμόρφωση και επαγγελματική ανάπτυξη των εκπαιδευτικών σε διάφορα πεδία (π.χ. διαχείριση της τάξης), τη χρήση της τεχνητής νοημοσύνης, την κλιματική αλλαγή και την περιβαλλοντική αειφορία, την ηγεσία του σχολείου (π.χ. ο/η διευθυντής/ντρια διασφαλίζει ότι οι εκπαιδευτικοί αναλαμβάνουν την ευθύνη για τη βελτίωση των διδακτικών τους δεξιοτήτων; Ο/η διευθυντής/ντρια διασφαλίζει ότι η απόδοση των εκπαιδευτικών στο έργο τους παρακολουθείται αποτελεσματικά;), τον σχολικό εκφοβισμό, το κλίμα στο σχολείο ανάμεσα σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, τις εργασιακές συνθήκες των εκπαιδευτικών (ικανοποίηση από τον μισθό και τις συνθήκες εργασίας, παράγοντες που προκαλούν άγχος, τις προοπτικές παραμονής στην εργασία).

Στις 50 περίπου ερωτήσεις σκιαγραφείται το μοντέλο του/της εκπαιδευτικού πρωτίστως (και του σχολείου δευτερευόντως), που αυτόνομα ως μονάδες, έχουν την αποκλειστική ευθύνη για το επίπεδο της παρεχόμενης διδασκαλίας, που μάλιστα πρέπει να «αξιολογείται» (παροχή ανατροφοδότησης), είτε με βάση τα μαθησιακά αποτελέσματα (επιδόσεις των παιδιών εντός και εκτός σχολείου), είτε από εξωτερικό «αξιολογητή».

Πρόκειται για έναν ερωτηματολόγιο που έχει ήδη καταλήξει στο συμπέρασμα που επιθυμεί: Για τις επιδόσεις των παιδιών και το επίπεδο της παρεχόμενης διδασκαλίας υπεύθυνος είναι αποκλειστικά ο/η εκπαιδευτικός και το σχολείο.

Αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο, όχι μόνο στις υπάρχουσες ερωτήσεις, αλλά σε αυτές που απουσιάζουν:

1) Δεν υπάρχει καμία ερώτηση για τους τρόπους στήριξης του εκπαιδευτικού έργου από την Πολιτεία (προγράμματα επιμόρφωσης, ποιος είναι ο αριθμός των μαθητών στην τάξη, υπάρχει η αναγκαία υλικοτεχνική υποδομή, υπάρχουν βιβλιοθήκη και εργαστήριο φυσικών επιστημών, υπάρχει γυμναστήριο, έχει επαρκή χρηματοδότηση το σχολείο από τον κρατικό προϋπολογισμό κ.ά).

2) Δεν υπάρχει καμία ερώτηση για το κοινωνικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο λειτουργεί το σχολείο, τις κοινωνικές αντιξοότητες και δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι μαθητές και αντικειμενικά μεταφέρονται μέσα στη σχολική τάξη, επηρεάζουν την εκπαιδευτική διαδικασία, ενώ γίνονται όλο και πιο πολύπλοκοι τα τελευταία χρόνια. Π.χ. σε τι ηλικία συνταξιοδοτείται ένας εκπαιδευτικός; Μπορεί στα 67 να είσαι μέσα στην τάξη, που αποτελείται από 8χρονα ή 15χρονα παιδιά;

3) Δεν υπάρχει καμία ερώτηση για τις ενέργειες και τους τρόπους στήριξης της Πολιτείας στις οικογένειες των μαθητών/μαθητριών και την αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων που σήμερα αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους.

Ολα τα παραπάνω δεν εξετάζονται στην έρευνα, όχι φυσικά γιατί δεν αφορούν τις πολύ σύνθετες συνθήκες άσκησης του εκπαιδευτικού έργου, αλλά, γιατί, πολύ απλά, για τον ΟΟΣΑ και τις κυβερνήσεις, δεν επιτρέπεται να γίνεται συζήτηση γι' αυτά.

Κανείς και καμία δεν αμφισβητεί την ευθύνη που έχει και ο ίδιος ο εκπαιδευτικός για την παροχή της διδασκαλίας. Μακριά από εμάς τέτοια άποψη. Είναι άλλο όμως αυτό και άλλο να διεξάγεις διεθνή έρευνα σε 60 χώρες, που συνειδητά παρουσιάζει την εκπαιδευτική διαδικασία ως μία αποστειρωμένη διαδικασία, έξω από κάθε κοινωνικό πλαίσιο, αλλά κι έξω από και αυτό το πλαίσιο της ίδιας της εκπαιδευτικής πολιτικής που ακολουθείται, προκειμένου να καταλήξεις στο συμπέρασμα που θες: Για τα χαμηλά αποτελέσματα στις επιδόσεις, ευθύνονται οι εκπαιδευτικοί του σχολείου και ο διευθυντής του.

Οχι τυχαία, λοιπόν, μέσα από τις ερωτήσεις αποτυπώνεται ουσιαστικά και το όραμα του ΟΟΣΑ για το σχολείο:

1) Η ελαστική εργασία των εκπαιδευτικών θεωρείται δεδομένη (ερώτηση αν είναι συμβασιούχος ο εκπαιδευτικός, ακόμα και με σύμβαση μικρότερη του έτους ή αν η διδασκαλία έχει ευελιξία ως προς την ανάληψη των υποχρεώσεων - μετακίνηση, μερική απασχόληση κ.ά).

2) Ο εκπαιδευτικός μπορεί να πηγαίνει σε πολλά σχολεία (σχετική ερώτηση πόσο από το ωράριό σας καλύπτεται στο συγκεκριμένο σχολείο).

3) Η επιμόρφωση αποτελεί προσωπική ευθύνη και υπόθεση του εκπαιδευτικού και του σχολείου, αλλά όχι της Πολιτείας (υπάρχει μάλιστα και σχετική ερώτηση αν οι δραστηριότητες επαγγελματικής μάθησης είναι πολύ... ακριβές, αν γίνεται αλληλοπαρατήρηση της διδασκαλίας μεταξύ των εκπαιδευτικών, αν προκαλεί άγχος (!) στον εκπαιδευτικό η ευθύνη του να επικαιροποιεί την επαγγελματική του μάθηση).

4) Οι μαθητές και οι γονείς πρέπει να παρεμβαίνουν στις αποφάσεις του σχολείου (ερώτηση για το αν παρέχει ευκαιρίες σε γονείς/μαθητές για ενεργό συμμετοχή σε αποφάσεις που το αφορούν). Προφανώς, το σχολείο ως αυτόνομη μονάδα πρέπει να ελέγχεται και με αυτό τον τρόπο.

5) Οι εκπαιδευτικοί είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για τα μαθησιακά αποτελέσματα και τις επιδόσεις των παιδιών (ερώτηση για το αν προκαλείται άγχος στον εκπαιδευτικό από το γεγονός πως θεωρείται υπεύθυνος για την απόδοση των μαθητών).

6) Οι δήμοι έμμεσα εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία, αφού ο εκπαιδευτικός ρωτάται αν του προκαλούν άγχος οι μεταβαλλόμενες απαιτήσεις από τις δημοτικές αρχές. Μην ξεχνάμε πως σε πολλές χώρες του εξωτερικού η εμπλοκή δήμων - τοπικών αρχών ακόμα και στο τι μαθαίνουν τα παιδιά θεωρείται δεδομένη.

7) Δεν θα υπάρχει απαλλαγή του εκπαιδευτικού από την αφόρητη διοικητική - γραφειοκρατική εργασία, με την πρόσληψη του απαιτούμενου διοικητικού προσωπικού στο σχολείο.

8) Θα υπάρχουν κενά εκπαιδευτικών (σας προκαλεί άγχος να έχετε επιπλέον καθήκοντα λόγω απουσίας εκπαιδευτικών;)...

9) Ο διευθυντής του σχολείου έχει ρόλο στην υλοποίηση ενός τέτοιου σχολείου.

Μετά από όλα τα παραπάνω, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα: Πόσο πιθανό είναι ο καθένας από τους παρακάτω παράγοντες (μία μη διδακτική θέση στην εκπαίδευση, μία θέση εργασίας εκτός εκπαίδευσης, περαιτέρω εκπαίδευση ή κατάρτιση, προσωπικοί/ οικογενειακοί λόγοι, συνταξιοδότηση) να σας κάνει να εγκαταλείψετε τη διδασκαλία στα επόμενα 5 χρόνια; Και για πόσα χρόνια θέλετε να συνεχίσετε να εργάζεστε σαν εκπαιδευτικός; Για να επιβεβαιώσει, όχι μόνο τα παραπάνω, αλλά και την ίδια τη διεθνή πείρα τελικά: Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού σε πολλές χώρες αποτελεί επάγγελμα προς αποφυγήν, οι παραιτήσεις διαδέχονται η μία την άλλη και γίνονται εισαγωγές εκπαιδευτικού προσωπικού από μετανάστες, εννοείται με άθλιους όρους, για να καλυφθούν τα κενά.